"Ik wil naar de flamingo's!"

Zoals gebruikelijk rinkelde de wekker ook deze vrijdag om 6 uur. Ik ging vroeg uit de veren en fietste in het frisse ochtendgloren naar Leiden Centraal, waar de trein van 6.45 me naar Rotterdam bracht.
In Rotterdam bracht ik mijn oudste kleinzoon onder winterluchten met prachtige pasteltinten naar school.

Het gras en sommige rietkragen zagen wit van de rijp en op kleine plasjes lag een dun laagje ijs. Het was kortom een heerlijke winterdag. Opa had er dan ook geen enkel bezwaar tegen, dat zijn jongste kleinzoon weer naar Blijdorp wilde. Samen reden we naar de hoofdingang, maar de driejarige had een ander plan: "Ik wil naar de flamingo's!"

Daarmee bedoelde hij de oude ingang aan de andere kant van de dierentuin. Daar reden we naar toe. Zo zagen we andere dieren dan de afgelopen keren, zoals de walibi's en de plotsklaps zeer actueel geworden bosrendieren.

Ineens heb ik de schijn tegen....
Door de koude start van de dag bleven veel dieren binnen. Wij volgden dit voorbeeld door naar de giraffen en de krokodillen te gaan. Binnen konden we lekker opwarmen. Ada kwam rond die tijd ook naar Blijdorp, zodat we in een restaurant chocolademelk en cappuccino gingen drinken met carrotcake en strawberrycheesecake als lekkernij erbij. 
Op weg naar de uitgang gingen we nog langs bij de kamelen, de apen, de kraanvogels, de kuifmakaken de pelikanen en....de flamingo's!
We fietsten naar huis, waar we met elkaar lunchten. Ada ging de boeken wisselen in de bibliotheek. Opa mocht dit toepasselijke boek voorlezen.

Om kwart over 4 had ik de trein naar Leiden, waar ik naar IJshal De Vliet fietste. Daar hadden we voor de IJVL hetzelfde programma als gisteren. Mijn groep deed niet mee aan de Coopertest, maar moest in die tijd een aantal slaloms maken op de blauwe baan. Daarna gingen we met de andere beginnersgroep vrij snel over op de spelletjes. Kinderen zo ver mogelijk weg duwen, schipper mag ik over varen, de boom wordt hoe langer hoe dikker, tikkertje met kleine pylonen en de pylonen zo ver mogelijk weg laten glijden vanaf de rode lijn. Het was een zeer geslaagde spelletjesles.

Met de 30 kilometer, die ik vandaag gefietst heb, kwam het maandtotaal van januari 2025 uit op 1012 fietskilometers. Het is wel eens minder geweest....

Een misverstand met gevolgen

Een misverstand is gauw gemaakt. Eerlijk gezegd ben ik daar aardig goed in.

Zo ook vandaag, al kun je ook zeggen, dat het vorige week al het geval was. Vandaag hadden we een Coopertest met aansluitend een spelletjesles in IJshal De Vliet. De vorige keer dat we met de IJVL een spelletjesles hadden was in de Kerstvakantie met daarbij een ouder-kind-training. Welnu, in mijn hoofd had zich vastgezet, dat dit ook nu het geval zou zijn.

Ik had vorige week de ouders van "mijn" kinderen nadrukkelijk uitgenodigd om hun schaatsen mee te nemen. Een paar ouders en zelfs een paar grootouders waren op de uitnodiging ingegaan.
Daar we begonnen met een Coopertest voor kinderen van 12 minuten ging alle aandacht daar naar uit. Na dit voor de beginnende kinderen best een zware duurtraining was, deed ik daarna wat rustige oefeningen, die voor iedereen goed waren.

Het slot van de training waren de spelletjes. We begonnen met kinderen in tweetallen de bocht om laten rijden, waarbij de achterste de voorste een zet gaf. Deze moest zonder te schaatsen over de rode lijn op het midden van het rechte eind glijden.
Aansluitend gingen we "Schipper mag ik overvaren" voor jong en oud doen. Hierbij ging het mis. Eén van de grootouders viel. Zo op het oog niet eens zo hard, maar wel met een armbreuk als gevolg.  Zo had het misverstand gevolgen, die je niet wilt hebben. Als trainer voel ik me er verantwoordelijk voor.
Desondanks zorgden de ijsmeesters voor de EHBO, daar ik met de grote groep kinderen verder kon gaan met tweelingtikkertje. 
Na afloop hadden we het in de trainerskleedkamer over dit misverstand en hoe het ontstaan was.

Nu weten we van Johan Cruijff, dat elk nadeel zijn voordeel heb. Zo ook dit keer. Een moeder was met een zusje van één der kinderen komen meeschaatsen en dit meisje wil de rest van het seizoen meedoen!

Het geheim van de blauwe trein

Het gebeurt niet iedere dag, dat je een geheim kunt ontrafelen op de ijsbaan. Vandaag was zo'n dag. Ik ben namelijk iemand, die geen dingen doet, die het daglicht niet kunnen verdragen.

Maar ja, dat wist u natuurlijk al jaren....

Ik koos er dan ook voor om in de ochtendschemering naar IJshal De Vliet te fietsen. Daar zou ik wederom gaan schaatsen met de "Krasse knarren". Voor de dweilpauze van 9 uur kon ik alvast een vijftal rondjes van 250 meter rijden.
Het was vrij rustig, toen we om kwart over 9 begonnen. Wij deden hetzelfde tijdens de eerste 2 series van de piramide van 100 rondjes. Het tempo werd opgevoerd tijdens de eerste serie van 12 rondjes. Deze werd geleid door een drietal in de trainingspakken van De Vries en Verburg, de bouwers van IJshal De Vliet.

Johan van der Weij merkte toen heel scherp op: "De blauwe trein!"
Kortom, nu het geheim is onthuld, kan ik maar beter open kaart spelen.

Nu ik toch transparant ben, kan ik u meedelen, dat de meest voor de hand liggende dader het niet is.

Wel kan ik u onthullen, dat de eerste 35-er van deze morgen gereden werd in deze serie. Bij de eerste serie van 4 kilometer zaten 7 36-ers en een drietal 35-ers. Dit was de opmaat voor "mijn" 5 kilometer: na een opening in 42 seconden ging de rest in 12 36-ers en een zevental 35-ers.
Het geheim: rivaliteit! Zodra ik begon aan de 20 rondjes, ging een vijftal "Krasse knarren" er vandoor om het peloton een paar rondjes te lappen. Het duurde exact 10 rondjes, voordat de kopgroep ons gelapt had. Ik dook van de 36-ers in de 35-ers om dat te voorkomen. Doch helaas, zij versnelden ook, zodat ik op de meet toch nog een tweede ronde aan mijn broek kreeg.

In een heel seizoen loopt dat trouwens trouwens aardig op....
De koek was nog niet op, want in de volgende serie volgde een drietal 34-ers, waaronder een 34,4.
Om het feest compleet te maken, kwamen in de serie van 12 de 3 koplopers van de VinkSite in Leiden als gangmakers van het peloton op kop rijden. Kortom, het geheim van de blauwe trein is aardig ontrafeld.
De laatste series gingen rustiger, waarna we aan de koffie en thee gingen aan de Stammtisch. Thuis gekomen trok ik mijn hardloopschoenen aan en ging een blokje van 5 kilometer hardlopen. Ik train wel veel, maar van hardlopen was het dit jaar nog te weinig gekomen. En een trainingsachterstand kun je soms makkelijk wegwerken.

Een onverwachts partijtje

Bij terugkomst van het bezoek aan mijn zus Bert dekte ik thuis de tafel en ging met haar lunchen. Toen keek ik pas op mijn mobieltje en zag een noodoproep. Of ik om kwart voor 2 een kinderpartijtje zou kunnen begeleiden. Dat zou me niet lukken, antwoordde ik, maar om kwart over 2, half 3 wel.

Maar eerst at ik mijn lunch op, waarna ik mijn schaatskleding aantrok en naar IJshal De Vliet fietste. De kinderen van het onverwachtse partijtje waren net bezig om hun schaatsen aan te trekken. Na enig overleg besloten we om de schaatsles op de nog stille 250-meterbaan te houden.
Zonder noemenswaardige voorbereiding verliep alles vlekkeloos. Een paar kinderen hadden al eerder schaatsles van me gekregen, dus zij kenden mijn stijl. De kinderen pikten de oefenstof goed op en je zag gedurende de les de progressie. En ze hadden er zin in. Diverse kinderen schaatsten na het partijtje door.

Ik nam een pauze om even een kop warme chocolademelk te drinken, daar ik om half 5 de reguliere schaatsles voor de kinderen van Oegstgeest zou geven. Voor hen had ik deels dezelfde oefenstof. Daar er in mijn groep geen echte beginners meer zijn, was een ander deel van de oefenstof anders. Dit gedeelte ging nadrukkelijk op het boven het standbeen komen, het sturen en de zijwaartse afzet.
Al met al was het een goed gevulde dag door een onverwachts partijtje.

Aad

Vanmorgen ben ik naar mijn zus Bets gefietst om haar wat steun te geven na het overlijden eerder deze maand van haar man Aad. Ze waren 61 jaar getrouwd. Ik kan me de bruiloft in "Ons Huis" in Nieuw-Vennep nog goed voor de geest halen. Vooral Trini Lopez werd veel gedraaid.


Aad verdiende de kost als vrachtwagenchauffeur. Aanvankelijk op buitenlandse ritten, later gewoon in Nederland. Eén rit had fataal af kunnen lopen. Bij het Zwarte Water sloeg in een winterstorm de veerpont tussen Zwartsluis en Genemuiden, waarop hij zat, om. Aad kon niet zwemmen. Hij redde zijn leven door zich drie kwartier in het ijskoude water aan de vlaggenmast van de boot vast te klampen.

Jaren later schaatste ik zelf over het Zwarte Water naar Zwartsluis.

Die schaatstocht verliep ook niet geheel naar wens en had ook fout af kunnen lopen.
In zekere zin kun je zeggen, dat Aad vanaf die overtocht in de jaren '60 in blessuretijd leefde. Dat paste wel bij deze voetballiefhebber en Ajax-fan. 

De laatste jaren van zijn leven tobde Aad met zijn gezondheid. Een aantal keren lag hij op het randje. Wij zeiden: "Aad lijkt wel een Duitser. Hij komt altijd in de laatste minuut terug!"
Behalve begin deze maand. Na een laatste strijd is Aad vredig ingeslapen.
Bets en Aad hebben met hun kinderen en kleinkinderen een goed en gezellig leven gehad en er samen met volle teugen van genoten. 
Aad, rust in vrede.

Grote bonte specht

Ik stond op het punt om na de lunch naar de volkstuin te fietsen, toen ik een vogel zag, die voor de tuinvogeltelling twee dagen te laat op kwam dagen. Ik wist, dat het een specht was, maar moest in "Nieuwe Zakgids Vogels" van Peter Hayman opzoeken, welke het was.
Het bleek een grote bonte specht te zijn.

Het is de eerste keer, dat we deze vogel in onze tuin gezien hebben. Niet echt een vreemde vogel, maar die hebben we de laatste tijd al meer dan genoeg gezien.

"Heb je gisteren rendiervlees gegeten?"

We werden vanmorgen om kwart voor 7 wakker. Daar ik gisteren al om half 11 lag te pitten, kon je dus spreken van een goede nachtrust. Mijn vrouw ging zwemmen en daar ze dat het liefst met een vrij nuchtere maag doet, ontbeet ik in mijn eentje.
Na het ontbijt fietste ik in licht gespetter naar IJshal De Vliet, waar ik voor de dweilpauze nog een vijftal rondjes kon rijden. Om kwart over 9 begonnen we met een peloton van 12 "Krasse knarren" aan de gebruikelijke piramide van 100 rondjes, terwijl een tweede groep van een vijftal "Krasse knarren" in een rustiger tempo hun duurtraining deden.

Wij begonnen ook niet al te voortvarend, maar toen we bij de eerste serie van 16 rondjes waren kwamen de rondjes 36 op het scorebord. Deze snelheid nam ik mee naar de 5 kilometer, die ik op kop reed. Na een openingsronde volgde louter 36-ers en zelfs een zevental 35-ers aan het slot. Er zat één rondje 37 blank tussen, doordat ik uit moest wijken voor een gevallen vrouw.
Vermoedelijk was dit mijn snelste 5 kilometer van dit seizoen. Frits van Huis kwam naar mij toe met de vraag: "Heb je gisteren rendiervlees gegeten?"

Voor mijn doen had ik snel gereden, maar als we het in perspectief plaatsen: Davide Ghiotto zou ons iedere ronde een keer gelapt hebben en in de tijd, die wij over de 5.000 meter zouden doen, de 10.000 meter volbracht hebben....

In de series daarna volgden nog diverse 35-ers met een tweetal 35,1 als gedeelde snelste ronde. Moe maar voldaan sloten we aan de Stammtisch in de kantine de dinsdagmorgentraining van de "Krasse knarren" gezellig af.

Wie een kuil graaft voor een ander

Na een diepe nachtrust werden we om kwart voor 7 wakker. Van de regen, die vannacht was gevallen, hadden we niets gemerkt.

We ontbeten samen en daarna vertrok ik in het ochtendzonnetje naar IJshal De Vliet. Daar bestond mijn beginnersgroep uit een duo, zodat ik hen vrij veel individuele aandacht kon geven. De nadruk lag op het druk geven op de hak van de schaats, het boven het standbeen komen, het begin van het terugsturen en de zijwaartse afzet. Het duo boekte vrij veel progressie.

Na de schaatsles van de Schaatsschool ging ik met trainingsmaat Leo Joosten nog een klein half uur rondjes rijden in toertochttempo. We sloten de ochtend gezellig af aan de Stammtisch in de kantine, waarbij we praatten over de vogeltelling en bijzondere vogels, die we in onze omgeving gezien hadden.
Thuis lunchte ik met mijn vrouw. Zij ging naar de volkstuin, ik zou om half 4 komen om thee te drinken en een klusje te doen.

Daar het lekker weer was, reed ik met een omweg naar de tuin toe, waar ik na de thee een kuil mocht graven in de kas. Daar moet dan mest in gedaan worden om in de kas te fermenteren.
Nu staat het spreekwoord "Wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in" in een niet al te gunstig daglicht. Maar ja, wat moet je anders, als je liefhebbende echtgenote je vraagt om een kuil voor haar te graven?

Nog even ter geruststelling: ik ben niet in de kuil gevallen....

Een uitgebreid dieet

In onze jeugdjaren versprak een vriendin zich een keer en had het over "Een uitgebreid dieet!"
Dit is een gevleugelde uitdrukking geworden.
Mij bekroop het idee, dat gisteren zo'n dag was.

Een zus van me vierde haar verjaardag bij "Rozen en Radijs" in Burgerveen. Met de wind grotendeels in de rug fietsten we er na de tuinvogeltelling naar toe.

Na een koude start van de dag warmde het slecht langzaam op.

Rond het middaguur waren we er. Met een hapje en een drankje op zijn tijd kwamen we de middag door. Zo konden Ada en ik bijpraten met onze familieleden, voordat we om 4 uur weer op de fiets stapten voor de terugweg.

Vanaf Oud-Ade tot de Lage Rijndijk volgden we net na het warmst van de dag het parcours van de Leiden Marathon.

De wind was een kwartslag gedraaid, zodat we na de meewind van vanmorgen nu meer zijwind hadden.

Ada reed naar huis toe, terwijl ik in de Breestraat bij "Burgerzaken" met andere trainers van de IJVL een vorkje ging prikken. Tussen de heerlijke gerechten door mochten we een paar proefmodellen van nieuwe trainingsjack voor de trainers passen. De meerderheid besliste, welke jas het zou gaan worden.

Tijdens de maaltijd regende het. Buiten gekomen trok ik mijn regenbroek aan, maar feitelijk was dat niet meer nodig. Met het weer hadden we het gisteren dus getroffen.
Vanmorgen kon ik het resultaat van een uitgebreid zien op de weegschaal. Ik woog weer 68 kilo....

Grenzen verleggen

In de sport worden van tijd tot tijd grenzen verlegd. Gisteren gebeurde dat op de Olympische ijsbaan van Calgary, waar de Italiaan Davide Ghiotto, topfavoriet voor de Olympische 10.000 meter in Milaan in 2026, het wereldrecord dat de Zweed Nils van der Poel schaatste op het Olympisch ijs in Beijing, uit de boeken reed.

De Italiaanse stayer deed dat in een prachtige vlakke rit met na een openingsronde van 33 seconden louter 29-ers! Gemiddeld 47 tot 48 kilometer per uur!

In IJshal De Vliet worden ook grenzen verlegd. Onder bezielende leiding van Jeroen Straathof, de eerste wereldkampioen op de 1500 meter en enkele malen actief op de Olympische Spelen, wordt het voor mensen met een prothese mogelijk om middels frameschaatsen alias protheseschaatsen toch te kunnen schaatsen.

(Klik op afbeelding om deze te vergroten).
Als we met schaatsen aan de top de grenzen kunnen verleggen, moet het toch ook mogelijk zijn om dat aan de basis te doen?

Tuinvogeltelling

Zoals ieder jaar deden we dit jaar mee met de Nationale Tuinvogeltelling.

Dit waren onze resultaten.

• Blauwe reiger: 1
• Ekster: 2
• Houtduif: 2
• Huismus: 8
• Koolmees: 2
• Merel: 1
• Roodborst: 1
• Sperwer: 1
• Spreeuw: 1
• Turkse tortel: 1
• Vink: 1
• Winterkoning: 1
  
  Alle vogels zijn vanmorgen tussen half 10 en 10 uur geteld. Alleen de sperwer was een week te vroeg. Dat was 5 jaar geleden wel het geval.
  Toch vonden we het te bijzonder om deze vogel niet mee te nemen in de telling.
  We hebben kunnen determineren, dat het een volwassen sperwer was in dit boek.
  

De vergeten tas

Hoewel de neerslaghoeveelheden vandaag meevielen, was het toch noodzakelijk om tijdens de twee fietsritten naar de Leidse binnenstad de regenbroek aan te trekken.
Vanmorgen fietste ik eerst naar boekhandel Silvester, waar ik het prentenboek "Rinus" van Dieter en Ingrid Schubert kocht.

Daarnaast haalde ik de wekelijkse boodschappen bij "De Helianth" en de Oogstwinkel. Thuis dronken we koffie en thee en maakte ik het brood klaar, daar we om half 1 bij de Lokhorstkerk wilden zijn. In deze schuilkerk was de tweede repetitiemiddag van "Projecta Musica". Onder leiding van dirigent Wim de Ru begonnen we met "Introit and Kyrie" uit het "Requiem" van Bob Chilcott, waar we bij de eerste repetitie een beginnetje hadden gemaakt.

In de koude kerk zongen we het "Offertorium" uit hetzelfde "Requiem" voor de eerste keer door. Er is nog ruimte voor verbetering....

Na de pauze in de wel verwarmde koffieruimte besteedden we aandacht aan "Vidit Jesum in tormentis" uit "Stabat Mater" van Karl Jenkins. Voor de eerste keer ging het zeker niet slecht.

Aansluitend was er nog ruimte om "Cantus lacrimosus" voor de tweede keer te zingen.

Ik hielp nog even om de piano op de vaste plek te zetten, toen er iemand aankwam met een tas van één der koorleden. De partituren zaten erin, evenals het mobieltje en de huissleutels. Bij het uit de stalling halen van de fiets had dit koorlid de tas even op een andere fiets gezet en was naar huis gereden. Via de ledenlijst kwamen we bij de partner uit. Daar alles op slot zou worden gezet, bood ik aan om de vergeten tas weg te brengen. 

Het was geen straf om in droog weer nog wat extra kilometers te maken. De longen waren bij het zingen immers goed getraind.

IJsberen

Gisterenmiddag en vanavond gaf ik in IJshal De Vliet schaatsles voor de kinderen van de IJVL. De nadruk bij beide lessen lag op het sluiten van de benen, het boven het standbeen komen en de zijwaartse afzet. Als je dat goed doet, dan kun je veel langer glijden. Dat deden we door bij het wisselvak bij het einde van de blauwe lijn na de bocht in zo min mogelijk slagen naar het begin van de blauwe lijn te schaatsen.

Mij lukte het vandaag in 4 slagen, gisteren zelf in 3. Tweebenig lukte het zelfs in 0 slagen: als je maar genoeg vaart hebt en diep genoeg achterop zit.
Tussen de ene schaatsles en de andere was ik in de regen van gisterenavond naar mijn schoonmoeder gefietst, waar ik met mijn vrouw at.

Vannacht en vandaag kwamen daar nog wat millimeters neerslag bij.

De wekker ging vanmorgen om 6 uur, dus opa moest vroeg uit de veren om op tijd in Rotterdam te zijn. Daar bracht ik mijn oudste kleinzoon naar school om daarna met de jongste voor de tweede week op rij naar Blijdorp te gaan. Met bijna 10 graden Celsius was het een stuk warmer.
Voor de jongste kleinzoon waren er genoeg plassen te vinden om lekker doorheen te banjeren. Tussendoor bezochten we de giraffen, de krokodillen en vooral de ijsberen. We kwamen er net aan toen de voedertijd begon. De ijsbeer werd in een kooi gelokt. Toen deze ijsbeer volgens de driejarige "In de gevangenis zat", ruimden een paar medewerkers van Blijdorp de poep op, maakten ze de grote ramen, waar we achter stonden, schoon en legden ze een tiental vissen op een boomstronk.

Toen de verzorgers weer veilig weg waren, werd de kooi geopend en kwam de ijsbeer op de vis af, maar eerst stormde hij vervaarlijk naar ons toe.

Nu ben ik geen held bij dit soort gevaarlijke roofdieren, in tegendeel zelfs.

Dat ik daar doodgemoedereerd bleef staan had vooral te maken met het dikke onbreekbare glas tussen ons en de ijsbeer.

De vis werd in grote happen verorberd. De ijsbeer beet de vis in één beet finaal door. Aan de andere kant van de grote zwembad liep een andere ijsbeer heen en weer op de rand van het bassin. Hij liep inderdaad te ijsberen....

Vroege vogel

Om half 6 werd ik wakker. Een buurman vertrok en hij zette voordat hij in zijn auto stapte nog even zijn vuilnisbak weg. De slaap kwam niet meer en om half 6 stapte ik maar uit bed. Daar mijn vrouw bij haar moeder was, ontbeet ik in mijn eentje. Om 10 over 8 stapte deze vroege vogel op de fiets naar IJshal De Vliet.

Na de regen van vannacht en vooral gisterenavond zag het er op sommige plekken best nat uit met vrij grote plassen op straat.

Daar ik vroeger was dan anders kon ik ruim een kwartier inrijden. Net als dinsdag ging het aanvankelijk in rondjes dik in de 40 seconden, maar na 20 rondjes kwam de eerste 38-er al op het scorebord. Na de dweilpauze waren de spieren al lekker warmgedraaid en ging het schaatsen meteen al makkelijker.
Met een peloton van 16 "Krasse knarren" reden we een gedegen piramide van 25 kilometer. Geen uitschieters naar boven of naar beneden. "Mijn" 5 kilometer ging mooi vlak met de eerste helft in rondjes 37 en de tweede in rondjes 36. Precies zoals een stayer het graag heeft.

Na in totaal 145 rondjes te hebben gereden, had deze vroege vogel een gezellige nazit met een kop thee aan de Stammtisch in de kantine van IJshal De Vliet.

Schoolschaatstoernooi

Wie het woord "Schoolschaatstoernooi" weet te leggen, scoort veel punten bij Scrabble. Zelf was ik er een groot deel van de middag mee bezig. Om half 2 begon het jaarlijks terugkerende schoolschaatstoernooi in IJshal De Vliet. Als trainers werden we geacht ruim op tijd aanwezig te zijn om spullen klaar te zetten. Zodoende zat ik om 12 uur al aan de lunch.
Toen ik 's ochtends boodschappen ging doen, lag er op de boerensloten op enkele plekken een flinterdun laagje ijs. 's Middags warmde het al op en 's avonds werd er om 9 uur een maximumtemperatuur van 4 graden Celsius gemeten.
Morgen gaan we richting 7 graden, dus het blauwe dal van te lage gemiddelde temperaturen voor de tijd van het jaar zal wel weer vakkundig weggewerkt worden.

Maar dit terzijde. De schoolwedstrijden werden verreden op de 250-meterbaan. De ijshockeybaan werd met kussens in twee delen verdeeld. Op het ene deel waren kunstschaatsers bezig om de kinderen, die geen wedstrijd hoefden te schaatsen, de kneepjes van deze tak van sport een beetje bij te brengen, op het andere deel waren Fien Depuydt en ik bezig om hetzelfde te doen voor het shorttrack en het langebaanschaatsen. 

Om beurten deden we een oefening voor, die de kinderen dan op een kleine baan na moesten doen. Het niveauverschil tussen de 3 groepen was behoorlijk groot, maar in ruim 2 uur tijd wisten we de kinderen toch een op maat gesneden training voor hun niveaugroep  op een speelse wijze te geven.


Na de drie schaatslessen ruimden we de kussens weg en ging ik in de kleedkamer even wat eten, daar ik om half 5 nog een uur schaatsles zou geven op de 250-meterbaan voor de kinderen van Oegstgeest. Zodoende gaf ik vanmiddag dus een viertal trainingen. Ik maakte het kwartet vol bij het Schoolschaatstoernooi.

Warming-up

Het belang van een goede warming-up kan niet onderschat worden. Dat ondervond ik vandaag zelf. Daar mijn vrouw vanmorgen ging zwemmen in zwembad "Het Wedde", ontbeet ik in mijn eentje. Zodoende reed ik eerder naar IJshal De Vliet dan gebruikelijk.
Het was in de mist een koude fietstocht. De 12 graden Celsius op de 250-meterbaan voelde daarna weldadig aan. Daar ik vroeger was dan gebruikelijk, kon ik nog ruim 10 minuten inrijden, voordat we van het ijs af moesten voor de dweilpauze van 9 uur. Dat ik met rondjes 43 begon, had ik ingecalculeerd, maar dat alle rondjes daarna steeds met een 4 begonnen met 41,2 als snelste, had ik niet verwacht.

De luchtdruk was, gezien de al dagenlang durende mist, nog steeds hoog. Dat staat in het algemeen snelle tijden in de weg. Maar goed, je moet het doen met de omstandigheden, die je krijgt.
De eerste serie van de "Krasse knarren" gingen na de dweilpauze zoals gebruikelijk met veelal rondjes 38. Het begon allengs drukker te worden op de 250-meterbaan en het tempo ging bij de eerste serie van 16 rondjes flink omhoog. We doken de 36 seconden in met zelfs 3 rondjes 35 hoog.

De spieren waren nu goed warmgedraaid en konden deze snelle rondjes aan. De proef op de som kwam bij de 5 kilometer, die ik op kop reed. Na een startrondje in 41,2 volgde een 35,8. Dat was te snel. Ik schakelde over op 5 rondjes met 37-ers om de rest in 36-ers voorop te rijden met 2 kleine oneffenheidjes: een rondje 35,9 en 37 blank.

We waren nu echt goed opgewarmd. In de tweede serie van 16 rondjes zat zelfs een tweetal rondjes van 34,9. De snelsten van de dag. De rest van de series gaven een grillig beeld met snelle en rustigere rondjes met een peloton van 20 man.
Na de training controleerde ik mijn ijzers goed. Ik had tweemaal het idee, dat ik een beetje weg slipte. Dat klopte. In één van de schaatsen zat een plekje, dat niet helemaal scherp meer was. Ik nam de ijzers mee naar huis voor een goede slijpbeurt.

Na de gezellige nazit met de koffie en thee was het buiten echt waterkoud.
Geloof nooit, wat Trump belooft....