Grenzen verleggen is een essentieel onderdeel van het sporten. Dit geldt vooral voor individuele sporten. Het kan door je tijd op een bepaalde afstand te verbeteren, maar ook doordat je simpelweg de afstand zelf vergroot.
Als je gaat hardlopen gebeurt dat in het begin in het algemeen niet met de gedachte: "Ik ga de marathon eens lopen." De natuurlijke weg is om eerst een korte afstand te beginnen en de afstand stapje voor stapje te vergroten. In Fryslân hebben ze hier een mooie uitdrukking voor: "Je kunt niet in één keer van de kelder naar de zolder springen."
De weg naar een marathon of een Elfstedentocht is er eentje van jarenlang je grenzen verleggen. Steeds een beetje verder of een beetje harder en liefst beide tegelijk.
Maak echter niet de fout om je puur op het resultaat te richten. Dan vergeet je namelijk een ander essentieel onderdeel van het sporten: het genieten!
Vandaag kwam dit uitgebreid aan bod bij de schaatslessen voor kinderen in de Leidse IJshal. Er waren maar liefst 190 kinderen op deze schaatsinstuif af gekomen. Het was een gekrioel van jewelste. Ook een vorm van grenzen verleggen.
Op mijn kleine stukje ijs op de binnenbaan had ik maar liefst 16 kinderen. Maar we hadden lol voor 10.
Zo had ik aan de vooravond van Oudejaarsdag het thema "vuurwerk" opgenomen in het programma. Je kunt daar verschillende oefeningen aan vast koppelen. Bij Bengaals vuur moeten de kinderen diep bukken en dan weer omhoog, weer diep bukken etc. De ratelband kun je uitbeelden door in polonaisevorm te schaatsen, terwijl de kinderen bij de zevenklapper moeten schaatsen, terwijl ze hard in hun handen klappen.
Bij de voetzoeker laat je de kinderen een buikschuiver maken, maar het allermooiste zijn de gillende keukenmeiden. Laat de kinderen zo hard en hoog mogelijk gillen, terwijl ze schaatsen. Succes gegarandeerd!
Aan het eind deden we, zoals gebruikelijk, tikkertje. In dit geval standbeeldtikkertje. Mijn buurjongen Luka was de tikker, iemand anders de bevrijder. Het is de bedoeling, dat kinderen in een standbeeld veranderen, als ze getikt worden. Een bevrijder maakt deze standbeelden weer "levend". Het spel gaat door, tot de bevrijder getikt wordt.
Na een drietal wisselingen van tikker en bevrijder kwam de buurjongen naar met toe met de mededeling: "Ik wil de volgende keer wel bevrijder zijn. Ik word niet zo snel getikt!"
Hij schaatste bij me weg en reed regelrecht op de tikker af....
Zelf verlegde ik op een andere manier gisteren mijn grenzen. Ik passeerde de grens van 10.000 km fietsen in een jaar. Een paar weken geleden had ik berekend, dat ik op ongeveer 9900 km uit zou komen, tenzij ik of een dag zou plannen, waarop ik 100 km zou kunnen rijden, of dat ik een aantal dagen een blokje extra zou fietsen.
Ik koos voor de laatste optie en regelmatig reed ik op weg naar of van mijn werk via "De Klip" en de duinen. Daarbij "ontdekte" ik in Rijksdorp een korte maar vrij steile klim. Altijd goed om een extra trainingsprikkel te hebben!
Dat ik deze grens kon verleggen is vooral te danken aan de fietsvakantie afgelopen zomer, waarbij Ada en ik 1732 km hebben afgelegd bij onze rondreis door Duitsland, België, Luxemburg, Frankrijk en Zwitserland.
Ik neem mijn petje af voor mijn vrouw. Ik ben een goed getraind duursporter, zij reed de fietstocht met flink wat pittige heuvels zonder een echte training.
En dan zat ze nog met mij opgescheept ook!
Voor het eerst trainde ik samen met iemand voor de marathon. Met Hans Boers volbracht ik de 42.195 meter onder de 4 uur met behoorlijk veel tegenwind in de laatste 12 km. Bert en Ernie deden het dus prima en Hans verlegde hier een grens.
Op natuurijs heb ik qua afstanden geen grenzen verlegd, maar ik heb in januari onwijs genoten op de Vogelplas, maar met name in de Kop van Overijssel.
Op kunstijs heb ik nog wel een grens kunnen verleggen. Op 15 december dook ik bij de 1000 rondjes van Leiden voor het eerst van mijn leven onder de 7,5 uur op de 200 km. Toch niet gek voor een 58-jarige amateur.
Voor degenen, die denken, dat ik getikt ben: ik ben benieuwd, welke grenzen ik volgend jaar kan verleggen!
Aan het einde van het Olympisch Kwalificatietoernooi werd het onvoorstelbare nieuws bekend gemaakt, dat marathonschaatser Sjoerd Huisman op 27-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartstilstand is overleden.
In het marathonpeloton was hij een van de snelste sprinters, waardoor hij vaak op het erepodium plaats mocht nemen. Ook op natuurijs was hij in zijn element. Zo won hij in 2009 het Nederlands kampioenschap op natuurijs.
Ook met skeeleren wist hij in 2010 Nederlands kampioen te worden.
Over snelheid gesproken: Sjoerd Huisman kreeg eens een boete voor te hard rijden op....skeelers. Op een stil weggetje in Duitsland liet hij zich gangmaken achter een auto. Je mocht daar maar 50 en geen 80 km per uur rijden!
Zelf droomde ik een paar jaar geleden, dat Sjoerd Huisman de eerstkomende Elfstedentocht zou winnen.
Het zal voor altijd een droom blijven. Sjoerd, rust in vrede.
Het was, ondanks de vrij harde zuidwestenwind een heerlijke dag. Het zonnetje scheen, net als gisteren, volop. Om 2 uur fietste ik naar Leidschendam, waar ik met Hans Boers had afgesproken.
Vanaf zijn huis vertrokken we. We zigzagden een beetje en kwamen langs de nieuwe woning van zijn vader, waarna we de weg vervolgden naar de Velostrada, die we vervolgden naar Mariahoeve. We liepen verder langs en onder het spoor door en kwamen zo uit bij de IJsclubweg en de molen uit 1654.
Onder het spoor door liepen we Voorburg in, in de jaren '70 de thuisbasis van Earth & Fire, destijds één van de toonaangevende popgroepen in Nederland.
We slingerden door dit gedeelte van Voorburg en kwamen langs de plek, waar vroeger de MAVO stond, waar Hans op gezeten had. Op de terugweg passeerden we ook Molen "De Vlieger", die er helaas niet zo bij stond.
Met Hans heb ik een paar keer de Driemolenloop in Aarlanderveen, waar vandaan we ook de Molenviergangtocht geschaatst hebben, maar deze Tweemolenloop was ook leuk.
Bij Hans thuis hielp ik nog even met het aanbrengen van de elastieken, die werken als een soort klapveer en die de Freeskate-ijzers na de afzet weer "terugklappen" tegen de Salomons-langlaufschoenen aan.
Na deze goede daad verricht te hebben reed ik met het zicht op een prachtige zonsondergang met de wind in de rug op huis aan in de hoop, dat Hans ze deze winter toch nog uit mag proberen op natuurijs.
Het probleem van alle lijstjes, die traditioneel aan het eind van het jaar circuleren is, dat ze de laatste weken van het jaar niet meenemen. Zo slaat dit jaar de verkiezing van het woord van het jaar de plank mis met "Selfie".
Behalve dat het een leenwoord uit het Engels is, waarvoor Kees van Kooten het geniale "otofoto" als alternatief bedacht, is er namelijk een veel beter woord, dat de laatste dagen op ieders lippen bestorven is: prestatiematrix.
Met het oog op de kansen op zoveel mogelijk Olympische medailles is dit wangedrocht in elkaar gezet, waardoor veel schaatsers in de wachtkamer zijn gezet met soms een tweede plaats op een afstand. Er zit een logica achter, maar het gekke met de Olympische Spelen is, dat het zeer regelmatig voorkomt, dat een outsider er met een medaille vandoor gaat.
Wie vandaag geen fluwelen "touch" had was IJVL-lid Kjeld Nuis. De tweevoudig Nederlands kampioen op de kilometer, die tweemaal tweede was bij de Wereldbekerwedstrijden, reed vandaag onder zijn kunnen. Zo lijkt de kans aanwezig, dat hij voor de tweede maal op rij de Winterspelen moet missen. Vier jaar geleden had hij de derde tijd gereden, maar mocht hij niet naar Vancouver, omdat Jan Bos een beschermde status had, nu lijkt hij de boot weer te missen door een slechte dag.
Maar dat heeft meer te maken met prestatie dan met prestatiematrix....
Zoals inmiddels traditioneel heb ik een kleine eregalerij gemaakt van ontvangen Kerstkaarten. Een fotografisch hoogstandje is het door Asterix en vooral Obelix bestelde Kerstmenu, die ik van Hen en Corinne van den Haak kreeg toegezonden.
Een schaatskaart mag uiteraard niet ontbreken. Deze werd overhandigd door Margreet Buwalda, mijn directrice.
Een van mijn andere passies is muziek, dus deze humoristische kaart van John en Nelleke Scholtens viel bij mij in goede aarde.
De prijs voor de meest alternatieve Kerstkaart is met een straatlengte afstand voor Jaap de Gorter.
Een jaar of 20 lang keek ik trouw in de lokale Katwijkse bladen en later op internet naar de weersvoorspellingen, die Bas Schijff jaarlijks begin januari publiceerde. Niet zo maar weersvoorspellingen, maar voorspellingen voor het hele jaar.
Deze voorspellingen zijn gebaseerd op het Vogezensysteem, waarbij herders of boeren tussen Kerstmis en Driekoningen op de top van de hoogste bergen in de Vogezen het weer van deze dagen in kaart brachten.
Het weer op Tweede Kerstdag stond voor het weer in januari en zo iedere verdere dag voor de volgende maand, tot en met Driekoningen voor december. Vooral de weersomslagen werden op deze manier in kaart gebracht: wanneer is het droog, wanneer komt er neerslag, hoeveel en hoe langdurig, en vooral: uit welke hoek komt de wind.
Ada en ik hebben afgelopen zomer de Col de Donon in de Vogezen beklommen. Ik kan u garanderen. Op zo'n top voel je beslist uit welke hoek de wind waait!
Helaas is het lastig om de gegevens voor de windrichting op zo'n 1000 meter hoogte te kunnen achterhalen, dus doe ik het zonder de in meteorologische kringen gebruikelijke 850 hPa-gegevens.
Tweede Kerstdag was wisselend bewolkt, met vooral aan het begin van de nacht en 's avonds onbewolkte sterrenluchten. Dit zou erop kunnen duiden, dat begin januari, maar vooral de laatste decade van januari 2014 onbewolkt gaat verlopen. Hierin liggen de kansen voor deze "winter", want op het begin van 27 december na was die dag druilerig en buiig en vrijwel constant zwaar bewolkt. Mogelijk dat er nog wat vorstkansen zijn begin februari, maar daarmee is de koek op voor natuurijsliefhebbers. Ik zou het graag anders zien, maar de kans op dit soort toertochten schat ik helaas niet al te groot in. Maar ik heb, onder andere dankzij deze beter onderbouwde winterverwachting op www.weerwoord.be, nog steeds hoop op een paar daagjes Vogelplas.
Eén van de mooiste dingen in de sport is, dat je jezelf kunt revancheren.
Vandaag zagen we bij het Olympisch Kwalificatietoernooi een paar fraaie staaltjes hiervan.
Allereerst was daar "Good Old" Bob de Jong, die op de 5000 meter 31 honderdste seconde tekort kwam om zich te plaatsen voor de Olympische Spelen in Sotsji. In een rechtstreeks duel versloeg hij Jan Blokhuijsen, die er op de 5 kilometer met de derde plaats vandoor ging.
Nog fraaier was de revanche van Margot Boer, die de 500 meter met overmacht won, met in haar kielzog IJVL-lid Laurine van Riessen, die met haar tweede plaats nog steeds mag hopen op een hernieuwde deelname aan de Winterspelen.
Normaal gesproken zouden de nummers 1 en 2 zich automatisch plaatsen, maar door de prestatiematrix blijft het tot het eind van het jaar ongewis, wie er naar Rusland af mogen reizen.
In ieder geval was het geen gekke dag voor de Leidse IJshal. Voor bovengenoemde schaatsers was de kunstijsbaan aan de Vondellaan de bakermat van hun successen op het ijs.
Ondertussen hopen we heel stilletjes, dat we dit drietal, liefst aangevuld met Kjeld Nuis, in maart weer mogen huldigen na nieuwe Olympische successen.
Vanmorgen was mijn laatste uitleendienst in de bibliotheek van Katwijk aan den Rijn. De meest energiezuinige bibliotheek van Nederland sluit op Oudejaarsdag definitief haar deuren.
Het was een weemoedige zaterdagmorgen. Het was lekker loperig in het filiaal, dat in onze bibliotheek de afkorting KadR had meegekregen. Er waren veel bekende gezichten onder de klanten, die op deze zonnige zaterdag naar Fresiastraat 20 waren toegekomen.
Sommige klanten ken ik dan ook al bijna 29 jaar. Komend jaar kan ik trouwens zeggen, dat ik mijn halve leven bij de Katwijkse bibliotheek werk. Daarvan ben ik ruim 20 jaar filiaalhoofd geweest van KadR.
Ik ben begonnen bij de bibliotheek in Katwijk op 1 februari 1985. Een bijzondere dag. Op diezelfde dag verhuisden we van Witte Rozenstraat 58a naar Dahliastraat 14a. Maar het was ook dag, dat de winter voor de tweede keer inviel, na een flinke vorstperiode in de eerste helft van januari. Mijn moeder vierde haar 73e verjaardag. Ik wilde 's avonds naar Nieuw-Vennep met de trein, maar helaas, de treinen reden niet. De NS houdt de traditie in ieder geval in ere....
Het was het begin van de fameuze vorstperiode, die zou leiden tot de eerste Elfstedentocht in 22 jaar. Heel even heb ik met de gedachte gespeeld om me in te schrijven, maar daar 1985 een jaar was met een enorm hoge werkloosheid en de banen in de bibliotheek niet bepaald voor het oprapen lagen, wilde ik het risico niet lopen. Ik was in die tijd kostwinner en zat nog in mijn proefperiode. Ik gaf uiteraard mijn gezin de voorrang.
Maar ik zal heel eerlijk zijn: ik keek met pijn in mijn hart naar deze beelden, ook al wist ik diep in mijn hart, dat ik met 75 km schaatsen bij de Molentocht als langste afstand nog niets te zoeken had in Fryslân.
Vanmiddag was het voor de IJVL alweer de laatste schaatsles voor kinderen in de Leidse IJshal. Daar we door ervaring wijs geworden wisten, dat midden in de Kerstvakantie altijd minder kinderen op komen draven, hadden we gezegd, dat ze een vriendje, vriendinnetje, broertje of zusje mee mochten nemen. Er waren 4 kinderen, die meegekomen waren. Ineens zag mijn beginnersgroep er heel anders uit.
Ik mocht weer beginnen bij de basishouding en wat basisvaardigheden oefenen. Voor de twee opgekomen vaste groepsleden wat minder leuk, maar ja, de een had een vriendje en de ander had zijn jongere broertje meegenomen.
Het was een gezellige les met aan het eind tweelingtikkertje en standbeeldtikkertje met een bevrijder.
Thuis gekomen kon ik de fantastische show van de gebroeders Mulder op het Olympisch Kwalificatietoernooi zien, terwijl ik met Ada zat te eten.
Daarna kon ik gaan genieten van het geluid van mijn nieuwe miniset. Vlak voor Kerstmis begaf de cd-speler van mijn JVC-miniset het. Deze had ik in 2010 gekocht bij De Block. Voor € 20,- extra had ik 5 jaar garantie. Maar helaas, daar had ik niet zo veel aan, daar De Block dit jaar failliet gegaan is. Voor mij een klein probleempje, voor de honderden medewerkers in het hele land, die hun baan zijn kwijt geraakt een écht probleem.
Nu hadden Ada en ik als Kerstpakket voor in totaal € 125,- aan VVV-bonnen gekregen. Daar hadden we nu een mooie bestemming voor, daar het laten repareren van een miniset vaak kostbaarder is dan het kopen van een nieuwe. Belachelijk, maar zo zit onze economie nu eenmaal in elkaar.
Thuis gekomen van mijn werk fietste ik met de VVV-bonnen door naar Voorschoten, waar ik bij A. de Vries Elektro een Philips miniset uittestte met een gebrande cd. Ik draaide het volgende nummer.
"Wie zijn dat?", vroeg de verkoper.
"Dat zijn "The Shoes", antwoordde ik: "Met de tweeling en de gitarist schaats ik iedere week."
Hij kende "Adios Corazon", hun mooiste nummer, dan wel niet, maar ander werk van "The Shoes" kende hij wel.
We kwamen over schaatsen te praten. De verkoper bleek lid te zij van IJsclub Nooitgedacht uit Valkenburg. Overbodig om te zeggen, dat de koop snel beklonken was.
Wat dat aangaat is onze keuze altijd ietwat beperkt. Alleen een miniset past in onze Lundia-kast. Wij hebben wat dat aangaat weinig last van keuzestress. Het geluid van de Philips-miniset was goed en daar gaat het om.
Nu draai ik er normaal mijn hand niet voor om om een goed ingepakte geluidsinstallatie op de fiets te vervoeren, maar in de regen leek me dat niet zo'n geslaagd idee. Nu had ik echter mazzel. De verkoper ging binnen een kwartier naar Valkenburg en hij zou de installatie onderweg naar huis bij ons afgeven. Zo gezegd, zo gedaan. Ik was een minuut of 10 binnen, toen de bel ging.
Voor zo'n snelle service had ik wel een exemplaar van "Molen- en Merentocht" over.
Vandaag stond er in Trouw in de Verdieping een groot artikel over de film "Zwart ijs" van Geertjan Lassche. Onder de kop "Wie schaatst, is één met Gods schepping" wordt aandacht besteed aan de documentaire, waarin de soms botsende werelden van het orthodox-protestantse geloof en het schaatsen aan bod komen.
Hierin komen een paar marathonschaatsers uitgebreid aan het woord: André Klompmaker, René Ruitenberg en Geert-Jan van der Wal, maar ook Dolle Dries van Wijhe en Erik Hulzebosch. Met uiteraard bijbehorende beelden van schaatsen op natuurijs.
"Opvallend is dat het vooral schaatsers zijn die worstelen met de combinatie topsport en geloof. Dat is van oudsher al zo, meent documentairemaker Lassche. "Een boer is altijd heel druk met zijn werk, maar zodra het vriest, kan hij niet zo veel doen op de boerderij. Schaatsen is dan een legitiem tijdverdrijf. Een boer heeft het in zich om tegen de elementen te vechten. Hij kan doorgaan terwijl hij moe is."
Een kenmerkend citaat naar aanleiding van de bijna officiële Elfstedentocht van 2012: "Aan het einde van de documentaire zien we een persconferentie van de vereniging De Friesche Elf Steden: de Elfstedentocht gaat niet door. Niet op zondag, niet op welke andere dag dan ook. Jan Klompmaker, zittend aan de huiskamertafel, is overtuigd. "God heeft hier wel de hand in." Dan, kijkend naar zijn vrouw: "Heb jij daar nog iets over te zeggen?" Zijn vrouw houdt zich even stil en voegt er dan aan toe: "Fijn dat-ie niet doorging."
"Zwart IJs" wordt op woensdag 1 januari uitgezonden door de EO op Nederland 2 om 22.40 uur.
Ik kan het u van harte aanbevelen. Maar de dag ervoor wel op tijd naar bed, hoor!
De weegschaal loog niet. De gezellige familiebijeenkomst van gisterenmiddag en -avond met heerlijk eten en drinken vertaalde zich in een kilo extra. Hoe leuk ook, het is maar goed, dat het niet iedere dag Kerstmis is.
Het kwam dus goed uit, dat ik na deze Bourgondische dag weer een keer aan een hardloopwedstrijd mee kon doen: de Kerstcross bij voetbalvereniging Meerburg. Traditioneel vindt deze plaats op Tweede Kerstdag.
Het was heerlijk weer, ook al was het minder zonnig als gisteren. De fietstocht naar Zoeterwoude-Rijndijk was dan ook niet bepaald een straf.
Om kwart voor 1 schreef ik me in, een kwartier later zou het startschot klinken. Met o.a. Wil Verbeij, Jaap de Gorter, Mark van der Geest en Teun de Reede stond ik in het startvak. We stonden een beetje naar achteren, zodat we bij het rondje om het voetbalveld ons af en toe in moesten houden omdat er te weinig ruimte was om in te halen.
Het parcours was anders dan de vorige edities. Het was minder bochtig. Na anderhalve kilometer haalde ik de snel gestarte Jaap de Gorter bij. Ik was wat rustiger begonnen dan normaal. Met de 1000 rondjes van Leiden anderhalve week geleden wist ik immers niet, hoe mijn lichaam zou reageren.
Samen met Jaap voltooiden we de eerste ronde van 5 km in een tegenvallende tijd: 24.57. De afspraak stond, dat ik Jaap op sleeptouw zou nemen, waarna hij de laatste honderden meters weg zou sprinten. Ik was inmiddels aardig warm gedraaid. We haalden een vrouw in, die uiteindelijk tweede zou worden bij de dames. Heel in de verte zagen we de eerste vrouw voor ons uit lopen, maar de snelheid was te hoog om het gat te dichten. Langzaam maar zeker kwamen we iets dichterbij, maar de resterende afstand was te klein om verder in te lopen.
Geheel volgens afspraak sprintte Jaap nog wel bij me weg op de laatste 100 meter, waardoor hij binnen kwam in 49.44, waarmee hij me op 6 seconden zette.
Samen met mijn Elfstedenmaat dronk in nog een warme chocolademelk, alvorens we weer richting Leiden fietsten. Het was weer een heel gezellige Kerstcross geweest.
Maar eerlijk gezegd gaat mijn voorkeur uit naar de Tweede Kerstdag van 2010, toen we op de Gouwzee konden schaatsen.
Ik kan het niet ontkennen. Met Kerstmis heb ik de strijdwagen van stal gehaald. En dat, terwijl Kerstmis wereldwijd bekend staat als een feest van vrede.
Zeer regelmatig spraken strijdende partijen tijdens een oorlog een Kerstbestand af. Zoals tijdens de zeer bloederige loopgravenoorlog in de Eerste Wereldoorlog.
Maar ja, dat moet ook weer niet te lang duren, want dan heeft de legerleiding een probleem, getuige deze ontboezeming van de Britse kolonel W.N. Nicholson: "Als beide legers zich weer zouden verbroederden, zou dat de politici aan beide kanten pijnlijk in de problemen brengen. Ik acht het niettemin goed mogelijk dat de oorlog zou eindigen als we in de loopgraven twee weken lang zo`n wapenstilstand zouden hebben - maar wat zouden ze daar thuis wel niet van zeggen?"
Thuis werd er echter niets van gezegd, toen ik de strijdwagen aan mijn stalen ros koppelde. Sterker nog, het was met volmondige instemming van mijn vrouw.
Maar in plaats van de hond Sammy moest ik nu een grote houten bak vervoeren met daarin een glasplaat, die ik gebruik om 1 keer per jaar een slijpsteen weer "open" te maken. Als Ada oliebollen gaat bakken in onze schuur, staat de bak anders in de weg.
Met heerlijk zonnig weer met enkele winterwolken in prachtige kleuren fietste ik naar de volkstuin toe, waar ik wat groenteafval in de compostbak deed en de grote bak in het tuinhuisje zette.
Het was heerlijk om bij een graad of 7 even een fietstochtje van een kilometer of 10 te maken. Vanmiddag hebben we een huis vol visite, dus op een wandeling in de Stevenshof na zal de gezelligheid zich toch vooral binnenshuis afspelen.
Het ging flink tekeer vannacht. De derde flinke storm in de afgelopen 2 maanden. De eerste kwam eind oktober, de vorige met Sinterklaas en deze kwam aan de vooravond van Kerstmis.
Normaal gesproken zou ik vanmorgen gewoon zijn gaan werken, maar de Kerstman deed gisteren een beroep op me, of ik hem niet zou willen duwen op de slee: "Ik kan je niet missen!"
Tsja, als er zo'n appèl op me wordt gedaan, dan draaf ik natuurlijk op in mijn rol als rendier.
Maar ja, wat verwacht je anders van een modelkind?
Om half 9 fietste ik met een stevige wind in de rug naar de Vondellaan met in mijn rugzak de door Ada gerepareerde Rossignol-langlaufschoen. Het stiksel van de linkerschoen begon uit te spruiten. Met naald en draad zette Ada dat vakkundig vast, terwijl ik zat te ontbijten. Wat een geweldige vrouw heb ik toch!
Bij de Leidse IJshal aangekomen zag ik net zo'n lange rij staan als gisteren.
Om 9 uur stond ik klaar, de slee stond klaar en de Kerstman stond klaar. We moesten echter nog een minuut of 7 wachten. Er stonden nog 10 kinderen van de in totaal 145 voor de kassa om te betalen en een dertigtal kinderen was nog bezig de schaatsen aan het aantrekken.
Met Maup Honcoop en twee lieftallige jongedames vormden we het kwartet rendieren, dat de Kerstman op zijn slee tussen de kinderen op de binnen- en de buitenbaan door laveerde.
Na een rondje binnenbaan, een rondje buitenbaan en een rondje halfom zat de taak van dit rendier er op.
Ik mocht tegen de forse wind in naar huis fietsen om mijn schaatstas af te leveren en mijn werktas op te halen. Met de harde wind zij in de rug vloog ik op de bibliotheek van Katwijk aan den Rijn af, waar ik ruim 20 jaar filiaalhoofd geweest ben. Volgende week valt door de bezuinigingen definitief het doek voor de meest energiezuinige bibliotheek van Nederland.
Een goed begin is het halve werk. Dat merkte ik vanmorgen, toen ik naar de Vondellaan fietste. Ik kwam vrijwel gelijk aan met mijn buurman, die met zijn 2 kinderen afkwam op de instuif in de Leidse IJshal. Zij moesten in de wachtrij aansluiten, terwijl ik rustig door kon lopen, terwijl ik "Personeel!" riep.
Ik wandelde door naar kleedkamer 2, waar de groen-geel-rood geblokte hes er nog steeds lag met mijn naambadge er nog steeds op. Met mijn "clownshes" wandelde ik naar de trap, waar ik de ijzers onder mijn Rossignol-schoenen klikte.
De wachtrij had het al verklapt. Het was druk op het ijs. Uiteindelijk bleken er 155 kinderen gekomen te zijn. Dit hield tevens in, dat de groepen behoorlijk groot waren. Ik begon op de binnenbaan met 12 kinderen, gedurende de les kwamen er nog 3 kinderen bij. Bij deze kinderen zat ook mijn buurjongen Luka, die al redelijk goed kon schaatsen.
We begonnen met de basishouding, waarna de afzet aan de orde kwam en dan met name de zijwaartse afzet.
De clownsstappen kon ik in mijn clownskleding natuurlijk niet achterwege laten. Enig aanschouwelijk onderwijs is natuurlijk altijd goed. Ik klikte de ijzers tot verbazing van de kinderen eraf, hield de glijvlakken tegen elkaar en zo konden ze zien, dat de ijzers een deel van een grote cirkel vormden.
"Nu weten jullie, waarom je veel druk achter op je voet veel druk moet hebben", zei ik, waarna het serieuze deel van de schaatsles er weer op zat.
De valoefeningen ontbraken uiteraard niet.
Rond het omhakken en versieren van een kerstboom had ik een hele serie oefeningen voor de kinderen. We sloten dit gedeelte af met "De boom, die wordt hoe langer hoe dikker".
"Witte zwanen, zwarte zwanen" was een leuk vervolg hierop, waarop de schaatsles werd afgesloten met "Schipper mag ik overvaren".
Al zeg ik het zelf: het was een leuke les in een gezellige IJshal. Kinderen uit Leiden en omgeving: mis dit niet in de rest van de Kerstvakantie!
De Tachtigers zijn een begrip in de Nederlandse literatuur. Rond 1880 vernieuwden zij de roman- en de dichtkunst grondig. Het is enigszins te vergelijken met de manier, waarop de popmuziek in de jaren '60 afrekende met oude vormen en totaal nieuwe wegen in sloeg.
Vandaag hadden wij op een andere manier met de Tachtigers te maken. Ada's moeder bereikte deze mijlpaal en daar haar vader dat al een aantal jaren geleden gedaan had, kunnen wij vanaf nu in familiekring ook spreken over de Tachtigers.
Vanmiddag fietsten wij tegen de harde wind in naar het ouderlijk huis om er met alle kinderen en bijna alle kleinkinderen een gezellige middag van te maken.
Verder was het een rustdag. Alleen de schaatsen moesten hoognodig geslepen worden.
Na de 1000 rondjes van Leiden kon ik me veroorloven om de ijzers een week te laten liggen. Dat is het grote voordeel van kluunschaatsen: als je reserve-ijzers hebt, kun je daarop schaatsen. Dat deed ik deze week dan ook in de Leidse IJshal.
Maar goed, morgenochtend mag ik weer schaatsles geven aan kinderen, dus dan kun je niet met botte ijzers aankomen. Je moet immers het goede voorbeeld geven.
Er moest dus flink geslepen worden. En daar komen de Tachtigers weer om de hoek kijken. Ook zij moesten scherp zijn!
Vandaag begint de astronomische winter. De meteorologische winter is al op 1 december begonnen, maar feitelijk heeft het weer meer weg van oktober dan van december. Deze maand eindigt dan ook hoogstwaarschijnlijk in de Top-10 van zachtste decembers sinds 1901.
Zegt dat iets over de rest van de winter? Niet noodzakelijkerwijs. Naast een serie (veel) te zachte winters, zitten ook december 1953 en 1985 erin. In de daarop volgende februarimaanden werd de Elfstedentocht verreden.
Ook 1979 staat in het rijtje. Half januari reed ik mijn eerste Molen- en Merentocht uit vanuit Hoogmade.
Voorlopig ziet het er niet naar uit, dat het weer om gaat slaan in winterweer.
Nu wordt het moment, waarop de astronomische winter begint, bepaald door de verste stand van de zon boven de Steenbokkeerkring. Vandaag viel dat op 18.11 Midden-Europese tijd. De zonnewende beleefden we in het westen van ons land zonder zonneschijn. Het was een druilerige dag met zeer veel wind.
Ondanks het weinig aanlokkelijke weer heb ik toch nog ruim 40 km gefietst met een paar ritjes naar de binnenstad van Leiden en naar de volkstuin. Er moesten met het oog op de Kerstdagen boodschappen gedaan worden.
Om 3 uur deed ik mijn sportkleding aan om nog een kilometer of 5 in de regen te gaan lopen. Je moet je loopconditie immers bijhouden. Uiteraard liep ik rustiger dan gewoonlijk. Het was ook een hersteltraining na de 1000 rondjes van Leiden.
Na afloop nam ik thuis een heerlijke warme douche. Want ook al gaven de thermometers vrij hoge temperaturen aan, bij het fietsen en lopen in de regen en de harde wind voelde het toch een stuk kouder aan bij deze zonnewende zonder zon.
Het seizoen is ongeveer halverwege. Het was vanmiddag alweer de laatste schaatsles van de buitenschoolse sport in de Leidse IJshal. Ter gelegenheid werd een Mini-Elfstedentocht georganiseerd op de binnenbaan. Om de 2 rondjes met wat kleine hindernissen kregen de kinderen een stempel. Als trainer heb je het vrij makkelijk. Met een paar ijshockeydoelen en wat kussens maak je een bruggetje, met een paar houten banken een plek, waar de kinderen tussendoor moeten slalommen, net als een meter of 40 verderop tussen de kleine kussens.
Met rode konen kregen de kinderen de stempelkaart vol, waarna werd overgegaan tot de uitreiking van de deelnamecertificaten van de buitenschoolse sport.
Net als vorig schaatsseizoen kon alles netjes blijven staan voor het IJVL-uur. Toen is het me prima bevallen om 2 aansluitende Mini-Elfstedentochten achter elkaar te houden, dus dat hield ik erin.
Waar echter het eerste uur een tweetal trainers van de binnenbaan het stempelen voor hun rekening namen, daar wist ik het tweede uur een drietal vrouwen, die bij de boarding om deze gewichtige taak op zich te nemen.
Op mijn beginnerskwartet na moesten de kinderen 2 rondjes schaatsen, voor ze een stempel op de daarvoor bestemde kaart kregen.
Op een gegeven moment kwam ik er achter, dat de stempelende vrouwen alledrie familie waren van Hans Post.
"Dan kunnen jullie je naam wel veranderen in Stempelpost", adviseerde ik hem.
Na een bliksembezoek van Hans aan de Burgerlijke stand ruimden we met de kinderen de banken, de kussens en de pilonnen op, waarna we nog zo'n 10 minuten tikkertje konden doen na de Mini-Elfstedentocht.
Voor wie de komende Kerstdagen van plan is om met familie of vrienden scrabble te gaan spelen, zij kunnen hun voordeel doen met het woord "kluunschaatsenuitprobeerochtend". Ik kan u verzekeren, dat de letterwaarde erg hoog zal zijn. Eind oktober werd ik door Raymond van Ooms Sport in de Leidse IJshal benaderd met de vraag, of ik wilde polen, of er voldoende schaatsers waren om een ochtend te organiseren, waarop je diverse kluunschaatsen kon uittesten.
De belangstelling was er, dus vanmorgen was het zo ver. Freeskate kwam met een flinke voorraad Salomons langlaufschoenen en Freeskate schaatsijzers. Ze zouden er om 9 uur al zijn, maar door een file vanaf Almere was dat niet gelukt.
Met 25 "Krasse knarren" begonnen we aan de traditionele piramide. Het was met individuele schaatsers drukker op de baan dan gebruikelijk, waardoor het toch wat rommeliger en onrustiger was dan anders.
Laatkomer Wim van Huis werd verwelkomd met: "We zijn alvast maar begonnen".
Kennelijk had hij spijt gekregen, dat hij vorige week iemand voor "Trol" had uitgemaakt, omdat hij 10 rondjes op kop had gereden. Wim ging meteen voor iets groters. Met alle rondjes op kop bij het blok van 25 rondjes, deed hij een gooi naar de titel "Grote trol".
Het werd nog rommeliger, toen de kluunschaatsen arriveerden. Een man of 6 reed naar die hoek toe. Diverse anderen dachten, dat we aan de 20 rondjes begonnen waren en zij reden dus mee om te constateren, dat een zestal "Krasse knarren" het ijs verliet. Na deze onrustige start maakten we dit blok gewoon af met een kleinere groep.
Inmiddels was Hans Boers op kluunschaatsen op het ijs verschenen. In de uitrijrondjes tussen 2 blokken in vroeg Hans, hoe je de schoen minder strak kon krijgen. Ik wist, dat je dat kon doen door het klittenband wat langer te maken. Ik deed het voor, terwijl Hans op de trap zat. Gebukt achter de boarding leek het, alsof de coördinator van de "Krasse knarren" het ijs stiekem had verlaten....
Bij het rijden van de 15 ronden zag ik, dat er onaangekondigd een flinke klas middelbare scholieren in de hal stond. Ik besloot om de 10 en de 5 rondjes samen te voegen, zodat we voor de dweil klaar waren.
Een tiental "Krasse knarren" nam de gelegenheid te baat om de kluunschaatsen uit te proberen. Hans Boers deed dat ook met andere schoenen en ijzers van 48 cm lengte. Hij reed er makkelijk op weg. Hij vond deze langste ijzers heerlijk rijden. Ik adviseerde hem om ook de ijzers van 45 cm te proberen.
Zo gezegd, zo gedaan. Deze Freeskate-ijzers bevielen nog beter. Dat was exact mijn ervaring, toen ik in november 2004 mijn eigen kluunschaatsenuitprobeerochtend had. Luit Bloem ha zijn langlaufschoenen meegenomen met 2 paar ijzers. Van Henk Grimbergen van de winkel van De Grim Sport mocht ik mijn huidige Rossignol-kluunschaatsen uittesten.
De langste ijzers gaan als een tank overal overheen. Op het rechte stuk is dat heerlijk, maar de bochten zijn een stuk lastiger. Als schaatser moet je wendbaar kunnen zijn, ook op natuurijs!
Als iemand vlak voor je neus onderuit gaat, is het toch erg prettig, als je de gevallene kunt ontwijken.
Tot half 12 reed ik met Hans behoorlijk wat rondjes, alvorens hij de knoop doorhakte en tot de koop van de lekkerst zittende schoen en de ijzers van 45 cm overging. Een keuze, waar ik volledig achter kan staan.
Met Hans en Jaap de Gorter besloten we de kluunschaatsenuitprobeerochtend in de kantine van de IJshal met een warme chocolademelk met slagroom. Het was een licht chaotische, maar erg gezellige ochtend geweest, die voor herhaling vatbaar is.
Voor de scrabble-spelers onder de lezers: doe uw voordeel met "kluunschaatsenuitprobeerochtend", met daarbij de kanttekening, dat ik op de dag na het Nationaal dictee "kluunschaatsenuitprobeermorgen" ook goed reken.
Er was eens, niet zo lang geleden,
een bibliotheek in Poesdorp aan Zee,
de klanten waren zeer tevreden
en ook het personeel was er tevree.
Nu woonde in Poesdorp Schraalhans
en deze schriep, die greep zijn kans,
want dankzij deze bezuinigingskampioen
moest de bieb het met twee ton minder doen.
Een filiaal moest erdoor worden gesloten
en het personeel moet harder aanpoten,
want één detail was Schraalhans vergeten:
hij had de bibliotheek ooit laten weten,
dat ze een nieuw gebouw zouden zitten,
waar men efficiënt zou kunnen werken.
Dat gebouw kan de bieb nog niet bezitten,
maar de bezuiniging wel goed merken,
want die gingen uiteraard wel door.
Zo gaat vandaag veel ervaring teloor.
Het is anderhalve eeuw, waarover we praten,
hetgeen leidde tot zeer veel roostergaten.
Met kunst- en vliegwerk zijn de gaten gedicht,
maar is de nieuwbouw nog ver uit het zicht.
Een drietal personeelsleden ging al dit jaar
en nu staan er zowaar acht collega’s klaar
om de bieb met het nieuwe jaar te verlaten.
Dat wordt dan flink sjouwen, want we laten
hen niet zonder de traditionele manden gaan
naar een leven zonder bibliotheekbaan.
Deze sprookjesfiguur is het schrijven niet moe
en hij voegt daar ook nog wat leeswerk aan toe,
want op papier en ijs is hij zeer nijver,
jullie eigen schaatsende schrijver.
Dus zie, het verrassingseffect is heel goed
bij het toveren van boeken uit de hoge hoed.
Het was een vreemde gewaarwording om na 34 jaar voorlopig voor de laatste keer op dinsdagavond te schaatsen. Ergens in november 1979, toen ik net in Leiden woonde, ging ik met mijn toenmalige collega Peter Nierop mee naar de "Menkenbaan". Als een volleerd krabbelaar reed ik mijn eerste rondjes op het kunstijs aan de Vondellaan.
Door een roosterwijziging op mijn werk ga ik per 1 januari aanstaande voortaan op dinsdagavond werken. En daar de komende dinsdagavonden Kerstavond en Oudjaarsavond betreft, was gisteren voorlopig de laatste dinsdagavondtraining.
Incidenteel zal ik nog wel een enkele keer kunnen. Soms zijn er studiedagen of vergaderingen overdag op de dinsdag, dus dan ben ik 's avonds vrij.
Het was gisterenavond gezellig druk in de Leidse IJshal. Dat gold iets minder voor mijn onderrug. Deze voelde nog wat stijfjes aan, waardoor ik minder druk op mijn schaatsen kon zetten. Desondanks viel het me niet tegen. Ik kon een klein half uur meeschaatsen met het tweede peloton. Toen moest ik er even af om letterlijk mijn rug te rechten.
Na een rondje of wat ontspannen uitgereden te hebben, kon ik weer aanhaken bij het treintje achter Rein Knetsch. Om kwart over 9 hield ik na een klein uur het pelotonschaatsen voor gezien en gaf ik 2 individuele schaatsers wat technische aanwijzingen. Je bent schaatstrainer of je bent het niet. Na dit duo middels de "clownsstappen" geleerd te hebben, hoe je achterop moet zitten, reed ik om half 10 mijn laatste ronde op dinsdagavond.
Met een drietal andere schaatsers boomde ik in de kantine nog even over de 1000 rondjes van Leiden. De lustrumeditie van 14 december 2014 staat al in mijn agenda genoteerd.
Voordat ik met Koos Zwaan richting Stevenshof fietste, was de laatste ronde op dinsdagavond voor mijn rekening.
Meestal kun je na een flinke inspanning als een (Alternatieve) Elfstedentocht of een marathon een paar dagen niet lekker traplopen. Trap op gaat nog wel, maar naar beneden is een heel ander verhaal.
Na de 1000 rondjes van Leiden heb ik me afgelopen zondag laten masseren. Mijn onderrug en mijn benen werden onder handen genomen. Met een voor mijn benen positief resultaat. Ik kon gewoon probleemloos traplopen!
Het fietsen gaat ook lekker. Ik rij wel een tandje lichter om meer op souplesse te trappen, maar dat is ook bedoeld om de benen lekker los te rijden.
Vanavond ga ik in de Leidse IJshal schaatsen. Ik ben benieuwd, hoe het zal gaan. De enige naweeën van de 1000 rondjes waren een blaar op de zool van mijn linkervoet, die bij het schaatsen al open was gegaan, en een stijve onderrug. Geen rugpijn, maar het soepel bewegen gaat even wat minder.
Als dit voortaan de enige kwalen zijn na 200 km schaatsen, dan zou ik daar blind voor tekenen.
De wekker was om 5 uur onverbiddelijk. Ada draaide zich nog eens lekker om, terwijl ik me in mijn sportkleding hees. Om kwart over 5 zat ik in mijn eentje aan het ontbijt.
Om half 6 stopte er een taxi voor de deur.
De overbuurjongen werd thuisgebracht. Waar heb ik dat eerder meegemaakt om thuis te komen op dit tijdstip?
Om kwart voor 6 zat ik op de fiets naar de Vondellaan. Het was om 6 uur zondagochtend al een en al bedrijvigheid. Hoezo, rustdag?
Bij Willem van Vliet haalde ik startnummer 1 op. Ik begaf me naar kleedkamer 4, waar ik mijn langlaufschoenen aantrok en rustig naar de startplek kuierde. Daar klikte ik mijn kluunschaatsen eraan vast. Om half 6 loste Jos Arts, de voorzitter van de Leidse IJshal, het startschot voor de vierde editie van de 1000 rondjes van Leiden.
Nog voor ik ook maar 1 meter had geschaatst, lag ik al op het ijs.
Bij de start tikte Mark Veenstra mij aan. Mijn linkerschaats schoot uit de binding en ik lag op het spiegelgladde ijs. Of het nu kwam, doordat ik de schaats niet goed had aangeklikt, of doordat de binding, die gemaakt is voor ski's erop gemaakt is om makkelijk los te kunnen schieten bij een val om botbreuken te voorkomen, daar wil ik vanaf zijn, het feit lag daar, dat ik gevallen was voordat ik ook maar 1 slag had gemaakt.
Ik begon dus direct met een achterstand. Buiten het opstaan moest ik immers ook nog mijn schaats opnieuw aanklikken. De eerste keer, dat ik door Martin Langbroek werd ingehaald, wees hij me er fijntjes op: "Ik was niet eens in je buurt en je lag al!"
"Het was ook een Uri Geller-act van de bovenste plank", antwoordde ik.
Ondanks de wel zeer valse start ging het verder heel lekker. Het duurde dan ook niet lang, of ik had een aardige sliert andere schaatsers achter mij aan. Het zette de toon voor de rest van de dag. Het grootste deel van de 1000 rondjes deed ik het kopwerk, met aanvankelijk Martin Langbroek in mijn kielzog en daarna Jan Pieter Tensen.
Mocht ik me ooit illusies gemaakt hebben om deze 1000 rondjes winnend af te sluiten, al snel was me duidelijk,, dat deze vlieger nimmer op zou gaan. Mark Veenstra haalde me keer op keer in en ook Jan Pieter Tensen had me al vrij snel op een rondje of 10 gezet. Van de 3 individuele deelnemers voor deze zeer Alternatieve Elfstedentocht leek ik de zwakste.
Desondanks was ik zeer tevreden met mijn rijden en mijn tijden. Toen we van het ijs af moesten voor de dweil, had ik al 144 rondjes afgelegd. Ongeveer dezelfde afstand als afgelopen dinsdagavond bij de laatste serieuze test.
De eerste dweilpauze benutte ik voor een toiletbezoek, waarna ik toch nog wat ging drinken. Hermien Ravensbergen en Maup Honcoop en andere vrijwilligers verzorgden de deelnemers aan de 1000 rondjes met sportdranken en -voeding. Namens alle deelnemers: onze hartelijke dank. Want zonder alle vrijwilligers, die om 5 uur 's ochtends voor ons al in touw waren....
Het tweede uur ging ook erg lekker. Het werd langzamerhand steeds drukker op de baan. Diverse teams, waaronder een groep G-schaatsers, die samen de 200 km zouden schaatsen, kwamen ook de 200 meterbaan op. Op een paar teams na, die ook om half 7 gestart waren, haalden we de meeste andere groepen met grote regelmaat in. Soms waren een paar groepen samengesmolten tot een peloton van wel 20 schaatsers, zodat je meer dan een ronde bezig was om langs dit lange, kleurrijke lint te komen. Af en toe was dat best frustrerend, want dan had je net een peloton ingehaald, of ze stopten er al weer mee om even een rondje of 10 de rug te rechten.
Legde het eerste uur in ruim 29 km af, het tweede uur zat ik met 282 rondjes op 27km. Dat lijkt en behoorlijke terugval, maar dat viel wel mee. Er vielen 3 minuten dweilen van af, een rondje of 7, mogelijk 8.
Meteen na de dweil begon ik vaak als een der eersten waar aan het rijden van de rondjes. Het ijs was dan nog nat en superglad. Bovendien was het dan nog rustig op de baan, zodat je na de min of meer gedwongen rustpauze weer goed in je slag kon komen.
Met Jan Pieter in zijn gele trainingsjack van de Rijnsburgse IJsclub als een schaduw achter mij aan reed ik zo rondje na rondje tot de volgende dweilpauzes. Het derde uur stond mijn teller op 418. Een tweede toiletbezoek vergrootte mijn achterstand op de Rijnsburger en nog veel meer op Mark Veenstra.
Maar zodra ik weer op het ijs verscheen, mocht ik weer het kopwerk doen. Dat lijkt heel erg, maar dat is het niet. In de indoorbaan heb je geen last van de wind en op het gladde ijs kun je als kopman je slag altijd goed afmaken. Hoe verder je naar achteren zit, hoe meer harmonicarijden het wordt!
Martin Langbroek hield het na 500 rondjes voor gezien, maar zijn plek in het treintje werd al snel ingenomen door Kobus Turk, die ook de 500 vol zou maken in dit blok, dat ik met 554 rondjes afsloot. Mijn 100-kilometertijd was 3.38, mogelijk mijn snelste tijd op deze afstand.
Een magische grens. Vanaf hier begon het aftellen. Dat begon ook met het aantal individuele deelnemers aan de 1000 rondjes. Koploper Mark Veenstra, die 50 rondjes voorsprong op me had, hield het na 600 rondjes voor gezien. Hij kreeg last van zijn onderrug, een bekende schaatskwaal.
En zo waren twee geboren en getogen Vennepers ineens de koplopers in het leukste schaatsevenement van de Sleutelstad.
Rond het middaguur speelde dweilorkest "De Dorstvlegels" uit Zoeterwoude diverse keren. Als schaatser heb je dan het gevoel, dat je in een klein "Thialf" je rondjes aan het rijden bent. Wat een sfeer!
In de tijd, die "De Dorstvlegels" niet speelden, werd er prima muziek gedraaid. Zo werd onder andere "Echoes" van Pink Floyd gedraaid.
Ik zat in "the flow" en kon in een vlak tempo blijven rijden: 684 rondjes na 5 uur en een uur later zat ik al op 805.
De eerste groep, die de 1000 rondjes volgemaakt had, was een team IJVL-ers. Jos Drabbels, Wil Verbeij, Gerard van Klink en Frank Steenkamp legden in 6.05 hun 200 km af.
Daarmee waren ze maar 4 minuten sneller dan de tijd, die Jos Dohle 2 jaar geleden in zijn eentje neerzette. Dit geeft de prestatie van deze marathonschaatser nog veel meer reliëf.
Team de Gorter, bestaande uit Jaap de Gorter, Hen van den Haak, Andrea Landman en Patrick Keizer, eindigden op de tweede plaats.
Van de 8 schaatsers, waarmee we 2 jaar geleden de Elfstedentocht hebben gereden, deden er in totaal 6 mee aan de 1000 rondjes. Geen gekke score.
Dat gold ook voor het vlakke schema, dat ik tot de 900 rondjes vast kon houden. Toen zakte het een klein beetje in. Niet dat ik een echte inzinking had, maar de scherpte was er toch wel een beetje vanaf en dat gold ook voor de souplesse.
De zevende dweilpauze ging ik in met 943 rondjes op de teller. Wilde ik een persoonlijk record rijden, dan kwam het op het laatste blok van 57 rondjes aan. Op het gladde en inmiddels veel rustiger ijs dook ik met 7.27.57 voor het eerst van mijn leven onder de 7,5 uur.
Mijn vorige persoonlijk record stond op 7.33.27. Een verbetering van 5 minuten en 30 seconden. Ik had dus op het juiste moment gepiekt. Hoeveel schaatsers kunnen zeggen, dat ze een p.r. gereden hebben, terwijl ze begonnen met een val bij de start?
Na een ereronde geschaatst te hebben, reed ik linea recta naar de allerbeste rondemiss, die ik ooit ben tegengekomen, toe: Ada!
Inmiddels was tweevoudig winnaar Jan Pieter Tensen, die ook zijn beste tijd verbeterd had, klaar met zijn interview met speaker Teun de Reede. Nu was het mijn beurt om de vraag te beantwoorden: "Wat ging er door je heen?"
Naast wat kleine pijntjes vooral een euforisch gevoel.
Ik reed naar de hoek met sportvoeding en -dranken, waar ik twee koppen bouillon, een broodje en een Spa fruit nam. De verzorging was prima. Toch neem ik volgend jaar zelf een fles isotone sportdrank mee. Bij de vijfde dweilpauze waren de flesje al op en kregen we Spa fruit te drinken. Op zich is daar niets mis mee, maar de isotone dranken werken toch wat beter. Het is dus handig om een kleine noodvoorraad mee te nemen.
Dat had ik wel gedaan met de cafeïnedrank om de vetverbranding op gang te brengen. Ik had 2 blikjes leeggedronken. Het derde blikje en de Squeezy energiegel, die ik over had, was voor Paul de Kruijff, die zich ingeschreven had voor de 750 rondjes, maar dat was makkelijker gegaan dan gedacht.
Paul besloot alsnog 250 rondjes extra te gaan rijden, net als Jan Verlind, die zich voor de 500 had aangemeld.
Ik deed ook wat extra's en reed een rondje of 50 rustig uit, waarna ik me in kleedkamer 2 liet masseren. Ik was de enige schaatser op dat moment. Terwijl mijn onderrug en mijn benen onder handen genomen werden, praatten de drie sportmasseurs met elkaar over van alles en nog wat. Het was een gezellige massage.
Toen ik me weer aangekleed had, zat Paul de Kruijff bijna op de 950 rondjes. Op zijn tandvlees, dat wel.
De prijsuitreiking vond bij de ingang plaats onder het toeziend oog van Monique Velzeboer. Er werd bekend gemaakt, dat er € 4663,50 bij elkaar geschaatst was voor de Monique Velzeboer Foundation.
In totaal was er 21.620 rondjes bij elkaar geschaatst. Die laatste 20 kwamen op naam van Paul, die onder luide toejuichingen voor het eerst van zijn leven de afstand van een Elfstedentocht aflegde.
In de kantine van de IJshal evalueerden we bij een herfstbock deze mijlpaal.
Geboren en getogen in Nieuw-Vennep in een gezin met 12 kinderen en sinds 1979 woonachtig in Leiden. Mijn vader was de oprichter van het transportbedrijf B.Breed & Zonen in Nieuw-Vennep, dat nog steeds bestaat.
Ik ben in 1983 getrouwd en vader van 4 kinderen.
Ik train al sinds mijn verhuizing naar Leiden voor de Elfstedentocht en ben uiteraard een groot liefhebber van schaatsen op natuurijs.
