Morgenrood

Het was een kleine, maar onmiskenbare verandering. Toen ik vanmorgen om een uur of half 6 wakker werd, was er morgenrood te zien.

De aankondiging van een weersomslag, die al dagenlang was aangekondigd voor het weekeinde, zat er aan te komen.

Maar eerst stond ons nog een broeierig warme dag te wachten, ook al was het op de fiets naar mijn werk minder warm dan de afgelopen ochtenden. Er stond wat meer wind.
Dat deed me meteen weer denken aan de Olympische Spelen in Londen, die vanavond officiëel geopend worden met een spetterende show, met "The Tempest" van William Shakespeare als uitgangspunt.

Nu heb ik zelf een paar jaar rondgelopen met het idee om naar de Olympische Spelen te gaan. Dichterbij dan Londen zullen ze voorlopig niet komen, hoewel....
De kans, dat het NOC-NSF mij afvaardigd naar dit grootste sportevenement is niet echt groot te noemen, alhoewel ik wel 10 marathons heb uitgelopen.

Het Olympische motto is niet voor niets: "Deelnemen is belangrijker dan winnen!"

Daar ben ik het in dit geval volmondig mee eens. Bovendien, een voor sponsors niet onbelangrijk gegeven: met mijn tijd van net onder de 4 uur ben ik bijna 2 keer zo lang in beeld als de Kenianen en Ethiopiërs!
Beste mensen, ik snap niet goed hoe het kan, maar ik ben niet gevraagd....
Plan B behelsde, dat ik naar Londen zou gaan als supporter en dat zou koppelen aan een fietsvakantie in Good Old England.

Nauwelijks had ik dit voorstel bij Ada in de week gelegd, of de ergste rellen sinds de Tweede Wereldoorlog braken uit in de hoofdstad van Groot-Brittanië. Een paar dagen later konden we in de krant lezen, dat alle treinen naar Londen bijna een jaar van te voren al waren volgeboekt.
Kortom, mijn idee zou heel wat logistieke problemen hebben opgeleverd. We kozen er voor om in plaats van onze Westerburen onze Oosterburen te gaan bezoeken. Onze fietsvakantie gaat naar de Eifel.

Via 44

Het was de zoveelste warme, zonnige dag deze week, maar vermoedelijk is het voorlopig gedaan met het stabiele zomerweer. Ik greep deze gelegenheid aan om de skeelers aan te trekken. Bij onze fietstocht met mijn vrienden afgelopen zondag had ik gezien, dat de Via 44 in Wassenaar eindelijk klaar was.

Een mooie gelegenheid om na de Velostrada deze route voor jullie uit te testen. Om 10 uur skeelerde ik vanaf ons huis naar "De Haagsche Schouw" om aansluitend over het al bestaande gladde asfalt te zoeven. Ik haalde diverse fietsers in. Daarbij probeerde ik de gisterenavond opnieuw aan de orde gekomen bijhaal in de praktijk te brengen.
Ter hoogte van het Adelbert College moet je de weg oversteken en aan de overzijde van de weg over gloednieuw asfalt je weg te vervolgen. Je komt dan uit bij de rotonde ter hooge van "De Bosrand". Hier maakte ik de fout de fietsbordjes "Den Haag" te volgen. Doe dit niet! Je komt dan op de parallelbaan van de A44 te rijden met matig skeelerasfalt.
Uiteindelijk kom je op hetzelfde punt uit: de stoplichten bij Den Deyl. Let goed op, als je overgestoken bent. Op het eerste deel van het fietspad met spiegelglad asfalt liggen behoorlijk wat steentjes.

Op dit stuk kun je het beste met een prikslag rijden!
Na de eerste kruising kun je weer rustig je slag verlengen. Pas aan het einde van de Horsten, ongeveer ter hoogte van de nederige stulp van Elfstedencrack Willem-Alexander van Buren, krijg je ongeveer 500 meter rode stoeptegels. Let daarbij goed op. Er zijn een paar stukken, waar de VIA 44 een flauwe bocht maakt. Hier liggen de tegels in de lengterichting, waardoor je wielen in de gleuf tussen de tegels kunnen komen!
Na de tegels krijg je weer spiegelglad asfalt tot het tunneltje bij de voormalige dierentuin van Wassenaar.
Daar ik terug moest om op tijd op mijn werk te komen, probeerde ik niet uit, hoe het asfalt op de Horstlaan is. Temeer, daar je dan begint met een voor skeeleraars behoorlijke uitdaging: de bochtige tunnel onder de A44, met ook nog eens de kans van verkeer van opzij!
Na Den Deyl vanaf de zuidzijde gepasseerd te hebben, kwam ik op het punt uit, waar op dit moment de laatste hand aan de fietstunnel onder de A44 wordt gelegd. Dit was ook het punt, waar de Via 44 bij de A44 uitkwam.
In omgekeerde volgorde skeelerde ik terug naar de rotonde ter hoogte van "De Bosrand". Hier stak ik de weg over om nu over de goede weg naar Den Deyl te skeeleren.
Het asfalt is hier wat minder, maar nog steeds behoorlijk goed. Volg dus de borden "Duinrell" om voorbij de het omgebogen bord Politiebureau aan je rechterhand bij de eerstvolgende afslag linksaf te slaan.

Deze straat heet De Lus en is vanaf de overzijde van de weg vooral te herkennen aan het bord "Fietsstraat. Auto te gast".
Over deze bochtige weg met spiegelglad rood asfalt op het midden van de weg kom je uit bij de tunnel in aanbouw.
Hier keerde ik me om en reed terug over de heenweg.

De Via 44 is een regelrechte aanrader!

Aandacht

Het was rustig op de skeelerbaan in Leiderdorp. Er waren, door vakantie en het mooiste strandweer, een kleine 20 man op de 400 meterbaan bezig, waaronder 4 trainers. Dat betekende, dat je veel aandacht kreeg.

Nu heeft ieder mens op zijn tijd behoefte aan aandacht, maar als je door de trainer apart wordt genomen voor je techniek, dan betekent het toch, dat er iets niet klopt.
En dat klopte, want mijn bijhaal en het laten hangen van het been voor de volgende inzet was niet optimaal te noemen.
Terwijl Tjeerd Wiersma de groep voor zijn rekening nam, werd ik door Dick van Goozen onder handen genomen. Ik kreeg een hele serie foutjes te horen, waar ik aan kon werken, variërend van het te schuin inzetten van het afzetbeen tot het onvoldoende overkomen bij de valbeweging.
En deze serie met elkaar samenhangende slordigheden begint al bij de bijhaal.

"Je moet bijhalen, zoals Yvonne van Gennip het deed", kreeg ik te horen en als ik met aandacht het halve rondje maakte, had ik inderdaad een rustigere slag en kon ik het been langer laten hangen.
Nu kun je helaas niet alle fouten in één keer eruit filteren, maar dat geeft niet: iedere verbetering is er één. En daar train je ook voor: je wilt beter worden.
Maar dat voel je ook. Als je bewust en met aandacht een oefening uitvoert, dan voel je precies, wat de trainer bedoelt. Het kost echter heel veel trainingsarbeid, voor je zo'n verbetering hebt geautomatiseerd.
Na de opsomming van alles, wat er verbeterd kan worden aan mijn techniek, kreeg ik de geruststellende mededeling: "Maar je skeelert best wel goed!"
Ik had een Aha-Erlebnis.

Ondertussen ben ik me er wel bewust van, dat het nog heel lang zal duren, voordat ik zo'n sublieme techniek heb als Yvonne van Gennip. Ik heb zo'n vaag idee, dat me dat in dit leven niet gaat lukken....

Breedley Wiggins

De Tour de France ligt weer achter ons en daarmee ook de Tour de Kans.

"Molen- en Merentocht" is gefinisht op de 1444e plaats in een deelnemersveld van 6644 wielerliefhebbers. Niet onaardig, zeker daar ik al snel 2 uitvallers had: Lieuwe Westra en Marcel Kittel. De score had dus wat hoger uit kunnen vallen dan de 1623 van nu.
Het gat met nummer 1, die 2373 punten bij elkaar wist te sprokkelen, is echter wel erg groot. Nog groter is het gat met nummer laatst, die louter Nederlandse renners had opgesteld. Daar scoorde je dit jaar niet mee. Met maar 158 punten ben je dan ook een terechte winnaar van de rode lantaarn.

De grootverdiener in mijn ploeg was Breedley Wiggins. Ten onrechte gaat deze eerste Britse winnaar van de Tour de France onder de naam Bradley de boeken in.
Een Engelse ambtenaar heeft gewoon een foutje gemaakt bij het inschrijven in het geboorteregister. That's all. Uiteindelijk fietste ik al lange afstanden, toen Breedley Wiggins nog geboren moest worden.

Een tegenvaller in mijn ploeg was Cadel Evans, die bij lange na niet het niveau van vorig jaar kon evenaren.
Janez Brajkovic, Nicolas Roche en Peter Sagan bleken goed aankopen. Ondanks zijn 18e plaats in het eindklassement scoorde Rui Faria da Costa slechts 32 punten. Ook Mark Cavendish scoorde met 127 punten minder dan vorig jaar. Het was een gecalculeerde gok om hem aan te trekken. De Olympische Spelen lonken en voor mij is hij de grootste favoriet op de wegwedstrijd, zoals Breedley Wiggins dat is op de tijdrit.
Volgend jaar is er wederom een Tour de Kans. Nieuwe Ronde, nieuwe kansen.
Ik weet al, onder welke naam ik mee ga doen: Breedley Wiggins!!!!

Een schitterende dag

Het was een schitterende dag. De zon stond te stalen aan een strak blauwe lucht.
Doordat Ada op mijn verjaardag geen tijd had gehad om naar de volkstuin te gaan, ging ik op weg naar mijn werk de planten in de kas water geven. Het was niet bepaald een straf om een extra stuk te moeten fietsen op weg naar Katwijk. Ter hoogte van "de Klip" liepen op deze hoogzomerse dag honderden wandelaars met een rugzak met proviand op.

Het vlaggetje op de rugzakken verduidelijkte veel: Strandzesdaagse 2012.

Op het werk was de concentratie toch wat minder dan anders. De jarige Siebe moest zijn thesis verdedigen. Op 2 mei had hij de tekst opgestuurd naar Spanje. Nu heeft España de klankkleur van "Mañana, mañana".

En dat klopte volledig. Twee maanden lang hoorde hij niets. Op vrijdag de 13e, de dag, voordat hij naar Bilbao zou vliegen, kreeg hij te horen, dat er nog het nodige aan de thesis veranderd moest worden. Dat gaf dus een hoop extra werk en extra spanning. Maar zoals een goed wielrenner betaamt, beschikte Siebe over een goede eindsprint.
Vanmiddag kregen we om half 1 het verlossende telefoontje uit Oviedo: Siebe is met een 8 geslaagd voor zijn master Geologie aan de universiteit in deze hoofdstad van Asturias.
Dat deze schitterende dag in een euforie verliep, spreekt voor zich. Na met Ada in de tuin gegeten te hebben, vertrok ik naar Jos Drabbels, waar Hans Boers Jaap de Gorter en ons oppikte voor de strandtraining.
Met Annerieke van der Beek, Andrea Landman en Robert Nozeman hadden we een heerlijke training op het drukke strand. Het was hoog water, dus we moesten voor het mulle zand naar "Huis ter Duin" ploeteren. Door de hitte hadden we er voor gekozen, om alles in een lagere versnelling te doen. Op de terugweg hadden we nog een paar series schaatsstappen, opdrukken, statisch zitten en buikspieroefeningen.
En op 24 juli was het eindelijk zo ver op deze tot nu toe magere zomer: voor het eerst dit jaar ging ik in zee zwemmen. Sterker nog, het was überhaupt de eerste keer dit jaar, dat ik ging zwemmen. In mijn nieuwe zwembroek, dat weer wel.
Het water was warmer, dan ik gedacht had. Het was heerlijk.

Verfrist zaten we met zijn zevenen aan een grote tafel op het terras van "Het Wantveld". We konden volop genieten van de prachtige ondergaande rode zon, terwijl we tegelijkertijd aan onze vochtcompensatie werkten.
Jaap verhoogde de sfeer met het volgende smeuïge verhaal. Hij was pas geleden naar Engeland geweest met zijn vriendin voor een wandelvakantie. Ze kregen op een gegeven moment een lift naar het station. Juul werd helemaal zenuwachtig in de wagen. De man op de linkervoorstoel had zijn handen regelmatig losjes naast zich en lette helemaal niet op het verkeer. Jaap kon haar uiteindelijk geruststellen: "We zijn in England. Daar rijden ze links. De vrouw zit achter het stuur!"
Op weg naar huis zat Hans achter het stuur. Aan de goede kant nog wel! Uit de geluidsboxen schalde The Doors met "Roadhouse blues".

Het was in alle opzichten een schitterende dag!

Een perfecte dag

Het gebeurt niet vaak, dat Tim de Beer te vroeg is, laat staan een half uur. Maar gisterenochtend was het zo ver. We hadden met wat vrienden afgesproken om te gaan fietsen. De afspraak was al een maand geleden gemaakt, maar na een behoorlijk lange periode van koud en nat zomerweer hadden we schitterend weer.
Om half 11 stonden Tim en zijn neef Peter Zwart voor de deur, terwijl wij nog van alles aan het regelen waren voor de ontvangst. Gelukkig moest Tim nog wat sleutelen aan zijn fiets, zodat wij ongestoord verder konden gaan met onze voorbereidingen.
Nel en Bas Warnink kwamen op de afgesproken tijd, zodat we in de tuin konden genieten van de door Ada gemaakte vruchtentaart.

Ter gelegenheid van mijn verjaardag had ik van de gasten een grote fles Palm, de cd "Des Duivels Oorkussen" van Chimera en "Het Hollandse spreukenboekje" ontvangen.

Eén spreuk wil ik u niet onthouden: "Het kan vriezen, het kan dooien, maar als je op je bek gaat, zijn ze te laat met strooien".
Na de lunchpakketten klaargemaakt te hebben, vertrokken we om kwart voor 1 op de fiets langs de rand van de Stevenshof naar de Velostrada, waar Tim bijzonder in zijn nopjes was met het bord "Auto te gast".

We reden door naar de Horstlaan, waar we het bord "Verboden toegang voor wandelaars en onbevoegden" negeerden en doorreden naar de toegangspoort. De bewaking van Willem-Alexander van Buren was bijzonder alert, maar niet bepaald gastvrij, terwijl Tim toch bevoegd is om onderwijs te geven.

Derhalve fietsten we maar door naar de lommerrijke Landgoederenroute, waar we aan een tafel onze lunch aten. Toen we net weg wilden rijden kwam er een stel aangefietst met een hond. Het brave beest kwam de tennisbal telkens weer bij ons apporteren.
Over een weg, die opnieuw bestraat werd en er nu meer uitzag als een zandpad, kwamen we uiteindelijk op het fietspad naar Meijendel. Het parkeerterrein bij de Boerderij was behoorlijk vol: heel Holland trok er op deze mooie dag op uit.

Wij reden door naar "Paviljoen De Duinen" tussen Wassenaar en Katwijk, waar we op het terras muntthee, maltbier of witbier dronken, terwijl we allerlei leuke verhalen opdisten.
Joep Kapiteyn en Bas zouden op een avond naar een optreden van "The Virgin Prunes" gaan in Rotterdam. Vooraf gingen ze nog wat eten in een eetgelegenheid, toen er een stel jonge Ieren binnenkwam. Ze raakten met elkaar aan de praat en het was reuze gezellig, maar op een gegeven moment moesten mijn vrienden toch weg om niet te laat te komen voor het optreden. Groot was de verbazing, toen "The Virgin Prunes" opkwam: de jonge gasten, waar Bas en Nel zo gezellig mee hadden zitten kletsen....

Via de boulevard van Katwijk en de Cantineweg fietsten we door naar de volkstuin. Wat in het vat zit, verzuurt niet, en dat klopte, want op deze zonovergoten dag ging het de dag ervoor in een emmer koud water gezette Grimbergen blond er prima in. Ada liet onze gasten de tuin uitgebreid zien, waarna we ons huiswaarts bewogen. De teller stond op 45 km.
We hadden een mooie, gevarieerde fietstocht achter de rug en konden ons op deze zwoele zomeravond gaan wijden aan de barbecue. In de tuin aten we de kipsaté met voornamelijk groente uit eigen tuin.
En als schaatsliefhebbers zorgden we er voor, dat er ijs toe was. Met aardbeien en slagroom. Al met al hadden we, ondanks dat het de 22e was, volop genoten van een perfecte dag!

Overstekende zwanen

Vanmorgen moest ik weer eens werken in filiaal Hoornes/Rijnsoever. Normaal gesproken had ik vrij genomen om naar de begrafenis van Gerhard Rekvelt te gaan, maar dat was uitgesloten. Als roostermaker had ik mezelf als laatste mogelijkheid doorgeschoven naar de Hoornes. We waren door de sleutelhouders heen.

Op weg naar Katwijk reed ik over de Rhijnhofweg, waar ik moest stoppen voor....overstekende zwanen. Een vader, een moeder en een stuk of 7 flink uit de kluiten gewassen kleintjes.

Behalve het prille gezinsgeluk, dat ik niet wilde verstoren, was er nog een reden om te stoppen: zwanen plachten nogal agressief te worden, als je in de buurt van hun kinderen komt....
Het was op de laatste zaterdag voor 2 weken zomersluiting van filiaal Hoornes/Rijnsoever lekker druk. De morgen vloog om.
's Middags maakte ik de w.c.'s nog even schoon voor ik met Ada naar de volkstuin fietste. Voor de verandering mocht ik in plaats van tuinbonen plukken snijbonen afknippen. Na in de kas nog wat water gegoten te hebben, fietste ik naar huis, waar ik me omkleedde voor een blokje van ruim 5 km hardlopen langs de rand van de Stevenshof. Onderweg kwam ik Hans Solleveld tegen, met wie ik in de Leidse IJshal af en toe schaatsles geef aan kinderen.
Thuis gekomen kon ik nog net de 10 best geklasseerde wielrenners van de Tour de France binnen zien komen. Bradley Wiggins won de 53 km lange tijdrit met overmacht. Saai, maar als een Nederlander op deze manier de Tour zou winnen, zou je ons niet horen.....

Stavoren

Als we gedacht hadden, dat we toch wel hadden kunnen kamperen, dan werden we om een uur of 6 uit de droom geholpen. Het regende weer eens.
Om 10 voor 8 werd ik wakker. We pakten alle spullen in, ook de tent, die we te grogen hadden gehangen. Na een sober ontbijt fietsten we om half 9 camping "De Waps" af. We reden naar Rijs, of Riis in it Frysk. We kwamen door de prachtige bossen van Gaasterland om via Nijeburen en Hemelum naar Warns te fietsen.
Hier begon het, symbolisch voor onze Elfstedenroute, weer te regenen.
Bij de sluizen van Stavoren moesten we 10 minuten wachten op de tjalken, die het IJsselmeer op gingen. We waren ruimschoots op tijd voor de veerpont naar Enkhuizen. Ada had zelfs nog tijd om naar de bakker te gaan om krentenbollen en Fryske Duumkes te halen.

Ik wachtte onder een afdak bij de fietsen en zag, hoe een meeuw met maar 1 poot zeer fel nog het meeste toegegooide brood wist weg te snaaien. Ik moest onmiddellijk denken aan Karel met de houten poot uit "Pluk van de Pettenflet" van Annie M.G. Schmidt.

Om 10 over 10 voer de boot weg uit de haven van Stavoren, terwijl het net wat droger begon te worden. Boven Noord-Holland zagen we een zeer donkere lucht hangen, terwijl we de 8 tjalken, waar we op hadden moeten wachten, passeerden.
In Hoorn hadden we net de trein van 11.54 naar Amsterdam, zodat we om half 3 thuis druk aan het uitpakken waren na 636 km fietsen op een waterrijke Elfstedenroute.

Afzien op vrijdag de 13e

Vrijdag de 13e heeft de naam een ongeluksdag te zijn. Zo ver wil ik vandaag niet gaan, maar om te beweren, dat het een geluksdag is, is zwaar overtrokken. Om half 6 begon het te regenen. Ik heb liggen hanewaken tot Ada wakker werd.
Om 8 uur regende het even wat minder hard. We ruimden de tent snel op en onder een afdakje aten we. Een voorbijganger vertelde ons, dat het de hele dag zou gaan regenen. Helaas zou hij goeddeels gelijk krijgen.

Om 9 uur reden we Dokkum binnen om via de Kleine Breedstraat en "'t Raedhûs" de weg naar Birdaard te vinden. Een flink deel van het traject reden we vlak langs de Dokkumer Ee. Vrij aan het begin zagen we een wezel oversteken. We reden de Dokkumer Trekwei af tot Birdaard en na een kleine bocht vervolgden we de weg naar Bartlehiem.

Het beroemde Elfstedenbruggetje was volledig vernieuwd.

De route liep via de oude, oorspronkelijke route, die uitkwam in het centrum van Ljouwert. De route via Oudkerk naar de Bonkefeart zat niet in de Elfstedenroute.

Als verzopen katten kwamen we aan in Leeuwarden, waar we bij Bagels & Beans cappucinno, warme chocolademelk en wortel-notentaart namen.
Ada kwam met het voorstel om de trein naar Leiden te nemen. Bij iedere andere tocht had ik er mee ingestemd, maar de Elfstedentocht maak je gewoon af! Dan maar afzien op vrijdag de 13e.
Om half 12 reden we in onze regenkleding door het wandelgebied bij de Grote Markt. De lokale veldwachter vond dit niet zo'n goed plan. Het was aan Ada's tact te danken, wat we er zonder bon vanaf kwamen. Na wat slingers door de hoofdstad van Fryslân kwamen we uit bij de Swettehaven, het officiële startpunt van de Tocht der Tochten.

Via het industrieterrein fietsten we naar de Boksummerdammen, ons beginpunt. Voor het eerst zag ik de Swette bij daglicht.

Bij Reduzem verlieten we de Swette om haar 10 km later nog een keer te kruisen bij Scharnegoutum. Hier vandaan reden we Sneek binnen, waar we in "Onder de linden" allebei een lunch van de dag namen met Chinese kippensoep en2 broodjes zalm.

Het spetterde, toen we om half 3 weer op de fiets zaten. We kwamen langs de beroemde Waterpoort.

Hoewel het midden op een zomerdag was, hadden we nauwelijks meer licht dan bij het ochtendgloren op een winterdag in februari.

Na de Waterpoort zochten we onze weg naar IJlst, onze voorlaatste stempelpost.


Voor we bij Heeg waren, gingen de hemelsluizen wagenwijd open. Echt fijn als je met een verkouden kop rondrijdt. Maar opgeven? Nooit!
Zwijgend zwoegden we tegen de wind in beukend.

Waar je bij de Echte Elfstedentocht een vrij rechtstreekse route hebt naar Sloten, daar was hier beslist geen sprake van. Via Hommerts, Idskenhuizen en Tjerkgaast maakten we een behoorlijke omweg naar het kleinste Elfstedenstadje.

Waar we niet meer op gerekend hadden, gebeurde toch. De zon kwam door. Het voelde meteen een stuk aangenamer aan.

Na bij het VVV onze laatste stempel gehaald te hebben, hadden we wel in de gaten, dat we de boot van Stavoren naar Enkhuizen van 18.05 niet meer zouden halen.


Het was inmiddels kwart voor 5. We zouden 24 km naar Heerenveen kunnen fietsen en daar de trein kunnen pakken, of nog een nacht in Gaasterland doorbrengen. In het zonnetje aan de gracht met een ijsje in de hand besloten we tot het laatste.

We zouden gaan kamperen en via Wijckel reden we de glooiende bossen van Gaasterland in. Je kon aan de paden in de Bremer Wildernis en de Lycklamabossen goed zien, hoeveel regen er vandaag naar beneden was gekomen. In de buurt van Oudemirdum vonden we een camping. Ada vroeg: "Hebben jullie ook trekkershutten?"
"Wij niet, maar een collega wel", kreeg ze als antwoord. De receptionist belde en 5 minuten later zaten we op de fiets naar "De Waps". Ook al ben ik allergisch voor wespensteken, ik had geen enkele moeite met het Friese woord voor wesp. We betaalden € 41,- en konden onze intrek nemen in "Ciska".

De tent werd te drogen gehangen, net als veel kleren. We namen een warme douche en met schone kleren aan begaven we ons naar het receptiegebouw, waar we een pizza Hawaii en eentje met salami bestelden.
Daar we nieuwsgierig waren, waar we precies uitgekomen waren, reden we de weg een klein stukje af. We zaten vlak bij Oudemirdum en hadden 103 km gefietst, maar vooral afgezien op vrijdag de 13e.

De Hel van het Noorden

De Hel van het Noorden stond op het programma. Het traject Harlingen-Dokkum is normaal gesproken het zwaarste stuk van de Elfstedentocht door de dan heersende noordoostenwind. Daar hadden we vandaag geen last van. De harde wind was noordwestelijk, zodat we de wind voor een flink deel zijwaarts mee hadden.
Om 20 voor 8 werd ik wakker. Ada sliep nog als een roos. Nadat ik me gedoucht had, werd mijn vrouw ook wakker en zij vlogde mijn voorbeeld. Ik ruimde in de tussentijd de kurkdroge tent uit. We ontbeten tussen de bedrijven door en om half 10 verlieten we camping "De Zeehoeve" om naar Harlingen te rijden.

Wat een leuk stadje is dit! Wij zochten en vonden de VVV, maar deze was tot 11 uur gesloten. Bij restaurant "Wally" kregen we onze stempel.

Aansluitend dwaalden we door allerlei pittoreske straatjes, die je bij de Elfstedentocht nooit te zien krijgt. Via de haven van Harlingen reden we naar Wijnaldum toe.

En nu kwamen we voor een verrassing te staan. We volgden noch de route in het boekje, noch de alternatieve route naar Franeker, maar degene, die was aangegeven op het losse inlegvel. Zodoende misten we Sexbierum.
We reden via Herbaijum naar de voormalige universiteitsstad.

In het museum haalden we onze stempel. Ook hier gold hetzelfde als voor Harlingen: heel veel leuke straatjes liggen niet aan de route van de Tocht der Tochten.

Voor onze dagelijkse portie koffie en chocolademelk kwamen we op deze vrij frisse dag terecht bij "Het Planetariumcafé", inderdaad gelegen pal naast het wereldberoemde planetarium van Eise Eisinga.

Rond het middaguur verlieten we met de in Franeker opgedane wijsheid deze mooie stad om via Dongjum naar de Riedstroom te trappen.

Tussen Ried en Berlikum was een schelpenpad pal naast dit Elfstedenwater. In 1996 vond ik in Berlikum mijn Waterloo.
Het stuk tussen Berlikum en Sint-Annaparochie hadden we de wind tegen. Op een overdekte bank aten we ons brood op om aansluitend naar Vrouwenparochie geblazen te worden op deze wisselvallige dag. In de zon was het best aangenaam, maar 10 minuten later zat je weer in een bui.
Bij Oude Leije verlieten we voorlopig de schaatsroute. De Elfstedenroute ging via wereldsteden als Hallumerhoek en Westernijtjerk naar Ferwerd. Hogebeintum en Blija waren dorpen met een oude kerk op de terp. Toch ietsje dichter bij de hemel....
Wij bereikten iets na Blija het hoogtepunt van onze fietsvakantie. We reden naar de Waddenzeedijk.


Halverwege beklommen we de dijk en zagen aan de ene kant de lege polders en aan de andere zijde Terschelling en Ameland in het zonnetje liggen. Noordelijker dan dit punt zouden we deze vakantie niet komen.

Vanaf Holwerd volgden we de Elfstedenroute naar Hantum en Hantummerhoek naar Wetzens, het meest oostelijke punt van onze fietvakantie.
Via het lieflijke Aalzum reden we Dokkum binnen.

Na 83 km vonden we het om half 5 welletjes. We zochten op camping "Harddraverspark" in Dokkum een plekje. We hadden een groot veld bijna voor onszelf. Alleen een ander stel, dat de Elfstedenroute fietste, zette hun tent ook op.
We reden op de fiets nog even naar Dokkum, een prachtige stad. Via de Kleine en de Grote Breedstraat trapten we naar het VVV voor de stempel. Bij een bakker nam Ada koffie en ik ijs, waarna we bij een zuivelhandel en een groenteboer inkopen deden voor het avondeten, woordat we afdaalden naar de Dokkumer Ee.

Het terras van "'t Raedhûs", waar we tijdens de Tocht der Tochten na een warm drankje de groepsfoto maakten, was duidelijk herkenbaar.

Terug op "Harddraverspark" kookte Ada de aardappels met spinazie en ei met kaas. Er was vruchtenyoghurt met verse abrikozen toe. Een eenvoudige doch voedzame maaltijd.

Na de vaat wandelden we terug naar het centrum van Dokkum, waar we nog wat door de straten met opvallend grote hoogteverschillen dwaalden.

Uiteindelijk belandden we in eetcafé "De Waegh", waar Ada verder las in "Tonio" en ik het dagboek bijwerkte bij thee en Texels Springtij, een bockbier.

Voor ons was het vandaag niet bepaald de Hel van het Noorden!