Netjes

Vanmorgen was mijn horloge gestopt met tikken. De batterij was leeg. Toch lastig, als je geen tijd hebt.

Desondanks was ik redelijk op tijd bij de Leidse IJshal, waar ik mijn schaatsen aantrok om mijn voortrekkersrol weer op me te nemen.

Ik begon met de natste klus: de trap en de onderzijde van de brug. Daarna nam ik de boarding nogmaals onder handen, waarna ik 5 rondjes met de handen op de rug uitschaatste.

Na de koffie en de thee ging ik met ijsmeester Wiemer Sjoerdsma het net vastzetten. De leerkrachten op de lagere school zullen er verbaasd van zijn. Ik kreeg indertijd altijd te horen, dat ik netjes moest schrijven.

Maar dat valt niet mee, als je met een kroontjespen en inkt uit de inktpot moet schrijven, als je linkshandig bent!

Allicht ging je met je hand door de nog niet gedroogde inkt. Godfried Bomans wist het al: "Schrijven is schrappen!"

Zwollenaren hebben de bijnaam "Blauwvingers". Nou, ik kon er ook wat van!
Bij jongerenkoor "Oktopus" werd ik vanwege mijn expertise dan ook met open armen ontvangen. In het Nederlands is een Octopus een Inktvis....

Maar oefening baart kunst, dus langzamerhand ben ik aardig bedreven geraakt met het vastzetten van het net om de binnenbaan, zodat de ijshockeypucks niet de buitenbaan op vliegen. In een uur tijd was de klus geklaard en kon ik ook de stukken, waar het net overheen gehangen had, droogtrekken.
Na mijn inspectierondes durf ik te stellen, dat het ijs voor de opening van het schaatsseizoen er in jaren niet zo goed bijlag.
Pardon, de baan ligt er netjes bij!

Daar we zelfs voorlagen op schema, kon ik vanmiddag gewoon vrij nemen om boodschappen te doen en naar de horlogemaker te gaan voor een nieuwe batterij. 

Tijdens deze fietstocht op deze droge dag kwam ik langs de bouwplaats van Zwembad en IJshal "De Vliet". Vergeleken met vorige week is er aardig wat gebeurd. De zuidbocht van de 250-meterbaan is al dichtgemaakt.

Ook de nieuwe baan ligt er netjes bij.

Evelien

Gisteren was het de laatste werkdag van mijn voormalige collega Evelien. Ik had een uitnodiging gekregen voor het afscheid.

Ik fietste naar filiaal Hoornes/Rijnsoever, waar ik vele jaren samengewerkt heb met Evelien. Daarnaast zat ik 46 jaar geleden in klas 1C op de Frederik Muller Akademie.  In 1976 hadden we als studenten ook al niet veel te makken, hetgeen Vader Abraham inspireerde tot zijn "In de C-klasse".

In haar studentenjaren woonde Evelien in Purmerend. Nu zij na 44 jaar gewerkt te hebben bij de Openbare Bibliotheek in Katwijk afscheid neemt, beleven we tijden van enorme inflatie. Als afscheidscadeau had ik wat noodvoorraad in gedachten. Daar Purmerend vlak bij West-Friesland ligt, kwam ik uit bij West-Friese korstjes.

Tijdens de 36 jaar samenwerking hadden we regelmatig een herhalingscursus Levensreddende handelingen. Een terugkerende oefening was de stabiele zijligging. Maar hoe leg je een stabiele vrouw in een stabiele zijligging?

Daarnaast kwam ik haar regelmatig tegen bij koorprojecten, waarbij we samen konden zingen. Derhalve had ik een reep met veel noten bij me: hele noten, halve noten, kwartnoten, achtste noten en alles wat er tussenin zat.

Altijd handig als je op weg gaat naar nieuwe avonturen.

Ik wens haar veel geluk bij deze nieuwe levensfase. Dat Vrouwe Fortuna maar aan haar zijde mag blijven, hetgeen we samen ook zongen.

Mijn trekkerprotest

Naast de droogte, wat is dat ook alweer, is het beeld van de zomer bepaald door het boerenprotest. Beeldbepalend daarbij was het trekkerprotest, dat alom in den lande voor veel overlast zorgde.

Je kunt er veel van vinden, maar niet, dat deze acties publieksvriendelijk waren. Maar goed, het gebeurde dan ook onder de vlag van de Duitse deelstaat Sleeswijk-Holstein....

Met het hinder voor anderen te veroorzaken, win je echter niet de sympathie van de publieke opinie. Dat moet dus anders. Daar ik de beroerdste niet ben, zeker niet nu ik van corona ben hersteld, wil ik daarom het goede voorbeeld geven.
Daar het belangrijk is om dicht bij de doelgroep te zitten, komt hier mijn versie van trekkerprotest.

Na vanmorgen voor de zoveelste keer natgeregend te zijn op weg naar de Leidse IJshal aan de Vondellaan, mocht deze spuitgast als eerste het ijs met schaatsen betreden.

Een beetje tegendraads werden de eerste rondjes van het laatste seizoen in de Ton Menken IJsbaan afgelegd.

Daarna moest er weer gewerkt worden. De boarding moest van het vocht worden ontdaan. En hier was mijn kans om me te ontpoppen als een waardig lid van de protestgeneratie.



Langzaam maar zeker trok de trekker op.

De kunst is, om de trekker zorgvuldig te manoeuvreren, zodat je tijdens het schaatsen zoveel mogelijk waterdruppels van de boarding afhaalt.

Hoe minder vocht er elders in de IJshal is, hoe beter het ijs blijft.

Ik help al aardig wat jaartjes met het leggen van de ijsvloer, maar zo glad als het ijs bij deze testrit was, dat heb ik nog niet eerder meegemaakt.

Dus beste boeren, neemt hier exampel aan!

Ik wil graag afsluiten met een gedicht van J.F.W. Werumeus Buning, dat getiteld is "Ballade van den boer", maar dat vooral bekend is door de zinsnede: "En de boer hij ploegde voort".

Beste boeren, ploeg vooral uw eigen akker met uw eigen trekker.

De ijsvloer in de IJshal ligt er mooi bij en wij hebben onze eigen trekker al!

De bevroren brandspuit

Het grote angstbeeld van iedere mannelijke schaatser is die van een bevroren brandspuit.
Vandaag kregen we daar desondanks in de Leidse IJshal mee te maken. Na vanmorgen een tweetal rondjes op de binnen- en de buitenbaan gespoten te hebben, begonnen we rond het middaguur aan de derde ronde.

Uit één van de brandslangen kwam geen water. We hadden te maken met een heuse Suske en Wiske-titel: de bevroren brandspuit.

Om de slang weer aan de praat te krijgen, haalden we deze van het ijs en legden deze uitgerold op een stapel kussens om te ontdooien. Aan het eind van deze spuitronde bleek het inderdaad geholpen te hebben en konden we net als gisteren het ijs in de achterhoek ook spuiten.

Daarna ging ik naar huis toe om te eten. Na alle buien van de afgelopen dagen schoten de paddenstoelen uit de grond.

Na met Ada geluncht te hebben, fietste ik weer naar de Vondellaan toe om weer een laagje water op het ijs te leggen. De ijsmeester had inmiddels de ijsdikte na ruim een week spuiten opgemeten: 1 centimeter op zijn dunst en 2 centimeter op zijn dikst. Gemiddeld ongeveer anderhalve centimeter.

Alleen vandaag al was er meer regen naar beneden gekomen....
Na de middagronde zou er geen spuitronde meer komen. Met de Zamboni zou de binnenbaan gedweild gaan worden. Ik ging boodschappen halen bij "De Helianth" tijdens een droge periode, waarna ik nog een kop thee dronk.

Daarbij kwam ook de lijst met baanrecords ter sprake. Deze hangt bij de trap naar het restaurant. Ik figureer ook op deze lijst met de langste afstand in de Leidse IJshal met 1150 rondjes.

En zo staat deze Diesel in een lijstje met Kai Verbij, Cees Juffermans, Jos Dohle en Petra, Jolanda en Aad Grimbergen, de oogst van 46 jaar Ton Menken IJsbaan.

In Groningen zouden ze zeggen: "'t Kon minder!"

Dat dacht ik van de regen ook.....

Ton Menken IJsbaan 1976-2023

 

Bij binnenkomst in de Leidse IJshal viel mijn oog meteen op de banner met Ton Menken IJsbaan 1976-2023. Het laatste seizoen aan de Vondellaan is meteen de afsluiting van een tijdperk.
Op 6 oktober 2016 vierden wij het 40-jarig jubileum van de Ton Menken IJsbaan. Wat heeft de stichter van deze Leidse kunstijsbaan vele, vele duizenden mensen in de afgelopen 46 jaar enorm veel schaatsplezier geschonken. Ton, hartelijk bedankt!
Gisteren heb ik "Meneer Droste van het Kinderboekenmuseum " van Sjoerd Kuyper gelezen. Een leuk boek. Maar ik was blij, dat ik vandaag weer "gewoon" kon gaan helpen met het opspuiten van het ijs in de Leidse IJshal. 

Terwijl de buien gestadig overtrokken, waren Hans van der Post en ik van 9 tot 1 bezig om de binnen- en de buitenbaan met een zestal brandslangen van telkens een millimeter water te voorzien.

's Ochtends deden we drie rondjes en 's middags van 2 tot half 6 eveneens.

Uit de luidsprekers klonk muziek. "Ice Queen" van "Within Temptation" was een zeer toepasselijk nummer!

Morgenochtend gaan we weer verder.

Evenepoel of het WK wordt in bed gewonnen

Vannacht heb ik heerlijk geslapen. Om 11 uur lag ik in bed en om 7 uur vanochtend werd ik wakker. Ik had de hele nacht geen last gehad van kriebelhoest. Wat dat aangaat durf ik te stellen, dat ik nagenoeg klachtenvrij ben.

Mijn vrouw lag in een andere slaapkamer, waar ze op deze frisse zondagmorgen nog een half uur langer sliep. Want dat is het nadeel van een coronabesmetting in huis. Het leidt tot scheiding van tafel en bed.

Intussen was in Wollongong het Wereldkampioenschap op de weg al tot de laatste 30 kilometer gevorderd. Onze Nederlandse topfavoriet Mathieu van der Poel was al afgestapt, nadat hij een nacht in een politiecel had doorgebracht.

Van der Poel was, zoals een goed sportman betaamt, om 9 uur naar bed gegaan. Joop Zoetemelk wist al, dat de Tour in bed gewonnen wordt en dat geldt voor het Wereldkampioenschap wielrennen ook!

Daar dachten 2 meisjes van 13 en 14 jaar anders over en ze hielden met gebonk op de deuren onze kanshebber uit de slaap.
Mathieu was het op een gegeven moment zat en vloog het bed uit, waarna een (verbale) aanvaring volgde. Het management van het hotel, dat niet voor rust in het hotel kon zorgen, belde de politie, waarna de klierende kinderen de vermoorde onschuld konden spelen en in hun vuistje konden lachen, toen Van der Poel zijn WK op het politiebureau de mist in zag gaan.

Mathieu had zich vooraf beter in de Australische popmuziek kunnen verdiepen. Eén van de grootste hits uit dat continent is  van  "Midnight Oil". De titel: "Beds are burning".....

De basis voor de mentale training is het hebben van een goede focus.

Welnu, die focus was helemaal weg.

Wie daar geen last van had was de 22-jarige Belg Remco Evenepoel. Na 266,9 kilometer kwam hij solo over de finish en mocht hij volkomen terecht de regenboogtrui aantrekken. 


Eerder deze maand won hij de Vuelta a España. Er zijn weinig coureurs, die deze dubbelslag hebben gemaakt.

Stilletjes kwam de nieuwe wereldkampioen in Wollongong over de eindstreep.

Ik kon op 25 juli 2017 niet bevroeden, dat ik zij aan zij met een aankomende vedette de Grand Ballon heb beklommen. Nou ja, voor 1 of 2 seconden dan, want toen was ik al gepasseerd door hem.

Overbodig om te zeggen, dat ik op de flanken van de Grand Ballon fan van Evenepoel ben geworden.
Na het ontbijt ging mijn vrouw naar de volkstuin. Ik bracht daar het groente- en fruitafval naar toe, waarna ik tussen de buien door via de Landgoederenroute, de Horstlaan, de Kniplaan en de Vlietlanden over stille wegen en fietspaden voor het eerst sinds een week weer ruim 30 kilometer fietste.

Ik ben voldoende hersteld om morgen in de Leidse IJshal weer te gaan helpen met het prepareren van de ijsvloer.

Het schaatsersbloed begint toch wel weer te kriebelen. En dat is een veel fijner gevoel dan een kriebelhoest.....