Het was vanmorgen om 9 uur nog niet druk in de Leidse IJshal. Met een man of 7 begonnen we aan de eerste serie van de piramide van 1 tot 5 km en weer terug. Maar gaandeweg kwamen er meer mensen opdagen, zodat we om half 10 toch met een man of 12 rondreden, terwijl ongeveer 20 anderen ook op de buitenbaan hun rondjes reden. Het was gezellig druk.
Het werd nog veel drukker, want er kwam een klas van een middelbare school het ijs op. Zij gingen gelukkig over de trap naar de binnenbaan, zodat wij onze 125 rondjes vol konden maken voor we om kwart over 10 van het ijs af gingen.
Tussendoor was er wel bijna een botsing. Een vrouw, die voor het eerst dit seizoen weer het immer gladde ijs van de Leidse IJshal betrad, schatte onze snelheid totaal verkeerd in. We hadden meer snelheid dan ze dacht en zij stak heel zacht over in de buitenbocht, net op het moment, dat we een andere groep inhaalden.
En dan krijg je de twijfel: ga ik voorlangs, of kan ik nog achterlangs de bocht nemen. En ook de vrouw twijfelde, bleef staan, ging toch weer verder. Zo ging een deel van het peloton met een scherpe bocht binnendoor en een ander deel kon nog net buitenom.
Het is, dat we allemaal goede schaatsers zijn, anders had dit gegarandeerd tot een botsing met een bijbehorende valpartij geleid. Gelukkig liep het allemaal met een sisser af. Wat dat aangaat moet je als schaatser altijd geconcentreerd en oplettend blijven. Niet alleen op je eigen techniek, maar ook op scheuren en oneffenheden en soms ook op de inschattingsfout van anderen.
donderdag 28 februari 2013
woensdag 27 februari 2013
Scheuren
Dat je met schaatsen op natuurijs rekening moet houden met scheuren, is een soort natuurwet.
Dat ligt anders bij kunstijsbanen. In de tijd voor de opkomst van de klapschaatsen zaten er ieder publieksuur na een half uur brede scheuren in het ijs in de bochten. Zowel bij het ingaan als het verlaten van de bochten moest je hier op verdacht zijn.
Met de overstap op klapschaatsen van vrijwel alle schaatsers, verdwenen de scheuren.
Tot dit en vorig jaar. Door de natuurijsperiodes is het drukker geworden in de Leidse IJshal. Er zijn er meer "beginners", die de smaak te pakken hebben gekregen. Een paar van deze nieuwkomers hebben behoorlijk veel kracht, waarmee ze met de punt van hun schaats afzetten. Soms vliegen de ijsspetters je om de oren, als je vlak achter of naast hen rijdt.
Op deze manier krijg je kleine scheurtjes. Dat is op zich geen probleem. Tot het moment, dat iemand in dat scheurtje rijdt. Deze trapt het ietsje verder uit, een volgende schaatser trapt het weer iets verder uit en zo ontstaan er langzaam maar zeker serieuze scheuren.
Zo was het ook gisterenavond. Het was minder druk dan de afgelopen maand, maar enkele technisch minder geschoolde schaatsers waren zeer enthousiast aan het harken met de punt van hun ijzers. De eerste helft van de training reed ik net zo lekker als de afgelopen twee weken, tot het moment, dat ik bijna onderuit hing toen ik in de bocht met mijn linkerschaats in zo'n scheur terecht kwam. Ik kon het gelukkig nog net op tijd corrigeren, want er zat een man of 10 achter me.
Met mijn teer gestel leek het me niet zo geslaagd, als een aantal van hen over mij heen zou vallen. Voor mij was het het sein om iets langzamer te gaan schaatsen en gewoon in het peloton mee te rijden, temeer daar Martien Wijnand op kop een behoorlijk tempo reed.
Toen de meesten rond half 10 de ijsbaan verlaten hadden, kwam voor mij het moment om mijn trainershart weer te laten spreken. Eerst gaf ik iemand, die ruim een uur rondreed met een puur achterwaarts gerichte afzet. Bij hardlopen is dit heel effectief, maar met schaatsen totaal niet. Ik leerde hem, hoe je het beste zijwaarts af kunt zetten: niet wegtrappen, maar wegduwen!
De laatste 10 minuten reed ik met de jonge schaatser, die in het begin van de avond met flinke kracht met de punt afzette. Middels de "clownsstap" leerde ik hem om de druk achterop de ijzers te schaatsen. En ik moet zeggen: hij was een vlugge leerling.
Zodoende hoop ik, dat hij in het vervolg geen scheuren meer veroorzaakt. Voorkomen is immers beter dan genezen.
Hopelijk hoeven we volgende week dinsdag niet te stoppen met scheuren vanwege de scheuren.
dinsdag 26 februari 2013
Marathonschema
De marathon loop je niet op een achternamiddag. Daar gaan een paar maanden van flinke training aan vooraf.
Met 10 uitgelopen marathons heb ik enige ervaring. Voor de liefhebbers heb ik hier mijn voorlopige schema van de voorbereiding op de marathon van Leiden. Voorlopig, want er kan altijd iets zijn, waardoor je je schema aan moet passen.
3 maart: 10 van Alphen.
10 maart: Ik loop dit jaar niet bij de City-Pier-City. Ik ga dat weekeinde een afstand tussen de 10 en 21km trainen.
17 maart: Voorschotenloop 16 km
24 maart: Winterbiatlon 11 km
1 april: 3 Molenloop in Aarlanderveen 15 km
7 april: Braassemloop in Oude Wetering 21 km
N.B. Bij de 3 Molenloop of de Braassemloop moet de 1e 30 km gelopen worden. In Aarlanderveen kan dit, door het rondje nogmaals te lopen, in Oude Wetering door voorafgaand aan de halve marathon het grootste deel van de 10 km te lopen. Beide lopen hebben een mooi parcours!
14 april: 30 km bij de marathon van Rotterdam
21 april: Omloop van Noordwijkerhout 21 km
28 april: Henk Hakker memorial bij Leiden Road Runners 30 km
4 mei: Halve marathon (rondje van oude parcours van Leiden)
9 mei: Hanepoelloop Rijpwetering Halve marathon
Daarna ruim 2 weken "rust" met 10 km's in marathontempo en laatste week wat korter.
26 mei: Marathon van Leiden
Met dit schema, met door de week nog 2 keer een duurloop van ongeveer 10 km kun je de marathon in een heel fatsoenlijke tijd uitlopen.
Met 10 uitgelopen marathons heb ik enige ervaring. Voor de liefhebbers heb ik hier mijn voorlopige schema van de voorbereiding op de marathon van Leiden. Voorlopig, want er kan altijd iets zijn, waardoor je je schema aan moet passen.
3 maart: 10 van Alphen.
10 maart: Ik loop dit jaar niet bij de City-Pier-City. Ik ga dat weekeinde een afstand tussen de 10 en 21km trainen.
17 maart: Voorschotenloop 16 km
24 maart: Winterbiatlon 11 km
1 april: 3 Molenloop in Aarlanderveen 15 km
7 april: Braassemloop in Oude Wetering 21 km
N.B. Bij de 3 Molenloop of de Braassemloop moet de 1e 30 km gelopen worden. In Aarlanderveen kan dit, door het rondje nogmaals te lopen, in Oude Wetering door voorafgaand aan de halve marathon het grootste deel van de 10 km te lopen. Beide lopen hebben een mooi parcours!
14 april: 30 km bij de marathon van Rotterdam
21 april: Omloop van Noordwijkerhout 21 km
28 april: Henk Hakker memorial bij Leiden Road Runners 30 km
4 mei: Halve marathon (rondje van oude parcours van Leiden)
9 mei: Hanepoelloop Rijpwetering Halve marathon
Daarna ruim 2 weken "rust" met 10 km's in marathontempo en laatste week wat korter.
26 mei: Marathon van Leiden
Met dit schema, met door de week nog 2 keer een duurloop van ongeveer 10 km kun je de marathon in een heel fatsoenlijke tijd uitlopen.
maandag 25 februari 2013
Edwin Minnee
Er zijn zo van die tradities, die ieder jaar rond een bepaalde datum terugkeren. Eén van die tradities is, dat ik vanaf de zomer mijn haar laat groeien met het oog op het natuurijs. Garanties op natuurijs heb je nooit, maar ik houd er altijd nadrukkelijk rekening mee. Ergens in februari hangt het haar op mijn schouders.
De tweede traditie is, dat ik in de loop der jaren onder sommigen de naam en faam van van een lentebode heb opgebouwd. Op het moment, dat ik naar de kapper ga om me flink te laten kortwieken, kun je er vrij zeker van zijn, dat je die winter niet meer op natuurijs zult kunnen schaatsen.
Vandaag begaf ik me vanaf mijn werk naar Edwin Minnee, die aan de slag ging om de wintervacht om te toveren in een marathonkapsel.
Er is dus een heel stuk van mijn haar af gehaald, terwijl we het uitgebreid hadden over het schaatsen op de Vogelplas en de Weissensee, maar ook over het geringe aantal zonnevlekken en de sneeuwwinters van de afgelopen jaren.
Het is altijd weer een vreemd gevoel als er 80 tot 90% van je haarlengte is verdwenen. Maar één ding weet ik zeker: door Edwin Minnee wordt je zeer deskundig geknipt. En denk niet, dat ik bevooroordeeld ben, doordat ik af en toe met Edwin schaats.
De vele prijzen, die hij heeft gewonnen bij kapperswedstrijden, zeggen meer dan genoeg.
De tweede traditie is, dat ik in de loop der jaren onder sommigen de naam en faam van van een lentebode heb opgebouwd. Op het moment, dat ik naar de kapper ga om me flink te laten kortwieken, kun je er vrij zeker van zijn, dat je die winter niet meer op natuurijs zult kunnen schaatsen.
Vandaag begaf ik me vanaf mijn werk naar Edwin Minnee, die aan de slag ging om de wintervacht om te toveren in een marathonkapsel.
Er is dus een heel stuk van mijn haar af gehaald, terwijl we het uitgebreid hadden over het schaatsen op de Vogelplas en de Weissensee, maar ook over het geringe aantal zonnevlekken en de sneeuwwinters van de afgelopen jaren.
Het is altijd weer een vreemd gevoel als er 80 tot 90% van je haarlengte is verdwenen. Maar één ding weet ik zeker: door Edwin Minnee wordt je zeer deskundig geknipt. En denk niet, dat ik bevooroordeeld ben, doordat ik af en toe met Edwin schaats.
De vele prijzen, die hij heeft gewonnen bij kapperswedstrijden, zeggen meer dan genoeg.
zondag 24 februari 2013
Natte sneeuw en Turks fruit
Sneeuw zit in het DNA van deze winter. Heel lang zag het er naar uit, dat we een vorstperiode zonder sneeuw zouden meemaken, maar de voor het oosten van het land aangekondigde sneeuwval had onze omgeving toch weten te bereiken. Ik geef het toe: Leiden ligt oostelijk van Katwijk, maar zo oostelijk?
Om half 3 stond er een afspraak in mijn agenda met Hans Boers. Met een temperatuur van net boven het vriespunt liepen we onder een zwaar bewolkte hemel, waaruit natte sneeuw naar beneden kwam dwarrelen, via de Papelaan naar het kunstwerk onder de A4 door.
Vanaf deze fietstunnel vervolgden we onze route naar de tunnel bij de voormalige dierentuin van Wassenaar, waarna we over de Horstlaan en de Velostrada weer naar onze fietsen bij station Voorschoten renden.
De natte sneeuw kwam inmiddels met grote vlokken uit de lucht gedwarreld. Het is nog winter en hoewel natuurijs er niet meer inzit, lijkt de lente op de weerkaarten nog behoorlijk ver weg.
Na in de sneeuwbui naar huis gefietst te zijn, douchte ik me en sleep mijn schaatsen met de diamanten slijpsteen. Kennelijk hebben ze in België mijn blog ook gelezen en begrepen, dat je met diamanten veel sneller kunt slijpen. Dit schaatsland in opkomst, met Bart Swings als op twee na beste allrounder ter wereld, werd deze week opgeschrikt door een spectaculaire diamantroof op vliegveld Zaventem.
Voor video: KLIK HIER!
Als er binnenkort diamanten slijpstenen worden aangeboden, afkomstig uit België, dan weet u genoeg....
Als toetje hadden we na het avondeten baklava en Turks fruit, dat een dochter had meegebracht uit Istanbul, waar ze op vakantie was geweest. In deze miljoenenstad aan de Bosporus had ze in een prachtige ijsbaan, die net zo groot is als de Leidse IJshal, het kunstschaatsen op peil gehouden.
Turks fruit roept bij mij altijd herinneringen op aan het destijds als schokkend ervaren boek van Jan Wolkers.
Op HAVO en VWO had ik het, net als veel klasgenoten, op de literatuurlijst Nederlands staan als één van de maar liefst 25 boeken. Kom daar heden ten dage maar eens om.
In 1973 zijn we met een aantal klasgenoten van de HAVO-top van Pedagogisce Academie "De la Salle" naar de net uitgebrachte verfilming van "Turks fruit" gegaan. Zo uit het blote hoofd zaten Jos Glandorf, Fred Vuling, Nico de Bont, Rob Peters en Gerda van Zijl bij dit groepje bioscoopbezoekers. Deze film was het overrompelende debuut van Monique van der Ven.
Na afloop van de film hebben we in een café in Haarlem nog lang na zitten bomen over de film. Vandaag was dat niet het geval.
Het Turks fruit was gekocht bij een bakkerij uit 1777, die nog heeft geleverd aan de Sultans van het Ottomaanse rijk, en het smaakte uitstekend!
Om half 3 stond er een afspraak in mijn agenda met Hans Boers. Met een temperatuur van net boven het vriespunt liepen we onder een zwaar bewolkte hemel, waaruit natte sneeuw naar beneden kwam dwarrelen, via de Papelaan naar het kunstwerk onder de A4 door.
Vanaf deze fietstunnel vervolgden we onze route naar de tunnel bij de voormalige dierentuin van Wassenaar, waarna we over de Horstlaan en de Velostrada weer naar onze fietsen bij station Voorschoten renden.
De natte sneeuw kwam inmiddels met grote vlokken uit de lucht gedwarreld. Het is nog winter en hoewel natuurijs er niet meer inzit, lijkt de lente op de weerkaarten nog behoorlijk ver weg.
Na in de sneeuwbui naar huis gefietst te zijn, douchte ik me en sleep mijn schaatsen met de diamanten slijpsteen. Kennelijk hebben ze in België mijn blog ook gelezen en begrepen, dat je met diamanten veel sneller kunt slijpen. Dit schaatsland in opkomst, met Bart Swings als op twee na beste allrounder ter wereld, werd deze week opgeschrikt door een spectaculaire diamantroof op vliegveld Zaventem.
Voor video: KLIK HIER!
Als er binnenkort diamanten slijpstenen worden aangeboden, afkomstig uit België, dan weet u genoeg....
Als toetje hadden we na het avondeten baklava en Turks fruit, dat een dochter had meegebracht uit Istanbul, waar ze op vakantie was geweest. In deze miljoenenstad aan de Bosporus had ze in een prachtige ijsbaan, die net zo groot is als de Leidse IJshal, het kunstschaatsen op peil gehouden.
Turks fruit roept bij mij altijd herinneringen op aan het destijds als schokkend ervaren boek van Jan Wolkers.
Op HAVO en VWO had ik het, net als veel klasgenoten, op de literatuurlijst Nederlands staan als één van de maar liefst 25 boeken. Kom daar heden ten dage maar eens om.
In 1973 zijn we met een aantal klasgenoten van de HAVO-top van Pedagogisce Academie "De la Salle" naar de net uitgebrachte verfilming van "Turks fruit" gegaan. Zo uit het blote hoofd zaten Jos Glandorf, Fred Vuling, Nico de Bont, Rob Peters en Gerda van Zijl bij dit groepje bioscoopbezoekers. Deze film was het overrompelende debuut van Monique van der Ven.
Na afloop van de film hebben we in een café in Haarlem nog lang na zitten bomen over de film. Vandaag was dat niet het geval.
Het Turks fruit was gekocht bij een bakkerij uit 1777, die nog heeft geleverd aan de Sultans van het Ottomaanse rijk, en het smaakte uitstekend!
Maison d'être
We hadden een maand geleden van onze oudste dochter een uitnodiging gekregen voor een feestavond van Maison d'être. Maison d'être is een serie feesten in Rotterdam met iedere keer één van de zintuigen als thema. De tweede editie stond in het teken van ZIEN!
Ada en ik fietsten in de snijdend koude wind naar Leiden Centraal en met de trein en de tram gingen we naar het Wilhelminaplein, gelegen aan de zuidzijde van de Erasmusbrug. Een korte wandeling bracht ons bij de drijvende bollen.
Hier zagen we Ike, één van de organisatoren van Maison d'être. Er werd muziek gemaakt in een aparte combinatie: een dj en een saxofonist. Howard Sie speelde heerlijk in het gehoor liggende relaxte saxofoonmuziek.
Aanvankelijk voelde we ons een beetje de "oudere jongeren" van Koot en Bie, maar later waren er meer mensen van onze leeftijd.
Maar zoals gezegd: het ging vooral om het thema zien. En er viel zeer veel te zien. Diverse kunstenaars hadden dit thema op een leuke manier uitgebeeld. Er waren ergens een stuk of 8 videocamera's geplaatst, en als je daar langs liep, werden de beelden vertraagd afgespeeld, zodat je jezelf daarna 8 keer als in een ganzenpas zag lopen. Vooral als mensen gekke bewegingen maakten, gaf dit een leuk effect.
Daarnaast was er de grootste kleurplaat van Rotterdam, waarvan hier een vijfde deel is afgebeeld.
Ook waren er een aantal lachspiegels geplaatst. Door de vervormingen in het spiegelglas kreeg je de raarste effecten. Zo was ik op een gegeven moment te zien met een bierbuik....
Zeer apart vond ik ook, wat een tweetal jongemannen als "De glitterende eenhoorn" uitvoerde met een bakje water op een overheadprojector met een soort electronenmicroscoop, die gekoppeld was aan een tweetal laptops. Er werd van alles aan dat water toegevoegd, kleurtjes, andere vloeistoffen.
Zodoende kreeg je het effect van een live uitgevoerde vloeistofdia, die eind jaren '60 en begin jaren '70 bij optredens van "psychedelische" popgroepen in zwang waren.
Nu was Maison d'être georganiseerd om Hotspot Hutspot te sponsoren. Hotspot hutspot kookt met buurtbewoners een kwalitatief en duurzaam driegangen weekmenu voor 7 euro met zoveel mogelijk ingrediënten uit eigen tuin, en anders streekproducten. En als Leidenaar wil je het nuttigen van hutspot natuurlijk van harte aanbevelen.
U kunt hen ook een steuntje in de rug geven door op Bob Richters te stemmen op www.aardigopweg.nl.
zaterdag 23 februari 2013
Karel de Jong
Donderdag hoorde ik vlak voor het lesgeven in de Leidse IJshal, dat Karel de Jong was overleden. Vanmorgen om 11 uur begon de afscheidsdienst voor dit IJVL-lid. Er waren zeer veel bekenden van de IJshal. Onvermijdelijk, want Karel was één van de meest actieve vrijwilligers.
Onder de vrolijke klanken van de "Schaatsenrijderswals" van Emile Waldteufel werden we verzocht om naar de grote zaal te komen.
Maar wat ik al vermoedde: de zaal was te klein. In de ontvangsthal met videoscherm en geluidsboxen konden we de uitvaartplechtigheden goed volgen. Ik zat naast Carl Flaman, die met Karel een vast duo vormde bij de schaatslessen. Dit tweetal had humor zeer hoog in het vaandel.
Het begon met een verrassing voor me. Iemand van het Apostolisch Genootschap leidde alles in goede banen. Ik wist niet, dat "Broeder Karel" bij dit kerkgenootschap hoorde.
Ik kende hem van mijn eerste jaren bij de droogtraining van de IJVL, maar vooral van de IJshal, waar we in een grijs verleden een aantal jaren samen les gaven op vrijdagmiddag. Ik ben hem zeer vaak tegengekomen aan de Vondellaan. Karel was dan ook een echte liefhebber van het schaatsen. Of, zoals één van de sprekers het uitdrukte: "Hij is met ijzers aan geboren!"
Als geboren en getogen Amsterdammer was hij behept met humor en het hart op de tong. Vanwege zijn harde stem bij de schaatslessen sprak één van de cursisten hem steeds aan met "Sergeant".
Karel kon dat wel waarderen.
Er waren leuke anekdotes bij. Een van zijn dochters was nog klein en zat in het vooropstoeltje op de fiets. Vader zei: "Wil je een kusje van me?"
Tot zijn stomme verbazing kreeg hij als antwoord: "Nee, Karel, niet vandaag!"
Zo passeerde een hele serie anekdotes de revue, voordat Karel op deze koude winterdag gecremeerd zou gaan worden.
"Begraven is niks voor me. Daar krijg je van die koude billen van!"
We zullen zijn humor en onvervalste Amsterdamse accent missen. Maar we koesteren de goede herinneringen aan deze bijzondere schaatstrainer. Zoals deze, die zijn vaste maat Carl Flaman vertelde bij de koffie en thee. Karel en Carl moesten de G-schaatsers laten rijden voor het schaatsdiploma.
De met een stalen gezicht gebrachte mededeling hakte er bij de G-schaatsers wel in: "Jullie zijn allemaal gezakt!"
Er stak een storm van protest op.
"Boven in de kantine zullen we wel even uitleggen, waar het allemaal aan schort."
In de kantine kregen ze uiteraard allemaal hun diploma. Karel en Carl maakten vreemden vaak wijs, dat ze broers waren. Als zij de kans zagen om iemand in de maling te nemen, dan deden ze dat met uitgestreken gezichten!
Karel, rust zacht. Het was een genoegen, om je vaak tegen gekomen te zijn bij het schaatsen.
Atje Keulen-Deelstra
Vanmorgen was het eerste bericht, dat ik op de radio hoorde, dat Atje Keulen-Deelstra was overleden. En dat vlak nadat haar imposante erelijst vorig weekeinde zeer vaak ter sprake was gekomen. Zo'n 40 jaar, nadat ze voor de vierde keer wereldkampioene allround was geworden, was Ireen Wüst de tweede Nederlandse schaatster, die dit huzarenstukje wist te herhalen.
Voor video: KLIK HIER!
Atje Keulen-Deelstra had haar topjaren in de tijd van Ard en Keessie. Het was nog in de tijd van de zwart-wit televisie. In de weekeinden voor zo'n WK zat half Nederland aan de buis gekluisterd met de krant voor de neus. Hierin kon je de rondetijden van iedere schaatser of schaatster noteren.
Nu de overtredingen zijn verjaard, durf ik met een onthulling te komen. In 1972 werden in Sapporo in Japan de Olympische Winterspelen gehouden met op bijna iedere afstand Nederlandse medaillekandidaten. Guus Hölscher, een sportliefhebber pur sang, was net directeur geworden van "Porta Vitae", de MAVO in Hoofddorp, waar ik in dat jaar in de examenklas zat.
Een paar keer werden de schaatswedstrijden gehouden op het moment, dat wij les hadden moeten krijgen.
Wij kregen de keuze voorgelegd: huiswerk maken in de klas, of kijken naar de verrichtingen van "onze" mannen en vrouwen. U hoeft geen profeet te zijn om te raden, wat ik gekozen heb. Zo zag ik onder schooltijd, hoe Ard Schenk Olympisch kampioen op de 10 km werd en hoe Atje Keulen-Deelstra één van haar twee bronzen plakken won.
U begrijpt, dat ik op "Porta Vitae" altijd graag naar school ging, maar toen helemaal!
Voor video: KLIK HIER!
Atje Keulen-Deelstra had haar topjaren in de tijd van Ard en Keessie. Het was nog in de tijd van de zwart-wit televisie. In de weekeinden voor zo'n WK zat half Nederland aan de buis gekluisterd met de krant voor de neus. Hierin kon je de rondetijden van iedere schaatser of schaatster noteren.
Nu de overtredingen zijn verjaard, durf ik met een onthulling te komen. In 1972 werden in Sapporo in Japan de Olympische Winterspelen gehouden met op bijna iedere afstand Nederlandse medaillekandidaten. Guus Hölscher, een sportliefhebber pur sang, was net directeur geworden van "Porta Vitae", de MAVO in Hoofddorp, waar ik in dat jaar in de examenklas zat.
Een paar keer werden de schaatswedstrijden gehouden op het moment, dat wij les hadden moeten krijgen.
Wij kregen de keuze voorgelegd: huiswerk maken in de klas, of kijken naar de verrichtingen van "onze" mannen en vrouwen. U hoeft geen profeet te zijn om te raden, wat ik gekozen heb. Zo zag ik onder schooltijd, hoe Ard Schenk Olympisch kampioen op de 10 km werd en hoe Atje Keulen-Deelstra één van haar twee bronzen plakken won.
U begrijpt, dat ik op "Porta Vitae" altijd graag naar school ging, maar toen helemaal!
vrijdag 22 februari 2013
Zonnezuil
Ik kende het verschijnsel niet. Na onze tocht door de Wieden liepen we van café "Sluiszicht" naar de auto, toen we een brede rode streep licht vanaf de ondergaande zon omhoog zagen wijzen. Deze week stuitte ik bij toeval op www.weerwoord.be op de naam voor dit verschijnsel.
Het heet een zonnezuil. Op deze van internet geplukte foto's kunt u zien, hoe juist deze benaming is gekozen.
Het heet een zonnezuil. Op deze van internet geplukte foto's kunt u zien, hoe juist deze benaming is gekozen.
Chocolademelk vooraf, schaatsles toe
De vierde vorstperiode van deze winter kenmerkte zich vooral door een koude wind. De minimumtemperaturen lagen rond de 4 graden. In december of januari had dit mogelijk tot schaatsijs kunnen leiden, maar de dagen zijn inmiddels een stuk langer en de zon krijgt allengs meer kracht. In onze omgeving konden we van deze 4 vorstperiodes slechts bij die van de tweede helft van januari de schaatsen onderbinden, maar dat was dan ook meteen eentje die 10 dagen duurde. Vooraf had ik hier blind voor getekend!
Onder het genot van koffie, cola of warme chocolademelk bespraken we onder leiding van Joke Augustinus wat er goed ging (heel veel) en wat er beter kan (een paar punten). Het was een gezellige afsluiting van 15 cursusdagen.
Terwijl iedereen naar huis ging, begaf ik me van de kantine naar de spiegelglad gedweilde baan. Vandaag waren Joost Wösten en ik de enige trainers. Dat kon ook wel, want er waren ook minder kinderen. We hadden vorige week aangekondigd, dat iedereen een vriendje of vriendinnetje mee mocht nemen. Een drietal kinderen had dit ook daadwerkelijk gedaan.
Zoals gebruikelijk verliep de les speels met gevarieerde oefeningen en tweelingtikkertje als afsluiting. Er zijn nog 3 lessen op vrijdagmiddag voor de IJVL. Een schaatsseizoen vliegt gewoon om!
donderdag 21 februari 2013
Onze nicht
Afgelopen zondag kwam het bij mijn schoonouders al ter sprake. Onze nicht Camilla zou het wel leuk vinden om een keer mee te doen bij de schaatsen in de Voorjaarsvakantie. Ze logeerde bij opa en oma, dus dat was te regelen.
Ada haalde met Ana als chauffeur onze nicht op, terwijl ik naar de Leidse IJshal fietste.
Voordat ik het ijs op stapte hoorde ik, dat Karel de Jong, die bij het meubilair van de Leidse IJshal behoorde, was overleden. Karel, rust in vrede.
Op de binnenbaan gaf ik, net als maandag, samen met Jacob, les aan 15 kinderen. Het was dus een wat grotere groep dan op de wasdag, hetgeen wel klopte. Er waren nu 138 kinderen tegen 110 op maandag.
Camilla kreeg in het vak naast mij schaatsles van een paar kunstschaatsters. Af en toe wierp ik een steelse blik op dat vak, waarbij ik kon concluderen, dat ze het prima naar haar zin had.
Maar dat was niet mijn verantwoordelijkheid. Mijn verantwoordelijkheid was om de groep kinderen, die ik les mocht geven, zo goed mogelijk te leren schaatsen op een zo leuk mogelijke manier. Speels dus. Om beurten gaven Jacob en ik wat oefeningen, zodat het een gevarieerde les werd.
En dat alles onder toeziend oog van Ada, die rustig rondjes reed op de buitenbaan.
Er was tegen het eind van de les wat consternatie, toen één van de trainers onderuit ging en letterlijk op zijn achterhoofd viel. Domme pech, die iedere schaatser kan overkomen. Vanuit stilstand val je vaak het hardst! En dat was hier het geval. Met een paar andere trainers werd de pechvogel naar de kant van de baan gebracht, met vermoedelijk een lichte hersenschudding.
Ik hielp bij het zoeken van zijn schoenen, die uiteindelijk bij de ijshockeydoelen bleken te staan. Dat is het grote voordeel van de kluunschaatsen: je klikt ze makkelijk af en aan, zodat je niet op de matten hoeft te klûnen en toch weer makkelijk weg kunt schaatsen.
Nadat de lopende patiënt door zijn vrouw was opgehaald, begaf ik me naar de kantine, waar ik onder het genot van een chocolademelk met slagroom nog een tijd met Ruud Vermeulen praatte. Over één ding waren we het roerend eens. Je moet van het natuurijs profiteren als het er is!
Ada haalde met Ana als chauffeur onze nicht op, terwijl ik naar de Leidse IJshal fietste.
Voordat ik het ijs op stapte hoorde ik, dat Karel de Jong, die bij het meubilair van de Leidse IJshal behoorde, was overleden. Karel, rust in vrede.
Op de binnenbaan gaf ik, net als maandag, samen met Jacob, les aan 15 kinderen. Het was dus een wat grotere groep dan op de wasdag, hetgeen wel klopte. Er waren nu 138 kinderen tegen 110 op maandag.
Camilla kreeg in het vak naast mij schaatsles van een paar kunstschaatsters. Af en toe wierp ik een steelse blik op dat vak, waarbij ik kon concluderen, dat ze het prima naar haar zin had.
Maar dat was niet mijn verantwoordelijkheid. Mijn verantwoordelijkheid was om de groep kinderen, die ik les mocht geven, zo goed mogelijk te leren schaatsen op een zo leuk mogelijke manier. Speels dus. Om beurten gaven Jacob en ik wat oefeningen, zodat het een gevarieerde les werd.
En dat alles onder toeziend oog van Ada, die rustig rondjes reed op de buitenbaan.
Er was tegen het eind van de les wat consternatie, toen één van de trainers onderuit ging en letterlijk op zijn achterhoofd viel. Domme pech, die iedere schaatser kan overkomen. Vanuit stilstand val je vaak het hardst! En dat was hier het geval. Met een paar andere trainers werd de pechvogel naar de kant van de baan gebracht, met vermoedelijk een lichte hersenschudding.
Ik hielp bij het zoeken van zijn schoenen, die uiteindelijk bij de ijshockeydoelen bleken te staan. Dat is het grote voordeel van de kluunschaatsen: je klikt ze makkelijk af en aan, zodat je niet op de matten hoeft te klûnen en toch weer makkelijk weg kunt schaatsen.
Nadat de lopende patiënt door zijn vrouw was opgehaald, begaf ik me naar de kantine, waar ik onder het genot van een chocolademelk met slagroom nog een tijd met Ruud Vermeulen praatte. Over één ding waren we het roerend eens. Je moet van het natuurijs profiteren als het er is!
woensdag 20 februari 2013
Kaboutersprookjes
Door een achillespeesblessure aan het begin van het schaatsseizoen heb ik vanaf oktober bijna alleen nog maar op mijn kluunschaatsen gereden. De paar keer, dat ik mijn klapschaatsen weer onderbond, waren geen onverdeeld genoegen. Dit werd dus, met dank aan Martin Langbroek, de bedenker van de term, het jaar van de kabouterschaatsen.
Gisterenavond was hij ook in de Leidse IJshal, net als behoorlijk wat andere schaatsers. Het was dan ook voorjaarsvakantie en met winters aandoende temperaturen rond het vriespunt was een aardig peloton afgereisd naar de Vondellaan.
Na eerst een minuut of 10 op techniek ingereden te hebben, ging ik mee met een groep snellere rijders, die een paar rondjes wilden pakken op het door Martien Wijnands aangevoerde peloton. De eerste 2 rondjes pakken kon ik mee, maar bij het voor de derde maal inhalen moest ik afremmen, doordat een nieuwkomer in de Leidse IJshal te ver naar buiten kwam bij het uitrijden van de bocht. Het peloton schoof ook op naar rechts, zodat ik er niet meer langs kon. Toen dat weer wel kon was er een gat van minimaal 10 meter en op de door Mart Moraal aangevoerde snelste groep rijd ik dat niet meer dicht.
Geen nood: ik reed gewoon een minuut of 10 op kop van de tweede groep, waarna ik afgelost werd door Hans den Outer. Zo dubbelden we het eveneens flink doorkachelende peloton toch nog een keer of wat.
Na een korte pauze aan de staart van het peloton begon ik met een groep in mijn kielzog weer aan de inhaalrace.
Na een uur flink doorschaatsen reed ik eventjes rustig met Martin Langbroek. Wijzend op de kabouterschaatsen, waarmee ik dit seizoen technisch een flinke sprong voorwaarts had gemaakt, zei ik: "Het lijkt wel een kaboutersprookje!"
En u weet uiteraard, hoe dat in een sprookjesboek eindigt. De slotzin luidt steevast: "En ze schaatsten nog lang en gelukkig!"
Gisterenavond was hij ook in de Leidse IJshal, net als behoorlijk wat andere schaatsers. Het was dan ook voorjaarsvakantie en met winters aandoende temperaturen rond het vriespunt was een aardig peloton afgereisd naar de Vondellaan.
Na eerst een minuut of 10 op techniek ingereden te hebben, ging ik mee met een groep snellere rijders, die een paar rondjes wilden pakken op het door Martien Wijnands aangevoerde peloton. De eerste 2 rondjes pakken kon ik mee, maar bij het voor de derde maal inhalen moest ik afremmen, doordat een nieuwkomer in de Leidse IJshal te ver naar buiten kwam bij het uitrijden van de bocht. Het peloton schoof ook op naar rechts, zodat ik er niet meer langs kon. Toen dat weer wel kon was er een gat van minimaal 10 meter en op de door Mart Moraal aangevoerde snelste groep rijd ik dat niet meer dicht.
Geen nood: ik reed gewoon een minuut of 10 op kop van de tweede groep, waarna ik afgelost werd door Hans den Outer. Zo dubbelden we het eveneens flink doorkachelende peloton toch nog een keer of wat.
Na een korte pauze aan de staart van het peloton begon ik met een groep in mijn kielzog weer aan de inhaalrace.
Na een uur flink doorschaatsen reed ik eventjes rustig met Martin Langbroek. Wijzend op de kabouterschaatsen, waarmee ik dit seizoen technisch een flinke sprong voorwaarts had gemaakt, zei ik: "Het lijkt wel een kaboutersprookje!"
En u weet uiteraard, hoe dat in een sprookjesboek eindigt. De slotzin luidt steevast: "En ze schaatsten nog lang en gelukkig!"
maandag 18 februari 2013
Voorjaarsvakantie
Zoals iedere schoolvakantie met de R in de maand, was ook in deze voorjaarsvakantie elke morgen voor kinderen tot 14 jaar de gelegenheid om schaatsles te komen nemen. Er waren op deze maandagmorgen 110 kinderen naar de Leidse IJshal afgereisd om van deze mogelijkheid gebruik te maken.
Nu heb ik een naam opgebouwd met het geven van valoefeningen.
Iets, waar veel volwassen best veel moeite mee hebben, met als resultaat, dat ze bij een val op het ijs veel sneller een blessure oplopen. Ze proberen krampachtig de val te voorkomen, waardoor ze juist ongelukkig terecht komen.
Voordat ik een stuk of 10 kinderen op deze eerste schaatsles in de Krokusvakantie inwijdde in de beginselen van de edele schaatssport, gaf ik één van de trainsters les in vallen.
Uiteraard kwamen de valoefeningen ook in mijn reguliere les terug, evenals de zijwaartse afzet, de start, de slalom en het diep zitten. Naast dit serieuze deel van de schaatsles waren er natuurlijk ook de speelse elementen in de vorm van o.a. "Witte zwanen, zwarte zwanen", "De boom,die wordt hoe langer hoe dikker" en tweelingtikkertje.
Na afloop van de les had ik een afspraak met iemand van Calibris. Monica van Rijn volgt een opleiding op het gebied van sport en spel. Nu geeft ze iedere vrijdagmiddag tegelijk met mij schaatstraining op de binnenbaan van de Leidse IJshal. Dat doet ze al 3 jaar en ze doet het heel goed.
Om deze schaatslessen als stage op te mogen geven, moet de IJVL erkend worden als leerbedrijf. Over deze erkenning gaat Calibris. Na het doorwerken van een dikke map gaat het helemaal goedkomen met de IJVL als stageplek.
Toen ik om half 12 naar huis fietste, zorgde het lenteweer ervoor, dat de naam voorjaarsvakantie goed gekozen bleek.
Vandaag wel....
Winterbiatlon
Zoals ieder jaar organiseert de IJVL ook dit jaar weer een winterbiatlon in en om de Leidse IJshal. Op zondag 24 maart is deze feestelijke finale van schaatsseizoen 2012-2013. Het leuke is, dat er voor elk wat wils is.
De winterbiatlon, de naam zegt het al, bestaat uit 2 onderdelen: hardlopen en schaatsen. De hele biatlon is 10 km hardlopen en daarna 20 km schaatsen. Maar er is ook een halve biatlon met vanzelfsprekend de halve afstanden.
Om het voor iedere redelijk getrainde sporter mogelijk te maken om deel te nemen, is het ook nog eens mogelijk om de hele of de halve winterbiatlon in estafettevorm af te leggen als duo.
Kun je goed schaatsen, maar ben je niet zo'n loper? Zoek dan in je kennissenkring naar iemand, die graag rent. De Voorschotenloop is een week eerder, dus er zijn voldoende lopers beschikbaar.
Omgekeerd: hou je van hardlopen, maar vind je je schaatstechniek onder de maat? Er zijn genoeg schaatsers, die met jou een duo willen vormen, want gedeelde vreugde is dubbele vreugde.
Meld je dus snel aan voor deze gezellige afsluiting van het schaatsseizoen via www.ijvl.nl.
Dat geldt trouwens ook voor de jeugd van 9 tot en met 13 jaar, die mee kunnen doen aan de Jeugdbiatlon van 1,8 km hardlopen en 3 km schaatsen. Want jong geleerd is oud gedaan.
zondag 17 februari 2013
Paulus
Grote gebeurtenissen werpen hun schaduwen ver vooruit. Deze week kondigde Paus Benedictus XVI zijn aftreden aan. Voor de eerste keer in 700 jaar sterft een Paus niet in het harnas, maar stapt hij vrijwillig van zijn troon.
Voor velen kwam de aankondiging van het aftreden als een donderslag bij heldere hemel.
En dan krijg je meteen de speculaties over de opvolger. Welnu, ik kan u een geheim verklappen: deze komt uit Nederland. De vorige Paus kwam uit Polen, de huidige uit Duitsland, dus als we deze lijn doortrekken, komen we onvermijdelijk in Nederland uit.
Van een vriend van me kreeg ik alvast een verhuisbericht:
Vrienden,
Ik moet jullie mededelen dat ik binnenkort ga verhuizen naar Rome.
Hoewel het voor jullie wellicht een complete verrassing zal zijn, zat het er voor mij al heel lang aan te komen en heb ik me er dus volledig op voor kunnen bereiden.
De reden waarom ik ga verhuizen: Ik word namelijk Paus!
Ik zal het jullie proberen uit leggen:
Wie wordt er Paus? Dat is de beste onder de kardinalen.
En wie wordt er kardinaal? De beste onder de bisschoppen.
En wie wordt er bisschop? Dat is de beste onder de dekens.
En wie is er het beste onder de dekens ?
OK, nu snap je het………..
Jullie hebben mijn zegen,
Paus Bas de 22e.
Inderdaad kan ik volmondig beamen, dat Bas hoge ogen gooit. Hij is inderdaad de beste onder de dekens. Eenieder, die wel eens geprobeerd heeft om Bas Warnink 's nachts wakker te maken, zal direct toegeven, dat dit schier onmogelijk is.
Maar er is nog een tweede serieuze kandidaat. Want wie komen er in aanmerking om verkozen te worden tot Paus? Iedere ongetrouwde katholieke man van onbesproken gedrag.
Zeer dicht bij de Duitse grens ligt in Noord-Limburg Ysselsteyn. Na een drietal scherpslijpers op de troon in het Vaticaan, is de tijd nu daar voor een gemoedelijke lichtvoetige Limburger. Als enige schaatser van onze groep was Jos Drabbels tijdens onze Zelfstedentocht van vorig jaar niet één keer onderuit gegaan, een prestatie van formaat op zeer slecht ijs in het donker!
Nu wil ik wel een kleine nuance aanbrengen bij zijn Limburgse gemoedelijkheid. Jos is een scherpslijper als het nodig is: van hem heb ik de fijne kneepjes van de kunst van het schaatsenslijpen geleerd!
Daar Jos vandaag jarig is, bracht ik hem al hardlopend een paar biertjes.
Een Gulpener Ur Pilsner, zeer Limburgs, en eentje, die past bij zijn nieuw functie op de stoel van Petrus en Paulus: Paulus bier.
Want met de keuze voor Jos Drabbels als Paus heeft de Katholieke kerk een machtig propagandamiddel in huis. Het zal voor Jos niet mogelijk zijn, om zich voor Nederland te plaatsen voor de Olympische Winterspelen in Sotsji in 2014, maar als kampioen van Vaticaanstad kan hij zo afreizen naar de badplaats aan de Zwarte Zee. Een Paus als deelnemer aan het grootste sportevenement ter wereld: wie had dat ooit kunnen denken?
Via het huis van Jos liep ik onder een heerlijk zonnetje naar het Valkenburgse meer om via de volkstuin, waar Siebe en Ana druk aan het werk waren, op huis aan, waar ik de 5 km van de vrouwen in Hamar bekeek, daarna douchte om verkwikt naar de 10 km van de mannen te kijken, waar Sven Kramer de Belg Bart Swings slechts 5 honderdste van een seconde voor wist te blijven.
Voor video: KLIK HIER!
De troon van de Paus is vacant, die van Sven nog niet, maar er komen geduchte concurrenten aan.
Ondertussen had ik heerlijk 10 km hard gelopen onder gezegende weersomstandigheden.
Maar dat is niet zo moeilijk, als 2 vrienden in de race zijn voor het plaatsnemen op de stoel van Petrus en Paulus....
Voor velen kwam de aankondiging van het aftreden als een donderslag bij heldere hemel.
En dan krijg je meteen de speculaties over de opvolger. Welnu, ik kan u een geheim verklappen: deze komt uit Nederland. De vorige Paus kwam uit Polen, de huidige uit Duitsland, dus als we deze lijn doortrekken, komen we onvermijdelijk in Nederland uit.
Van een vriend van me kreeg ik alvast een verhuisbericht:
Vrienden,
Ik moet jullie mededelen dat ik binnenkort ga verhuizen naar Rome.
Hoewel het voor jullie wellicht een complete verrassing zal zijn, zat het er voor mij al heel lang aan te komen en heb ik me er dus volledig op voor kunnen bereiden.
De reden waarom ik ga verhuizen: Ik word namelijk Paus!
Ik zal het jullie proberen uit leggen:
Wie wordt er Paus? Dat is de beste onder de kardinalen.
En wie wordt er kardinaal? De beste onder de bisschoppen.
En wie wordt er bisschop? Dat is de beste onder de dekens.
En wie is er het beste onder de dekens ?
OK, nu snap je het………..
Jullie hebben mijn zegen,
Paus Bas de 22e.
Inderdaad kan ik volmondig beamen, dat Bas hoge ogen gooit. Hij is inderdaad de beste onder de dekens. Eenieder, die wel eens geprobeerd heeft om Bas Warnink 's nachts wakker te maken, zal direct toegeven, dat dit schier onmogelijk is.
Maar er is nog een tweede serieuze kandidaat. Want wie komen er in aanmerking om verkozen te worden tot Paus? Iedere ongetrouwde katholieke man van onbesproken gedrag.
Zeer dicht bij de Duitse grens ligt in Noord-Limburg Ysselsteyn. Na een drietal scherpslijpers op de troon in het Vaticaan, is de tijd nu daar voor een gemoedelijke lichtvoetige Limburger. Als enige schaatser van onze groep was Jos Drabbels tijdens onze Zelfstedentocht van vorig jaar niet één keer onderuit gegaan, een prestatie van formaat op zeer slecht ijs in het donker!
Nu wil ik wel een kleine nuance aanbrengen bij zijn Limburgse gemoedelijkheid. Jos is een scherpslijper als het nodig is: van hem heb ik de fijne kneepjes van de kunst van het schaatsenslijpen geleerd!
Daar Jos vandaag jarig is, bracht ik hem al hardlopend een paar biertjes.
Een Gulpener Ur Pilsner, zeer Limburgs, en eentje, die past bij zijn nieuw functie op de stoel van Petrus en Paulus: Paulus bier.
Want met de keuze voor Jos Drabbels als Paus heeft de Katholieke kerk een machtig propagandamiddel in huis. Het zal voor Jos niet mogelijk zijn, om zich voor Nederland te plaatsen voor de Olympische Winterspelen in Sotsji in 2014, maar als kampioen van Vaticaanstad kan hij zo afreizen naar de badplaats aan de Zwarte Zee. Een Paus als deelnemer aan het grootste sportevenement ter wereld: wie had dat ooit kunnen denken?
Via het huis van Jos liep ik onder een heerlijk zonnetje naar het Valkenburgse meer om via de volkstuin, waar Siebe en Ana druk aan het werk waren, op huis aan, waar ik de 5 km van de vrouwen in Hamar bekeek, daarna douchte om verkwikt naar de 10 km van de mannen te kijken, waar Sven Kramer de Belg Bart Swings slechts 5 honderdste van een seconde voor wist te blijven.
Voor video: KLIK HIER!
De troon van de Paus is vacant, die van Sven nog niet, maar er komen geduchte concurrenten aan.
Ondertussen had ik heerlijk 10 km hard gelopen onder gezegende weersomstandigheden.
Maar dat is niet zo moeilijk, als 2 vrienden in de race zijn voor het plaatsnemen op de stoel van Petrus en Paulus....
zaterdag 16 februari 2013
Vrijwillig aangewezen
Het was een zaterdag, waarop ik niet veel thuis zou zijn. Om te beginnen moest ik vanmorgen werken in de bibliotheek van Rijnsburg. Het was één van de laatste keren, want over een maand gaat de bibliotheek verhuizen naar het oude gemeentehuis.
Om kwart over 1 fietste ik naar Leiden, waar om 2 uur de repetitie van "Cry of the Earth" begon onder leiding van de net opa geworden Wim de Ru. Het "Requiem" van Bob Chilcott voor de pauze ging best aardig, maar ik had het idee, dat componist Tony Biggin iets heel anders voor ogen had, toen hij "Cry of the Earth" op papier zette dan hetgeen wij bij deze repetitie voortbrachten: "In ieder geval eindigden jullie allemaal wel op de juiste toon!"
Maar gelukkig had Wim de Ru voor het slot van de repetitie een gedeelte uitgezocht, dat wel goed liep. Zodoende kon ik tegen mijn buurman zeggen: "We lijken wel Duitsers. Die komen ook altijd in de laatste minuut terug!"
Om 5 uur waren Ada en ik weer thuis, waar ik me omkleedde en heel sociaal onder het eten van de boerenkoolstamppot naar de 5km op het WK in Hamar keek met een ongenaakbare Sven Kramer. Vooral de tweekamp tussen Bart Swings en Sverre Lunde Pedersen was er eentje van grote schoonheid.
Voor video: KLIK HIER!
Meteen na het eten zat ik alweer op de fiets naar de Leidse IJshal, waar ik Carl Flaman mocht vervangen. Een paar weken terug had ik een mailtje van Jaap de Gorter ontvangen met de indeling voor de zaterdagen voor februari. Ik wist van niets, maar een mailtje naar Hen van den Haak, of ik een mailtje gemist had bracht meer duidelijkheid. Na een training in Haarlem had men onderling de avonden verdeeld en ik was dus vrijwillig aangewezen.
Zo erg is dat niet, dus om 7 uur reed ik met Hen met een groep van zo'n 12 IJVL-ers temidden van een grotere groep Katwijkse schaatsers. Hen had een oplopend schema opgesteld met de afstanden van de grote en de kleine vierkamp van het WK. De snelle groep zou het schema doen met de 10 km erin, de langzamere groep onder mijn leiding de kleine vierkamp. Aan het slot deed ik nog een serie van 5, 4, 3, 2 en 1 ronde met 1 rondje rust tussendoor. Al met al kwamen we zo toch nog uit op zo'n 100 rondjes oftewel 20 km. "Mijn" groep verliet dan ook moe maar voldaan de ijsbaan. En dan heb je het als vrijwillig aangewezen trainer goed gedaan.
Om kwart over 1 fietste ik naar Leiden, waar om 2 uur de repetitie van "Cry of the Earth" begon onder leiding van de net opa geworden Wim de Ru. Het "Requiem" van Bob Chilcott voor de pauze ging best aardig, maar ik had het idee, dat componist Tony Biggin iets heel anders voor ogen had, toen hij "Cry of the Earth" op papier zette dan hetgeen wij bij deze repetitie voortbrachten: "In ieder geval eindigden jullie allemaal wel op de juiste toon!"
Maar gelukkig had Wim de Ru voor het slot van de repetitie een gedeelte uitgezocht, dat wel goed liep. Zodoende kon ik tegen mijn buurman zeggen: "We lijken wel Duitsers. Die komen ook altijd in de laatste minuut terug!"
Om 5 uur waren Ada en ik weer thuis, waar ik me omkleedde en heel sociaal onder het eten van de boerenkoolstamppot naar de 5km op het WK in Hamar keek met een ongenaakbare Sven Kramer. Vooral de tweekamp tussen Bart Swings en Sverre Lunde Pedersen was er eentje van grote schoonheid.
Voor video: KLIK HIER!
Meteen na het eten zat ik alweer op de fiets naar de Leidse IJshal, waar ik Carl Flaman mocht vervangen. Een paar weken terug had ik een mailtje van Jaap de Gorter ontvangen met de indeling voor de zaterdagen voor februari. Ik wist van niets, maar een mailtje naar Hen van den Haak, of ik een mailtje gemist had bracht meer duidelijkheid. Na een training in Haarlem had men onderling de avonden verdeeld en ik was dus vrijwillig aangewezen.
Zo erg is dat niet, dus om 7 uur reed ik met Hen met een groep van zo'n 12 IJVL-ers temidden van een grotere groep Katwijkse schaatsers. Hen had een oplopend schema opgesteld met de afstanden van de grote en de kleine vierkamp van het WK. De snelle groep zou het schema doen met de 10 km erin, de langzamere groep onder mijn leiding de kleine vierkamp. Aan het slot deed ik nog een serie van 5, 4, 3, 2 en 1 ronde met 1 rondje rust tussendoor. Al met al kwamen we zo toch nog uit op zo'n 100 rondjes oftewel 20 km. "Mijn" groep verliet dan ook moe maar voldaan de ijsbaan. En dan heb je het als vrijwillig aangewezen trainer goed gedaan.
vrijdag 15 februari 2013
Mini-Elfstedentochten
De ene dag is de andere niet. Vooral niet in het wisselvallige klimaat van Nederland. Waar ik vanmiddag met weer, dat meer aan de lente deed denken dan aan de winter naar huis fietste, was het gisteren totaal anders. Op weg naar mijn werk had ik bij de passage van het dooifront alle soorten neerslag op mijn hoofd gehad: sneeuw, natte sneeuw, hagel en regen.
Waar gestrooid was, waren de wegen en fietspaden goed begaanbaar, maar elders was het behoorlijk glad, met name op de stoep.
Zodoende ben ik gisterenmiddag een uur bezig geweest om voor de veiligheid van onze klanten het trottoir voor de bibliotheek vrij te maken van de aangekoekte laag van aangetrapte sneeuw en ijzel. Denk dus niet, dat ik een taakstraf had!
Alleen het idee al....
De schaatslessen vandaag waren ook bepaald geen straf. Het was vanmiddag alweer de laatste les voor de buitenschoolse sport. Als afsluiting hadden we een Mini-Elfstedentocht op de binnenbaan.
Om de 3 ronden mochten de kinderen een stempel halen.
Met rode konen van de inspanning reden zij hun rondjes, waarna zij aan het eind van de training, naast de volle stempelkaart, een certificaat van deelname aan deze door de gemeenten Leiden en Voorschoten georganiseerde schaatscursus.
De mooie foto's van de Mini-Elfstedentocht zijn gemaakt door Barbra Verbij, de moeder van Dirkje, één van de enthousiaste kinderen uit mijn trainingsgroep van de buitenschoolse sport.
Wie nog een professionele fotografe zoekt....
Dankzij een slimme ingeving van mij hadden de schaatstrainers en de dweiler het makkelijk. Het parcours op de binnenbaan bleef staan en de kinderen van de IJVL konden ook heel veel rondjes maken voor hun Mini-Elfstedentocht.
Om kwart over 6 ruimden we gezamenlijk alles weg, waarna Joost Wösten de hele groep nog een paar keer liet starten, voordat we de les afsloten met "Schipper mag ik overvaren".
Dat overvaren kon vandaag weer in de meeste ondiepe sloten, waar de twee cm ijs van gisterenmorgen goeddeels is weggesmolten. Maar wie weet: vanaf woensdag zien de weerkaarten er weer behoorlijk winters uit!
Voor een Elfstedentocht is het veel te laat in het seizoen, maar met een beetje geluk komen we wellicht toch nog even op natuurijs. Dan kunnen we daar onze Mini-Elfstedentocht rijden.
Waar gestrooid was, waren de wegen en fietspaden goed begaanbaar, maar elders was het behoorlijk glad, met name op de stoep.
Zodoende ben ik gisterenmiddag een uur bezig geweest om voor de veiligheid van onze klanten het trottoir voor de bibliotheek vrij te maken van de aangekoekte laag van aangetrapte sneeuw en ijzel. Denk dus niet, dat ik een taakstraf had!
Alleen het idee al....
De schaatslessen vandaag waren ook bepaald geen straf. Het was vanmiddag alweer de laatste les voor de buitenschoolse sport. Als afsluiting hadden we een Mini-Elfstedentocht op de binnenbaan.
Om de 3 ronden mochten de kinderen een stempel halen.
Met rode konen van de inspanning reden zij hun rondjes, waarna zij aan het eind van de training, naast de volle stempelkaart, een certificaat van deelname aan deze door de gemeenten Leiden en Voorschoten georganiseerde schaatscursus.
De mooie foto's van de Mini-Elfstedentocht zijn gemaakt door Barbra Verbij, de moeder van Dirkje, één van de enthousiaste kinderen uit mijn trainingsgroep van de buitenschoolse sport.
Wie nog een professionele fotografe zoekt....
Dankzij een slimme ingeving van mij hadden de schaatstrainers en de dweiler het makkelijk. Het parcours op de binnenbaan bleef staan en de kinderen van de IJVL konden ook heel veel rondjes maken voor hun Mini-Elfstedentocht.
Om kwart over 6 ruimden we gezamenlijk alles weg, waarna Joost Wösten de hele groep nog een paar keer liet starten, voordat we de les afsloten met "Schipper mag ik overvaren".
Dat overvaren kon vandaag weer in de meeste ondiepe sloten, waar de twee cm ijs van gisterenmorgen goeddeels is weggesmolten. Maar wie weet: vanaf woensdag zien de weerkaarten er weer behoorlijk winters uit!
Voor een Elfstedentocht is het veel te laat in het seizoen, maar met een beetje geluk komen we wellicht toch nog even op natuurijs. Dan kunnen we daar onze Mini-Elfstedentocht rijden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
