Narcissenloop

 
Na de Tulpenmarathon aan het begin van de maand in IJshal De Vliet werd het tijd voor de Narcissenloop op de laatste dag van maart.

Na het ontbijt liep ik naar de volkstuin, waar ik de planten in de kas water zou geven. Op weg er naar toe zag ik een bijzondere plek, waar kennelijk ook nog steeds narcissen kunnen bloeien.

Het was in het begin vrij fris, maar de opgaande zon kreeg steeds meer kracht.

Na mijn taak als waterdrager volbracht te hebben, kon ik aan de tweede helft van mijn duurloop in aanloop op de Leiden Marathon beginnen.

Ik liep naar de doodlopende Nieuwe weg tussen Wassenaar en Voorschoten.

Hier vlakbij ligt KNMI-meetpunt Voorschoten. Hemelsbreed ligt dit meetpunt op anderhalve kilometer afstand van ons huis. Op de schaats zou ik, mits er een ijsvloer van deze lengte naar het meetpunt zou liggen, er binnen 4 minuten kunnen zijn....

Lopend deed ik er een stuk langer over. Na een loop van ruim 11 kilometer douchte ik me, terwijl de weegschaal net 66,2 kilo had aangegeven.
Ik fietste naar de imker in Leiderdorp, waar ik in ruil voor een tas vol lege honingpotten een pot honing mee naar huis kreeg.

Gewaarschuwd door Toos & Henk deed ik vandaag verder geen boodschappen. Een gewaarschuwd mens telt voor twee!

Met een fietsrit naar de volkstuin aan het eind van de middag bracht ik het maandtotaal op 1058 kilometer en het kwartaaltotaal op 2910 kilometer. In Groningen zouden ze zeggen: "'t Kon minder!"

7 jaar

 We werden om half 7 wintertijd wakker.

Dat was echter half 8 zomertijd.

Onze oudste kleinzoon was 7 jaar geworden. Na het gebruikelijke rustig aan doen op zondagmorgen fietsten we om 11 uur weg. Via Voorschoten trapten we met tegenwind naar de Vogelplas om via Nootdorp naar de Delftse Hout te rijden. Daar namen we bij "BuytenDelft" cappuccino, warme chocolademelk een een stuk wortelcake namen.

Langs de Zweth pedaleerden we naar Rotterdam. Tot onze verbazing hadden we meewind. De wind was gedraaid.

Hierdoor waren we iets eerder dan verwacht bij onze 7-jarige kleinzoon, die we van harte konden feliciteren.

Met onze dochters erbij hadden we een gezellige middag met taart, kleine hapjes en thee en een IPA-biertje. Om 5 uur fietsten we met de wind tegen via Pijnacker en de Driemanspolder naar Stompwijk en vandaar langs de Vogelplas en het spoor naar de Stevenshof. 

Onderweg zagen we kluten en bergeenden.

Op de heenweg hadden we 34 kilometer afgelegd, op de terugweg 33. 

Doordat we grotendeels tegenwind hadden, waren de 67 kilometer, die we vandaag weggetrapt hadden, best zwaar te noemen.

Jeu de Boer

Wij hadden een uitnodiging gehad van Elfstedenmaat Wil Verbeij voor een feest bij Jeu de Boer in Hazerswoude. Een feest om uiteenlopende redenen, waar mijn schaatsvrienden en wij ons creatief op uit konden leven.

Op een mooie maar frisse lenteavond fietsten Ada en ik naar Hazerswoude via Zoeterwoude-Rijndijk over het fietspad langs de N11. Op de plek van bestemming was het al behoorlijk druk. Bij binnenkomst speelde Peer van den Burgh gezellige muziek op zijn accordeon.

Er waren aardig wat IJVL-ers en hun partners aanwezig, dus we hadden een gezellige avond met een hapje en een drankje, waarbij we even bij konden praten, terwijl we de lachspieren af en toe goed trainden.

Om middernacht verlieten wij het feestgedruis en fietsen in het donker naar huis toe. Om half 2 vielen we in slaap. Doordat de zomertijd inging, zou het een korte nacht worden.

Arie Ravensbergenloop

We sliepen uit tot half 8, waarna we om 8 uur aan de ontbijttafel zaten. Van de vorst aan de grond hadden we niets gemerkt.

Het was nog frisjes, toen we bij de Oogstwinkel en "De Helianth" onze boodschappen deden. Na thuis koffie en thee gedronken te hebben, ging mijn vrouw naar de volkstuin. Met het oog op de Leiden Marathon ging ik weer hardlopen. 
Ik liep via Noord-Hofland naar IJshal De Vliet, waar de traditionele strijd om de Arie Ravensbergen Bokaal werd gehouden. Deze wedstrijd voor de jeugd werd georganiseerd door de Leidse shorttrackvereniging IHCL.

Ik kwam precies bij een dweilpauze, zodat ik nog even moest wachten, voordat ik wat van de wedstrijd kon zien. Maar geen nood, in de IJshal kom ik altijd wel bekenden tegen, waarmee ik even bij kan praten. Dat deed ik dan ook met Hermien Ravensbergen, Sebastiaan Scargo, Jeroen Straathof en Evelien van Leeuwen.

Na een vijftal races te hebben gezien, ging ik weer naar huis lopen. Als hardloper was ik wat dun gekleed voor een langduriger verblijf in de koele ijshal. In de zon en uit de wind warmde je snel genoeg weer op.

Na 9 kilometer looptraining begint de loopconditie ook beter te worden.

Clubwedstrijden

De tijd, dat ik jaarlijks meedeed aan clubwedstrijden ligt al een tijdje achter ons. Dan hebben we het toch echt over het begin van de 21e eeuw.

Dit jaar kwam het goed uit, dus ik schreef me in voor het IJVL-kampioenschap in IJshal De Vliet. In een lichte miezerregen fietste ik naar de Marie Diebenplaats, waar op de 250-meterbaan de kortere afstanden zouden worden verreden: de 250 meter, de 500 meter, de kilometer en de schaatsmijl. Niet bepaald mijn afstanden.
Toch bekroop mij een vreemd gevoel bij het zien van de startlijst. Ik was namelijk de enige 65-plusser. Het zou toch niet....?
De mini's gingen als eersten van start. Daar zaten kinderen uit mijn beginnersgroep bij, dus rustig inrijdend op de blauwe baan kon is al schaatsend hen nog aanwijzingen geven.
Mijn 500 meter ging in 1.20. Een opening van 46,3 en een slotronde van 36,9.
Maar ja, ik ben dan ook beter op de 500 rondjes dan op de 500 meter....

Na de dweilpauze mocht ik een 1500 meter rijden. Na een opening van 49.1 kwam een vlakke schaatsmijl op het scorebord: 37.2, 36.4, 36.8, 37.1 en 37,2. Dit resulteerde in een eindtijd van 3.53.8. Even ter vergelijking: Jaap Eden reed op 11 januari 1893 op het Paterswoldse meer een wereldrecord op de 1500 meter van 2.35. 

Ik zou op minstens 2 rondjes gereden zijn op de 250-meterbaan.....
Desondanks bleef ik de enige 65-plusser, die het prima naar zijn zin had. Ik werd luid aangemoedigd door de IJVL-kinderen, van wie ik er heel wat de beginselen van het schaatsen bijgebracht heb. 
Daar er geen aparte categorie 65+ was zoals bij de opening van de Corbolutunnel, greep ik zoals verwacht naast de prijzen, maar kwam zoals verwacht wel in het bezit van de rode lantaarn.
Met de 64 rondjes, die ik vandaag geschaatst heb, kwam mijn jaartotaal in IJshal De Vliet op 8237 rondjes. Op de Vinksite sta ik daarmee in Leiden op een stevige tweede plaats.

Ik ben geen schaatser van de korte baan, maar van de lange adem!

Japanse kersenbloesemloop

Om half 8 stapte ik uit mijn bed en trok mijn hardloopschoenen aan om op mijn nuchtere maag een duurloop van ruim 6 kilometer te maken. De training voor de Leiden Marathon gaat nu echt beginnen.

Het had vannacht op klomphoogte licht gevroren.

Ik liep in het ochtendgloren naar het Valkenburgse meer, waar men gestadig doorgaat met de zandwinning.

Langs het strandje, waar geen zwemmers te ontwaren waren op deze koude ochtend, zag ik nog wel een drietal andere lopers op dit vroege uur.

Vanaf de Kwantum Hallen liep ik terug naar de Stevenshof, waar ik over de Rijndijk naar de Schenksloot rende. Daar stond een mooie Japanse kersenboom in bloei.

Na uitgezweet te hebben stapte ik met een gewicht van 65,8 kilo onder de douche. Na de Japanse kersenbloesemloop kon ik gaan ontbijten.

Aftellen

We werden vanmorgen gewekt door het krabben op de autoruiten door één van de buren. Het mag dan lente zijn, de nachtvorst meldt zich nog steeds met enige regelmaat in onze contreien.
Na het ontbijt fietste ik met een flinke voorraad bier naar IJshal De Vliet. Niet dat ik me daar ging bezatten, maar we zetten een traditie voort die al zo'n anderhalf decennium bestaat. Op de laatste donderdag van het schaatsseizoen worden de ijsmeesters door de "Krasse knarren" in het zonnetje gezet.
In de Leidse IJshal was dit een stuk overzichtelijker. Daar was Jan van Rijn de vaste ijsmeester en waren Hans van der Post en Jan van der Poel de vrijwillige ijsmeesters op dinsdag en donderdag.

In de nieuwe ijshal aan de Vliet lopen heel wat meer ijsmeesters rond. Voor de coördinator van de "Krasse knarren" betekent dat iets meer sjouwwerk. Pak je toch mooi wat extra krachttraining mee....
Na de dweilpauze begonnen we met 14 "Krasse knarren" aan het even traditionele aftelrijmpje. We begonnen met 14 rondjes van 250 meter, daarna 13, 12, 11 enzovoorts enzoverder tot we bij de laatste ronde waren aanbeland.

Daar we iedereen "heel" wilden houden, werd er wat rustiger gereden dan gewoonlijk. Na de eerste 5 series zaten we al op 60 rondjes, dus we waren over de helft. Het tempo werd licht opgeschroefd naarmate de rondjes per serie minder werden. Niet verwonderlijk was de allerlaatste ronde met 35,1 seconden de snelste van de 105 rondjes met telkenmale één rondje rust tussendoor.

Na afloop maakten we met degenen, die hun schaatsen nog aan hadden een groepsfoto. Mocht u denken: "Daar wil ik volgend seizoen ook bij horen!", dan heb ik goed nieuws voor u. In oktober beginnen we aan het derde seizoen in IJshal De Vliet. Degenen, die ons tempo bij kunnen houden, zijn van harte welkom.

Wij bereiden ons in het zomerseizoen middels droogtraining, hardlopen, skeeleren, wielrennen of gewoon fietsen voor op het nieuwe schaatsseizoen. Zo zorgen we er voor, dat we in het nieuwe seizoen goed beslagen ten ijs komen. En zo moeilijk zijn de "Krasse knarren" niet. Zij hebben mij tenslotte ook als lid toegelaten.

Zoals gezegd sloten we in de kantine van IJshal De Vliet ons deel van het schaatsseizoen af met het overhandigen van toepasselijke biertjes aan de ijsmeesters als dank voor het goede ijs, dat ze iedere keer weer voor ons prepareren.





Om 12 uur kwamen we buiten, waar het al aardig was opgewarmd. 
Na me thuis gedoucht te hebben lunchte ik, waarna ik naar Den Haag fietste via de duinen. Een dochter van me hielp me met het toevoegen van extra geheugen aan mijn mobieltje. Bij thuiskomst had ik na de 30 kilometer schaatsen van vanmorgen ook nog eens 54 kilometer gefietst.

Na het aftellen met de "Krasse knarren" is de training voor het volgende schaatsseizoen alweer begonnen.

Oppassen

In zekere zin is een oppasdag een rustdag, als ervaar je het zelf niet zo als je om kwart voor 6 al naast je bed staat. Het treinverkeer tussen Delft en Schiedam lag eruit, zodat we vanaf Leiden Centraal de trein naar Laan van Nieuw Oost-Indië moesten nemen en vandaar met de metro naar Rotterdam Centraal moesten reizen.

Zodoende was ik door vroeger te reizen op tijd in Rotterdam, waar ik de oudste kleinzoon naar school bracht. Terug bij mijn dochter las ik voor uit "Hier benne draken" van Susannah Lloyd en Paddy Donnelly.

Later op de ochtend ging ik de boeken ruilen in de bibliotheek en stuitte ik op "Waar benne reuzen?"

Ik haalde onze kleinzoon op uit school, waarna we lunchten met elkaar. Aansluitend speelden we volleybal met een gele ballon. Zo hielden we alles in de kamer heel
Toen het zonnetje doorbrak gingen we naar de trampoline aan het eind van de straat. De jongens konden zich met een paar jongens uit de buurt lekker konden springen.
's Avonds aten we broccoli met aardappels en een worstje met jus en yoghurt toe, waarna we via metro en trein naar de Sleutelstad reisden. Het was een gezellige oppasdag geweest.

8050 rondjes

Vanmorgen was de voorlaatste training van de "Krasse knarren" in seizoen 2024-2025 in IJshal De Vliet. Met een tiental schaatsers begonnen we aan de gebruikelijke piramide. In het begin kon ik het peloton niet bijhouden. Gemiddeld reed ik een seconde per ronde langzamer.

Na de Bert Grotenhuis Bokaal was de scherpte er een beetje af. Naarmate de training vorderde, kwam ik wat meer op gang. De 20 rondjes op kop gingen eigenlijk best wel goed. Deze gingen grotendeels in rondjes van 37 seconden en lange tijd leek het er op, dat ik niet tweemaal gedubbeld zou worden. Maar met de slotronde van 30,7 lukte het Siem de Jong en consorten toch.

De volgende serie van 16 rondjes ging het met 8 rondjes 35 ook hard en kon ik er zelfs 2 rondjes van 34,9 uit persen. De daarop volgende series gingen iets minder hard. Met de 120 rondjes, die ik vandaag gereden heb, kwam mijn seizoenstotaal uit op 8050 rondjes van 250 meter, oftewel ik had vanaf begin oktober 2000 geregistreerde kilometers geschaatst in IJshal De Vliet.

Ik haalde na de thee nog even wat fruit bij "De Helianth", waarna ik thuis mijn hardloopschoenen aantrok. Ik liep naar de volkstuin, waar Ada druk in de weer was. Na een kleine 7 kilometer hardlopen douchte ik me. Met 65,3 kilo was ik ruim een kilo lichter dan bij het ontwaken.
Na in mijn eentje geluncht te hebben, haalde ik w.c.-papier en papieren handdoekjes voor het volkstuincomplex. 

Na met Ada thee gedronken te hebben, fietste ik in de miezerregen naar huis toe.

Met 30 kilometer fietsen, 30 kilometer schaatsen en 7 kilometer hardlopen was het een alleraardigste sportdag geworden.

Huib de Ruiter

Onlangs hoorden wij, dat onze vorige huisarts, Huib de Ruiter, net voor het bereiken van de 70-jarige leeftijd, is overleden.

Gedurende 40 jaar was deze antroposofische arts de huisarts van mijn vrouw. Hij werd ook mijn huisarts, nadat hij zonder antibiotica onze oudste dochter binnen korte tijd wist te genezen van longontsteking. Toen ben ik ook overgestapt naar De Lemniscaat.

Niet dat ik de deur platliep. Er was zelfs een periode van 9 jaar, waarop ik geen bezoek bracht aan dokter De Ruiter. Na de Elfstedentocht van 1997 constateerde hij, dat mijn polsen bevroren waren geweest bij de Tocht der Tochten van een aantal dagen ervoor.

In 2017 kwam de kentering, toen bij mij een veel te hoge bloeddruk was vastgesteld. Ineens was ik kind aan huis bij De Lemniscaat. Ineens was ik een pillenslikkende patiënt. Toen ik last kreeg van simvastatine, ben ik daar in overleg met Huib mee gestopt en kreeg ik meidoornextract als alternatief.

Binnen anderhalve week wist hij mij van de door een verdubbeling van de nifedipine veroorzaakte aambeien af te helpen.

In september 2022 stopte Huib de Ruiter als huisarts. Bij hem was prostaatkanker geconstateerd. Zelf zei hij altijd: "Er sterven veel meer mensen met prostaatkanker dan aan prostaatkanker!"
Helaas stierf Huib er wel aan en kon hij niet lang genieten van zijn welverdiende pensioen.
Huib, bedankt voor alles. Je was een dokter, die de patiënten op hun gemak stelde en je had een luisterend oor. 

Rust zacht!

Nijlganzenloop

Vanmorgen was mijn laatste schaatsles van het schaatsseizoen 2024-2025 voor de Schaatsschool in IJshal De Vliet. Althans, dat was de intrinsieke motivatie. Want als er niemand voor de beginnersgroep op komt dagen, dan is er weinig les te geven.

In ieder geval had ik geen ordeproblemen!
Uit de advocatuur komt de term "No cure, no pay".

Ik ga niet in een hoekje zitten kniezen als ik daar in mijn eentje sta.

Dan maak ik er gewoon een lange duurtraining van. In dit geval reed ik, terwijl de 2 andere groepen van de Schaatsschool drukker waren dan de afgelopen maand, in mijn eentje 101 rondjes. De eerste 14 gingen boven de 40 seconden per 250 meter, daarna daalde het naar 39 om vanaf 28 rondjes vrijwel continu in 38 seconden te gaan. Als een diesel eenmaal is warmgedraaid....
Uiteraard bracht ik mijn duurtraining niet in rekening bij de Schaatsschool. Na afloop sloot de maandaggroep traditioneel af met koffie, thee en warme chocolademelk met zelfgebakken taartjes en cake erbij. Na 25 kilometer schaatsen ging dat er wel in.

Na in de Leidse binnenstad een paar boodschappen te hebben gehaald, kwam ik vlak bij huis een paar nijlganzen met een tiental kuikens langs de waterkant tegen.

Thuis gekomen trok ik mijn hardloopschoenen aan. De Leiden Marathon is over anderhalve maand en getuige de Bert Grotenhuis Bokaal is mijn conditie puik te noemen, maar schaatsconditie is toch wel wat anders dan loopconditie.

De invloed van de zee had duidelijk zijn weerslag op de temperatuur bij deze Nijlganzenloop van 5 kilometer langs de rand van de Stevenshof.

Het lopen ging met 25 kilometer schaatsen en 22 kilometer fietsen in de benen soepel.

Nu het sprookjesboek van het afgelopen schaatsseizoen zo zoetjesaan wordt gesloten, kunnen we de spanning op gaan bouwen in aanloop naar de marathon van 11 mei.

Maar je moet de spanning niet te veel op laten lopen. Iedere duursporter weet, dat het gaat om een goede balans tussen spanning en ontspanning. De marathon lopen is enerzijds een zware inspanning, maar anderzijds gewoon GENIETEN!