Paaszaterdag

Ons Paasweekeinde kon niet meer stuk. Daar gisteren volledig in het teken stond van onze kleinzoon Faas, was de realiteit van vandaag, dat er heel wat boodschappen gehaald moesten worden.
Allereerst betrof dat de gebruikelijke hoeveelheid voedingsmiddelen bij "De Helianth", waaronder 3 zoutarme broden. Voor de rest fietsten we nog even naar de markt voor verse vis.

Verder reden we naar Leiderdorp voor wat nieuwe zooltjes in wandelschoenen, kochten we een nieuwe reistas op wieltjes en her en der in Leiden nog wat andere spullen. Bepakt en bezakt fietsten we op huis aan.

Na thuis geluncht te hebben fietste Ada naar de volkstuin. Ik deed dat met een omweg. Ik haalde nog een zak tuinaarde. Samen fietsten we naar mijn schoonouders toe, die we konden begroeten als overgrootvader en overgrootmoeder. Een hele mond vol.

Na gezellig koffie en thee met hen gedronken te hebben, trapten we naar huis toe. We hadden vandaag 38 kilometer gefietst, waarmee het maandtotaal op 770 kilometer uitkwam en het eerste kwartaal op 2288 kilometer. Veel fietsen houdt je fit!

Via crucis

Gisterenavond fietsten opa en oma in de stromende regen nog even naar de Hooglandse kerk, waar "Via crucis" van Franz Liszt werd uitgevoerd door het "Schola Cantorum" onder leiding van Wim de Ru met Ronald Meester achter de piano.

Op muzikale wijze wordt met voornamelijk Latijnse teksten de op Goede Vrijdag in katholieke kerken gebruikelijke kruiswegstaties verteld. Het werd heel ingetogen gezongen. Uit eigen ervaring weet ik, dat ingetogen zingen een stuk moeilijker is dan uitbundig. Maar dat paste dan ook wel bij deze dag.

Op de dag, dat je je eerste kleinkind voor het eerst gezien hebt, besef je weer eens de kwetsbaarheid van het leven. Goede Vrijdag is daar bij uitstek een dag voor om dat te ervaren.

Faas

De geboorte van je eerste kind is de grootste (en mooiste) verandering in je leven. Maar de geboorte van je eerste kleinkind mag er ook zijn. Vanmorgen werden we gebeld met de mededeling, dat onze kleinzoon Faas om een uur of half 8 geboren was. Voor ons was het dus met recht een Goede Vrijdag.

Na familie en vrienden via telefoon en vooral via mail op de hoogte te hebben gebracht, fietste Ada naar de volkstuin, terwijl ik dat lopend deed. De training voor de marathon van Leiden mag ik niet verwaarlozen.
Na thuis geluncht te hebben fietsten we naar Leiden Centraal, waar we via trein en bus naar het ziekenhuis reisden, waar Faas geboren was. Uiteraard feliciteerden we de kersverse vader en moeder van harte. Op deze Goede Vrijdag wordt het leven doorgegeven. Er wordt altijd maar vanzelfsprekend over gedaan, maar ieder nieuw leven is toch een wonder.

Faas betekent standvastig raadsman. Daar kan deze trotse grootvader zich wel in vinden.

Net als in de omschrijving op Wikipedia van de enige andere persoon met de voornaam Faas die ik ken, Faas Wilkes: "Deze voetballende gentleman wordt gezien als één van de beste en sierlijkste Nederlandse voetballers aller tijden."

Wie denkt er dan niet meteen aan de opa van Faas? Bij DIOS weten ze, hoe sierlijk ik met mijn lange manen de tegenstanders wist te passeren. Zonder bal, dat dan weer wel. Je kunt niet alles hebben in het leven....
Maar gelukkig had Faas een muts op, toen hij om 5 uur het ziekenhuis mocht verlaten. Via de app kreeg ik al de opmerking: "Hij heeft zijn schaatsmuts al op!"

Waarlijk, dit is écht een Goede Vrijdag!

Heen en weer

Het was een dag met diverse kortere fietsritten. Het begon al vanmorgen, toen ik naar Katwijk fietste, waar het personeel van Bibliotheek Katwijk om kwart voor 9 werd verwacht bij "Locals" voor een Paasontbijt.

Het was gezellig en het eten was prima.Tot mijn grote vreugde was er ook een grote bak met aardbeien. Toen er aan het slot nog een bodem aardbeien over was, offerde ik me maar weer op. Iemand moet het doen.

Met een goed gevulde maag fietste ik naar huis, waar ik nog wat werkte, voordat ik mijn gebit goed reinigde. Daarna reed ik om half 1 naar de Willem de Zwijgerlaan, waar ik naar de mondhygiëniste en de tandarts ging. Ondanks enkele onregelmatigheden werd mijn gebit goedgekeurd, maar wel met dit dreigement: "In september gaan we foto's maken!"

Ik fietste door naar Valkenburg, waar ik om 2 uur mijn uitleendienst had. Toen ik alles had weggeruimd, had ik eindelijk tijd had om te eten. Je kunt van mij veel verwachten, maar eten in de wachtkamer van de tandarts behoort daar niet toe.

Na mijn middagdienst fietste ik naar huis, waar ik een telefoontje kreeg, dat de reis heen en weer naar Rotterdam vooralsnog niet doorging.

Kopwerk

Op een tweetal banen heb ik naam gemaakt als het aankomt op kopwerk. Allereerst natuurlijk op mijn thuisbaan, de Leidse IJshal. Ik mag dan niet zo hard gaan, mijn sterkste punt is en blijft de gelijkmatigheid. Ik kan een tempo urenlang volhouden.

Dat is een groot voordeel bij de 1000 rondjes van Leiden. Maar ook de "Krasse knarren" vinden het prettig, als ik bij de gebruikelijke piramide van 125 rondjes de 5 kilometer op kop rijd.

Sinds ik aan de Bert Grotenhuis Bokaal meedoe, heb ik op de IJsbaan van Haarlem ook enige faam opgebouwd als de Diesel uit Leiden. En al helemaal, toen ik 2 weken geleden 198 kilometer kopwerk voor mijn rekening nam. Na 490 rondjes kreeg ik een kleine inzinking. De naamgever van de bokaal schreef heel snedig: "Mag ik ook zo'n inzinking, Bert?"

Hoewel het op een marathon of een Alternatieve Elfstedentocht niet altijd lukt, is het toch de kunst om deze inzinking zoveel mogelijk te ontlopen. En dat begint toch met de gelijkmatigheid.
Er zullen ongetwijfeld mensen zijn, die mij voor gek verklaren, dat ik bijna 200 kilometer kopwerk deed, maar ik heb inmiddels voldoende ervaring om te weten, dat dat mij minder energie kost dan dat ik rustig meerij in het peloton.

Daarvoor moet ik een uitstapje maken naar de natuurkunde. Op de afbeelding hierboven is te zien, dat hoe harder je rijdt, hoe meer vermogen er geleverd moet worden. Met name de luchtweerstand, die overwonnen moet worden, is van groot belang.
Simpel gezegd komt het er op neer, dat de luchtweerstand met iedere kilometer sneller kwadratisch toeneemt. Een kilometer sneller betekent dus 2 keer zoveel weerstand.

Nu is uit testen in de windtunnel gebleken, dat bij een ploegenachtervolging de kopman zo'n 20% meer luchtweerstand moet overwinnen dan de volgers.
Als je dan weet, dat een "verse kracht" het tempo nog wel eens een paar kilometer per uur op wil schroeven, kunnen we hier uitrekenen, wat er dan gebeurt.
Rijdt de nieuwe kopman 1 kilometer harder, dan neemt de luchtweerstand met 100% toe. Doordat je kopman af bent, bespaar je 20%. In het peloton dien je dus ongemerkt 80% meer luchtweerstand te overwinnen.
Bij 2 kilometer meer volgt nog een verdubbeling. Je hebt dan dus 300% extra luchtweerstand. Dan mag je die 20% er wel vanaf trekken, maar dan blijf je toch zitten met een toename van 280%.

Kortom, als je dit allemaal tot je door laat dringen, dan is de conclusie duidelijk: als je in staat bent om langdurig met een gelijkmatig tempo op kop te rijden, dan kost dat minder energie dan meerijden in een peloton met telkens wisselende snelheden.

Ik ben niet zo gek als ik er uit zie. Ik weet precies, wat ik doe. Je hebt een zekere dosis onverzettelijkheid nodig, maar dit langdurige kopwerk doe je vooral met je kop....

Wereldrecord

Slechts bij zeer hoge uitzondering wordt er bij het schaatsen nog een wereldrecord gebroken op natuurijs.

IJVL-lid Kjeld Nuis schaatste vandaag op een kilometer lange baan in Zweden een absoluut snelheidsrecord, waarbij een achter een auto glijdend scherm de wind volledig brak.

Dit in de IJshal Leiden ontbolsterde natuurtalent wist een snelheid van 93 kilometer per uur te halen. Ik ben al blij als ik op een derde van die topsnelheid kom....

Trainersbijeenkomst

Gisterenavond hadden we in de Leidse IJshal een trainersbijeenkomst van de IJVL. Er werd teruggeblikt op het afgelopen geslaagde schaatsseizoen. Het leuke is, dat de trainers op de andere uren exact dezelfde ervaringen hadden als deze veteraan: een rustig begin, na de Kerstvakantie een verdubbeling en tot het eind van het seizoen nog nieuwe kinderen. En net als op vrijdag zat iedereen te hannesen met de vijfrittenkaarten. En dan met name de kinderen, die een paar lessen er overheen kwamen.

Het mag genoegzaam bekend zijn, dat ik dit seizoen 2 keer gecontroleerd ben door de oogarts. Mocht ik iets over het hoofd gezien hebben, dan beschik ik in ieder geval over een doktersattest.
Naast terugblikken keken we ook vooruit. Op 16 april begint het droogtrainingsseizoen. Ik neem op maandag de strandtrainingen voor mijn rekening en op woensdag eens in de maand het skeeleren bij de G-schaatsers. Hetzelfde als de afgelopen jaren. Ik ben en blijf een saaie vent....

Rondje Valkenburgse meer

De aanloop naar de marathon van Leiden is begonnen. Waar ik vorige week 3 keer een kleine 10 kilometer gelopen heb, moet ik het duurwerk langzamerhand uit gaan breiden. Over 2 weken staat de eerste 30 kilometer op het programma.

Ik moest de planten op de volkstuin water geven, dus om aan de geplande 12 kilometer te komen kon ik 2 keer op en neer naar de tuin lopen, of ik kon een paar extra slingers maken. Ik koos voor het laatste. Vanaf huis liep ik naar de Rijndijk en vandaar langs het Valkenburgse meer richting Wassenaar. Daar kwam ik Klaas van den Broek tegen, met wie ik menig kilometer in de Leidse IJshal heb geschaatst.

Ik wees hem op de vitrine van IJsclub "Nooitgedacht", die op dit moment te bezichtigen is in "Het Dorpshuis" in Valkenburg. Na een minuut of 5 bijpraten vervolgden we onze weg.
Na de planten in de kas water gegeven te hebben, maakte ik de eerste lus door via het Ammonslaantje voor "Nellesteijn" langs naar de loopbrug over de A44 te rennen. Op dit stuk zag ik aardig wat puttertjes vliegen.

Vogels van mijn soort: mannetjesputters!
Via de ravage rond de aanleg van de Rijnlandroute liep ik weer terug naar huis met in de Stevenshof nog een slinger van een kilometer om de 12 vol te maken.

We zitten immers in de Paasweek, waarin 12 een belangrijke rol speelt. Jezus had 12 discipelen. Nu ben ik niet zo'n volgzaam type, maar het afgeleide van discipel heb ik wel degelijk: discipline. Met name zelfdiscipline. Opgelegde discipline is aan mij niet besteed.
Dus als je een training van 12 kilometer plant, dan maak je die gewoon vol. Dat is gewoon de basishouding, die je moet hebben, als je aan een marathon begint. Als je ergens aan begint, dan maakt je het gewoon af!

Vreemde kostgangers

Mijn moeder zaliger, een schat van een mens, die voor iedereen een goed woord over had, was zeer mild jegens anderen. Als ze al een oordeel over anderen had, dan zei ze vaak: "God heeft een hoop vreemde kostgangers."
Gisterenavond fietste ik met een andere schat van een mens, die mijn leven sterk veraangenaamd heeft, naar de Breestraat, waar we de "Vreemde kostgangers" in de Stadsgehoorzaal gingen aanschouwen en beluisteren.

Op Wikipedia wordt "Vreemde kostgangers" een Nederlandse supergroep genoemd en dat klopt helemaal. Met Boudewijn de Groot, George Kooymans en Henny Vrienten heb je drie rasmuzikanten met uitstekend bij elkaar passende stemmen, die ook nog eens goede componisten zijn. Bovendien waren er ook nog eens scherpe Nederlandstalige teksten met veel humor. Kortom, in een uitverkochte zaal konden Ada en ik genieten van een fantastische avond.

Voor de pauze speelden ze veel nummers van hun nieuwe cd "Nachtwerk". In de pauze kwam ik "Krasse knar" Aad van den Ouweelen tegen, met wie ik heel wat rondjes in de Leidse IJshal heb geschaatst. Nu waren we tevreden met een rondje bier, terwijl we praatten over onze verzamelingen schaatsboeken en alles, wat met schaatsen op natuurijs te maken had.
Na de pauze kwam Henny Vrienten alleen op voor een solonummer over een ouderwetse kroeg in Brabant met een zeer simpel toilet buiten. Tijdens onze fietsvakanties in Vlaanderen en Noord-Frankrijk zijn we dit soort café's regelmatig tegengekomen.

Nu we het toch over zompigheid hebben....

Aan het slot werden een aantal hits van de afzonderlijke leden van "Vreemde kostgangers" gespeeld. De aftrap werd verricht door "Jimmy" van Boudewijn de Groot.

Henny Vrienten, die ooit is begonnen als bassist bij Boudewijn, vervolgde met "32 jaar" van "Doe Maar".

Tot mijn grote vreugde zong George een van de allermooiste nummers van "The Golden Earrings".

"It's just a little bit of peace in my heart" klonk nog steeds loepzuiver, ondanks de soms zeer hoge tonen.

Boudewijn de Groot vervolgde met de meezinger "Als de rook om je hoofd is verdwenen".

Het slotakkoord was "Is dit alles?" van "Doe Maar".

Ada en ik hadden, net als de rest van de zaal, met volle teugen genoten. God mag dan al een hoop vreemde kostgangers hebben, van dit soort "Vreemde kostgangers" mag hij er nog wel een paar sturen!

Verknipt

Vanmiddag fietste ik onder een halfbewolkte hemel naar de volkstuin toe. Mijn vrouw was er al eerder naar toe gereden. Na een koude maart moest er langzamerhand wel wat gedaan worden.

Nu heeft Ada groene vingers. Die gave heb ik niet. Af en toe een groene neus, daar blijft het bij mij bij.

Desondanks had Ada wel wat voor mij te doen, terwijl zij wat zaaigoed uitpootte. Ik kon takken klein knippen. Daar kon ik mij wel in vinden. Anders mocht men eens denken, dat ik met een takkewijf getrouwd ben.

Ik deed dus, wat er van mij verlangd werd. In anderhalf uur heb ik menig takkie verknipt....

Cederen

Er zijn van die dagen, die redelijk vol te noemen zijn. Vandaag was zo'n dag. Na het ontbijt fietste ik met Ada naar de Herenstraat, waar we samen boodschappen deden bij "De Helianth". Ik fietste door naar Voorschoten, waar ik de boodschappen voor mijn schoonouders wegbracht.
Om kwart over 11 fietste ik naar station Voorschoten, waar ik met Hans Boers had afgesproken. Samen zouden we door "De Horsten" gaan lopen op deze bewolkte maar droge zaterdagmorgen.

Na een rondje van 8 kilometer door en om dit koninklijke landgoed, dat in elk jaargetijde mooi is, fietste ik naar huis, waar ik me douchte voordat ik met mijn vrouw lunchte. Aansluitend stapten we  weer op de fiets. Dit keer was de Lokhorstkerk onze bestemming. Daar zouden we onder leiding van Wim de Ru alles doorzingen van de "Misa Criolla" en 3 nummers uit de "Navidad  Nuestra" van de Argentijnse componist Ariel Ramirez.

Het Project Opus Cuatro van de Leidse Koorprojecten ligt aardig op schema. Natuurlijk waren er wat schoonheidsfoutjes, die door Wim op humoristische wijze werden gecorrigeerd, maar als geheel was het een geslaagde oefenmiddag.

We fietsten vanaf de Lokhorstkerk door naar mijn schoonouders. Terwijl Ada de Victoriabaars bakte en de aardappels met broccoli kookte, bogen wij ons over het cryptogram in Trouw. Zo leerde ik weer een nieuw woord kennen. Bij de omschrijving  "houterig afstand doen van" bleek het woord cederen te horen, waarbij heel duidelijk is, waar het houterige vandaan kwam..

Je bent nooit te oud om te leren. En dat op een goedgevulde dag.

Aurore

Afgelopen week kreeg ik van trainingsmaat Wierd Wagenmakers een uitnodiging voor de opening van de Tiende Wassenaarse Salon van Kunstgroep Wassenaar in Raadhuis "De Paauw". 

Behalve in "De Paauw" is de expositie ook te zien in Galerie "In de Molen", eveneens in Wassenaar. Dit kan van donderdag t/m zondag. De laatste kans is zondag 29 april.

Op deze waterkoude dag fietste ik eerst naar de volkstuin, waar mijn vrouw druk aan het werk was. Vandaar trapte ik door naar het gemeentehuis van Wassenaar, waar ik met Hans Boers heel wat keren door het park er omheen gelopen heb.
Met mijn Fryslân-muts nog op kwam ik binnen, waar Wierd juist bij de ingang stond.
"Zo kan ik wel binnenkomen", zei ik tegen mijn Friese schaatsvriend.

Ik was nog maar een paar minuten binnen, of Lux Buurman, auteur van het recent verschenen "Schilderboek", hield een toespraak, waarmee ze de tentoonstelling opende. Een rode lijn hierbij was het boek "Homo Ludens" van de historicus Johan Huizinga.

Een fraai voorbeeld van "De spelende mens" was een Indianenstam uit de Andes, die nog iedere dag een dans uitvoert, opdat de zon de volgende dag weer opkomt. Ooit is hen geleerd, dat als zij deze dans niet meer deden, de zonsopgang achterwege zou blijven.
"Met onze wetenschappelijke kennis weten we, dat er geen enkel verband is tussen de rituele dans en het opkomen van de zon", vervolgde Lux: "En toch gaat deze stam er mee door. Er zit een spelelement in de dans."

Nu hoef je iets soortgelijks niet eens de halve wereld over te reizen. In een column haalt auteur Tommy Wieringa een klooster in het zuiden van ons land aan, waar sinds 1875 al 143 jaar een kaars brandt, terwijl de Benedictinessen bij toerbeurt, maar wel onafgebroken bidden voor ons en voor de wereld.
We kunnen wel denken, dat alles rationeel kan, maar kunst komt juist voort uit het irrationele: de verbeelding. En daar komt een leuke paradox om de hoek kijken. Eerst vormt zich een beeld in je hoofd. Wil je deze vormgeven, dan moet je je ratio, je verstand, erbij gebruiken. Kunst is dus rationeel en irrationeel tegelijk!

Het verbindende thema van de tentoonstelling is "Aurore". Door het gelijknamige gedicht van Hélene Courrier lieten veel kunstenaars zich inspireren door de dageraad.

Het gedicht "Aurore" werd met pianobegeleiding in het Frans en in het Nederlands voorgedragen. Ik kon niet nalaten om aan Wierd te vragen, of het ook in het Fries kwam.

Daarna konden we de 70 kunstwerken met eigen ogen aanschouwen. 

Eén van de kunstenaressen vroeg mij na afloop, welk werk ik het mooiste vond. Ik wees een andere aan dan zij. En dat is ook het leuke van kunst: smaken verschillen. HET mooiste werk bestaat niet!

Kunst is niet rationeel. Kunst is gevoel. Bij een boek moet je soms tussen de regels door lezen, bij muziek komt het er op aan, hoeveel gevoel je in de noten legt.

Wat dat aangaat wist Lux, wat trouwens licht betekent, de juiste snaar bij me te raken bij de korte lezing over "Aurore".

 

Tuinenloop

Vanmorgen liep ik met een regenjasje in de regen aan naar de volkstuin om planten water te geven. Denk nu niet meteen, dat er een steekje aan me los zit. Dat is geenszins het geval. Althans niet op dit punt. In de kas placht het immers niet te regenen. Wil het zaaigoed het overleven, dan dienen ze voldoende vocht uit de grond te kunnen halen.
Het ijs was uit de regentonnen verdwenen, dus het was makkelijker om de gieter te kunnen vullen.

Het was nog vrij kaal op de volkstuin. Na een warm eerste deel van de winter, is vooral de laatste maand een stuk kouder dan normaal. Veel planten komen zodoende later op dan in andere jaren. En wie zichzelf rijk rekent met een warm Paasweekeinde, zou wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen.

Ik kwam bijna ook van een koude kermis thuis, want na 5 kilometer lopen voelde ik bij het betreden van de volkstuinen mijn linkerkuit: de voorbode van een krampaanval. Als sporter luister ik altijd zo goed mogelijk naar mijn lichaam. Zo voorkom je de meeste blessures.
Kennelijk was ik nog niet helemaal hersteld van 198 kilometer kopwerk in Haarlem.

Gelukkig wandel je rustig met een gieter met water in je hand, dus ik had een stief kwartiertje om te herstellen. Daarna begon ik rustig dribbelend aan de terugweg. Langzaam maar zeker werden de spieren weer soepel.
Na me thuis gedoucht te hebben, fietste ik onder een zwaar bewolkte hemel nogmaals naar de volkstuin. Op weg naar mijn werk gooide ik een zak met groente- en fruitafval in het compostvat. Lopen met 2 kilo schillen leek me niet zo'n geslaagd idee. Via de duinen reed ik naar Katwijk toe. Het was al met al een aardige trainingsmorgen.

Sleepwet

Het had vannacht weer aardig gevroren. Vooral de vorst aan de grond was opvallend: vanmatige vorst bij meetpunt Voorschoten tot bijna strenge vorst in Twente.

Om 8 uur fietste ik samen met mijn vrouw naar een stembureau, waar ik voor de gemeenteraadsverkiezingen een voorkeurstem uitbracht voor een van de raadsleden, die zich het meest actief heeft ingezet voor IJshal "De Vliet". Het leuke is, dat vandaag bekend werd, dat bij het buitenbad begonnen wordt met het plaatsen van zonnepanelen. Het energiezuinig maken van dit sportcomplex wordt derhalve vlot ter hand genomen.

Het leuke is, dat u zelf ook bij kunt dragen aan een energiezuinige combinatie van zwembad en ijsbaan. Ga naar www.333m.nl en adopteer een zonnepaneel voor € 333.33. Dit kunt u natuurlijk ook met anderen samen doen!
Nu boften we vandaag niet alleen met het weer, maar we mochten twee keer stemmen. Mijn stemgedrag bij het raadgevend referendum over de sleepwet zal niemand verbazen.

Ik was al jong in beeld bij wat toen nog de BVD heette.

Ik woonde nog op kamers in de Witte Rozenstraat en was zeer actief in de Anti Kernenergie Beweging. Ik zat aan de telefoon om een prikactie van Breek Atoomketen Nederland te bespreken, toen halverwege het gesprek de hoorn op de haak werd gegooid. Allebei dachten we, dat de ander het gesprek had afgebroken. Tot we er achter kwamen, dat dat niet het geval was.
"Ze laten wel heel duidelijk merken, dat we worden afgeluisterd", zeiden we tegen elkaar.

Nu weet u ook, dat ik betrouwbaar ben. Ik wordt al een jaar of 40 door de staat gecontroleerd.
Maar denk nu niet, dat ik de sleepwet heel erg vind.

In Engeland of Amerika is sleep wet nog veel vervelender....

De levensloop van de mens

In veel religies is 7 een heilig getal. Niet voor niets heeft een week 7 dagen. In het verlengde hiervan is 7 ook een geluksgetal.

In het boek "De levensloop van de mens" van Bernard Lievegoed speelt een cyclus van 7 jaar een grote rol. De ontwikkeling van het leven wordt in fasen van 7 jaar behandeld. Wat dat aangaat stappen mijn vrouw en ik vandaag over op een nieuwe levensfase. We zijn 35 jaar getrouwd.

Maar voor de rest was het een gewone werkdag. Ada vertrok om 8 uur naar haar werk, ik had tijd om eerst nog even naar de volkstuin te lopen om de planten in de kas water te geven. Het was de eerste trainingsloop in de aanloop naar de marathon van Leiden.

Het was een frisse loop. Het had vannacht op klomphoogte toch weer ruim 3 graden gevroren. Het Hellmanngetal van deze winter kwam daarbij voor meetpunt Voorschoten uit op 29,7.

Ondanks de koude tweede helft van februari en maart is het nog steeds een zachte winter.

De tweede koude periode in maart had er wel voor gezorgd, dat er ijs in de watertonnen lag. In de grootste ton was het zelfs een stevig plakkaat van minstens 5 centimeter dik. Op deze dikte kun je schaatsen.

Het leuke van ijs in een waterton of een emmer is, dat je het om kunt draaien. Als je dat doet, dan zie je, dat het ijs aan de onderkant absoluut niet glad is. Soms zie je gewoon ijspegels zitten.

Na de planten in de kas water gegeven te hebben, vervolgde ik mijn levensloop. Ondertussen had ik genoeg tijd om de eerste 35 jaar van ons huwelijk te overdenken.

Ik heb het gewoon getroffen met mijn vrouw. Eén van haar beste eigenschappen is haar engelengeduld. 

Als jullie nu maar niet gaan denken, dat je dat nodig hebt om het zo lang met mij uit te houden....