Vaardigheidspaspoort

Twee weken geleden kregen we plompverloren te horen, dat we dit jaar zelf de vaardigheidstests voor het schaatsen zelf af moesten nemen. Voorheen kwam daar iemand voor om de kinderen van de IJVL te beoordelen op hun vorderingen op bepaalde onderdelen van de techniek.

De dag begon vroeg. We moesten om 6 uur op om naar Rotterdam te treinen, waar we met een OV-fiets naar het huis van onze oudste dochter reden om op Faas te passen. Toen we van huis vertrokken, vroor het aan de grond bijna 5 graden.

Bij aankomst bij de Leidse IJshal was het compleet lente. De maximumtemperatuur was 15 graden.

Een verschil van maar liefst 20 graden! Hoe extreem wil je het hebben?

Bij het begin van de training had ik het even extreem lastig. Naast dat ik in korte tijd bij een tiental kinderen de vaardigheid op de smalle ijzers moest beoordelen, was er ook nog een kind, dat voor een proefles kwam. Niet bepaald een "Best of both worlds".

Temeer, daar het meisje met een rekje begon. Na een minuut of 10 hield ze het voor gezien. Jammer, want normaal gesproken zou ik er voor gezorgd hebben, dat ze een hele les mee zou draaien.
Ik kon me nu concentreren op de andere kinderen.
Ik kon tevreden zijn. Alle kinderen haalden de eisen vor niveau 2 voor het schaatspaspoort.