Ondanks de warmte in huis had ik als een blok geslapen. Door de open ramen koelde het in de loop van de nacht aardig af op deze warmste juni ooit gemeten.
Om 7 uur waren we allebei wakker en luisterden naar "Vroege Vogels". Een van de onderwerpen ging over het duingebied "Meijendel", waar de meeste plantensoorten in Nederland te vinden waren.
Mijn oren waren helemaal gespitst, toen ik hoorde, dat er vandaag open dag was in de Kikkervalleien in "Meijendel". Nu heb ik in dat duinengebied heel wat gefietst, gewandeld en gerend, maar waar de Kikkervalleien lagen, daar had ik geen flauw benul van.
Maar eerst hadden we andere dingen te doen. Na met mijn vrouw te hebben ontbeten, fietste ik met haar naar de volkstuin, waar ik het laatste bakje aardbeien van dit seizoen plukte. Er zullen nog wel een paar aardbeien komen, maar die kunnen ter plekke verorberd worden.
Terwijl Ada met het verzorgen van planten bezig was, gaf ik water op de meeste plekken op onze tuin. Daar was ik een uur bezig. Daarna fietsten we richting Den Haag. Mijn vrouw had daar met een van onze dochters afgesproken. Ik reed met haar mee tot de Kievitlaan, waar ik afsloeg naar "Meijendel".
Hier aangekomen reed ik vrij rustig, daar ik keek, of ik ergens een aanwijzing vond, die mij naar de Kikkervalleien kon leiden. Tevergeefs. Pas bij de boerderij zag ik een bord met aanwijzingen waar ik moest zijn.
Het was halverwege "Meijendel" en de kruising bij de Ganzenhoek. Ik reed er naar toe. Je kon het niet missen, want er was een wegversperring aangebracht, waar je af moest stappen. Ik stalde mijn fiets en betrad het mij onbekende duingebied, waar ik al zo vaak langs gekomen was.
Er liepen 6 duinwachters rond, die het nodige vertelde. Een van hen gaf veel informatie over de kolonie van 150 aalscholvers, die in de Kikkervalleien bivakkeerden.
Na ruim een half uur kuieren door dit prachtige stukje Hollands duin, fietste ik terug naar de volkstuin, waar ik een emmer goudsbloemen ophaalde, die ik naar "Het Kompas" bracht. De school, waar mijn vrouw werkt, bestaat deze zomer 50 jaar.
Ik ben dus getrouwd met een gouden vrouw. Maar dat weet ik al jaren....
Kennelijk heeft Veteranendag een abonnement op warm weer. Vorig jaar was het zomers weer, dit jaar was het ronduit tropisch.
's Morgens moest ik in de bibliotheek van Rijnsburg werken. Om 1 uur zat mijn dienst erop. Ik fietste naar het Groene kerkje in Oegstgeest, waar ik op mijn vrouw wachtte. In de schaduw uiteraard. Samen met Ada trapte ik naar Lisserbroek, waar we de fietsen stalden bij "Het Oude Dykhuys".
We wandelden naar de brug over de Ringvaart en staken deze over, want aan de overzijde zouden we opgepikt worden door een rondvaartboot. Wij niet alleen trouwens. Met een dertigtal genodigden waren we uitgenodigd door Hen en Corinne van den Haak, die hun 40-jarige huwelijksfeest vierden. Over veteranen gesproken!
Met de "Rijnland" voeren we over de Ringvaart naar de Kagerplassen, waar we in tropische omstandigheden een prachtige rondvaart hadden over de meren en vaarten, waar we in de wintermaanden bij een kleine 40 graden kouder op gestold water heel veel kilometers hebben afgelegd met diverse op de boot aanwezigen.
Wat dat aangaat zijn we veteranen op natuurijs.
Ik praatte op de boot vrij lang met de IJVL-ers Wil Verbeij en Jaap de Gorter, terwijl we voor ons bekende plekken passeerden. Na 3 uur varen in dit prachtige gebied, waarbij we werden voorzien van een natje en een droogje, meerden we weer aan bij de Kanaalstraat in Lisse, vanwaar we naar "Het Oude Dykhuys" wandelden.
In dit restaurant hadden we een gezellige avond met een uitmuntend menu met veel kleine gerechten.
Uiteraard trad het IJVL-gelegenheidskoor op met een lied voor onze vriend en trainingsmaat.
Nu wil het toeval, dat Corinne tegelijk met mij op "De la Salle" in Heemstede zat. Met een licht aangepaste tekst kon ik "Honneur a Toi" solo zingen.
Wat ik niet kon bevroeden was, dat iemand, waarmee ik een half uur van tevoren een tijdje had gepraat, het lied ook kende. Hij had net als ik op de HAVO-top van "De la Salle" gezeten. Een onvergetelijke tijd. Waar vind je heden ten dage nog een oud-leerling, die de leiding van de school nog bedankt voor de 4 fantastische jaren in HAVO 4?
Om half 11 fietsten we met Jaap, Juul, Paul en Andrea naar Oegstgeest, waar vandaan we in tweetallen naar ons eigen huis fietsten. De zwoele zomeravond paste prima bij de warmste 29 juni ooit gemeten. Wat dat aangaat hadden we geboft met de licht verkoelende bries op de Kagerplassen.
De oppasdag verliep wat anders dan gebruikelijk. We konden wat later beginnen en hadden de beschikking over een fiets met vooropstoeltje. Dat laatste was heel prettig, want onze actieradius werd ineens een stuk groter, hetgeen op deze dag met heerlijk zomers weer goed uitkwam.
Onze kleinzoon was helemaal enthousiast in de stal bij de schapen en de geiten. In de kantine dronken we cappuccino en warme chocolademelk met een kruidkoek van geheim recept. Desondanks smaakte het erg lekker.
Helaas was Faas nog te klein om in de natuurspeeltuin rond te struinen. Maar wat in het vat zit verzuurt niet.
Nu is het boerenleven zwaar, dus het was niet verbazingwekkend, dat de kleine boer op de fiets in slaap viel. Dat krijg je als je schaapjes telt....
Bij zijn huis aangekomen legden we hem op de bank, waar hij nog 3 uur sliep. Opa ging ook op de bank liggen om te voorkomen, dat hij ervan zou rollen. Ik kan melden, dat dat prima gelukt is, maar tevens, dat ook opa in slaap viel. Maar zoals gezegd, het boerenleven is zwaar.
Vanmorgen stond ik voor de keuze: ga ik skeeleren of hardlopen. Voor beide activiteiten was het prima weer. Droog, zonnig en met een stevige bries.
Ondanks dat skeeleren voor de rug wat zwaarder en dus gevoeliger was, koos ik daar toch voor om een heel pragmatische reden: ik had dit jaar alleen nog maar op de skeelerbaan gereden. Op de openbare weg is het enerzijds makkelijker omdat je vrijwel constant rechtuit kunt skeeleren. Anderzijds kom je allerhande "hindernissen" tegen, zoals een minder egaal wegdek, bruggen, trottoirs en uiteraard het verkeer, waar je constant alert op moet zijn.
Bij mijn tochtje van 10 kilometer kwam ik langs de Korte Vliet een bijzondere hindernis tegen. Een twintigtal ganzen stond over de volle breedte op het fietspad met in hun midden wat jonge ganzen.
Daar tussendoor skeeleren leek me niet zo'n geslaagd idee. Ik wachtte tot er een wielrenster aan kwam. In haar kielzog rolde ik tussen de haag van ganzen door.
Bij het skeeleren voelde ik mijn rug net zoveel als gisterenavond, maar na een warme douche was dat een stuk minder geworden.
Ik pakte mijn fiets en trapte naar de Breestraat, waar ik bij De Kler mijn bestelde boek ophaalde: "Geheim leven" van Carla de Jong.
Daar mijn vrouw graag "Klein leven" van Hanya Yanagihara wilde meenemen met de fietsvakantie kocht ik ook deze Dwarsligger.
Bij "De Brandnetel" kocht ik een tros bananen en 2 pakken melk en fietste naar huis, waar ik lunchte, voordat ik aan de volgende korte rit begon. Ik fietste naar Valkenburg, waar ik in de bibliotheek werkte.
Na deze middagdienst fietste ik naar fietsenmaker Van Vliet in Noord-Hofland. Daar haalde ik de fiets van mijn vrouw op, die een grondige servicebeurt had gekregen. De Batavus Zonar reed weer als een zonnetje.
Ik zette de fiets bij het werk van mijn vrouw, wandelde zelf terug naar Van Vliet, waar ik mijn eigen Batavus Galibier ophaalde en naar Ada fietste. Samen reden we naar huis. Ik had vandaag 10 kilometer geskeelerd en 30 kilometer gefietst.
Sinds zondagmiddag heb ik een beetje last van rugpijn. Niet altijd gelukkig en zeker geen erge pijn. Meer een zeurderig gevoel. Ik kan verder alles, maar ik doe wel rustig aan.
Gisterenavond ging ik op de fiets naar de skeelerbaan in Leiderdorp, waar ik training kreeg van Willem van der Laan, de schrijver van de thriller "Spoordood", een prima boek om mee te nemen als u op vakantie gaat.
Zelf zat ik niet op dood spoor, maar echt van harte ging het niet. Bij skeeleren moet je net als bij het schaatsen diep zitten, waardoor er meer druk komt op met name je onderrug, precies op de plek waar ik zondagmiddag bij het wegbrengen van een fiets met een lekke band een spiertje verrekt heb.
Dat ik vaak met afstand de langzaamste skeeleraar op de baan was, kon me niet deren. Juist als je een lichte blessure hebt, moet je goed naar je lichaam luisteren. De neiging is om door die gevoelige plek te ontzien, je op een andere plek je lichaam teveel gaat belasten, zodat je daar dan een nieuwe blessure kan ontwikkelen.
Voorzichtigheid was dus troef. Sommige oefeningen deed ik dus maar half of op halve kracht. Ik wilde niks forceren. Dat is goed gelukt, want de pijn in mijn rug werd niet erger.
Dat gold niet voor het carousselrijden, dat mede door mijn inbreng volledig de mist in ging. Succes kent vele vaders....
Ik stopte een minuut of 10 eerder dan de rest van de groep. Je moet weten, wanneer je gaat forceren en ik zat dicht tegen dat punt aan. Ondanks alles heb ik lekker getraind. De neiging om niets te doen als je ergens wat pijntjes hebt, is groot, maar onbelast bewegen is vaak een beter medicijn.
Na de training praatte ik in de kantine van Vereniging IJssport Leiderdorp een uur lang met Jan Verlind. De gezelligheid, die bij schaatsen en skeeleren hoort, sloeg ik niet over.
Tijdens mijn ritje langs de scholen in Katwijk kwam ik gisteren in de tropische hitte mijn trainingsmaat Edwin Minnee tegen.
Daar ik langzamerhand weer aan een knipbeurt toe was, zei ik: "Ik moet binnenkort weer een afspraak met je maken."
"Dat is goed", zei Edwin: "Kom morgen maar even langs."
Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik vanmorgen in filiaal Hoornes/Rijnsoever gewerkt had, fietste ik in aangenaam zomerweer naar de Hoofdbibliotheek.
Onderweg daar naar toe kwam ik langs de kapperszaak. Door het pure strandweer van de afgelopen dagen waren er maar weinig afspraken gemaakt. Ik kon vanmiddag om half 4 terecht. Daar ik zaterdag extra werk, kwam ik deze week wel aan mijn uren.
Zodoende zat ik om half 4 op de kappersstoel, waarbij we het ook hadden over het schaatsen in de Leidse IJshal.
"Welk model wil je?" "Hetzelfde als de vorige keer", antwoordde ik: "Mijn vrouw vond, dat ik nog nooit zo goed geknipt was."
Na de knipbeurt fietste ik naar de volkstuin, waar ik een bakje aardbeien plukte. Met aangename temperaturen is dat toch een stuk prettiger. Dat het maar één bakje was, is een teken, dat het aardbeienseizoen op zijn einde loopt.
Ik was dan ook vroeg op de volkstuin om de planten in de kas water te geven en om aardbeien te plukken. Om 8 uur was ik bezig met het oogsten van 2 bakjes van dit overheerlijke fruit. Het is duidelijk, dat het hoogtepunt achter de rug ligt.
Ik fietste naar huis om de aardbeien in de koelkast te zetten, waarna ik naar het werk van mijn vrouw fietste om haar fiets naar fietsenmaker Van Vliet te brengen voor een nieuwe achterband en de jaarlijkse grote onderhoudsbeurt.
Ik wandelde terug om mijn eigen fiets op te halen en naar de Breedestraat te fietsen, waar ik bij de apotheek mijn kwartaalvoorraad medicijnen op te halen.
Daarna kocht ik met het oog op de fietsvakantie bij De Kler een Dwarsligger: "De verloren kinderen" van Diney Costeloe.
Ik bracht deze spullen thuis, pakte mijn werktas en fietste naar Katwijk toe. Vandaag stond het rijden langs de basisscholen op het programma om de kratten met en soms zonder boeken te wisselen. Ik had een bidon met water meegenomen. Geen overbodige luxe, want op een gegeven moment gaf de thermometer in de biebauto 33,5 graden Celsius aan. Zweterig weer dus.
Om kwart voor 6 fietste ik naar huis, waar Ada en ik in de tuin aardappelsalade aten met als toetje yoghurt met aardbeien.
Samen met mijn vrouw fietste ik naar de volkstuin, waar ik planten op de hele tuin water gaf met een gieter. Ik was een vol uur bezig als een volleerd waterdrager. Ada leefde zich uit met haar groene vingers.
Om 10 uur fietsten we naar huis toe, waar ik met een witte parel aan vochtcompensatie deed.
Dat had ik na deze dag op de tropentuin wel verdiend, terwijl Oranje onverdiend de kwartfinale haalde ten koste van Japan.
Om 7 uur fietste ik in de nog steeds zomers warme avondlucht naar het clubhuis van "Swift" voor de droogtraining van de IJVL. Wij trainen in deze hitte voor de Elfstedentocht. Op de schaats wel te verstaan. Maarten van der Weijden volbracht vandaag zwemmend de tocht langs de 11 Friese steden.
Wat een wereldprestatie van deze Olympische kampioen. Hoeveel meer moet je doen om sportman van het jaar te worden?
Daar kwamen de 6 IJVL-ers, die deze tropentraining afwerkten, niet aan toe. Jaap de Gorter leidde de droogtraining. Vanaf "De Bult" liepen we naar "Cronesteijn". We wisten meteen, wat met warmlopen wordt bedoeld.
Op het grote veld begon Jaap met een serie oefeningen, die geënt waren op het voetbal. Voor ons schaatsers waren het verrassende oefeningen.
Terwijl wij de oefeningen afwerkten, konden we genieten van een vrouw, die 4 kleine hondjes uitliet.
Eén van die hondjes was een klein keffertje, die luisterde naar de naam "Bello". Nou ja, luisterde? Juist niet dus.
Zodoende ging Bello luid blaffend op andere honden af, die veel groter waren dan hij en ook op passerende fietsers of wandelaars. De drie andere hondjes op miniformaat deden wel, wat de bazin wilde, maar Bello ging zijn eigen gang. Gelukkig dat ze geen bazin was van een bijtgrage bouvier....
Halverwege de training verliet Bello het veld, dus wij konden in alle rust de schaatsstappen in de elastieken uitvoeren en een laddertraining deden, waarvoor Monty Python zich niet zou schamen.
We liepen terug naar "Swift", waarbij ik het overgebleven water in mijn rugzakje meetorste. Zo werd deze zweettraining nog een beetje zwaarder. Handig met het oog op de Elfstedentocht van 2020.
Een blik op bovenstaande temperatuurkaart van vanmiddag zegt genoeg. Hoewel het alleen in het oosten van het land tropisch warm was geworden, schuurden wij er dicht tegenaan.
Het bepaalde ook onze dagindeling. We gingen er vroeg uit. Om half 8 zaten we aan de ontbijttafel, terwijl we luisterden naar "Vroege vogels". Voor negenen waren we op de volkstuin, waar de planten in de kas en sommige planten op de tuin water kregen, terwijl de zoveelste dag van de aardbeienpluk zijn beslag kreeg. Het leverde wederom 4 volle bakjes op.
Om half 11 begonnen we de hitte te voelen op ons luw gelegen perceel. Ik bracht de aardbeien thuis, waarna we samen naar de Leidse binnenstad reden. Thuis gekomen had Ada een zachte achterband. Nu had ze dit wel vaker. Op een of andere manier liet het ventiel plotseling veel lucht ontsnappen. Ik pompte de band weer hard op, reed een proefrondje en de band bleef hard.
We lunchten in onze achtertuin aan het water en genoten in de schaduw van de bomen. Na de lunch keek ik nog even en zag, dat de band plat stond. Opnieuw oppompen hielp niet meer.
Daar we binnenkort met het oog op de fietsvakantie de fietsen naar Van Vliet zouden brengen voor het jaarlijkse groot onderhoud, veranderden we ons plan grondig. Ik zou Ada's fiets dinsdag al naar de fietsenmaker brengen. Daar ik die ochtend het een en ander had gepland voor mijn werk, was het het handigste, als de fiets al een eind die kant op was.
Zodoende wandelde ik op het heetst van de dag naar Ada's werk, waar ik de fiets in de stalling zette.
Dat wandelen was nog wel te doen. Het hardlopen terug was een heel ander verhaal. Ik liep via het bos van Ter Wadding en door het Stevenspark, waar ik zoveel mogelijk schaduw pakte.
Ondanks dat ik mij aanpaste aan de temperatuur en uiteraard niet voluit ging, liep het zweet thuis gekomen in straaltjes van mijn hoofd. Zweten is een probaat middel van het lichaam om zichzelf te koelen. En dat was kennelijk nodig na deze 4 kilometer lange tropenloop.
Voor ons was dat toepasselijk, want onze kleinzoon kwam logeren. We haalden hem op en met de trein reisden we van Rotterdam naar De Vink. Mijn vrouw had op het werk nog wat te doen, dus ik wandelde via de kinderboerderij naar ons huis toe. Onderweg kwam ik "Krasse knar" Koos van Schie tegen, met wie ik even bijpraatte.
Iedere ouder of grootouder weet: je ritme wordt voor een groot deel bepaald door (kleine) kinderen. Zo ook onze vrijdag en zaterdag. De beweging bestond uit korte fietstochtjes en wandelingetjes naar de kinderboerderij. Daar waren een achttal geitjes. Een groot succes, daar we "We hebben er een geitje bij!" eindeloos hebben voorgelezen.
Van hardlopen kwam het niet, maar dat mocht de pret niet drukken. Mede dankzij het fraaie zomerweer hebben we met volle teugen genoten van de logeerpartij.
Klein(e)kinderen leren je om van kleine dingen te genieten.
Vanmorgen zou een elektricien langskomen. Tussen 8 en 12 uur. Een rekbaar begrip. Voor mij hield dat in, dat ik een soort huisarrest had.
Op zich geen probleem. Ik had genoeg werk te doen voor het zomerrooster op mijn werk. Ik ging daar voortvarend mee aan de slag tot de elektricien er was. Hij kwam halverwege de ochtend. Als hij vroeger was geweest, had ik waarschijnlijk nog even gaan lopen, maar nu ik zo lekker op dreef was met het rooster ging ik daar maar mee door.
Na vanmiddag in Valkenburg gewerkt te hebben, fietste ik om kwart over 5 naar de volkstuin.
Ada was er al. Terwijl zij elders op ons veld druk in de weer was, deed ik dat met mijn specialiteit: planten in de kas water geven, waarmee ik weinig kwaad kan doen, en aardbeien plukken. De oogst was weer prima. Vier grote bakken en een kleintje.
De aardbeientijd zorgt ervoor, dat ik altijd wat langer op de volkstuin blijf hangen.
In het Leidsch Dagblad staat een interessant artikel over de bouwplannen van de gemeente Leiden onder de kop "Project L". Als alle plannen doorgaan, dan worden er 12.500 woningen bijgebouwd in de komende 10 jaar.
Dit biedt nieuw perspectief voor de vertraging, die de nieuwbouw van Zwembad en IJshal "De Vliet" dreigt op te lopen, doordat geen enkel bouwconsortium interesse heeft om voor 27 miljoen euro deze nieuwe sportaccommodatie te bouwen.
Mijn oplossing is vermoedelijk te kort door de bocht, hetgeen trouwens van een schaatser verwacht kan worden, maar wel effectief: koppel deze projecten aan elkaar!
De bouwer van "De Vliet" krijgt een voorkeursrecht bij de andere bouwopdrachten van Project L. Bij de bedragen, die daar in omgaan, is 27 miljoen euro maar een fooi.
Mocht dat van Europa niet mogen, dan biedt het bedrag, dat op termijn jaarlijks binnen gaat komen via de OZB van deze ruim 10.000 nieuwe woningen, voldoende soelaas om het extra bouwbedrag van het zwembad en de ijsbaan te kunnen financieren zonder afbreuk te doen aan de energiezuinigheid. "De Vliet" bouw je immers voor een kleine 40 jaar.
Ik hoop, dat met de hernieuwde aanbesteding van ONZE 250-meterbaan binnenkort toch de verlossende woorden zullen klinken: "It giet oan!"
Op Tweede Pinksterdag was het weer beter dan voorspeld. De wind zat in de voor ons gunstige oosthoek. Tijdens het ontbijt draaide Bas "The Kinks" met "Shangri-La" als een van de hoogtepunten.
Om kwart voor 11 zaten Joep, Ada en ik op de fiets. Bas en Nel zouden het huisje afsluiten. Vanaf de "Groene Hart Camping" reden we naar De Hoef, waar we aan de westzijde van de Kromme Mijdrecht via Vrouwenakker naar de Amstel reden. Het was een prachtige tocht.
We namen hetzelfde smalle jaagpad als vrijdag. Het was op deze Tweede Pinksterdag wel veel drukker. Ook al kwam de driewieler regelmatig naast het slecht onderhouden asfalt, het ging prima.
Bij de sluizen bij de Drecht streken we neer op het terras van "(H)eerlijk". De bediening was duidelijk niet ruim genoeg voor de drukte op deze fietsdag. We moesten dus lang wachten.
Maar dat vonden wij niet zo'n probleem. We zaten heerlijk en de taart smaakte voortreffelijk.
Vanaf "(H)eerlijk" was het nog zo'n 500 meter tot Bilderdam. We waren nog maar net op weg, toen Joep door uit te wijken voor tegemoetkomende fietsers met zijn rechterwiel net naast het fietspad kwam en behoorlijk overhelde.
Het liep goed af, maar onze wijze les is wel, dat dit soort jaagpad ongeschikt is voor een driewieler.
In Bilderdam aten we aan de oever van de Drecht ons brood om via Leimuiden naar Nieuw-Vennep te trappen. De wind was harder dan vanmorgen.
Op het terras van "De Rustende Jager" namen we Radler en jusd'orange en reden verder naar Hillegom, waar Joep na 30 kilometer fietsen thuis was.
De donkere lucht was inmiddels naderbij gekomen en in de regen reden we naar het zuiden. Via Oegstgeest reden we door naar de volkstuin, want het was inmiddels droog geworden. De planten in de kas moesten water hebben en de aardbeien konden geplukt worden. Ik kwam tot 4 bakjes.
In het tuinhuisje dronken we thee, want het was wederom gaan regenen. We wachtten de bui af en reden het laatste stukje naar huis. Het dagtotaal kwam op 57 kilometer, die van het Pinksterweekeinde op 149. Een aardige voorbereiding op de fietsvakantie later in het jaar.
Geboren en getogen in Nieuw-Vennep in een gezin met 12 kinderen en sinds 1979 woonachtig in Leiden. Mijn vader was de oprichter van het transportbedrijf B.Breed & Zonen in Nieuw-Vennep, dat nog steeds bestaat.
Ik ben in 1983 getrouwd en vader van 4 kinderen.
Ik train al sinds mijn verhuizing naar Leiden voor de Elfstedentocht en ben uiteraard een groot liefhebber van schaatsen op natuurijs.
