Bij het wielrennen is de waterdrager voor de buitenwereld de meest onderschatte renner. Ga er maar aan staan: dag in dag uit moet je je af laten zakken naar de ploegleiderswagen en dan met een voorraad volle bidons naar voren rijden om de flessen bij de kopmannen en beschermde renners af te leveren. Je moet dan in je eentje harder rijden dan het peloton!
Gisteren en vandaag mocht ik op de volkstuin voor waterdrager spelen. Door de zoveelste droge dag op rij hadden bij het warme weer waren er heel wat planten, die water nodig hadden. Gisteren wandelde ik anderhalf uur met de gieter tussen de sloot en onze toekomstige oogst, vandaag zelfs 2 uur!
Vanmiddag was de "kleine" Parijs-Roubaix een veldslag in de Tour de France. John Degenkolb won terecht deze spectaculaire Touretappe.
Veel valpartijen bepaalden het beeld van dit stoffige spektakelstuk met de letterlijk uitgevallen Tour-favoriet Richie Porte als voornaamste slachtoffer.
Op de rustdag morgen kunnen de gekwetsten hun wonden likken.
De Haantjes zijn wereldkampioen voetbal geworden. Het is de kampioen van de efficiëntie. Leunend op een hechte verdediging spelen ze catenaccio van het zuiverste water met razendsnelle spitsen, die levensgevaarlijk zijn. In een doelpuntrijke finale versloegen ze het verrassende Kroatië.
Het hoogtepunt van de finale was de blunder van de Franse keeper Lloris. Daar ik zelf 2 jaar het doel heb verdedigd bij DIOS 7 kan ik maar eer en geweten verzekeren, dat de 4-2 van een amateurisme is, dat op dat niveau thuishoort.
Wellicht dat er alsnog hoop voor me gloort om het ooit nog eens tot international te schoppen. Zulke blunders maakte ik ook.....
Gisterenmiddag ben ik naar een dansvoorstelling geweest. Nu is dat niet de eerste plek, waar je mij zou verwachten, maar toch was het zo. Een van mijn dochters danste mee met de uitvoering van "Het Dansatelier" uit Den Haag in het "Stadstheater" in Zoetermeer.
De reden, dat ik daar naar toe ging, was heel simpel. Eén van mijn dochters deed mee met een grootse uitvoering, waaraan in totaal 400 dansers meededen.
Om half 4 fietste ik op de zoveelste zomerse dag met Ada via Zoeterwoude en de Noord-Aa naar Zoetermeer, waar we met onze oudste dochter hadden. Ik ging zonder verwachtingen naar "Get up and dance" om 5 uur.
Ik moet toegeven, dat ik aangenaam verrast was door het gebodene. Het was een zeer gevarieerde show met dancers van jong (dat vooral) tot ongeveer mijn leeftijd (een enkeling). De muziek was eveneens zeer gevarieerd. Natuurlijk was er muziek bij, die ik niet mooi vond, maar er waren ook mooie nummers bij, die ik niet kende. Maar de choreografie was altijd goed.
Het grappigste moment was toen een groep van een stuk of 12 meisjes een dans uitvoerde. De jongste was een kleuter van een jaar of 5, die telkens keek met een blik van : "Wat moet ik nu weer doen?"
Overbodig om te zeggen, dat ze regelmatig even later dan de rest de dans inzette....
Na de wervelende show hadden we om half 9 wel honger, toen we op het terras van "Stage" een Hollandse variant van tapas hadden met een zevental plankjes met gerechten, die we met zijn vieren deelden.
Om kwart over 9 fietsten mijn vrouw en ik via Stompwijk naar Leiden terug. Daarbij passeerden we ook de Vogelplas. Ik moet helaas zeggen, dat de ijsdikte nog niet betrouwbaar genoeg is.
Het duurt dus nog even, voor we op het natuurijs kunnen dansen.....
Vandaag is in Fryslân de slotdag van de Elfwegentocht. In het kader van Leeuwarden als culturele hoofdstad van Europa zijn allerlei acties bedacht om de hele provincie erbij te betrekken.
Daar het komende winter alweer 22 jaar geleden is, dat de laatste Elfstedentocht is georganiseerd, heeft men in het licht van de klimaatverandering ervoor gekozen om het milieubewustzijn te vergroten middels de Elfwegentocht.
Een loffelijk streven, dat navolging verdient. Met de huidige klimaatverandering met steeds hogere temperaturen kunnen we anders de volgende Elfstedentocht op onze buik schrijven.
Een paar weken geleden hoorde ik van een klant, die ook het genoegen mocht smaken wat het grootouderschap met je doet, een prachtige omschrijving hiervan: "Kleinkinderen zijn balsem voor de ziel."
Vandaag mocht opa Breed dat ervaren. Om half 6 ging de wekker af en een kwartier later vertrok hij op de fiets naar Rotterdam, waar hij bij het Centraal station een OV-fiets leende. Alles ging goed tot het Franciscus-ziekenhuis. Daar raakte opa de weg kwijt, waardoor hij te laat aankwam. Dat werd door Faas meedogenloos afgestraft. Bij aankomst had hij zijn luier volgeprutteld, dus de eerste taak als oppasopa was om de kleinzoon te verschonen.
Op het moment, dat opa voorovergebogen met de vette doekjes de billen reinigde, ledigde Faas zijn blaas en kreeg grootvader de volle laag! Een leuke binnenkomer....
Daar opa zelf ook naar het toilet moest, legde hij Faas in de box. Een paar minuten later was hij in diepe rust en sliep hij drie uur. In die tijd kon de bibliothecaris zich verdiepen in de geschiedenis van de popmuziek. Een feest der herkenning met toch weer nieuwe feiten.
's Middags was er het gebruikelijke wandelingetje van ruim een uur op deze zonnige zomerse dag.
Terwijl de kleinzoon aan het eind van de middag een dutje deed, zag opa hoe Dylan Groenewegen niet zat te slapen en zodoende in Chartres op vrijdag de 13e de 7e etappe van de Tour de France won.
De bolletjestrui in de Tour de France is op dit moment in handen van de Let Toms Skujins. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van hem gehoord, maar ik weet nu al, dat ik hem volgend jaar in mijn ploeg opneem. Dat heeft hij te danken aan de kop boven het artikel van hem op de site van de NOS: "Bergkoning Skujins hunkert naar aardappels en de Elfstedentocht".
Als u bovenstaande titel aanklikt, dan kunt u het interview bekijken en beluisteren. Een buitenlandse wielrenner, die graag schaatst en die dolgraag de Elfstedentocht zou willen schaatsen. Het is een man naar mijn hart. Toms Skujins, als je nog een handtekening nodig hebt om lid te worden van de Elfstedenvereniging, dan kun je je bij mij melden!
Gisterenavond heb ik lekker geskeelerd op de skeelerbaan in Leiderdorp. Het was minder warm dan de avonden ervoor, dus een prima temperatuur om te sporten. Ik fietste naar Leiderdorp toe, waar ik me aansloot bij de groep van Willem van der Laan.
De nadruk lag op het kunnen terugsturen, hetgeen mij wel aansprak. Dat gebeurde met speelse spelvormen, wat mij eveneens kon bekoren. De leukste oefening was die, waarbij we met zijn vijven een meter of 100 van elkaar af moesten rijden met een vaartje van een kilometer of 12.
Wie meerekent komt tot de conclusie, dat er dan op een 400-meterbaan 3 individuele skeeleraars rondrijden en een duo. Het was de bedoeling, dat een van dit laatste tweetal vaart maakte en zo snel mogelijk naar de persoon 100 meter voor hem of haar zou rijden. Daar aangekomen ging die skeeleraar versnellen. Dit ging zo door tot iedereen 2 keer aan de beurt was geweest. Deze oefening is een aanrader!
In de kantine van de skeelerbaan keek ik met Bertil Govers en Wim Slootweg naar de tweede helft van Engeland-Kroatië. Daarbij zagen we de Kroaten gelijk maken. Dat werd verlengen. Ik fietste om 10 uur snel naar huis, zodat ik daar de ontknoping van de halve finale kon zien.
De dag begon met een kilometer of 5 hardlopen. Ik moest Ana's fiets ophalen bij fietsmaker Van Vliet in Noord-Hofland. Via het park "Ter Wadding" en de Korte Vliet liep ik er naar toe. Met de gerepareerde fiets reed ik weer terug naar de Stevenshof.
Na thuis wat gewerkt te hebben fietste ik om half 12 naar mijn werk, waar ik voor de vijfde dag op rij voor chauffeur mocht spelen en met kratten vol boeken wat krachtwerk doen.
In de auto luisterde ik naar het verloop van de etappe van de Tour de France door naar Mûr de Bretagne. Tussen de ritten door moest ik in Valkenburg werken, terwijl de wielrenners strijd leverden in het Bretonse heuvelland.
Ook al won er geen Breton, het zal de inwoners van Breizh deugd hebben gedaan, dat een inwoner van een ander Keltisch volk, de Ier Daniel Martin, de Touretappe won. Over de uitslag van mijn Tourploeg was ik trouwens wel te spreken, want inclusief het raden van de etappewinnaar scoorde ik maar liefst 96 punten.
In een grijs verleden ben ik trouwens tweemaal naar Breizh op vakantie geweest. In 1976 met een oude Kever samen met Tim de Beer en Joep Kapiteijn, 10 jaar later met een fietsslaapbus. Met Ada en de toen 2 en 1 jaar oude Ike en Siebe fietsten we toen vooral aan de noord- en de zuidkust van Bretagne rond.
Voor degenen, die hun klassiekers goed kennen: het is inderdaad het land van Asterix en Obelix.
De Vlaamse schrijver Hugo Claus had een vooruitziende blik met zijn meesterwerk "Het verdriet van België". Vanavond werden de "Rode duivels" uitgeschakeld door hun Zuiderburen.
Hel leukst voetballende elftal ligt er in de halve finale uit. Net als bijna iedere Nederlander had ook ik onze Zuiderburen een finaleplaats gegund.
Zo beleven de Belgen hun "1974". Een nationaal trauma. Want kleine landen krijgen slechts zelden de kans om wereldkampioen voetbal te worden. Zij moeten het veelal doen met zilver of brons.
Het was na alle warmte van de laatste maanden toch weer een verrassing om eens een te koude dag mee te maken.
Niet dat het echt koud was, maar fietsend naar mijn werk voelde dat door de noordwestenwind toch fris aan, zeker toen ik voor het eerst in een maand tijd regendruppels naar beneden voelde komen. Het zette nog niet door. Toen nog niet.
Met mijn collega Tanja zou ik alle boeken van de scholen, die meedoen aan de Bibliotheek op School, op gaan halen met ons bedrijfsautootje. Bij het bedrijf van mijn broers Leo en Paul hebben ze ietwat andere bedrijfswagens.
We hoopten dan ook, dat onze vracht wat kleiner zou zijn.
Toen we op weg waren naar de eerste school op onze route, vielen de eerste druppels. Ik deed de ruitenwissers aan, maar toen zag je pas het effect van de combinatie van neergedwarrelde zandkorrels met een maand droogte. Nadat de schoonmaakvloeistof zijn werk had gedaan, was het zicht een stuk beter.
De buien waren niet hard, maar wel zo hard, dat je de ruitenwissers nodig had. Om 12 uur zat onze rit langs 19 scholen erop. Met 20 kratten vol boeken hadden we een aardige krachttraining gehad.
Bij een van de scholen kwam ik Edwin Minnee tegen, die daar langsfietste. Hij had gisteren mijn haar geknipt. Ik kon deze trainingsmaat uit de Leidse IJshal en van het natuurijs geruststellen. Mijn vrouw vond mij goed geknipt.
Na de lunchpauze reed ik nog een rondje langs de filialen. In de bibliotheek van Rijnsburg kwam ik Willem van Vliet, de secretaris van de Leidse Schaatshal, tegen. Van hem hoorde ik, wat de vorderingen waren van de acties van 333m.nl. Er kan nog wel een schepje bovenop. Doe dus mee, om te beginnen met de loterij voor de 333 meter lange ijsbaan.
Om half 4 was ik terug met 8 kratten boeken. De krachttraining zat erop op deze eerste "regendag" in een maand tijd. Nu mag 1 millimeter niet veel zijn, voor de tuinen was het toch wel prettig.
Als onderdeel van de Limes, de oude grens van het Romeinse rijk, is in Roomburg een Romeins fort nagebouwd. Dit fort was de plek, waar wij vanavond de droogtraining van de IJVL af zouden werken.
Vanaf het clubgebouw van "Swift" liepen we er naar toe op een zeer toepasselijke dag. De dag van de ploegenachtervolging in de Tour de France. De Leidse wielerclub was ooit een hofleverancier van winnaars van Olympisch goud op de 100 kilometer ploegenachtervolging.
In Tokio in 1964 won het Nederlandse kwartet met daarin de "Swift"-leden Bart Zoet en Gerben Karstens. Vier jaar later was het in Mexico in 1968 prijs voor een kwartet met Joop Zoetemelk.
Na het inwerken kwam de touwladder tevoorschijn met een serie coördinatieoefeningen. Als dit een voorbode is van de coördinatie bij het schaatsen de komende winter, dan ziet het er niet goed uit.
Gelukkig gingen de schaatsstappen in de elastieken een stuk beter. Ik ging met Frans van Rooij aan de slag. Het was de bedoeling, dat je vooral het hangen oefende. Hoe langzamer je het deed, hoe zwaarder het was.
Deze oefening ging een stuk beter. Trainer Elwin den Dulk was het daar mee eens: "Dat ziet er goed uit, Bert!"
Het was een redelijk zware training in het Romeinse fort, dat ongeschonden uit de strijd was gekomen. Maar ja, Asterix en Obelix zijn dan ook nog niet op bezoek geweest....
Er zijn gebeurtenissen in je leven, waar je niet te koop mee loopt, maar die je toch diep hebben geraakt. Eén ervan wil ik hier onthullen aan de hand van het lied "Let it be" van "The Beatles".
Een paar jaar geleden heb ik dit nummer zelf gezongen als koorlid tijdens een Beatles-project.
Toen kon ik niet bevroeden, dat dit bijna een halve eeuw oude lied plotsklaps weer in het middelpunt van de belangstelling zou komen te staan. Dit gebeurde dankzij de Carpool Karaoke, waarbij Paul McCartney in de auto stapte bij James Corden.
Daarbij vertelde McCartney, dat zijn, toen Paul 14 jaar oud was, aan kanker overleden moeder hem in een droom was verschenen met de boodschap, dat alles goed zou komen: "Let it be."
In Trouw van vorige week zaterdag stond in "De Verdieping" de wekelijkse rubriek van Stijn Fens. De kop boven het artikel luidde: "Met McCartney op bedevaart in Liverpool".
Ik lees zijn artikelen graag, net als die van zijn vader destijds. Kees Fens was een van de meest vooraanstaande literatoren in Nederland en ik had het voorrecht om aan de "Frederik Muller Akademie" tijdens mijn opleiding voor bibliothecaris 2 jaar les te hebben gekregen van deze erudiete man. Van hem heb ik geleerd om ook in de literatuur dwars door de waan van de dag heen te kijken: "Literatuur is dat, wat over 50 jaar nog gelezen wordt!"
Ook Stijn Fens vertelt, dat zijn overleden moeder vlak na haar dood in een droom aan hem verscheen met een boodschap: "Ze zei, dat ze in de hemel was en dat het allemaal goed zou komen: laat het gaan."
Welnu, dat gebeurde mij ook een kleine kwart eeuw geleden. Mijn moeder overleed op 16 april 1991.
Een paar jaar later begon ik mij zorgen te maken over de financiën. In die jaren was ik kostwinner en er ging, ondanks dat we sober leefden, maandelijks meer uit dan er binnen kwam. Een gezin met 4 kinderen kost een hoop geld. Langzaam maar zeker zag je het spaargeld minder worden.
Nu heb ik altijd een bijzonder goede band met mijn moeder gehad. In het voorjaar van 1995 verscheen zij aan mij in een droom. Een droom zonder woorden. Mijn moeder was met mij in een eenvoudig houten huisje, waarin voldoende brood was.
Ik interpreteerde de droom als volgt: je zult in dit leven geen luxe kennen, maar je zult ook geen armoede lijden.
Hetgeen inderdaad geschiedde. Een paar maanden later vond mijn vrouw werk op haar oude school. De financiële zorgen waren voorbij, ook al was het met 4 studerende kinderen geen vetpot.
Deze droom was totaal anders dan andere dromen. Ik kon erop vertrouwen, dat het goed zou komen. Let it be.
Het was vandaag een dag van heen en weer fietsen. Het begon vanmorgen al, toen ik naar "De Helianth" fietste voor de wekelijkse voorraad zoutarm brood. Thuis gekomen fietste ik met een oude fiets, waarvan de remmen moesten worden gerepareerd, naar fietsenmaker van Vliet.
Het was voor de zoveelste dag op rij schitterend weer. Dat zorgde ervoor, dat meer mensen zijn gaan fietsen. Een prima zaak natuurlijk, maar dat hield wel in, dat de fiets van Ada, die ik op zou halen, nog niet klaar was. Dat zou nu 5 uur worden.
Op zich geen probleem. Ik moest alleen mijn programma omgooien. Ik fietste onverrichter zake naar huis, waar ik de lunch klaar maakte. Met twee pakketjes brood fietste ik naar de volkstuin.
Daar aten mijn vrouw en ik, zoals we dat in onze jeugd geleerd hebben, onze bordjes netjes leeg.
Gezien de aanhoudende droogte bood ik aan om de planten, die het hardst water nodig hadden, dat te geven.
Met een gieter liep ik op en neer tussen de sloot en de tuin. Met een aardige lap grond ben je daar wel even mee bezig. Na een uur was deze klus geklaard en fietste ik weer naar huis toe.
Ik was precies op tijd voor het slotdeel van de eerste etappe van de Tour de France. Aanvankelijk leek het een standaardetappe te worden met een groepje, dat vroeg was ontsnapt en een kilometer of 10 voor de finish wordt ingerekend.
Maar door een paar valpartijen brak het peloton een paar kilometer verderop uiteen in een paar grote groepen. Diverse klassementsrenners liepen hier al een achterstand van om en nabij de minuut op ten opzichte van hun concurrenten. Chris Froome, Richie Porte, Nairo Quintana, Adam Yates, Domenico Pozzovivoen Egan Arley Bernal reden achter de feiten aan in deze door Fernando Gaviria gewonnen openingsetappe.
Na de etappe begon ik aan de zoveelste korte etappe van de dag. Ik fietste wederom naar Van Vliet, waar ik om half 5 aankwam. Daar de laatste hand werd gelegd aan Ada's fiets ging ik hardlopen. Met deze mogelijkheid had ik al rekening gehouden.
Ik liep naar de Korte Vliet toe, die ik helemaal uitliep tot de Rijn en aan de overzijde tot de Vliet. Met een slinger naar "Allemansgeest" kwam ik zodoende uit op 5 kilometer. Voor mijn doen een korte loop. Maar ja, ik moest wel voor 5 uur terug zijn.
De fiets reed weer als een zonnetje. Toen ik thuis kwam, kwam ik eindelijk aan een verfrissende douche toe van de Korte Van Vlietloop.
Bij deze mythische steencirkel ben ik in 1977 geweest, toen ik op doorreis naar Ierland met Bas en Thea Warnink, Nel Arends en Joep Kapiteyn in onze hippiejaren deze wereldberoemde plek bezocht. Toen kon het nog!
Er zijn in deze omgeving trouwens meer magische monumenten.
Deze monumenten uit de prehistorie hebben de tand des tijds goed doorstaan. Maar blijkens de gebeurtenissen in en om Salisbury heeft de Koude oorlog dat ook. Als je het nieuws een beetje volgt, dan waan je je beland in een spionageroman van John le Carré.
Het begon allemaal in maart, toen de Russische dubbelspion Sergey Skripal en zijn dochter Julia met vergiftigingsverschijnselen in het ziekenhuis werden opgenomen.
Het bleek om een aanslag te gaan met het zenuwgas novitsjok.
Geheel in de stijl van de Koude oorlog liepen de gemoederen hoog op. Net op het moment, dat alles in rustiger vaarwater leek te zijn gekomen, werden 2 nietsvermoedende Britten, die in de verste verte niets te maken hebben met spionage en contraspionage, deze week doodziek opgenomen in het hospitaal, omdat zij in aanraking waren gekomen met novitsjok.
Het is jammer, dat Salisbury op deze negatieve manier onder de aandacht komt. Er is een veel betere wijze om dit te doen. Luister naar het symfonische werk van "Uriah Heep", een van de eerste lange muziekstukken, waarin een hardrockgroep samenwerkt met een klassiek 24 leden tellend blazersensemble. Ga dus genieten van "Salisbury".
De hoes past echter wel weer bij de Koude oorlog. Dat dan weer wel....
Geboren en getogen in Nieuw-Vennep in een gezin met 12 kinderen en sinds 1979 woonachtig in Leiden. Mijn vader was de oprichter van het transportbedrijf B.Breed & Zonen in Nieuw-Vennep, dat nog steeds bestaat.
Ik ben in 1983 getrouwd en vader van 4 kinderen.
Ik train al sinds mijn verhuizing naar Leiden voor de Elfstedentocht en ben uiteraard een groot liefhebber van schaatsen op natuurijs.
