Durgerdam

We werden na een diepe slaap om 6 uur wakker en stapten ons bed uit om samen te ontbijten, de laatste spullen weg te ruimen en nog even te controleren, of we alles bij ons hadden.

Om half 9 zaten we op de fiets voor onze fietsvakantie door Noord-Nederland. Het eerste stuk was bekend terrein. Via Leiden Zuid-West trapten we naar Zoeterwoude-Rijndijk. Na de Molentocht gekruist te hebben, fietsten we via de Hoofdstraat in Leiderdorp naar de Ruigekade.

We passeerden Hoogmade en namen het fietspad langs de Wijde Aa naar Woubrugge, waar we bij bakker Tijsterman cappuccino en koude chocolademelk kochten. Aan de Wetering donken we het op.

Langs de Braassemermeer vervolgden we onze weg naar Rijnsaterswoude en Langeraar. De Paradijsbrug beloofde veel goeds.

In Nieuwveen hadden we een fietspad langs de Ursala naar Vrouwenakker. We volgden de Amstel, die ons via Uithoorn, Nes aan de Amstel, Zwaarte Kat en Ouderkerk in Amsterdam bracht. Hier sloegen we af naar het Science Park, waar we om 1 uur met onze jongste dochter hadden afgesproken. We troffen elkaar al op de Flevoroute.

Op het terras van "Polder", een in een oude boerderij gevestigd restaurant, namen de dames een spinaziesalade met notenpaté en blauwe kaas. Ik nam een kip-preisoep en een tonijnsalade.

Na de lunch liepen we "Anna's tuin" in met daarin een voedselbos. Tuinieren op de meest natuurlijke manier.

Hier zagen we ook een dagpauwoog. Zo vaak zie je deze vlinder niet.

Na een uur door deze tuin en ruigte gewandeld te hebben, namen we nog thee, cappuccino en jus d'orange, doordat we afscheid namen van onze dochter. 

Na een paar bruggen benut te hebben aan de oostzijde van Amsterdam, hadden we het Buiten-IJ overgestoken bij Schellingwoude. 

We reden oostwaarts naar Durgerdam, waar we na 73 kilometer de Eureka Susten 3XP opzetten aan het Kinselmeer op camping "De Badhoeve".

Nadat we alles voor het eerst in 2020 hadden opgezet, ging ik aan het dagboek beginnen, terwijl Ada begon te lezen in "De bijenhouder van Aleppo" van Christy Lefteri.

Om 7 uur stapten we weer op de fiets. Door Durgerdam reden we naar Amsterdam-Noord. We zouden haar het nieuwe huis van Sheila bezichtigen. Ada reed voorop over de dijk en ze had er veel zin in.

Zoveel, dat ik zei: "Zijn we niet te ver gereden?"

Dat klopte, want bij navraag bleek, dat we een kilometer of 3 terug moesten. Uiteindelijk vonden we de nieuwe woning.

Arie, de zwager van Sheila, was er ook. Samen hadden ze vanmiddag in het Waterland Hij bleek uit Valkenburg te komen, waar ik iedere week in de bibliotheek werk. 

We werden getrakteerd op een heerlijke rijstschotel. Om 8 uur ging dat er wel in.

Om 10 uur fietsten we over stille weggetjes naar Durgerdam, waar de kilometerteller stokte op 92.78 kilometer. Een uur later lagen we in de tent, waar de slaap snel kwam na een dag met veel tegenwind.

's Avonds viel de wind vrijwel weg.

Een te koude juli

Wie het weer van vandaag in ogenschouw neemt, zou het niet zeggen, maar we hebben een te koude juli achter de rug. Er werd opgeroepen om niet meer naar de stranden van Katwijk en Wassenaar te komen.

Dat merkte ik vanmorgen al, toen ik naar de binnenstad van Leiden fietste. Het verkeer op de Haagweg stond vast en ook de hele Haagweg stond vol met auto's. De brug over de Rijn aan het eind van de Churchilllaan is wegens een restauratie voorlopig buiten gebruik, dus alle badgasten moesten omrijden.

Ik haalde vanmorgen de gerepareerde fietstas op bij de schoenmaker in de Bakkersteeg. Daarna fietste ik door naar "De Helianth" in de Herenstraat, waar ik de nodige voorraad aanvulde.

Thuis gekomen reden Ada en ik met Faas naar de volkstuin. Het was tropisch warm, terwijl we water gaven, boontjes plukten en uien oogstten.

Een deel van de oogst brachten we naar Ada's ouders, waarna wij naar huis door fietsten. Na het eten deed onze kleinzoon een middagdutje, terwijl wij wat spullen van de vakantie wegwerkten en de eerste kledingwassen deden. Het was niet erg om binnen te zijn. In onze tuin was het gewoon te heet. De slotdag van de hooimaand was dan ook recordwarm.

Toch is deze bloedhete 31 juli een dissonant in deze te koude maand. We mogen dan in een opwarmend klimaat zitten, af en toe zit er een uitschieter naar beneden bij.

Voor het eerst sinds 2011 beleefden we een koele juli. Dat hebben we aan den lijve ondervonden. Met 1500 kilometer fietsen ben ik in juli genoeg uren buiten geweest om dat te kunnen onderschrijven.

Op de koele julimaand van 2011 volgde een half jaar later een heel mooie korte maar hevige winter. Ik weet het, resultaten uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst. Maar wel een wenkend perspectief....

"Wie wil er mee naar Wieringen varen?"

Door de coronacrisis was het al snel duidelijk, dat als we al met vakantie zouden kunnen gaan, dat het dan in ons eigen land zou worden.

Maar doordat het tot half juli niet mogelijk was om de fiets in de trein mee te kunnen nemen, moesten we van huis uit gaan fietsen en ook op deze manier weer thuis komen.

Een artikel uit het tijdschrift "Roots" bepaalde het eerste doel van de fietsvakantie: het voormalige Waddeneiland Wieringen.

Het eiland is al heel lang bezongen in het volkslied "Wie wil er mee naar Wieringen varen?".

Zo kwamen mijn vrouw en ik uit op een rondrit door het noorden van ons land. Om te beginnen in Noord-Holland, waar ik mijn 65e verjaardag vierde.

We staken het IJsselmeer over met de veerboot van Enkhuizen naar Stavoren, waarna we de provincies Fryslân, Drenthe, Overijssel, Gelderland, Utrecht en natuurlijk Zuid-Holland aandeden. 

Vandaag kwamen we na 11 dagen fietsen terug. We hebben in die tijd exact 921 kilometer afgelegd, hetgeen neerkomt op bijna 84 kilometer per dag. Voor 2 65-plussers geen gek gemiddelde.

De gemiddelde snelheid lag op 16,12 kilometer per uur. We zaten 57 uur en 7 minuten in het zadel. De maximumsnelheid lag op 40,96 kilometer per uur. Dat moet ongetwijfeld tijdens een van de spaarzame afdalingen gebeurd zijn.

De komende weken zal ik het nodige over onze fietsvakantie op dit blog plaatsen. Wellicht dat u dan ook de schoonheid van ons land weer ontdekt.

Bloedmaan

Je hebt zo van die dagen, dat je een hoop dingen moet doen. Achter elkaar, want ik ben een man. Ik kan geen 2 dingen tegelijk. Hoewel?

Mijn vrouw ging vanmorgen om een uur of 9 naar de volkstuin, terwijl ik bij "De Helianth" boodschappen ging doen voor mijn schoonouders en onszelf. Ik bracht onze levensmiddelen thuis, pakte de spullen, die ik nodig had en fietste door naar Ada's ouders, waar ik in de tuin een kopje thee dronk, voordat ik verder ging.
Ik reed via de volkstuin, want ik wilde het groente- en fruitafval wegbrengen om te composteren, terwijl ik een paar oude hardloopschoenen wilde wisselen. Daarna trapte ik door naar de Bakkersteeg, waar ik bij de schoenmaker een fietstas en mijn goede Meindl-schoenen ter reparatie bracht.

Ik reed voor de tweede keer naar huis, waar ik de was uit de wasmachine haalde en in de douche en het trapgat ophing.

Ik lunchte even voordat ik de fiets weer besteeg. Dit keer reed ik naar Hillegom. Ik had met Joep Kapiteijn afgesproken om naar "Klein Duimpje" te gaan. We hadden om half 4 een tafel op het zonnige terras besteld. Het was dan ook heerlijk zomers weer.

Ik nam een zomers biertje: HillegomsWeizen. Joep verraste me met de bestelling van een bloedmaan.

Bij zo'n naam denk je meteen aan duistere  mythes uit ver verleden tijden.

Maar gelukkig was het niet zo onheilspellend als de naam doet vermoeden.

Daar de voorproever geen vergiftigingsverschijnselen vertoonde, durfde ik het aan om bij de tweede ronde ook een "Bloedmaan" te bestellen.

Het smaakte me prima. Zozeer, dat ik 2 flesjes meenam naar huis. Pas in 2033 wordt dit speciaalbiertje weer gebrouwen door "Klein Duimpje". Dat drink ik wel een keer op in het zilveren licht van de maan.

Maar eerst fietste ik om 5 uur, toen onze gereserveerde anderhalf uur op het terras er op zat, in het zonlicht naar huis, waar ik om kwart over 6 na in totaal 76 kilometer fietsen, aan kon schuiven voor een rijst-kerrie-schotel na deze kennismaking met de schijngestalten van de maan.

Laatste schooldag

Het was voor mijn vrouw een bijzondere dag. Het was haar laatste officiële werkdag. En daar ze 44 jaar geleden voor het eerst voor de klas stond, heeft ze heel wat uren gemaakt op haar scholen. Maar vandaag was het toch echt haar laatste schooldag.

Hoewel zij voor alle festiviteiten de hele dag de hort op was, liep ik toch bepaald niet met mijn ziel onder mijn arm. We hadden onze kleinzoon een nacht te logeren gehad en opa mocht vandaag de hele dag met hem optrekken.
Om een uur of 10 fietste ik eerst naar de bouwwerkzaamheden bij de Rijnlandroute, waar de graafmachines druk in de weer waren om vrachtwagens vol grond te scheppen.

We verlieten de bouwplaats en reden naar Valkenburg, waar ik bij IJVL-trainingsmaat Wim Slootweg bloemen kocht, die we naar mijn schoonouders brengen. Hun achterkleinzoon mocht dit aan zijn overgrootouders aanbieden.
Wij fietsten door naar "Het Kompas", waar we spullen van mijn vrouw, die mee naar huis moesten, ophaalden. Maar niet nadat onze peuter eerst een half uur gezellig speelde op het schoolplein.
Thuis gekomen werd er eerst nog wat met de duplo en de brandweerwagen gespeeld, voordat we aan tafel konden voor de lunch.

Daarna gingen we naar 2 speeltuintjes in de buurt toe. De loopfiets ging mee en ik kan u verzekeren: als onze tweejarige aanzette, dan moest opa aardig doorlopen om hem bij te houden.
Het ruime speelkwartier werd afgebroken, doordat opa wat rook. Geen onraad, maar gewoon de derde poepluier van vandaag.  Alle goede dingen bestaan in drieën!

We bleven thuis, waar nog genoeg speelgoed was. En prentenboeken om voor te lezen.

Om een uur of 5 kwam Ada even langs, voordat ze met een collega uit eten ging. Een andere collega kwam met de auto de afscheidscadeau's brengen. Zodoende kon Faas een tweetal boeken aan zijn oma overhandigen.

En het na de laatste schooldag zeer toepasselijke "Vrijheid".

Bij het avondeten bleek, hoe intensief een dag optrekken met opa was. Na 2 happen warm eten viel hij in de kinderstoel in slaap. Ik nam hem in mijn armen en legde hem voorzichtig op de bank.

Zijn schoolloopbaan moet nog beginnen, die van zijn oma zit er nu op.

Lopen als een kievit

Vanmorgen fietste ik naar horlogemaker Plessen in Leiden Zuid-West. Het bandje van mijn horloge was bijna door, dus ik moest vervangen worden. Daarnaast moest er in een klok een nieuwe batterij gezet worden, zodat ik weer bij de tijd was.

Thuisgekomen kleedde ik me om. Ik zou gaan hardlopen op deze wisselvallige dag. Tijdens het aantrekken van mijn sportkleding kletterde de regen op het dak.

Ik wachtte heel even, tot de zwaarste regen voorbijgetrokken was.

In een miezerregen liep ik naar de Maaldrift toe. Op het doodlopende weggetje, waar ik tijdens de coronatijd heel wat kilometers heb afgelegd, werd ik getrakteerd op een weiland vol vogels.
Het gras was niet zo lang geleden gemaaid en het hooi was eraf gehaald. Door de regen van vanmorgen en vannacht was er voor veel vogels wat te halen.

Ik zag tientallen kieviten in de wei hun kostje bij elkaar scharrelen. Daarnaast wat duiven, kraaien, een kleine zwerm spreeuwen en een stuk of 12 visdiefjes.
Het spreekt voor zich, dat ik dit gedeelte van de Maaldrift liep, want als je hardloopt, vluchten de vogels veel sneller van je weg.

Maar het meest bijzondere was de grutto of de wulp, die ik een stuk verderop zag lopen.

Vanaf een meter of 50 kon ik niet goed zien, of deze grote steltloper een rechte of een kromme snavel had. Ik vermoed, dat het een grutto was.
Na 10 minuten kijken koelde ik af, zodat het tijd werd om weer te gaan lopen als een kievit. Ik liep de Maaldrift uit naar de A44, waar ik over de loopbrug naar het Valkenburgse meer rende. Zo kwam ik na 10 kilometer hardlopen weer thuis, nog nagenietend van het weiland vol weidevogels.

Een koude juli?

Het is even wennen,een julimaand, die vermoedelijk te koel uit gaan pakken voor de tijd van het jaar zoals uit bovenstaande temperatuuranomalie over een maand tijd blijkt. Ter relativering beneden het gemiddelde halverwege mei. Hierboven kun je zien, hoe weinig er van die koude start van mei is overgebleven.

Vorig jaar stonden we aan de vooravond van een hittegolf, waarbij de 40 graden Celsius in ons land met gemak werd overschreden.

Tijdens onze fietsvakantie in Duitsland deelden we volop mee in de "vreugde".

Gezien de weersverwachtingen zit dat er in juli niet in.

Op weerwoord.be zag ik enkele interessante staatjes over de afwijkende temperaturen van de afgelopen weken in deze tijde van warmterecords.

De eerste helft van juli verliep duidelijk te koud. Dit is hier goed te zien.

Zoals het er nu naar uitziet, kunnen we er vanuit gaan, dat juli 2020 een te koude maand gaat worden. En dat mag enigszins verrassend genoemd worden. April, mei  en juni waren veel te warm. Denk echter niet, dat dit voor de rest van het noordelijk halfrond geldt.

In Siberië was er zelfs een hittegolf met temperaturen boven de poolcirkel van boven de 30 graden.

Er is dus nog absoluut geen trendbreuk te bespeuren, ondanks het sterk verminderde luchtverkeer.

Plangagenet

Gisterenavond verzorgde Jaap de Gorter de droogtraining van de IJVL. Het was een training uit mijn hart gegrepen, want de schaatsplanken werden voor het eerst dit seizoen uit de containers bij "Swift" gehaald. Mijn favoriete oefening!

Dit hield wel in, dat de droogtraining op "De Bult" plaats zou vinden en niet in het Romeinse fort. Na de schaatsplanken tussen de brandnetels aan de ene kant en de doornstruiken aan de andere kant door naar het grasveld naar boven gesjouwd te hebben, liepen we een rondje van 650 meter in.
Daar Hans Boers met enige vertraging aan zou komen, zou hij ons vermoedelijk mislopen. Derhalve liep ik naar het clubhuis van "Swift". Daar zag ik zijn auto wel staan, maar Hans niet.

"Die is al naar het Romeinse fort", dacht ik, en ik liep de kilometer er naar toe. Daar was hij niet, dus ik liep onverrichter zake terug naar "De Bult", waar de rest van de groep sprongoefeningen op de trappen deed met aansluitend een meter of 500 lopen. Hans was hier ook, dus ik was degene, die mis was gelopen!

Dat ik de sprongoefeningen daardoor gemist had, vond ik zelf geen gemis. De krampscheuten van zaterdag zaten nog in mijn hoofd. Niks forceren dus. Ik deed dus op de trap, waarvoor deze bedoeld is: omhoog lopen.

Na een warme dag hadden we een zwoele zomeravond, dus dat werd behoorlijk zweten. Zeker bij het schaatsplanken. Jaap had een piramide van 30, 60 en 90 seconden opgesteld. De ene helft ging touwtjespringen, de andere op de planken.
Ik begon daar mee, zodra ik de sokken over mijn schoenen had aangetrokken en bleef continu de schaatsbeweging uitvoeren, ook als de anderen pauzeerden. Ik was zo'n 10 minuten bezig met deze zware oefening.

Maar goed, ik sloeg het touwtjespringen over met het oog op mijn linkerkuit. In plaats daarvan deed ik 10 minuten continu schaatsstappen. Het asfalt van het pad werd rondom mij nat van het zweet, dus ik liep de kantjes er niet vanaf. Na een rondje uitlopen zat de droogtraining er op.
Tijd voor een nattraining. Met Jos Drabbels, Andrea Landman en Jaap de Gorter fietste ik naar café "Plantage", waar Wil Verbeij al op het terras zat. Met een groot deel van de Elfstedenploeg van 11 februari 2012 hadden we een gezellige afsluiting van de droogtraining.

De noodzakelijke vochtcompensatie deden we middels "'t IJ van de Duvel", een heerlijk zomerbiertje.

Dit maakte de tongen los. Op een gegeven moment kwamen we te praten over Covid-19. Eén van de meest kenmerkende symptomen is het verlies van reuk en smaak.
Zodoende voelde ik mij gedwongen om een bekentenis te doen: "Ik heb mijn hele leven al smakeloze humor!"
Met de nodige lachsalvo's zaten we heerlijk op het terras van café "Plantage". Wat dat aangaat zaten de terrasstoelen stukken comfortabeler dan de troon van de koningen van het Huis Plantagenet.

En bij ons ging het er stukken gezelliger aan toe dan bij het koninklijk geslacht Plantagenet.