Dat je met schaatsen op natuurijs rekening moet houden met scheuren, is een soort natuurwet.
Dat ligt anders bij kunstijsbanen. In de tijd voor de opkomst van de klapschaatsen zaten er ieder publieksuur na een half uur brede scheuren in het ijs in de bochten. Zowel bij het ingaan als het verlaten van de bochten moest je hier op verdacht zijn.
Met de overstap op klapschaatsen van vrijwel alle schaatsers, verdwenen de scheuren.
Tot dit en vorig jaar. Door de natuurijsperiodes is het drukker geworden in de Leidse IJshal. Er zijn er meer "beginners", die de smaak te pakken hebben gekregen. Een paar van deze nieuwkomers hebben behoorlijk veel kracht, waarmee ze met de punt van hun schaats afzetten. Soms vliegen de ijsspetters je om de oren, als je vlak achter of naast hen rijdt.
Op deze manier krijg je kleine scheurtjes. Dat is op zich geen probleem. Tot het moment, dat iemand in dat scheurtje rijdt. Deze trapt het ietsje verder uit, een volgende schaatser trapt het weer iets verder uit en zo ontstaan er langzaam maar zeker serieuze scheuren.
Zo was het ook gisterenavond. Het was minder druk dan de afgelopen maand, maar enkele technisch minder geschoolde schaatsers waren zeer enthousiast aan het harken met de punt van hun ijzers. De eerste helft van de training reed ik net zo lekker als de afgelopen twee weken, tot het moment, dat ik bijna onderuit hing toen ik in de bocht met mijn linkerschaats in zo'n scheur terecht kwam. Ik kon het gelukkig nog net op tijd corrigeren, want er zat een man of 10 achter me.
Met mijn teer gestel leek het me niet zo geslaagd, als een aantal van hen over mij heen zou vallen. Voor mij was het het sein om iets langzamer te gaan schaatsen en gewoon in het peloton mee te rijden, temeer daar Martien Wijnand op kop een behoorlijk tempo reed.
Toen de meesten rond half 10 de ijsbaan verlaten hadden, kwam voor mij het moment om mijn trainershart weer te laten spreken. Eerst gaf ik iemand, die ruim een uur rondreed met een puur achterwaarts gerichte afzet. Bij hardlopen is dit heel effectief, maar met schaatsen totaal niet. Ik leerde hem, hoe je het beste zijwaarts af kunt zetten: niet wegtrappen, maar wegduwen!
De laatste 10 minuten reed ik met de jonge schaatser, die in het begin van de avond met flinke kracht met de punt afzette. Middels de "clownsstap" leerde ik hem om de druk achterop de ijzers te schaatsen. En ik moet zeggen: hij was een vlugge leerling.
Zodoende hoop ik, dat hij in het vervolg geen scheuren meer veroorzaakt. Voorkomen is immers beter dan genezen.
Hopelijk hoeven we volgende week dinsdag niet te stoppen met scheuren vanwege de scheuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten