Clubwedstrijden

De tijd, dat ik jaarlijks meedeed aan clubwedstrijden ligt al een tijdje achter ons. Dan hebben we het toch echt over het begin van de 21e eeuw.

Dit jaar kwam het goed uit, dus ik schreef me in voor het IJVL-kampioenschap in IJshal De Vliet. In een lichte miezerregen fietste ik naar de Marie Diebenplaats, waar op de 250-meterbaan de kortere afstanden zouden worden verreden: de 250 meter, de 500 meter, de kilometer en de schaatsmijl. Niet bepaald mijn afstanden.
Toch bekroop mij een vreemd gevoel bij het zien van de startlijst. Ik was namelijk de enige 65-plusser. Het zou toch niet....?
De mini's gingen als eersten van start. Daar zaten kinderen uit mijn beginnersgroep bij, dus rustig inrijdend op de blauwe baan kon is al schaatsend hen nog aanwijzingen geven.
Mijn 500 meter ging in 1.20. Een opening van 46,3 en een slotronde van 36,9.
Maar ja, ik ben dan ook beter op de 500 rondjes dan op de 500 meter....

Na de dweilpauze mocht ik een 1500 meter rijden. Na een opening van 49.1 kwam een vlakke schaatsmijl op het scorebord: 37.2, 36.4, 36.8, 37.1 en 37,2. Dit resulteerde in een eindtijd van 3.53.8. Even ter vergelijking: Jaap Eden reed op 11 januari 1893 op het Paterswoldse meer een wereldrecord op de 1500 meter van 2.35. 

Ik zou op minstens 2 rondjes gereden zijn op de 250-meterbaan.....
Desondanks bleef ik de enige 65-plusser, die het prima naar zijn zin had. Ik werd luid aangemoedigd door de IJVL-kinderen, van wie ik er heel wat de beginselen van het schaatsen bijgebracht heb. 
Daar er geen aparte categorie 65+ was zoals bij de opening van de Corbolutunnel, greep ik zoals verwacht naast de prijzen, maar kwam zoals verwacht wel in het bezit van de rode lantaarn.
Met de 64 rondjes, die ik vandaag geschaatst heb, kwam mijn jaartotaal in IJshal De Vliet op 8237 rondjes. Op de Vinksite sta ik daarmee in Leiden op een stevige tweede plaats.

Ik ben geen schaatser van de korte baan, maar van de lange adem!

Voortschrijdend herstel

We beleefden voor de zoveelste keer dit jaar met flinke vorst aan de grond.

De 30-daagse temperatuuranamolie ligt dan ook behoorlijk onder de gemiddelde temperatuur voor de tijd van het jaar.

In Amerika daarentegen heeft een heethoofd het voor het zeggen met zijn megalomane ideeën.

Naast een enorm ego heeft Donald Trump ook nog eens de langste tenen ter wereld.....

Daar hebben de "Krasse knarren" in IJshal De Vliet geen last van. Zij rijden gewoon tweemaal in de week hun piramide van 100 rondjes op de 250-meterbaan. Zij zijn gewoon tevreden met deze prachtige energiezuinige kunstijsbaan en schaatsen daar met veel plezier, ook al zouden zij graag wat vaker op natuurijs kunnen schaatsen.

We vragen ons dan ook af, hoeveel we op natuurijs zouden hebben kunnen schaatsen, als we het weer van de laatste maand anderhalve maand eerder hadden gekregen....?

Na de 512 rondjes van de Bert Grotenhuis Bokaal was ik nog niet bepaald volledig hersteld. In het begin moest ik het peloton van een tiental schaatsers al snel lossen en een enkele keer werd ik zelfs op 2 rondjes gezet. Maar de 20 rondjes op kop gingen best wel aardig. Het ging in een redelijk vlak schema van rondjes van 40 seconden.
De tweede helft ging beter dan de eerste helft. Vergeleken met de hersteltraining van gisteren was er sprake van voortschrijdend herstel.

"Wat is je toonhoogte?"

Vandaag stond in het teken van trappen en toonladders. Doch het was om te beginnen voor de tweede dag op rij vroeg wakker.

Gisteren was het vanzelfsprekend, daar ik om 8 uur aan de Bert Grotenhuis Bokaal op de IJsbaan van Haarlem moest beginnen. Na de 200 kilometer schaatsen was ik, nadat we om middernacht in bed lagen, snel in slaap gevallen. Om 5 uur werd ik wakker, maar de slaap wilde niet meer komen.

Dit is niets bijzonders. Je lijf zit na zo'n inspanning vol afvalstoffen, die de slaap nog wel eens in de weg zitten. Deze afvalstoffen maken het traplopen meestal niet tot de meest favoriete bezigheid, maar het traplopen ging, hoewel wat stram, eigenlijk probleemloos. Alleen de spieren in mijn onderrug voelde ik wel. Geen pijn, maar wel een teken, dat ik geen gekke dingen moest doen vandaag.
Na het ontbijt ging mijn vrouw naar de volkstuin, ik deed een rondje boodschappen in de Leidse binnenstad op deze frisse morgen.

Daarna maakte ik thuis onze lunchpakketten klaar, daar we vanmiddag in de Lokhorstkerk de tweewekelijkse repetitie hadden van "Projeta Musica".

Onder leiding van Wim de Ru begonnen we aan "Lux aeterna" uit het "Requiem" van Bob Chilcott.

Het ging best wel goed, maar niet perfect getuige de uitspraak van de dirigent: "Wat is je toonhoogte?"
Hier viel nog winst te behalen.
Het prachtige "Thou knowest, Lord" ging stukken beter.

Na de pauze begonnen we met "Fac, ut portem Chrsti mortem" uit "Stabat Mater" van Karl Jenkins. De bassen hadden hier verreweg de makkelijkste partij. De sopranen daarentegen....

Daarna volgde "Ave verum".

Als afsluiting zongen we "Virgo virginum" nogmaals door. Dit lied zit er al aardig in.

Dat geeft vertrouwen voorde uitvoering op 12 april in de Marekerk na een dag van trappen en toonladders.

Deze is voor Leny

Aan de voorbereiding kon het niet liggen. Ik had me vanaf 1 maart gedegen een stevig duurblok afgewerkt met 440 kilometer fietsen, 200 kilometer schaatsen en 28 kilometer hardlopen. Ik was in vorm, toen ik gisterenmorgen naar de Hadewychlaan wandelde, waar Willem van Vliet me ophaalde. De Heintje Davidsweg was afgesloten en anders moest er een flinke omweg door de wijk gemaakt worden.

Aan de rijp op de weilanden was te zien, dat het 's nachts op klomphoogte aardig gevroren had.
Dat vonden Willem en ik prima, want dat betekende, dat het niet al te warm zou worden bij de Bert Grotenhuis Bokaal. Met het zicht op een prachtige zonsopgang reden we naar de IJsbaan van Haarlem.
De gedegen voorbereiding had ik zelf deels om zeep geholpen door gedachteloos mijn rugzak met het eten in de kofferbak te leggen. Zodoende moest ik op de ijsbaan nog wat eten, maar daar ik ook nog naar het toilet moest, had ik daar feitelijk geen tijd meer voor voor om 8 uur het startschot klonk.
Thuis had ik een glas melk gedronken en een sinaasappel en een mandarijn gegeten, niet bepaald een stevige basis om een Alternatieve Elfstedentocht te gaan rijden.
Gelukkig had ik in Asturias best vaak op een (bijna) nuchtere maag voor het ontbijt 5 tot 8 kilometer in heuvelachtig terrein  hard gelopen, dus dit onderdeel had ik ook getraind. Dat kwam me het eerste uur goed van pas.
De eerste 6 rondjes lagen boven de minuut. Een diesel moet even warm draaien voor deze op toeren komt en dat gold ook voor deze emissievrije diesel. Na nog 4 rondjes 59 dook ik in de 57, waarna de 400 meter vrijwel uitsluitend in 56, 55 en 54 seconden werden afgelegd met een aardige sliert schaatsers in mijn kielzog.

Na een uur moesten we van het ijs af voor de eerste dweilpauze. Ik at een banaan en een boterham en dronk wat energiedrank. Ik zag, dat mijn zus Corry gebeld had, maar ik had nu geen tijd om terug te bellen. Na 8 minuten konden we het ijs weer op. Na een rondje van 1.05 schaatste ik de rondjes in dezelfde tijd als de eerste serie. Met 122 rondjes lag ik op schema.
Via 178 en 232 rondjes nam ik het peloton op sleeptouw zonder te versnellen of te verslappen. Ondertussen werden we met grote regelmaat ingehaald door de in wisselende samenstelling voortrazende kopgroepen.

Ondertussen gleed ik stilletjes en stabiel naar 232 rondjes. Ik was bijna halverwege.
Bij de volgende pauze kreeg ik een appje van Ada. Corry had haar gebeld. Mijn zus Leny was aan de gevolgen van longkanker overleden.
Het deed me denken aan mijn thuiskomst van de Braassemloop in 2017, toen Ada me meldde, dat mijn oudste broer Kees was overleden.

Opgeven is voor een Breed geen optie, dus ik ging door met mijn 200 kilometer kopwerk. Maar deze was voor Leny!

Enigszins aangeslagen hervatte ik de tocht, maar ik herpakte me snel, al werd het mijn traagste van de 9 blokken. Met 288 rondjes bleef ik nog steeds op schema liggen. Willem van Vliet had zijn 100 kilometer er op zitten en verliet de baan op weg naar een afspraak.


Inmiddels hadden we de maximumtemperatuur van de dag bereikt.
Tussen de bedrijven door aten en dronken we tijdens de dweilpauzes wat. Het motortje moet wel blijven draaien. Als je honger of dorst krijgt, ben je te laat.

De baan werd wat rustiger, waardoor je veel makkelijker je baan kon houden. Je had minder last, van groepen, die je aan de binnenkant wilden inhalen.

Het tempo lag nog steeds even hoog als aan het begin van de dag, terwijl ik via 343 naar 398 schaatste met soms een kleine groep achter me, maar soms ook een compleet peloton met alle koplopers, die in mijn gestage tempo even op krachten kwamen om daarna weer een snelle serie neer te zetten.

Toen ik bij de voorlaatste serie op 454 rondjes van 400 meter uitkwam, wist ik, dat de 200 kilometer binnen handbereik was. In mijn kielzog passeerden nog diverse schaatsers de 500 rondjes. 

Daarvoor zet ik graag mijn grootste schaatstalent in. Als je een ander op die manier kunt helpen, dan doe je dat gewoon.

Nadat ikzelf de 500 had volbracht, sloeg ik aan het rekenen. Ik zou uit kunnen komen op 512 rondjes. Dat zou vandaag de ultieme kans brengen om Leny te eren. Je kunt 512 ook zien als 5-12 oftewel 5 december. Als kind geloofde ik nog heilig in Sinterklaas, maar ik rende ook steevast naar de voordeur. Dat wilde Leny, die 6 jaar ouder was dan ik voorkomen. Dat deed zij door extra hard op het raam te slaan. Ze sloeg de voorruit in.

Mijn vader zei toen: "Die Piet hoeft hier niet meer te komen!"
Bij de prijsuitreiking was er bij de vrouwen een bijzonder podium. Deze bestond niet uit 3 personen, maar uit 4. Ageeth Bosma was met 587 ronden met overmacht de vrouw met de meeste rondjes, maar op het ereschavot stonden een moeder en een dochter. Dochter Wieke had achter mijn rug voor het eerst de 500 rondjes uitgereden, terwijl moeder Wilma Eikelenboom samen met Natalie van der Weiden de hele dag samen had gereden. Zo kwam dit duo uit op 450 omlopen. 

Het uitzonderlijke is, dat Nathalie dit altijd doet op kunstschaatsen. Onlangs was een trainingsmaat van me bij de Lastige Lijven Toertocht. Hij kwam de dinsdag erop naar me toe met: "Bert, wat ik nou heb meegemaakt. Er reed een vrouw op kunstschaatsen rond, die nauwelijks langzamer is dan menigeen op noren."
Ik kon dit beamen: "Dat is Nathalie. Zij doet al jaren mee met de Bert Grotenhuis Bokaal."

Bij de mannen won Joost Ruissen met 641 ronden, terwijl Pim Langendoen en Edwin de Groot zilver en brons pakten.
Tot mijn stomme verbazing werd ik na de prijsuitreiking bij de mannen naar voren geroepen. Ik mocht ook op podium plaatsnemen als dank voor mijn jarenlange kopwerk. Ik kreeg een mooie bos narcissen.

Uiteraard is deze diesel volgend jaar weer van de partij om anderen uit de wind te houden, maar dat zou ik zonder bloemen ook gedaan hebben.
Na een paar Jopen Bockbier gedronken te hebben in de kantine, kon ik met een trainer van "Nut en Vermaak" uit Leimuiden meerijden naar Nieuw-Vennep, waar ik een rechtstreekse treinverbinding met station De Vink had, waarvoor mijn hartelijke dank.
Thuisgekomen douchte ik en woog ik 65,7 kilo, ruim een kilo lichter dan 's ochtends bij het ontwaken. Na 2 boterhammen met ei en kaas met een salade erbij met yoghurt met muesli en noten toe gegeten te hebben, fietste ik om half 10 na de verrassende winst van Jenning de Boo op de 500 meter gekeken te hebben naar de volkstuinvergadering, waar mijn vrouw was.

Maar er is een groot verschil tussen sprinters en schaatsers van de lange adem. Waar op de 500 meter soms één duizendste van een seconde kan bepalen, of je op het podium komt of niet, daar kom je na 500 rondjes gewoon op een gedeelde derde plaats. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Wel zo sportief!
In de koude avondlucht kon ik de benen een beetje lostrappen.

Op de terugweg vroeg ik aan haar, hoe het oppassen in Rotterdam gegaan was?
"Goed", antwoordde Ada: "Alleen de jongste kleinzoon gaf aan, dat hij opa miste."
Dat deed deze diesel deugd.

"Ik heb een klacht binnen gekregen!"

Na een nacht met in een groot deel van Nederland vorst aan de grond, fietste ik vanmorgen in een miezerregentje naar IJshal De Vliet.

Daar werd ik bij binnenkomst ontvangen met de mededeling: "Ik heb een klacht binnen gekregen!"

Ik keek degene achter de balie stomverbaasd aan. Hij vervolgde met: "Het was van de ouders van het kinderpartijtje gisteren."
Mijn mond viel open van verbazing.
"De kinderen vonden het veel te leuk. Nu moeten ze nog een keer met de kinderen komen!"

Van zulke klachten kun je nooit genoeg krijgen.
Met een twaalftal "Krasse knarren" begonnen we aan de piramide van 25 kilometer op de 250-meterbaan. Er was niet gedweild, daar er het uur ervoor maar een trio schaatsers op had gereden. Het ging gelukkig niet al te hard, daar ik mijn benen wilde sparen voor morgen bij de Bert Grotenhuis Bokaal in Haarlem.

"Mijn" 5 kilometer op kop reed ik goeddeels in rondjes van 38 seconden, het tempo, dat ik bij de Alternatieve Elfstedentocht van morgen ook constant wil rijden. Desondanks zaten er een paar 35-ers tussen alsmede een handvol 36-ers. Maar het was een prima slottraining. Ook in het rijden met de handrem.

Ik ben er klaar voor....
Klachtenvrij!

Kinderpartijtje

De kuststrook ontliep net de vorst aan de grond.
Het zou vandaag dan ook niet zo warm worden als de afgelopen week.
In de frisse ochtendlucht deed ik vanmorgen de wekelijkse boodschappen in de Leidse binnenstad, waarna ik thuis alvast het een en ander klaar zette voor de Bert Grotenhuis Bokaal van aanstaande vrijdag.
Ik lunchte bijtijds, want ik zou om half 2 een kinderpartijtje geven in IJshal De Vliet. Ik reed via de Hardloopwinkel er naar toe, want ik had gehoord, dat mijn bestelde compressiekousen gearriveerd waren.

Er waren in de energiezuinige kunstijsbaan maar liefst 3 kinderpartijtjes binnen een uur tijd. Een tweetal ervan paste op de funbaan. Het was vrij rustig, dus dat leverde geen probleem op. 
De 6 kinderen van mijn groep pikten de oefenstof vrij snel op, dus toen het derde kinderpartijtje ook op de funbaan wilde komen, ging ik met mijn groep naar de vrijwel lege 250-meterbaan, daar het beneden anders te vol zou worden.

Daar reden de kinderen nog een aantal rondjes, waarbij ik met mijn transponder achter hen aan reed, toen ze tweemaal een snelle ronde tegen elkaar wilden rijden. De eerste ging in 50,5, de tweede in 49,5. Voor een kinderpartijtje van ongeoefende schaatsers is dat zeker geen slechte tijd.
Na de jarige toegezongen te hebben, trok ik mijn schaatsen uit en fietste naar de volkstuin, waar ik met mijn vrouw een kop thee dronk. Uit de wind en in de zon was het prima uit te houden.

Kalm aan en rap een beetje

Na het vorige week zondag gestarte duurblok met in maart tot nu toe 350 kilometer fietsen, 27 kilometer hardlopen en 200 kilometer fietsen, aangevuld met een tweetal dagen helpen op de volkstuin, was mijn plan om vanmorgen bij de training van de "Krasse knarren" kalm aan te doen. Het liep een tikkeltje anders.

Het had vannacht aan de grond niet gevroren, maar de fietstocht naar IJshal De Vliet was niet bepaald warm te noemen. Met een twaalftal "Krasse knarren" begonnen we aan de piramide van 25 kilometer. Het eerste blok van 4 rondjes van 250 meter ging redelijk rustig, maar in het eerste blok van 8 rondjes doken de eerste 35-ers al op. Hetgeen nog rustig was vergeleken met de 34-ers en 33-ers in het eerste blok van 16 rondjes. Een tweetal rondjes ging in 33,7.

Herman Finkers had gelijk met zijn "Kalm aan en rap een beetje"....

De schrijver Willem Elsschot heeft de mooiste onvergankelijke zin uit de Nederlandse taal bedacht: "Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren".
Het praktische bezwaar was, dat de andere kopmannen harder gingen, dan ik had gedacht, maar vandaag kon ik het goed bijhouden.
Met "mijn" 20 rondjes op kop deed ik het met gemiddeld 37 seconden per ronde wat kalmer aan, maar een beetje rapper ging het bij de tweede 16 rondjes erna: 35-ers, 34-ers en een enkele 33,8. Bij de 12 rondjes ging het aan het slot ook rap met een 34,2 aan het eind. Daarna deden we kalmer aan om geheel in stijl te eindigen met een 34,8.

Ik had me niet aan mijn voornemen gehouden om kalm aan te toen, maar ik kan wel concluderen, dat ik aan de vooravond van de Bert Grotenhuis Bokaal in vorm ben.
Mijn vrouw vond, dat ik ook in vorm ben voor tuinwerk. Zij hielp een andere tuinder met het knotten van een wilg en ik mocht de wilgentakken naar onze tuin sjouwen.

Duurzaam trainen

Sommige mensen hadden op deze maandagmorgen wat andere dingen aan hun hoofd, maar ik ging gewoon schaatsen.

Het had afgelopen nacht behoorlijk gevroren.

Op klomphoogte daalde de temperatuur nog harder.
Op dit moment is het ruim 9 graden Celsius.
Een verschil van een graad of 14 tussen minimum en maximum. De klimaatopwarming gaat maar door, maar zo snel gaat het nou ook weer niet.

Desondanks was ik met mijn vrouw om 12 uur op het Stadhuisplein voor het maandelijkse klimaatalarm. Met als bijzonderheid, dat het alarmsignaal om 12 uur niet gegeven werd. Desondanks gingen we op de tegels liggen.

Voordat ik naar het Stadhuisplein ging, had ik in IJshal De Vliet in anderhalf uur tijd 140 rondjes van 250 meter geschaatst. Formeel stond ik daar als trainer van de beginnersgroep van de Schaatsschool, maar daar er geen klandizie was voor mijn groep, kon ik lekker gaan trainen voor de Bert Grotenhuis Bokaal. 
Na begonnen te zijn met rondjes 44 ging het steeds wat sneller, tot ik na een rondje of 12 warmdraaien vrijwel constant rondjes 38 en 39 reed. Ik had geen last van de duurloop van ruim 10 kilometer van gisteren. De 35 kilometer reed ik redelijk vlak bij deze duurtraining op duurzaam ijs.

Op weg naar IJshal De Vliet ontwaarde ik naast de berijpte weilanden een vliesje ijs op de boerensloten. Ik kan u mededelen, dat dit ijs helaas niet duurzaam was....

Lastige Lijven Looptraining

Oorspronkelijk was het de bedoeling, dat ik vandaag de 100 kilometer zou gaan schaatsen bij de Lastige Lijven Toertocht op de IJsbaan van Haarlem.

Het is een perfecte voorbereiding op de Bert Grotenhuis Bokaal op 14 maart. Het zou echter inhouden, dat ik voor de zoveelste keer de afgelopen anderhalve week voor 6 uur uit de veren zou moeten gaan en dat wilde ik mijn vrouw niet aandoen.

Een keer langer slapen kon geen kwaad, ook al waren er de afgelopen week genoeg redenen voor slapeloze nachten.

Trump doet niet aan complimenten, maar ontvangt ze wel graag.


Wie denkt, dat Donald Trump iets unieks deed met zijn lompe intimidatie van Zelensky, die heeft het mis.



Zijn leermeester hierin was Adolf Hitler. Der Führer ging hem in maart 1938 aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog voor.

Beluister dit historische onderwerp uit OVT door HIER TE KLIKKEN.
Terwijl het buiten vroor, konden wij langer in de echtelijke sponde blijven liggen.

Aan de grond kwam het zelfs tot matige vorst, hetgeen de geraniums in de tuin niet zo fijn vonden.
Na samen ontbeten te hebben, deden we in huis en in de achtertuin wat klussen. Na in de tuin geluncht te hebben, fietsten we naar de volkstuin, waar Ada haar groene vingers gebruikte en ik mijn benen liet spreken. 

In plaats van 100 kilometer schaatsen ging ik vanaf de volkstuin ruim 10 kilometer hardlopen op het warmst van de dag. Vooral in het lentezonnetje was het een aangenaam alternatief voor de Lastige Lijven Toertocht.
Ik sloeg daarbij twee vliegen in één klap. Over 10 weken is de Leiden Marathon en door een druk programma in IJshal De Vliet in combinatie met veel koorrepetities had ik met de looptrainingen een kleine achterstand opgelopen. En daar je voor een uur lopen drieënhalf uur moet schaatsen om conditioneel hetzelfde effect te bereiken, was dit een zeer effectieve training.

Met nog een viertal trainingen van de "Krasse knarren" én de Tulpenbollenmarathon in IJshal De Vliet komt het met de duurschaatstrainingen wel goed. In Warmond kon ik op natuurijs 2 uur lang onafgebroken op kop rijden.

Er zijn meer wegen, die naar Rome leiden. Dat geldt ook voor de Bert Grotenhuis Bokaal en de Leiden Marathon. De Lastige Lijven Looptraining combineerde een tweetal wegen....