De ronde van '43

Elk jaar verschijnt er ter gelegenheid van de Boekenweek een geschenkboek. Die uit 1981 was "De Ronde van '43" van Henri Knap. Jaren heeft het boekje op mij liggen te wachten om gelezen te worden. Eindelijk nam ik er tijd voor, en ik heb er geen spijt van. Het verhaal speelt zich af op één oorlogsdag in een Nederlandse provinciestad. Een jonge huisvader, Theo Koenders, moet een joods meisje, Ruth, laten onderduiken. Zelfs voor maar één of twee nachten is dit al erg moeilijk. De twee maken een lange zwerftocht op de fiets door de regen waarbij ze een tiental gezinnen bezoeken. Bij alle tien de gezinnen krijgen ze "Nee" te horen.
In onze tijd klinkt het erg hardvochtig, maar in te bezettingsjaren gold de regel, dat degenen, die Joden onderdak boden, hetzelfde lot zouden ondergaan als de Joden zelf. En we weten wat dat kon betekenen. In mijn jeugdjaren was dat keurig verwoord in een mop:
"Weet je waarom Adolf Hitler zelfmoord pleegde?"
"Nee?"
"Hij kreeg de gasrekening!"
Dat mensen dus niet zo happig waren, om dit risico te lopen, is dus alleszins begrijpelijk. De titel, "De Ronde van '43" maakt dus een knipoog naar de Ronde van Frankrijk. In de Tour de France laat men de term "De dood of de gladiolen" nog wel eens vallen, maar in "De ronde van '43" was dit letterlijk zo! Is het de hele dag fietsen in de stromende regen al geen pretje, met alle afwijzingen, die de hoofdpersoon te incasseren kreeg, was dit al helemaal het geval.
Het verschijnsel, waar Theo Koenders mee te maken kreeg, is de titel van een humoristische verhalenbundel van Kees van Kooten: "Zwemmen met droog haar". Dat boek kan ik trouwens ook van harte aanbevelen. "Zwemmen met droog haar" betekent zoiets als: wel aan de goede kant staan, maar nooit vuile handen maken. Nu is het in ons veilige Nederland natuurlijk heel makkelijk, om een waardeoordeel te vellen over degenen, die in "De Ronde van '43" weigerden, om het Joodse meisje voor een paar nachten in huis te nemen, maar net als de meeste Nederlanders uit die tijd zou vermoedelijk ook voor mij gelden, dat ik zou "Zwemmen met droog haar".

De bonte dinsdagavondtrein

In de jaren '40 en '50 van de vorige eeuw was "De bonte dinsdagavondtrein" een zeer populair radioprogramma met optredens van o.a. Snip & Snap, Bobbejaan Schoepen, Toon Hermans, Rudi Carrell en Willy Alberti.

Dit was echter voor mijn tijd, maar in het winterseizoen begeef ik me wel iedere avond in een bonte dinsdagavondtrein. Dat doe ik in de IJshal aan de Vondellaan, waar diverse "treintjes" met verschillende snelheden hun rondjes rijden. Alle kleuren van de regenboog zijn vertegenwoordigd in de kleding van de diverse schaatsers.
Het was voor mij, na de valse start van het seizoen, de eerste "normale" dinsdagavondtraining. Ik kon weer 2 uur aan één stuk doortrainen. Het eerste uur reed ik mee in het peloton. De snelheid is afhankelijk van degene, die aan kop rijdt. Over het algemeen werd er een redelijk constant tempo gereden, maar toen Martin Wijnands op kop kwam, was het een kwartier lang buffelen. Goed voor de conditie, wat minder voor de techniek. Je gaat dan toch een beetje "harken".
Om een uur of 9 verlaten veel schaatsers de baan, waarna je het tweede uur veel ruimte hebt om aan je techniek te werken. Tegenwoordig begin ik dit uur meestal door een minuut of 10 achter Wierd Wagenmakers aan te rijden. Deze Fries heeft een zeer goede techniek en door in zijn slag te vallen, kun je proberen om zo je eigen techniek te verbeteren.
Toen het nog rustiger was geworden en we met een man of 20 op de buitenbaan reden, ging ik de valbeweging oefenen. Vooral op het rechte stuk komt dit er steeds beter in. De bochten liepen op het eind van de avond niet, vanwege een klein lichamelijk ongemak: een blaar op de knokkel onder de linkerenkel. Het nastrekken van het linkerbeen in de bocht was zodoende niet echt fijn. Maar desondanks ben ik dik tevreden, dat ik weer eens 2 uur vol kon maken in de bonte dinsdagavondtrein.

De verjaardag van Asterix

In mijn jeugdjaren, toen ik nog droomde van een fantastische voetbalcarriere, die mij zou brengen van de plaatselijke voetbalclub DIOS uit Nieuw-Vennep naar Ajax, toendertijd de meest toonaangevende voetbalclub ter wereld, kwam er elk half jaar een nieuw album van Asterix en Obelix uit. Die voetbalcarriere is niets geworden, hoewel DIOS 8 ook erg leuk was, leunend tegen de doelpaal, terwijl de tegenstanders het strafschopgebied al binnenkwamen met de bal....
Bij Albert Uderzo is de vaart er ook een beetje uit: tegenwoordig duurt het meestal 3 tot 4 jaar, voor er een nieuwe Asterix verschijnt. Daar het deze maand 50 jaar geleden is, dat de eerste afleveringen van Asterix de Galliër in het Franse stripblad "Pilote" verschenen, is nu "De verjaardag van Asterix & Obelix" uitgekomen.

Het is altijd leuk om een Asterix te lezen, maar eerlijk gezegd vind ik de jaren, dat René Goscinny de teksten schreef, toch het leukste. Goscinny overleed in 1977 aan een hartaanval, waarna Uderzo ook de teksten voor zijn rekening nam. De scherpte, of misschien beter gezegd de scherpzinnigheid van René Goscinny ontbreekt in de latere albums toch wel een beetje.
Er zitten in "De verjaardag van Asterix & Obelix" weer veel leuke grappen, dus wat dat aangaat kan ik iedereen deze strip van harte aanbevelen, maar de top werd toch bereikt met "Asterix en de Britten", tegenwoordig uitgebracht als "Asterix bij de Britten".

In deze nieuwe vertaling hebben diverse hoofdpersonen en legerplaatsen andere namen gekregen, zoals het stamhoofd Abraracourcix, die tegenwoordig Heroix heet en de bard Assurancetourcix, die nu als Kakafonix door het leven gaat. Na meer dan 40 jaar Asterix lezen is dat toch wel even wennen.
Voor de sportliefhebber zijn er 2 albums, die ik van harte aan kan bevelen: "Asterix en de ronde van Gallië", zeg maar de oervorm van de Tour de France, en "Asterix en de Olympische Spelen", waarin ook toen al sprake was van doping.....


En voor de alternatievelingen onder ons is er de alternatieve uitgave uit 1979 van "Asterix en de kernsentrale", waarin zwart-wit-plaatjes uit diverse Asterixalbums met een nieuwe tekst een prachtig strip opleverde, die alleen in de vrij kleine kring van aktievoerders bekend is geworden.

Kortom, heerlijke boeken om op een regenachtige herfstdag te (her)lezen!

Herfstvakantie

De herfstvakantie stond in het teken van het lesgeven aan kinderen. Op maandag, woensdag en donderdag gaf ik in de IJshal aan de Vondellaan schaatsles aan kinderen, waarbij het aantal kinderen schommelde tussen de 51 en 76, terwijl ik op vrijdag het reguliere trainingsuur van de IJVL had, waarbij er door de herfstvakantie veel minder kinderen waren. Zoals gebruikelijk deed ik de schaatslessen op een speelse manier. Thema's als de dierentuin en het circus passeerden de revue. Aan de hand van allerlei dieren kun je uitstekend schaatsoefeningen uit laten voeren, zoals de giraf bij het nastrekken en de ooievaar bij het laten hangen van het been na de afzet. Ook de clown is zeer geschikt. Laat de kinderen raar schaatsen, net zoals een clown loopt: zonder dat de kinderen het door hebben, krijgen ze een uitstekende evenwichtsoefening, waarbij ze langer op één ijzer staan, dan ze anders zouden doen!


Op donderdag had ik de groep samen met Jaap de Gorter, de andere dagen had ik de groep alleen. Aan het eind van de les is er bij mij vrijwel altijd een spelletje: tikkertje of "schipper mag ik overvaren". Juist hierbij gebruiken de kinderen alles, wat je hen tijdens de les hebt aangeboden. Speels, maar zeer effectief.
Dat kon ik op dinsdagavond niet zeggen van mijn eigen training. Traplopen was bij mij niet bepaald een "Stairway to heaven"!

Mijn bovenbenen zaten nog aardig "vol" van de halve marathon. Ik had mijn kluunschaatsen maar aangedaan, omdat deze meer stabiliteit en steun geven dan de klapschaatsen. Tegen mijn gewoonte in trainde ik slechts ruim een uur. Veel mensen vinden dit al veel, maar als je altijd 2 uur traint, vind je dit toch wat magertjes. Maar meer zat er niet in. Je moet altijd naar je lichaam luisteren. Dat voorkomt een hoop blessures!
Donderdag kon ik weer gewoon traplopen in de herfstvakantie, die ik grotendeels gewoon heb doorgewerkt.
Op zaterdagmiddag ben ik in de miezerregen in de Horsten 8 km wezen hardlopen. We konden volop genieten van de diverse herfsttinten, net zoals die te zien zijn bij "Autumn almanac".

Dorestad

Zoals iedere schoolvakantie was er ook deze herfstvakantie schaatsles voor kinderen. Zelf heb ik me opgegeven voor maandag, woensdag en donderdag. Ik was om kwart voor 9 bij de IJshal, waar ik nog even met wat IJVL-leden stond te praten, die op het punt stonden om op herfstkamp te gaan. Om kwart over 9 begon de les. Ik had een groepje van 6 kinderen. Zoals gewoonlijk was het weer gezellig. Er waren ruim 50 kinderen, dus je had ruimte genoeg om de oefeningen uit te kunnen voeren.
Mijn kunstschaatsende dochter was voor het eerst bij deze lessen en zij had samen met een oude rot in het vak een groepje. Na afloop was er warme chocolademelk met slagroom in de kantine, waarna het trainersgilde nog even gezellig bijpraatte. Om half 12 was ik weer thuis.
Ada kwam om een uur of half 1 thuis. Ze was met Mieke Aalders wezen wandelen. Na geluncht te hebben gingen we naar het Rijksmuseum van Oudheden aan het Rapenburg voor de tentoonstelling over Dorestad.

Het is een mooie expositie. Veel voorwerpen zijn opgegraven in dit stadje, dat in de Middeleeuwen een van de grootste havensteden van Europa was.

Dat hebben ze geweten, want de Noormannen kwamen als bijen op de honingpot af. Diverse keren is Dorestad geplunderd door de Vikingen en uiteindelijk is de havenstad daaraan ten onder gegaan.


Als schaatsliefhebber kon ik mijn hart ophalen. Er waren ook glissen, waarop je kon proberen te glijden op een plank van een meter of 4 lengte. Uiteraard heb ik de botten onder mijn schoenen gebonden en het even geprobeerd. Het kan zijn, dat de vloer plank niet glad genoeg was, maar lekker glijden deden de glissen niet. Mijn conclusie: schaatsen rijden toch een stuk comfortabeler!

Olympisch Stadion

Met de laatste 3 weken het gevoel te hebben "ziek, zwak en misselijk" te zijn, had ik gedurende deze tijd slechts 13 km hardgelopen. Nou niet bepaald een ideale voorbereiding op de halve marathon. Het zou dus volledig aankomen op de basisconditie. Hoe goed zou die zijn? Met dit grote vraagteken in het achterhoofd reisde ik zondagmiddag af naar Amsterdam-Zuid, waar we van start zouden gaan op het plein voor het Olympisch Stadion als echte amateurs.

Amateurs betekent immers liefhebbers, en wij zijn echte liefhebbers van duursporten. En wij niet alleen, want alleen al aan de halve marathon deden ruim 9000 lopers mee. Met enige vertraging doordat het treinverkeer bij Duivendrecht ontregeld was, wandelden we vanaf Amsterdam-Zuid naar de Sporthallen-Zuid, waar we onze startnummers ophaalden. We dribbelden vandaar naar de startvakken.
Daar Hans een nummer boven de 25.000 had en ik eronder, hadden we eigenlijk in 2 verschillende vakken moeten starten, maar daar we de 21 km samen wilden lopen, namen we plaats in het startvak van 25.000 en hoger.
Het was ideaal loopweer: een graad of 12 en vrijwel windstil. Onder een half bewolkte hemel klonk om 2 uur het startschot. Het duurde nog een hele tijd, voordat wij echt weg konden. Daar we niet goed hadden opgelet, hoeveel "wachttijd" we hadden, nam ik voor het gemak maar 10 minuten. De eerste kilometers loop je in zo'n grote groep altijd vrij rustig. Het is voor iedereen zoeken naar de juiste snelheid en vooral naar de ruimte om snelheid te kunnen ontwikkelen.
Na een kilometer of 5 had ik het idee, dat we op een schema van 1.45 zaten. Dat was ver boven de verwachting, want van te voren was ik, gezien de zeer slechte voorbereiding, al blij geweest met een tijd van net onder de 2 uur. Toch ging het tot een kilometer of 12 behoorlijk vlak: we deden ongeveer 5 minuten over een kilometer. Op de bruggen kon je volop genieten van het veelkleurig lint lopers voor je, terwijl je ontspannen afdaalde.



Daarna kwam de klad er in. En dat lag niet eens aan onszelf! Op de Mauritskade en de Stadhouderskade was de weg gewoon smaller. Waar wij daarvoor eigenlijk constant aan het inhalen waren geweest, was dat hier niet mogelijk. De halve marathon kwam hier samen met de staart van de marathon en uit eigen ervaring weet ik, dat het tempo dan niet omhoog gaat. Integendeel. Over de volledige breedte van de weg daalde het tempo. En als het tempo eenmaal lager geworden is, is het moeilijk om het weer omhoog te krijgen, als je meer ruimte hebt.
Deze ruimte kwam er in het Vondelpark. Hier stonden af en toe wat groepjes aan te moedigen, maar dat was toch wel een uitzondering. Langs het grootste gedeelte van het parcours stonden vooral zwijgende toeschouwers. Ruud Gullit had hier een treffende uitdrukking voor: "Bioscooppubliek!"
In het Vondelpark ging het tempo weer wat omhoog, terwijl we zagen, hoe EHBO-ers een jonge man in de stabiele zijligging legden. Voor mij was het nu toch wel afzien. Ik ging de benen aardig voelen. Het zou ook te gek zijn, als je 3 weken bijna niets loopt en dan een halve marathon zonder pijntjes zou kunnen volbrengen.
Aan het Vondelpark bewaar ik trouwens aardig wat goede herinneringen. In de jaren '70, toen het Vondelpark een verzamelplaats was van de hippies, gingen we regelmatig met een vriendengroep uit Nieuw-Vennep naar het openluchttheater in het Vondelpark, waar regelmatig goede bands optraden. Gratis! Wat wil een Hollander nog meer....
Eén van de groepen, die ik daar gezien heb is Magna Carta.

Na het Vondelpark was het nog maar 2 km naar het Olympisch Stadion, waar zo veel grote sportevenementen hebben plaatsgevonden.
Over de atletiekbaan liepen wij, eenvoudige recreanten, pardon, échte amateurs, de laatste 200 meter. We kwamen samen binnen in de bruto-tijd van 1.58.12, waarmee we dachten 1.48 gelopen te hebben. Puur op basisconditie gelopen!

Toen we net gefinisht waren, begon het te regenen. In de grote massa wandelden we van het Olympisch Stadion naar de Sporthallen-Zuid, waar we een paar laagjes extra kleding aandeden. Om half 6 waren we weer op Leiden-Centraal, om een uur of 6 wachtte thuis een heerlijke warme douche.

De netto-tijd was daarna op internet te vinden: 1.49.57, als 3511e van de 9011 gefinishte lopers. Dat viel met 1.48 in het achterhoofd wat tegen, maar eerlijk gezegd had ik daar vooraf blind voor getekend!

De babyboomers hebben het weer gedaan!

In allerlei opiniestukken worden de babyboomers weggezet als grote profiteurs van veel voorzieningen. Nu behoor ik zelf tot die generatie en het beeld ligt in mijn ogen toch een tikkeltje anders. Als er iets is, dat mijn generatie kenmerkt, dan is het wel, dat zij juist overal de hoofdprijs voor hebben betaald!

Zelf ben ik geboren in 1955 en zit daarmee in de staart van de babyboom-generatie, dus ik heb het twijfelachtige genoegen om in 2020 een van jaargenoten te zijn, die in één klap een jaar langer door te mogen werken. Een paar jaar geleden verdween voor onze jaargang ook al de regeling rond vervroegde uittreding, de befaamde VUT, toen 1 januari 1950 als waterscheiding dienst deed. Zodoende heeft onze jaargang ruim 20 jaar meebetaald aan pre-pensioenregelingen om zelf een jaar langer door te "mogen" werken. En dan "boffen" wij nog.
Wie niet boffen zijn degenen van mijn generatie, die tijdens deze crisis hun baan verloren hebben. Je kan dan solliciteren tot je een ons weegt, maar je wordt nergens aangenomen. Geen werkgever zal je aannemen, gewoon omdat je simpelweg te oud bent. Geen werkgever zal het hardop zeggen, want dat is leeftijdsdiscriminatie en dat mag niet, maar de realiteit is dat je als 50-plusser, en vaak al als 40-plusser, geen schijn van kans maakt!

Om nog even het profiteren van voorzieningen aan te halen: nog niet zo lang geleden moest er fors betaald worden als je kinderen 16 jaar werden en nog op school zaten. Met een leerplicht tot 18 jaar is het voor de overheid dan kassa. Daar kwamen de kosten voor de schoolboeken nog eens bij: nu zijn ze gratis, een paar jaar geleden beslist niet! En wie mochten het betalen? Juist, hun ouders, de babyboomers.
Nu is het normaal, dat kinderen studeren. In mijn jeugdjaren was dat beslist niet zo.

Als ik kijk naar mijn lagere schoolklas op een jongensschool (ja, dat had je toen nog!), dan was "doorleren" iets voor een kleine minderheid. De meeste van mijn klasgenoten gingen "gewoon" naar de l.t.s. en zodra ze dat diploma hadden gingen ze op 16-jarige leeftijd werken.
Voor hen geldt, dat ze in 2020 al 49 jaar gewerkt hebben en dus premies afgedragen. En deze mensen worden door de politieke jongerenorganisatie van nu weggezet als profiteurs van veel voorzieningen. En dat, terwijl de jongeren in grote mate het voorrecht hebben om te mogen studeren, want dat is het: anderen hebben betaald om jou de kans te geven om een studie te mogen volgen. Als een van de weinige studenten uit mijn lagere schoolklas ben ik me er bewust van, dat ik bevoorrecht was.
Zeker als ik het vergelijk met mijn broer Leo, die op zijn 14e al in het vrachtwagenbedrijf van mijn vader kwam werken en die nu, op zijn 70e, nog steeds werkt: 56 jaar zwaar werk!!!!

Daarom was en is het gewoon eerlijker om het recht op AOW te koppelen aan het aantal jaren, dat je gewerkt hebt, ook als zou het voor mij persoonlijk betekenen, dat ik nog langer moet werken dan 66 jaar. Maar goed, zolang ik de marathon nog kan lopen, ben ik ook nog fit genoeg om te werken.

Want waarom moeten mensen uit 1955, die al 49 dienstjaren hebben, hoe dan ook het 50e ook nog door de strot geduwd worden? En dat het liefst onder de foute generalisatie, dat de babyboomers profiteurs zijn. De meeste babyboomers zijn, als je alle kosten en baten meerekent, gewoon nettobetaler!
Maar ja, politiek komt dit stigma nu eenmaal goed uit: de babyboomers hebben het weer gedaan!

"Je moet meer druk proberen op te bouwen!"

Met een week vertraging kon ik op donderdagochtend weer met de "krasse knarren" schaatsen. Het ging al een stuk beter dan afgelopen dinsdagavond. Omdat het voor een aantal mensen de eerste keer was, dat ze dit seizoen op het ijs stonden, had ik de piramide wat lager gemaakt: 5, 10, 15 en 20 ronden en hetzelfde aantal in omgekeerde richting. En dan bedoel ik natuurlijk niet de rijrichting, daar dat tot botsingen met de overige schaatsers zou leiden.
Wat wel leuk was, is dat de meesten in het begin van het seizoen bewust met hun techniek bezig zijn, maar elkaar over en weer ook aanwijzingen geven. Ik kreeg ook wat tips om mijn slagen langer en rustiger te maken. En het gekke is: het lukt dan ook als je je er bewust op richt! Maar ook al heeft Arthur van Winsen groot gelijk: "Je moet meer druk proberen op te bouwen!", zoiets is wel makkelijker gezegd dan gedaan. Maar aan het eind van de training van 100 rondjes met ruim 80 voor het inrijden en herstellen tussen de series door, ging het technisch een stuk beter.
De beenspieren moeten inderdaad flink onder druk komen te staan!

Bijhalen

's Ochtends had ik een vergadering bij de bibliotheek in Zoetermeer. Heerlijk op de fiets in de frisse ochtendlucht over de mooie route via Stompwijk naar de bibliotheek aan het Stadhuisplein voor de Al@din-vergadering, om 's middags via de Noord-Aa en de Vlietlanden naar de Stevenshof terug te fietsen.
's Avonds kon ik eindelijk weer eens lekker gaan schaatsen. Nu is de buitenring van de IJshal aan de Vondellaan 200 meter lang, dus je hebt niet bepaald het gevoel, dat je bezig bent aan een "Space Oddity".

Het was de eerste ronden weer even wennen, vooral in de bochten. Door de nieuwe ronding heb je veel meer sturing. Op zich is dat heel lekker, maar je moet er wel op bedacht zijn. Daar ik net een flinke verkoudheid achter de rug had, had ik me voorgenomen om alleen op techniek te gaan schaatsen, dus dat kwam goed uit.
Het schaatsen in het peloton ging best makkelijk, alleen kreeg ik een paar keer pijn in mijn linkerachillespees. Bij het trainen voor de marathon zou ik zeggen: dit is een overbelastingspijn. Maar daar ik de laatste weken nauwelijks gesport, laat staan hardgelopen heb, was dit onmogelijk. Soms stelt het lichaam je voor een raadsel.
In het peloton reed voor me iemand met een vreemde slag. Eerst kwam ik er niet achter, wat het nou precies was, daar je in het peloton zeer alert moet zijn op wat er verder voor je gebeurt, maar toen het om kwart over 9 rustig werd op de baan, kon ik zien wat het euvel was. De bijhaal was niet goed. Hij zette de bijgehaalde schaats zelfs voor het standbeen! Nadat ik hem uitgelegd had, dat je veel beter achterlangs bij kan halen, ging het een stuk beter.
Nog een tijdje achter een puur op techniek schaatsende Wierd Wagenmaker gereden. Als je je techniek wilt verbeteren, dan kan het beslist geen kwaad om te proberen in de slag van een goede schaatser te rijden. Al met al dik anderhalf uur geschaatst. Niet gek voor iemand, die een paar dagen ervoor nog ziek thuis lag.

In de barruimte nog een tijd met Koos Zwaan zitten praten, o.a. over de val van DSB en de zeer kwalijke rol van Pieter Lakeman daarin. Volgens mij gaat iedere bank failliet, als binnen 10 dagen klanten massaal hun geld op komen halen. En zouden de prakijken, die bij DSB zijn geconstateerd ercht niet voorkomen bij anderen banken???Als schaatsliefhebber is het vervelend, dat iemand, die veel voor het schaatsen gedaan heeft, door een gevaarlijke gek onderuitgehaald wordt.

De IJVL-leden Laurine van Riessen en Kjeld Nuis hebben een contract bij de DSB-ploeg, waarvan de toekomst nu ook ongewis is.
Dat Pieter Lakeman niet helemaal spoort, maakte hij duidelijk, toen hij op de televisie champagne wilde drinken op het ontslag van honderden mensen in deze tijd van fors stijgende werkloosheid. Vroeger werden gevaarlijke gekken gedwongen opgenomen in een psychiatrische inrichting....!!!

Olympische Spelen

Nauwelijks was bekend, dat Rio de Janeiro in 2016 de Olympische Spelen mag organiseren, of de eerste aanmelding voor 2020 is al bekend. Hirosjima en Nagasaki willen samen de Spelen gaan organiseren, 75 jaar, nadat 2 atoombommen deze Japanse steden volledig in de as gelegd hadden. Er wordt in Nederland wel gewaarschuwd voor het gevaar van paddo's, maar dat stelt niet voor in vergelijking met de paddestoelen, waar Hirosjima en Nagasaki mee te maken kregen.

In de jaren '80 was ik een van die honderdduizenden demonstranten tegen de kernwapenwedloop in het algemeen en de plaatsing van 572 kruisraketten in het bijzonder. Ik was zowel in Amsterdam in 1981 als in Den Haag in 1983 aanwezig. Daar zong Klein Orkest het schitterende "Over de muur".

Intussen is de muur gevallen en is Europa een oase van rust in een verder onrustige wereld. Wat dat aangaat zou het IOC een prachtig gebaar maken, dat juist de twee grondigst vernietigde steden in de Tweede Wereldoorlog, Hirosjima en Nagasaki, die letterlijk uit hun as zijn herrezen, de Olympische Spelen krijgen toegewezen. Een mooier gebaar kan niet gemaakt worden, dan deze symbolen van hoop in 2020 "the Games" te laten organiseren.
In 2024 ligt het continent al vast: Afrika heeft de Spelen nog nooit binnen de poorten gehad. Heel Nederland viel vorige week over kroonprins Willem-Alexander heen vanwege zijn vakantiehuis in Mozambique. Beste mensen: dit is gewoon een rookgordijn. Willem-Alexander is behalve kroonprins ook IOC-lid. Als het nu lukt, om in Mozambique zonder al te veel corruptie een veilig vakantiehuis te laten bouwen binnen het budget en binnen de gevraagde bouwtijd, moet dat ook lukken met de Olympische Spelen in 2024. Want Afrika mag dan veel landen hebben, veel landen hebben flinke last van binnenlandse spanningen en/of enorme corruptie of wanbestuur. Mozambique is één van de meest stabiele landen van Afrika!

Het probleem van Willem-Alexander is, dat iedereen hem onderschat. Natuurlijk, hij komt niet uit een doorsnee-gezin. Veel dingen, waar iedereen van droomt, komt hen gewoon aangewaaid. En probeer dan maar eens "gewoon" te blijven! Maar om, zoals vorige week in één van de opiniebladen gebeurd is, hem "een verwend kind" te noemen, is ver bezijden de waarheid. W.A. van Buren heeft de Elfstedentocht in 1986 uitgereden en ook de marathon van New York volbracht.

Welnu, daar ik enige ervaring heb met zowel het schaatsen van 200 km (6 keer uitgereden) als het lopen van 42.195 meter (7 keer uitgelopen), kan ik wel concluderen, dat de kroonprins over een flinke dosis doorzettingsvermogen beschikt. Als je geen doorzettingsvermogen hebt, haal de de finish bij dit soort evenementen gewoon niet!
Daarnaast weet ik uit de eerste hand, dat het IOC-lid over gevoel voor humor beschikt. Bij de opening van de nieuwbouw van het Hoogheemraadschap van Rijnland wees hij, toen hij in een kleine groep was, deze mensen op het water bij het Pesthuis. "Zien jullie dat water? Dat is geen drinkwaterkwaliteit!" Hij doelde daarmee op de brede sloot, waar hij in zijn studententijd met zijn auto in gereden was. Het mooie was, dat diezelfde dag een onbekende Leidenaar daar een bordje bij gezet had met Willem-Alexander-kanaal.

Wat dat aangaat: ik zie niet op tegen een koningschap van Willem-Alexander. Als je gevoel voor humor en wat zelfspot hebt, heb je bij mij een streepje voor. En als anderen je onderschatten, is dat hun probleem. Let voor 2024 dus op de kandidatuur van Mozambique!

En dan komen we uit bij de Spelen van 2028. Nederland wil zich dan kandidaat stellen. Dat gaat traditiegetrouw weer uitdraaien op rivaliteit tussen Amsterdam en Rotterdam. Maar goed, wel zijn gewend in Nederland om te polderen en waar kom je uit als Amsterdam en Rotterdam elkaar de eer niet gunnen: dan ga je halverwege zitten. En laat nu Leiden precies tussen Amsterdam en Rotterdam in liggen!
De Olympische Spelen van 2028 komen, met ex-Leidenaar koning Willem IV als grootste lobbyist bij het IOC, dus gewoon naar de Sleutelstad.

En als je dat weet, dan vallen een heleboel puzzelstukjes ineens op hun plaats. Waarom moest en zou de Rijn-Gouwe-Lijn koste wat kost ineens worden aangelegd, terwijl ook de A4 verbreed gaat worden en de Rijnlandroute dwars door Voorschoten aangelegd gaat worden? En waarom maakt het gemeentebestuur van Leiden ineens haast met de aanleg van een bedrijventerrein in de Oostvlietpolder? Dat bedrijventerrein is gewoon een dekmantel: in de Oostvlietpolder komt gewoon het Olympisch Stadion van Leiden, vlak bij Schiphol strategisch gelegen aan de verbrede A4.
Tel daarbij het Huis van de Sport op, waar alle binnensporten terecht kunnen, met als extra iets wat geen andere kandidaat kan bieden: een 400-meter ijsbaan voor een échte cooling-down! En je hebt veel faciliteiten, die al aanwezig zijn: roeien en open waterzwemmen kan op de Vliet, zwembad de Vliet wordt Olympisch, wielrennen kan öp de Bult bij Swift, hockey bij Roomburg en voor voetbal wordt uitgeweken naar het stadion van F.C. Den Haat, pardon, ADO Den Haag. Het wordt vrouwenvoetbal, want de FIFA wil niet de sterkste landenteams afvaardigen, dus het mannenvoetbal verdwijnt van de Spelen.
Leiden heeft een fantastisch marathonparcours, dus daar hoeft niets meer aan te veranderen. Alleen het parcoursrecord zal daarna nooit meer verbeterd worden!
Nieuw is in 2028 het skeeleren: dat gaat naar de skeelerbaan in Leiderdorp, terwijl de Rijn-Gouwe-Lijn zijn diensten gaat bewijzen: de nieuwe zeehaven in Katwijk wordt de thuishaven van het windsurfen en zeezeilen, terwijl Noordwijk het golf en beachvolleybal krijgt toebedeeld.

Het grootste voordeel is, dat er dit keer geen Holland Heineken House hoeft te worden aangelegd: de Heinekenfabriek staat op 3 km van het Olympisch Stadion in de Oostvlietpolder. En nu we het toch over de Leids-Zoeterwoudse samenwerking hebben: de openingsact van de Olympische Spelen van 2028 wordt verzorgd door "the Shoes", die hun imposante muzikale carriere hier afsluiten met het door het hele stadion meegezongen "Osaka".

Op het hoogtepunt moet je stoppen!

Slijmbal

Voor degenen, die mij een slijmbal vinden: de afgelopen dagen geef ik hen groot gelijk. De hoeveelheid groene klodders uit mijn keel was de afgelopen 4 dagen indrukwekkend. Het was dus niet zomaar een verkoudheid, die mij van de straat heeft gehouden. Tot zover het medisch communique.

Behalve dat de start van het schaatsseizoen, waar je als liefhebber de hele zomer naar uitkijkt, volledig de mist is in gegaan, gebeurde dat ook met de voorbereiding op de halve marathon van Amsterdam. Volgende week is het al zover. Ook dit weekeinde moest ik Hans Boers afbellen. Als ik beter ben, ga ik in Mokum meedoen met een uiterst minimale voorbereiding: de afgelopen 2 weken heb ik 1 keer 8 km gelopen en 1 keer 5 km. Deze week zal daar in ieder geval niets bij komen. Als ik al kan sporten, dan wordt het uiteraard schaatsen.
Ik ben benieuwd, hoe het zal gaan: lukt het om een halve marathon puur op de basisconditie onder de 2 uur te lopen of niet? Deze slijmbal gaat het in ieder geval proberen.

Mijn geliefde fiets

"Ieder nadeel heb zijn voordeel!" Deze wijsheid van Johan Cruijff hou ik maar voor ogen, nu ik het grootste deel van de dag in bed doorbreng vanwege ziekte. Hierdoor heb je, tussen het slapen door, immers veel tijd om te lezen. En zodoende heb ik ook weer een sportboek als leestip: "Mijn geliefde fiets".

Deze Spaanse en Nederlandse wielerverhalen zijn uitgekozen door Carlos Arribas van de Spaanse kwaliteitskrant "El Pais" en Bert Wagendorp van "De Volkskrant en vooral van "De Muur". De verhalenbundel is uitgegeven ter gelegenheid van de start van de Vuelta in Nederland. In de bloemlezing zijn verhalen te vinden van o.a. Pedro Horillo, Miguel Delibes, Alain Laiseka, Peter Winnen, Thijs Zonneveld en Tim Krabbé.
De verhalen zijn over het algemeen 10 tot 20 pagina's lang en stuk voor stuk zeer lezenswaardig, waarbij ik het verhaal "De man met de rugzak" van Tim Krabbé over Gerrie Knetemann het meest aangrijpend vond. Voor abonnees op het literaire wielertijdschrift "De Muur" zullen de verhalen van de Nederlandse schrijvers bekend voorkomen: die verhalen zijn eerder in "De Muur" verschenen.
Ook al kan ik momenteel niet zelf op de fiets klimmen, ik kan wel iedereen "Mijn geliefde fiets" aanbevelen!

Valse start

Was het dinsdagavond met de handrem op schaatsen, ik wou, dat ik dat op donderdagochtend kon doen, maar de verkoudheid werd woensdag steeds vervelender. Ik werd rillerig en voelde me zo slap als een vaatdoek. Om 8 uur lag ik al met lichte koorts in bed, na eerst een vervanger geregeld te hebben, die de honneurs waar wilde nemen bij de "krasse knarren". Arthur van Winsen nam het gelukkig over.
De eerste schaatsles voor kinderen gaat vrijdagmiddag op deze manier ook de mist in. Ik heb wat dat aangaat dit seizoen een valse start!

Kraakverbod

In de Tweede Kamer wordt op dit moment hard gewerkt aan een kraakverbod. Op zich klinkt het beschermen van eigendomsrechten heel nobel, maar er zitten toch wat haken en ogen aan. De voornaamste is, dat er momenteel een regeling is, dat er pas gekraakt mag worden, als een pand minimaal een jaar leeg staat. Er moet inderdaad tegen krakers, die geweld gebruiken, opgetreden kunnen worden. Dat kan nu ook al, door de wetgeving rond openlijke geweldpleging. Daar heb je geen speciale wet voor nodig.
De maatschappelijke veranderingen in de laatste 20 jaar hebben het in bepaalde steden zeer aantrekkelijk gemaakt om te gaan speculeren. Door de schaalvergroting in het hoger onderwijs zijn in bepaalde steden mega-hogescholen ontstaan, terwijl studenten uit andere plaatsen verdwenen, zoals bijvoorbeeld uit Kampen. De wet van vraag en aanbod drijft dan de prijzen in de studentensteden op.
Daarnaast is de vastgoedhandel deels in handen gekomen van criminelen, die onroerend goed gebruiken om drugsgelden en ander crimineel geld wit te wassen. Door deze wet, krijgen types als Willem Holleeder vrij spel. Nu is er immers altijd de dreiging, dat een pand gekraakt kan worden na een jaar leegstand. Het gevolg is: veel studenten wonen "anti-kraak". Door deze wet aan te nemen, wordt het kind met het badwater weggegooid en gaan we weer terug naar de jaren '70, met aan de ene kant veel mensen die woonruimte zoeken en anderzijds flinke leegstand.

Want waarom zou je als huiseigenaar de moeite doen om mensen anti-kraak te laten wonen?
Het gevolg van zulke kraakwetten is te vinden in België en Frankrijk, waar je leegstand ziet, ook van monumentale panden. Tijdens mijn fietsvakantie in Noord-Frankrijk zag ik monumenten, waar de bomen uit de daken groeiden! En wat zal de waarde van je huis worden, als je links en rechts van je 2 leegstaande bouwvallen hebt staan? Zelf denk ik, dat je dan beter af bent met 2 bewoonde panden, gekraakt of in anti-kraak voor een schappelijke prijs verhuurd. Hou de huidige praktijk dus in stand. Daardoor worden de panden bewoond en dat voorkomt verval. Deze wet is alleen gunstig voor "vastgoedhandelaren" als Willem Holleeder.

Kwakkelen

Vanaf half augustus ben ik al aan het kwakkelen. Dan weer eens keelpijn, dan weer verkouden, dan weer een grieperig gevoel. Over het algemeen niet genoeg om je ziek te melden, maar wel voorkomt het kwakkelen, dat je lekker kunt sporten.
Zo ook deze eerste dinsdagavond in de Leidse IJshal. Een nieuwe verkoudheid stak de kop op. Dan heb je de keurz om niet te gaan schaatsen, of met een zeer stevige handrem alleen op techniek rijden. Ik koos voor de tweede mogelijkheid. In tegenstelling tot normaal hield ik het derhalve na een uur rustig rondjes rijden al voor gezien. De nieuwe ijzers en vooral de nieuwe rondingen beginnen al aardig te wennen.
Na het schaatsen schoof ik in de kantine aan bij Koos Zwaan, Mart Moraal, Henk Distelveld en Hans den Outer. Want gezelligheid is immers een onderdeel van de Nederlandse schaatscultuur.
Hopelijk beperkt het kwakkelen zich tot de herfst en hebben we geen kwakkelwinter voor de boeg.

De schijn tegen

Als je als Leidenaar op 3 oktober 's ochtends over moet geven, dan heb je op voorhand de schijn tegen. Dit gebeurde mij op de grauwe, winderige zaterdagochtend. Om 3 uur was ik thuis van het optreden van "the Shoes", waarna ik als een blok in slaap viel. Om een uur of 9 kwam ik mijn bed uit, om met Ada boodschappen te gaan doen voor het weekeinde.
Het ontbijt viel niet helemaal lekker, maar goed, dat kan gebeuren. Ik ging naar de bakker en Ada alvast naar Albert Heijn, waar ik me even later ook meldde. Ik kreeg een maggi-smaak in mijn mond en dan weet je eigenlijk al genoeg. Op de fiets reed ik zo snel mogelijk naar huis, waar Ike om half 11 net thuis was van het avondje stappen in Leiden. De rit naar huis was niet voor niets: de inhoud van de maag belandde al gauw op de bodem van een emmer.
Met een lege maag dook ik in bed, waar de slaap al vrij snel weer kwam. Het meest vervelende vond ik, dat ik de volgende dag Hans af moest bellen voor de training voor de halve marathon van Amsterdam ten gevolge van een buikgriep. Aan de alcoholinname kon het niet liggen: ik ken wat dat aangaat mijn grenzen aardig. Maar ik weet al hoe het commentaar zal luiden: "Dat zeggen ze allemaal!" Als Leidenaar heb je op 3 oktober de schijn tegen!

Wim van Huis

Stel je eens voor. Je bent sportief, gezellig, hebt gevoel voor humor en je speelt al meer dan 40 jaar als niet onverdienstelijk gitarist in een band, die als een van de weinige Nederlandse groepen twee nummers in de Top-2000 heeft staan. Daarnaast staat je naam vermeld in "Nederpophelden" van Peter Sijnke, een boek over de pioniers van de popmuziek in Nederland in de jaren 1960-1970.

Je hebt het kortom aardig "gemaakt". En dan zie je opeens dit bericht: De naam Wim sterft snel uit. Wim staat voor suf en oud-Hollands.
Volgens Eindhovenaar Wim Daniëls is er sprake van een "Wim-crisis". Onder de vijftig heet al bijna helemaal niemand meer zo, zo blijkt uit zijn boek "Lang leve Wim; what is a world without Wimmen".
"Wim heeft zijn hoogtepunt bereikt in de jaren vijftig". Momenteel is er in de eredivisie geen enkele Wim meer te bewonderen. En dat was ooit heel anders, van Wim Suurbier tot Wim Jonk", signaleert Daniëls in De Telegraaf.
Daniëls heeft de moed over zijn eigen naam nog niet opgegeven. "Kijk, het is geen erotische naam, niet meer tenminste. Dat komt omdat je bij Wim meteen denkt aan oudere mannen".

U begrijpt, dat geeft een geestelijke tik en een flinke mentale knauw. Dat overkwam Wim van Huis van "The Shoes" dit voorjaar. Als trainer moest ik me dus ernstig zorgen maken, of Wim donderdagmorgen überhaupt zou durven verschijnen bij de eerste training in de Leidse IJshal. Teneinde Wim een hart onder de riem te steken, toog ik op vrijdag 2 oktober 's avonds om 10 uur naar "La Bota", waar het zeer druk was op deze droge herfstavond. Hier zag ik een hoop bekenden, waaronde mijn collega Bernadet Bakker en mijn ex-collega Maria van der Geest, John Spreeuw uit Nieuw-Vennep, en mijn trainingsmaten Arthur van Winsen, Robin Tichler, Leo van der Hoeven, Michel Versteegen, Richard Dieke en Frits van Huis, de broer van....
De sfeer was fantastisch, "The Shoes" speelden geweldig goed met als mooiste nummer "The hour comes nigh" en als succesnummer het massaal meegezongen "Osaka". Het gitaarspel van Wim van Huis was niet bepaald suf en Oudhollands te noemen.

Na afloop van de beide sets kon ik enige bemoedigende woorden tot Wim richten, zodat ik goede hoop heb, dat hij donderdagmorgen van de partij zal zijn. Het enige, waar ik me mee bezig houd, is de naam, waaronder Wim van Huis aan de start van het nieuwe seizoen zal verschijnen.

Er lopen immers aardig wat artiesten rond, die hun eigen naam niet (meer) vinden "klinken". Zij kiezen dan voor een artiestennaam. Als we de mogelijkheden van Wim van Huis op een rijtje zetten, dan krijgen we de volgende pseudoniemen. In het Engels Billy of House en eventueel Billy of Home. Klinkt niet echt goed. Auf Deutsch: Wilhelm von Haus. Veel te bombastisch. Ik ga derhalve voor de Franse variant: Guillaume de la Maison.

"Uitslovers!"

Als dank voor het spuitwerk mochten we vrijdagmiddag het ijs al betreden. Om kwart over 3 stond ik op de nieuwe ijzers. De oude waren al zo vaak geslepen, dat er geen nieuwe ronding meer was in te zetten. Niet zo gek trouwens: ik had ze al 10 seizoenen gebruikt en met een gemiddelde van een kleine 2000 km per seizoen kom ik uit op 20.000 km. Ik heb de halve wereldbol ermee geschaatst, dus op een gegeven moment is het gewoon op.
Het was wel even wennen. De eerste paar rondjes deden de ijzers niet, wat ik wilde. Het rechter ijzer stuurde naar binnen, terwijl ik dat niet van plan was. Maar goed, na een paar rondjes begon het wat beter te lopen. Je krijgt weer het gevoel, waar je druk moet zetten op het nieuwe ijzer en op het supergladde, keiharde ijs kwamen de lange slagen weer terug.
Een kunstschaatster draaide intussen haar pirouettes op de binnenbaan. Ook zij had het prima naar haar zin in de IJshal aan de Vondellaan.
Op een gegeven moment ging het schaatsen zo lekker, dat Dries Breugom mij en een andere vrijwilliger moest laten gaan. We kregen gekscherend te horen: "Uitslovers!"
Ik hoop het dit jaar nog vaak te mogen horen....

Komen en gaan

De eerste dag van oktober stond in het teken van komen en gaan. 's Ochtends om een uur of 7 ging Ada de deur uit voor 2 studiedagen, inclusief overnachting, in Almere. Een paar uur later was ik aan de Vondellaan, waar ik in de IJshal de brandspuit ter hand nam om met 4 andere vrijwilligers weer een laag water op het al spiegelgladde ijs te spuiten.

Na gewerkt te hebben fietste ik snel naar huis. Siebe was om 8 uur aangekomen uit Spanje. Uiteraard heette ik deze wielrenner van "Construcciones Paulino" van harte welkom in Leiden. Ik had hem 8 maanden geleden voor het laatst gezien. Zie voor de verhalen op www.siebebreed.nl. En terwijl ik met Siebe zat te praten over zijn ervaringen in España en over zijn toekomstplannen, was zijn zus op haar kamer druk aan het inpakken, omdat zij op kamers gaat wonen in Leiden. Ze kan 4 maanden in onderhuur wonen net buiten het centrum.

Daarnaast komt Ike, die al 6 jaar in Utrecht woont, dit weekend bij ons in Leiden logeren voor de festiviteiten rond 3 oktober. Het is deze dagen inderdaad een komen en gaan.