Een medisch probleem

In februari werd bekend, dat Thom van Beek het komend seizoen uit zou komen voor het Team Lotto-Jumbo.
"Ik denk dat er veel potentie zit in Thom", zei coach Jac Orie over de nieuwe aanwinst. "Hij past prima in onze allround-trein en ik ben ervan overtuigd dat Thom progressie kan gaan boeken op de 5.000 meter."

Afgelopen zondag werd bekend dat marathonschaatser Thom van Beek door een medisch probleem zijn topsportloopbaan op moet schorten. Ik dacht in eerste instantie, dat hij hartritmestoornissen had. Ik ken een aantal schaatsers, zowel op recreatief als op topsportniveau, die last hebben van deze stoornis.

Gisteren werd de aard van het medische probleem bekend. Marathonschaatser Thom van Beek uit Stompwijk is betrapt op het gebruik van epo. Uiteraard is de overgang naar Lotto-Jumbo afgeketst. Terecht, want hoe zou Kjeld Nuis zich gevoeld moeten hebben met een dopingzondaar als ploegmaat, terwijl hij net het wereldkampioenschap sprint verloren had door het gebruik van meldonium door Pavel Koelizjnitov..

Saillant detail: beide schaatsers hebben in hun jeugd geschaatst in onze eigen Leidse IJshal. Daar liep ik dan ook langs, toen ik vanmorgen naar de Leidse binnenstad liep in aanloop naar de marathon van 22 mei. Aan de Vondellaan lag een flinke berg ijs met daarin stukken crêpepapier.

Hier zag ik het levende voorbeeld van een bekend Nederlands spreekwoord: een vliegende kraai vindt altijd wat. Een tweetal kraaien haalde de slierten crêpepapier uit de ijsberg en vlogen met het crêpepapier in hun bek mee weg, vermoedelijk om er een nest mee te maken. Wie had dat ooit kunnen denken: de kraai als ijsvogel.

Zelf liep ik door naar de Breestraat, waar ik bij de Centraal Apotheek een middel wilde halen tegen het virus, dat koortslippen veroorzaakt, ook in de oren. Authentieke Oostindische doofheid is tot daar aan toe, echte doofheid is toch wat anders.
Helaas was dit middel niet zo maar te verkrijgen. Ik moest een herhalingsrecept hebben. Derhalve liep ik naar de Schelpenkade, waar ik bij "De Lemniscaat" het gevraagde recept kreeg.

Zo werd de trainingsloop van 10 kilometer er eentje van 13 kilometer. Ik vond het geen probleem, laat staan een medisch probleem. Net zoals Thom van Beek geen medisch probleem bleek te hebben, maar een ethisch probleem!

Terug op de heenweg

's Nachts een paar keer wakker geworden van de storm. Her en der hoorden we wat kletteren en kraken om het huis heen. Desondanks kwam de slaap telkenmale terug.
Om 8 uur stonden we op om ons te gaan douchen. We haalden de lakens van de slaapbank en om 9 uur deden we boodschappen bij Tesco. Hier had men opstartproblemen bij de kassa's, maar gelukkig hielp een bediende ons bij de selfservice.
Thuisgekomen bleken er nog wat andere problemen op te doemen. De treinenloop was in het honderd gelopen, doordat er door de storm her en der bomen op het spoor lagen.

Diverse treinen vielen uit, andere hadden te kampen met vertraging.
Na het ontbijt brachten Siebe en Ana ons naar East Croydon, waar we afscheid namen van onze gastheer en -vrouw. Het was een gezellig Paasweekeinde geweest. Door het slechte weer hadden we minder gewandeld dan gehoopt, maar we hebben veel spelletjes gedaan.
Via de automaat kochten we 2 tickets naar St. Pancras. Door de vertraging van 8 minuen hadden we op 11.03 de trein van 10.55 naar Bedford. De trein reed langzamer dan donderdag, zodat we meer tijd hadden om om ons heen te kijken.

Om kwart voor 12 liepen we door St. Pancras naar het plein bij the London University of Arts. Bij "The Grain Store" namen we cappuccino en warme chocolademelk. 7 Pond lichter wandelden we terug naar St. Pancras, waar we 2 x door de pascontrole gingen. Eenmaal Engeland uit, eenmaal Europa in.

Onze Thalys had 10 minuten vertraging, daar er nog veel mensen in moesten stappen als gevolg van de lange rijen vanwege de bagagecontrole. In Brussel-Zuid werden de passen niet gecontroleerd, maar militairen met mitrailleurs lieten zien, dat de situatie nog niet normaal was.
De Thalys naar Schiphol vertrok ook met 10 minuten vertraging. In de trein hoorden we, dat er minder hard gereden werd als gevolg van het slechte weer eerder op de dag: de storm, die wij vannacht al hadden gehad.

Intussen las ik "Wilts erfenis" van Tom Sharpe uit.

Ada deed hetzelfde met "En uit de bergen klonk de echo" van Khaled Hosseini.

We reisden via Hoogmade naar Schiphol om vandaar in 2 etappes naar De Vink te treinen. Om kwart voor 9 waren we weer thuis. We gingen grotendeels terug op de heenweg.

Hever Castle

Gisteren had ik tussen de spelletjes door "Broer", het Boekenweekgeschenk van Esther Gerritsen, uitgelezen, zodat ik vanmorgen bij het ontwaken om half 9 aan "Wilts erfenis" van Tom Sharpe kon beginnen, waarmee ik later schuddebuikend van het lachen Ada op het verkeerde been zette.

Zij stond toen in de keuken en vroeg aan Siebe, die op de w.c. zat: "Gaat het wel goed met je?"
Overbodig om te zeggen, dat dit het volume van mijn lachsalvo nog deed toenemen.
Dit geschiedde na het ietwat verlate Paasontbijt.

Terwijl de ene bui na de andere passeerde, maakten we "Legenden van Andor" af. Met enige moeite versloegen we de monsters.

Om 2 uur vertrokken we met de auto naar Hever Castle door het prachtige heuvelland van Surrey en Kent.

Na £ betaald te hebben inclusief de seniorenkorting voor 60-plussers, konden we het enorme park van het kasteel betreden.

Na een korte felle bui bij aankomst was het nu droog.

We wandelden derhalve eerst door de tuin met al zijn leuke hoekjes.




Zo kwamen we bij het meer, ondeveer net zo groot als onze eigen Vogelplas, maar wel dieper, waar je volgens mij bij goede winters, die in Engeland nog spaarzamer zijn dan bij ons, moet kunnen schaatsen.



Via een ander deel van de tuin liepen we over de ophaalbrug Hever Castle binnen. Gedurende het volgende uur volgden we de looproute door tal van kamers en zalen, die ieder een ander deel van de historie van Hever belichtte.

Vooral Anna Boleyn, die hier haar jeugd had doorgebracht en die later werd onthoofd in opdracht van haar man, koning Hendrik VIII, kregen veel aandacht.

Het was in die eeuwen trouwens geen gezonde bezigheid om koning of lid van het Britse vorstenhuis te zijn.

In twee eeuwen tijd sneuvelden ze bij bosjes of werden ze op een andere manier vermoord.


Om half 5 verlieten we dit mooie kasteen en op een bank in de tuin aten we de meegebrachte boterhammen en bananen.


Na een wandeling naar de huizen achter het kasteel kuierden we terug naar de parkeerplaats.





Met de auto reden we door het mooie landschap via Edenbridge weer naar Caterham over hellingen van 16% met mooie vergezichten.
Om half 6 waren we weer terug op ons logeeradres. Daar utterden we nog wat, terwijl de linzenschotel met aardappelen, paprika, broccoli en chorizo stond te pruttelen. Intussen kletterde de regen tegen de ramen en stak de wind op.

Na de vaat speelden we "Boonanza" en onder grote hilariteit "Love letters". Met zijn vieren is dit spel veel leuker dan met zijn drieën. Ana wist het spel tweemaal te winnen. Hieruit bleek, dat Spanjaarden hier veel beter met romantiek overweg kunnen dan Hollanders.

Om een uur of 12 zochten we de slaapbank op, waar de slaap inderdaad snel kwam.

Coulsdon

's Nachts scheen het aardig gewaaid te hebben. Daar heb ik in dromenland niets van gemerkt. Ik droomde dat we na 3 jaar weer stukken van de Molentocht konden schaatsen, hoewel er her en der flinke scheuren in het ijs kwamen, waardoor de terugtocht erg lastig werd.

Om half 8 werd ik wakker. Ada las verder in "En uit de bergen kwam de echo" van Khaled Hosseini, terwijl ik "Three cases for Rumpole" uitlas.

Na de douche ontbeten we met zijn vieren. Ana vertrok naar haar werk. Daar het regende bleven we nog even binnen. Ik begon aan "Broer" van Esther Gerritsen.

Om 11 uur werd het droog, zodat we naar Coulsdon gingen wandelen. Onder een grauw wolkendek liepen we langs "The Fox Inn" waarna we een drukke weg overstaken en over glooiende wegen naar het centrum van dit voorstadje van London kuierden. Bij een lokale bakker kochten we brood en rozijnenbollen, waarna we over een andere weg terugwandelden.
Thuisgekomen warmden we wat resten op, hetgeen een smakelijke maaltijd opleverde, waarna we na de vaat wat inkopen deden bij de Tesco.
Regelmatig zagen we de bekende rode Londense dubbeldekkers langsrijden met reclame voor de film "Eddie the Eagle".

Daar het inmiddels flink regende, begonnen we na thuiskomst van Ana aan "Legenden van Andor". Helaas waren we nog niet klaar, toen de pizza gebakken moest worden. We schoven het speelbord op een kleine tafel toen we de zelfgemaakte pizza aten.
"Ana moest weer werken, zodat we met zijn drieën "Love letters", "Kakkerlakkensoep" en "Het Stenen Tijdperk" speelden. Alledrie wonnen we een keertje.

Het regende, er stond veel wind en de klok ging een uur vooruit. Je zou het niet zeggen, maar de zomertijd begon....

Dooi

De gevolgen van 5 rustige dagen met lekker eten waren duidelijk af te lezen op het pijltje op de weegschaal. Deze gaf vanmorgen 69 kilo aan. Ik was in nog geen week 2 kilo aangekomen. Dat moet er natuurlijk snel afgetraind worden.
Daar begon ik vanmorgen dan ook mee. Allereerst moest ik in Leiden boodschappen doen. Uiteraard op de fiets. Na nog geen kilometer stopte ik al. Het begon aardig te regenen en ik had geen zin om met natte kleding te gaan fietsen, dus ik trok mijn regenbroek aan.
Thuis gekomen kleedde ik me om voor de eerste kilometers looptraining op weg naar de marathon van Leiden.

Onder een dreigend wolkendek liep ik naar de Vondellaan om te kijken, hoe het er nu in de Leidse IJshal uit zag. Dat was heel duidelijk. De dooi was er na een half jaar vorst ingetreden.
Buiten lag een grote berg smeltend ijs. Het was wit gekleurd met rode en blauwe strepen. De kleur was afkomstig van het toegevoegde kalk en het rode en blauwe crêpepapier. Aan de witte contouren op het parkeerterrein kon je zien, dat er al het een en ander was weggesmolten.
In de IJshal was een flink deel van het ijs al verwijderd. Dat gebeurde met behulp van een trekker.

Op de terugweg van deze loop van een kleine 8 kilometer kwam ik voor de verandering weer een keer in de regen te lopen. Door de combinatie van een vrij lage temperatuur en een harde wind was dat niet echt aangenaam. Maar daar had ik thuis een probaat middel voor: een warme douche.

Chaldon of "Ben je me aan het stangen?"

Na ons gedoucht te hebben ontbeten we met zijn vieren. Ana ging naar haar werk, terwijl wij om 11 uur gingen wandelen. Vanaf Caterham wandelden we over stille weggetjes en public footpaths door het glooiende landschap van the North Downs.

In het lentezonnetje genoten we. Na een behoorlijke klim door een bos kwamen we op een fraai uitzichtspunt op een nog kale akker, waar in een oeroude boom een zwerm bijen een torenflat gevonden hadden.


We zagen Reigate onder ons liggen met de heuvels van the Downs er omheen. Prachtig.
Dat kon niet gezegd worden van de paden. Deze waren blubberig met grote plassen her en der, waar we vorig jaar ook al gewandeld hadden. Vooral op het pad tussen de hekken door, waar we vorig jaar gewandeld hadden. Je moest grote moeite doen om de soms diepe modderplassen te ontwijken.

Dat lukte niet altijd, zodat Siebe met een natte jas, die uit zijn hand viel bij een zijwaartse sprong, naar huis moest lopen. Maar de wandeling was prachtig langs huisjes á la Shirley Hughes.

We trokken onze schoenen onder aan de trap uit om het huis niet vuil te maken. Ada had haar schoenen al uit toen ik zei: "Mijn schoenen zijn al helemaal schoon."
Mijn vrouw vroeg: "Ben je me aan het stangen?"
Ik zou niet durven....
Om kwart over 1 dekten we de tafel en lunchten met zijn drieën na een wandeling van 2 uur via Chaldon. Toen Ana terugkwam van het werk maakten we nog een wandeling, nu via Coulsdon en the Happy Valley. Er waren veel wandelaars onderweg op deze zonnige Goede Vrijdag.
Na een uurtje gewandeld te hebben, werd de stamppot boerenkool klaargemaakt. Naast de boerenkool van eigen tuin hadden we ook een rookworst meegenomen uit Holland. Ana ging weer naar haar werk. Wij deden de vaat, lazen wat en ik werkte het dagboek bij.

's Avonds speelden we "Legenden van Andor"om de dag te besluiten met het door Siebe gewonnen "Ticket to ride".

Heenreis

De wekker stond op kwart voor 7, maar dat was volstrekt overbodig. We waren al wakker.
Het waren roerige dagen geweest. Na de aanslagen in Brussel waren we de avond ervoor in Amsterdam om naar het Ricciotti-ensemble te luisteren aan de Veemkade. Een prima concert van een enthousiast oktest.


Om 11 uur waren we thuis. We luisterden nog even naar het nieuws. Uit onderzoek was gebleken, dat de aanslagen oorspronkelijk gepland stonden voor Tweede Paasdag, de dag van onze terugreis via Brussel. We hebben een engel op onze schouders.
We ontbeten, keken nog even of het treinverkeer niet ontregeld was en naar het weer in Caterham, alvorens we met 2 zware rugzakken naar De Vink wandelden. Daar hadden we een trein eerder dan gepland. In Den Haag hadden we een niet geplande overstap, zodat we al snel in Rotterdam waren. Op het met politie met automatische wapens bewaakte perron stapten we in de TGV naar Bruxelles-Midi. Ik had mijn Fryslân-muts op en kreeg van een langslopende agent de vraag: "Kom je ook uit Fryslân?"

In Brussel moesten we overstappen en door de detectiepoortjes. De potten pindakaas in de rugzak leverden geen probleem op.

Daar we ruim een uur wachttijd hadden, namen we cappuccino en witte chocolademelk. Erg lekker. Ondertussen lazen we de kranten van de afgelopen dagen, net als in de trein naar London St. Pancras.
Om kwart voor 2 kochten we 2 kaartjes om met de Thameslink naar East Croydon te reizen, waar we overstapten naar Caterham. In deze boemeltrein begon ik te lezen in "Three cases for Rumpole" van John Mortimer, terwijl de regen naar beneden kwam.

In de regen liepen we Ana tegemoet. We troffen elkaar na de behoorlijk steile klim bij de grote boom op het fietspad. We wandelden naar hun huis, waar we bij de thee overheerlijke casadieles en cake kregen. Ana at ondertussen, want ze moest nog werken.
Toen Siebe thuis kwam, aten we met zijn drieën de stoofpot om na de vaat terug te keren naar "het Stenen Tijdperk". De variant met 3 personen is ook erg leuk.

En spannend. Bij de laatste telling bleek ik nipt te hebben gewonnen.
We waren net klaar, toen Ana thuiskwam, zodat we nog een uurtje gezellig bijkletsten.

De Rembrandt van het voetbal

De kop van het artikel was prachtig, maar de aanleiding niet. Bij een artikel rond het overlijden van de beste voetballer, die Nederland ooit gekend heeft werd Johan Cruijff "de Rembrandt van het voetbal" genoemd.
Een terechte vergelijking. Beiden hebben Nederland letterlijk en figuurlijk op een positieve manier op de kaart gezegd. Als je met buitenlanders praat, beginnen ze vaak over "Kroeff". De naam Cruijff met de ui kunnen ze niet uitspreken.

Naast een virtuoos voetballer was hij ook onnavolgbaar als taalvirtuoos. Hij bedacht talrijke zinnen, die standaard geworden zijn zoals "Elk nadeel heb zijn voordeel".

Johan Cruijf kan nu verder gaan, waarmee hij groot is geworden: hemels voetballen!

Opdrogende Onlanden

Het is al een week of 3 behoorlijk droog weer. Dat heeft zijn weerslag op de Oegstgeester Onlanden, de grote regenplas achter "Corpus".

Deze zie je langzaam maar zeker ondieper en kleiner worden. Wat dat aangaat is het letterlijk en figuurlijk een neerslag van de neerslag van de afgelopen maanden. In december en januari zag je de waterplas vrijwel dagelijks groeien.
Al 3 zachte tot zeer zachte winters op rij heb ik gehoopt hier toch nog een dagje te kunnen schaatsen op natuurijs, maar verder dan staan op het ijs aan de rand van de plas van 200 bij 200 meter kwam ik niet. Voor schaatsen was het te dun.

Nu wordt het voorlopig weer een niemandsland. Er zijn stukken Oegstgeester Onlanden, die veranderen in drijfzand. En daar wil je natuurlijk niet in terecht komen.

Twijfel

De gebeurtenis van deze dag is natuurlijk de reeks bloederige aanslagen in Brussel. Deze terreuraanslagen zijn bedoeld om twijfel te zaaien over onze veiligheid. Er aan toe geven is geen optie. Dan hebben de terroristen hun doel bereikt.
Of zoals H.M. van Randwijk in de Tweede Wereldoorlog dichtte:

Humor is een wapen, waar zij niet van terug hebben.


Vanmorgen fietste ik naar de Leidse IJshal, waar ik dit seizoen voor de laatste keer met de "Krasse knarren" meeschaatste. Ik kwam gelijk met Ans van Dijk aan, die ik het van haar geleende "Van kwAAD tot erger(nis)" van D66-raadslid Aad van der Luit teruggaf.

Ik heb deze verzamelde columns met veel plezier gelezen. Het is spijtig, dat de schaatsloopbaan van deze bekende Leidenaar in de knop gebroken is door een val op het ijs.
Maar dit vlot leesbare boek zal me het meest bijblijven door deze prachtige zin, die het boek het lezen al waard maakte: "Je moet nooit sneller rijden dan dat je beschermengel kan vliegen!"

Nou, ik kan u verzekeren: de tweede helft van dit seizoen deed ik dat ook. De twijfel was er bij mij ingeslopen na een drietal valpartijen in korte tijd. De eerste was vlak voor de 1000 rondjes van Leiden.
Tot die tijd deed ik veel zekerder en daardoor ook veel stabieler, ook al had ik naar mijn gevoel af en toe een mispeer. Achteraf bleek dat natuurlijk gekomen te zijn, doordat ik met mijn Rossignols op het ijs kwam in de bocht en daardoor weggleed. Toen kon ik het echter telkenmale corrigeren met de twee messen aan mijn voeten.

Maar feitelijk is Twee Zwaarden meer van toepassing op dit seizoen. Het is de kaart van twijfel. Vooral in januari was het hopeloos.
Nu heeft elk nadeel natuurlijk zijn voordeel. Ik kan me als schaatstrainer veel beter verplaatsen in mensen, die met angst het ijs op komen. Dit was voor mij een totaal nieuwe ervaring.

Dit thema, het leren kennen van de ware betekenis van moed, komt op een humoristische manier aan bod in "Asterix en de Noormannen".
Doch dit seizoen was beslist niet alleen kommer en kwel. Ik wist op het juiste moment namelijk ook te pieken. In december wist ik met Janina Wolf de 1000 rondjes van Leiden te winnen.

En nog geen 2 weken geleden reed ik in Haarlem plotseling heel goed bij de Bert Grotenhuis Bokaal.
Maar voor het zo ver was, had ik vooraf nog wel de nodige twijfels. Voorafgaand aan de 1000 rondjes, doordat ik ineens de favorietenrol kreeg toebedeeld, een voor mij totaal nieuwe ervaring. En na het dramatische begin van 2016 had ik veel verwacht, maar beslist geen 482 rondjes op een 400-meterbaan. Voor 400 rondjes had ik vooraf blind getekend.

Natuurlijk zullen er wat twijfels blijven hangen, maar de afsluiting van mijn schaatsseizoen met 10 "Krasse knarren", waaronder Marco Tiller, deelnemer aan het Nederlands kampioenschap voor Masters in februari, en de zoon van Wim Klerks, die Paasvakantie had, ging behoorlijk goed. Ik ga met een goed gevoel de zomer in.