Het is symbolisch voor deze mislukte winter: in Fryslân is het eerste kievitsei gevonden. Voor de eerste keer in februari. Het is dus de vroegste vinddatum ooit. In de loop van een eeuw is deze vinddatum 14 dagen vervroegd.
Dit past geheel in de trend van het ene warmterecord na het andere gedurende de laatste 20 jaar. Daar staan bitter weinig kouderecords tegenover zoals uit dit staatje, dat ik van Weerwoord heb geplukt.
Dit komt geheel overeen met de trend uit het staatje hieronder.
Mijn winterverwachting ging dit jaar helemaal de mist in. Zelfs een dagje Vogelplas, laat staan een paar daagjes Fûgelplasse, was te hoog gegrepen.
Verder dan een mislukt rondje op de ijsbaan van Leiderdorp kwam ik niet.
Al met al en levensgroot verschil met februari 2018.
Wat dat aangaat was vorig jaar helaas een uitzondering. Een kluizenaar, die in the Rocky Mountains sinds 1973 de weergegevens bijhoudt, is er duidelijk over: "Februari was vroeger een heel koude wintermaand en nu is het mild geworden!"
Als liefhebber van schaatsen op natuurijs moet ik hem tot mijn leedwezen gelijk geven. Februari is tegenwoordig vaker de eerste lentemaand dan de laatste wintermaand. Zo ook dit jaar.
Het zonnevlekkenmaximum is sinds 1950 nog niet zo laag geweest.
Lager dan het aantal zonnevlekken van februari 2019 kun je eigenlijk niet komen. Kortom, als het zelfs met deze gunstige omstandigheden niet lukt om tot een flinke winter te komen, wanneer dan wel?
Natuurlijk weet ik, dat dit op toeval kan berusten en hebben we volgend jaar misschien wel een Elfstedentocht. Weer is niet hetzelfde als klimaat. Maar de trend van opwarming van de aarde is onmiskenbaar.
Daarom loop ik op zondag 10 maart om 13.00 uur mee met de Klimaatmars vanaf de Dam in Amsterdam. Ik hoop, dat alle schaatsers uit Nederland, en zeker de liefhebbers van natuurijs onder hen, meelopen. Wij zijn immers de eersten, die merken, dat het klimaat wel degelijk verandert!
Vanmorgen was het alweer de voorlaatste dag van de Krokusvakantie. Net als de dagen ervoor schommelde het aantal kinderen in de Leidse IJshal tussen de 70 en 80. Vorig jaar lag het gemiddelde een stuk of 50 kinderen per dag hoger. Maar ja, toen was er sprake van een heuse natuurijsperiode, waarbij we zelfs op de Vogelplas konden schaatsen.
Een groot verschil met deze Krokusvakantie, waarbij de terrassen volliepen door de temperaturen van bijna 20 graden Celsius.
Het was gewoon puur lenteweer, waardoor bij veel mensen het beoefenen van een wintersport niet in hun hoofd opkwam.
Maar als trainer moet je niet kniezen over de kinderen, die er niet zijn, maar je moet er zijn voor de kinderen die wel gekomen zijn. Op de binnenbaan had ik een groep van 9 kinderen. Het thema van vandaag was glijden.
De essentie van het schaatsen is de glijbeweging. Hoe langer je door kunt glijden na een afzet, hoe beter je in het algemeen schaatst. Daar dit het best lukt met de druk achter op het ijzer, zat de clownsstap in het begin van de les.
Daarna kwam het terugsturen, de balans na de afzet en het boven het standbeen komen tijdens het glijden, waardoor je meer druk hebt.
Als tussendoortje hadden we de slalom, de slalom als treintje en "De boom wordt hoe langer hoe dikker" en "Witte zwanen, zwarte zwanen".
De valoefeningen ontbraken uiteraard niet. Ook hierbij geldt: als je doorglijdt op het ijs, gaat het meestal probleemloos.
De laatste oefeningen waren de Steigerung, de start en inderdaad.....de glijstart!
Het was wederom een koude start van de dag. Toch was het het begin van een bijzonder warme winterdag. In Arcen zou met 20,5 graden Celsius de warmste winterdag ooit gemeten worden.
Daar ik gisteren mijn vrije middag opgeofferd had om een zieke collega te vervangen, was het vandaag mijn beurt om te genieten van de winterzon.
Met reserveringen in mijn fietstas trapte ik van de bibliotheek aan de Hoorneslaan naar Rijnsburg toe, alwaar ik met de reserveringen voor Valkenburg naar "Het Dorpshuis" reed. Na deze boeken afgeleverd te hebben fietste ik over het nieuwe fietspad langs de A44 naar de volkstuin toe.
Daar was Ada bezig met het rooien van aardperen. Ze had een krat vol. De grond spoelden we eraf aan de kant van de sloot.
Intussen had ik de watertonnen weer omgedraaid, zodat zij de voor de komende week voorspelde flinke hoeveelheid regen op kunnen vangen.
Op de valreep had mijn vrouw nog een klus bedacht. De buren op de tuin hadden veel takken geknipt.
"Die kunnen wij wel naar de ingang brengen", zei Ada.
Dit aanbod werd met graagte aanvaard.
En zo zat ik ook vast aan het takkewerk.
En zo had ik, geheel in de geest van Kees Verkerk, onverwachts een extra training. Een half uurtje sjouwen in het zonnetje is niet verkeerd. Als je het maar vaak genoeg doet, wordt je zo sterk als een paard.
Als je het zo bekijkt is het takkewerk geen takkewerk.
Ik werd door Jaap de Gorter getipt, dat "De wedstrijdschaats" was uitgekomen. Jarenlang slijpen buigen en ronden heeft Hans Gijsen, die was verbonden aan de Schaatsacademie in Inzell, de nodige ervaring gebracht.
Boeken over het materiaal zijn schaars. Wat dat aangaat voorziet dit boek in een behoefte voor de gevorderde schaatser en voor trainers van wedstrijdschaatsers. Voor de gewone recreatieve schaatser is het te hoog gegrepen.
Dat het materiaal uiterst belangrijk is weet iedere schaatser, die wel eens met een verkeerde ronding geschaatst heeft. Je merkt dan pas goed, hoe belangrijk het is om goede ijzers onder je voeten te hebben.
Het gebeurt slechts zelden, dat ik bij beginnende schaatsers pootje over doe, maar vandaag deed zich de gelegenheid voor. In de Leidse IJshal was het, na wederom een koude nacht, iets drukker dan gisterenochtend bij de schaatsinstuif voor kinderen.
Vanmorgen had ik in mijn eentje een groep van 8 kinderen, waar ik gisteren samen met Frans van Rijn een groep van 20 kinderen had. De oorzaak was simpel: er reden veel meer kinderen op de buitenbaan. Zodoende had ik voor een groep van 8 net zoveel ruimte als voor een groep van 20.
Daar de helft van de groep uit kinderen bestond, die gisteren bij de modelles aanwezig waren, kon ik voortborduren op die training. We begonnen met terugsturen en de heupinzet, waarna we via de slalom terecht kwamen bij de bochten.
Een van de kinderen vroeg: "Kunnen we ook pootje over doen?"
De ruimte was groot genoeg en daar de helft van de groep het al probeerde, reden we naar de kant on met steun van de boarding de overstap te oefenen, waarbij de plaatsing van de schaatsen goed werd uitgelegd. In tweetallen kon daarna geoefend worden, waarbij om beurten iemand naar binnen hing en pootje over deed en daarbij de ander voorttrok.
Na een minuut of 5 zag ik, dat meer dan de helft van de kinderen min of meer de overstap deed. Op naar de volgende stap: de buitenbaan. Daar reden de kinderen 5 rondjes en de meesten deden dat met pootje over.
Op de binnenbaan borduurde ik hier op voort. Ongemerkt was de les voorbij voor ik er erg in had. We hadden niet eens tikkertje gespeeld!
Na afloop van de les reed ik met een paar kinderen naar de buitenbaan en gaf hen al rijdend nog wat technische aanwijzingen hoe ze de bocht makkelijker konden nemen. Daarvoor hoefde Bert zich niet in allerlei bochten te wringen.
Na de thee fietste ik naar huis. De warmte viel gewoon op je. Maar ja, het temperatuurrecord, dat bij het KNMI in De Bilt gisteren werd gevestigd, is vandaag al weer verbroken.
Zo langzamerhand wordt het weer tijd om het marathonschema in elkaar te zetten. De marathon van Leiden ligt immers over 3 maanden al weer achter de rug.
Het startschot voor het echte duurwerk klinkt op zondag 31 maart bij Hollen door de Bollen in Lisse.
Daar ga ik mijn eerste 30 kilometer lopen. Dat is 2 weken na de Bert Grotenhuis Bokaal, waarop ik 200 kilometer hoop te schaatsen.
Een week later volgt de tweede 30 kilometer bij de Braassemloop, waarna op 14 april een thuiswedstrijd volgt. Bij de Leiden Road Runners Club wordt een wedstrijd over 30 kilometer georganiseerd.
Na dit pittig te noemen duurblok neem ik 2 weken gas terug om in het eerste weekeinde een halve marathon te lopen, vermoedelijk van huis uit over het oude parcours van de marathon van Leiden.
Als slotakkoord van dit trainingsschema overweeg ik mee te doen met de Cruijff Legacy 14K-run op zaterdag 11 mei. Normaal gesproken loop je de laatste week voor een marathon maximaal 10 kilometer, maar door de "rust" na het zware duurblok moet dit volgens mij wel kunnen. Al met al een ietwat onorthodox marathonschema, maar ik ken mijn lichaam genoeg om te weten, dat ik hier wel mee uit de voeten kan.
Vandaag begon in de Leidse regio de Krokusvakantie, dus ook de schaatslessen voor kinderen in de Leidse IJshal. De dag begon met een frisse start, vooral aan de grond.
Om half 9 fietste ik naar de Vondellaan om training te geven. Het was rustiger dan vorig jaar. Toen kwamen er 124 kinderen op de instuif af, vandaag 74. Dat heeft vermoedelijk met het mooie weer te maken, waarbij in De Bilt met 18,3 graden Celsius de warmste februaridag ooit geregistreerd is.
De komende dagen zal dit warmterecord vermoedelijk alweer verbroken worden....
Wat dat aangaat kunnen we deze Krokusvakantie vergelijken met de Herfstvakantie.
Samen met Frans van Rijn had ik een groep van een kleine 20 kinderen, doordat we de groepen hadden samengevoegd. Zodoende hadden we meer ruimte op de binnenbaan.
Het gebeurt niet zo vaak, dat zo'n groep redelijk homogeen is, maar vandaag was dat wel het geval. Zodoende konden we een modelles afwerken met de houding, de valbeweging, het achterop zitten, het terugsturen en de zijwaartse afzet als speerpunten van de training. Je zag tijdens de les de progressie van de kinderen.
Het zal de meeste mensen ontgaan zijn, maar vandaag werd op diverse kerken in het land roze zondag gevierd. Gezien de ophef, die de Franse auteur Frédéric Martel veroorzaakte met het boek "Sodoma, het geheim van het Vaticaan", een hoogst actueel thema.
Volgens de schrijver is er in Vaticaanstad sprake van "vijftig tinten gay" en zou misschien zelfs maar liefst 80 % van de geestelijken homoseksueel zijn.
Dit soort cijfers en beweringen is natuurlijk nooit te controleren en te verifiëren, maar na alle misbruikschandalen in de Rooms-Katholieke kerk sta je eigenlijk nergens meer van te kijken.
Onze vorig jaar overleden vriend Tim de Beer vatte het misbruikschandaal bondig samen met deze uitspraak: "Wat mankeerde er aan ons, dat ze ons nooit gepakt hebben?"
Na een koude nacht was het wederom absurd warm voor februari.
Net als vorige week zaterdag ging ik vanmiddag in korte broek hardlopen. Vanwege de staart van een verkoudheid met veel kriebelhoest had ik veiligheidshalve wel een thermoshirt met windbreker aangetrokken. Vanwege de roze zondag had ik mijn roze Giropet opgezet.
Daarvoor hoefde ik niet uit de kast te komen. Ik ben altijd al een Pink Floydfan geweest.
En de roze panter mag er ook zijn.
Mijn vrouw was via het Haagsche Schouw naar de volkstuin gefietst, ik liep over het vrij nieuwe fietspad naar de loopbrug over de A44 bij Maaldrift. Halverwege zag ik. dat er oranje touw over het fietspad was gespannen.
Daar ik op mijn werk preventiemedewerker ben, besloot ik nu meteen handelend op te treden. Als een fietser of een bromfietser even niet oplet, kan hij of zij een doodsmak maken over het touw. Er zijn bij zulke "geintjes" wel eens doden gevallen!
De dader heb ik trouwens gezien. Het was een jongen van een jaar of 15, die me tegemoet kwam fietsen en die naar de Stevenshof reed. Daar het touw 4 x heen en weer gespannen was tussen 2 hoge hekken met rasters, kon niemand anders het zijn geweest.
Een fietser, die van de andere kant aan kwam rijden, meldde me, dat het touw een half uur eerder nog niet was geweest. Het duurde een minuut of 5 voor we de wirwar aan knopen hadden ontward.
Een brommer, die aan kwam rijden en door stopsignalen van mijn kant op tijd vaart minderde, bewees mijn gelijk.
Na dit oponthoud vervolgde ik mijn weg naar de volkstuin om vervolgens vrij snel terug te lopen naar huis, maar nu over het gloednieuwe brede fietspad bij de ingang van het Valkenburgse meer. Thuisgekomen kon ik precies naar de belangrijkste ritten op de 500 meter bij de mannen op het WK sprint in "Thialf" kijken.
Ook al hadden ze nog zulke scherpe ijzers aan hun voeten, de Nederlandse schaatsers konden de wereld op deze roze zondag niet door een roze bril bekijken.
Om kwart voor 8 fietste ik gisterenavond naar de Leidse IJshal voor de laatste training van de G-schaatsers. Als symbolisch slot van het schaatsseizoen had ik een aftelschema bedacht: eerst 10 rondjes, daarna 9, vervolgens 8 enzovoorts en zo verder....
De 4 G-schaatsers, die ik normaal gesproken onder mijn hoede had, waren er, maar er waren op deze slotavond 2 extra trainers: Marco Tiller en Theo Schouten. Zij namen de sprinters Kevin en Joeri onder hun hoede. Ik ontfermde me over Jonathan. Daar de lange series met hem te lang waren om op tijd klaar te zijn, maakte ik er na de 10 en 8 rondjes tweemaal 5, 4, 3, 2, 1 van.
Maar wel met in elke serie een technische oefening. Daar ik tijdens de series achter Jonathan aan reed, kon ik telkens aanwijzingen geven als dat nodig was.
Na afloop kwam Kevin naar me toe met de mededeling, dat hij mijn schema van in totaal 55 rondjes compleet had afgewerkt. Hij was er enthousiast over. Je begint vrij langzaam en iedere volgende serie gaat wat sneller.
Na afloop van de training gingen we naar de kantine, waar we even bij konden praten. Ook Andrea Landman, die halverwege de training ook schaatsles kwam geven, was van de partij.
Met Andrea en Theo heb ik in 2005 de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee geschaatst. Smeuïge verhalen over die fantastische schaatsweek werden opgedist.
Op een gegeven moment wilde Theo een foto van ons samen laten maken. Hij schaatst wekelijks met mijn neef Eddie Breed. De wereld is soms maar klein....
Faas weet hoe het hoort. Hij werd pas om half 7 wakker. Nadat opa Breed gisterenavond pas om middernacht thuiskwam, werd hem door zijn kleinzoon toch nog een redelijke nachtrust gegund.
Oma gaf hem een fles melk, die hij gretig opdronk. Daarna kwam hij gezellig bij ons in bed, waar hij met een paar deksels zoet speelde. Het is dus een deksels joch.
Kapitein Haddock had waarschijnlijk wat krachtiger termen gebruikt. "Dekselse kwajongen" bijvoorbeeld. Maar deze zeebonk ziet het verkeerd. Faas brengt juist veel vreugde. Eenieder, die met hem omgaat, zal dat beamen.
Goedlachs zat hij in het badje te spetteren en met de deksels te spelen. Zodoende zaten we een kwartier later met een schoon kind aan tafel.
Op deze frisse morgen fietsten we met naar "De Helianth" voor de wekelijkse boodschappen. Daar kwamen we mijn schoonouders tegen. Op de terugweg viel Faas op de fiets in slaap.
Zodoende miste hij, rustig doorslapend op de bank, het grootste deel van het Skype-gesprek met Asturias. Maar het slotakkoord was toch voor deze wakkere jongen.
Na een uurtje buiten gespeeld te hebben, lunchten we samen met onze oudste dochter, die Faas op kwam halen. We hadden met volle teugen genoten van deze dekselse logé.
Geboren en getogen in Nieuw-Vennep in een gezin met 12 kinderen en sinds 1979 woonachtig in Leiden. Mijn vader was de oprichter van het transportbedrijf B.Breed & Zonen in Nieuw-Vennep, dat nog steeds bestaat.
Ik ben in 1983 getrouwd en vader van 4 kinderen.
Ik train al sinds mijn verhuizing naar Leiden voor de Elfstedentocht en ben uiteraard een groot liefhebber van schaatsen op natuurijs.
