Als schaatstrainer heb ik de afgelopen 33 jaar aardig wat meegemaakt, maar soms heb je weer een totaal nieuwe ervaring. Vandaag was zo'n dag. Voor de tweede keer was ik naar IJshal De Vliet gefietst. Ditmaal om voor de IJVL schaatsles te geven.
Het zou sowieso een andere les worden dan gebruikelijk. Net als vorige week zou het een ouder-kind-training worden.
In de trainerskleedkamer kreeg ik van coördinator Walter Boon te horen, dat er kinderen met een vijfrittenkaart zouden komen, waaronder een drieling.
Bij het begin van de schaatsles bleek ook nog eens, dat de kinderen met de vijfrittenkaarten geen Nederlands spraken, maar wel Engels. Het niveauverschil tussen de beginnende kinderen en de kinderen, die al vanaf begin oktober les gekregen hadden, was al groot. Dat gold ook voor de ouders onderling. En dan moest ik het ook nog eens in het Engels uitleggen. Dat was dus zoeken naar de juiste woorden, die ik niet altijd meteen paraat had.
In het begin had ik best wel moeite om de juiste modus te vinden, maar gaandeweg lukte het wel. Het werd een serie basisoefeningen, waarbij het vallen niet ontbrak. Ook de ouders deden daar aan mee.
Het was niet mijn beste les. Daarvoor was het begin te onbeholpen. Maar de 2 Roemeense en de drieling uit Zuid-Amerika, konden aan het slot van de schaatsles al aardig over het ijs bewegen.
En dat was uiteindelijk de bedoeling....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten