Aan de rijp op de weilanden was te zien, dat het 's nachts op klomphoogte aardig gevroren had.
Dat vonden Willem en ik prima, want dat betekende, dat het niet al te warm zou worden bij de Bert Grotenhuis Bokaal. Met het zicht op een prachtige zonsopgang reden we naar de IJsbaan van Haarlem.
De gedegen voorbereiding had ik zelf deels om zeep geholpen door gedachteloos mijn rugzak met het eten in de kofferbak te leggen. Zodoende moest ik op de ijsbaan nog wat eten, maar daar ik ook nog naar het toilet moest, had ik daar feitelijk geen tijd meer voor voor om 8 uur het startschot klonk.
Thuis had ik een glas melk gedronken en een sinaasappel en een mandarijn gegeten, niet bepaald een stevige basis om een Alternatieve Elfstedentocht te gaan rijden.
Gelukkig had ik in Asturias best vaak op een (bijna) nuchtere maag voor het ontbijt 5 tot 8 kilometer in heuvelachtig terrein hard gelopen, dus dit onderdeel had ik ook getraind. Dat kwam me het eerste uur goed van pas.
De eerste 6 rondjes lagen boven de minuut. Een diesel moet even warm draaien voor deze op toeren komt en dat gold ook voor deze emissievrije diesel. Na nog 4 rondjes 59 dook ik in de 57, waarna de 400 meter vrijwel uitsluitend in 56, 55 en 54 seconden werden afgelegd met een aardige sliert schaatsers in mijn kielzog.
Na een uur moesten we van het ijs af voor de eerste dweilpauze. Ik at een banaan en een boterham en dronk wat energiedrank. Ik zag, dat mijn zus Corry gebeld had, maar ik had nu geen tijd om terug te bellen. Na 8 minuten konden we het ijs weer op. Na een rondje van 1.05 schaatste ik de rondjes in dezelfde tijd als de eerste serie. Met 122 rondjes lag ik op schema.
Via 178 en 232 rondjes nam ik het peloton op sleeptouw zonder te versnellen of te verslappen. Ondertussen werden we met grote regelmaat ingehaald door de in wisselende samenstelling voortrazende kopgroepen.
Ondertussen gleed ik stilletjes en stabiel naar 232 rondjes. Ik was bijna halverwege.
Bij de volgende pauze kreeg ik een appje van Ada. Corry had haar gebeld. Mijn zus Leny was aan de gevolgen van longkanker overleden.
Het deed me denken aan mijn thuiskomst van de Braassemloop in 2017, toen Ada me meldde, dat mijn oudste broer Kees was overleden.
Opgeven is voor een Breed geen optie, dus ik ging door met mijn 200 kilometer kopwerk. Maar deze was voor Leny!
Enigszins aangeslagen hervatte ik de tocht, maar ik herpakte me snel, al werd het mijn traagste van de 9 blokken. Met 288 rondjes bleef ik nog steeds op schema liggen. Willem van Vliet had zijn 100 kilometer er op zitten en verliet de baan op weg naar een afspraak.
Inmiddels hadden we de maximumtemperatuur van de dag bereikt.
Tussen de bedrijven door aten en dronken we tijdens de dweilpauzes wat. Het motortje moet wel blijven draaien. Als je honger of dorst krijgt, ben je te laat.
De baan werd wat rustiger, waardoor je veel makkelijker je baan kon houden. Je had minder last, van groepen, die je aan de binnenkant wilden inhalen.
Het tempo lag nog steeds even hoog als aan het begin van de dag, terwijl ik via 343 naar 398 schaatste met soms een kleine groep achter me, maar soms ook een compleet peloton met alle koplopers, die in mijn gestage tempo even op krachten kwamen om daarna weer een snelle serie neer te zetten.
Toen ik bij de voorlaatste serie op 454 rondjes van 400 meter uitkwam, wist ik, dat de 200 kilometer binnen handbereik was. In mijn kielzog passeerden nog diverse schaatsers de 500 rondjes.
Daarvoor zet ik graag mijn grootste schaatstalent in. Als je een ander op die manier kunt helpen, dan doe je dat gewoon.
Nadat ikzelf de 500 had volbracht, sloeg ik aan het rekenen. Ik zou uit kunnen komen op 512 rondjes. Dat zou vandaag de ultieme kans brengen om Leny te eren. Je kunt 512 ook zien als 5-12 oftewel 5 december. Als kind geloofde ik nog heilig in Sinterklaas, maar ik rende ook steevast naar de voordeur. Dat wilde Leny, die 6 jaar ouder was dan ik voorkomen. Dat deed zij door extra hard op het raam te slaan. Ze sloeg de voorruit in.
Mijn vader zei toen: "Die Piet hoeft hier niet meer te komen!"
Bij de prijsuitreiking was er bij de vrouwen een bijzonder podium. Deze bestond niet uit 3 personen, maar uit 4. Ageeth Bosma was met 587 ronden met overmacht de vrouw met de meeste rondjes, maar op het ereschavot stonden een moeder en een dochter. Dochter Wieke had achter mijn rug voor het eerst de 500 rondjes uitgereden, terwijl moeder Wilma Eikelenboom samen met Natalie van der Weiden de hele dag samen had gereden. Zo kwam dit duo uit op 450 omlopen.
Het uitzonderlijke is, dat Nathalie dit altijd doet op kunstschaatsen. Onlangs was een trainingsmaat van me bij de Lastige Lijven Toertocht. Hij kwam de dinsdag erop naar me toe met: "Bert, wat ik nou heb meegemaakt. Er reed een vrouw op kunstschaatsen rond, die nauwelijks langzamer is dan menigeen op noren."
Ik kon dit beamen: "Dat is Nathalie. Zij doet al jaren mee met de Bert Grotenhuis Bokaal."
Bij de mannen won Joost Ruissen met 641 ronden, terwijl Pim Langendoen en Edwin de Groot zilver en brons pakten.
Tot mijn stomme verbazing werd ik na de prijsuitreiking bij de mannen naar voren geroepen. Ik mocht ook op podium plaatsnemen als dank voor mijn jarenlange kopwerk. Ik kreeg een mooie bos narcissen.
Uiteraard is deze diesel volgend jaar weer van de partij om anderen uit de wind te houden, maar dat zou ik zonder bloemen ook gedaan hebben.
Na een paar Jopen Bockbier gedronken te hebben in de kantine, kon ik met een trainer van "Nut en Vermaak" uit Leimuiden meerijden naar Nieuw-Vennep, waar ik een rechtstreekse treinverbinding met station De Vink had, waarvoor mijn hartelijke dank.
Thuisgekomen douchte ik en woog ik 65,7 kilo, ruim een kilo lichter dan 's ochtends bij het ontwaken. Na 2 boterhammen met ei en kaas met een salade erbij met yoghurt met muesli en noten toe gegeten te hebben, fietste ik om half 10 na de verrassende winst van Jenning de Boo op de 500 meter gekeken te hebben naar de volkstuinvergadering, waar mijn vrouw was.
Maar er is een groot verschil tussen sprinters en schaatsers van de lange adem. Waar op de 500 meter soms één duizendste van een seconde kan bepalen, of je op het podium komt of niet, daar kom je na 500 rondjes gewoon op een gedeelde derde plaats. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Wel zo sportief!
In de koude avondlucht kon ik de benen een beetje lostrappen.
Op de terugweg vroeg ik aan haar, hoe het oppassen in Rotterdam gegaan was?
"Goed", antwoordde Ada: "Alleen de jongste kleinzoon gaf aan, dat hij opa miste."
Dat deed deze diesel deugd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten