Dooi

Het had nauwelijks gevroren afgelopen nacht. Van de gisteren uitgesproken verwachting, dat we elkaar vanmorgen weer zouden zien op de Vogelplas kwam zodoende niets terecht.
Sinds gisterenochtend dooide het vrijwel continu. Zodoende fietste ik om half 9 naar de Vondellaan in plaats van naar de Kniplaan. Na drie dagen alleen maar rechtuit geschaatst te hebben, was het weer even wennen aan de bochten in de Leidse IJshal.
Er waren minder "Krasse knarren" dan gebruikelijk. Een aantal was afgereisd naar de Weissensee, anderen hadden kennelijk de afgelopen dagen op natuurijs gereden en hadden even geen zin in de 125 rondjes.

Gé van Goozen had afgelopen zondag in Hoogmade geschaatst. Het ijs was dik genoeg, maar het Hoogheemraadschap van Rijnland had besloten om te gaan malen, terwijl er geen enkel neerslagsignaal was. Zodoende kwam het ijs in het luchtledige te hangen. Gé moest dit bekopen met een nat pak.
In het begin had ik moeite om het tempo bij te houden. Dit had ik te danken aan mijn bochtentechniek. Ik moest te veel nadenken om de bocht goed te kunnen lopen. Maar gaandeweg ging het steeds beter. De 25 rondjes liepen weer als vanouds en daarna ging de rest eigenlijk ook een stuk makkelijker.

Toen wij om half 11 klaar waren met onze piramide, kwamen de eersten van in totaal 160 leerlingen schaatsen in de Leidse IJshal. Wij gingen naar de kantine voor koffie, thee en warme chocolademelk, terwijl het zonnetje de temperatuur naar lente-achtige temperaturen deed stijgen. Kortom: het dooide als een gek.