Op een paar sneeuwbuien in december na, die wel het hele verkeer in de Randstad ontwrichtte, hebben we tot nu toe een "winter" van lik me vestje. Met een Hellmanngetal van 1 kunnen nog geen deuk in een pakje boter trappen. Deze 30-dagen temperatuuranomalie spreekt wat dat aangaat boekdelen.
December en januari waren niet alleen veel te warm, maar ze waren ook veel te somber en te nat.
Maar op de drempel van februari worden de kaarten opnieuw geschud. Hopelijk trekken we nu een gunstige kaart.
En voor de liefhebbers van winterweer zien de kaarten er goed uit. Vanaf het komende weekeinde gaat het zoetjesaan kouder worden met zelfs kans op matige vorst in de nacht.
Het is allemaal nog net te fragiel, maar er verschijnen op www.weerwoord.be wel steeds meer weerkaarten die schaatsijs op zullen gaan leveren.
Dit komt vrij nauwkeurig overeen met hetgeen de Enkhuizer Almanak over deze winter zegt. Er komt een periode met goed winterweer in de tweede week van februari.
Februari start met winterse neerslag. In de periode 7-12 februari is sprake van helder winterweer. Daarna volgt tot de 20e guur weer en is het betrokken.
Mocht deze voorspelling uitkomen, dan komen we weer op de Vogelplas te schaatsen.
Zo ver is het nog niet. Nog maar een paar dagen geleden leek dit schier onmogelijk, maar de laatste dagen zijn de weerkaarten opnieuw geschud....
De buit is nog niet binnen, maar er is tenminste weer hoop, die gebaseerd is op weerkaarten.
Vorig jaar ben ik naar de première van de film "Tien jaar wachten op applaus" geweest, waarin de gewestelijke trainers Erik van Kordelaar, erelid van de IJVL en Dick de Bles verhalen van hun rol in de doorbraak van de klapschaats.
Voor degenen, die er niet bij konden zijn heb ik goed nieuws. De film wordt zaterdag 3 februari om 17.00 uitgezonden op TV-West.
Mis deze uitzending van niet! De trailer is te zien door te klikken op "Tien jaar wachten op applaus".
Sinds ik voor de hoge bloeddruk nifedipine slik, heb ik als ik net ga fietsen regelmatig tranen in de ogen. Als ik naar de Leidse IJshal fiets, is het veelal over voor ik bij de busbrug over de Rijn ben. Ook met schaatsen heb ik een enkele keer wat tranen.
Vandaag was het wat dat aangaat anders. Bij vrijwel elke serie, die ik met de "Krasse knarren" reed, kwamen de waterlanders naar buiten. Niet dat ik ineens sentimenteel geworden ben. Ik vermoed, dat dit te maken heeft met de oogdruppels, die ik gisteren toegediend heb gekregen.
Er kwam meer traanvocht uit mijn rechteroog dan uit mijn linkeroog. Dat komt goed overeen met het oogonderzoek van gisteren, toen het rechteroog extra onderzocht werd met een lens en het daarmee gepaard gaande extra dosis oogdruppels.
Het was een training met tranen en zweet. Gelukkig ontbrak het bloed.
In mijn jeugdjaren zong ik mee in jongerenkoor "Oktopus". Een van de meest gezongen liederen was "Het lied van de stilte", dat bekend is geworden door Boudewijn de Groot.
Hierin komt deze zinsnede voor: "Tot ik verblind werd door een flits in mijn gezicht. Neonlicht."
Vorige week had ik ineens last van flitsen in mijn rechteroog.
Vooral in het schemerlicht was het het sterkst en dan met name als ik van het licht het donker in liep.
Als bibliothecaris ging ik uiteraard op zoek, of ik op internet wat kon vinden hierover. Daar de flitsen gepaard gingen met wat vlekken in het oog, kwam ik al snel op een artikel over glasvochttroebelingen, een woord, waar je met Scrabble hoge ogen mee kunt gooien.
Meestal zijn de flitsen onschuldig van aard en verdwijnen de klachten vanzelf. De meest voorkomende oorzaak is veroudering. Net als bij hoge bloeddruk, die bij het stijgen der jaren steeds vaker voorkomt. Ouderdom komt met gebreken.
Daar ik toch bij de huisarts was voor de bloeddrukmeting, legde ik de flitsen ook maar voor. Hij verwees me met spoed naar het LUMC en hij zou der voor zorgen, dat ik er vandaag nog terecht kon.
Ik fietste naar mijn werk, waar ik angstvallig mijn mail in de gaten hield.
Om 10 voor 4 zag ik een mailtje, dat ik om 16.15 terecht kon bij de oogarts. Ik pakte mijn tas in, sloot de computer af en rok mijn regenkleding aan. Gelukkig had ik de wind in de rug, want ik kwam nu al 5 minuten te laat bij het LUMC en ik moest mijn fiets nog vastzetten.
Een minuut of 5 later schreef ik me in aan de balie van de afdeling oogheelkunde, waar een verpleegkundige de oogdruk opmat, voordat ik bij een oogarts en een arts in opleiding terecht kon.
Op het eerste oog zag het er goed uit. Op de oogdruppels na viel het onderzoek reuze mee. Na een kwartier gewacht te hebben kon ik wederom binnenkomen voor het onderzoek met een lens. Pijnlijk was het niet, maar prettig allerminst. Maar zo konden de oogartsen wel zien, dat het netvlies nog goed was. Voor de zekerheid mag ik over 6 weken terugkomen voor een herhaling van dit onderzoek.
Wel had ik voor dit onderzoek nog een dosis oogdruppels gekregen, waardoor ik wazig ging zien. Als u mij de komende tijd wat wazig vindt.....
Maar wellicht valt het mee en zegt u volgende week: "Bert, je ziet er weer flitsend uit!"
Dit weekeinde was de tuinvogeltelling. Zoals gebruikelijk deden mijn vrouw en ik daar aan mee. Gezeten aan de ontbijttafel zagen we de vogels komen en gaan.
Dit waren onze resultaten:
1 Vlaamse gaai
2 vinken
2 kokmeeuwen
2 koolmezen
5 huismussen
1 waterhoen
6 kauwen
2 spreeuwen
1 meerkoet
1 merel
1 roodborst
2 Turkse tortels
4 wilde eenden
We hebben trouwens wel eens meer eenden in onze tuin gehad.
Om kwart voor 10 fietste ik naar de Vondellaan, waar ik in de Leidse IJshal schaatsles zou geven aan GroenLinks-gemeenteraadslid Yvonne van Delft, die zich de laatste jaren met hart en ziel ingezet heeft voor IJshal "De Vliet", en Astrid Suurmond.
Heel wat "Krasse knarren", met wie ik op dinsdag- en donderdagmorgen 25 kilometer in piramidevorm rij, reden hier nog snelle rondjes, waarbij de snelheidsmeter meestal 30 kilometer per uur aan gaf.
Deze ijsvogels deden het een stuk rustiger aan. Ik wilde eerst kijken, hoe de beide dames schaatsten en waar de verbeterpunten zaten. Dat waren de gebruikelijke: te weinig achterop zitten en niet voldoende zijwaarts afzetten. Daar wist ik wel wat oefeningen voor.
Terwijl de buitenbaan om kwart over 10 gedweild werd, deden wij op de binnenbaan de clownsstap. Het ziet er niet uit, maar het is wel een effectieve oefening. Je hebt 100% zeker druk achter op je schaats. De zijwaartse afzet is wat lastiger. Daarvoor moet je, wil je het goed doen, terug kunnen sturen. Wat dat aangaat is schaatsen een vreemde sport. Om links vooruit te komen, moet je rechts afzetten.
Ik schroom niet om heel basale oefeningen te geven. Om hoog te bouwen moet men laag beginnen. Desondanks duizelde het Astrid en Yvonne af en toe. De laatstgenoemde sloeg de spijker op de kop met de opmerking: "Eigenlijk is schaatsen een denksport!"
In totaal waren we anderhalf uur bezig, terwijl het steeds drukker werd op de binnen- en de buitenbaan. Met sommige oefeningen moesten we daar rekening mee houden.
We oefenden de valbeweging, het remmen, het hangen in de bocht en zelfs wat valoefeningen. De oefenstof voor het lesgeven aan kinderen is identiek aan die van de volwassenen. Het grote verschil is, dat je bij volwassenen nog dingen af moet leren.
Maar we hadden een leuke training, waarin het schaatsen in een ander daglicht kwam te staan. Verbetering begint inderdaad met bewust worden van hoe het beter kan.
Om kwart voor 12 fietste ik met Ada naar De Engel. Morgen zou mijn in april overleden broer Kees 80 jaar zijn geworden.
Zijn zoon Eric had de familie Breed uitgenodigd bij hem thuis. Zodoende trapten we met de stevige wind in de rug naar De Engel. Daar ik netjes opgevoed ben, had ik wat meegenomen voor de gastheer.
In de volle woonkamer met uitzicht op de nu nog kale bollenvelden praatte ik met diverse broers en zussen en hun partners. Het was gezellig en het eten en drinken was goed verzorgd.
Het schaatsen op de Weissensee kwam ook ter sprake. Hans Cuvelier had afgelopen vrijdag de Alternatieve Elfstedentocht volbracht in ruim 10 uur en Corrin Duivenvoorden gaat dat komende dinsdag doen. Deze oomzeggers, iets waar ik hen gelukkig nooit op betrap, zijn uit het goede hout gesneden.
Mijn zus Riet had het boek "Nieuw-Vennep in de kranten van 1833 tot en met 1945" van Jan Café meegenomen. In dit goed verzorgde boek met ook wat foto's van ijspret op de Hoofdvaart, staat ook een afbeelding van mijn geboortehuis.
Daarmee was de cirkel bijna rond op deze tuinvogelteldag. Ada en ik moesten nog een kilometer of 15 tegen de wind in trappen. Voor degenen, die nog niet hebben geteld: u mag mij noteren als mannetjesputter....
Voordat ik op de fiets naar de Lokhorstkerk stapte, hoorde ik op de radio eerst Nynke Laverman live zingen en daarna, dat Tijmen Snel de 500 meter op het Nederlands kampioenschap allround gewonnen had. Als eerste trainer van dit IJVL-lid volg je de verrichtingen van deze neo-senior met meer dan gemiddelde belangstelling.
We zongen het "Gloria" uit de "Misa Criolla" van Ariel Ramirez nog een keer door, waarbij het slotdeel extra aandacht kreeg. Daarna kwam het "Credo" aan bod.
Dit "Credo" had soms lastige ritmes. Dit ontlokte Wim op een gegeven moment de uitroep: "Ik wil de partijen niet tegen elkaar opzetten, maar de tenoren zingen het ritme precies zoals het op papier staat!"
Daar konden wij een voorbeeld aan nemen.
Na de pauze vervolgden we met "El Naciemiento" uit "Navidad Nuestra", eveneens van Ramirez. Als geheel ging het voor de eerste keer niet onaardig, maar er zaten een paar heel lastige sprongen in, waar we nog goed op moeten oefenen.
Vanmorgen ben ik eerst met mijn vrouw naar de Leidse binnenstad gefietst om boodschappen te doen bij "De Helianth", waaronder de wekelijkse portie zoutarm brood. Thuis gekomen trok ik mijn hardloopschoenen aan en liep vanuit huis naar de A44, waar ik over het nieuwe fietspad naar de Maaldrift liep. Deze liep ik af tot de kniek in de weg. Op het punt, waar ik meetpunt Voorschoten kon zien keerde ik om.
In de ravage, die de aanleg van de als Rijnlandroute vermomde Rijksweg 11 West met zich meebrengt, zie je toch al de contouren van hoe de snelweg gaat lopen. De dichter Gerrit Komrij had hier een uitmuntende opmerking voor: onherstelbaar verbeterd.
Als je eens ziet, hoeveel bomen er wel niet gerooid zijn voor deze Rijksweg 11West. Maar liefst 9000! Bij elkaar is dat een heel aardig bos. En dat in deze tijd van klimaatverandering. De bomen, die CO2 vastleggen, leggen het loodje....
Via de rand van de Stevenshof liep ik naar "Ter Wadding". Over de nieuwe loopbrug liep ik het bos in, waar heel wat minder bomen staan dan 9000. Van hieruit liep ik op huis aan, waar ik na een duurloop van 10 kilometer mijn schaatsen sleep en me daarna douchte.
Toen ik om 10 over 5 de Leidse IJshal binnen stapte, zag ik curlingspullen, een paar stepsleeën, een serie pilonnen en wat kleine doeltjes op de buitenbaan staan.
"Er zal wel een curling-clinic komen", dacht ik.
Ik liep verder en zag Jos Drabbels op een bank de schaatsen aantrekken. Met zijn werk hadden ze een sportief uitje. In twee ploegen werkte men een circuit met allerlei spelletjes op het ijs af, waarbij men elkaar probeerde af te troeven.
Nadat ik de pilonnen van de IJVL uit de kast gehaald had, deelde ik een vijftal vijfrittenkaarten uit en tekende ik eenzelfde aantal. Het zou dus een aardig volle bak worden.
Op het moment, dat ik de binnenbaan op reed, zag ik een van de nieuwkomers, die ik ook bij de buitenschoolse sport heb gehad, onderuit gaan. Hij had een tand door de lip en moest naar de EHBO.
Het spreekt voor zich, dat dit enige commotie gaf, zodat we de les met een kleine 30 kinderen konden beginnen. Met een paar minuten vertraging begonnen we. Na wat opwarmoefeningen deden we een paar starts, waarbij Jelle, die afgelopen woensdag tweede was geworden bij de schoolkampioenschappen, voor hoe je goed kunt starten.
Na met de hele groep wat valoefeningen gedaan te hebben, splitsten we de groep in drieën. Ik zat in de hoek, waar op de buitenbaan de spelletjes gedaan werden. Sommige kinderen hadden hier meer belangstelling voor dan voor hun trainer.
Het hoofdbestanddeel van de door mij bedachte oefeningen gingen over de zijwaartse afzet en dan met name over het rustig wegduwen.
Dat laatste gebeurde beslist niet altijd bij het tikkertje. We deden tweelingtikkertje en op een slinkse wijze wist ik Myrthe te tikken.
De feedback na afloop van dit spel liet bij het kiezen van een nieuw duo voor de tweede ronde van tweelingtikkertje niets aan duidelijkheid te wensen over: "Ik vertrouw jou niet!"
Er restte me slechts één manier om dit gebrek aan vertrouwen goed te maken. Myrthe werd tikker, samen met....mij!
De meeste mensen maken van de nood een deugd. Ik zit iets anders in elkaar. Ik maak van de deugd een nood.
De beroemdste kraanwagen van Nederland wordt zonder enige twijfel bestuurd door Pluk van de Petteflet. Vanmorgen werd ik met een ander exemplaar geconfronteerd. Onze conciërge had een dag vrij en ik zou langs de filialen rijden met de biebauto.
Na naar de Hoofdbibliotheek gefietst te hebben reed ik met de kratten vol boeken via Valkenburg en Rijnsburg naar Hoornes/Rijnsoever. Daar kon ik het parkeerterrein achter de bibliotheek niet op. Er stond een enorme kraanwagen. Met een enorme telescoopkraan waren ze op het dak van de Piersonflat bezig.
Ik parkeerde de biebauto een meter of 50 verderop. Toen ik de kraanmachinist tegen het lijf liep, vroeg ik uit nieuwsgierigheid hoe zwaar de kraan was.
"48 ton", kreeg ik als antwoord.
Na mijn ochtenddienst in Hoornes/Rijnsoever gedraaid te hebben reed ik terug naar de Hoofdbibliotheek. Vandaar fietste ik door de duinen naar onze volkstuin, waar Ada druk in de weer was om met een hamer paaltjes in de grond te slaan voor een tuinafscheiding.
Het zal niemand ontgaan zijn, dat er gisteren weer eens een warmterecord gebroken is. De temperaturen op dit kaartje spreken boekdelen. Deze temperaturen misstaan in april niet.
Waar de warmterecords de laatste decennia bij bosjes sneuvelen, daar is het met de kouderecords slecht gesteld. Een kouderecord wordt een zeldzaam verschijnsel in onze omgeving. De koude dagen warmen het snelst op!
Dat komt omdat we in de winter veel vaker westenwinden hebben. Dus het is niet alleen warmer, maar ook natter. Het is dus geen wonder, dat niet alleen schaatsers, maar ook natuurijsclubs worstelen met warme winters. Met kunstgrepen, zoals een betonnen ondergrond waarop laagje voor laagje water op gespoten wordt, is een soort natuurlijke kunstijsbaan te creëren, maar dan nog is er nauwelijks te schaatsen op natuurijs.
De komende 2 weken kunnen we wat dat aangaat ook op onze buik schrijven. En dan zitten we al bijna in half februari. Ik had geen superwinter verwacht, maar dat het zo slap zou worden?
Jammer, maar helaas. Er gloort echter hoop. We gaan op weg naar een zonnevlekkenminimum. Op grond hiervan verwacht ik de komende 3 jaar koude winters, ook al zullen ze vermoedelijk niet zo koud zijn als de "grote winters" in de jaren '80.
We moeten nog even door de zure appel heen bijten. Alles wat we deze "winter" nog krijgen, is mooi meegenomen. Maar ik vrees, dat het niet veel meer zal zijn. Het is er gewoon de winter niet naar. Uit de jaren '70 heb ik de les getrokken, dat winters met harde stormen meestal geen schaatsijs met zich mee brengen.
Vanmorgen heb ik heerlijk gereden in de Leidse IJshal. De piramide van 125 rondjes met ruim 20 "Krasse knarren" verliep probleemloos. Ik had besloten om me te concentreren op het pootje over. Met wat meer rust in de slag lukte dat behoorlijk goed. Op één mispeer na dan, die ik goed kon corrigeren. De plaatsing van de linkerschaats in de bocht lukt op zich goed, maar ik moet niet te nonchalant worden.
Pootje over vraagt immers om subtiliteit!
Wat ook veel subtiliteit vraagt is de kunst. En dan moet je aan iedere kunstvorm denken. Ik was dan ook aangenaam verrast, dat in Trouw vandaag een paar stukken stonden over Leeuwarden, de culturele hoofdstad van Europa.
Het mooie hiervan is, dat heel Fryslân meedoet aan het thema. Zo komen er in alle elf Friese steden kunstwerken te staan zoals deze fontein.
Er stonden in "De Verdieping" een drietal interviews met Friese kunstenaars. Tussen de ritten door wees ik Wierd Wagenmakers, zelf een begenadigd schilder en tekenaar, op dit artikel.
Ik wist, dat Wierd de zangeres Nynke Laverman persoonlijk kende, dus haar noemde ik, maar ook de schrijver Hylke Speerstra noemde ik. Hij heeft naast veel boeken over Fryslân en de Friezen ook enkele boeken over het schaatsen geschreven.
Wierd bleek ook deze schrijver en journalist in zijn jeugdjaren regelmatig ontmoet te hebben. En zo kom je in de Leidse IJshal soms over de Friese cultuur te praten. Leeuwarden maakt zijn faam als culturele hoofdstad van Europa waar!
Gisteren stond de eerste avond van 3 avonden over de 3 grote sportcomplexen, die de gemeente Leiden wil laten bouwen, op de rol. Het betrof de inspraakronde, waarbij iedere belanghebbende zijn zegje mocht doen. Als je het over inspraak hebt, dan moet je altijd deze wijze spreuk in het achterhoofd houden.
Met een redelijk bezette publieke tribune zou het een lange zit worden. Op een lage houten bank konden we de diepe zit van het schaatsen goed oefenen. De kniehoek was 90 graden. Met een katholieke jeugd was ik eenzelfde soort kerkbanken wel gewend. En zoals in de kerk werd geleerd, dat de beloning later in de hemel zou komen, zo moeten wij als schaatsers nog even wachten of onze beloning 250 of 333 meter lang gaat worden.
Als eerste was de sporthal aan de beurt. Zorg & Zekerheid-voorzitter Marcel Verburg deed zijn uiterste best om van de zaal met 2000 stoeltjes er alsnog eentje van 3000 te maken. Dat deed hij door te schermen met aannemers, die het veel goedkoper kunnen bouwen. Erg concreet werd hij niet. Op vragen hierover hulde hij zich bij het beantwoorden in mist, terwijl het toch over miljoenen gaat.
Hij verwees hierbij naar het korfbal, dat ook gebaat zou zijn bij een zaal met 3000 zitplaatsen.
Helaas, de inspreker van de korfbalverenigingen gaf aan dat 2000 stoeltjes ruim voldoende was. En daarnaast was de inspreker van de bewoners rond de Boshuizerkade ook heel duidelijk: een topsporthal met 3000 stoeltjes is niet gewenst in een woonwijk.
Zwembad "De Vliet" kwam als tweede aan de beurt. Op het punt van het rooien van bomen voor een extra hockeyveld na en een daarmee gepaard gaande muur van 12 meter hoog en 35 meter breed waren onze nieuwe buren dik tevreden.
Er waren nog wel wat vragen over de exploitatie van de kantine en een eigen ruimte voor de zwemvereniging, maar verder waren er geen onoverkomelijke problemen.
Na de verlossende plaspauze kwam de meest energiezuinige kunstijsbaan van Nederland aan bod. De spits werd, heel toepasselijk, afgebeten door de voorzitter van de Leidse milieuraad.
In de pauze heb ik wethouder Paul Dirkse gecomplimenteerd voor dit plan. Ruim een jaar geleden was ik een geharnaste tegenstander van de D66-wethouder van sport. Maar als je kritiek hebt, dan moet je het ook zeggen, als iets goed is. En dat is dit plan. Tot het laatst toe moet je sportief blijven.
Wat dat aangaat heeft wethouder Dirkse van zijn beginnersfout geleerd en is hij, anders dan diverse ambtgenoten in den lande, niet blijven volharden in een foute keuze. In Nederland staan al genoeg prestigeobjecten.
De Leidse sportfederatie en Topsport Leiden volgden de Milieufederatie, voordat Jeroen Straathof namens de 4 Leidse ijssportverenigingen het college bedankten voor het voorstel, waarna Jos Arts van de Stichting IJshal Leiden inging op de activiteiten om een 333-meterbaan tot stand te brengen en deed hij voorstellen om de exploitatie beter rond te kunnen krijgen.
Een creatieve mogelijkheid hierbij was het aanbod om na het schaatsseizoen, als de play offs bij het basketbal gespeld worden, de thuiswedstrijden van Zorg & Zekerheid in de nieuwe ijshal te spelen.
Binnenkort word de website 333m.nl gelanceerd.
Het slotwoord was voor Ingrid Heijnsbroek, de kersverse voorzitter van de IJVL. Dat viel niet mee na Tensens intensieve betoog. Maar dat geeft niet. Dan kan de voorzitter van mijn club alvast oefenen op het houden van toespraken, want de kans, dat Kjeld Nuis met een Olympische medaille thuiskomt is een stuk groter geworden na de uitsluiting van Denis Joeskov en Pavel Koelizjnikov voor de Winterspelen in Pyeongchang.
De aanwezige schaatsers waren zeer positief na afloop van de inspraakronde. De commissievergadering over de 3 sportcomplexen is op donderdag 8 februari, waarna op 15 februari de 250-meterbaan definitief wordt in de gemeenteraadsvergadering. Daarna kunnen wij als schaatsers vol aan de bak om er een 333-meterbaan van te maken.
Zowel op 8 als op 15 februari begint de vergadering om 20.00 uur. Iedereen is welkom. U wilt het eindschot van veel jaren hard werken toch niet missen?
Geboren en getogen in Nieuw-Vennep in een gezin met 12 kinderen en sinds 1979 woonachtig in Leiden. Mijn vader was de oprichter van het transportbedrijf B.Breed & Zonen in Nieuw-Vennep, dat nog steeds bestaat.
Ik ben in 1983 getrouwd en vader van 4 kinderen.
Ik train al sinds mijn verhuizing naar Leiden voor de Elfstedentocht en ben uiteraard een groot liefhebber van schaatsen op natuurijs.
