Grauwsluier

Het is de warmste Oudjaarsdag sinds in 1901 met de metingen in het hele land is begonnen. De madeliefjes staan in bloei in de tuin alsof het lente is. Het weer heeft echter meer weg van herfst. Voor de zoveelste keer deze maand maken de regenmeters overuren.

Het hele verhaal van het weer in december wordt verteld door de meter van de zonnepanelen. Op 1 december stond deze op 6.92 Megawattuur, nu op 6,93. Er is in deze hele maand net zo veel bij gekomen als op een enkele zonnige dag in de zomer. Er hing over deze sombere december een grauwsluier. Voor mij is dat eigenlijk wel kenmerkend voor heel 2017. 

Dit jaar heeft net als andere jaren best veel mooie momenten gebracht, maar er hing een grauwsluier over door het overlijden van mijn oudste broer Kees en van trainingsmaat Dick van Beelen.

Zelf ben ik dit jaar onverwachts met een veel te hoge bloeddruk in de medische molen beland. Diverse sportvrienden zeiden tegen me, dat ik met een tijdbom in mijn lijf heb rondgelopen. 

Alsof dat nog niet genoeg stof tot nadenken was geweest, ontsnapte ik na de beklimming van de Grand Ballon op de terugweg naar de camping aan de dood, toen er vanaf een steile helling stenen op het fietspad werden gegooid. 

Derhalve is het besef, dat je als mens heel kwetsbaar bent, het afgelopen jaar zeer goed tot mij doorgedrongen. Ik heb mijn lichaam goed leren kennen dit jaar, mede door de bijwerkingen van diverse medicijnen. Echter niet alle bijwerkingen zijn negatief. Door de plaspillen ben ik een kilo of 5 lichter geworden. Het lopen gaat daardoor letterlijk lichtvoetiger.

Dat was dit voorjaar bepaald niet het geval. Met de handrem erop en het lood in de schoenen liep ik linea recta naar de rode lantaarn toe. De voorbereiding op de marathon van Leiden was meer mentaal dan fysiek. Maar als een Breed ergens een broertje aan dood heeft, dan is het wel aan opgeven.  Ook al was de tijd op de marathon mijn langzaamste ooit, ik liep hem wel gewoon uit.

Ook de Bert Grotenhuis Bokaal en de 1000 rondjes van Leiden gingen trager dan te doen gebruikelijk, maar daar maal ik niet om. Ik maal liever met mijn benen rondje na rondje.

Die benen maalden afgelopen zomer ook, toen ik met mijn vrouw 1126 kilometer fietsten door de Eifel, de Ardennen, de Elzas, de Vogezen en het Zwarte Woud met aardig wat beklimmingen bij onze jaarlijkse fietsvakantie. Het uitzicht was af en toe overweldigend!

Nu we het toch over fietsen hebben: dit jaar heb ik in totaal 10.128 kilometer gefietst. Met de longinhoud zit het dus wel goed. Die longinhoud kon ik trouwens goed gebruiken bij twee koorprojecten, waar ik in 2017 heb meegedaan. In het voorjaar oefenden we voor de Leidse Koorprojecten op de muziek van Gioachino Rossini en Giuseppe Rossini.

Waar het bij de repetities vaak stroef ging, ging het bij de uitvoering ineens helemaal goed. In de sport noemen ze dit pieken op het juiste moment.

Het tweede project betrof "The Armed Man" van Karl Jenkins met een goede repetitie en een overweldigende uitvoering.

Nu we het toch over strijd hebben: de rode draad was de strijd om het behoud van kunstijs in Leiden. Het hele voorjaar door voerden de schaatsers uit Leiden en omgeving actie om IJshal "De Vliet" te redden. Dit gebeurde zowel in het Stadhuis als op het Stadhuisplein.

En zoals iedere duursporter weet: de aanhouder wint. In oktober werd bekend dat er een opvolger komt voor de voormalige Ton Menken IJsbaan.

Vooralsnog betreft het een 250-meterbaan. Als schaatsers moeten we in 2018 nog wel flink aan de bak om er een 333-meterbaan van te maken. De eerste stap is om allemaal schaatsmaat te worden!

Maar hoe leuk het schaatsen in de Leidse IJshal ook is, er gaat niets boven schaatsen op natuurijs. Na 3 jaar misgegrepen te hebben, konden we in januari eindelijk weer op natuurijs schaatsen. De eerste toertocht was op de Ankeveense plassen.

In die week konden we nog een drietal dagen schaatsen op de ons zo vertrouwde Vogelplas. Het is altijd gezellig met een hoop bekenden!

Al met al was dit voor mij een jaar met 2 gezichten, dat keurig is samen te vatten in dit lied van "The Golden Earrings".

Rest mij u een goed en gezond 2018 toe te wensen. Hopelijk wordt het een jaar zonder grauwsluier.

Meetpunt Voorschoten

We beleven een bijzonder sombere december en er valt heel wat neerslag.

Gisteren was het raak en vandaag evenzeer.

Af en toe bekruipt je dit gevoel.

Na bij "De Helianth" de wekelijkse voorraad zoutarm brood gehaald te hebben, fietste ik in regenkleding gehuld door naar de bibliotheek van Valkenburg. Bij het afslaan bij de Zonneveldslaan zag ik vlak boven het water van de sloot een ijsvogel vliegen. Hoewel het na de vele slappe winters van de afgelopen jaren geen zeldzaamheid meer is, toch zie je deze blauwe vogel niet dagelijks.

(Foto G.van Stijn)
's Middags trok ik thuis mijn sportkleren aan en liep naar de Maaldrift toe, waarbij ik de door Rob Pijpers zo helder gefilmde ravage langs het nieuwe fietspad bij de Rijnlandroute tweemaal passeerde.

Bij de Maaldrift aangekomen liep ik het doodlopende weggetje tussen de nu nog grotendeels ongeschonden weilanden door in. Net voorbij de knik in de weg ligt "The Country Stable", een paardenboerderij. Daar ligt een meter of 200 achter de bak het KNMI-meetpunt Voorschoten.

Om de 10 kilometer vol te maken, liep ik terug in de Stevenshof nog even heen en weer langs de weilanden. Zo kon ik goed inschatten, dat meetpunt Voorschoten maximaal 2 kilometer van ons huis af ligt.
Nu we het toch over het weer hebben: de te vroeg overleden Rijnsburgse weerman Bas Schijff voorspelde aan de hand van het weer van Tweede Kerstdag tot en met Driekoningen het weer voor het komende jaar in grove lijnen. Dit Vogezensysteem voorspelt niet veel goeds. Het weer is eigenlijk de hele maand december grauw en druilerig met regelmatig buien. Tweede Kerstdag en woensdag weken daar niet veel vanaf. Alleen de tweede helft van 26 december scheen de zon. Daar zon in de winter vaak gepaard gaat met vorst schat ik in, dat de tweede helft van januari kans is op begin deze maand genoemde natuurijsperiode.

Hopelijk zien we elkaar dan weer op de Vogelplas.
Volgens het Vogezensysteem kunnen we de rest van de winter afschrijven, tenzij de neerslag naar beneden komt in de vorm van sneeuw.

IJVL op OKT

Toen ik vrijmiddag vanaf mijn werk naar huis fietste, reed ik in de natte sneeuw. Ruim een uur later kon ik me weer in regenkleding hijsen, maar nu omdat het gewoon regende, zoals wel vaker in deze bijzonder sombere december. Hopelijk tapt december 2018 uit een ander vaatje.

Bij de Leidse IJshal aangekomen hadden we net als vorige week met 4 IJVL-trainers 8 kinderen onder onze hoede. Zodoende konden we hen weer veel individuele aandacht geven. Vooral bij het pootje over was dit heel handig.
De vuurwerkshow en de oliebollen fungeerde uiteraard ook als kapstok om verschillende oefeningen aan op te hangen.

Na de stoelendans met pilonnen als laatste oefening van 2017 reed ik zowaar een keer droog naar huis toe, waar op het Olympisch Kwalificatietoernooi een drietal IJVL-ers meedeed. Er zijn weinig schaatsverenigingen in Nederland, die dit kunnen zeggen.

Roxanne van Hemert, voormalig wereldkampioene bij de junioren, werd 14e op de 1500 meter in 1.59.06.
Ook Tijmen Snel, de eerste leerling van mij, die het tot wereldkampioen wist te schoppen. Hij werd dat bij de junioren op de teamsprint. Hij haalde het OKT, maar niet de Olympische Spelen met een 19e plaats op de kilometer in 1.11.08.

Maar het beste was tot het laatst bewaard. Kjeld Nuis wist zich na 2 mislukte pogingen om op de Olympische Spelen uit de mogen komen eindelijk te plaatsen. En hoe! Met 1.07.64 reed hij naast een baanrecord in "Thialf" ook nog eens een wereldrecord voor laaglandbanen.

Na een mislukt voorseizoen is hij precies op tijd in vorm. Hij doet volop mee in de strijd om het Olympische eremetaal.
In een andere tak van sport, het baanwielrennen, werd Laurine van Riessen, winnares van brons op de kilometer in Vancouver, na de titel op de sprint ook nog eens het Nederlands kampioenschap keirin.

Zaterdag stond de 1500 meter op het programma. Tijmen Snel snelde in "Thialf" in 1.48.99 naar een nieuw persoonlijk record.

Maar het koningsnummer op de schaatsmijl was toch de achtste rit, waarin Kjeld Nuis en Koen Verweij elkaar naar grote hoogte opstuwden: 1.43.48 om 1.43.54.

Bij zulke titanengevechten zit je als schaatsliefhebber op het puntje van je stoel. Het was spannend van start tot finish. Zoveel ritten zijn er niet met een onderling verschil van 6 honderdste seconde! Met het blote oog was het verschil niet te zien. Dit belooft wat voor Pyeongchang.

Ingrid Heijnsbroek, de kersverse voorzitter van de IJVL, doet er verstandig aan om alvast aan haar toespraak te gaan beginnen. Je weet maar nooit....

Vuurwerk op het ijs

Vanmorgen gaf ik weer schaatsles in de Leidse IJshal. Na het missen van de Kerstman gisteren was er nu wel een voltreffer. Daar ik morgenochtend moet werken, was dit mijn laatste schaatsles bij de instuif in 2017. De vuurwerkverkoop begon vandaag, dus het thema lag voor de hand: vuurwerk.

Gisterenavond konden we genieten van het vuurwerk op het ijs in "Thialf" bij de 500 meter voor mannen. Maar liefst 6 Nederlanders doken onder de 35 seconden en de gediskwalificeerde Dai Dai Ntab had zich normaal gesproken ook in dat rijtje gereden. Daar alles bij de 500 meter zo dicht bij elkaar ligt, moeten er 4 medaillekandidaten thuis blijven, terwijl de rest afreist naar Pyeonchang.

In de Leidse IJshal ging het minder snel, maar vuurwerk was er wel. Met rotjes gooien, Bengaalse potjes, sterretjes, voetzoekers en vuurpijlen kun je een hele serie oefeningen laten doen. Maar het leukst van alles blijven toch de gillende keukenmeiden. Met hoog gegil reed de groep van ene Bert Breed een aantal keren heen en weer op de binnenbaan.
Het tweede thema was oliebollen. Schaatsend kneden, in de pan doen en daarna zittend eten.
"We zijn de poedersuiker vergeten!"

We schaatsten naar de overkant om met ijsschaafsel in de handschoenen terug te keren.
Nog een leuke: oliebollen gebruiken als jongleerballen. Al schaatsend 3 ballen in de lucht houden. Allemaal prima balansoefeningen.

De nieuwe start van het nieuwe jaar nodigde natuurlijk uit om de start te oefenen, van gewoon tot hangend aan de boarding en tenslotte zelfs liggend.
Tot slot speelden we w.c.-tikkertje met 4 groepen samen met een stuk of 40 kinderen met de trainers als tikker. Ik heb me heerlijk uitgeleefd: "Ze schaatsen gewoon naar me toe!"
Morgen nog een training van de IJVL en dan zit het er voor dit jaar op. Sommige vuurwerkoefeningen zouden zo maar terug kunnen komen....

Geen Kerstman

Het begon zo'n mooie traditie te worden. Ieder jaar mocht ik als rendier fungeren en de Kerstman, die gezeten was op een slee, in de Leidse IJshal rondrijden

Nu is dat de meeste jaren wel logisch, daar de instuif voor kinderen in de Kerstvakantie voor de beide Kerstdagen begint. Vorig jaar was dat echter niet het geval, maar kwam de Kerstman toch opdraven.
Hoopvol schreef ik toen op mijn blog, dat op woensdag 27 december 2017 de Kerstman en zijn trouwe rendier weer van de partij zouden zijn.

Het was een koude douche, toen ik vanmorgen te horen kreeg, dat het feest niet door zou gaan. De organisatoren hadden vorige week besloten, geen gebruik te maken van mijn diensten als rendier. Het spreekt voor zich, dat ik stante pede de Vakbond voor Rendieren heb ingeschakeld, terwijl de Partij voor de Rendieren al Kamervragen heeft gesteld.
Maar wie denkt, dat het hierbij zou blijven, die vergist zich deerlijk. Ik bleek niet eens op de lijst van  trainers te staan, terwijl ik me tot 2 maal toe had opgegeven. Achteraf bleek, dat ik in de spam terecht was gekomen.

U begrijpt, dat ik door dit al in een dip terecht gekomen ben. Het was gelukkig niet zo erg als hetgeen Dai Dai Ntab later op de dag zou overkomen op het Olympisch Kwalificatietoernooi, toen hij als favoriet op de 500 meter na 2 valse starts uit de wedstrijd werd geschoten, maar het zat er dicht tegen aan.

Dai Dai Ntab moet nu maar liefst 4 jaar wachten, voor hij zijn kunsten op het hoogste podium kan vertonen. Maar ook ik moet, na een jaar te hebben uitgekeken naar deze dag, nu weer een jaar geduld betrachten voor ik op mag draven om de slee voort te bewegen....

Punkschaatsen

Vlak voor de Kerstdagen kregen we een mailtje met de totaalopbrengst van de 1000 rondjes van Leiden voor Spieren voor Spieren: €5.559,03. Een behoorlijk bedrag.

Op zo'n drukke dag is het onvermijdelijk, dat er wat valpartijen plaats vinden. Onder hen was Bert Raaphorst. Vanmorgen hoorde ik op welke manier hij onderuit was gegaan: over een veiligheidsspeld!

Onwillekeurig moest ik denken aan de punk, waarbij de veiligheidsspeld een onmisbaar sieraad was.

Daar had Bert niet zo'n boodschap aan. Hij zei tegen mij, dat hij wel 3 veiligheidsspelden op het ijs had zien liggen bij de 1000 rondjes van Leiden. Deze werden gebruikt om de beennummers te bevestigen. Doordat schaatsers de eigenaardige eigenschap hebben om diep te gaan zitten bij het schaatsen, komt er veel druk te staan op de veiligheidsspelden, waardoor deze open kunnen schieten. Zelf heb ik het ook een keer ervaren, toen een beennummer aan nog door 2 spelden was bevestigd.

Ook al denken anderen daar anders over, zelf beschouw ik eigenwijsheid als een van mijn beste eigenschappen, ook al noem ik het liever eigenzinnigheid. Zodoende reed ik dit jaar de 1000 rondjes van Leiden met rugnummer 1.

Op je rug heb je eigenlijk nooit last van losspringende veiligheidsspelden, hetgeen wel zo prettig is voor degenen, die niet van punkschaatsen houden.

Hoe de Gniep de Kerst stal

Dit jaar omvatte het Kerstweekeinde 3 zondagen. Zodoende was de indeling anders dan andere jaren. Het weekeinde begon zondag al goed. Met mijn vrouw ging ik naar de Leidse Studenten Ekklesia, waar schrijfster Bette Westera haar vertaling van "Hoe de Gniep"de Kerst stal" van dr. Seuss voordroeg.

Daar ik dit jaar meer dokters gezien heb dan mij lief is, kon dr. Seuss er ook nog wel bij. En ik moet zeggen: ik heb er geen spijt van gehad. En ik moet zeggen: ik heb er geen spijt van gehad. Wat een taalvirtuoos is Bette Westera.
Zelf kan ik ook best aardig dichten, maar haar vertaling van het ook verfilmde "How the Grinch stole Christmas" is werkelijk fenomenaal en vol woordgrappen.

Thuis gekomen konden we meteen aan de bak. Er was Buijzendag bij ons thuis, dus de schoonfamilie kwam binnendruppelen. Met ruim 20 personen was het een gezellige bedoening. Behalve voor een hapje en een drankje  zorgde ik ook nog voor een Kerstcadeau voor iedereen. Als bibliothecaris had ik een boek gekocht, dat de familie rond mocht gaan.

"Buys" van de Zuid-Afrikaanse schrijver Willem Anker. Vooral toen mijn schoonvader de eerste zin op de achterflap voorlas, klonk er een hilarisch gelach: Eind Achttiende eeuw. Coenraad de Buys is de gevaarlijkste man in de Kaapkolonie."
U ziet het, ik weet, hoe ik mij geliefd kan maken....
Een neef van me heeft lang haar en een forse baard. Zodoende had hij veel weg van Jim Morrison.

Na deze gezellige zondag gingen Ada, Siebe, Ana en ik gisteren onder een grauw wolkendek naar de volkstuin wandelen. Dit deden we langs de ravage, die de aanleg van de Rijnlandroute met zich meebrengt, zoals prima te zien is op de door Rob Pijpers vervaardigde video.

Aan het eind van de middag en 's avonds speelden we "Sherlock Holmes consulting detective".

Daar ik alle boeken van Arthur Conan Doyle over Sherlock Holmes en dr. Watson gelezen heb, was dit spel een kolfje naar mijn hand. Het is een echt gezelschapsspel, waarbij we een moord op een wapenhandelaar op moesten zien te lossen. Dit lukte uiteindelijk, al duurde het langer dan verwacht.
Om 10 uur zaten we aan de risotto met makreel. Echt een Spaanse tijd.

Kerstschaatsen

Het is helaas niet zo gebruikelijk, dat ik met Kerstmis ga schaatsen. De laatste keer, dat ik mij kan heugen was in de prachtige decembermaand van 2010. Toen kon ik op beide Kerstdagen op de Gouwzee schaatsen met een groep vrienden.

Vorige week kreeg ik een mailtje van Willem van Vliet, dat er vanmorgen gewoon geschaatst kon worden door de "Krasse knarren". Ik kon de verleiding niet weerstaan na 2 echte rustdagen. Een beetje beweging doet de mens goed.
Zodoende zat ik om 8 uur in mijn eentje te ontbijten en fietste ik naar de Vondellaan, waar intussen al een stuk of 25 schaatsers bezig waren met hun rondjes. Daarbij was ook een groep zondagsrijders.

Waar het in het wegverkeer geen aanbeveling is, als je zo genoemd wordt, is dat bij de schaatsers geenszins het geval. Integendeel. Ik zag een klein peloton met 31 kilometer op de snelheidsmeter de bocht in duiken en dat rondenlang.
Het was duidelijk. Met verder niet zo veel "Krasse knarren" kon ik het uit mijn hoofd laten om een piramide te gaan rijden. Ik ging dus voor mezelf rijden. Gewoon lekker op techniek. Tegelijkertijd nam ik veel meer tijd om even met deze of gene bij te praten.
Ook zag ik tussendoor nog kans om iemand, die veel te veel naar achteren afzette, wat tips te geven, zodat hij meer zijwaarts af ging zetten. Het was kortom ontspannen en gezellig Kerstschaatsen.

Man/vrouw van het jaar

Op de site van het Leidsch Dagblad kan op dit moment gestemd worden voor de Man/Vrouw van het jaar 2017. Onder de 9 kandidaten prijkt de naam van Jeroen Straathof. 

Uiteraard heb ik op de woordvoerder van de Leidse schaatsverenigingen gestemd. Hij heeft zich enorm ingezet voor het behoud van kunstijs in Leiden. Ik hoop, dat jullie dit ook willen doen. Dit kan tot en met 7 januari. Bij voorbaat hartelijk dank!

Kerstkaarten

Zoals inmiddels gebruikelijk plaats ik hier een selectie uit de kerstkaarten, die ik ontvangen heb, hetzij in digitale vorm, hetzij als papieren kaart. Dit houdt natuurlijk niet in, dat ik de andere kerstkaarten niet waardeer, maar deze kaarten spreken mij om een of andere manier meer aan.

Het prachtige landschap van Wales is gevat in deze sfeervolle kaart uit Wales, die we mochten ontvangen van mijn neef Robert en Jane.

We konden onze kennis van de Keltische taal ophalen met de zin "Dymuniadau Gorau ar gyfer y Nadolig a'r Flwyddyn Newydd".

Hoe mooi het bos kan zijn bij het mountainbiken is te zien op deze kaart van Eddy en Adrie Smit. Het winterlandschap heeft een surrealistische sfeer.

Maar een boswandeling is ook niet te versmaden, zeker niet in gezelschap van Nel en Bas Warnink.

Als je geluk hebt, zie je een roodborstje in de sneeuw, een goede keuze van Corinne en Hen van den Haak.

Van Jan Passchier, een klant in de bibliotheek, kreeg ik deze kaart van dit Oerhollandse landschap. Kennelijk doe ik toch wat goed.

Mijn zus Annie weet, waar mijn passie ligt. Ik wens jullie allemaal hele fijne en vredige Kerstdagen toe en spreek de hoop uit, dat we deze winter allemaal toch weer op natuurijs mogen schaatsen.