Amateurs betekent immers liefhebbers, en wij zijn echte liefhebbers van duursporten. En wij niet alleen, want alleen al aan de halve marathon deden ruim 9000 lopers mee. Met enige vertraging doordat het treinverkeer bij Duivendrecht ontregeld was, wandelden we vanaf Amsterdam-Zuid naar de Sporthallen-Zuid, waar we onze startnummers ophaalden. We dribbelden vandaar naar de startvakken.
Daar Hans een nummer boven de 25.000 had en ik eronder, hadden we eigenlijk in 2 verschillende vakken moeten starten, maar daar we de 21 km samen wilden lopen, namen we plaats in het startvak van 25.000 en hoger.
Het was ideaal loopweer: een graad of 12 en vrijwel windstil. Onder een half bewolkte hemel klonk om 2 uur het startschot. Het duurde nog een hele tijd, voordat wij echt weg konden. Daar we niet goed hadden opgelet, hoeveel "wachttijd" we hadden, nam ik voor het gemak maar 10 minuten. De eerste kilometers loop je in zo'n grote groep altijd vrij rustig. Het is voor iedereen zoeken naar de juiste snelheid en vooral naar de ruimte om snelheid te kunnen ontwikkelen.
Na een kilometer of 5 had ik het idee, dat we op een schema van 1.45 zaten. Dat was ver boven de verwachting, want van te voren was ik, gezien de zeer slechte voorbereiding, al blij geweest met een tijd van net onder de 2 uur. Toch ging het tot een kilometer of 12 behoorlijk vlak: we deden ongeveer 5 minuten over een kilometer. Op de bruggen kon je volop genieten van het veelkleurig lint lopers voor je, terwijl je ontspannen afdaalde.
Daarna kwam de klad er in. En dat lag niet eens aan onszelf! Op de Mauritskade en de Stadhouderskade was de weg gewoon smaller. Waar wij daarvoor eigenlijk constant aan het inhalen waren geweest, was dat hier niet mogelijk. De halve marathon kwam hier samen met de staart van de marathon en uit eigen ervaring weet ik, dat het tempo dan niet omhoog gaat. Integendeel. Over de volledige breedte van de weg daalde het tempo. En als het tempo eenmaal lager geworden is, is het moeilijk om het weer omhoog te krijgen, als je meer ruimte hebt.
Deze ruimte kwam er in het Vondelpark. Hier stonden af en toe wat groepjes aan te moedigen, maar dat was toch wel een uitzondering. Langs het grootste gedeelte van het parcours stonden vooral zwijgende toeschouwers. Ruud Gullit had hier een treffende uitdrukking voor: "Bioscooppubliek!"
In het Vondelpark ging het tempo weer wat omhoog, terwijl we zagen, hoe EHBO-ers een jonge man in de stabiele zijligging legden. Voor mij was het nu toch wel afzien. Ik ging de benen aardig voelen. Het zou ook te gek zijn, als je 3 weken bijna niets loopt en dan een halve marathon zonder pijntjes zou kunnen volbrengen.
Aan het Vondelpark bewaar ik trouwens aardig wat goede herinneringen. In de jaren '70, toen het Vondelpark een verzamelplaats was van de hippies, gingen we regelmatig met een vriendengroep uit Nieuw-Vennep naar het openluchttheater in het Vondelpark, waar regelmatig goede bands optraden. Gratis! Wat wil een Hollander nog meer....
Eén van de groepen, die ik daar gezien heb is Magna Carta.
Na het Vondelpark was het nog maar 2 km naar het Olympisch Stadion, waar zo veel grote sportevenementen hebben plaatsgevonden.
Over de atletiekbaan liepen wij, eenvoudige recreanten, pardon, échte amateurs, de laatste 200 meter. We kwamen samen binnen in de bruto-tijd van 1.58.12, waarmee we dachten 1.48 gelopen te hebben. Puur op basisconditie gelopen!
Toen we net gefinisht waren, begon het te regenen. In de grote massa wandelden we van het Olympisch Stadion naar de Sporthallen-Zuid, waar we een paar laagjes extra kleding aandeden. Om half 6 waren we weer op Leiden-Centraal, om een uur of 6 wachtte thuis een heerlijke warme douche.
De netto-tijd was daarna op internet te vinden: 1.49.57, als 3511e van de 9011 gefinishte lopers. Dat viel met 1.48 in het achterhoofd wat tegen, maar eerlijk gezegd had ik daar vooraf blind voor getekend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten