Deze week werd ik door een van mijn dochters getipt over "De marathonrevolutie" van Stans van der Poel en Koen de Jong.
Hoewel ik zelf nog van de oude school ben van kilometervreten, wil ik jullie toch het persbericht rond het uitkomen van dit boek onthouden.
Korte marathontraining blijkt effectiever en gezonder
ROTTERDAM, 30 mei 2016 – Het is niet meer nodig om voor een marathon lange duurlooptrainingen te volgen van 30 kilometer of langer. Marathonlopers die een kort trainingsschema volgen, bereiken gemiddeld zelfs sneller de eindstreep. Dat blijkt uit een grootschalig onderzoek onder 3100 lopers, uitgevoerd tijdens de marathon van Rotterdam vorige maand.
In totaal deden 3100 marathonlopers mee aan het onderzoek. Honderd van hen hadden tijdens de training voor de marathon van Rotterdam een 14-kilometerschema gevolgd. De overige 3000 lopers bevonden zich in de controlegroep. Zij trainden veelal tussen de 15 en 30 kilometer ter voorbereiding op de duurloop.
Revolutionair
Een opmerkelijk resultaat uit het onderzoek is dat de 100 duurlopers die korter trainden voor de marathon, gemiddeld significant sneller de finish bereikten en minder verval vertoonden tijdens de wedstrijd dan de 3000 deelnemers uit de controlegroep. Volgens inspanningsdeskundige Stans van der Poel bevestigen de onderzoeksresultaten een revolutionaire verschuiving in trainingsvoorschriften voor een marathon.
Trainingsschema
Van der Poel verrichtte jarenlang onderzoek naar inspannings-(over)belasting bij professionele atleten en amateurs. Op basis daarvan ontwikkelde ze een trainingsschema waarmee lopers zich met duurlopen van maximaal 14 kilometer verantwoord voorbereiden op een marathon. Het trainingsschema werd vorig jaar gepubliceerd in haar boek 'De Marathonrevolutie', dat ze samen schreef met sportcoach Koen de Jong.
Minder blessures
Behalve meer snelheid en minder verval zorgen kortere trainingsschema's ook voor minder blessures volgens Van der Poel. Met name bij de groeiende groep amateurlopers die langer dan 3 uur doen over de marathon. "Hun hersteltijd duurt veel langer dan bij professionele atleten", zegt ze. "Bovendien hebben hun banden, pezen en kraakbeen maanden nodig om te herstellen."
Bucket list
"Door specifiek te trainen op een persoonlijke marathonhartslag, in plaats van lange duurlopen, neemt het aantal blessures af", vervolgt Van der Poel. Bij steeds meer mensen staat meedoen aan een marathon op hun 'bucket list'. Marathons worden drukker bezocht: in 2000 liepen 8828 mensen de marathon van Rotterdam uit. Dit jaar bereikten 12814 deelnemers de eindstreep.
Het is een beetje vreemd, dat je je inschrijft voor een loop over 32 kilometer, terwijl je op hetzelfde moment niet naar een droogtraining gaat, omdat je last hebt van een ietwat gevoelige achillespees.
Toch gebeurde dat gisterenavond. In overleg met Hans Boers schreven we ons in voor de Afsluitdijk Open. We lopen op 4 september de hele Afsluitdijk af van Den Oever naar Zurich. Bert en Ernie gaan op herhaling!
Hans en ik hebben ervaring met het lopen over dijken. Wie ook eenmaal wil lopen over de Dijk der Dijken, kan zich nog inschrijven op Afsluitdijk Open, ook voor kortere afstanden.
Zelf heb ik eenmaal op sportieve wijze de Afsluitdijk overgestoken. In 1978 fietste ik tijdens de protestfietstocht tegen de vervuiling van de Waddenzee eveneens van Den Oever naar Zurich.
Ik heb zo'n vaag idee, dat de 32 kilometer lopen wel eens wat zwaarder zou kunnen zijn dan de 32 kilometer fietsen....
Afgelopen maandag was ik even langs geweest bij de droogtrainingsgroep van de IJVL. Ik had mijn hardloopjack opgehaald en was doorgefietst naar "Cronesteyn", waar een serie oefeningen in de elastieken werd afgewerkt. Vanavond zou ik als deelnemer weer van de partij zijn.
Thuis gekomen van mijn werk kleedde ik mij om om een zeer rustige hersteltraining te doen, dit met het oog op de gevoelige achillespees. Op het nieuws hoorde ik, dat het in het oosten van het land het en der noodweer was geweest en dat deze buien naar het westen trokken. Er was in veel provincies code oranje afgegeven.
Een blik op buienradar maakte mij duidelijk, dat we het niet droog zouden houden bij de droogtraining. Daar ik niet zo veel wilde lopen en het daar met regen wel op uit zou draaien, meldde ik me af bij trainer Jaap de Gorter en deed ik een alternatieve droogtraining: in ons eigen huis!
Terwijl de eerste regen naar beneden kwam deed ik diverse statische oefeningen zoals statisch zitten, schaatsstappen, de bochtenstap, een aantal buikspieroefeningen en uiteraard de rekoefening voor de achillespees. Een flink deel van de oefeningen, die ik volgende week ga geven bij de eerste strandtraining, heb ik indoor uitgetest.
Gisterenavond won Real Madrid de Champions Leaguefinale van stadgenoot Atletico Madrid na strafschoppen. De winnende penalty werd binnengeschoten door geweldige voetballer Cristiano Ronaldo, vermoedelijk de meest arrogante kwast die er op de voetbalvelden rondloopt.
De eerste gedachte, die bij me opkwam was: "De duivel schijt altijd op de grootste hoop." Voor de zoveelste keer had het grote geld weer eens aan hel langste eind getrokken.
Door de invoering van de Champions League worden de grote clubs uit vooral de grote landen sterk bevoordeeld. Zij kunnen het zich veroorloven om andere clubs klein te kopen door hun beste spelers weg te kapen, vaak voor de reservebank. Het tweede elftal van Real is waarschijnlijk al sterker dan de landskampioen uit menig Europees land. Door de invoering van het poulesysteem worden verrassende uitslagen, zoals die voorkomen bij het knock outsysteem geëlimineerd.
In heel Europa, dus ook in Nederland, zie je dit terug in de landelijke competitie. Op grond van de budgetten kun je voor aanvang van het seizoen al redelijk bepalen, wie er landskampioen gaat worden en wie gaat degraderen. Het budget bepaalt een groot deel van de eindstand.
De afgelopen weken speelde de degradatie van F.C. Twente naar de Jupiler League op grond van financiële malversaties. Terecht, want Twente heeft andere clubs stelselmatig en langdurig belazerd. Bert van Oostveen van de KNVB heeft hier wel een punt.
Maar als Bert ballen heeft, dan tilt hij deze competitievervalsing naar Europees niveau. Een paar jaar geleden was er gedonder doordat uitlekte, dat Lionel Messi en Neymar via illegale betalingen niet alleen de belasting ontdoken, maar daarmee veel meer konden verdienen, dan op papier stond. Volgens mij is dit precies, waar F.C. Twente nu voor moet boeten met degradatie.
Ik zie het echter niet gebeuren. Barcelona F.C. is te groot om aan te pakken, een icoon van het Spaanse voetbal. En dat is precies de plek, waar de duivel graag op schijt.
De fans van de grote clubs zitten daar totaal niet mee. Ze vinden dat zelfs een sympathiek trekje van de grote schijter.
Ineens kan het hard gaan. Eergisteren leek er geen vuiltje aan de lucht, maar gisteren duikelde Steven Kruijswijk toch van de roze wolk af in de Giro d'Italia.
Gisterenavond ging de ongelukkige Brabander naar het ziekenhuis voor nader onderzoek. Na afloop bleek hij kleine breuk in zijn rib te hebben opgelopen. Ondanks deze blessure ging Kruijswijk toch van start in de afsluitende en allesbeslissende bergetappe. Kruijswijk wist in deze etappe zijn podiumplaats niet vast te houden en belandde op de hatelijke 4e plaats.
Wat dat aangaat had het wel wat weg van de in de Katholieke kerk gebruikelijke kruiswegstatie op Goede vrijdag. Want reken maar, dat Kruijswijk heeft afgezien de afgelopen 2 dagen en vermoedelijk vandaag nog meer dan gisteren. Zijn lijf zal behoorlijk stijf geweest zijn.
Uit eigen ervaring weet ik, dat wielrenners flink af kunnen zien. Maar bij de voormalige roze truidrager komt daar ook nog eens een geestelijke dreun bij: komt er nogmaals een kans om een grote ronde te winnen?
Nee, het was de afgelopen dagen een kruisweg voor Kruijswijk.
Nadat ik vanmiddag de fiets in onze schuur gestald had, trok ik de stoute schoenen aan. Ik voelde me fit en wilde een korte hersteltraining doen. Achteraf was dat niet zo'n slim plan. Aan het eind van de 4 kilometer dribbelen, toen ik weer bijna thuis was, speelde mijn rechterachillespees op.
Afgelopen zondag voelde ik de achillespees bij de marathon van Leiden op het stuk tussen Koudekerk en Hoogmade. Het gekke is, dat de pijn soms helemaal wegtrekt tijdens het lopen. Zonder problemen liep ik de marathon dan ook uit.
Maandagmiddag begon de pees toch op te spelen bij het werken in de uitlening, dinsdag was de pijn een stuk minder en woensdag was het ongemak goeddeels verdwenen, zodat ik gisteren weer een stukje geskeelerd had. Had ik dat vandaag ook maar gedaan.
Gretigheid bleek maar weer eens mijn achilleshiel. Nu is het niet de eerste keer, dat ik last heb van een achillespees, dus ik weet, wat ik moet doen, maar minstens zo belangrijk: ik weet wat ik moet laten!
De komende week wordt het dus heel weinig lopen. Afhankelijk van het weer ga ik wat vaker fietsen of skeeleren. En daarnaast ga ik de enige oefening bij een gevoelige achillespees regelmatig op de trap oefenen.
Wat dat aangaat verkeer ik in een luxe positie ten opzichte van Steven Kruijswijk. Hij verloor vandaag de Giro d'Italia door een valpartij. Nibali en Chavez gingen er als een haas vandoor, terwijl er een erecode bestaat in het peloton, dat men op de leider in het klassement wacht als deze onderuit gaat.
De lange achtervolging in zijn eentje nekte de Brabander tenslotte. Dat hij de steun van ploeggenoten moest ontberen bleek uiteindelijk zijn achilleshiel.
Iets dat nog heel lang zal nadreunen. Zoveel kansen om een grote ronde te winnen krijg je niet in je leven.
Vanmorgen heb ik voor het eerst sinds september weer van huis uit geskeelerd. Het voelt in het begin altijd wat onwennig aan, maar gaandeweg word je weer wat zekerder. Wat dat aangaat is er geen verschil met de eerste rondjes in een nieuw schaatsseizoen.
Het rondje skeeleren bleef beperkt tot een kilometer of 6. Een bewuste keuze. Na de marathon van Leiden wil ik niets forceren. Met goed weer komen de langere tochten vanzelf wel weer.
Afgelopen zaterdag overleed op 82-jarige leeftijd Petrus Simon Touw. In Nieuw-Vennep stond Piet te boek als een rasechte regelneef, die allerhande activiteiten organiseerde, die het leven van de mensen in dit deel van de Haarlemmermeer veraangenaamde.
Als geboren en getogen Venneper kende ik Piet oppervlakkig, maar dat veranderde, toen Bas Warnink en ik mee gingen helpen met het Midwinterfestival.
Zoals ik nu iedere schoolvakantie in de Leidse IJshal help bij de schaatslessen voor kinderen voor de somma van 1 consumptiebon, zo waren we in onze jonge jaren in de Kerstvakantie actief in de Vespohal in ons polderdorp. Alleen bleef het dan niet bij een enkele consumptiebon. Een gevleugelde uitdrukking in die tijd was: "Piet, heb je nog bonnen?"
Slechts zelden werd dit verzoek terzijde gelegd. Piet was royaal. Maar hierdoor won hij de medewerkers van het MWF voor zich. Met Joep Kapiteyn en de veel te jong overleden Peter Dol reden we met Piet op de zaterdag voor Kerstmis naar Amsterdam, waar we met een vrachtwagen marktkramen ophaalden voor de knutselactiviteiten. Op Tweede Kerstdag stonden we om een uur of 6 's avonds al klaar om de boel op te bouwen.
Na 3 dagen instuif tussen Kerst en Oud en Nieuw gingen we 's avonds eten bij de lokale Chinees "Koen Nam", waarna het bovengenoemde kleine clubje een dag later de marktkramen weer terugbracht naar Mokum. En dat allemaal voor consumptiebonnen. Die dagen leefden we op bier en broodjes kroket!
Maar ook buiten het Midwinterfestival wist Piet ons te vinden. Als hij ons nodig had, dan kwam hij naar jongerencentrum "De Hobbit", waar de kans, dat we er in het weekeinde niet zaten, niet zo heel groot was.
Zo regelde hij zijn hulptroepen weer als hij klusjes voor ons had bij de scouting, de fietstocht over de dijken van de Haarlemmermeer of bij een sportdag. Bij het laatste was Bas verhinderd, omdat het vaderland hem dacht nodig te hebben als dienstplichtige. Joep en ik waren wel van de partij. Na afloop zouden we gaan eten bij "De Parel" in Burgerveen.
Joep zou rijden. Toen Piet zag, dat Joep een Mini had, zei hij: "Ach Joep, dan rij je toch 2 keer!"
Met geintjes kom je een heel eind. En dan moet je soms incasseren. Zo was ik de man van de openingsacts van het Midwinterfestival. Ieder jaar iets anders. Eenmaal mocht Piet in zijn functie als voorzitter het MWF op officiële wijze openen door op het podium met alle kinderen om hem heen een lint door te knippen. Wat was het vervelend, dat een of andere onverlaat een ijzerdraad in het holle lint had verstopt.
Gelukkig werd het sportief opgevat: "Ik wist, dat me een rotgeintje te wachten stond!"
Na mijn verhuizing uit Nieuw-Vennep zag ik Piet veel minder. Een van de keren, dat ik hem uitgebreid sprak was bij de reünie ter gelegenheid van het eeuwfeest van de Sint-Antoniusschool.
Bij de familie Touw hing een tegeltje aan de wand met de tekst: "Het is beter rijk te leven dan rijk te sterven". En een rijk leven heeft hij gehad. Een rijkdom, die hij deelde met anderen, soms in de vorm van consumptiebonnen, maar veel vaker gewoon in de vorm van gezelligheid.
Bij het organiseren van activiteiten liet hij zich nimmer uit het veld slaan als er iets niet liep zoals gedacht. Hij zei "Zo is het en niet anders" en maakte zich niet druk om dingen, die je toch niet kunt veranderen.
En nu is deze gezellige regelneef er niet meer.
Piet, bedankt voor alles. We zullen je missen.
Zo is het en niet anders!
Soms heb je dromen, die je je 's ochtends nog heel helder voor de geest kunt halen. Vannacht was het weer zo ver.
Ik reed met een auto door een heuvelachtig Leiden en was de weg kwijt in de stad, die ik inmiddels toch behoorlijk goed ken. Ik was op zoek naar Ambrozijn. In mijn geest zocht ik het in het Morskwartier, waar je ook de Aquamarijnstraat hebt. Maar hoe ik ook zocht, Ambrozijn kon ik niet vinden.
Ik bleef maar dolen. Geloof het of niet, er zijn mensen, die beweren, dat ik dat mijn hele leven al doe....
In ieder geval werd ik wakker met het woord "ambrozijn" in mijn hoofd. Het eerste, dat ik vanmorgen deed was het woordenboek ter hand nemen. Deze gaf uitsluitsel over de betekenis van dit mysterieuze woord.
Volgens Van Dale Handwoordenboek van hedendaags Nederlands betekent ambrozijn:
1. godenspijs
2. bijzonder heerlijke spijs.
Eén ding weet ik wel: Power Gel is bepaald geen ambrozijn.
Maar het helpt wel bij het uitlopen van de marathon!
Er zullen niet veel thuiswerkers zijn, die op een dag 54 kilometer fietsen. Onder dit schaarse gezelschap werknemers mag ik mij scharen. Door de asbestperikelen op ons werk is de kantoorruimte vrij beperkt. Nu is het in dit internettijdperk goed mogelijk om vrij veel werk ook thuis te kunnen doen. Dat deed ik vanmorgen dan ook. De hele morgen heb ik me bezig gehouden met het rooster voor de zomermaanden.
Daar het nog niet mogelijk is om van huis uit de uitleendienst te draaien, fietste ik tussen de middag naar Hoornes/Rijnsoever om ter plekke mijn taak te verrichten. Daar er vrij veel opruimwerk was, begon ik met het leegruimen van een aantal karren. Tussendoor word je als werknemer door klanten aangesproken, dus sta je vrij veel stil. Na anderhalf uur begon mijn rechterkuit te protesteren. Ik was nog niet hersteld van de marathon van zondag, dat was wel duidelijk. De tweede helft van de middag deed ik zoveel mogelijk zittend werk.
Vanaf Katwijk fietste ik via Voorhout naar Hillegom toe. Ik moest de familie Touw gaan condoleren met het verlies van Piet. Voorafgaand hieraan at ik bij mijn zus Corrie en mijn zwager Henk. Het toeval wilde, dat hij met zijn koor onder leiding van Ied van Lierop voor het eerst bij een optreden een solo had gezongen op de melodie van "Streets of London" van Ralph McTell.
De tekst was van de hand van Gieny van Lierop, mijn oud klasgenote op Pedagogische Academie "De la Salle", die 17 jaar geleden op veel te jonge leeftijd is overleden. "Streets of London" was een van haar lievelingsnummers. De wereld is soms klein.
Na gezellig bijgeklets te hebben onder het eten ging ik in de Martinuskerk condoleren, waarna deze thuiswerker met een lichte wind tegen weer naar de Sleutelstad fietste.
Nog maar nauwelijks bekomen van de inspanningen van de marathon van Leiden, heb ik me zojuist ingeschreven voor de halve marathon van Katwijk. Denk nu niet, dat ik van plan ben om roofbouw op mijn lichaam te plegen, want de zwaarste maar zeer zeker een van de mooiste halve marathons van Nederland is pas over exact 4 maanden. Tegen die tijd ben ik wel weer hersteld....
Het bijzondere van deze 21 kilometer is, dat het parcours voor 90% door de natuur loopt, waarbij ik het strand tussen Wassenaar en Katwijk ook tot de natuur reken. Geef u ook op. U zult er geen spijt van krijgen!
In het begin van de jaren '80 had je op de televisie het programma "De alles is anders show".
Momenteel heb ik het gevoel, dat ik er zelf ook in beland ben. Dat komt, omdat er nu een paar dingen samen komen. Allereerst is dat het toewerken naar de marathon. Ondanks dat ik vergeleken met tal van marathonschema's het noodzakelijke minimum doe, vergt de voorbereiding de laatste 2 maanden toch een behoorlijke tijdsinvestering.
Na het lopen van de klassieke afstand van 42.195 meter heb je ineens meer tijd. Als duursporter is dit snel genoeg gevuld. Wel moet je de eerste week na zo'n inspanning voldoende rust pakken. Als je dat niet doet, dan ligt vroeger of later de kans op overtraining op de loer.
Ontspanning is net zo belangrijk als inspanning!
Wat dat aangaat is het na deze marathon niet anders dan bij de 13 voorgaande edities. Wat het anders maakt is dat het samenvalt met de nasleep van het vinden van asbest op de Hoofdbibliotheek. Van de ene dag op de andere werd filiaal Hoornes/Rijnsoever de Hoofdbibliotheek. En daar is deze niet echt op berekend.
De kantoorruimte heeft de grootte van een ruime huiskamer. Daar moet al het werk achter de schermen gebeuren met te weinig computers. Constant moet je inschikken. Nu ben ik dat als iemand uit een gezin van 12 kinderen wel gewend, maar praktisch is het niet.
Het thuiswerken wordt gestimuleerd. Vanmorgen heb ik thuis iets op de laptop geïnstalleerd, waarmee ik thuis vandaan boeken kan bestellen. Na bijna 37 jaar in het vak is het voor mezelf toch een beetje "De alles is anders show".
Wie zich na deze kletsnatte dag nog beklaagde over het weer van gisteren, die vergist zich deerlijk.
Om te lopen was het, ondanks de sombere weersvoorspellingen, een prima dag geweest. Niet te warm, niet te koud, op wat spetters na gewoon droog en niet al te veel wind. Het weer van vandaag hadden we ook kunnen treffen met de marathon.
Vanavond haalde ik na het avondeten mijn hardloopjasje op bij Huize Flaman, waarna ik doorfietste naar "Cronesteyn", waar midden in het park de droogtrainingsgroep van de IJVL druk in de weer was met krachtoefeningen in de elastieken.
Volgende week ben ik ook weer van de partij, ook al zal het voor mij dan een hersteltraining zijn. Ik kies dan zelf uit, welke oefeningen ik wel ga doen en welke niet.
Na een zware inspanning als de marathon moet je goed naar je lichaam luisteren.
De hele week zag het er al niet al te best uit voor het weer van vandaag. Er zou regen vallen, en nog aardig wat ook. Alleen het moment waarop verschoof met elke update op Buienradar. De ene keer was het droog of vrijwel droog tijdens de marathon van Leiden, de andere keer zou het een behoorlijk natte loop gaan worden.
Door schade en schande heb ik geleerd om niet meteen uit te gaan van het slechtste scenario. En ziedaar, ook dit keer viel het heel erg mee. Vannacht heeft het behoorlijk geregend, maar daar heb ik niets van meegekregen. Ik sliep de slaap der rechtvaardigen.
Vanmorgen vielen er diverse buien, terwijl ik met mijn vrouw zat te ontbijten. Het regende nog steeds, toen ik om half 10 jaar Jaap de Gorter toe fietste.
Daar aangekomen was het inmiddels droog. Hans Boers was er ook al, toen ik aan kwam fietsen. Samen met Juul wandelden we naar de Garenmarkt, waar Hans startnummer 1789 op moest halen, een revolutionair nummer.
Zelf begon ik aan nummer 14, in het voetbal eveneens een revolutionair nummer. Hoewel ik betwijfel of Johan Cruijff ooit de marathon heeft gelopen, kan ik als sporter absoluut niet in de schaduw staan van de beste Nederlandse voetballer ooit.
In de miezerregen wandelden we naar de Langebrug, waarvandaan we plaats konden nemen in de startvakken in de Breestraat. Hans zat in vak D, Jaap en Juul in vak E en ik mocht vrij vooraan starten in vak B. Na het Wilhelmus werden wij weggeschoten.
Ik was blij, dat ik een paar maanden geleden de Mizuno-schoenen gekocht had, ook al hebben de Brooks iets meer steun. Doordat Mizuno veel meer grip heeft op een natte ondergrond, had ik daar vandaag enorm veel profijt van. Vrijwel overal was het wegdek nog nat.
Mijn hardloopjack, dat ik om mijn middel had gebonden, daar het inmiddels droog was, gaf ik na 3 kilometer lopen af bij Carl Flaman, de supporter der supporters. Zo liep ik verder in de bontgekleurde stoet richting Zoeterwoude.
Inmiddels was ik al ingehaald door Walter Boon, die in het kielzog van de pacers van 1.50 zijn doelstelling voor de halve marathon duidelijk maakte.
Doordat ik vrij vroeg van start gegaan was, was ik ook eerder bij de brug bij het Bommelmuseum, waar ik met Ada had afgesproken. Zodoende liep vandaag ik mijn vrouw mis. De gevolgen waren te overzien. Als dat in Dodewaard was gebeurd, dan had dat mijn leven niet ten goede gekomen.
Nu miste ik mijn krentenbol na 7 kilometer. Om de hongerklop te voorkomen nam ik bij iedere drinkpost, die ik tegenkwam ook een kwart of een halve banaan.
Op weg naar Groenendijk werd ik ingehaald door Hans Boers, die de halve marathon liep. Een klein stukje ervoor liep ik over een fietspad met aan weerszijden een boerensloot, waaruit voortdurend het gekwaak van kikkers opklonk.
De loper, die al geruime tijd schuin voor me liep, zei tegen zijn trainingmaten: "Ik geloof, dat ik door een kikker achtervolgd word!"
"Dat klopt", antwoordde ik geheel naar waarheid: "Kikker is mijn bijnaam!"
Bij het gezellige Groenendijk staken we over een pontonbrug de Rijn over, waarna het ineens een stuk rustiger was. Er liepen beduidend minder mensen naar Koudekerk dan naar Leiderdorp.
Op de Hondsdijk zocht ik na 13 kilometer een boom op om mijn blaas te legen. Terwijl ik hier mee bezig was, werd ik ingehaald door de pacers van 4 uur. Met een achterstand van 100 meter vervolgde ik mijn weg. In eigen tempo probeerde ik dichterbij te komen, maar dat lukte niet, mede omdat ik Shoes-gitarist Wim van Huis en Elfstedenmaat Evert Boekhout tussen het vrij massaal toegestroomde publiek ontwaarde.
Desondanks had ik de vrij grote groep met de pacers bij de drinkpost in Koudekerk te pakken, maar zij vertrokken, toen ik een beker sportdrank en een stuk banaan pakte. Op het fietspad door de weilanden richting Hoogmade leek de achterstand telkens iets kleiner te worden, maar dat was optisch bedrog. Telkens was er een afvaller uit de groep voor me, waardoor het leek, of ik dichterbij kwam.
In de geboorteplaats van mijn moeder liet ik de drinkpost voor wat hij was. Ik had 500 meter verderop mijn privé-drinkpost. Gé van Goozen en Willem van der Laan, die ik ken van de Leidse IJshal, hadden een blikje cafeïnedrank voor me klaarstaan. Halverwege de marathon werkte ik ook een energiegel naar binnen, zodat ik in 1.58.23 aan de tweede helft kon gaan beginnen.
Ik bedankte voor de goede zorgen en stak de weg over, waar ik mijn neef Leo van der Post gedag zegde. Onder een zeer dreigend wolkendek liepen we langs de A4 naar Oude Wetering. De bui trok kennelijk grotendeels langs ons, want op een paar spetters na kwam er niets naar beneden zetten.
In Nieuwe Wetering kwam ik langs het huis van Anneke Blom, die ik nog ken van "De Hobbit" uit Nieuw-Vennep. Na een kort praatje ging de route tegen de wind in naar de Koppoel. ik vanaf Hoogmade begonnen was, steeds meer gestalte. Naarmate we dichter bij Leiden kwamen, haalde ik steeds meer lopers in. Dat was geen kunst. Steeds meer marathonlopers werden wandelaars.
Ook dit jaar was het absolute hoogtepunt van de marathon Oud-Ade. Het thema dit jaar was "Oud-Ade: Hemel op aarde".
We werden onthaald door veel monniken en nonnen, terwijl een pastoor driftig met een kwast wijwater de lopers zegende. Met in het wit geklede engelen tussen het publiek voelde ik me weer terug in het Rijke Roomse leven.
De ontnuchtering volgde bij het verlaten van Oud-Ade. Op een groot bord stond: "Van de hemel in de hel: nog 10 kilometer lijden naar Leiden." Dat gold voor de anderen, maar niet voor mij. Bij "Het Vennemeer" stond Ada op mij te wachten. Zij had, doordat veel wegen afgesloten waren, door dit deel van het Groene Hart gedoold, zodat we elkaar troffen op de tweede afgesproken plek.
Na wat gedronken te hebben en een tweede plaspauze haalde ik op weg naar de Zijl behoorlijk wat lopers in. Het berucht 35-kilometerpunt passeerde ik zonder inzinking.
In hetzelfde tempo liep ik de Sleutelstad binnen. Via de Zijlsingel liep de route van de Maresingel, waar Teun de Reede een foto van me nam, naar de Morssingel, waar we bij de Morspoort aan de laatste kilometer begonnen. Hier werd ik aangemoedigd door Jaap, Juul en Hans.
Mijn brutotijd was 4.10.23, netto rolde er een tijd van 4.06.33 uit.
Daarmee was ik 426e geworden van de 735 uitlopers van deze 14e marathon.
Na de medaille voor nummer 14 nam ik eerst een sportdrank, gevolgd door een tweetal biertjes.
Het wandelen over de Steenschuur en het Rapenburg ging niet helemaal lekker, maar de reden hiervan ken ik.
Bij Jaap en Juul nam ik nog een afzakkertje, terwijl we keken naar de klimtijdrit in de Giro d'Italia.
Met Hans fietste ik naar station De Vink, vanwaar we ieder op huis aan reden op deze dag, waarop we niet te klagen hadden over het weer.
Naschrift: de tijd van 4.06.33 is 14 minuten langzamer dan mijn allersnelste marathon, die ik uitliep in 3.52.06. Als je toch bezig bent met nummer 14, dan kun je het maar beter goed doen....
Geboren en getogen in Nieuw-Vennep in een gezin met 12 kinderen en sinds 1979 woonachtig in Leiden. Mijn vader was de oprichter van het transportbedrijf B.Breed & Zonen in Nieuw-Vennep, dat nog steeds bestaat.
Ik ben in 1983 getrouwd en vader van 4 kinderen.
Ik train al sinds mijn verhuizing naar Leiden voor de Elfstedentocht en ben uiteraard een groot liefhebber van schaatsen op natuurijs.
