Carnaval

In de stromende regen fietste ik naar de Vondellaan, waar ik in de Leidse IJshal schaatsles aan kinderen ging geven.
We hadden geluk dit jaar. Bij de vakantiespreiding valt de Krokusvakantie in Zuid-Holland meestal buiten het Carnavalsweekeinde, maar dit jaar niet. Zodoende was het verzoek aan de trainers en de kinderen om verkleed naar de ijsbaan te komen. Ongeveer de helft van het trainersgilde gaf gehoor aan dit verzoek, net als een kwart van de 103 kinderen.

Bij het inrijden in mijn tovenaarspak kreeg ik al de nodige complimenten.



Maar mijn rol werd wat groter, toen de kinderen naar de binnenbaan gereden moesten worden gedirigeerd voor het begin van de schaatsles. Ik hoefde maar met mijn toverstokje te wijzen en ze gehoorzaamden gedwee.



Van de Arabische oliesjeik, die vandaag de leiding had, kreeg ik het verzoek om voorop een rondje over de binnenbaan te schaatsen met een honderdtal kinderen in mijn kielzog.

Deze tovenaar voldeed volgaarne aan dat verzoek.

De keuze voor het tovernaarspak is trouwens volkomen doordacht.

In het oude Engels betekende "wizard" wijze oude man.

Als je dat eenmaal weet, dan was de keuze volstrekt logisch.

Het spreekt verder voor zich, dat mijn schaatstraining zich in magische sferen afspeelde.

Het begon met het maken van een toverdrank, waarbij er geroerd moest worden, er kruiden moesten worden geplukt van zowel het ijs als vanuit hoog uit de boom. Vervolgens volgden al schaatsend nog wat bezweringen en toverspreuken.

Toen de toverdrank klaar was, gebeurde er eerst wat vreemde dingen. Je ging er heel erg van beven en daarna gingen je benen hoog in de lucht bij het schaatsen, maar toen konden de kinderen op een bezemsteel over het ijs vliegen.


Daar het Carnaval is, toverde ik na een aantal rondjes de bezems om in majorettestokken, waarmee we over het ijs paradeerden, voordat we een serie valoefeningen afwerkten. Met nog 10 minuten te gaan werd het tijd voor de polonaise.





Daarbij beperkten we ons niet tot ons deel van de binnenbaan en met 7 kinderen begaven we ons op het terrein van de andere groepen. De slinger werd steeds groter en had met een stuk of 40 kinderen een respectabele lengte bereikt.
Onder de discolampen gingen we met een grote groep dansen, terwijl "Me kammetje is zoek" gedraaid werd.

Voor de anderen was dat inderdaad het geval, maar als volleerd tovenaar haalde ik me kammetje uit mijn heuptas tevoorschijn.





Het was kortom een geweldig leuke les en voor herhaling vatbaar.


Nu is de gemeente Leiden altijd bereid om aan de feestvreugde bij te dragen. Ik zag op een gegeven moment ijsmeester Jan van Rijn zijn politiepak uittrekken en naar de machinekamer lopen. Behulpzaam als ik ben schaatste ik er naar toe en vroeg, of ik met mijn toverstaf het technische probleem op kon lossen.
"Er is geen technisch probleem", kreeg ik als antwoord: "Er is een technisch onderzoek om te kijken, of deze ijshal nog 10 jaar mee kan!"

Je hebt ook altijd mensen, die nog in sprookjes geloven....

"Hij heeft het geleerd op een klein baantje in Leiden!"

Sprintwedstrijden zijn vaak spannend, doordat een fractie van een seconde bepalend is, wie er kampioen wordt. Gisteren was dat bij het Wereldkampioenschap Sprint in Calgary evenzeer het geval. De Hoogmadenaar Kai Verbij, die in januari de eerste Europese kampioen sprint was geworden, greep eveneens de wereldtitel met een wereldrecord puntentotaal, waarbij Kjeld Nuis een tiende seconde boven het wereldrecord van Shani Davis op de kilometer bleef steken.

Ondanks een vrij riante voorsprong ging het in de laatste ronde van de 1000 meter nog bijna mis, maar met een shorttrackactie kon Kai Verbij nog op de been blijven en zeer snel weer op sprinttempo komen.

De commentator van dienst sprak na afloop van de race over de bochtentechniek van de kersverse wereldkampioen de legendarische woorden: "Hij heeft het geleerd op een klein baantje in Leiden!"

Vanmorgen fietste ik om half 9 naar dat kleine baantje: de Leidse IJshal. Daar worden deze week iedere morgen schaatslessen gegeven aan kinderen. Het is immers Krokusvakantie. In totaal waren er 100 kinderen kinderen afgekomen op deze instuif. Samen met Jacob had ik een groep van 10 kinderen.
De basistechnieken van het schaatsen kwamen aan bod: het diep zitten, de zijwaartse afzet, het achterop zitten en natuurlijk niet te vergeten de valbeweging. Daarnaast konden de gebruikelijke valoefeningen waaronder de buikschuiver natuurlijk niet ontbreken.
Aan het slot deden we estafette met de grote mikadostokken, terwijl we vlak daarvoor aan de stok gereden hadden. Daarbij was een meisje gevallen en was ze in een klap 2 melktanden kwijt. Dat is mijn motto bij trainingen trouwens altijd: als je iets doet, dan kun je het maar beter goed doen!

Hobbelen

Het was vroeg opstaan vanmorgen. Om half 9 moest ik bij de Leidse IJshal zijn, waarvandaan we met de G-schaatsers van de IJVL en "Voorwaarts" Katwijk naar Biddinghuizen zouden reizen met de bus. Om kwart over 8 zat ik derhalve op de fiets naar de Vondellaan.

In de bus zat ik naast Kobus Turk, met wie ik tijdens de reis van een uur en een kwartier bijpraatte over van alles en nog wat, maar vooral ook over de afgelopen natuurijsperiode, waarbij Kobus 5 dagen op een boerensloot in Zoeterwoude had geschaatst.
Bij Flevonice aangekomen werden we verwelkomd door dweilorkest "Kleintje Pils".

We moesten echter nog 3 kwartier wachten op deze zwaar bewolkte ochtend. Dit bood de gelegenheid om alvast wat broodjes en een banaan te eten, het toilet te bezoeken en een viertal winterbiertjes van "De koperen kat" te kopen voor thuis.

Voor de officiële opening van de KPN schaatsvriendendag van Fonds Gehandicaptensport begaven Kobus Turk, Kevin Wildschut en Youri Janssens zich met hun immer serieus genomen trainer naar de rand van de ronde van 2,5 kilometer.

Kobus had als eerste zijn schaatsen aan en schreef dit IJVL-kwartet in voor de marathon-clinic. Ik klikte als tweede mijn ijzers onder mijn Salomonsschoenen en stapte het ijs op. Van degene, die de clinic gaf mochten wij van degene, die de clinic gaf alvast een rondje schaatsen nog voor het officiële startschot. Ondanks dat het bijna 10 graden was en je dan op Flevonice meestal geen goed ijs hebt, was dat nu anders.

Het deed me denken aan de Nierstichting Elfstedentocht in 2011. Ook toen hadden we hard en glad ijs onder een flinterdun laagje water. Het was alleen op een aantal stukken hobbelig.
Dat bracht bij mij het verhaal naar boven, dat Henk Distelvelt deze week vertelde over een Leidse slager, die knoeide met zijn vlees. Er was zaagsel in het paardenvlees aangetroffen.

Hij had een hobbelpaard geslacht!

Het tweede rondje reden Kevin, Yoeri en de marathontrainer met ons mee. Hij had genoeg gezien: "Jullie kunnen het verder best zonder mij. Jullie redden je wel."
Voor Kevin en Kobus gold dat, maar Youri had zichzelf na 2 rondjes al opgeblazen. Ik bleef met Kobus en Kevin doorrijden, tot zij na 4 rondjes de baan verlieten om wat te eten en voor een toiletbezoek.
Ik schaatste in eigen tempo door en kwam halverwege het rondje Youri tegen. In een rustig tempo reed ik met hem op en sluipenderwijs gleed ik naar 12 rondjes en Youri naar 10. Kobus en Kevin waren inmiddels ook weer op de baan gekomen en gezamenlijk reden we een paar rondjes, waarna ik met Kevin nog een paar snelle ronden reed, nadat ik de ijzers van de linker- en de rechterschoen verwisseld had.
De slotrondjes reden we rustig, daar er inmiddels zoveel water op het nog goed glijdende ijs lag, dat een val een nat pak op zou leveren. En ijswater is nog steeds maar nul graden....
Terwijl Kobus, Kevin en Youri 14 ronden oftewel 35 kilometer geschaatst hadden, had ik er 4 meer gereden. Met 45 kilometer hobbelen wandelde ik naar de afgesproken vertrekplek, terwijl "Kleintje Pils" een toepasselijk nummer speelde: "Happy together" van "The Turtles".

We waren gelukkig na deze drie uur schaatsplezier.

Rust inbouwen

Morgen gaan we om half 9 met de G-schaatsers naar Flevonice. Desondanks was er vanavond gewoon de reguliere training van de G-schaatsers. Nu zijn er een paar jonge honden bij, die alleen maar willen knallen. Dan heb je als trainer maar één opdracht: rust inbouwen.

Na het inrijden deed ik dat heel simpel door een piramide te laten rijden: 1 rondje, 1 rondje rust, 2 rondjes, 1 rondje rust en zo naar de 5 rondjes en weer terug. In totaal reden ze zo 25 rondjes redelijk snel oftewel 5 kilometer.
"Dat zijn 2 rondjes op Flevonice", hield ik hen voor.
Om de G-schaatsers nog wat meer rust te gunnen, had ik een paar starts gepland. Nu wil het toeval, dat Marco Tiller op de baan reed. Daar hij vaak wedstrijden rijdt en technisch een betere schaatser is, liet ik hem de start voordoen. Tevens gaf hij na de starts aanwijzingen, waarop de G-schaatsers zich konden verbeteren.
Na wat snelle starts liet ik hen een langzame start doen en een tweetal Steigerungen, die niet op volle snelheid mochten. Van mij moest de rem erop.

We sloten af met een paar rondjes de ene kant op meewind en de andere kant met de wind tegen om te besluiten met een drietal ronden alleen tegenwind. Er stond vanavond een hardere wind dan vanmiddag en dat kunnen we morgen ook treffen.
Na afloop van de laatste training in de Leidse IJshal namen we in de kantine nog een afzakkertje, terwijl we keken naar de eerste 500 meter voor mannen op het Wereldkampioenschap sprint voor mannen. Ronald Mulder maakte een kwakkelseizoen goed met een nieuw Nederlands record van 34.18. Een paar schaatsers gingen met 60 kilometer of nog iets meer de bocht in.
En ik tegen "mijn" schaatsers maar zeggen, dat ze rust moeten inbouwen....

"Dieper door de knieën!"

Rond noen had ik afgesproken met Hans Boers om een loop van 8 kilometer te maken vanaf station Voorschoten. Om kwart voor 12 fietste ik er naar toe, waarna we samen over de Velostrada naar de Horstlaan liepen.

We daalden af naar de tunnel onder het spoor door. Aan de andere kant van de spoorlijn kwam Hans met het voorstel om met schaatssprongen omhoog te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Terwijl wij ons inspanden om op deze wijze omhoog te komen, werden we ingehaald door een achttal wielrenners.
Nu komt de combinatie van wielrennen en schaatsen vrij vaak voor, daar je bij beide sporten dezelfde spiergroepen gebruikt. Vanuit de groep wielrenners kregen we als deskundig commentaar: "Dieper door de knieën!"

Het erge is: hij had nog gelijk ook, maar ruim 100 meter omhoog met schaatssprongen vonden wij al zwaar genoeg.
Door de achteringang liepen we "De Horsten" in. Ondanks dat het na de regenbui nog wel bewolkt was, was het heerlijk loopweer. We kwamen nog een paar hardlopers en een paar duo's wandelaars tegen in dit prachtige landgoed, waarbij de narcissen aan het opkomen waren. Volgende week zullen deze vroege voorjaarsbloemen in bloei staan.
Via de hoofdingang liepen we de ventweg langs de Papelaan op om weer naar onze fietsen bij station Voorschoten te lopen. We hadden een heerlijk gelopen, ook al was onze kniehoek bij de schaatssprongen nog wel voor verbetering vatbaar.

Sportcafé of "Wij eisen ijs!"

Nietsvermoedend fietste ik om 10 voor 5 naar de Vondellaan, waar ik bij de ingang van de Leidse IJshal werd opgewacht door Henk Broekzitter, de voorzitter van de IJVL. Hij kwam met het verzoek, of ik 3 kinderen wilde leveren voor een ludieke protestactie op de buitenbaan. De kinderen zouden samen met kinderen van de IHCL en de Leiden Lions een T-shirt krijgen met daarop een letter. Deze zouden tezamen de zin "Wij eisen ijs!" vormen.

In de kantine van de Schaatshal was namelijk van 5 tot 7 het door de gemeente Leiden georganiseerde sportcafé met veel gasten uit de wereld van de plaatselijke politiek en de sport.

Natuurlijk wilde ik daar graag aan meewerken. Het IJVL-smaldeel bestond uit Floris, Myrthe en Djessy, die op de buitenbaan gingen rijden. Wij deden dat ook bij het inrijden. De snelste kinderen deden 5 rondjes, de beginners reden er 3.
Aansluitend volgde op de binnenbaan een vijftal starts, waarna we zagen, dat een tiental kinderen in witte T-shirts een zinvolle actie uitvoerden op de buitenbaan. Daarna was de binnenbaan weer aan de beurt met allerlei valoefeningen: op de billen, voorover en voor degenen die durfden de buikschuiver. Ik mocht de mensen in het sportcafé niet de oefening onthouden, waarmee je bij het wereldkampioenschap junioren in één klap duidelijk kunt maken, welke trainer in de weer was geweest.
Het slotdeel van de training van Margreet Hetebrij, Dirk Zwitser en ondergetekende betrof het pootje over. Vorige week waren we daar al mee aan de slag gegaan, vandaag borduurden we er op voort.

De afsluiting van de openingsles van de Krokusvakantie hadden we op de buitenbaan. Met een paar keer starten, het vormen van een paar lange slingers in zowel de lengte als de breedte en als allerlaatste een rondje rechtsom zat de leuke les er al weer op.
Ik begaf me na afloop naar de kantine, waar ik nog een paar bekenden sprak, waaronder Jos Arts, Raymond Keur, Bas Koster en Jeroen Straathof. De eerste wereldkampioen op de 1500 meter geeft op 23 maart de eerste droogtraining op het Stadhuisplein. Zorg dat je erbij bent.

Wie in het sportcafé ontbrak was Paul Dirkse, de veelbesproken wethouder van Sport in Leiden.

Ik had me er op verheugd, dat hij de gloedvolle lezing, die hij in oktober hield bij het feest ter gelegenheid van het 40-jarig bestaan van de Ton Menken IJsbaan op dezelfde plek nog eens zou herhalen....

Challenge Cup

Na de training van de "Krasse knarren" gisterenmorgen in de Leidse IJshal kwamen er een paar jonge kunstschaatsers het ijs op. Vermoedelijk waren het Russen. Terwijl wij in de kantine van onze IJshal bij de koffie, thee en warme chocolademelk diverse lachsalvo produceerden, werd er druk getraind op de binnenbaan.

In de toegangshal hing een affiche van de Challenge Cup op de Uithof in Den Haag. Het was werkelijk fenomenaal, wat we te zien kregen. Tien pirouettes achter elkaar, sprongen, achteruit net zo snel en sierlijk schaatsen als vooruit en dat enkel nog maar als training.
Ik heb een redelijk goede beheersing van de schaatstechniek, maar van de beheersing, die deze kunstschaatsers aan den dag leggen, kunnen wij nog een hoop leren.

Stormachtige hersteltraining of "Je bent er gek genoeg voor!"

Er was aangekondigd, dat dit een stormachtige dag zou worden. Hetgeen ook klopte. Vanmorgen viel het nog wel mee, maar naarmate de dag vorderde, werd de wind krachtiger.


Om half 9 deed ik nog wat boodschappen, voordat ik naar de Vondellaan fietste, waar ik in de Leidse IJshal met de "Krasse knarren" mee zou schaatsen. Ik was zeer benieuwd, hoe dat zou gaan. Ik was aardig door de griep heen gekomen, maar het effect ervan zou ik pas weten na de eerste rondjes.
Nou, ik merkte meteen, dat ik een jasje had uitgedaan. Het ging niet onaardig, maar de spieren voelden toch slapper aan. Het druk opbouwen, toch een essentieel onderdeel van het schaatsen, was wat minder dan anders. Ik nam mijn plek aan de staart van het peloton in toen Wierd Wagenmakers begon en raakte redelijk snel op afstand, maar het ging op deze stormachtige dag toch beter dan verwacht.

Het ging zelfs zo goed, ondanks dat ik bij de 20 rondjes op driekwart ronde was gezet, dat ik de 25 rondjes gewoon op kop ging rijden. Eén van de schaatsers zei: "Je lijkt wel gek!"
En dat klopt ook wel: ik ben gek op schaatsen.
De snelle groep lapte me 1 rondje meer, een teken dat ik inderdaad wat minder hard ging dan gebruikelijk. Daar was ik best tevreden mee. Ik was niet zo gejaagd door de wind.

Het vervolg ging in omgekeerde volgorde hetzelfde: bij de 20 rondjes werd ik bijna gedubbeld door het peloton van 18 man, voor de rest kon ik aan de staart van het peloton aardig meekomen.
Bij de laatste 5 rondjes van Wierd reed ik wat meer aan de binnenkant midden in het peloton. Henk Distelvelt vroeg: "Ga je inhalen, Bert?", waarop een ander meteen aanvulde: "Je bent er gek genoeg voor!"


Hoe kom ik toch aan die naam?

Wereldkampioen junioren

Waar iedere trainer stilletjes op hoopt, maar hetgeen meestal niet gebeurd, is dat jij de trainer bent geweest van een wereldkampioen.

Succes kent immers vele vaders!

Welnu, sinds dit weekeinde kan de pretletter in het trainersgilde van de IJVL toch zeggen, dat hij de eerste trainer van een wereldkampioen junioren was. Tijmen Snel won in Helsinki samen met Niek Deelstra en Thijs Govers het goud op de teamsprint. Mede dankzij een uitstekende slotronde van Tijmen, die een kleine achterstand omboog in 3/10e seconde voorsprong.

Een dag later kwam er nog een zilveren medaille bij bij de ploegenachtervolging, waarbij Canada het goud greep.

Nu zoekt iedereen natuurlijk naar de bijdrage, die ik aan dit succesverhaal heb bijgedragen. De hand van de meester is immers altijd wel ergens terug te zien.

Welnu, eenieder, die mij bij de schaatslessen voor kinderen in de Leidse IJshal bezig heeft gezien, weet dat vallen tot mijn vaste repertoire behoort met als hoogtepunt de buikschuiver.

Wat dat aangaat heeft Tijmen de lessen van zijn jeugdtrainer niet beschaamd, door tijdens de 1000 meter in de bocht op volle snelheid onderuit te gaan.
Natuurlijk heeft hij zich de volgende dagen fantastisch herpakt en ik wil Tijmen, Gerard, Willeke en Nienke van harte feliciteren met dit succes.

Als oude rot wil ik de wereldkampioen junioren een welgemeend advies geven. Laat het vallen bij deze ene keer. Ik heb gezien, dat je het nog kunt!

En ga genieten van de gouden plak. Je hebt er hard genoeg voor gewerkt!