Hollen door "De Horsten"

Koninklijk landgoed "De Horsten" is het hele jaar mooi. Mensen uit onze omgeving gaan er dan ook graag wandelen. Enkele mensen mogen er graag hardlopen. Daartoe behoren Hans Boers en deze Leidenaar. We hadden om half 1 afgesproken bij station Voorschoten en liepen op deze voor de tijd van het jaar warme herfstdag naar de artiesteningang aan de Horstlaan.

In dit mooie park was het daarom redelijk druk met wandelaars, maar er was genoeg ruimte om de anderhalve meter afstand te bewaren. Op een gegeven moment zagen we een fotograaf op zijn knieën liggen om paddenstoelen te fotograferen.

Door het in het westen van het land zeer natte weer in oktober was het zeer groeizaam weer voor paddenstoelen geweest.

Ons plan om de Seringenberg te beklimmen bleek een illusie. Deze uitkijkpost was vanwege corona afgesloten. We holden derhalve maar door naar de ingang aan de Papelaan, waar het veel drukker was, maar ook hier lukte het makkelijk om voldoende afstand te houden.

Na 8 kilometer hardlopen door het veelkleurige herfstbos fietste ik naar de volkstuin toe, waar ik met Ada lunchte, waarna ik mij thuis douchte. Mijn maandtotaal op de fiets was 868 kilometer, het totaal aantal kilometers op de Batavus Galibier kwam uit op 67.000 kilometer.

Daarna keek ik eerst naar het Nederlands kampioenschap schaatsen in Heerenveen.

Aansluitend volgde de finale van de bergetappe in de Vuelta a España, die verreden werd in het wonderschone Asturias.

De elfde etappe voerde van Villaviciosa naar Alto de Farrapona. Gisteren appte ik nog met Siebe, of deze etappe bij hem in de buurt kwam. "Op anderhalve kilometer van mijn huis", kreeg ik als antwoord.

De Bretonse renner David Gaudu klopte op de slotklim zijn Catalaanse medevluchter Marc Soler.

Ik keek er met veel aandacht naar, want behalve een mooie wedstrijd kregen we ook een prachtig landschap voorgeschoteld. 

Maar ja, de rit ging dan ook door het natuurlijke paradijs!

Een volle vrijdag

Wie denkt, dat ik me als pensionado aan de kunst van het luieren overgeef, vergist zich deerlijk.

Gisteren had ik het behoorlijk druk. 's Ochtends ging mijn vrouw een schaatsles nemen in de Leidse IJshal. Ik fietste met haar mee naar de Vondellaan en reed toen door naar de Herenstraat, waar ik bij "De Helianth" boodschappen deed.
Op de terugweg fietste ik naar fietsenmaker Van Vliet in Voorschoten, daar mijn versnelling af en toe haperde bij het terugschakelen. Dat bleek te liggen aan een knik in de kabel. Daar deze door het frame naar het achterwiel loopt, kost de vervanging iets meer tijd. Volgende week breng ik de Batavus Galibier even langs voor de reparatie.
Na thuis wat klussen op de computer gedaan te hebben, fietste ik om kwart voor 4 naar de IJshal, waar ik 2 uur achter elkaar schaatsles ging geven. Het uur van de Buitenschoolse sport was behoorlijk druk. Ik had een groep van 20 kinderen van behoorlijk uiteenlopend niveau. Er was een meisje bij, dat ver achter alles aan sukkelde. Deze kun je niet aan haar lot over laten, maar je kunt de rest ook niet vergeten. Dat vergt nogal wat kunst en vliegwerk.

Maar als je bijna 30 jaar schaatstraining geeft, dan wordt je wel vindingrijk. Ik reed achteruit voor het meisje uit en kon de passerende kinderen van mijn groep dan ondertussen aanwijzingen geven. 
Bij de wisseling van de wacht tussen de Buitenschoolse sport en de IJVL sprak ik met een van de ouders, van wie het kind een paar lessen had gemist. Deze ouder was positief getest op corona.
"Heb je er veel last van gehad?"
"Ik had alleen een lichte verkoudheid", kreeg ik te horen.
En dat is natuurlijk ook het verraderlijke van corona. De een merkt er bijna niets van, anderen worden er doodziek van en overlijden er soms aan.

Met 6 kinderen in mijn groep had ik bij de IJVL een rustige training, waarbij ik veel oefeningen op kon geven en persoonlijke aandacht. Op de binnenbaan kregen de kinderen van de IHCL training van Jeroen Straathof, de eerste wereldkampioen op de 1500 meter. Je eerste trainer zal maar een wereldkampioen zijn!
Deze trainer zal dat niveau nooit halen, maar volgt de verrichtingen van Tijmen Snel wel op de voet. Op het NK afstanden 5e op de 500 meter en 4e op de 1500 meter. Ik was zijn eerste trainer en hoewel ik redelijk kan schaatsen, da ik niet beweren, dat ik een geweldige techniek heb. Toch hoeft deze start een goede klassering dicht tegen de wereldtop niet in de weg te staan.


Om half 8 at ik met Ada naar "Vroege vogels", dat was gewijd aan de duinen bij Schoorl. Daar zijn we diverse keren geweest en dat gebied heb ik ook een aantal keren gezien vanaf het zadel van een mountainbike.

Na de vaat gedaan te hebben, werkte ik nog wat dingen bij op internet en zag een mailtje, waarin stond, dat Ton Scholtes was overleden.

Deze gepensioneerde huisarts schaatste een paar jaren met enige regelmaat mee met de "Krasse knarren". Daarnaast was hij ook actief betrokken bij de acties voor de komst van een 333-meterbaan in Leiden. Hierbij wens ik de nabestaanden veel sterkte toe. Ton, rust in vrede.

En zo eindigde een volle vrijdag met een leeg gevoel.

Historie om de hoek

Het is niet moeilijk om historie te zien, als je in Leiden woont. De geschiedenis ligt er voor het oprapen.

Zo stond er in het Leidsch Dagblad een artikel, waarin te lezen was dat het inwoneraantal van Leiden sinds januari het hardst gedaald is van alle Nederlandse gemeenten. De reden ligt voor de hand: de coronacrisis. Waarom zou je € 400,- betalen voor een kamer, als er vrijwel uitsluitend online colleges gegeven worden?
Wat dieper in de grond is ook historie te vinden. Zo zijn er onlangs bij opgravingen op het voormalige vliegveld Valkenburg, waar ik op weg naar mijn werk heel wat keren langs ben gefietst, restanten van een Romeins legerkamp gevonden.

Eerder deze maand werd de Lammen Schans bij andere opgravingen blootgelegd. 

De befaamde hutspot werd hier op 3 oktober 1574 ontdekt.

De Lammen Schans lag aan de voet van de Lammenbrug, waar jaarlijks de marathon van Leiden pal langs komt.


Tegenwoordig ligt de Lammen Schans binnen de grenzen van de gemeente Leiden, maar eeuwenlang behoorde het toe aan Zoeterwoude. De Lammenschansweg, waar we overheen lopen bij de marathon, evenzeer. Dit is te lezen in het boek  "Tuinstad-Staalwijk" van Cor Smit.

Zo werd ik onlangs door iemand geattendeerd op een grappige anekdote. Op de hoek van de Witte Singel en de Herenstraat staat het pand van "De Pizzabakker". Jarenlang was café "De Tregter" er gevestigd, maar daarvoor café "Aniba". Daar weer voor was het café "Ruimzicht".

Hier werd op 4 februari 1895 op toen nog Zoeterwouds grondgebied IJsclub Zoeterwoude opgericht!
Zelf kwam ik op 1 november 1979 om de hoek van dit café wonen. Ik kon een kamer krijgen in onderhuur op de Witte Rozenstraat.
Van heel wat collega's kreeg ik toen te horen: "Jij woont op stand."
Dat klopte wel, want in die tijd was ik een opstandig type.

Een jaar later leerde ik Ada kennen bij de blokkade van Dodewaard.

Het is dus op de kop af 40 jaar geleden, dat ik mijn eerste afspraakje met mijn vrouw maakte. Dat ging heel anders dan heden ten dage. Toen waren er geen mobieltjes en zelfs een eigen telefoon was voor kamerbewoners ongewoon. Ik mocht de telefoon van de benedenburen gebruiken. Er was een tikkenteller aan bevestigd. Na afloop van het gesprek deed je een dubbeltje per tik in een spaarpot. 

Het spreekt voor zich, dat je de telefoon niet voor ieder wissewasje gebruikte. Eigenlijk alleen als het niet anders kon. Daarom maakte ik met Ada de afspraak in de Openbare Bibliotheek aan de Nieuwstraat, waar ik toen werkte om de volgende avond de geleende trainingsbroek terug te brengen.
Na jarenlang een eigen vaste telefoon gehad te hebben, hebben we deze week besloten deze de deur uit te doen en alleen verder te gaan met 2 mobieltjes. De tijden veranderen.

Op het gebied van communicatie is veel veranderd. Internet zette alles op zijn kop. Met goede en met slechte kanten. De negatieve kant komt vaak in het voetlicht, terwijl de positieve zijde ons heel veel goeds heeft gebracht.
Zo kreeg ik ruim een maand geleden de vraag van iemand, of hij deze foto van kasteel Schaloen mocht gebruiken voor zijn website.

De foto had ik gehaald van Schaloen.blogspot.com, een niet meer bestaande site. Deze foto is dus ook terecht gekomen op "Kastelen door Nederland". Een mooie site.
En deze schaatsliefhebber werd op de openingspagina al aangenaam verrast door het schilderij "Wintertafreel rond het Muiderslot" van Jan Abrahamsz. Beerstraten.

De historie heeft ook heel veel fraais in zich!

Van het westelijk front geen nieuws

De dag begon goed. Bij het ontbijt las ik in Trouw een interessant artikel over de schaatsschoenen, een onderwerp, dat slechts sporadisch de kranten haalt. Onder de kop "Johannes Feenstra: hofleverancier van de perfecte schaatsschoen" kunt u het artikel lezen door HIER TE KLIKKEN.

In diezelfde Trouw stond een fantastische tekening van Tom Janssen, die de twee grote thema's van in één tekening wist samen te vatten: de strijd om het Witte Huis en de coronacrisis.

Tom Janssen maakt in het algemeen cartoons van een hoog niveau, dus ik raad u aan om zijn site regelmatig te bezoeken.
Een plek, die ik regelmatig bezoek, is de Leidse IJshal aan de Vondellaan. Daar reden we vanmorgen weer met de "Krasse knarren". We waren blij, dat we überhaupt nog steeds kunnen schaatsen, want vorige week had ik met de oplopende coronacijfers verwacht, dat de sport er deze week aan moest geloven. Dat gebeurde gelukkig niet, maar de extra aandacht voor corona zorgde er wel voor, dat het aantal opgekomen "Krasse knarren" met rasse schreden verminderde.

Wat dat aangaat had het veel weg van het slagveld, dat Erich Maria Remarque beschreef in zijn klassieke oorlogsroman "Im Westen nichts Neues". De Engelse vertaling gaf de opkomst nog duidelijker weer: "All quiet on the Western front".

We schaatsten met 10 man op de buitenbaan. Op de binnenbaan reden nog 3 kunstschaatssters rond. In totaal zaten we dus zeer ruim onder het maximum van 30 volwassenen. Vorig jaar om deze tijd reed het dubbele aantal schaatsers hier rond.

Op voorstel van Henk Distelvelt reden we dit keer geen piramide, maar een aflopende reeks. We begonnen met 15 rondjes, daarna 14 en zo verder tot de laatste ronde. Als coördinator nam ik de 13 en de 12 rondjes voor mijn rekening. Deze plakte ik aan elkaar vast, zodat we tussendoor toch de 5 kilometer reden.

Wie bij het rekenen een beetje heeft opgelet zou tot de slotsom komen, dat de aflopende reeks 120 rondjes telde. Om toch aan de 25 kilometer te komen, reden we nog 5 rondjes. Dit deden we in een rustig tempo op techniek. 

Het was niet alleen rustig qua aantal, maar ook qua tempo. Iedereen hield zich aan het maximum van 25 kilometer per uur, waardoor het minder harmonicarijden was dan anders. Zo was het makkelijker om de anderhalve meter afstand van elkaar te bewaren. Uit deze mooie westelijke stad verder geen nieuws.

Terug naar Oegstgeest

In de stromende regen fietste ik vanmiddag om 4 uur naar de Vondellaan in het Morskwartier.

Je kunt de Leidse IJshal deze maand gerust mijn tweede huis noemen. Vanmiddag zou ik schaatsles gaan geven aan kinderen uit Oegstgeest. Erik van Kordelaar had dit geregeld. Hij was een van mijn eerste trainers bij de IJVL, dus hij kan wel een potje bij me breken.

Daarnaast zorgden Dick de Bles en Erik voor de doorbraak van de klapschaats. Dat ging niet zonder slag of stoot. Daarover is een film gemaakt onder de titel "Tien jaar wachten op applaus". Een gratis kijktip in deze gedeeltelijke lockdown met zeer nat weer.

Een van de bekendere boeken van Jan Wolkers is "Terug naar Oegstgeest". In zekere zin ging ik dat ook tijdens mijn vele ritjes van 3 kilometer naar de Leidse IJshal, want eeuwenlang behoorde het gebied waar het Morskwartier nu ligt, toe tot de gemeente Oegstgeest. Dit is te lezen in "Vier eeuwen schaatsen in Oegstgeest".

Dus zo gek was het niet, dat de Leidenaren Jaap de Gorter, John Val, Gerard van Tol en ondergetekende les aan zo 'n 65 Oegstgeester kinderen. Het was de eerste training van een serie van 13.

Het begin was nogal chaotisch. Veel kinderen begonnen met een rekje. Daardoor kun je niet goed inschatten, hoe ze kunnen schaatsen als ze van het rekje af zijn. Bij mij was dat na een kwartier al het geval. Eerlijk gezegd vind ik het nogal ondingen, daar de kinderen vaak na de afzet met hun andere schaats tegen het ijzer aan de onderzijde van het rekje aankomen.

Het niveauverschil bleek enorm. Sommige kinderen hadden al 3 rondjes gereden, terwijl anderen net aan een half rondje hadden afgelegd. Het geplande schema zou dus zo de prullenbak in kunnen, ware het niet, dat ik het volgende week zo kan gebruiken als ik weer terugga naar Oegstgeest.

Geslepen

Vanmorgen fietste ik met een kleine omweg, het voorrecht van een pensionado, naar de volkstuin toe om de laatste bramen en frambozen uit eigen tuin ongeschonden naar huis te brengen. Bij het Valkenburgse meer kwam ik Klaas van den Broek tegen, die met zijn vrouw aan het wandelen was. 

Uiteraard praatte ik met dit IJVL-lid. Dat dit door corona getekende schaatsseizoen ter sprake kwam, zal niemand verbazen.

Thuis gekomen ging ik voor het eerst dit seizoen mijn schaatsen slijpen. Ik legde een paar oude kranten op de tafel en zette het slijpblok daarop. 


Daarna ging ik met de slijpstenen aan de slag. Dat lukte na ruim 7 maanden prima. Je moet als schaatser immers goed beslagen ten ijs komen. Kortom, je moet geslepen zijn.

Daar kan Ajax nog wel wat van leren. Ondanks een 0-2 voorsprong bij rust in Bergamo, kwam Atalanta in de tweede helft in korte tijd terug naar 2-2. Italianen zijn meestal wat geslepener.
Vandaag ben ik dat ook!

Herstart

Na de halve lockdown konden we vandaag met de nodige restricties de training van de "Krasse knarren" hervatten. Derhalve fietste ik om kwart over 8 naar  de Leidse IJshal om mijn taak als coördinator vervullen.

Een van de regels was, dat we met maximaal 30 schaatsers op het ijs mogen zijn. Welnu, aan deze voorwaarde werd ruimschoots voldaan. We reden met 15 man. de helft van het maximum.
De tweede was, dat ik een lijst bij moet houden van alle aanwezige "Krasse knarren". Dat deed ik dan ook. Ik heb er lang genoeg op geoefend.

Een paar andere wijzigingen betroffen het rijden van de piramide. Dit betrof het voortaan met maar 1 kopman schaatsen in plaats van na 5 rondjes van kop af gaan. Zo zijn er minder wisselingen, dus ook minder contactmomenten.

Daarnaast was de afgesproken maximumsnelheid 25 kilometer per uur. De snelheidsmeter gaf dat keurig aan, de "Krasse knarren" hielden zich er ook keurig aan. 
Het lijkt een bagatel, maar dat is het niet. Bij iedere kilometer snelheidsverhoging zijn er meer schaatsers, die op het randje van hun kunnen gaan schaatsen. Een foutje op de smalle ijzers is dan snel gemaakt met een steeds grotere kans op valpartijen.
Als iemand dan ongelukkig terecht komt, kan medische hulp soms nodig zijn. In deze tijd van een krakende gezondheidszorg wil je en niet nog een patiënt aan toevoegen. De zorgmedewerkers hebben het al druk genoeg.

De "Krasse knarren" kunnen allemaal de 25 kilometer technisch en conditioneel goed aan, dus op deze manier wordt de veiligheid vergroot. En daarmee ieders gezondheid. Want dat begint al door gewoon op de been te blijven!

Een uitgestelde buiging ten afscheid

Zondag gaat mijn pensionering in. Momenteel ben ik mijn vakantiedagen aan het opmaken, hetgeen trouwens uitstekend bevalt. Van een baan naar ijsbaan.
Voor vanavond stond mijn afscheidsfeest na een kleine 36 jaar werken bij de Katwijkse Bibliotheek in onze agenda. Maar ja, zoals zo vaak dit jaar gooit Corona roet in het eten. Het geplande moment voor een buiging ten afscheid ging dus de mist in.

Vandaag kwam onze oudste dochter haar zoon ophalen, die een nachtje bij opa en oma had gelogeerd.

Bij deze gelegenheid kreeg ik een roos van haar en een kaart van de kinderen, hun partners en onze kleinzoon.

Op deze kaart stond, dat ik van hen een cursus "Creatief schrijven: inspiratiebronnen" mocht gaan volgen. Het is een online cursus van 6 weken. Ik ga er met veel plezier aan beginnen.

Wie weet, tot welk resultaat deze cursus gaat leiden.

Met het uitstel van het afscheidsfeest zit ik helemaal niet. Die buiging ten afscheid komt wel een keer. Het voornaamste is, dat iedereen gezond blijft. De rest is bijzaak.

Wilco Kelderman bestaat niet

Als bibliothecaris ken ik behoorlijk wat titels, maar afgelopen zaterdag stuitte ik op een wielrenboek, dat wij ontgaan was. De titels was dusdanig, dat je deze niet gauw zou vergeten: "Wilco Kelderman bestaat niet".

Het boek is geschreven door sportjournalist Thijs Zonneveld, die diverse andere goede sportboeken naam heeft staan.

Dat deze pechvogel afgelopen donderdag de roze trui in de Giro d'Italia pakte, was dik verdiend voor deze doorzetter. Kelderman was ten langen leste een kanshebber om deze Ronde van Italië op zijn naam te schrijven.
Dat het uiteindelijk niet lukte om de roze trui naar Milaan te brengen, was voor een substantieel deel te danken aan het uitblijven van steun in de 2 beslissende bergetappes.

Donderdag liet de ploegleiding van Sunweb hem in zijn eentje ploeteren, terwijl ploeggenoot Jai Hindley met de latere Girowinnaar Tao Geoghegan Hart een paar minuten op hem inliepen. Hij veroverde het roze, maar de Race door de Laars was hier vermoedelijk al verloren.

Zaterdag kelderde Kelderman naar de derde plaats, zodat Hindley en Hart het in de slottijdrit uit mochten gaan vechten. 

De laatstgenoemde trok aan het langste eind en versloeg de twee Sunweb-renners.

Maar Wilco Kelderman bewees, dat hij wel degelijk bestaat. Deze Ploegleider was tevreden over zijn rijden en dat van Joao Almeida en Filippo Ganna. Daardoor kwam ik met 1757 punten in het Giro-klassement op de 290e plaats van de 4873 deelnemers terecht.
In het jaarklassement van Tour de France, Giro d'Italia en Vuelta a Espanã sta ik zelfs 210e. Dat heb ik niet te danken aan een voortvarende start in de Ronde van Spanje.

Met 482 punten sta ik na 6 etappes op de 1817e plaats. Dat kan nog wel wat beter. In mijn chauvinisme dichtte ik Tom Dumoulin na zijn goede tijdrit in de Tour grote podiumkansen toe en liet ik daarom Richard Carapaz vallen. Achteraf een stomme zet. Maar goed, er komen nog wat sprintetappes en veel deelnemers, die boven mij staan, hebben weinig sprinters.
Maar ja, Spanje is erg mooi, maar om te zeggen, dat het er vlak is.....