K3-helm

Het dooit al sinds vrijdag, maar er ligt in diverse sloten, waar ik langs fietste op weg naar de Leidse IJshal, nog steeds een laagje ijs. Daar lag een laag van keihard spiegelglad ijs.
Vanmorgen reden we weer met een peloton van 18 "Krasse knarren" de gebruikelijke piramide van 25 kilometer. Een redelijk aantal, daar een paar vaste gasten momenteel op de Weissensee aan het schaatsen waren.
De ochtend begon al wat anders dan gebruikelijk. Er kwam een schaatser, die nog een knipkaart had uit 1998/1999, toen zo'n kaart nog 50 gulden kostte. Het is onderhand een museumstuk. Al die jaren had deze oudgediende niet geschaatst aan de Vondellaan.

Intussen had Evert Boekhout had schaatsen al aan en wilde zijn helm opzetten, maar hij kwam er achter, dat hij deze niet bij zich had, net zo min als zijn handschoenen. Een paar handschoenen kon hij van mij lenen, daar ik een tweede paar bij me had waar de rondeteller aan vast zat. Kon ik eindelijk eens wat terugdoen voor het lenen van de skibril bij het schaatsen van de Elfstedentocht.
Ik wees verder, waar Evert een helm kon pakken uit een bak achter de gevonden voorwerpen. Hij kwam even later het ijs op met een roze K3-helm.

Denk nu maar niet, dat Evert met deze helm op in een kleutertempo rondreed. Dat was geenszins het geval. Hij reed zoals vanouds in een stevig tempo door.

Dat was ook het plan van de nieuwkomer, die bij de 20 rondjes aanzette om met ons mee te rijden. Je kunt niet straffeloos 18 jaar niet trainen en dan denken, dat je dezelfde beheersing van de schaatsen hebt als voorheen. Hij belandde dan ook tegen de boarding. Gelukkig zonder schade.

Ook was er een mislukte ontsnappingspoging van de "Twee van Breda".

Na het glanzende ministerschap van Ard van der Steur zagen zij hun kans schoon om te laten zien, hoe het ook kan. En zoals in dit soort situaties gebruikelijk is: hun naam wordt genoemd!

Daarnaast kon ik met Jan Versteegen praten over zijn nieuwe muziekinstrument. Hij was ineens drummer geworden van "The Shoes".

Maar dat is tot daar aan toe. Henk Angenent was in hetzelfde artikel van "Spruitjeskoning" veranderd in "Spuitjeskoning". In dit Trumptijdperk valt dit onder de noemer "alternatieve feiten"....

Na het uitrijden kwam, toen Evert zijn spullen had ingepakt, iemand aanzetten met een gevonden helm. Drie keer raden van wie?
Goed zo!
Jammer!
Jammer!
Vandaag doken op Weerwoord ineens de prachtigste weerkaarten op. Als deze kaarten uitkomen, dan krijgen we een heuse winterinval rond 10 februari.



Statistisch gezien is de tweede decade van februari de koudste van het jaar. Dus wie weet?
Mocht u bij de Elfstedentocht van einde februari of begin maart iemand rond zien rijden met een K3-helm....

Van Menkenbaan naar IJshal "De Vliet"?

In september 1976 werd aan de Vondellaan de Ton Menken IJsbaan geopend. 40 jaar later is er in de volksmond nog steeds sprake van de “Menkenbaan”.

Hoewel de koelmachines inmiddels ook al 40 jaar oud zijn, beschikt Leiden over goed glijdend ijs. Als recreantenbaan voldoet de Leidse IJshal nog steeds prima.
Het is een bekend gegeven in de techniek, dat naarmate een machine ouder wordt, het steeds moeilijker wordt om aan vervangende onderdelen te komen. Om een kunstijsbaan in de Sleutelstad te behouden trok de gemeenteraad van Leiden in december 2012 € 4.000.000,- uit om de Schaatshal grondig te renoveren.
Inmiddels zijn we 4 jaar en is dat niet gebeurd. De eigenaar van het pand werkte niet bepaald mee. Zodoende werd een alternatief plan gemaakt: een nieuwe kunstijsbaan bij zwembad “De Vliet”. Door de warmtekrachtkoppeling kon er flink op de energiekosten bespaard worden. Met de warmte, die vrijkomt bij het koelen van de ijsvloer, kan het zwemwater verwarmd worden. In juli 2016 kwam dit plan door de gemeenteraad.

Het zou een 250 meterbaan worden met een binnenbaan, die geschikt was voor shorttrack, kunstschaatsen en ijshockey. Tot IJshal “De Vliet” klaar zou zijn, vermoedelijk in 2019 of 2020, zou de “Menkenbaan” open blijven.
In december volgde echter een koude douche. Wethouder Paul Dirkse had anders besloten. Doordat de plannen voor een topsporthal aan de Vijf Meilaan steeds groter en steeds duurder werden, besloot de wethouder om de nieuwe ijsbaan te schrappen ten faveure van zeer veel extra stoeltjes voor met name het basketbalteam van Zorg & Zekerheid.
De schaatswereld stond op zijn achterste benen. Terwijl de vrijwilligers van de Schaatshal naar de omliggende gemeenten gingen om geld los te krijgen voor de 333-meterbaan, werd achter hun rug om de stekker uit het project getrokken.
Binnen een week werd een grote demonstratie georganiseerd om de gemeenteraad te overtuigen dit dwaze plan van wethouder Dirkse weg te stemmen. Doordat er zeer veel vragen bij de diverse gemeenteraadsfracties leefden, wordt pas in april of mei een beslissing over nieuwbouw genomen.
Het ziet er dus naar uit, dat de Schaatshal aan de Vondellaan nog wat langer open zal zijn, hoewel er een drietal bedreigingen is: de verhuurder wil de huur opzeggen, komt de koelinstallatie wel door de milieukeuring in 2018 en tenslotte: hoe lang blijft de koelmachine het nog doen?

De ondergelopen weiland mythe

Afgelopen woensdag stuitte ik op www.weerwoord.be op een tweetal zeer interessante items over natuurijs. Een deelnemer aan dit weerforum uit Heerenveen nam als onderzoeker de proef op de som en publiceerde dit onder de kop "Rond ijstoestand en de ondergelopen weiland mythe".
In de namiddag gemeten:
1 cm op de vaart
4 cm op de sloot
5,5 cm op een vijver.
Aan de sloot grenst een weiland wat 's winters deels onder water staat. Het is de oude "Thialf" ijsbaan in Heerenveen-Noord. Op de foto de situatie van zaterdag 14 januari, voor het invallen van de vorst. Op de voorgrond markeren grasprietjes de sloot. Er ligt nu al lang ijs maar de schooljeugd heeft er ondertussen een bende van gemaakt. Vorige winter heb ik er wel geschaatst.

Er wordt altijd gesteld dat het ijs op ondergelopen weilanden sneller groeit vanwege de geringe diepte. In werkelijkheid is dit vaak helemaal niet het geval. Weliswaar koelt de dunne laag water sneller af aan het begin van een vorstperiode waardoor ijsvorming eerder begint. Op stilstaand water vormt zich altijd een stabiele laag die de ijsvorming bevordert (water wordt namelijk lichter bij T <4 graden), ook bij redelijke diepte. In bovengenoemde situatie is het ijs op de sloot vrijwel altijd dikker dan op het weiland.
Zo mat ik daar afgelopen vrijdag 5 cm op de sloot en nog een 4 cm op het weiland. Ook op andere ondergelopen polders, waar vaak snel wordt geschaatst, valt het me op dat het ijs in de aangrenzende sloten wat dikker is. Waar het ijs op het gras ligt met slechts een paar cm water eronder is het nog dunner. Vandaar de geruchten dat er al geschaatst wordt op 2,5 cm ijs, want daar wordt dan gemeten.
De oorzaak zit onder andere in de bodemwarmte. De bodem heeft een hogere warmtegeleidingscoëfficiënt als water (0,6 W/m/K). Bovendien, een dunne laag water koelt sneller af maar warmt ook sneller op. Een belangrijk deel van de zonnestraling gaat door het ijs heen en verwarmt het onderliggende water. Dat warmere water tast het ijs aan de onderkant aan. Dit speelt vooral in februari. Je ziet dan de graspolletjes al door het ijs smelten.
Waarom zijn ondergelopen weilanden dan zo populair? Belangrijkste reden: Mocht je er doorgaan dan kom je niet veel verder dan de enkels in het water. Risico's van onderkoeling zijn miniem, behalve koude tenen in natte schaatsen dan. Een andere reden is dat ijs beter draagt op ondiep water. De druk kan lastiger wegkomen.

Het tweede artikel verscheen onder de kop "Veenafgravingen".
Restanten van oude (laag)veenafgravingen zijn vaak ideale plekken om al vroeg te schaatsen. Rustig water, niet al te diep boven goed isolerende veenbodem. Maar wel oppassen mocht je er doorgaan. Die veenbodem zuigt je vast.
De Weerribben in de kop van Overijssel is zo'n gebied maar ook de Deelen, midden in Friesland. In dat laatste gebied heb ik afgelopen zondag heerlijk geschaatst en misschien de komende dagen weer (maar het wordt dan wel in de namiddag). Het veiligst is het op de zogenaamde petgaten te schaatsen. Op de verbindingswateren kan het ijs verraderlijk dunner zijn door stroming. Ook tussen de rietpollen ligt weinig ijs.

Aan tafel bij Ruud

In het Maredijkhuis aan de Maredijk werd vanmiddag de maandelijkse sessie van "Aan tafel bij Ruud" opgenomen.

Onder leiding van Ruud Binnendijk vond een tafelgesprek plaats over Duurzaamheid. De tafelgasten waren een abusievelijk als "Jan van Benthem" aangekondigde energiedeskundige en Paul Dirkse, wethouder van Sport, Onderwijs en Duurzaamheid van de gemeente Leiden.
Voor de pauze ging het over duurzaamheid in het algemeen. De meest voordelige manier van duurzame energie is nog steeds energiebesparing middels isolatie. Duurzame energie opwekken middels zonnepanelen komt pas op de derde plaats.
Verbazingwekkend is, dat er nog steeds geen cent belasting zit op kerosine, waardoor deze vervuilende vorm van vervoer voordelig wordt ten opzichte van andere transportmiddelen. Scheepvaart is trouwens de meest vervuilende vorm van transport: één cruiseschip is net zo vervuilend als een stad als Leiden!

Na de pauze kwam het échte onderwerp ter sprake: de nieuwbouw van IJshal "De Vliet".

Met Hermien Ravensbergen en Arthur van Winsen vertegenwoordigde ik de schaatssport. Uiteraard bleef Paul Dirkse bij zijn foute keuze voor de topsporthal. Nadat hij 10 minuten hierover aan het woord geweest was, kon Arthur hem een paar vragen stellen, waarna ik dit voorbeeld volgde.
Bij zijn antwoorden zaten enkele verrassende: zo ontkende de wethouder, dat er in juli een besluit genomen was over de nieuwbouw aan de Voorschoterweg. Dat zou pas in december gebeuren. Dit heb ik op 6 juli genoteerd als conclusie van de gemeenteraadsvergadering van 5 juli 2016: "Zoals uit de vergadering van de commissie voor Onderwijs & Samenleving bleek, was de overgrote meerderheid van de gemeenteraad voor de komst van in ieder geval een 250-meterbaan en als de omliggende gemeenten meebetalen een 333-meterbaan."

Verder gaf de wethouder toe, dat de 4 miljoen euro nog steeds gereserveerd staan voor de ijsbaan. Geen onbelangrijk gegeven. In december wilde hij dit immers zonder meer overhevelen naar de basketbalhal.
Bij de topsporthal hanteert de wethouder 2000 stoeltjes toch wel als minimum. En daar hangt natuurlijk een behoorlijk prijskaartje aan.
Op het gegeven, dat de meest logische keuze, die je als wethouder van Duurzaamheid kunt maken, het gelijktijdig bouwen van het zwembad en de ijsbaan in verband met de warmtekrachtkoppeling, kwam een wollig verhaal, dat er omheen draaide.

Ook het interview van Paul Dirkse in het Leidsch Dagblad, waarin hij aangaf, dat regionale schaatsers minder welkom zijn dan Leidse, herhaalde deze wethouder.

Wel gaf de wethouder aan, dat het de gemeenteraad is, die uiteindelijk beslist. Daar moeten we onze hoop maar op baseren. Van deze door de lobby van Zorg & Zekerheid volledig ingepakte wethouder Dirkse hebben de schaatsers in Leiden en omgeving niet veel te verwachten. Bij hem gaan stoeltjes voor sporters.

Tuinvogeltelling

Terwijl het ijs in de sloot achter onze tuin is een steeds triestere kleur dooiijs veranderde, zaten mijn vrouw en ik vanmorgen aan het ontbijt te kijken, welke vogels onze tuin tussen half 10 en 10 uur bezochten. Dit waren onze resultaten:
2 Eksters
1 Vlaamse Gaai
4 Vinken
4 Koolmezen
1 Huismus
1 Halsbandparkiet
9 Kauwen
1 Spreeuw
1 Winterkoninkje
1 Merel
1 Roodborstje
2 Turkse tortel
Uiteraard gaven we ons resultaat door op de site van de Nationale Tuinvogeltelling.

De meest bijzondere vogels waren de Vlaamse gaai en het winterkoninkje.

Als schaatser heeft het winterkoninkje natuurlijk natuurlijk al een voorsprong bij mij. De in de Stevenshof gespotte ijsvogel ontbrak helaas.
De vogel, die we het meest zagen, waren de 9 kauwen. Het was een koddig gezicht, hoe ze de vetbollen omhoog wisten te hijsen, zodat ze er gezeten op de tak van de appelboom makkelijk van konden smikkelen.

De vogel, die meestal de meest getelde was in onze tuin, ontbrak dit jaar nagenoeg: de huismus.

Daarvan telden we er maar eentje. Dat klopt ook wel, want de laatste tijd zien we deze niet zo vaak. Mogelijk heeft dat te maken met de vreemde vogel, die we een uur na onze tuinvogeltelling in onze tuin rond zagen lopen: een bruine rat.

Vedi le fosche

Vanmiddag hadden we in de Lokhorstkerk de tweewekelijkse repetitie van de Leidse Koorprojecten. Na thuis gegeten te hebben, fietsten we er naar toe. We zetten onze fietsen aan een hek vast en wandelden naar de voormalige schuilkerk toe. Op dat stukje van 100 meter hoorde ik: "Jij moet Bert Breed zijn!"
Het was Eddy Breed, de zoon van mijn neef Nico. Via internet hadden we al diverse keren contact met elkaar gehad en nu kwamen we elkaar onverwachts tegen.
Net als ik is Eddy een verwoede schaatser. Het schaatsvirus is een bekend verschijnsel in de familie. Voormalig Nederlands kampioen marathonschaatsen Peter Baars is een gemeenschappelijk familielid van ons.

Helaas konden we niet lang met elkaar praten in het centrum van de Sleutelstad, want Wim de Ru wachtte op me met de G- en de F-sleutels.

Na het inzingen begonnen we met de herhaling van "Patria oppressa" van Giuseppe Verdi, dat we 2 weken geleden voor het eerst geoefend hadden.

Daarna mochten we terugbladeren in "Grosse Opernchöre" van Verdi om te gaan beginnen aan "Vedi le fosche".

In de pauze, die begon na het doorzingen van "Vedi le fosche", verrokken Ada en ik met stille trom. We reden naar het Centraal station, waar we de trein naar Nieuw-Vennep pakten. Vandaar fietsten we door naar Burgerveen, waar we in "Rozen & Radijs" een feest hadden.

Mijn zus Joke was 65 geworden. Na dit gezellige familiefeest fietsten mijn vrouw en ik via de Ringvaartdijk, Rijpwetering, Oud-Ade en Leiderdorp terug naar de Sleutelstad, waar de kilometerteller aangaf, dat Ada en ik vandaag 40 kilometer hadden gefietst.
Zo kon ik de spieren soepel rijden nadat ik de afgelopen week 350 kilometer had geschaatst op natuurijs en kunstijs. Ik ben niet snel, maar een doordouwer ben ik wel.

Natuurijstraining

Na vijfenhalf uur op de Vogelplas te hebben geschaatst, was het toch wel even wennen om in de Leidse IJshal schaatsles te gaan geven op de binnenbaan. Maar als schaatser moet je over souplesse beschikken.
Op de fiets op weg naar de Vondellaan zag ik aan het laagje water langs de kanten, dat de dooi echt had ingezet. Desondanks stond het thema van de training voor de IJVL vast: natuurijs.
Het was druk op de baan. Op de buitenbaan was een gezelschap van een man of 20, die een les in curling kregen. Een harde klap tegen de boarding betekende, dat iemand mis gegooid had. Of kan ik beter zeggen: gegleden?

Op de binnenbaan waren er ongeveer 30 kinderen aanwezig. Naast de vaste kinderen waren er kinderen, die op een clinic van de IJVL waren afgekomen. Van de groep, die ik met Dirk Zwitser onder mijn hoede had, kregen de kinderen een hele serie oefeningen voorgeschoteld, die met schaatsen op natuurijs te maken hadden: rijden met meewind en met tegenwind, onder een brug door schaatsen, maar ook onder diezelfde bruggetjes doorkruipen, elkaar een rondje optrekken, stempels halen bij een toertocht, een stukje klûnen, maar ook hoe je iemand uit een wak moet halen zonder zelf in datzelfde wak te belanden.



Het afsluitende spel was een variant op tikkertje met verlos. Er waren 2 tikkers. Wie getikt was ging zitten of liggen op het ijs. Alle andere kinderen waren verlosser. Op hun buik haalden ze de kinderen uit het wak. De helpers konden niet niet getikt worden. Zo kregen de kinderen een lesje in veiligheid. Altijd handig voor als er weer een natuurijsperiode aankomt.

Het was trouwens zeer toepasselijk om het thema natuurijs te behandelen. Het was gisteren precies een eeuw geleden, dat de derde Elfstedentocht verreden werd.

Op 27 januari 1917 won Coen de Koning voor de tweede maal op rij de Tocht der Tochten. Het is desondanks ook een Elfstedentocht, die weinig aandacht in de media heeft gekregen. Waar de hoofdrolspelers van 1997 alle aandacht kregen, was er niemand op het idee gekomen om de hoofdrolspelers van de derde Elfstedentocht op te laten draven....

Vroege Vogelplas

De wekker stond op de normale tijd. Om kwart voor 7 stapte ik het bed uit en hees me in mijn schaatskleren. We hadden besloten om vroeg naar de Vogelplas te gaan, daar het naar uitzag dat het na een nacht met matige vorst om een uur of 10 zou gaan dooien.

Na met zijn drieën ontbeten te hebben, fietste ik om kwart voor 8 met mijn vrouw en mijn zoon naar de Vogelplas toe. De pasteltinten, die de opkomende zon in de winterlucht toonde boven de berijpte weilanden waren beeldschoon.

Het laatste stuk fietsten we op met Aukje Kreuger. Om half 9 waren we bezig aan onze eerste rondjes. Het was een plaatje.

Terwijl een flink aantal schaatsers de grote ronde langs de rand van de Vogelplas reed, koos de familie Breed voor de veiligheid.


Gisterenmiddag schaatste er niemand langs het eerste deel vanaf de boerderij richting Leidschendam. Met de matige vorst zal er een centimeter bijgekomen kunnen zijn, maar de stroming vanaf het open liggende midden van de Vogelplas kon ook het ijs aan de onderkant hebben afgekalfd.
Je kon er op wachten, dat in dat gedeelte er vroeger of later iemand doorheen zo zakken. Hetgeen geschiedde, toen de groepen, die de grote ronde reden, steeds groter werden.
Intussen hadden we diverse keren heen en weer gereden op het betrouwbare ijs langs de Kniplaan met onder andere Jos van Teylingen, Wilbert de Boer, Dirk Zwitser, Marco Tiller en Bert Raaphorst en zijn zoon.
Het werd steeds drukker. Misschien reden er over de hele dag gezien wel 500 schaatsers rond op de Vogelplas.

Het was een feest. Veel schaatsers, die ik anders in de Leidse IJshal tegenkwam, ontmoette ik hier.

Ook Bertil Govers en Carolien van de Wetering, met wie ik zondag op de Ankeveense plassen had gereden, waren er. Iedereen genoot, dat het onverwachts toch nog kon.

Zo reed ik anderhalf uur op met een groep "Krasse knarren", onder wie Henk Distelvelt, Sjaak Doeleman, Jan Versteegen, Wim van Huis, Evert Boekhout en René Strelzyn. Buiten de ronde langs de Kniplaan reden we voor de vogelkijkhut langs om aan de zuidkant van de plas een ronde te rijden. Zo reden we aardig wat grote U-bochten op het nog steeds goede ijs.

Waar we verwacht hadden, dat de dooi om een uur of half 11 in zou zetten, daar bleef het ondanks de zon gewoon vriezen. Van deze niet verwachte meevaller profiteerden we. We konden langer op natuurijs schaatsen dan verwacht.
Na 11 uur werd het langzamerhand steeds wat stiller op de Vogelplas. Er vertrokken meer mensen dan erbij kwamen. Want dat gebeurde nog tot in de middag. De meeste "Krasse knarren" gingen om voor het middaguur huiswaarts.
Inmiddels was Ada weer terug op het ijs gekomen, zodat ik met haar een aantal keren heen en weer reed. Maar er reden ook wat snellere vrouwen met een fantastisch mooie techniek.

Laurine van Riessen en Roxanne van Hemert, de snelste IJVL-dames, hadden anderhalf uur op het gladde natuurijs getraind. Ik reed anderhalve ronde langs de Kniplaan met hen mee. Dat kon, omdat zij zich inhielden. Op het moment, dat ze aanzetten, lag ik binnen de kortste keren op een behoorlijke achterstand. Technisch is er bij mij nog wel wat te verbeteren.
Met Jos Drabbels, Wil Verbeij en Andrea Landman schaatste ik de grote U-bocht voordat zij vertrokken om wat te gaan eten.
Zelf nam ik een banaan en 2 sneden noten-rozijnenbrood, alvorens ik met Kees van Putten de U-bocht reed en aansluitend met Annette van Houwelingen een paar korte rondes reed.
Om 1 uur maakte ik aanstalten om naar huis te gaan, toen Marja van Vliet net aan kwam. Met haar heb ik nog een vol uur alle betrouwbare stukken Vogelplas geschaatst. Om 2 uur vertrok ik toch echt, terwijl het net was begonnen lichtjes te dooien. Ik moest mijn kluunschaatsen nog slijpen, voordat ik om half 6 schaatsles ging geven in de Leidse IJshal.

Onder het slijpen hoorde ik, dat Willen-Alexander van Buren het startschot had gelost als officiële opening van het vernieuwde "Thialf".
Ik snap niet, waarom hij helemaal naar Fryslân gereden is, terwijl hij vlak bij huis vanmorgen vroeg ook het startschot had kunnen geven op de hernieuwde Vogelplas met goed glijdend zwart ijs. Het schaatsijs in "Thialf" ligt er morgen ook nog wel, hetgeen niet gezegd kan worden van de Vogelplas.

Toch nog Vogelplas

Het is een rare winter. Aan de nachtelijke minimumtemperaturen kun je dat niet zien. Die zien er redelijk normaal uit. Maar de maximumtemperaturen laten een wel heel bijzondere kaart van Nederland zien. In het zuidwesten bleef het de hele dag vriezen, terwijl de rest van ons land in de dooi zat.

Daar profiteerden wij vandaag van. Ik stond net op het punt om naar mijn werk te gaan, toen mijn zoon thuiskwam. Hij had op de Vogelplas geschaatst.
Ik heb terstond vervanging voor mezelf geregeld voor vandaag en morgen en ben naar de Vogelplas gefietst, waar ik een kleine 3 uur heerlijk heb geschaatst. Bij aankomst zag ik Jaap de Gorter en Andrea Landman op het ijs, samen met Paul, aan wiens achterneef "Andere tijden sport" afgelopen zondag een uitzending heeft gewijd. Bij beide takken van die familie is de mentale weerbaarheid ijzersterk: "Wie van jullie wordt er tweede achter mij?"

Met dit drietal en Jaap Kroes reed ik een paar keer heen en weer langs de rietvelden langs de Kniplaan, waar het ijs het dikst is.
Daarna gingen we richting vogelkijkhut. Je kunt niet helemaal rond en bij de vogelkijkhut is het ijs toch wat onbetrouwbaar geworden, maar het ijs aan de zuidkant langs het bos is behoorlijk stevig en kwalitatief goed. Heerlijk hard glijijs.

Na een keer of 5 heen en weer gereden te hebben, gingen we weer voor de vogelkijkhut langs naar de noordkant, waar we ook nog een paar keer heen en weer schaatsten, voordat de andere IJVL-ers het voor gezien hielden.

Zelf ging ik nog een keer naar de zuidkant, waar ik nogmaals 5 keer op en neer reed, voordat ik nog ruim een uur langs de Kniplaan schaatste. Uiteraard kwam ik diverse bekenden tegen, zoals Frank Steenkamp, Cor Hoogenboom en Kees Lelieveld, met wie ik vanmorgen met de "Krasse knarren" in de Leidse IJshal had geschaatst.
De ijsmeester van de Vogelplas kwam ook nog even opmeten, hoe dik het ijs was: 5,5 centimeter. Daar komt vannacht nog wel wat bij, zodat we morgen weer kunnen schaatsen op de Vogelplas.

Als je op natuurijs wilt schaatsen, dan moet je morgenochtend vroeg komen. Door de verwachte maxima van 6 tot 9 graden kan het ijs snel minder worden. Het wordt morgen dus een Vroege Vogelplas.

Friese doorlopers of "Goed gedaan, Bert!"

Vannacht vroor het in onze omgeving weer matig. Na 3 dagen dooi was het water op het ijs in de sloten weer aangevroren tot een spiegelgladde vloer.

Deze spiegelgladde ijsvloer lag zoals gebruikelijk ook in de Leidse IJshal. Bij binnenkomst werd al gevraagd, of ik niet naar de Vogelplas moest. Helaas kan dat niet na 1 nacht vorst als er 3 dagen dooi aan vooraf gegaan is. Toen ik over de busbrug over de Rijn fietste, lag deze rivier nog aan beide zijden helemaal open.
Zodoende reed ik met 20 "Krasse knarren" de gebruikelijke piramide van 125 rondjes. In het begin had ik best moeite met de bochten. Het ijs was keihard, zodat het aanvoelde, alsof mijn schaatsen bot begonnen te worden.
Het keerpunt kwam, zoals gebruikelijk bij de 25 rondjes, die ik op kop reed. Deze lopen weer erg lekker en dat gevoel neem ik mee in de rest van de 25 kilometer schaatstraining.
Na mijn 25 rondjes zei Wim van Huis: "Goed gedaan, Bert!"
Bert Raaphorst, die tussen ons in reed, keek Wim niet begrijpend aan....

Na afloop reed ik nog even naar mijn dochter, die op de binnenbaan aan het kunstschaatsen was.
Daar intussen de Zamboni de buitenbaan op gekomen was, ging ik over de trap. Zo zag ik een jongen van 3 jaar, die met zijn moeder kwam schaatsen. Hij begon, heel traditioneel, op Friese doorlopers.

Die jongen komt er wel.
Of wij nog op de Vogelplas komen, is echter een groot raadsel. Alleen als het vandaag blijft vriezen en het kwik vannacht flink onder nul duikt is er morgenochtend een kleine kans.

De bontmuts van Kees Verkerk

Zondagavond was "Andere tijden sport" te laat voor mij. Een dag schaatsen op de Ankeveense plassen en een rondje op de Vogelplas had me dusdanig rozig gemaakt, dat ik om 10 uur mijn bed opzocht.

Gelukkig is er tegenwoordig "Uitzending gemist", waardoor ik vandaag alsnog kon kijken naar "De bontmuts van Kees Verkerk".

Het tijdperk van "Ard en Keessie" herleefde.

Voor iedereen, die het begin van Nederland als schaatsgrootmacht nog eens wil ervaren: kijk naar "De bontmuts als inspiratiebron voor Kees Verkerk".

"Je ziet ze denken: is die vent wel goed snik?"

In november werd ik thuis geïnterviewd door Eimer Wieldraaijer voor de rubriek "Mijn collectie" in het vaktijdschrift "Bibliotheekblad".

Aanvankelijk zou het artikel in het laatste nummer van 2016 verschijnen, maar omdat de redactie besloten had om "Mijn collectie" te vervangen door "Mijn passie" werd ik degene, die deze nieuwe rubriek mocht openen.

Alleen de kop al: "Je ziet ze denken: is die vent wel goed snik?"
In Amerika was ik nu miljonair geweest. Een beetje advocaat weet daar wel raad mee om een proces aan te spannen wegens smaad.
Maar gelukkig leven we in Nederland, waar we wat meer humor en relativeringsvermogen hebben. Eerlijk gezegd vind ik de kop fantastisch.
Als u met de linkermuisknop op de onderste foto klikt, wordt het artikel met kleine letters leesbaar en kunt u de achtergrond van de fraaie kop met enige moeite lezen. Die is toch anders, dan u denkt!

Dooi

Het had nauwelijks gevroren afgelopen nacht. Van de gisteren uitgesproken verwachting, dat we elkaar vanmorgen weer zouden zien op de Vogelplas kwam zodoende niets terecht.
Sinds gisterenochtend dooide het vrijwel continu. Zodoende fietste ik om half 9 naar de Vondellaan in plaats van naar de Kniplaan. Na drie dagen alleen maar rechtuit geschaatst te hebben, was het weer even wennen aan de bochten in de Leidse IJshal.
Er waren minder "Krasse knarren" dan gebruikelijk. Een aantal was afgereisd naar de Weissensee, anderen hadden kennelijk de afgelopen dagen op natuurijs gereden en hadden even geen zin in de 125 rondjes.

Gé van Goozen had afgelopen zondag in Hoogmade geschaatst. Het ijs was dik genoeg, maar het Hoogheemraadschap van Rijnland had besloten om te gaan malen, terwijl er geen enkel neerslagsignaal was. Zodoende kwam het ijs in het luchtledige te hangen. Gé moest dit bekopen met een nat pak.
In het begin had ik moeite om het tempo bij te houden. Dit had ik te danken aan mijn bochtentechniek. Ik moest te veel nadenken om de bocht goed te kunnen lopen. Maar gaandeweg ging het steeds beter. De 25 rondjes liepen weer als vanouds en daarna ging de rest eigenlijk ook een stuk makkelijker.

Toen wij om half 11 klaar waren met onze piramide, kwamen de eersten van in totaal 160 leerlingen schaatsen in de Leidse IJshal. Wij gingen naar de kantine voor koffie, thee en warme chocolademelk, terwijl het zonnetje de temperatuur naar lente-achtige temperaturen deed stijgen. Kortom: het dooide als een gek.