Koninklijke wintertriatlon

Het is de laatste tijd behoorlijk rustig op www.weerwoord.be, hetgeen meestal geen gunstig teken is. Ook al verschijnen er af en toe hoopvolle weerkaarten, vooralsnog zit er niet meer in dan kwakkelweer. Desondanks zou het het komende weekeinde wel eens mogelijk kunnen zijn om in het noorden van ons land op ondergelopen weilanden of ondiepe wateren te kunnen schaatsen.

Hier stelt het kwakkelweer nog niets voor. Op een enkel plekje met een vliesje ijs na is er weinig zichtbaar bewijs, dat we midden in de winter zitten. Hoewel: op weg naar mijn werk kreeg ik op de Cantineweg een bui te verwerken met binnen 1 kilometer fietsen hagel, regen en natte sneeuw. Veel meer smaken hebben we niet!

Op de Hoofdbibliotheek had Die weisse Rose het bovenstaande affiche opgehangen ter gelegenheid van de verjaardag van ex-koningin Beatrix.

Nu staat de bibliotheek als organisatie natuurlijk pal voor de vrijheid van meningsuiting. Desondanks heb ik, ook al is de Oranjevereniging van Katwijk aan Zee de grootste van Nederland, dit huldeblijk aan het adres van onze voormalige vorstin weggehaald. Het was namelijk op de voordeur van de bibliotheek gehangen, een plek, die wij hoe dan ook vrij willen houden. Anders is het hek van de Dam.

Dit valt dus absoluut niet onder de censuur. Het feit dat ik het affiche op dit blog publiceer spreekt wat dat aangaat boekdelen.
Op weg naar huis zag ik een zeer dreigend wolkendek in de verte hangen. De wolken trokken evenwijdig aan mijn fietsrichting weg, terwijl ik onder een waterig zonnetje mijn weg naar Leiden vervolgde. Thuis gekomen hees ik me in mijn sportkleding. Ik zou met Hans Boers gaan lopen.
Vanaf station Voorschoten liepen we naar de Horstlaan, waar we de achteringang van "De Horsten" namen. Terwijl we door dit prachtige kroondomein liepen, hoorden we een helicopter laag over komen vliegen. Volgens mij een ietwat overdreven manier van kaartcontrole.

Hans hield het er op, dat de koning met zijn gezin per helicopter opgehaald werd om naar zijn jarige moeder op Drakesteyn te vliegen.

Van ons hoefde die grote ventilator boven ons hoofd niet: het was al fris genoeg. We liepen ons rondje "Horsten" rustig uit. Vanaf station Voorschoten fietste ik nog even naar mijn schoonouders, waarvandaan ik met Ada huiswaarts reed.

Na de stamppot boerenkool van onze eigen volkstuin hees ik me weer in mijn sportkleding. Ik mocht beginnen aan het derde onderdeel van deze Koninklijke wintertriatlon: schaatsen. In de Leidse IJshal had ik voor de tweede zaterdagavond op rij beurt als trainer voor de G-schaatsers. Ik borduurde gedeeltelijk voort op de natuurijstraining van vorige week, maar had er meer technische oefeningen in verwerkt met als extraatje een klein blokje krachttraining: in tweetallen je partner een rondje van 200 meter trekken. Na dit rondje wisselden de duo's van plaats en nam de dan voorste de andere schaatser op sleeptouw.
Na een afzakkertje onder het mom van "evaluatie" fietste ik om kwart voor 11 naar huis. Daar wachtte me een onaangename verrassing. Na 36 kilometer fietsen, 8 kilometer hardlopen en 12 schaatsen werd ik bij de wedstrijdjury geroepen. Om 8 uur 's ochtends was ik al op de fiets gestapt om bij de bakker brood te kopen, om 11 uur 's avonds zette ik mijn fiets pas in de schuur.
De wedstrijdjury van de Koninklijke wintertriatlon was onverbiddelijk. Ik werd niet in de uitslag opgenomen wegens tijdsoverschrijding....

Opdrachttikkertje

Fietsend naar de Vondellaan begon het te sneeuwen. Natte sneeuw. In de Leidse IJshal zette ik de pilonnen aan de rand van de buitenbaan. Nadat ik mijn kluunschaatsen aangetrokken had bracht ik de pilonnen naar de binnenbaan, waar ik een baan uitzette voor de schaatsles voor de IJVL.
Hans Post en ik gaven in 2 groepen les aan 20 kinderen. De kernpunten van mijn les waren het diep zitten, het rustmoment bij het laten hangen van het onderbeen, een paar rondjes slalom, starten en vervolgens diep zittend de bocht tweebenig door glijden.

Het reguliere deel van de schaatsles besloten we met een tweetal estafettes van groepen van 5 tegen 5. De eerste race eindigde onbeslist, de tweede werd nipt gewonnen door de groep, die aan de buitenkant stond.
Bij het onderdeel tikkertje waren er twee varianten op het geheimtikkertje, waarbij in eerste instantie alleen de tikkers wisten, die de tikker was. Heerlijk, die verwarring. Dat bood mij de gelegenheid om te doen, of ik ook tikker was. De snelle schaatsers liet ik in de waan, dat ook ik een geheime tikker was, dus ik kon hen constant opjagen.

Maar de mooiste had ik voor het laatst bewaard. Hans en ik waren de tikkers. Wie getikt was, kreeg van ons een opdracht. Dat kon van alles zijn: 3 rondjes langs de boarding schaatsen, 2 rondjes Steigerung, 1 rondje zeer diep zittend schaatsen, overdreven met de armen zwaaien, 1 rondje wandelen en 2 rondjes schaatsen met de nadruk op de zijwaartse afzet.
Het leuke hiervan was, dat je de kinderen op maat een opdracht kon geven, waar zij het meest aan hadden. Als trainer reed ik gniffelend rond bij het zien, hoe de gevarieerde oefenstof door de kinderen werd uitgevoerd.

Natte sneeuw met bliksemflits

Het lijkt wel de titel van een schilderij, maar "Natte sneeuw met bliksemflits" beleefde ik gisterenavond toch in het echt. Na mijn avonddienst fietste ik in de natte sneeuw naar huis, toen ik op de Nachtegaallaan een felle lichtflits zag.

Vier tellen later hoorde ik een flinke donderklap.

Dat was dus nog geen 1500 meter bij me vandaan. Ik besloot de route aan te passen en het kale stuk over de kale Kooltuinweg in te ruilen voor het veiligere fietspad langs Katwijk aan den Rijn. Hoe dichter ik bij Leiden kwam, hoe minder nat de sneeuw werd.
Vanmorgen lag er een laagje sneeuw van een centimeter. De fietspaden naar Katwijk waren niet allemaal gepekeld. Vooral de Cantineweg was niet geheel glibbervrij. Dat betekende dus voorzichtig fietsen.

Vanmiddag speelde dat niet. De temperatuur was boven nul gekomen en de sneeuw was als sneeuw voor de zon gesmolten. Zelfs de doorgaans lagere dauwpunten, ook wel bekend van de term "op klomphoogte", kwam in het grootste deel van het land boven het vriespunt uit. Het tekent deze kwakkelwinter.

Aalten

Het was te merken, dat we aan een nieuwe kwakkelperiode begonnen zijn. Het was kouder en op de fiets op weg naar huis vanaf de Leidse IJshal werden Bert Raaphorst en ik op een hagelbui getrakteerd.

In de IJshal merkten we ook, dat het kouder was. Het ijs was keihard en spiegelglad. Een van de "Krasse knarren" merkte terecht op: "Het lijkt wel natuurijs."
We reden de gebruikelijke piramide van 125 rondjes, waarbij ik wederom het blok van 5 kilometer voor mijn rekening nam. Koos van Schie kreeg het dusdanig op zijn heupen, dat hij het peloton 5 keer lapte. En dat, terwijl wij toch een kilometer of 27 per uur reden.
Wie ook in vorm is, is Fer Vergeer. De 2 keer, dat hij de kop nam, ging het tempo fors omhoog. Deze zeventiger rijdt nog steeds als een jonge hond. Het gaat hem binnenkort wel lukken in Zweden.

Nu had ik het geluk, dat Sjaak Doeleman aanwezig was. Deze voormalige politieagent kon tot grote opluchting van minister Ivo Opstelten voorkomen, dat de Twee van Breda opnieuw zouden ontsnappen.

Verder verliep de donderdagmorgentraining vlekkeloos. Wel reed er een nieuwkomer mee in het trainingsjack van "De Peddelaars" uit Aalten.

Toen de leerlingen van het Fioretti College het ijs op stormden, raakte ik met hem aan de praat. De nieuwkomer bleek inderdaad uit Aalten te komen. Eens in de 2 weken heeft hij oppasdienst op zijn kleinzoon. We hopen hem dus vaker op het gladde ijs in de IJshal te zien.
Of op de Vogelplas natuurlijk, want als dit soort weerkaarten uitkomen, dan kunnen we zomaar de winter in duiken.

Raif Badawi

Bij internationale voetbal- en schaatswedstrijden is het een bekend gezicht: supporters, die de vlag van hun land op hun wangen geschilderd hebben.

Zelf doe ik daar niet aan mee, maar vorige week moest ik er toch aan geloven. Het was niet bepaald uit vrije wil. Het kwam doordat ik op de ijsbaan van Hoorn onderuit geschaatst werd, toen een andere IJVL-er en ik in glijvlucht op het ijs een schaats tegen mijn rechterbil kreeg.
Bij thuiskomst bleek deze bil gedeeltelijk ontveld te zijn, terwijl er een bloeduitstorting omheen zat. In de afgelopen week zat er een mooie rode korst op de plek van de schaafwond. De bloeduitstorting ging zakken en langzamerhand verscheen er een Nederlandse vlag op mijn bil. Gelukkig tijdelijk.

Dat geldt niet voor de blogger Raif Badawi uit Saoedi-Arabië. Hij krijgt 10 jaar cel en 1000 zweepslagen omdat hij op zijn blog gebruik maakte van het recht van vrijheid van meningsuiting.
Maar ja, in dit olierijke land, waarvan naast olie het belangrijkste exportartikel de afgelopen halve eeuw de fundamentalistische islam is, hebben de heersers zeer lange tenen. Terwijl Saoedi-Arabië overal in de wereld moskeeën liet bouwen, waar niet bepaald verlichte predikers aan de slag gingen, mag er in dat land geen enkele kerk gebouwd worden.

Van gelijk oversteken in de vorm van een moskee bij ons, een kerk bij jullie, was derhalve absoluut geen sprake.

Met de oliedollars is de basis gelegd voor de problemen met het moslimextremisme in de wereld.

Als het niet zo ernstig was, zou je hartelijk kunnen lachen om een imam, die het maken van een sneeuwpop verbiedt.
Dit soort dwaalgeesten zorgt ervoor, dat weldenkende mensen als Raif Badawi veroordeeld worden tot lange gevangenisstraffen, aangevuld met 1000 zweepslagen. Vanwege het beledigen van de islam. Naar mijn bescheiden mening beledigt "de sneeuwpopimam" zijn eigen geloof nog veel meer....

De eerste 50 zweepslagen heeft Badawi op vrijdag 9 januari gekregen. Dit is de Arabische variant van "50 tinten grijs".

De volgende sessie van 50 slagen heeft hij nog niet gehad, omdat hij nog niet voldoende hersteld was. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. De schade, die een schaats tegen mijn bil aanrichtte, staat in geen verhouding tot de toegediende zweepslagen. De pijn viel mee, maar bij het herstel jeukte het af en toe behoorlijk. Daarmee vergeleken stelt het afzien tijdens de 1000 rondjes van Leiden niets voor.
Zodoende kan ik mij een heel klein beetje voorstellen, wat mijn medeblogger, die de pech had in het verkeerde land geboren te zijn, moet ondergaan. Letterlijk een klein beetje medelijden dus. Derhalve wil ik u allen oproepen, om de actie van Amnesty International voor de vrijlating van Raif Badawi te ondersteunen.
KLIK HIER VOOR DE EMAIL VAN AMNESTY INTERNATIONAL NAAR DE AMBASSADEUR.

Goud

Voordat ik naar de Leidse IJshal fietste belde ik naar mijn broer Leo en mijn schoonzus Joke: zij zijn vandaag 50 jaar getrouwd. Een halve eeuw geleden vertrokken we met de familie Breed naar Zoeterwoude, waar in de kapel van het toenmalige klooster aan de A4 het huwelijk werd ingezegend. Een gouden huwelijk. Bij deze dus nogmaals mijn felicitaties met het behalen van dit goud!

In de IJshal kwam ik Frits van Huis tegen, die direct na het schaatsen met de "Krasse knarren" weg moest, omdat hij zijn broer naar Schiphol moest brengen. Wim ging op vakantie naar Egypte. Voor ons ziet het er dus goed uit: een paar jaar geleden zat Wim in Vietnam, toen Frits en ik bijna iedere dag heerlijk samen op natuurijs konden schaatsen, te beginnen met de Vogelplas met als feestelijke finale de Elfstedentocht.

We gaan een kwakkelperiode tegemoet, waarbij een paar kleine wijzigingen er zo maar voor kunnen zorgen, dat we ditmaal wel de Vogelplas of de Gouwzee op kunnen komen.

Uiteraard zullen we Wim volgaarne informeren over onze verrichtingen op natuurijs. We willen achteraf niet het verwijt krijgen, dat we hem hierover niet op de hoogte hebben gehouden.

Wim zal het volmondig beamen: zulke vrienden zijn goud waard!

Gooische Hobbitvrouwen

De trilogie van "The Lord of the Rings" hadden we een jaar of 10 geleden al gezien, van de verfilming van "The Hobbit" van J.R.R. Tolkien ontbrak alleen het slotdeel nog maar. Gisteren ging ik met een groep vrienden naar "Cineworld" in Beverwijk om ook deze hattrick te voltooien.

Met Ada fietste ik naar het station van Leiden, waar we in de trein naar Beverwijk stapten. Een korte wandeling bracht ons bij de bioscoop, waar Tim de Beer de kaartjes ophaalden voor een tweetal films. Margriet Ammerlaan en de mannen gingen naar de spectaculaire verfilming van "The Battle of the five Armies", waar we met onze 3D-brillen met volle teugen van genoten.

De vrouwen hadden een voorkeur voor "Gooische vrouwen 2".


Na afloop aten we met zijn twaalven in het restaurant van "Cineworld". We hadden een arrangement, waarbij je kon kiezen uit een viertal hoofdgerechten alsmede een drankje. Als schaatsliefhebber koos ik uiteraard voor N'Ice Chouffe.

En dat mijn keuze voor het toetje op ijs viel, zal niemand verbazen. Het was erg gezellig en iedereen was het er over eens, dat het eten na de film toch prettiger is: je zit niet zo op hete kolen om op tijd bij de film te zijn.
En dat is maar goed ook, want aan het begin van "De Hobbit 3" was het al vurig genoeg....

Natuurijstraining

Om 5 uur kwamen Ada en ik thuis van het zingen. Niet lang daarna ging de telefoon. Hen van den Haak belde vanuit Heerenveen met de vraag, of ik de training van hem over wilde nemen. Hij wilde graag kijken naar de plaatsingswedstrijden voor het WK afstanden op de 3 en de 5 kilometer.
Uiteraard wilde ik mijn Elfstedenmaat graag helpen. Ik had een uur later de beurt bij het G-schaatsen, dus ik moest al naar de Leidse IJshal. Ik moest alleen ruim een uur eerder gaan.
Het probleem was, dat ik geen les had voorbereid, maar met bijna een kwart eeuw ervaring als trainer had ik genoeg oefenstof tot mijn beschikking. En daar ik vrijdag op natuurijs had gestaan en de kans bestaat, dat de kou volgende week weer terugkeert, was het thema: een natuurijstraining.

We oefenden dus schaatsen tegen de wind in (diep zitten, korte slagen), met meewind (rechtop rijden, lange slagen zonder veel kracht te zetten), bruggen waar je onderdoor moest schaatsen (op je hurken glijden) en smalle slootjes of tussen 2 wakken door schaatsen (in de schaatshouding het halve rechte eind en de bocht statisch zitten, waarbij je je bovenbenen gegarandeerd gaat voelen).

We sloten af met de hogeschool van het schaatsen: in een peloton met tegenwind schaatsen en om de 2 rondjes van kop af. Het tempo moet dusdanig zijn, dat iedereen het bij kan houden. In een groep met grote niveauverschillen een hele opgave!
Daar deze les dusdanig goed viel bij de 4 IJVL-ers, liet ik mijn voorbereide les voor de G-schaatsers voor wat die was en gaf ik ook de G-schaatsers een natuurijstraining met aan het eind het klassieke afstempelen. In de hoek bij de banken moest je een klap op een van de houten banken geven. Deze oefening is een uitstekende start- en remproef.
Kortom, als je als trainer eens wat anders wilt dan de "gewone" schaatsles: geef eens een natuurijstraining!

Hardlopers zijn dooilopers

Het was al aangekondigd, dus het was geen verrassing: vannacht zou de dooi intreden. Om een uur of 6 werd ik wakker door het gekletter op de dakramen. Dat was in ieder geval een rustiger ontwaken dan de nacht ervoor, toen we gewekt werden door twee luide knallen. Een straat verderop had een explosie een auto beschadigd.

En wij maar denken, dat we in een rustige buitenwijk wonen....
De slaap wilde niet meer komen vanmorgen. Om 8 uur ontbeten mijn vrouw en ik, waarna we bij fietsenmaker Van Vliet langsreden. Ada's handrem zat vast, maar onderweg er naar toe schoot deze toch los. Door nieuwe kabels met teflon kan een druppel water in de kabel niet meer weg. Deze kan dan bevriezen, waardoor de kabel vast komt te zitten. Als deze ontdooid is, is het probleem weer opgelost.
Na bij "De Helianth" en "Drankenhandel Leiden" de voorraad voor thuis aangevuld, fietste ik op de terugweg nog even naar Van Vliet om een nieuwe fietspomp te kopen. De oude was lek.
Thuisgekomen kleedde ik me om en van 12 tot half 1 liep ik een rondje van 6 kilometer langs en door de Stevenshof. Op alle sloten en vaarten zag je het ijs wegdooien. Altijd een treurig gezicht, maar het moet helemaal erg zijn als je dit soort winterse taferelen ziet verdwijnen.

Vandaag waren de hardlopers dus dooilopers.
Maar vermoedelijk niet voor lang. De kans bestaat, dat we volgende week een nieuwe winterprik gaan krijgen met serieuze sneeuwval. En als je dan een of meer onbewolkte nachten krijgt, dan kan het ineens hard gaan. Het water is nu immers goed afgekoeld.
Bij thuiskomst werd deze tango van Brigitte Kaandorp op de radio ten gehore gebracht.

Na samen geluncht te hebben, fietsten Ada en ik naar de Lokhorstkerk voor de tweede repetitie van de Leidse Koorprojecten. Na de pauze herhaalden we "Air" en "Blest pair of Sirens", maar voor het zo ver was oefenden we 2 nummers uit "Vier redeloze zangen" van Albert de Klerk.
De teksten van Daan Zonderland waren zeer spitsvondig. We begonnen met "Een nachtegaal in Echternach", waarin ook muzikale grapjes verwerkt waren.

"Archibaldus van Oostzaan" bleek niet zozeer een dooiloper, maar meer een doodloper.

Carolijn

Net als in het alledaagse leven is er een verband tussen geven en nemen. Vandaag was voor Ada en mij zo'n dag. Ada nam schaatsles, ik gaf schaatsles. Alleen gaf ik dat niet aan mijn vrouw, maar aan 10 kinderen op het uur van de IJVL.
In de Leidse IJshal was het warmer dan buiten. Dat komt niet zo vaak voor.

Bij de les lag de nadruk op de zijwaartse afzet. Dit bood me de mogelijkheid om te variëren in moeilijkheidsgraad. Er zijn na de Kerstvakantie een paar kinderen in mijn groepje gekomen, die behoorlijk goed schaatsen. Zodoende zijn de niveauverschillen toch wel toegenomen. De schaatstraining werd afgesloten met "Schipper mag ik overvaren."
Nadat ik de pilonnen had weggezet, kwam ik Ruud Vermeulen tegen. Op het uur van de Warmondse IJsclub zou hij lesgeven aan volwassenen: "De gemeente Teylingen heeft een soort buitenschoolse sport voor volwassenen georganiseerd: 5 schaatslessen om voor een aantrekkelijk tarief kennis te maken met de prachtige schaatssport. Dat zouden meer gemeenten moeten doen!"
Waar Ruud en ik aan het begin van de avond schaatsles gaven, daar nam Ada het 's morgens. Ze kreeg les van Carolijn van der Horst. Ada is altijd goed te spreken over Carolijn: "Ze geeft heel goed en prettig les."

Dat compliment mag Carolijn in haar zak steken.

Mijn trainingsmaat bij de droogtraining heeft me ooit toevertrouwd, dat ze 's ochtends op haar best is. Dat blijkt wel uit bovengenoemde positieve feedback.

Onlanden

De afgelopen maand, en eigenlijk het hele afgelopen jaar, had de wind een sterke voorkeur voor de zuid- en zuidwesthoek.

Opvallend is het zeer geringe deel van de noord- en westcomponent. Daar moet voor ons de kou vandaan komen. Een tweede mogelijkheid is stralingskou. Het was afgelopen nacht onbewolkt en vrijwel windstil. De temperaturen gingen dus redelijk fors onderuit.

Op weg naar mijn werk zag ik, dat de Schenksloot helemaal dicht lag en ook op de Rijn lag een (kapotgevaren) vliesje ijs.
In mijn eetpauze stuitte ik op www.weerwoord.be op het bericht, dat de eerste schaatsers op natuurijs gesignaleerd waren. Zoals gebruikelijk gebeurde dit op de Ryptsjerksterpolder.


Ook de NOS vertoonde de eerste natuurijsschaatsers. Om nog wat meer zout in de wonden te strooien, had iemand dit filmpje op Weerwoord gezet.

Met deze jaloersmakende foto van schaatsen op de Onlanden erbij.

Op de terugweg fietste ik langs de Oegstgeester Onlanden. Achter Corpus ligt een grote plas water van ongeveer 150 bij 200 meter: het formaat van een landijsbaan. Dit is gewoon regenwater, dat de afgelopen maand naar beneden is gekomen op braakliggend grasland.
Onderweg had ik al heel wat sloten gezien, waar het ijs een doffe glans had: dooiijs. En dooiend ijs heeft minder draagkracht dan "bevroren" ijs.
Desondanks wilde ik bij de Oegstgeester Onlanden een poging wagen. Ik zette mijn fiets neer en stapte op een ondiep stukje voorzichtig met één voet op het ijs. Er verscheen een ster. Een stukje verder gebeurde hetzelfde. Maar ik zakte er niet door. Ik waagde de stap met mijn andere voet en opnieuw een ster.

Het ijs was ongeveer 2 cm dik. Helaas net te dun om op te gaan schaatsen. Maar voor het eerst sinds de winter van 2013 heb ik weer een keer op natuurijs gestaan!

Zo wijs als Salomon

Geheel volgens afspraak meldde ik me vanmorgen na een fietstocht naar de Vondellaan bij de winkel van Ooms Sport in de Leidse IJshal. Daar haalde ik bij Marjolein Donkerbroek de huurschaatsen op. Zodoende reed ik voor het eerst in mijn leven op Salomons rond.

Dat was in het begin wel even wennen. De ijzers zijn sowieso iets anders, dus in het begin moet je toch wel zoeken naar het juiste drukpunt, maar het grootste verschil zat toch wel in de schoenen zelf.

Bij de Rossignol-langlaufschoenen heb je veel meer steun bij je enkel en hiel in vergelijking met de goedkoopste Salomons. In het eerste kwartier had ik regelmatig het gevoel, dat mijn linkerbeen "zwabberde" bij als ik pootje over deed. Maar dit effect heeft alles te maken met het motorisch geheugen.
Gaandeweg kon ik echter beter uit de voeten met de Salomons. Ik stond met mijn slagen vaster op het ijs. Wel voelde ik op een gegeven moment mijn rechter achillespees af en toe bij het uit de bocht komen. Doordat ik door het zwabberen zo kort mogelijk op links was gaan glijden, compenseerde ik dit door dit zo lang op rechts te gaan doen. Maar al met al was ik niet ontevreden over deze testrit met de goedkope Salomons.
De duurdere zullen ongetwijfeld lekkerder rijden, want daar zit veel carbon in verwerkt, dus je staat letterlijk steviger in je schoenen! Met schaatsen een groot pluspunt.
Morgen schaats ik trouwens weer met mijn Rossignols. Na de koffie en de warme chocolademelk met een achttal "Krasse knarren" was ik naar de Bakkersteeg gefietst, waar de zool bij de schoenmaker voor € 5,- weer vastgelijmd zat aan de rest van de schoen.

Nu zijn er diverse "Krasse knarren" naar mij toegekomen, die vonden, dat Salomons het beste bij mij paste. Het gezegde luidt immers niet voor niets: "Zo wijs als Salomon."
En dat klopt ook wel. Een ander gezegde luidt: "Met schade en schande wordt men wijs."
En als er iemand is, die op dit vlak zijn best doet....

Daarnaast, wijsheid komt met de jaren. Over een half jaar wordt ik 60. En dan ben ik natuurlijk helemaal oud en wijs!

Gelukkig hebben we de foto's nog

Dit is een winter, waarin het tot nu toe niet wil lukken om kou te krijgen in de lage landen. Een paar keer zat de wind in de goede hoek, maar dan was er geen kou voorhanden of de hardnekkig laaghangende bewolking zorgde er voor, dat er 's nachts amper uitstraling was.

Ook in de laatste decade van januari ziet het er niet naar uit, dat de huidige kwakkelperiode de aanzet is tot een vorstperiode.

We zullen het dus van februari moeten hebben. De tijd begint dus langzaam maar zeker weg te tikken. Maar zolang het nog geen half februari is, hebben we nog steeds kansen. Vorig jaar was het niks, dit jaar is het nog niet veel beter. En dat, terwijl we de 6 jaar ervoor iedere winter op natuurijs konden schaatsen.
Gelukkig hebben we de foto's nog.

December 2007 op de Vogelplas.

In januari 2009 konden we voor het eerst in 12 jaar weer op de Kaag schaatsen!

Januari het jaar erop konden we daar een week lang op herhaling.

In december 2010 had ik de eer om op de Gouwzee 5 kilometer lang achter Tineke Dijkshoorn, de winnares van de Elfstedentocht van 1986, te mogen rijden.

Februari 2012 bracht de koudste periode van deze nog jonge eeuw. Zodoende konden we op de Kaag en de Braassemermeer schaatsen.

Maar het meest bijzondere was het schaatsen van de Elfstedentocht op 11 februari 2012.

In januari 2013 konden we schaatsen in de Wieden en door het prachtige Giethoorn.

Sindsdien laat de winter het volledig afweten. Het lijkt wel of hij met de noorderzon is vertrokken,