Het was vanmiddag heerlijk weer. Om half 1 fietste ik naar de volkstuin, waar mijn vrouw aan het werk was. Daar lunchten we samen om daarna samen naar Rijnsburg te fietsen.
Na in de bibliotheek nog wat geregeld te hebben rond het zomerrooster, fietsten mijn vrouw en ik samen door Rijnsburg. Ik geloofde mijn oren niet, toen ik haar hoorde zeggen: "Ik doe alles wat je zegt!"
Het bleek een uitspraak met een beperkte houdbaarheid, die alleen betrekking had op het haar door Rijnsburg loodsen. Helaas. Ik had bovenstaande uitspraak zelfs met het woord "altijd" gehoord.
Via Voorhout fietsten we naar Hillegom, waar we "De lavendeltuin" van Lucinda Riley bij mijn zus Corry afgaven.
Aansluitend reden we naar Joep Kapiteijn. Met hem en Bas en Nel Warnink hadden we afgesproken om bij "Klein Duimpje" wat te gaan drinken op het terras.
In het zonnetje was het goed uit te houden en de nodige lachsalvo's gaven aan, dat de stemming er goed in zat.
Om 6 uur fietsten we naar Beinsdorp, waar we bij "Bregje" gingen eten. Een driegangenmenu voor een redelijke prijs, waarbij we verder konden bijkletsen.
Om half 9 fietsten Ada en ik met tegenwind terug naar Leiden. De wind was luw ten opzichte van vanmiddag.
Met dit ritje kwam het maandtotaal op 906 kilometer. Niet gek voor een maand zonder vakantie.
Hemelvaartsdag werd afgesloten op de volkstuin. Met mijn vrouw ontvingen we aan het eind van de middag haar ouders. In het middagzonnetje was het in de luwte goed vertoeven bij de thee.
Ik plukte een bakje aardbeien voor hen, zodat zij thuis kunnen nagenieten. De hoogtijdagen van de volkstuin zijn aangebroken!
Vannacht had het geregend en de ochtend was bewolkt en winderig. Om half 10 stapte ik op de fiets naar Rijpwetering, waar ik deel zou nemen aan de 48e Hanepoelloop.
Ter hoogte van het Vennemeer kwam ik twee collega's van de Openbare Bibliotheek uit Leiden tegen. Mieke en Irma Straathof deden mee aan de wandeltocht. Het spreekt voor zich, dat ik afstapte en even bijkletste met de twee zussen.
Om kwart voor 11 schreef ik me in en met startnummer 57 begaf ik me naar de start van de 10,6 kilometer. Na wat rek- en strekoefeningen in de luwte klonk om 11 uur het startschot voor zowel de 6 als de 10 kilometer. Voor lopers van de langste afstand is dit altijd verraderlijk: de lopers van de kortste afstand gaan veelal wat harder van start.
Met windkracht 5 in de rug ging het vanzelfsprekend makkelijk. Toch ging het niet te hard. Na de eerste kilometer hoorde ik iemand, die in mijn kielzog meeliep zeggen: "12 kilometer per uur!".
Een prima tempo. Na het vele duurwerk voor de marathon, hetgeen uiteraard in marathontempo geschiedde, moest ik nu weer wennen aan een hoger tempo. Een kilometer per uur harder lopen klinkt eenvoudig, maar dat is het niet.
Over het Joop Zoetemelkpad liepen we richting Nieuwe Wetering. Halverwege bogen we linksaf, waarna bij het fietspad door de weilanden de 6 kilometer richting Koppoel afboog en de 10,6 kilometer rechtsaf ging.
Bij deze splitsing stond een drinkpost. Deze sloeg ik over, daar het al na 3 kilometer was. De enige fout, die ik deze loop gemaakt heb. Met de wind in de rug kreeg ik het tussen de kassen best warm.
In Nieuwe Wetering was geen drinkpost, dus ik moest doorlopen tot 7,6 kilometer, voordat ik wat water kon drinken.
Ik vond het dan ook helemaal niet erg, dat we na Nieuwe Wetering de laatste 4,6 kilometer de wind van voren kregen. Hier begon ik mensen in te halen. Kennelijk loop ik makkelijker tegen de wind in dan anderen. Zoals het een stayer betaamt, was de tweede helft van de Hanepoelloop het beste.
In 52 minuten en een handvol seconden had ik de 10,6 kilometer volbracht. Omgerekend naar de 10 kilometer zou het in 49 minuten zijn gegaan. Geen supertijd, maar gewoon degelijk.
De Hanepoelloop is vernoemd naar de Hanepoel, een van de meren van de Kagerplassen. Het parcours komt nergens langs of zelfs maar in de buurt van de Hanepoel.
Na in de kantine van ROAC een warme chocolademelk gedronken te hebben, fietste ik via Oud-Ade richting Leiderdorp. Net voorbij Huize Brugzicht zag ik Irma en Mieke over het nieuwe fietspad door de weilanden aan komen wandelen. Uiteraard reed ik naar hen toe en praatte nog even met hen.
Over het slingerende fietspad reed ik naar de Zijl toe. Deze rivier, waarop ik in het verleden heel wat kilometers heb geschaatst, bereikte ik in de buurt van de Kaagsociëteit.
Nu was het heel druk op het water met scouts, die in weilanden langs de Zijl hun tenten opsloegen voor de traditionele onderlinge zeilwedstrijden in het Hemelvaartsweekeinde.
Ik fietste door naar huis om me te douchen en te lunchen om daarna door te fietsen naar de volkstuin. Toen mijn schoonouders naar huis gingen, kregen ze naast aardbeien ook sla, radijzen en een bos bloemen mee. Mijn vrouw bewaart veel spullen, dus overal had ze een goed passende verpakking voor.
"Ik zie overal wat in", zei mijn vrouw,
Ik kon dat beamen en vulde haar aan: "Zelfs in mij!"
Mijn skeelerseizoen begint na de marathon van Leiden pas. Ondanks dat ik deze 42.195 dit jaar niet heb gelopen, doch slechts de helft, bleef deze traditie toch in stand.
Doordat ik de volledige marathontraining heb afgewerkt, was er geen gelegenheid om "tussendoor" nog even te skeeleren. Dat de kers op de taart ontbrak was gewoon overmacht.
Zodoende fietste ik vanavond om 7 uur naar de skeelerbaan van Leiderdorp. Op het fietspad langs de Korte Vliet voelde ik, dat mijn fiets een flinke zet mee kreeg. Jos Drabbels skeelerde naar "Swift" toe. Vandaar zou hij met een groep IJVL-ers de polder in trekken.
Op de fiets moest ik vol gas geven om Jos bij te houden. De teller kwam regelmatig boven de 30 kilometer.
"Straks gaat het nog harder", zei mijn trainingsmaat.
Ik fietste door naar Leiderdorp, waar ik Jan Verlind tegen kwam. Hem had ik al een tijd niet gezien, dus ik kletste eerst maar even bij, voordat ik mijn skeelers aantrok.
De eerste rondjes voel je je een absolute beginner, maar daarna komt het gevoel weer snel terug. Je weet weer, waar en wanneer je druk moet zetten.
In het begin was ik verreweg de langzaamste in de groep van twaalf skeeleraars, maar gaandeweg ging het steeds beter. De oefening van 1 rondje tweebenig skeeleren met afwisselend zijwaarts afzetten was precies de oefening, die ik nodig had. Het terugsturen had ik meteen weer onder de knie.
Aan het eind van de training hobbelde ik niet meer in mijn eentje achteraan, maar reed ik keurig mee in het laatste groepje van 5 skeeleraars, waarbij het tegen de wind in rijden me het makkelijkste afging. Maar ja, als polderjongen heb ik eindeloos kunnen oefenen op fietsen met tegenwind.
Om 7 uur werden we wakker. We hadden heerlijk geslapen in Hotel "La Palombe Bleue".
We douchten ons, kleedden ons aan een wandelden naar de overkant van de straat om in Hotel "De la Gare" te ontbijten: een croissant en 2 stokbrood met jam: hoe Frans wil je het hebben?
Na de sleutel te hebben ingeleverd, liepen we naar de bakker, waar we vorig jaar brood gekocht hadden. Helaas, deze was gesloten. Een wandeling naar het centrum leverde niets op. Derhalve kochten we op het station koeken voor onderweg.
Om 9.19 vertrok de TGV naar Paris Montparnasse. Heel veel bladzijden verder kwamen we daar aan. Ik had "Het beste van Adam Sharp" van Graeme Simsion uitgelezen. en begon in "Magnus" van Arjen Lubach, het boek, dat Ada net uit had.
Van het Franse land had ik niet veel gezien.
Om 10 over 2 stapten we uit de trein en liepen naar de metro, die ons van Montparnasse naar Saint-Michel bracht. In het zonnetje zaten we op het terras van "Paradis des Fruits" een avocado- en een quinoaschotel en 2 versgeperste vruchtensappen namen voor € 34,-.
Het verschil met vorig jaar was hemelsbreed en toch ook weer niet. Toen konden we de kerk niet in door de lange wachtrijen, nu was het helemaal uitgesloten en stond het langs de oever van de de Seine rijendik.
Na wat heen en weer te hebben gelopen, namen we de metro vanaf Saint Michel naar Gare du Nord, waar we boodschappen deden voor op de terugweg.
Ada nam koffie en ik nam een ijsje, waarna 2 ramptoeristen Parijs verlieten.
In Parijs kwam mijn vrouw 2 kinderen van school met hun ouders tegen.
Ik kreeg te horen: "Hem ken ik van het ijs!"
Waar de oude Leidse IJshal al niet goed voor is.
Om 20 over 5 vertrok de TGV naar Amsterdam. Wij stapten op Schiphol over om daar de sprinter naar De Vink te nemen. Om half 10 waren we weer thuis na een mooie en soms enerverende vakantie in Asturias.
Ada's zus had een app gestuurd met als opening "Hou Ada".
Volstrekt overbodig.
Ik appte dan ook terug: "Ik hou Ada. Sterker nog, ik hou van haar!"
Vandaag was voor mij de eerste droogtraining van het seizoen. De rest van de IJVL-droogtrainingsgroep was al een maand bezig, maar door de marathontraining sloot ik pas vandaag aan.
De aansluiting verliep heel soepel. Doordat ik vorige week, ondanks de eindtijd van 4.49.22 slechts een halve marathon had gelopen, kon ik nu redelijk voluit gaan.
Daar begonnen we met een drietal Steigerungen, gevolgd door een paar sprintoefeningen. Onder leiding van Jaap de Gorter volgde een serie van een tiental technische beenspieroefeningen.
Stuk voor stuk waren de varianten op schaatsstappen en schaatssprongen goed te doen, maar na 10 x 45 seconden ging je het toch wel voelen. En zo hoort het ook. Bij een goede training moet je af en toe je spieren voelen.
Onderwijzeres Marion Poldervaart zei na de ganzenpas voorwaarts en achterwaarts: "Er is toch geen juf, die het controleert."
Jaap kaatste de bal vakkundig terug: "Jij bent de juf!"
Maar Marion bleek in glanzende vorm te zijn. Bij het blok van een tiental buitspieroefeningen zat ook de training van de schuine buikspieren.
"Is dit een oefening?", vroeg ze.
We lagen allemaal in een deuk van het lachen. Hierdoor werden de buikspieren nog meer aangespannen!
Na een rondje om het fort gelopen te hebben, liepen we terug naar "Swift" met de hond "Lola" in onze gelederen.
De eerste droogtraining zat er weer op. Volgende week ben ik aan de beurt om de eerste strandtraining te geven. Ik hoop, dat het net zo gezellig wordt als vanavond.
Gisteren kwam onze kleinzoon een nachtje logeren. Als grootouders pas je je programma daar op aan. Met alle liefde. Dat kostte geen enkele moeite, want Faas ging na het eten om half 8 naar bed en sliep tot vanmorgen 7 uur.
Vanmorgen ging hij lekker in bad en opa ging met hem wandelen. Kortom, dat waren twee heerlijke dagen. Na de lunch ging hij weer met zijn ouders mee.
Nu vierde een schoonzus van ons haar verjaardag. Ada had nog veel werk te doen op de volkstuin. Dit losten we samen op: Ada ging naar de tuin, ik ging naar de verjaardag. Met de wind in de rug ging dat erg makkelijk.
In Nieuw-Vennep fietste ik langs de velden van S.V. DIOS. Deze week maakte Ludovit Reis de overstap naar Barcelona. Een droomtransfer.
Deze speler van F.C. Groningen begon zijn voetballoopbaan bij DIOS. Ik ook. Alleen mijn droomtransfer bleef achterwege. Zou het dan toch aan mijn spelinzicht liggen?
Het was bij Paul en Trudy in de tuin erg gezellig. Bijna al mijn broers en zussen waren er. Na 2 uur gezellig bijkletsen bij een natje en een droogje, wachtte de terugweg mij. Met een flinke tegenwind. Het spreekt voor zich, dat ik over de terugweg een half uur langer deed dan over de heenweg. Bij de spoorwegovergang vatte een mij tegemoetkomende fietser het bondig samen: "Een pittig windje!"
Om half 6 wakker geworden na een diepe slaap. De slaap wilde niet meer komen. Om kwart voor 7 gingen we eruit om de laatste spullen in te pakken. Om 8 uur ontbeten we met Siebe en Ana. Voor de laatste keer liep ik naar de bakker voor 2 broden na afscheid te hebben genomen van Ana, die naar haar werk ging.
Siebe liep met ons mee naar station Villalegre, wat Blijdorp betekent. Om 10 voor half 10 namen we de trein naar Oviedo. Een half uur later stapten we daar uit en streken neer op het terras van "San Cristina".
Daar dronken we koffie en warme chocolademelk met casadielles erbij. Verrukkelijk.
We namen de trein van 11.25 naar Palencia.
We zouden achteruit rijden door de Picos de Europa naar Léon. In onze coupé waren een paar stoelen, waarmee je vooruit reed. Daar daar nog niemand op zat, verruilden we stoel 6 A en B voor 2 A en B.
Zo konden we net als vorig jaar genieten van de rijdende diavoorstelling door de bergen tussen Oviedo en Léon.
Het tempo daalde af en toe naar 30 kilometer per uur op deze zonnige dag. Wij vonden dat niet erg.
Des te langer konden we genieten van het adembenemende uitzicht.
Of beter uitzichten, want na iedere tunnel was het uitzicht weer totaal anders.
Vanaf Léon reden we vooruit. Ada nam "Vele hemels boven de zevende" van Griet Op de Beeck ter hand en las deze uit.
Om 20 over 2 waren we in Palencia, waar we 2,5 uur de tijd hadden. Eerst gingen we op zoek naar een eethuis. We begonnen in een straatje bij de kerk, waar we vorig jaar gezeten hadden, maar daar vonden we alleen wat om te drinken. Uiteindelijk kwamen we in een smalle straat terecht bij Bar "La Pouse", waar we voor € 14,- een kwart tortilla en een salade met sla, uien, tomaat, olijven, stukjes inktvis en tonijn aten met daarbij een Paulaner en een Bottelin del Agua.
Na € 15,-te hebben betaald zwierven we nog een beetje rond door het mooie centrum van Palencia om op het station nog een koffie en een ijsje te nemen voor we verder reisden naar Irun. De trein vertrok volgens plan om 16.50 naar Handaye.
Daar we de hoogvlakte vorig jaar al 2 keer doorkruist hadden, hadden we de tijd om te lezen. Ik ging verder in "Het beste van Adam Sharp", terwijl Ada begon in "Magnus" van Arjen Lubach.
Op sommige punten, waar het mooi was, zoals de overgang van Rioja naar de Ebro en de bergachtige delen van Baskenland, keken we op deze zonnige dag naar buiten.
Er zaten diverse Nederlanders in onze coupé, waaronder onze overburen, waarmee we aan het eind van de rit praatten over onze reizen in Spanje.
Om half 10 waren we in Hendaye, waar we bij Hotel "De la Gare" de sleutel hadden voor onze kamer in Hotel "La Palombe Bleue". Bij een bar om de hoek haalde ik nog wat bier en een druivensap, waarmee we ons laatste restje brood nuttigden. Om 11 uur gingen we naar bed.
Om half 9 stond ik op. De bakker ging op dat moment open. Ik haalde 2 stokbrood. Er dekten de tafel en ontbeten. De rest van de ochtend utterden we wat. Om 2 uur waren we klaar met de voor Spaanse begrippen sobere lunch.
We reden met de auto naar Pillarno, waar we in het zonnetje over de Sendo Verde de Agua door het heuvelland langs het kanaaltje een dat overstaken. Daar was het kanaaltje een aquaduct.
Aan de overzijde van het dal beklommen we een flinke heuvel, waarna we langs een hellingbos afdaalden.
Ana raakte in een geanimeerd gesprek met 2 Spaanse vrouwen, die in een mooi huis langs de route woonden. Ze kletsten in rap Spaans en concludeerden, dat ze in een klein Paraiso woonden. Ik kon hen geen ongelijk geven.
Na dit gesprek bij de volle sinaasappelboom daalden we verder af.
We wandelden naar Pillarno, waar we op het terras van de bij een grot gelegen café wat dronken op deze heerlijke lentedag.
We wandelden de laatste kilometer naar de auto toe en reden via slingerwegen naar La Callezuela. We parkeerden de auto voor het stembureau op deze verkiezingsdag voor de Cortes, het Spaanse parlement.
We wandelden een rondje door het leuke plaatsje. Ada en ik werden herkend door de eigenaresse van de bloemenwinkel in Las Vegas.
Bij het verlaten van La Callezuela haalden we water bij een bron. Het tappen van een zestal flessen ging een Spanjaard niet snel genoeg. Zonder iets te zeggen reed hij boos weg, terwijl Siebe en Ada de flessen vulden met bronwater.
Via La Laguna reden we door het heuvelland terug naar Las Vegas, waar we om half 7 bepakt en bezakt de trap op liepen. We aten om half 9 een linzenschotel.
We hadden geen spelletjesavond, maar pakten alles in voor de terugreis en gingen op tijd naar bed.
Geboren en getogen in Nieuw-Vennep in een gezin met 12 kinderen en sinds 1979 woonachtig in Leiden. Mijn vader was de oprichter van het transportbedrijf B.Breed & Zonen in Nieuw-Vennep, dat nog steeds bestaat.
Ik ben in 1983 getrouwd en vader van 4 kinderen.
Ik train al sinds mijn verhuizing naar Leiden voor de Elfstedentocht en ben uiteraard een groot liefhebber van schaatsen op natuurijs.
