Kate Bush

Het zal weinig muziekliefhebbers ontgaan zijn: de comeback op het podium van Kate Bush. Als tiener brak ze in 1978 sensationeel en sensueel door met "Wuthering Heights", een nummer gebaseerd op de gelijknamige roman van Emily Brontë.


Na haar lp's "The kick inside" ging Kate Bush in 1978 en 1979 op toernee met haar "Tour of life".


Daarna zou ze nog wel prachtige studio-albums uitbracht, bleven de live-optredens beperkt tot af en toe meezingen met andere zangers.


Tot de sfinx na 35 jaar plotseling weer op het podium verscheen met "Before the dawn". De fans waren lyrisch over haar optreden, net als de recensies in de pers.

Ik geef het grif toe: ik had er graag bij geweest! Maar ja, de kaartjes voor de 22 concerten waren al binnen een kwartier uitverkocht.

Kate Bush heeft 35 jaar lang slechts sporadisch opgetreden. In die 35 jaar trad ik vrijwel dagelijks op op mijn eigen podium: de Openbare Bibliotheek.

Op 1 september 1979 begon ik mijn vervangende dienstplicht in de Bibliotheek in Leiden. Ik was nou niet bepaald een "Army Dreamer".

Op 1 februari 1985 stapte ik over naar de Bibliotheek van Katwijk als filiaalhoofd in Katwijk aan den Rijn.

De tijd vliegt....

Schrammstein

Om 7 uur werd ik wakker na een zeer droomrijke nacht. We lazan wat om er om 8 uur uit te gaan. Ik haalde nog wat bolletjes, wat broodbeleg en niet te vergeten de Grosskarte der Säcksischen Schweiz. Daar stonden allerlei wandelwegen en fietspaden op.
Om 9 uur fietsten we langs de beek en de Elbe naar Bahnhof Bad Schandau.

Hier kochten we een treinkaart voor zaterdag, waarmee we volgens het schema in Münster zouden moeten komen. Daar dit aan de R1 ligt, schept dat mogelijkheden om zondag naar Nederland te fietsen.
Na in Bad Schandau wat gedronken te hebben bij de Erdbeerschnitte deden we bij een Vietnamese winkel inkopen voor het avondeten. Deze brachten we naar de tent op "Ostrauer Mühle", waar we van vertrekkende Duitse buren hoorden, dat het gebied van de Mecklenburger meren ook heel mooi was.
Na ons verkleed te hebben, vertrokken we in onze wielerkleding naar Ostrau voor een rondje via Winterberg. Maar zoals zo vaak liep het even anders.

Tot Ostrau was er niets aan de hand. Hoewel? Een helling van 24% opfietsen is geen alledaagse kost.
Even voorbij Ostrau sloegen we een pad in. Volgens een plattegrond mochten we daar fietsen, maar wandelaars hadden daar voorrang. Daar hadden we alle begrip voor.

Vooral toen we zagen, dat het pad begon met een lange trap!

We stalden onze fietsen bij het begin van de trap op het pad naar beneden.

Het was overweldigend. Uit het Müllertal in Luxemburg kenden we het beeld van enorme met mos begroeide rotsblokken, maar dat was kinderspel in vergelijking met hetgeen we hier zagen.


Na door een soort kloof tussen twee loodrecht omhoog rijzende rotsen te hebben gelopen, begonnen we te klimmen, onder andere over een pad, waar de wortels van oude dennen dienst deden als traptreden.


Op vrijwel iedere hoek was wel wat moois te ontdekken. Ada fotografeerde er dan ook driftig op los.

We staken een weg over, waarbij we een mountainbiker tegenkwamen, die er ook niet op had gerekend, dat "het fietspad" niet zo geschikt was voor fietsers met alle trappen en dergelijke.
We vervolgden de Lattengrundweg, die op een gegeven moment samenging met de Obrigeweg. We kwamen in het gebied van de hoge toppen.

Na een banaan te hebben gegeten, begonnen we aan de beklimming van de Schrammstein.

Aanvankelijk was het vrij eenvoudig. We wandelden over het pad omhoog tot ongeveer halverwege de 417 meter hoge rotspunt.

Toen kwamen er ijzeren trappen en iets later zelfs ladders. Eerst klauterden we omhoog tussen de rotsen door, maar later had je meer en meer doorkijkjes met duizelingwekkende diepten beneden je. Het was niet iets voor mensen met hoogtevrees.




Op een gegeven moment kregen we van mensen die afdaalden te horen, dat het nog "Zehn Minuten" was. Dat klopte aardig.


Op de kale rotspunten, of eigenlijk met wat ijzeren loopplanken met elkaar verbonden rotspunten, had je een adembenemend uitzicht, zowel op het Elbedal als op het achterland achter onze camping. Fenomenaal!


Een kilometer verderop was nog zo'n rotspunt als waar wij op lunchten. Daar was echter geen trap, maar wel een paar bergbeklimmers, die langs de loodrechte rotswanden zichzelf een weg omhoog baanden.






Na een serie foto's begonnen wij aan de afdaling, terwijl er nog een tiental anderen omhoog klom. Op een kwart van de afdaling moesten we een andere terugweg kiezen. We dachten, dat deze makkelijker was, en dat was ook zo, maar desondanks hadden we een paar loodrechte ladders met smalle ijzeren spijlen, waar we naar beneden moesten klimmen.

Net als 2 egeltjes deden we dat heel voorzichtig.


Wat dat aangaat kan geen enkele Mindfulness-cursus op tegen de afdaling van deze steile ladder.

Via een ander pad liepen we terug naar Ostrau, terwijl we het in de verte hoorde rommelen. Onweer. We waren blij, dat we niet meer op de kale rotstop zaten, maar in de prachtige bossen, omgeven door diverse hoge rotstoppen.

We kwamen iets anders dan gepland bij onze fietsen uit en daar we niet met 24% af wilden dalen, reden we over de Falkensteinweg met een paar haarspeldbochten naar Postelwitz. Langs de Elbe trapten we, terwijl het lichtjes spetterde, naar Bad Schandau, waar de zon alweer volop scheen.
Na geld gepind te hebben en nog wat boodschappen te hebben gedaan, reden we weer op de camping aan, waar we op het terras van Flössenstube koffie en een biertje dronken.
De kilometerteller staat na de 27 kilometer van vandaag op 1733, waarmee het oude record van vorig jaar nu al is verbroken.
We aten bij de tent macaroni met koolrabi en wortel met yoghurt toe.

Ada had "Kenau" van Theun de Vries uit en begon in "Vliegende krijtjes", een door Ton van Reen samengestelde verzameling schoolverhalen.

Zelf werkte ik het dagboek bij om aansluitend bij de thee verder te gaan lezen in "Dovemansoren" van Rinus Ferdinandusse.

Morgen willen we het Kirnitzschtal verder gaan verkennen.

Porta Bohemica

Doordat het flink was afgekoeld, hadden we zeer diep geslapen. De buitentent was nog kletsnat, dus die hingen we te drogen tussen de banken onder het afdakje. Hier ontbeten we voor we "Autocamp Slavoj" voor de tweede keer verlieten.

We reden via het centrum van Litomerice. Ons plan was om daar gisterenavond wat te gaan drinken, maar door het onweer viel dat in het water. Het centrum van Litomerice zag er leuk uit met veel mooie panden en een typisch Tsjechisch groot plein.

We pikten de Elbe-Radweg weer op. Het eerste deel was goed geasfalteerd, daarna volgde een onverhard pad met veel grote plassen. De bagger bleef weer aardig steken tussen het voorwiel en het spatbord.

Daar we wisten, dat na Zalhostice het pad tot Velka Zernoseky zeer hobbelig was, reden we dit gedeelte op de vrij rustige doorgaande weg. Daar pikten we de route weer op om die bij Cirkvice even te verlaten.

We bleven op de redelijk drukke weg langs de Elbe rijden tot Sibuzin. Zo vermeden we de soms steile klimmen en dalen.

Tot Usti volgden we gewoon de route.








Hier staken we de brug over om in een Baguetterie wat te eten en te drinken: koffie, koude melk en 2 notenkoeken. Op deze licht bewolkte dag reden we een klein rondje door industriestad Usti en fietsten terug naar de oostoever van de Elbe.

We hadden tot Decin precies dezelfde route als afgelopen vrijdag, maar de hele dag gold: omdat je er letterlijk anders naar keek, zag je heel veel nieuwe dingen. Porta Bohemica is vanaf de zuidzijde een stuk mooier dan vanaf de noordelijke kant.


Op dezelfde plek als op de heenweg lunchten we, waarna we de laatste 12 kilometer naar Decin met gezwinde spoed aflegden.

We reden een stukje door dit stadje om niet gepland bij de lange oprijlaan naar het kasteel uit te komen. Vanwege het uitzicht hadden we een zijpoort van de oprijlaan genomen.




Onbewust hadden we zo de kaartcontrole misgelopen. Om Schloss Decin toch financieel te ondersteunen, kochten we 2 ijsjes.







Via de rozentuin van het kasteel wandelden we terug naar onze fietsen.

We reden naar de Billa voor inkopen voor het avondeten en reden naar de Raiffeisenbank om 4300 kronen om te wisselen voor € 145,-. We hadden nog 70 kronen over, waar we een brood en 2 chocoladekoeken met marsepein voor kochten.

We staken de brug over om met wat fotostops linea recta naar Bad Schandau te fietsen.

In Tsjechië kwamen we nog diverse skeeleraars tegen, in Duitsland niet meer.



Bij Bad Schandau staken we de brug weer over om via een lichtjes stijgende weg langs een beek op camping "Ostrauer Mühle" uit te komen. De plekken aan de beek lagen ook pal aan de weg, dus onze voorkeur had dit niet. Op veld E konden we tussen vrij veel andere tenten nog net een plaatsje vinden voor onze Eureka Susten 3XP.
We zouden ons inschrijven voor 2 nachten. Dit kostte € 37,-. Maar het is hier zo mooi, dat we kijken, of we zaterdag vanaf hier onze thuisreis naar Nederland kunnen aanvangen. Morgen gaan we uitzoeken, of dat mogelijk is, of dat we toch vanaf Dresden moeten vertrekken.
De kilometerteller stond op 85 kilometer. Om beurten douchten we. Ada kookte gemengde groenten, die we met salami, kruidenroom, kaas en komkommer nuttigden. Een eenvoudige doch voedzame maaltijd.
We zouden op de camping wat drinken, maar helaas, Gasthaus Flössenstube had een Ruhetag. Derhalve wandelden Ada en ik een kilometer langs de weg om bij "Mittelndorfer Mühle" uit te komen. In dit pension een kannetje thee en een Ur-Krostitzer Schwarzes bestellen.

Der Sächsisches Schweiz ist wunderbar!