Palm

Deze week kreeg ik een mailtje van Carl Flaman, met een verzoek, of ik zaterdagavond de schaatsles van hem over wilde nemen. Met een ronkende slotzin wist Carl het een aanbod te maken, dat je niet kunt weigeren: "Als het door gaat neem maar een palmpje van mij en laat de rekening maar achter bij de bar."

Gisterenavond toog ik dus naar de Leidse IJshal, waar ik samen met Hen van den Haak een groep van 13 schaatsers van de IJVL zich verder in de bochtentechniek liet bekwamen.
De les was erg gezellig, de evaluatie van de schaatsles in de kantine ook.
Ik zit echter met een klein probleempje. De anderen boden me al een Palmpje aan, zodat ik niet aan de Palm van Carl toekwam.

Die hou ik nog tegoed, Carl....

Porseleinzwam

Na op deze vrijwel windstille herfstdag boodschappen gedaan te hebben, heb ik op de fiets "Molen- en Merentocht" naar de pechvogel van gisteren gebracht. Monica kan veel minder sporten en heeft daardoor meer tijd om te lezen.
Na thuis gegeten te hebben, vertrok ik om kwart voor 2 naar station Voorschoten, waar ik samen met Hans Boers een blok van 8 kilometer ging lopen. Via de Papelaan liepen we naar "De Horsten". Het was behoorlijk druk in dit bos. Terecht, want door de vele herfsttinten was het een erg mooie loop.
Tussen de vele wandelaars waren we de enige hardlopers. Maar ook hardlopers hebben oog voor de mooie natuur. Zeker omdat dit voor Hans de eerste loop was na zijn eerste marathon. Genieten stond voorop.
Zo zagen we een fotograaf met een telelens liggend op de grond een foto maken van een witte paddestoel. Het bleek een porseleinzwam te zijn. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar de foto was redelijk vergelijkbaar met deze twee foto's, die ik van internet heb geplukt, o.a. van natuurfotograaf Victor Bos.


De vrouw van de fotograaf was alvast vooruit gewandeld en stond 500 meter verderop op een betonnen brug op de hobbyfotograaf te wachten. We konden haar geruststellen. "Operatie Porseleinzwam" was geslaagd.
Onze loop door het herfstbos was ook geslaagd. Via de Horstlaan en de Velostrada liepen we terug naar station Voorschoten. We hadden een paddestoel leren kennen, die we ons leven lang niet meer vergeten!

Uit de losse pols

Zo op het eerste gezicht beloofde het een gewone schaatsmiddag te worden. Eerst een uur lesgeven voor de Buitenschoolse sport, en na een dweilpauze van een kwartier gingen Sjaak, Monica en ondergetekende door voor een uur training voor de IJVL-jeugd.
Daar ik twee uur achtereen aan kinderen van ongeveer hetzelfde niveau les geef, bereid ik 1 les voor voor beide uren, met wat varianten, die ik dan, indien toepasbaar, uit de losse pols kan gebruiken.

Het was weer de normale drukte. De herfstvakantie was voorbij, dus er waren 2 keer zoveel kinderen als vorige week.
Alles verliep gladjes, totdat een van de trainers onderuit ging met heel weinig snelheid. En gek genoeg levert dat nog vaak de meeste kans op blessures op. Meestal gaat het goed, maar een enkele keer kom je verkeerd terecht. Dit heeft niets met een gebrek aan techniek te maken, want de pechvogel heeft een betere schaatstechniek dan deze veteraan. Het is gewoon een geval van botte pech.
Zodoende kon de enige trainster in onze gelederen naar het vlak bij de IJshal gelegen LUMC. Hier werd geconstateerd, wat al gevreesd was: een gebroken pols.
Voorlopig kan ze het sporten op een lager pitje zetten.

Monica, vanaf deze plek wens ik je van harte beterschap!

The Doors in Concert

Als we met Hans Boers meereden naar een sportevenement, of het nu schaatsen, mountainbiken of hardlopen was, liep je een gerede kans, dat "The Doors" uit de geluidsboxen schalde. Heerlijke muziek.
Toen ik dus van Bas Warnink een mailtje kreeg met de vraag, of ik mee wilde naar "The Doors in Concert", was het dus een simpele doch doeltreffende handeling om dit mailtje door te sturen.
Zo zaten we gisterenavond gevieren, met Rob en Andrea, in de auto naar Hoofddorp, waar we in "De Meerse" gingen luisteren naar deze prima coverband. Het wachten was op Bas, Annemieke, Gert en Nel, met wie ik, als dank voor onze muzikale inbreng bij de opening van het Cultuurgebouw, op de eerste rij mocht zitten, met de andere 3 pal achter ons.
In de foyer kwam ik Daaf en Jopie tegen, vroeger vaste gasten in "Lambiek" en "De Hobbit". Met Jopies broer, Willem Soeters, heb ik menig bardienst gedraaid in "De Hobbit". Wat dat aangaat leek het wel een klein beetje een reünie. Tijdens de pauze van het concert werd ik aangesproken door Peter Dutrieux, die tegelijk met mij op "De la Salle" in Heemstede op de Havo en de Pedagogische Academie had gezeten. De muziek was voor ons dan ook een feest van herkenning.
Het concert begon, verrassend genoeg, met een gedicht, voorgedragen door de zanger. Jim Morrison was behalve muzikant en componist ook nog dichter.
De zanger had trouwens ook uiterlijk veel weg van Jim Morrison.

Nu ken ik het werk van "The Doors" behoorlijk goed en dit viertal rasmuzikanten uit alle hoeken van Nederland wisten de muziek zo goed te vertolken, dat je je echt bij een concert van deze legendarische popgroep waande. De zanger sprong anderhalf uur lang over het podium, zoals podiumbeest Morrison het in zijn jaren ook deed.

Ook de organist kon het jankende orgelgeluid van Ray Manzarek prima naspelen, net zoals de gitarist de klanken uit de gitaar wist te toveren, zoals Robbie Krieger dat gedaan zou hebben.
De jonge drummer vond ik trouwens fantastisch. Hij kon, nog meer dan als John Densmore, heel ingetogen spelen, waardoor de harde klappen, die in sommige nummers een extra accent moesten krijgen, veel beter tot hun recht kwamen. Veel rockdrummers hebben maar een modus: hard! De subtiliteit van deze drummer viel zodoende dus op.

Vergelijk dat eens met het origineel:

De show van "The Doors in Concert" was tot in detail doorgedacht. Behalve de lichtshow en de rookmachines waren er ook de vloeistofdia's, die in onze jeugdjaren bij sommige popgroepen in zwang waren.

Kortom, het was een puike avond geweest, waarbij we volop genoten hebben van "The Doors in Concert".

"Zou deze gemiddelde Rijnsburger het bij kunnen houden?"

Vanochtend reden we weer met de Krasse Knarren in de Leidse IJshal. Vorige week waren er iedere ochtend schaatslessen voor kinderen.
Om 9 uur waren we op deze mooie herfstdag met sluierbewolking van start gegaan. Om kwart over 8 zag je prachtige rode wolken hangen, zoals je deze ook ziet op een vorstige winterdag.
Het schaatsen ging technisch behoorlijk goed, tot bij iets hogere snelheid de bochtentechniek niet naar behoren werd uitgevoerd. Dan verval ik toch in mijn oude fout, door te kort op mijn linkerbeen te glijden in de bocht. Aad van Tol en Arthur van Winsen wezen me hier op en Hans van der Plas bevestigde deze constatering. Ik ging er daardoor speciaal op letten, en toen lukte het weer wel, ook bij wat hogere snelheden.
Het is duidelijk: de verbeterde bochtentechniek is nog niet geautomatiseerd.
We reden de gebruikelijke piramide, met één kleine wijziging. In plaats van de 15 rondjes bij het terugtellen besloten we met een blokje snelheid aan het slot. We besloten met 5, 4, 3, 2 en 1 rondje, met telkens 1 rondje rust tussendoor.

"Zou deze gemiddelde Rijnsburger het bij kunnen houden?", vroeg Gerrit de Mooij zich af.
Ik kon hem terstond geruststellen. "Absoluut", antwoordde ik: "Jij mag de eerste 5 ronden op kop!"

Bestel maar

Vandaag kreeg ik een mailtje van Mijn bestseller, met de volgende tekst:
"Excuses voor alle onduidelijkheid. Het boek had gisteren verschenen moeten worden, maar door een fout in het CB systeem is dit niet gebeurd. Ik heb contact gehad met het CB en ze hebben mij gegarandeerd dat het boek vanaf de 28e leverbaar moet zijn."

Anderhalve week geleden stond op diverse sites van boekhandels, dat "Molen- en Merentocht" rond 18 oktober uit zou komen. Op de betreffende datum verscheen echter het bericht, dat mijn boek niet meer leverbaar was en op de meeste sites was het totaal verdwenen.
Een paar telefoontjes en mailtjes later bleek, dat er bij het Centraal Boekhuis iets niet helemaal goed gegaan was. Ik moest het boek uit roulatie halen en herpubliceren. Dat lukte en alles was goed. De verschijningsdatum kwam op 22 oktober te liggen, op de 22e werd het de 25e en nu wordt het dus 28 oktober.
Het past wel een beetje bij mij. Ik ben nu eenmaal niet de snelste schaatser en beslist een slowstarter.
Maar het ziet er naar uit, dat "Molen- en Merentocht" met 163 bladzijden sportverhalen en toertochttips er eindeljk van gaat komen.

Jullie kunnen hiervoor terecht op de sites van Mijn bestseller of die van Paagman, of bij je lokale boekhandelaar.

Stabiliteit

Gisterenochtend heb ik op mijn werk een functioneringsgesprek gehad. Als een van mijn sterkste eigenschappen kwam de stabiliteit naar voren: "Je bent een stabiele factor!"
Welnu, die stabiliteit is bij schaatsen ook heel belangrijk. Zeker in de bocht, als je met je hele gewicht naar binnen hangt en dan op de buitenkant van je linkerijzer glijdt. Als je de kromming van de ijzers en de dikte ervan in ogenschouw neemt, heb je je hele gewicht op een paar vierkante centimeter "staan". En dat is een behoorlijk soortelijk gewicht!
Het is dus van het allergrootste belang, dat je dan stabiel op je schaatsen staat. Je moet de ijzers goed plaatsen en het gewicht goed over laten komen.

Dit seizoen lukt het heel goed. Ik heb nog nooit zo lang in de bocht op mijn linkerbeen door kunnen glijden. Het drukpunt is goed, en ik hou constant op het glijbeen. Zoals ik bij Wilf O'Reilly geleerd heb: het heeft geen enkele zin om je been onderdoor te strekken, als je er geen druk op hebt. Dit is alleen maar tijdverlies.
Gisterenavond was het in de Leidse IJshal minder druk dan de week van de Herfstvakantie, dus had je meer ruimte om je slag af te maken, vooral in de bocht. Wat is schaatsen toch leuk, als je ruim een uur over het ijs kunt blijven dansen. Eerst reed Martien Wijnands een tijd op kop van het peloton, daarna Aad van Tol, waarna ik een half uur lang op techniek een behoorlijke snelheid kon ontwikkelen als "windbreker".
Pas aan het eind van de avond was de stabiliteit in de bocht wat minder. Ik moet mijn schaatsen nog even controleren, of er soms een bot stukje aan de buitenkant van het ijzer zit, of dat het gewoon komt, omdat ik door vermoeidheid technisch wat minder ging schaatsen, en dat daardoor de stabiliteit afnam.

Het luie zweet

Ik geef het grif toe: de hoeveelheid trainingsarbeid, die ik NA de marathon van Amsterdam verricht heb, was minimaal. Ik heb deze week op maandag en vrijdag een uurtje schaatsles gegeven en op dinsdag een kleine anderhalf uur met aangepaste snelheid getraind. Daarnaast heb ik, doordat ik twee dagen in het hoge noorden gebivakeerd heb ook nog eens minder gefietst dan anders.
Het was daarom vanmiddag tijd om het luie zweet eruit te gaan lopen.

Nadat ik vanochtend in de bibliotheek van Katwijk aan den Rijn gewerkt had, was het heerlijk om een kilometer of 9 te gaan lopen. Ik liep door het Morskwartier naar Leiden Zuid-West om aansluitend via een rondje door het Ter Waddingerbos en de rand van de Stevenshofpolder naar huis te lopen.
Het was zonnig en vrij fris weer, en al stond er een schrale wind, het was heerlijk om een blokje om te lopen. Na deze "rustweek" gaan we volgende week weer een normale hoeveelheid trainingsarbeid verrichten.

Spelletjes

De Herfstvakantie uitte zich in het aantal kinderen, dat was komen opdagen op de vrijdagmiddagles van de IJVL. Ongeveer de helft van de kinderen was er. We gooiden de 3 groepen bij elkaar en maakten er in de Leidse IJshal een spelletjesles van met estafettes, valoefeningen, die kinderen altijd leuk vinden, een aantal oefeningen met pilonnen en aan het eind van de les tikkertje met pilonnen.
De kinderen vonden het geweldig.

"Wat was de les snel om", zei een jochie met rode konen na afloop van de les tegen me. Dat zeg je alleen, als je het naar je zin hebt gehad.

Meerval

Groningen promoot zichzelf met de (ijzersterke) leuze "Er gaat niets boven Groningen!" Het was dan ook geen straf, dat ik voor mijn werk op cursus moest naar Paterswolde. Het viel midden in de herfstvakantie, dus mijn vrouw was vrij.
Daar de cursus om 10 uur begon en ik om op tijd bij HKA te zijn om 6 uur de trein moest hebben en er dan geen enkele vertraging op mocht treden, was de keuze snel gemaakt: Ada en ik zouden een dag eerder naar Groningen gaan.
Nu ben ik wel een aantal keren eerder in Groningen geweest. Het is net als Leiden een leuke, gezellige studentenstad. Maar ik had er nog maar 2 keer overnacht.

De eerste keer was in de Kerstvakantie in de befaamde winter van 1978/79, toen er een volleybaltoernooi was tussen teams van de 6 Bibliotheekacademies, die ons land toen nog telde. Met de bus gingen we door het besneeuwde land naar de hoofdstad van onze noordelijkste provincie, alwaar ik met een lint in mijn lange haar als een blonde Indiaan aan het net verscheen om flink wat verwarring te stichten.

Helaas was dat vaak aan beide zijden van het net.
In die tijd maakte de Groningse band Solution trouwens furore met hun lp "Cordon bleu".

De tweede keer zouden we met de familie Buijs naar Oldenburg gaan. Met het hele gezin hadden we een slaapplek in Simplon. Terwijl wij met de snelbus van Groningen naar Oldenburg reden, reed Siebe in de waterkou naar deze Noordduitse stad toe op zijn racefiets. De bikkel. Die middag bezochten we in Oldenburg o.a. de Kerstmarkt.
Een maand later schaatste ik op de Weissensee.
Wat dat aangaat opent deze derde overnachting in Groningen perspectieven voor de komende winter....

Via Schiphol reisden we naar het hoge noorden, waar we aan de voet van de Martinitoren in hotel "De Doelen" onze rugzak neer konden zetten. Via internet hadden we de prijzen vergeleken en dit hotel had een paar fors in prijs verlaagde kamers in de aanbieding. Het hotel ligt naast het bekendste café van Groningen, "De Drie Gezusters".
Bij het VVV haalden we een stadswandeling op. Vooraleer we daar aan begonnen lunchten we in "Het Goudkantoor", waar in ver vervlogen tijden de belastingen werden geïnd. Met het versterken van de inwendige mens droegen wij op onze manier een steentje bij aan de Groningse economie.
Na een blik in de grote Martinikerk geworpen te hebben wandelden we op deze wisselvallige dag naar de Steenstraat, waar Ada in een schoenenwinkel diverse rode laarzen paste.

En wie de schoen past, trekke hem aan. Daar we nog vlak bij "De Doelen" waren, brachten we deze aankoop naar ons hotel, waar we de sleutel van kamer 204 kregen.
Met lege handen vervolgden we de route.

Het was een wandeling, die ons vlak bij het Groninger Museum bracht. Hier verlieten we de route voor een wandeling door dit aparte gebouw. Na de entree betaald te hebben bekeken we eerst de tijdelijke tentoonstelling van Chinees porselein. Chinezen zijn echter ondoorgrondelijk. Dat bleek al snel.
"Dat is modern", zei Ada, om even later in de catalogus te zien, dat het uit 1725 kwam.
Aansluitend bekeken we het werk van "De Ploeg", een kunstkring uit Groningen, die furore maakte in het interbellum. De stroming werd ingedeeld bij het expressionisme.

Maar zoals uit "Rustende zichters" van Johan Dijkstra blijkt, is de grens tussen expressionisme en impressionisme soms erg smal.
De volgende zalen brachten ons naar het hoogtepunt van ons museumbezoek: de tijdelijke tentoonstelling van Ruud van Empel, die ooit de decors voor "Theo en Thea" en "Kreatief met kurk" maakte. Tegenwoordig is het een Photoshop-artiest van internationale allure. Je wordt bedot, waar je bij staat, maar het is fantastisch mooi. Ik kan er duizenden woorden aan wijden, maar een paar beelden zeggen meer.


Alleen al deze tijdelijke tentoonstelling maakt het waar om daarvoor naar Groningen af te reizen. Tel dus uw knopen!

Een derde tijdelijke tentoonstelling was ook heel verrassend: Studio Job. Enorme lampen van papier maché en andere uitvergrote gebruiksvoorwerpen en symmetrische wandplaten vol details van 10 meter breed maken toch wel indruk.

Om half 6 vervolgden we onze rondwandeling door de binnenstad. Juist op dat moment begon het hard te waaien en gingen de hemelsluizen even flink open. Maar er waren genoeg afdakjes om even onder te schuilen.
Om een uur of 7 hadden we onze wandeling volbracht en zochten we een tafeltje voor 2 in restaurant "De Vestibule". In dit ecologisch eethuis vierden we, dat we elkaar 31 jaar geleden bij de blokkade van Dodewaard ontmoet hadden. Uit de geluidsinstallatie klonk de relaxte muziek van Carlos Santana.

Niet alleen de muziek, maar ook het eten was goed. Voor het eerst van mijn leven at ik meerval.

Dat riep meteen associaties op met het zwembad in Nieuw-Vennep, dat getooid was met de naam "De Meerval".

Ik was niet zo vlot met het halen van mijn zwemdiploma. Vroeger leerde je dat gewoon in het open water, dus dat kon alleen als de R niet in de maand was. Ik was 14, toen ik eindelijk niet meteen verzoop als ik in het diepe was in het afgezette stuk van de Genietocht in Hoofddorp, dat als zwembad dienst deed.
Het jaar erop ging "De Meerval" open. Met een paar klasgenoten van "Porta Vitae", waaronder Harry Jansen, waren we bijna iedere middag in het zwembad te vinden. Daarbij probeerden we om over de bodem zwemmend zo ver mogelijk te komen.
Nu moet u weten, dat net ten noorden van Nieuw-Vennep het diepste punt van de Haarlemmermeer, een van de diepste polders van Nederland, te vinden is. De bodem van het zwembad lag nog iets dieper.
Groningen mag dan pronken met de leuze: "Er gaat niets boven Groningen!", deze geboren en getogen Venneper zet dit daar tegenover: "Er gaan weinigen zo diep als een Venneper!"

Niet leverbaar

Gisterenavond geschaatst in de Leidse IJshal. Het was, vanwege de herfstvakantie, behoorlijk druk, vooral op de binnenbaan. Later in de kantine, waar ik de tweede helft van Dynamo Zagreb tegen Ajax zag met een terechte overwinning van 0-2 voor de Amsterdammers, hoorde ik, dat er een grote groep was van de ijsclub uit Valkenburg. Een van de kinderen was hard op zijn achterhoofd gevallen en met een brancard van het ijs gehaald. Vermoedelijk met een hersenschudding.
Zelf had ik vooral zware bovenbenen. Het traplopen ging gisteren was minder dan eergisteren. Het effect van de halve marathon van Amsterdam. Ik reed vandaag dan ook alleen maar mee in het peloton op mijn kluunschaatsen. Het ging in een rustig tempo vanwege de vele kinderen op het ijs. Ik vond dat helemaal niet erg.
Wat ik wel erg vond, was deze mededeling:
"Niet leverbaar.
Neem contact op met Paagman voor een alternatief."

Ik had die ochtend net de taalfouten uit het boek gehaald en het PDF-bestand van een update voorzien, hetgeen gewoon kan bij mijnbestseller.nl. Net als andere keren kreeg ik bij de bevestiging en het akkoord gaan met de voorwaarden de mededeling Fatal error.
Maar nu gebeurde er wat anders. Ik had net via Twitter reclame gemaakt, door te linken naar dit boek bij Paagman, en ineens bleek het niet meer leverbaar, terwijl een uur ervoor nog stond, dat het 18 oktober uit zou komen.
Nou, uit marketingoogpunt werkt het erg goed: reclame maken en dan de klant de mededeling geven, dat het niet meer leverbaar is. Vermoedelijk zie je ze nooit meer terug!
Uiteraard probeer ik via telefoon en mail te regelen, dat "Molen- en Merentocht" weer zo snel mogelijk leverbaar is.

Schaatsplezier

Zoals iedere schoolvakantie met de R in de maand werd er ook in deze Herfstvakantie schaatsles gegeven voor kinderen. Er waren 64 kinderen op de eerste schaatsles in de Leidse IJshal op deze maandagmorgen af gekomen.

De kinderen mochten eerst warm rijden en werden toen ingedeeld in groepen aan de hand van hun snelheid. Het is als trainer altijd een verrassing, wat voor kinderen je krijgt toebedeeld. Omgekeerd geldt trouwens hetzelfde.

Ik begon met een groep met 3 kinderen op noren en 3 kinderen op kunstschaatsen. Probeer daar maar eens een leuke les van te maken. Maar gepokt en gemazeld als ik ben na 20 jaar lesgeven aan beginnende schaatsers, wist ik toch een leuke mix te maken met oefeningen, waarbij beide groepen aan hun trekken komen.

Tijdens de les werden 3 kinderen uit vollere groepen naar mijn groep overgeheveld. Geen probleem. Ze konden de resterende oefeningen gewoon meedoen.

De basis van mijn schaatslessen is gebaseerd op schaatsplezier. Je kunt kinderen de techniek op diverse manieren aanbieden, maar als je het speels doet, krijgen de kinderen veel meer plezier in de mooiste sport, die er is. En wat vinden kinderen het leukst: spelletjes.

Tijdens de les doe ik tussendoor allerlei spelletjes en ook gewone techniekoefeningen breng ik met veel plezier.
"Nu gaan we even gek schaatsen!" en ik doe de vreemdste bewegingen voor. Zonder dat ze het door hebben, krijgen de kinderen zo een uitstekende balansoefening.

Aan het eind van de les doe ik vaak een tikspelletje. Alle oefeningen, die je in een uur kunt geven, worden dan uitgevoerd zonder dat de kinderen er erg in hebben.
Maar het voornaamste is en blijft: zo krijgen de kinderen schaatsplezier!

Streepjescode voor een bioscooppubliek of feest in Huize Boers

Om 6 uur werd ik wakker en ik kon niet meer in slaap komen. De hersens waren volop bezig met het bedenken van de aankleding rond de boekpresentatie van "Molen- en Merentocht" en ook waar ik eventueel lezingen rond de toertochttips zou kunnen geven.

Dit was niet bepaald de ideale voorbereiding op de halve marathon van Amsterdam. Ada sliep gelukkig rustig door. Om 8 uur verlieten we ons bed. Op het nieuws hoorden we, dat Nederland wereldkampioen honkbal was geworden.
Een puike prestatie. Maar in het hele land waren er verder geen toeters en bellen, terwijl deze prestatie uniek te noemen is. Vergelijk het eens met hoe uitgebreid de tweede plaats van het Nederlands elftal vorig jaar gevierd is bij de inhuldiging in Amsterdam.En voor de échte wereldkampioenen: doodse stilte. Alleen in huizen, waarin honkballers wonen, zal dit met gejuich ontvangen zijn. De ochtend begon dus feestelijk in Huize Boers. Hans moest al vroeg op weg naar Amsterdam, daar de start van de marathon om half 10 gepland stond. Vooraf moest je je startnummer ophalen in Sporthallen Zuid, vlak bij het Olympisch Stadion. Het gerucht ging, dat Willem Holleeder het startschot zou lossen, dus de sectie Kenianen ging er als een haas vandoor. Hans deed het bij zijn debuut als veteraan wat rustiger aan en liep een heel gelijkmatige race. Alleen tussen de 30 en 35 km is een dip te zien. Dit heeft echter niets te maken met de man met de hamer, maar meer met het Rode Kruis. Hans kreeg last van een blaar en nam even de tijd om deze bij een verzorgingspost door te laten prikken. Zo kon hij zijn weg richting Vondelpark en Olympisch Stadion vervolgen en finishen in de prima debuuttijd van 4.13.36! Ik heb Hans telefonisch al gefeliciteerd met deze prima prestatie en doe dat op deze plek nog eens dunnetjes over. Het is vandaag dus dubbel feest in Huize Boers. Zelf vertrok ik met gemengde gevoelens naar Amsterdam. Het was perfect loopweer vandaag: zonnig, weinig wind en met 15 graden in de schaduw een uitstekende temperatuur. Daar lag het niet aan. Ik kon me vandaag gewoon niet concentreren op de halve marathon. In mijn hoofd maalde de aanpak rond de presentatie van "Molen- en Merentocht" nog rond. Dat werd er niet beter op, toen ik, al lezend in het boek, nog een paar kleine taalfouten ontdekte plus een viertal kopjes, die tussen de gewone tekst verdwaald waren. En dat, terwijl ik de tekst 3 keer heb doorgelezen op het beeldscherm! En dat is ook het verraderlijke van het lezen op de flatscreen: je bent op een of andere manier toch minder geconcentreerd dan als je in een boek leest. Ik zal de fout zo snel mogelijk herstellen. Dat is het voordeel van het concept van mijnbestseller.nl. Alleen heb ik helaas deze week net 42 exemplaren besteld. Ik zal degenen, die dit boek van me krijgen uiteraard op de hoogte stellen van deze schoonheidsfoutjes. Aan de andere kant past het ook wel bij mij. Het zal voor jullie een hele schok zijn om het te vernemen, maar in het genenpakket, dat ik van mijn ouders heb meegekregen, zaten ook enkele schoonheidsfoutjes.... Vanaf station Amsterdam-Zuid wandelde ik rond het middaguur naar het IJsbaanpad, waar in Hal 3 van Sporthallen Zuid de startnummers werden uitgedeeld. In lange rijen stonden we, per duizend nummers gesorteerd, in lange rijen te wachten. Met nummer 22247 in mijn handen kon ik weer in de rij gaan staan, ditmaal voor de w.c. Een minuur of 20 later kon ik hier eindelijk mijn stinkende best doen. Gelukkig ging het bij de tassengarderobe een stuk sneller. In het zonnetje wandelde ik langs het Olympisch Stadion naar de 6 startvakken van de halve marathon. Rondom je hoorde je allerlei Europese talen. In het startvak raakte ik aan de praat met een man uit Münster, waar Ada en ik de afgelopen 2 jaar op onze fietstocht door Duitsland gekampeerd hadden. Verder sprak ik nog met een Spanjaard en een Brit. Kortom, hier stond de Europese Unie aan de start! Om half 2 konden de voorste lopers van de halve marathon daadwerkelijk vertrekken. Wij moesten nog ruim 13 minuten wachten, voor we over de startstreep waren. Met nog steeds een mindere concentratie dan gebruikelijk vertrok ik voor mijn 21 km. Ik had geen idee, hoe dat zou gaan. De eerste paar kilometers gebruikte ik om warm te draaien en tot mijn verbazing ging het behoorlijk soepel. Op dit stuk haalde ik een Engelsman in, die de halve marathon liep op blote voeten! Obelix had gelijk: "Rare jongens, die Britten!" De tijdwaarneming op het 5 kilometerpunt gaf aan, dat ik rond de 1.45 liep. Met de 10 km lag ik nog steeds op dit schema. Hier kon dat ook makkelijk: je had in dit gedeelte bij het bedrijventerrein brede wegen. Uit ervaring van de andere edities wist ik echter, dat in de tweede helft van de loop de wegen wat smaller waren. Vooral de Stadhouderskade was een bottleneck. Zo liep je toch enige vertraging op, omdat je niet altijd in kon halen. Dit lichte tijdverlies had ik ingecalculeerd. We liepen door het Vondelpark. Hier heb ik in mijn hippiejaren Sail-Joya op zien treden. Ik haalde nog steeds meer lopers in, dan dat ik zelf ingehaald werd, dus wat dat aangaat zat het wel goed. Zo kwam ik bij de laatste kilometer voor het Olympisch Stadion, waar ik zag, dat ik met een lichte versnelling nog net binnen de 6 uur van de marathon of de 2 uur van de halve kon blijven. Dat lukte net. De brutotijd kwam uit op 1.59.47, hetgeen resulteerde in een nettotijd van 1.46.07. In Amsterdam had ik nog niet zo snel gelopen. Met de vorm zit het dus wel goed, ook als je rekening houdt met de ideale omstandigheden. Door het prachtige weer was het niet alleen op het parcours, maar ook erlangs zeer druk. Nu zou je verwachten, dat de lopers hierdoor aangemoedigd zouden worden, maar dat viel erg tegen. Heel af en toe riep iemand "Hup Bert", het voordeel van je naam op het startnummer. Maar het leukste vond ik een oudere vrouw, die "Hup IJssport" riep vanwege mijn blauw-wit gestreepte IJVL-wielershirt. Het 5-cijferige startnummer hadden ze trouwens net zo goed als streepjescode mee kunnen geven. Edoch, op deze sporadische aanmoedigingen na bleef het erg stil. En niet alleen aan de overkant, maar aan beide zijden van de weg. Af en toe zorgde een muziekgroep voor wat sfeer, maar daar bleef het dan ook bij. In de thuishaven van landskampioen Ajax, de Amsterdam Arena, hebben ze een sfeervak. Bij de halve marathon ontbrak deze vrijwel geheel. Ruud Gullit had een prachtige benaming voor dit soort supporters: bioscooppubliek.
En dat past wel een beetje bij onze hoofdstad. De Amsterdammers trainen er ook het hele jaar voor. Nergens in Nederland is het aantal bioscoopstoelen per hoofd van de bevolking zo hoog als in Amsterdam....

Ssst, niet verder vertellen.....

Vanochtend heb ik, zoals zo veel anderen, boodschappen gedaan op de fiets. Niets bijzonders voor een zaterdagochtend.
Ook moest ik nog even met de fietskar langs Intratuin. De schroefdraad van de parasolvoet, die we daar dit voorjaar gekocht hadden, was niet goed. Ik werd goed geholpen. De voet is ingenomen en daad deze niet meer op voorraad was, krijg ik in het komende voorjaar een vervangend exemplaar.
Nu ben ik niet zo'n frequente bezoeker van tuincentra, maar op deze zonnige dag in oktober, ruim 2 maanden voor Kerstmis, was de halve kas al ingericht met kerstspullen. Je kunt het zo gek niet bedenken, of ze hadden het al.
Maar wat ze nog niet hebben, is het volgende goed bij die tijd van het jaar passende cadeau voor onder de kerstboom:

Als Sinterklaasgeschenk is het uiteraard ook heel geschikt.
De fase van de proefdruk ben ik nu gepasseerd, die van de boekpresentaties komt er nog aan. Ik ben druk doende met de voorbereidingen hiervan. Deze staan in november op de rol.
Voor degenen, die hun nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen: het is al te bestellen. Klik op Molen- en Merentocht, bestel dit sportboek, en ondanks de tekst "nog niet leverbaar" heb je een week later het boek vol schaatsverhalen en toertochttips in huis. Voor zover ik weet, is dit het enige boek, dat zich specifiek op de toertochtschaatser richt met dit soort praktijkverhalen.
Maar hou het wel geheim, tot de officiële presentaties zijn geweest.
Tot die tijd is het motto: Ssst, niet verder vertellen....

Krabbelaars

Toen ik uit de Leidse IJshal kwam, waar ik net 2 uur schaatsles had gegeven, kwam ik Frank Damen tegen. We raakten aan de praat over het jeugdschaatsen en de diverse niveauverschillen daarbij. Hij liet toen het woord "krabbelaars" vallen en besefte toen, dat hij mij daarmee een waardeoordeel over mijn groep gaf.
Het woord "krabbelaar" heeft trouwens diverse andere betekenissen, maar dit terzijde.
Onbedoeld gaf Frank juist de essentie weer van mijn werk als trainer van beginnende schaatsers. Het gehalte aan krabbelaars in mijn groep is in het begin van het seizoen vrij hoog.

Het is mijn taak, om deze krabbelaars toch schaatsen te leren. Dat is de kunst!
En dat gaat bij het ene kind heel snel en bij het andere traag. Een kwestie van aanleg en motoriek.
Er zijn kinderen, die nog nooit geschaatst hebben en die zo wegrijden. Er zijn ook kinderen, waar het me 3 jaar kost om ze redelijk te leren schaatsen. Al deze kinderen zijn me even lief, maar als ik heel eerlijk ben: deze échte krabbelaars geven je als trainer wel het meeste voldoening!

Vroege vogels

Op dinsdag- en donderdagochtend kunnen we dit seizoen in de Leidse IJshal om kwart over 8 het ijs al op. De afgelopen jaren kwam het regelmatig voor, dat er klassen het ijs op kwamen, terwijl de krasse knarren nog bezig waren. We zaten elkaar dan toch een beetje in de weg.

De oplossing was simpel: wij zouden eerder beginnen, zodat de scholen na de dweilpauze van kwart over 10 het ijs konden betreden.
Daar ik vorige week donderdag niet aanwezig kon zijn, moest ik vanmorgen natuurlijk het goede voorbeeld geven. Ik stond dan ook als eerste op het ijs en reed een minuut of 10 in mijn eentje over de spiegelgladde, harde ijsvloer.
Geleidelijk aan kwamen er steeds meer oude vertrouwde gezichten, zodat we om 10 over 9 met een man of 14 aan de klassieke piramide van 1, 2, 3, 4 en 5 km en dan weer terug begonnen. Tussendoor namen we iets te lange pauzes, zodat we om kwart over 10 bij lange na niet klaar waren.
Gelukkig voor ons stond er op deze prachtige, zonnige herfstdag geen klas na ons gepland, zodat we respijt kregen van de ijsmeester. Ik zal de tijd toch wat beter moeten plannen.

Want als ik het filmpje van vorige week bekijk, dan valt één ding op: hoe gedisciplineerd alles ging zonder mijn aanwezigheid.
Zou het dan toch aan mij liggen?

Winters in de Bollenstreek

Op mijn werk in de bibliotheek van Katwijk zag ik bovenstaand affiche hangen. Ik vond het affiche zo mooi, dat ik besloot om de tentoonstelling in "De Zwarte Tulp" onder de aandacht te brengen. Naast de vele foto’s van winterlandschappen, besteedt de tentoonstelling ook veel aandacht aan sneeuw- en ijspret. Wie aan ijspret denkt, denkt aan schaatsen.
De Bollenstreek kent veel bekende schaatsers. Wat te denken van Egbert van ’t Oever, Martin Hersman, Dave Versteeg of Maus Wijnhout. De laatste volbracht de Elfstedentocht in 1956 als mede-winnaar. Veel persoonlijke herinneringen en bezittingen van deze schaatsers zullen te bewonderen zijn.
Daarnaast zijn er ook schilderijen en aquarellen te zien.
De tentoonstelling is te bezichtigen in Museum de Zwarte Tulp, Grachtweg 2A te Lisse tot en met 4 maart 2011. Het museum is geopend van dinsdag tot en met zondag van 13.00 uur tot 17.00 uur.
Hopelijk kunnen ze in de komende maanden de tentoonstelling aanvullen met actueel materiaal uit de winter van 2011-2012.

Haperende Uithof

Op de site van de IJVL stond het te lezen: de Uithof was niet op de geplande datum geopend, doordat de harde wind ijs had weggeblazen. De trainingen van de IJVL gingen derhalve niet door.
Derhalve was het wat drukker in de Leidse IJshal dan normaal. Het duidelijkste beeld van de haperende Uithof, voor het derde seizoen op rij alweer, was een schaatser in het oranje pak van HVHW, de Hardrij Vereniging Den Haag Westland.
Bij het betreden van de IJshal kwam ik Corrin Duivenvoorden met zijn zoons Scott en Roy. We wensten elkaar een goed schaatsseizoen tegen. Ik voegde 5 minuten later de daad bij het woord. Het schaatsen ging technisch goed, ook de bochten. Ik reed een uur lang mee in het treintje met Martien Wijnands op kop, waarbij ik tussendoor af en toe het stokje van hem over nam.
De bochten liepen ook goed, al moet ik erg oppassen bij het versnellen. Dan steekt de neiging om de bochten af te raffelen toch weer de kop op. In ieder geval heb ik iets, waar ik me dit seizoen op ga concentreren.
Ondertussen waren er ongetwijfeld veel mensen, die keken naar Zweden-Nederland. De eerste nederlaag van Oranje sinds de finale van het Wereldkampioenschap tegen Spanje. Maar op sportief gebied heeft Zweden echter iets veel beters te bieden!

Herfstvakantie

Volgende week is het Herfstvakantie en zijn er in de Leidse IJshal iedere ochtend schaatslessen voor kinderen. Zelf zal ik maandagochtend van de partij zijn om mijn proeve van bekwaamheid weer eens af te leggen.
Maak mond-op-mondreclame voor deze activiteit, want het is erg leuk. Want wat is er leuker voor kinderen, dan (beter) leren schaatsen? Aanmelden kan via jsvanschie@hetnet.nl