Bevrijdingsloop

In mijn marathonschema stond voor dit weekeinde een halve marathon gepland. Daar ik zo'n 100 meter van het oude parcours van de marathon van Leiden af woon, had ik altijd een keurig uitgezette halve marathon bij de hand.

Op deze 74e Bevrijdingsdag begon ik aan mijn Bevrijdingsloop van 21 kilometer.

Het was na een wisselvallige morgen met regelmatig buien droog, maar het was lastig om de juiste kleding te vinden.

In het zonnetje en uit de wind was het heerlijk, maar in de schaduw en in de noordwestenwind was het behoorlijk fris te noemen. Ik liep met een salopet en een zweethemd met windbreker met daarover een trainingsjack. Vanaf Zoeterwoude zou ik de vrij krachtige wind vooral tegen hebben.

Via het Morskwartier liep ik naar de Leidse binnenstad en na 6 kilometer passeerde ik de finishlijn, die ik over 2 weken pas na 42.195 meter passeer.
Nu liep ik echter door en mijn hoop was niet vergeefs. Carl Flaman was thuis. Bij deze trouwe supporter dronk ik 3 glazen water, zodat het kleine flesje water, dat ik in mijn heuptas meedroeg, voldoende zou zijn voor de resterende 12 kilometer.
Op de viaduct over de A4 zag ik een motoragent staan, die de rijksweg af tuurde alsof hij ergens op stond te wachten.

Daar kon ik niet op wachten, dus ik liep verder naar Zoeterwoude en vandaar naar het stille weggetje naar de Vlietlanden. Het weggetje was nog stiller dan anders.

Deze was afgesloten. Wie mij een beetje kent, weet dat ik me daar niet door af laat schrikken. Halverwege zag ik het bord Verboden voor voetgangers.

Ik kon wel inschatten, dat de tunnel onder de A4 volledig afgesloten zou zijn. Inmiddels had ik ruim 12 kilometer afgelegd, maar er zat niets anders op dan terug te lopen. Ik deed dat wel op een andere manier. Eerst liep ik over de ventweg van Stompwijk naar Zoeterwoude.
Bij het viaduct zag ik de motoragent wegrijden, terwijl ik deze net op kwam lopen. Tegelijkertijd zag ik een lange stoet bussen naar Rotterdam rijden, waaronder die van de Ajax-selectie. In "De Kuip" zouden zij 's avonds Willem II in de bekerfinale met 4-0 verslaan.

Denk maar niet, dat deze bussen zonder begeleiding uit Amsterdam vertrokken waren. Voor de stoet uit reden M.E.-busjes en daarachter nog veel meer. Het overige verkeer werd op gepaste afstand gehouden door motoragenten. Kennelijk is dit nodig in ons lage landje.

Het geheim achter de turende motoragent werd me nu ook duidelijk. Hij moest voorkomen, dat er stenen vanaf het viaduct naar de Ajax-bussen gegooid zouden worden.

Dit riep bij mij onmiddellijk een hachelijk avontuur naar boven, dat heel wat anders af had kunnen lopen. Gelukkig kan ik nog steeds lopen en dat deed ik naar park "Cronesteyn". Ik moest nodig plassen en zocht daar een houtwal voor, die me uit het zicht zou houden.

In het park liep ik naar de spoorbaan en langs station Lammenschans en door de Dahliastraat vervolgde ik door Zuid-West de halve marathon naar huis. Een halve marathon, die dit keer 23 of 24 kilometer lang was.

Maar ja, de weg naar de bevrijding was oneindig veel langer en zwaarder....