Mexico

Ten langen leste is ook Mexico aan de zegekar gebonden na een zinderend slot. Zoals dit hele Wereldkampioenschap voetbal was de eerste helft voor de tegenstander van Oranje, in dit geval Mexico.

Vlak na rust kwamen de Mexicanen op voorsprong door een enorme uithaal van Dos Santos.

Nederland wierp de schroom van zich af en in de hitte van Fortaleza trok het steeds feller ten aanval, daarbij gesteund door de wederom gouden wissels van Louis van Gaal.

De belangrijkste: hij haalde aanvoerder Robin van Persie eruit. Kennelijk stonden de sterren van onze sterspeler vandaag niet zo goed en die van Arjen Robben een stuk beter. U mag het toeval noemen, maar sinds astroloog Ed Noordman in 1974 het verloop van het WK voetbal in Duitsland vooraf exact voorspelde met daarbij het belang van de daghoroscoop van de aanvoerder, ben ik op dit gegeven gaan letten.
Zeer regelmatig zag je de wedstrijd kantelen, nadat de aanvoerder gewisseld was. Men mag het toeval noemen, maar soms is toeval net iets te vaak toeval....
Hoe het ook zij: dankzij de invalbeurt van Klaas-Jan Huntelaar moest de fantastische Mexicaanse keeper Ochoa in de laatste 10 minuten 2 keer vissen.

Hoe dan ook: WE staan in de kwartfinale en de kans, dat WE in de halve finale komen is redelijk groot te noemen. Zeker met een bondscoach, die kennelijk intuïtief aanvoelt, dat hij de aanvoerder moet wisselen....

Bulttijdrit

Vanmorgen heb ik me op de site van de IJVL opgegeven voor de Bulttijdrit. Het is al weer een paar jaar geleden, dat ik aan dit evenement heb meegedaan.
Het aantal deelnemers tot nu toe is niet om over naar huis te schrijven: 17.

En dat in 7 categorieën....
Na vanmorgen naar de Leidse binnenstad gefietst te hebben, met bij de fietsrotonde ter hoogte van de Klikspaanweg over een tapijt van kapot gegooid glas ter verhoging van de feestvreugde bij het 200-jarig jubileum van Minerva, stond er 9 kilometer op de teller.
Vanmiddag besloot ik, daar ik niet ging lopen met Hans Boers, maar een keertje te kiezen voor het fietsen. En wat is er een betere voorbereiding op het fietsen op het parcours van wielervereniging "Swift" dan in de duinen te gaan fietsen.
Om half 3 stapte ik onder een halfbewolkte hemel op de fiets en via de "geheime" klim in Rijksdorp naar "De Klip" en vandaar door naar de watertoren bij Scheveningen.

Via "Meijendel" reed ik naar Wassenaar terug, waar ik via de Groothertoginnelaan naar "Duinrell" reed, dat ik links liet liggen. Na nog even een kijkje genomen te hebben bij de volkstuin reed ik weer op huis aan.
Met de 36 kilometer van vanmiddag kwam de dagstand uit op 45 kilometer, het dubbele van de Bulttijdrit. Wat dat aangaat was het een prima trainingsdag.

Angstgegner

Sommige Duitse woorden zijn goed ingeburgerd in het Nederlands. Vaak is dat, omdat ze iets treffender weten te verworden dan welk Nederlands woord dan ook. In de sport is ook zo'n woord een begrip geworden: Angstgegner.
Als je het letterlijk zou vertalen, dan krijg je het woord "angsttegenstander". Dat klinkt niet, of om het wat populairder te zeggen: het bekt niet lekker.

Een Angstgegner is een sporter of ploeg, die je het liefst ontloopt, omdat je daar bijna altijd van verliest. Hun speelstijl ligt jou of je team niet. Zo zijn er tennissers en judoka's, die er steevast uitvliegen als ze tegen deze of gene tegenstander in het strijdperk aan moeten treden. En dan zijn dat vaak tegenstanders, die veel lager op de wereldranglijst staan.
Zo heeft het Nederlandse voetbal de grootst mogelijke problemen met Portugezen. Of het nu Oranje betreft of een van de topclubs: spelen tegen een Portugees team leidt bijna zeker tot een nederlaag. In de hele interlandhistorie heeft Oranje slechts eenmaal van Portugal gewonnen!
Omgekeerd heeft Nederland een enorm goede score tegen het eveneens Portugeestalige Brazilië. De onderlinge score met de vijfvoudige wereldkampioen is redelijk in evenwicht. Er zijn op deze aardbol slechts weinig landen, die dit na kunnen zeggen.
Door de uitslagen in poules G en H worden in de achtste finale Duitsland en Algerije aan elkaar gekoppeld. Iedereen gaat er nu voetstoots van uit, dat Algerije er uit zal vliegen. Maar dan kent men de historie niet. Duitsland heeft namelijk nog nooit van de Noordafrikanen gewonnen. Sterker nog: Algerije won beide keren, dat deze 2 landen tegen elkaar speelden. De laatste keer was bij het Wereldkampioenschap in 1982.

De meeste mensen zullen zich niet zozeer deze wedstrijd herinneren, maar vooral de onsportieve afspraak tussen Duitsland en Oostenrijk, waarbij Duitsland met 1-0 won, waarna deze Duitstalige landen na een wedstrijd die nooit een wedstrijd was geworden, doorgingen naar de volgende ronde.
Als er iets bestaat als gerechtigheid, dan klopt Algerije komende week onze Oosterburen.
Normaal gesproken heeft Duitsland veel meer kansen om de kwartfinale te halen dan Algerije. Maar gezien de onderlinge score, ook al is deze statistisch niet echt stevig onderbouwd, weet ik het nog niet zo net. De Duitsers zullen het nooit hardop zeggen, maar voor hen is Algerije misschien wel de grootste Angstgegner.

De rode loper

In de bijna 35 jaar, die ik werkzaam ben bij de bibliotheek, heb ik een hoop meegemaakt, maar nog niet, dat ik met een rode loper werd ontvangen. Ik moest vanmiddag invallen in de bibliotheek van Rijnsburg en daar fietste ik om half 1 naar toe.
Kennelijk was men zo blij met mijn komst, dat ik ontvangen werd met een rode loper.

Maar zoals altijd in het leven is er ook een alternatieve verklaring voor de rode loper mogelijk. De bibliotheek is gevestigd in het voormalige raadhuis van Rijnsburg en er werd niet lang na mijn aankomst in de voormalige raadszaal een burgerlijk huwelijk gesloten.

Peter, de opruimhulp met wie ik de uitlening draaide, vertelde, dat dit al de derde keer was, dat hij dit meemaakte. Voor mij was het de eerste keer, dat ik op mijn werk met een bruiloft te maken kreeg.
Na deze huwelijksplechtigheid vertrok het hele gezelschap naar de kerk voor de inzegening van het huwelijk. Om een uur of half 4 kwamen de feestgangers weer terug naar "De Burgt" voor de receptie.

Als bibliothecaris had ik de grootste lol. Een paar jonge kinderen in feestkleding kwamen boeken uitzoeken. Een jongetje nam zijn vader mee, die hem voor mocht lezen op de receptie. Hoezo ontlezing?
Om 5 over 5 had ik alles wat ik af moest sluiten afgesloten en hielp ik een vrouw van dik in de 70 nog even.
"Ik wist niet, dat je hier een huwelijksfeest kon geven", zei ze.
"Hebt u plannen?", vroeg ik.
"Nou, dat niet", kreeg ik lachend als antwoord: "Ik ben al 50 jaar tot volle tevredenheid getrouwd."
Bij het verlaten van "De Burgt" moest ik constateren, dat de rode loper inmiddels was verdwenen.

De Beurs van Berlage

Om half 1 was ik op de fiets op weg naar Leiden Centraal, waar ik de trein naar Amsterdam nam. Daar had ik gisteren een studiemiddag over de werkkostenregeling in de Beurs van Berlage.

Het was niet de eerste keer, dat ik dit markante gebouw aan het Damrak bezocht. In de jaren '80 ben ik er een paar keer geweest voor het bezoeken van de Fiets- en Wandelvakantiebeurs. Maar voor de rest liep ik altijd alleen maar langs dit rijksmonument.
Voor de cursus voor ondernemingsraadsleden moesten we de ingang aan de Oude Brugsteeg nemen. Via een indrukwekkend trappenhuis klommen we naar de verdieping, waar de bijeenkomst was.

Nog nooit heb ik een cursus gehad in zo'n prestigieuze ruimte. In een ruime lederen fauteuil zat ik prinsheerlijk te luisteren naar de veranderingen, die de werkkostenregeling met zich meebrengt. We zaten dan ook in de zittingskamer van de Raad voor de Scheepvaart met prachtige gebrandschilderde ramen, kleurig en kunstzinnig hoogpolig tapijt en naast uniek behang ook nog eens een beschilderd plafond.



Je zou bijna denken: "Geld speelt geen rol."

Maar dat deed het juist wel. De per 1 januari aanstaande ingaande werkkostenregeling heeft behoorlijk veel impact op hoe een bedrijf met onkostenvergoedingen om moet gaan. Er mag namelijk maar voor 1,5% van de belastbare loonsom besteed worden aan onkostenvergoedingen en extraatjes voor het personeel. Is deze "vrije ruimte" opgesoupeerd, dan betaal je over de extra kosten 80% belasting.

Nu lijkt 1,5% heel weinig. Heb je als bedrijf € 1.000.000,- aan bruto loonkosten, dan heb je het over slechts € 15.000,-. Maar in de praktijk is het een stuk hoger. Er bestaan namelijk gerichte vrijstellingen, zoals kilometervergoedingen en cursussen, congressen, seminars en dergelijke. De laatste moeten uiteraard betrekking hebben op het werk, terwijl de reiskostenvergoeding tot € 0,19 per kilometer is vrijgesteld.
Daarnaast zijn er de nihilwaarderingen en waarderingen op een lagere waarde. De laatste vorm komt minder voor en betreft bijvoorbeeld op het werk verstrekte maaltijden en dienstwoningen.
De nihilwaarderingen betreft wel een behoorlijk bedrag. Denk daarbij bijvoorbeeld aan computers, de koffie-automaat op het werk en ter beschikking gestelde computers en mobieltjes. Dit "ter beschikking gesteld" is van wezenlijk belang bij de bepaling, of de vergoeding onder de 1,5% vrije ruimte gaat vallen of niet. Dit is het geval, indien een werknemer een computer of een telefoonabonnement op eigen naam neemt en de nota indient bij de werkgever. De vergoeding valt dan onder het forfait.
Schaft de werkgever de computer aan of sluit deze het telefoonabonnement af, dan valt het onder de nihilwaardering, want het wordt ter beschikking gesteld aan de werknemer.

De vergoeding bedraagt dan immers € 0,-. Zo nauw luistert het soms, terwijl het een verschil uit kan maken of je 0% extra belasting moet betalen of 80%.
Een stuk wijzer maar met net iets te weinig oefening verliet ik de Beurs van Berlage om via het Damrak naar het Centraal Station te wandelen. De wandeling over de om de hoek van de Beurs gelegen Wallen liet ik maar over aan degenen, die daarin gepokt en gemazeld zijn: de zeelui.

Boodschappenjongen

Normaal gesproken ga ik op donderdagmorgen hardlopen of skeeleren, maar Ada had wat andere plannen voor me: een aardig boodschappenlijstje. Geen probleem. Op de fiets kun je ook aan je conditie werken.

Zodoende deed ik eerst boodschappen in de wijk. Eerst brood halen en daarna fruit halen op de wijkmarkt. Om 9 uur fietste ik naar Voorschoten, waar ik bij Heimans een sleutel van de volkstuin bij liet maken.
De volgende rit was naar het centrum van Leiden, maar wel langs een mooie weg. Over de Oostvlietweg trapte ik naar Bever, waar ik een tweetal kleine Rubytec zaklampjes haalde, die op zonne-energie werken met het oog op de fietsvakantie.

Bij Wolfslag kocht ik een paar rollen breed plakband, om bij Van der Horst een kabel op te halen voor het fototoestel. Bij "De Helianth" haalde ik alvast de zware boodschappen, waarna ik het plakband bij Ada op school afleverde.
Hier bleek, dat ik voor het Nikon fototoestel ook een adapter moest halen. Dat deed ik door via fietshandel Van Vliet te rijden, waar ik afspraken maakte voor een servicebeurt voordat we op fietsvakantie zouden gaan.
Ik fietste nog even door naar de Douzastraat in Leiden, waar ik bij fotozaak Van der Horst een adapter ging kopen. Dacht ik.

Het bleek, dat Nikon geen losse adapters verkoopt. Er werd via internet druk gezocht naar dit noodzakelijke onderdeel om de batterijen op te kunnen laden, maar helaas. Deze was in Nederland, Duitsland en België niet los leverbaar.
Ik kocht derhalve een universele oplader, die wel zwaarder en groter was. Dit onder het voorbehoud, dat ik er thuis over kan overleggen en het eventueel terug kan brengen.
Al met al leverde het boodschappenlijstje me 28 kilometer fietsen op. U merkt het: je kunt Bert gerust om een boodschap sturen.


Naschrift
Na een studiemiddag in Amsterdam kwam ik om half 7 thuis. Ik liet de gekochte oplader aan Ana zien met het verhaal, dat de adapter niet te koop was.
"Volgens mij hebben jullie die nog", kreeg ik als antwoord: "Je hoefde alleen de kabel te kopen."
In de kelderkast bleek de adapter in een doos te liggen....
Ada had me voor niets opnieuw op pad gestuurd.

Desondanks houdt deze boodschappenjongen van de verstrooide professor, waar hij mee getrouwd mee is.

De slag verlengen

Net als vorige week woensdag mocht ik lesgeven aan een kleine groep G-schaatsers. Vorige week had ik gezien, dat het voor zowel Jurian als Dennis goed was om hun slag te verlengen.

Op weg naar de skeelerbaan in Leiderdorp fietste ik door de Breestraat, waar ik Jan Versteegen tegenkwam. Met hem praatte ik even bij, onder andere over de special van Johan Derksen over "The Shoes".

Door het mooie weer was het behoorlijk druk op de skeelerbaan. Tjeerd Wierdsma gaf in zijn eentje training aan 25 skeeleraars, met Gerard van Tol gaf ik skeelerles aan 3 G-schaatsers. Dit heeft wel het grote voordeel, dat je heel veel individuele aandacht kunt geven.
Ik bemoeide me wat betreft de aanwijzingen vooral met Jurian, die te veel "liep". Ik had een aantal oefeningen bedacht, waardoor ze langer door bleven rollen. Er zat een logische opbouw in.
De eerste oefening betrof het met korte slagen tegen de wind in rijden en met de wind in de rug zo lang mogelijke slagen maken. Aansluitend liet ik hen een rondje de druk achterop voelen door de clownsstappen. Deze zijn wat kleiner dan bij het schaatsen, daar je heel snel weg kunt rollen.
Je zag, dat de slagen al een stuk rustiger werden en als gevolg daarvan langer.
De volgende stap was de zijwaartse afzet. Dit werd heel goed opgepikt, vooral door Jurian. Onder het toeziend oog van zijn vader maakte hij slagen, die wel 3 keer zo lang waren als vorige week. En als de wieltjes het werk doen, dan ga je een stuk harder.
Als trainer zijn dit de mooiste momenten. Je ziet een kind een enorme progressie boeken en de stralende ogen zijn de mooiste beloning, die je kunt krijgen. Na samen een rondje uitrijden skeelerde hij zelf nog een stukje het "dijkje" bij de kantine op en weer naar beneden, waarbij hij keurig afremde.
Nadat de G-skeeleraars vertrokken waren, sloot ik me nog even aan bij de groep van Tjeerd. In het treintje met Andrea Landman moesten we op 10% van onze topsnelheid skeeleren. Op het rechte eind lukt dit nog wel, maar heel langzaam een bocht door komen....

Na viermaal een slalom op 1 been en diverse bochten rechtsom, nog zo'n fijne oefening, sloten we de training af met een estafette tussen de mannen en de vrouwen.
Na wat gedronken te hebben, fietste ik op weg naar huis weer een stuk op met Lenny Keur. Met een voldaan gevoel, want zo vaak maak je het niet mee, dat kinderen het de slag verlengen zo snel oppikken.

Bijten en happen

De grootste wielrenner aller tijden, Eddy Merckx, kreeg als bijnaam "De Kannibaal". Dit vanwege zijn ijzeren wil om alles te willen winnen en het vervolgens ook nog eens te doen.

Deze Belg moet er voor vrezen, dat hij zijn bijnaam met terugwerkende kracht in moet leveren, nu er op de internationale voetbalvelden een speler rondloopt, pardon ronddoolt, die daadwerkelijk zijn tanden in mensenvlees zet.

Wij hadden niets meegekregen van dit derde bijtincident van de gevaarlijke aanvaller Luis Suarez. Wij waren namelijk met 6 man van de IJVL aan het droogtrainen. Voor het eerst in bijna 2 jaar was het weer op dinsdagavond, daar veel schaatsers op maandag liever naar Nederland-Chili wilden kijken.
Jos Drabbels leidde de training en hij moest meteen al zijn schema omgooien. Het touwladder, waarop we coördinatie-oefeningen zouden doen, bleek niet in de container te liggen. Daar kwam na het rondje inlopen om "De Bult" nog een tweede improvisatie bij: de trapoefeningen konden wel doorgaan, maar het helemaal naar boven klimmen ging niet, daar een groep van 8 Katwijkse mountainbikers op de voormalige vuilnisbelt aan het trainen was. Meteen na de trap sloegen we linksaf over het pad.
Er volgde een serie buikspiertrainingen, waarna we de droogtraining afsloten op het wielerparcours. De dinsdagavondcompetitie van Swift was afgelopen, dus het parcours was vrij. Zo konden we 3 keer in een pittig tempo een helling beklimmen en via een bocht teruglopen. Na elke loop namen we de hartslag op. Waar deze bij andere lopers na iedere loop opliep, bleef deze bij mij stabiel rond de 90 slagen per minuut. Kennelijk leidt de marathontraining er toe, dat ik niet zo snel in de verzuring kom.
Na ons gedoucht te hebben sloten Frank Damen, Jos en ik in de kantine van Swift de dinsdagavondtraining ouderwets af, waar we voor het eerst hoorden van het zoveelste bijtincident van Luis Suarez.



In zijn jaren in Nederland had hij toch het verschil moeten kennen tussen "bijten" en "happen". Suarez beet in een tegenstander, wij hapten in het schuim van een Palm.

Groen glas

Vanmorgen skeelerde ik naar de volkstuin, waar ik de planten in de kas water moest geven. De regentonnen waren nagenoeg leeg, dus ik haalde het water met de gieter uit de sloot.
Na een gieter of 10 trok ik mijn skeelers op het schoolplein naast de volkstuin weer aan en skeelerde het rondje Papelaan af. Waarbij mij één ding opviel: er ligt de laatste tijd opvallend veel glas op het fietspad. Groen glas om precies te zijn.

Zonder uitzondering waren het kapotgegooide Heineken bierflesjes. U weet wel, de flesjes van 0,25 liter zonder statiegeld. Op een skeelertochtje van nog geen 15 kilometer kwam ik op maar liefst 6 plekken groene glasscherven op het fietspad tegen!
Vorige week discussieerde de Tweede Kamer over het wel of niet afschaffen van het statiegeld op petflessen.
Als fietser zou ik graag zien, dat de Tweede Kamer ook eens discussieert over het verbod om bierflesjes ZONDER statiegeld te verkopen. Voor de firma Heineken zal dit een verliespost zijn, daar zij het glas zelf in moeten gaan zamelen. Maar voor de miljoenen fietsers in Nederland is het een zegen: veel minder lekke banden!
Nu geldt in het milieubeleid het principe: de vervuiler betaalt. Maar in de praktijk zijn het vooral de fietsers, die met een lekke band langs de kant van de weg staan.
Wellicht kan Heineken de volgende gelikte reclame maken met de slogan "The green green glass of home".

"We doen het echt met 23 man, dit is de kracht van het collectief"

Het was na de winst op Chili genieten bij het lezen van de krant vanmorgen, zoals blijkt uit de foto van de voorpagina's van de landelijke ochtendbladen. Vooral de kop van "De Volkskrant" was raak getypeerd: poldercatenaccio.

Maar de mooiste kop stond in Trouw, waar op de sportpagina te lezen was: "We doen het echt met 23 man, dit is de kracht van het collectief". En dat klopt ook wel. Ik geloof, dat nog maar 2 of 3 van de 20 veldspelers nog geen speelminuten hebben gehad in Brazilië.
Hoewel deze er ook mocht zijn!

Er wordt vol overgave gespeeld. Niemand verzaakt. Dat is wel eens anders geweest. Tijdens het volledig mislukte Europees kampioenschap liet Arjan Robben in woord en gebaar zien, dat hij lak had aan de bondscoach.

Gisteren was hij met zijn werklust "Man of the match".
De dichter Bredero zei het eeuwen geleden al: " 't Kan verkeren!"

Chili

Er ging druk emailverkeer aan vooraf, maar uiteindelijk hakte de Louis van Gaal van de IJVL, Jaap de Gorter, eigenhandig de knoop door: voor een keer verkast de droogtraining ouderwets naar de dinsdag. Zodoende konden we naar de verrichtingen van de Louis van Gaal van Oranje kijken zonder ons te moeten haasten naar "De Bult".

Om 6 uur zat ik dan ook voor de buis om te kijken, hoe Nederland een zeer pittig gerecht kreeg voorgeschoteld.

Gepassioneerd vielen de Chilenen aan met in totaal 63% balbezit.

Maar zij liepen zich stuk op de geniale vondst van Van Gaal: Dirk Kuijt als linksback! De Katwijkse teamspeler bij uitstek, die normaal gesproken in de aanval speelt, deed het alsof hij zijn hele leven op die positie gespeeld had.

Met het on-Hollandse maar o zo effectieve countervoetbal werd Chili met 2-0 overwonnen.

De Noordwijkse Louis van Gaal verraste Chili volledig.

Ik ben benieuwd welke variant de Leidse Louis van Gaal voor morgen heeft uitgedacht.

De overhaalbrug stond open

Het was prachtig weer. Het zonnetje scheen grotendeels en ging af en toe schuil achter wat schapenwolken, de temperatuur was heerlijk en er stond een niet al te harde wind. Daar we om 3 uur warm zouden gaan eten in de tuin, trok ik om half 1 mijn skeelers aan voor een rondje om de Vogelplas.
Daar het beste skeelerasfalt langs de Rijndijk ligt, skeelerde ik daar naar toe om ter hoogte van het Ter Waddingerbos de Velostrada op te draaien. Over deze vrij drukke fietssnelweg gleed ik met lange slagen naar de Horstlaan.

Onder het tunneltje onder de Veurseweg door vervolgde ik mijn weg op de Kniplaan, maar helaas, net toen ik bij de overhaalbrug ter hoogte van restaurant "De Knip" kwam, ging de brug open.

Daar het op zomerse zonnige zondagmiddagen nogal eens druk placht te zijn op het water, hield ik er rekening mee, dat de wachttijd wel eens op kon lopen naar een paar minuten.
Nu moet je als skeeleraar altijd flexibel zijn. Ik paste mijn schema aan en liet het rondje om de Vogelplas achterwege. Dat komt een andere keer wel weer.

Ik wendde de steven en skeelerde terug naar de Veurseweg, waar ik over het fietspad naar de Nordheylaan reed. Hier was het asfalt stukken beter dan vorig jaar.
Onder het tunneltje onder het spoor door wachtte me een onaangename verrassing. Een boer had met het uitrijden van de mest op het fietspad het een en ander verloren. Zo moest je direct na de tunnel zeer voorzichtig rijden, want de combinatie van aangekoekte mest met stro zorgde ervoor, dat ik bijna voorover ging en nu zal vallen op aangekoekte mest wellicht iets minder hard aankomen dan op schoon asfalt, het was niet bepaald een aanlokkelijk vooruitzicht.

Ik maakte er derhalve maar een slalomoefening in slow motion van. Over de Velostrada skeelerde ik naar de Horstlaan, die ik uitreed tot de A44. Tot mijn verbazing waren de zwart-gele verkeersdrempels nu al weer weg. Zou een Argentijnse automobiliste geklaagd hebben?
In het tunneltje onder de A44 kwam ik Bert Frederiks tegen, die zich op zijn racefiets aan het voorbereiden was op het natuurijs van de komende winter.
Over de Via 44 skeelerde ik terug naar de Stevenshof. Het is de hele weg terug prima skeelerasfalt, behalve het betegelde deel van het fietspad. De kieren tussen de tegels worden steeds groter, dus je moet hier voorzichtig skeeleren. Wellicht is het een idee, dat de provincie Zuid-Holland deze 500 meter ook laat asfalteren....
Om 10 over 2 was ik thuis, waar ik me douchte om na de heerlijke skeelertocht aan te schuiven aan de tuintafel voor de tuinbonen uit eigen tuin.

De terugkeer van de wolf

In Twente is afgelopen maand een wolf gesignaleerd in de buurt van Ootmarsum. Voor het eerst sinds 1897 is in ons land een in de vrije natuur rondlopende wolf gezien. Op zich was het een kwestie van tijd, want op 200 kilometer van onze grens af huist in Duitsland een roedel wolven, een afstand, die voor deze zwervende dieren makkelijk te overbruggen is.

Dit maakt de fietsvakantie naar Praag op slag een stuk avontuurlijker. Fietsen wordt bij het zien van een roedel wolven wielrennen, wandelen verandert spoorslags in hardlopen.
Ook muzikaal heeft de terugkeer van de wolf zijn weerslag op ons. Ada en ik gaan de komende periode dan ook flink oefenen om het lied van Drs. P uit ons hoofd te leren.

En als dit gaat vervelen, dan hebben we altijd DeWolff nog.


Mocht onze zangkunst niet helpen bij het verjagen van de wolven, dan kunnen we deze roofdieren nog even wijzen op deze spelregels, waaraan zij worden geacht zich te houden.

Lentevreugd

Gisterenavond werd ik om half 12 gebeld. Een collega van me aan de telefoon: haar man Piet was 's avonds onverwachts in zijn slaap gestorven, ondanks dat zijn gezondheid langzaam maar zeker steeds verder achteruit ging.

Na haar gecondoleerd te hebben met dit verlies moest ik thuis het programma omgooien. Daar Anneke op zaterdagmorgen ingeroosterd stond in filiaal Hoornes/Rijnsoever, draaide het er op uit, dat ik zelf haar dienst over zou nemen. Om half 12 's avonds ga je mensen niet lastig vallen voor een invalbeurt en de kans op succes is niet groot, als je op zaterdagmorgen gaat bellen of iemand een uur later op zou willen draven.
Om kwart over 9 zat ik dus net als de 5 voorgaande dagen op de fiets naar Katwijk, waar ik met Monique werkte tot kwart over 1. Thuisgekomen kleedde ik me om, daar ik om half 3 met Hans Boers had afgesproken. Vanaf station Voorschoten fietsten we samen naar het Willem-Alexanderhof in Wassenaar, waar we de fietsen aan elkaar vast maakten.
Door het smalle bos naast Duinrell liepen we naar "De Klip", waar we bij de tweede afslag Rijksdorp in liepen. Hier hielden we telkens zo links mogelijk aan. De buitenste weg van Rijksdorp heeft namelijk een klim, die niet voor "De Klip" onderdoet. Het maakt het lopen wat zwaarder, maar voor de conditie is het natuurlijk perfect. Net zo goed als het met 20 graden, weinig wind en een halfbewolkte lucht perfect sportweer was.

We liepen door naar het nieuwe natuurgebied "Lentevreugd".
Een prachtig gebied, zoals ook blijkt uit de foto's, die ik van natuurgpswandelingen.nl/blog heb gehaald.

We liepen over het vrij kort gemaaide gras langs de rode paaltjes een rondje van 3 kilometer door dit hernieuwde duingebied. Voordat het in de negentiende eeuw afgegraven werd voor de uitbreiding van steden en de aanleg van spoorwegen, waren het oude duinen.
De route voerde ons langs een klein duinmeertje, waarin enkele vogels fourageerden.

Niet al te ver van het Panbos staken we over een bruggetje een beek over.

Het pad volgend kwamen we bij een kudde Hooglandrunderen. Bij de ingang stond een bord, dat je minstens 25 meter afstand moest houden van deze grote runderen met hun enorme horens, zeker als er kalveren bij waren. En dat waren ze.

Veiligheidshalve liepen we door het hoge gras met een dubbel zo grote afstand om de kudde heen. We hadden geen zin in stierenvechten en al helemaal niet met een rood hardloopshirt aan.

We kwamen bij een tweede plas uit, waar een tweede kudde verpozing zocht aan de boorden van het water. Deze weg naar de uitgang was dus om praktische redenen voor ons afgesloten. Maar precies tussen de 2 kuddes door konden we weer terug naar het pad met de rode paaltjes.

Aan de andere kant van het kleine meertje stond een kudde Konikpaarden, die we ook op gepaste afstand passeerden.

Langs de Katwijkerweg liepen we terug naar Rijksdorp, waar we de vrij onbekende klim nu vanaf de lastige noordkant namen. Als toegift namen Hans en ik "De Klip" ook nog om daarna af te dalen naar de fietsen. Samen fietsten we terug naar station Voorschoten, waarna we op de Velostrada ieder ons weegs gingen.
Het was een dag van uitersten. Lentevreugd en verdriet liggen soms heel dicht bij elkaar.

De religieuze dimensie

De combinatie van muziek en religie is al eeuwenlang een zeer vertrouwde. Sterker nog, het overgrote deel van de ons overgeleverde muziek was kerkmuziek.

In de popmuziek is het aandeel van religieuze liederen stukken kleiner, maar je hoeft ze niet met een kaarsje te zoeken.




De relatie tussen sport en religie is een stuk minder eenduidig. Maar deze is beslist aanwezig, zoals blijkt uit de documentaire "Zwart ijs", die de EO begin dit jaar uitzond.

Nu kan het geloof de individuele sporter geestelijke rust geven, een niet onbelangrijk deel van de mentale training. Immers: als de lichaamskracht tekort schiet, dan komt het op geestkracht aan!

Bij het wereldkampioenschap voetbal zie je regelmatig een speler een kruisje slaan, net zo goed als je bij het wielrennen een winnaar van een etappe van de Tour de France naar de hemel ziet wijzen: "Daar komt deze zege vandaan!"

Neerlands eerste Tourwinnaar Jan Janssen was hier een letterlijk en figuurlijk uitstekend voorbeeld van.
Hetzelfde gaat tijdens het WK op voor voetballers, vooral uit Latijnse landen. Maar niet alleen zij.

In menig katholieke kerk wordt tijdens een wereldkampioenschap door een enorm aantal fans een kaarsje opgestoken voor een goede uitslag van hun elftal.

Als dit zo zou werken, dan zou het WK voetbal een soort WK bidden worden. De gebeden van het land, dat het beste gedaan heeft, worden dan verhoord en de betreffende natie mag zich wereldkampioen voetbal noemen.
Nu mag sport de belangrijkste bijzaak in het leven zijn, dit kan toch niet van Onze Lieve Heer gevraagd worden.

In de sport en dus ook in het voetbal kan er uiteindelijk maar één winnaar zijn. Het verhoren van de gebeden van de één zal in deze gedachtegang automatisch ten koste gaan van de gebeden van zeer veel anderen. Er wordt dan aan God niet minder gevraagd dan om partijdig te worden.
Het is wel begrijpelijk: voor supporters is het een manier om hun onzekerheid over hetgeen Hogere machten voor hen in petto hebben te bezweren.
Want wat dat aangaat hebben supporters toch een nimmer in te halen achterstand op sporters. Die hebben immers altijd nog de mogelijkheid om God een handje te helpen.

England

Ik ben vanaf het moment, dat ik in de jaren op de lagere school tegen een balletje trapte, liefhebber van het Engelse soccer. Ik geniet van de tomeloze inzet, de aanvallende stijl van voetballen en vooral de mannelijke manier van spelen zonder Schwalbes en andere aanstellerij en matennaaierij.


Uitdelen en niet zeuren als je eens een trap tegen de benen krijgt. In het Engels noemen ze het treffend: "It 's all in the game!"
Het spreekt voor zich, dat ik het jammer vind, dat het Engelse elftal uitgeschakeld is na een nederlaag tegen Uruguay met een fabelachtig goed spelende Luis Suarez in de gelederen.

Uiteraard vonden de Britten dit ook, maar zij hebben hun manier om dit met veel spitsvondige humor onder woorden te brengen.

Woordspelingen horen bij het vaste arsenaal, evenals het understatement.

Maar uit het land van Monthy Python en Mr. Bean komt de humor niet alleen van professionals.

De humor is een aangeboren eigenschap van de meeste Britten, zoals blijkt uit deze tweet, die gisteren in Engeland rondging: "We hebben lang moeten wachten, maar Engeland is eindelijk net zo goed als Spanje!"

Hiermee verover je niet de wereldbeker, maar wel het hart van deze voetballiefhebber.

Schaapscheerderskou

In het weer heb je zogenaamde singulariteiten: dagen of korte periodes, waarin een bepaald weertype opvallend vaak voorkomt. De bekendste singulariteit is ongetwijfeld de IJsheiligen. Half mei wil het nog wel eens nachtvorst geven.
Een andere singulariteit is de Schaapscheerderskou. Rond half juni heb je dan een week, waarin het vaak bewolkt en koeler is. Herders gebruikten deze periode om hun schapen te scheren. De huid van de geschoren schapen kon dan niet in de zon verbranden.

Vanmorgen zat ik te twijfelen of ik een stukje zou gaan skeeleren of gaan hardlopen. Gezien het dikke wolkenpakket, waaruit mogelijk regen zou kunnen vallen, koos ik voor een rondje hardlopen.
Langs de rand van de Stevenshof, door het Ter Waddingerbos en over de Rijndijk maakte ik er een trainingsronde van ruim 7 kilometer van. De Schaapscheerderskou deed zijn naam alle eer aan. Door de noordwestenwind voelde het niet bepaald warm aan.

OntSpanje oftewel geen droomfinale

Toen Nederland 4 jaar geleden bij het WK voetbal in Zuid-Afrika in de finale tegen Spanje aan moest treden, kwam de slogan OntSpanje ineens uitgebreid naar voren. Als je naar het gezicht van de man op de foto kijkt, dan zie je, dat hij nog wel wat ontspanning kan gebruiken.

Nu wil het toeval, of het lot als je dat liever hebt, dat de eerste wedstrijd van Oranje op dit WK de revanchewedstrijd van juli 2010 zou kunnen worden. En dat werd het ook. Met maar liefst 5-1 werd Spanje van de mat gespeeld.

Nu waren er in mijn vriendenkring niet zo veel mensen te vinden, die Oranje veel kans gaven. De meesten zouden blind tekenen voor een gelijkspel. Ik was echter veel optimistischer, zoals ook blijkt uit de onderlinge voetbalpool met deze vriendengroep met de verwachte wereldkampioen en de verliezend finalist.
Bas: Spanje – Brazilië
Rob: Brazilië – Argentinië
Willem: Brazilië – België
Bert: Nederland – Spanje
Tim: Duitsland - Brazilië
Joep: Engeland – Brazilië
Sheila: Nederland – Brazilië
Bij het vorige WK voetbal had ik de finale goed geraden. Ik had deze dan ook gedroomd. Een echte droomfinale dus.

Nu droomde ik vorig najaar, dat Nederland met 2-1 van Spanje zou winnen na met 1-0 achter te zijn gekomen. Dat was echter voor de loting, die ons in de eerste wedstrijd al aan España koppelde.
"Shit", dacht ik: "Dat kan dus ook op de openingswedstrijd slaan."
Maar goed, het scoreverloop liep tot de eerste van Robben precies volgens mijn droom, maar daar kun je 5-1 toch moeilijk onder scharen.
"Wie weet herpakt Spanje zichzelf", mijmerde ik: "En dan wordt het alsnog 2-1 in de finale."
Maar na de wedstrijd Chili-Spanje werd ik aardig uit de droom geholpen. Het werd OntSpanje in Brazilië en de kansen op mijn droomfinale zijn volledig verkeken.
Wat dit voor de kansen van het Nederlands elftal gaat betekenen? Ik ga er gemakshalve maar van uit, dat als het ene deel van de droom niet klopt, het andere deel ook wel niet zal kloppen.

Maar met voetbal weet je het maar nooit. De bal is rond....