Een droge droogtraining

Het regende aan het eind van de middag. Vooral met afmeldingen. Er was flinke regen voorspeld rond half 8, dus op voorhand had een zevental IJVL-ers zich al afgemeld voor de droogtraining.

Desondanks fietste ik in een zachte regenbui naar Jos Drabbels. Met hem kon ik meerijden naar de skeelerbaan van Leiderdorp, waar het nog steeds droog was.

Bij aankomst werden we opgewacht door Jaap de Gorter en Juul Mentink. Ik had de door hen georganiseerde Tour de France-quiz gewonnen met het woord TUSSENSPRINT.

Op een geleende fiets mocht ik een tussensprint maken op de skeelerbaan.

Al fietsend moest ik zoals bij een ravitaillering een tas aanpakken.

Hetgeen feilloos lukte.

De inhoud van de tas was divers.

Onder leiding van Peter Daleman liepen we naar het strandje aan de Does in de Munnikenpolder. Daar kregen we een pittige training, terwijl de buien links en rechts van ons wegtrokken.

Ondanks de dreigende wolkenlucht hielden we het bij onze wekelijkse Molentocht droog.

Nou ja, bijna dan. Maar dat waren geen regendruppels maar zweetdruppels....

De eerste streken op de 250-meterbaan

Er zijn van die records, waar je niet op zit te wachten, maar vandaag hadden we er eentje te pakken: KNMI-meetpunt Voorschoten was het het natste plekje van Nederland.

In regenpak gehuld fietste ik naar de Voorschoterweg, waar je moest waden om het bouwterrein van IJshal De Vliet te kunnen betreden. 

Binnen gekomen werd je weer helemaal warm. Niet omdat het daar zo warm was, maar door de geweldige opkomst van het aantal vrijwilligers om de schilderklus van de 250-meterbaan te kunnen klaren.


Rond half 9 werden de eerste streken op de 250-meterbaan gezet.

Een kwartier later waren de eerste verfrollers al bijna bij de eerste bocht aanbeland.

Daar werd de eerste verfploeg afgelost door de tweede. Op deze manier hield iedereen het het langste vol.


De eerste groep had koffie- en theepauze, toen zij terugkwamen ging de tweede groep pauzeren. Bij terugkomst was de eerste bocht al genomen.
Doordat iedereen de slag te pakken had, ging het ook steeds sneller. De eerste helft zat er veel sneller dan gedacht op!

Daar hadden we dit rollerslied niet voor nodig.

Het liep op rolletjes!

Bij het ingaan van de tweede bocht werd ik weggeroepen. Er was iemand, die de trainerskleding van de Schaatsschool zou leveren met een proefmodel. Ja, en als er iemand modebewust is....
De salopet en het elastische trainersjack waren goed, het dikkere trainersjack was te krap, zowel bij de mouwen als bij de onderrug. Toen het modemodel weer boven kwam, was de tweede bocht bekant gedaan.

Naarmate de finishlijn naderde werd, net als bij schaatswedstrijden, het tempo nog even opgevoerd.


De eindsprint werd ingezet en met rappe streken werd de eerste ronde op de 250-meterbaan voltooid.



Dit heuglijke feit werd met gejuich ontvangen.

Veel sneller dan gedacht zat de eerste verflaag erop. En daar de verf 24 uur moet drogen, hadden we, na de broodjes bij de lunch, zowaar een vrije middag.

De Dollard

Stilte na de storm.

Om 5 uur werd ik wakker voor een toiletbezoek. De slaap kwam niet meer terug en op wat gekwetter van de vogels na was het stil. Ada sliep de slaap der rechtvaardigen.
Om half 7 ontwaakte ook zij en konden we de tent leegruimen en kletsnat opruimen. De buitentent was kletsnat aan de binnenzijde. Toen de tent in de rekken zat, wandelden we naar het clubgebouw van de Fivel Scoutinggroep. Daar bleek het brood bijna op. We konden nog net wat brood smeren voor onderweg.

Het bestond uit een tweetal borden havermoutpap. Wie mij altijd al een papkindje vond, vandaag kan ik dat niet ontkennen....

Desondanks maakte ik als specialist de grote pan schoon en hielp een reisgenoot bij het afbreken van haar tent.

Om 9 uur vetrokken we naar het centrum van Delfzijl met de hele groep. Vandaar trapten we naar het industrieterrein bij Farmsum, waarvan een journalist onlangs ontdekte, dat er via een pijpleiding van FrieslandCampina anderhalve kilometer uit de kust illegaal afvalwater werd geloosd met allerhande chemische stoffen.

Hier hielden we met ruim 40 Luchtfietsers een kleine demonstratie, waarbij de beveiliging snel een oogje in het zeil kwam houden. Na een ritje langs de chemische industrie kwamen we bij de Dollarddijk, waar de dollartekens in de ogen niet meer telden.
We passeerden het pittoreske Termunterzijl en over dijken met veel grazende schapen trapten we naar de Punt van Reide. Daar stopte de groep, waar ik mee reed, bij een plek, waar je naar zeehonden kon kijken. Eén van de medefietsers telde er maar liefst 45.

(Klik op de foto om te vergroten)
Daar de zwemgroep, die gekscherend de Baptisten werden genoemd, een kilometer eerder waren gestopt, fietste ik terug voor een frisse duik in de Dollard. Toen ik zag, dat het minimaal 300 meter lopen was naar de plek, waar je het water in kon, besloot ik om met Ada naar de zeehonden te gaan kijken.

Vandaar fietsten we in kleine groepjes naar Nieuwe Statenzijl, waar we koffie en warme chocolademelk dronken. Na een klein half uur rust reden we ongemerkt Deutschland binnen.

Over stille weggetjes pedaleerden we naar Ditzum, waar we het veerpont over de Eems naar Petkum zouden nemen.

Het lied van Drs. P. schoot me onmiddellijk te binnen, toen ik de overvolle boot met ruim 50 fietsers zag. We konden geen kant meer op.

De boot zelf gelukkig wel en zodoende bereikten we een kwartier later veilig de overkant van de rivier.
Op een drietal Luchtfietsers na, die niet meer mee konden met de boot van 1 uur, reden we vanaf Petkum naar Emden. Een deel ging direct naar de Volkshochschule, een ander deel naar het Ökowerk. In een oude boomgaard met veel biodiversiteit en een variëteit aan ecologische tuinbouw kregen we een rondleiding.

De zon was doorgebroken en het was meteen behoorlijk warm.

Er was een "heksenbos" met een bijbehorend gedicht.

Na een uur in de tuin fietsten we ook naar de Volkshochschule.



Daar werden we gastvrij onthaald met een verse wafel, krentenbrood, koffie, thee en diverse vruchtensappen. Als dank zongen we "Das Wattenlied" met een blokfluit en lepels als instrumentarium. Dat ging dusdanig goed, dat we het nogmaals mochten zingen.

In kleine groepen verlieten we Emden, hoewel sommigen na een rondrit van 6 kilometer wederom bij de Volkshochschule uitkwamen. Met Ada als kaartlezer wist ik, dat het met ons groepje wel goed zou komen.

Ik heb op dat vlak 42 jaar ervaring. Zelfs een originele Umleitung bracht haar niet uit haar evenwicht. Over veel stille weggetjes en soms over zeer drukke wegen waar keihard werd gereden. Gelukkig konden we deze wegen snel verlaten voor zeer stille fietspaden.
Om half 7 waren we bij de Wassersportverein Norden, waar we langs een riviertje onze tent konden opzetten onder een oude linde. 

Deze had de storm ongeschonden overleefd. Dat konden diverse bomen op onze route niet zeggen gezien de grote hoeveelheid afgerukte takken.

Ik douchte me en kon meteen aanschuiven bij de venkelsoep en de rijst met tuinbonen. In de gezellige keuken schreef ik het dagboek bij na 91 kilometer fietsen om de Dollard heen. 

Lichtgewicht

Bij terugkomst van de fietsvakantie langs de Waddenzee bleek, dat ik in 2 weken tijd anderhalve kilo lichter was geworden. Bij het vertrek woog ik 69,7 kilo, bij terugkeer 68,1.
Eind vorige week zat ik weer hoog in de 69. De oorzaak: zout!

Bij het helpen in IJshal De Vliet had ik "gewone" broodjes gegeten. Deze bevatten 0,9 gram zout per 100 gram. Daardoor hield ik veel meer vocht vast, dus het weggetrapte gewicht zat er binnen de kortste keren weer aan.

Wijs geworden nam ik de afgelopen week gewoon mijn zoutarme brood mee op de dagelijkse rit naar de Voorschoterweg. Het resultaat was, dat het gewicht geleidelijk daalde en vanmorgen woog ik bij het uit bed stappen 67,7 kilo. Alleen als ik gesport had voor het ontbijt, was deze wel eens lager geweest bij deze weegschaal.
Na de boodschappen gedaan te hebben bij "De Helianth" bracht ik ons deel thuis, waarna ik het deel van mijn schoonouders bij hen bracht. Vandaar fietste ik naar "De Horsten", waar ik bij de achteringang met Hans Boers had afgesproken. Samen liepen we een rondje door dit koninklijke landgoed. Dat deden we zoveel mogelijk op onverharde ondergrond.

Gelukkig was ik op tijd thuis om de hoosbui voor te zijn. Maar nat werd ik evengoed, want ik stapte onder de douche. Daarvoor had ik me nog even gewogen: 66,9 kilo.
Ik word nog eens een lichtgewicht....

Niet alleen mijn gewicht ging deze maand naar beneden. Dat deed de gemiddelde temperatuur over 30 dagen ook!

Nu we het over koeler hebben: 's middags fietsten Ada en ik naar "Klein Duimpje" in Hillegom, waar we op het zonnige terras met Bas, Nel en Joep een paar gezellige uren doorbrachten met een koud biertje, dat luisterde naar de naam "Stuiterbal".

Deze vederlichte proefpersoon kan het u van harte aanbevelen!

Lijntrekkers

Het is iedere dag weer een verrassing, hoeveel vrijwilligers aanwezig zijn in IJshal De Vliet en welke klus we dan moeten uitvoeren. Na een fietsritje van ruim 4 kilometer stapte ik de 250-meterbaan binnen. Daar zag ik, dat Fien en een andere IHCL-er bezig waren met het nogmaals schrobben van de hardrijbaan.

Roos zoog de baan nogmaals en John en ik mochten naar de startstreep. We mochten als lijntrekker gaan fungeren. Er was verkeerde kit gebruikt.

Deze kit moest eruit en dat viel niet mee, want we mochten de registratiekabels, die in de smalle gleuven in het beton zaten er tussen uit zien te peuteren zonder de kabel te beschadigen. Met een Stanleymes was dus uitgesloten. Zodoende begonnen deze lijntrekkers aan de klus met een plamuurmes.

Het was pietepeuterig werk. Het schoot dus niet op.

Maar ja, wat verwacht je anders van lijntrekkers?

Ook op het gebied van lijntrekken ben ik een lichtend voorbeeld....

Rond het middaguur had John een afspraak en nam Roos zijn plaats in. Om 2 uur hadden we de 12 meter lange sleuven ontdaan van de kit. Over deze 12 meter hadden we ruim 3 uur gedaan.

Als je iets doet, dan moet je het goed doen!