Je moet niet al je eieren in één mandje doen

De Tour de France is afgelopen met een sensationele ontknoping. Daarmee zat mijn taak als ploegleider van 333m.nl er ook op. Met 1613 punten kwam ik uit op de 1147e plaats. Dat klinkt niet goed, maar in een veld van uiteindelijk 9604 deelnemers valt dat toch wel mee.

Daar je maar voor 100 punten aan mag kopen en er dit jaar veel bergen in Frankrijk bleken te liggen, lag de nadruk op topfavorieten en klimgeiten.

Met Tadej Pogacar en Primoz Roglic had ik de nummers 1 en 2 in het eindklassement in mijn team, net als de winnaar van vorig jaar: Egon Bernal. De Colombiaan viel tegen en uit. Een pure miskoop was het niet, maar achteraf had ik beter de groene truiwinnaar Sam Bennett aan kunnen trekken.

En daar zit meteen de zwakte van mijn keuze: op Wout van Aert na had ik geen sprinters. Een dure fout, want er waren etappes, waarin ik slechts 5 punten scoorde. De wijze les, die ik vroeger thuis geleerd heb, heb ik niet in de praktijk gebracht.: je moet niet al je eieren in één mandje doen!

Na een zwak begin heeft 333m.nl de laatste 2 weken goed gescoord, maar er had meer ingezeten. Doordat ik zoveel klimmers had, die de ene dag wel top-10 reden en de volgende dag in de achterhoede bivakkeerden, wisselde ik vrijwel iedere dag. Daarbij had ik geen gelukkige hand van wisselen. Ik leek Dick Advocaat wel.

Guillaume Martin en Sepp Kuss hebben vrijwel altijd in mijn team gestaan, net als Daniel Martinez en Lennard Kämna. Maar de Duitser had ik net reserve gezet op de dag, dat hij tweede werd achter de Colombiaan. Weg 35 punten. 

Martinez viel tegen, maar dat kwam, omdat hij de tweede dag al viel. Ook David de la Cruz maakte in het begin al kennis met het asfalt. 

Sebastien Reichenbach en Kenny Elissonde reden naar behoren, maar ook wisselvallig. Maar ja, dat was deze ploegleider ook.

Ik ben desondanks niet ontevreden, maar het ei van Columbus heb ik nog niet gevonden.

Maar goed, in de Giro d'Italia en de Vuelta a España is het: nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Boy van Dijk

Afgelopen zondag is Boy van Dijk overleden. Ik heb heel wat dinsdagavonden met de oprichter van Jobo de Bouwers  in de Leidse IJshal geschaatst. 

We waren ongeveer even snel, zodat we vaak in hetzelfde "treintje" reden. Dat was vaak een Jobo-trein. Aan het begin van deze eeuw reed ongeveer de helft van de vaste schaatsers in een rood-geel trainingsjack.

Ook bij de droogtraining van de IJVL, die decennialang op dinsdagavond plaatsvond op "De Bult" of in Cronesteyn, kwam ik Boy met enige regelmaat na afloop tegen in de kantine van "Swift". Hij deed regelmatig mee met de dinsdagavondwedstrijden van "Swift". Beiden deden we na afloop van het sporten aan vochtcompensatie.
Dat deden we in de Leidse IJshal na de dinsdagavondtraining ook steevast. We hebben vaak op elkaars gezondheid geproost. Te weinig kennelijk. Afgelopen zondag is Boy overleden, nadat Parkinson de afgelopen jaren zijn lichaam vakkundig gesloopt heeft. In sporttermen: hij was veel te vroeg gefinisht. 

Deze drager van een Elfstedenkruisje moest bij zijn laatste Tocht der Tochten helaas in Dokkum afhaken.

Boy, rust in vrede.

Degenen, die afscheid willen nemen kunnen dat op vrijdag 25 september van 19.00-21.00 doen bij het gebouw van Jobo de Bouwers, Addmiraalsweg 4 in Leiden.

De bel voor de laatste ronde

 Gisterenavond klonk de bel voor de laatste ronde. 
In dubbel opzicht zelfs. Na een heerlijke nazomerdag hadden we de laatste droogtraining van de IJVL van dit door corona getekende zomerseizoen.
Daarnaast werk ik nog anderhalve week en dan zit na ruim 41 jaar mijn taak als bibliothecaris erop. Veel taken doe ik nu voor de laatste of de voorlaatste keer. Na zoveel jaar wel een gek gevoel.

Voor de derde keer op rij gaf ik de training. Dat kon je wel zien aan de opkomst. Er waren slechts 3 IJVL-ers op komen dagen. En het weer was absoluut geen excuus. Het was een heerlijke nazomeravond. Jos Drabbels, Geoffrey van Heerde en Gon Schiereck waren de drie musketiers.

Hun motto is:  "Eén voor allen, allen voor één!" Met schaatsen op natuurijs een heel goed motto, alleen noemen wij het dan "Samen uit, samen thuis". En waar de drie musketiers hun scherpe ijzers in hun handen houden, daar binden wij ze onder onze voeten.
De droogtraining is erop gericht om dit in de zomermaanden zo goed mogelijk te oefenen. De training op het strandje van het Valkenburgse meer was deels een herhaling van de oefenstof van de afgelopen weken: druk achterop de hiel en het terugsturen. Daarnaast kwam de zijwaartse afzet ook nog aan bod.
Om 8 uur begon het donker te worden en besloten we de laatste droogtraining op het terras van Brasserie "Buitenhuis".

Als werkers van het elfde uur kwamen Jaap de Gorter en Annerieke van der Beek ook nog even langs. Daar gezelligheid bij het schaatsen een onontbeerlijk element is, deden we daar niet moeilijk over, terwijl we genoten van de glans van de ondergaande zon op het Valkenburgse meer.

Jaap wist het heel treffend te omschrijven: "Dit lijkt de zonsondergang bij het schaatsen op natuurijs wel!" 

En daar had Jaap gelijk in.

Ondertussen genoten we van een Affligem Blond.

Om 10 uur fietsten we op huis aan.

Vanmorgen begon ik na een mistige fietstocht op mijn werk wat vroeger.  Om 10 uur ving ik aan met het leegruimen van mijn bureau, waarna ik vanmiddag voor de voorlaatste keer met de biebauto langs 22 scholen reed om de kratten met boeken te wisselen.

De bel voor de laatste ronde heeft nu toch echt geklonken.

Amateurfotograaf

Deze zondag kon niet beter beginnen. Ook al was het ver weg, in Twente om precies te zijn, de eerste nachtvorst op klomphoogte in Nederland was een feit.

Het was de voorbode van een heerlijke nazomerdag.

Door dat mooie weer waren de insecten behoorlijk actief en dat gold ook voor de vlinders. Afgelopen week hadden we een paar keer een vlinder gezien, die we niet thuis konden brengen.

Dit inspireerde mij om vandaag als amateurfotograaf op te treden.

Het begon vanmorgen om een uur of 11, toen ik de onbekende vlinder zag fladderen. Ik pakte het mobieltje en kreeg de vlinder op de foto, maar wel met de vleugels gesloten.

Vanmiddag fietsten mijn vrouw en ik naar de volkstuin, waar ik na de lunch de bramen, een late aardbei en de frambozen plukte. Bij het plukken van de rode en gele frambozen zag ik eenzelfde vlinder rondfladderen. Op slag werd ik weer amateurfotograaf.

Per ongeluk maakte ik een filmpje.

Hoe amateuristisch wil je het hebben?

Thuis gekomen kwam een gezegde uit mijn familie aan het eind van de middag weer eens aan het licht: "Een Breed houdt niet van opgeven!"
De onbekende vlinder kwam weer aangevlogen. Onder het toeziend oog van mijn kleinzoon schoot ik nog wat plaatjes.

U zult het met me eens zijn, als ik beken, dat ik beter ben in bokken schieten!

In ieder geval had deze virtuele vlinderjacht nog wel een mooie bijvangst.

En nu maar hopen, dat de onbekende vlinder niet verdrinkt....

Jimi Hendrixloop

Het was gisteren op de kop af 50 jaar geleden, dat Jimi Hendrix op 27-jarige leeftijd overleed. Hij was een der allerbeste gitaristen. 

Hij bracht een revolutie in het gitaarspel teweeg door het gebruik van nieuwe akkoorden, feedback en nieuwe opnametechnieken.

Hij heeft diverse klassieke rocknummers op zijn naam staan.

Zelfs het genre kinderliedjes beheerste Hendrix  tot in de perfectie.

Voor alle linkshandigen onder ons, waaronder ondergetekende, ook deze grootmeester op de gitaar speelde linkshandig. Er is dus nog hoop voor ons....
Vanmorgen deed ik zoals gebruikelijk boodschappen bij "De Helianth", waarna ik een deel van het gekochte brood naar mijn schoonouders bracht. Om 12 uur fietste ik met mijn vrouw naar de volkstuin.
Daarvandaan ging ik lopen naar de duinen. De eerste klim was in Rijksdorp, waar een helling verborgen is, die steiler is dan "De Klip". Deze is, hoe toepasselijk, te vinden aan de Van Bergenlaan.
"De Klip" kwam daarna aan de beurt en daarna het schelpenpad langs het fietspad richting Katwijk. Dit pad kent hogere pieken en dalen dan het fietspad. Dat past precies bij het veel te korte leven van Jimi Hendrix: ups and downs.

In de duinen huizen wel konijnen, maar geen hazen.

Maar om te zeggen, dat ik als een haas naar boven ging op de eerste strandopgang richting Katwijk is ook overdreven. Ik ben best een soepele loper met longen als een paard, maar eenmaal boven sta ook ik flink te hijgen. Dit is met afstand de zwaarste oefening.

Ooit was "Waar de blanke top der duinen" een soort van nationaal volkslied: in de Tweede Wereldoorlog gebruikte de NSB het als zodanig. Hoe je een nationaal volkslied ook kunt bewerken is te horen in het volgende filmpje.

Door het heldere weer had je door de polaire wind een prachtig uitzicht over de Noordzee en kon je de Tweede Maasvlakte en de Hoogovens helder zien liggen.
Over het halfmulle strand liep ik naar de opgang van Wassenaarse slag, vanwaar ik redelijk direct naar de volkstuin terug liep. Ik was langer onderweg dan ik had verwacht, terwijl ik toch lekker doorliep.
Na met Ada op de tuin te hebben gegeten, fietste ik naar huis om me te douchen en naar de zinderende finale van de Tour te kijken.
Op de terugweg maakte ik een klein ommetje om een stukje afstand te meten. De door mij ingeschatte kilometer bleek 1700 meter te zijn. De 12 kilometer, die ik gelopen dacht te hebben, zullen er vermoedelijk 15 zijn geweest. 

De levensweg van Jimi Hendrix was een stuk korter, dan die had kunnen zijn. We zijn daardoor een heleboel prachtige nieuwe nummers van deze gitaarvirtuoos misgelopen.

Het snot voor ogen

Voor het eerst sinds Joop Zoetemelks winst stond in de Tour de France een Nederlandse ploeg op de drempel van winst in de meest prestigieuze wielerwedstrijd.

Jumbo-Visma heerste in deze Tour met ijzeren vuist. Kopman Primoz Roglic had een voorsprong van 57 seconden op zijn Sloveense landgenoot Tadej Pogacar. Beide renners zijn erkende tijdrijders, dus de marge moest groot genoeg zijn.

De klimtijdrit naar La Planche des Belles Filles in de Vogezen moest de beslissing brengen. Normaal gesproken kon het niet meer mis gaan. Maar dat is juist het leuke van de sport: af en toe heb je daverende verrassingen. Vandaag was weer zo'n memorabele dag. Pogacar kon onbekommerd aanvallen. Hij had toch niets te verliezen. Roglic kon de druk niet aan en verzaakte op het laatste moment.

Ook al reed hij zich vandaag vermoedelijk het snot voor ogen.

Het gedoe rond de uitsluiting van ploegbaas Merijn Zeeman heeft de concentratie vermoedelijk verstoord. Bijzaken kunnen sporters op beslissende momenten uit hun concentratie brengen. Sportjournalist Joris van den Bergh beschreef dit verschijnsel al in zijn klassieker "Mysterieuze krachten in de sport".

Tadej Pogacar heeft hier optimaal van geprofiteerd en is daarmee de terechte winnaar van de Ronde van Frankrijk geworden.

Roglic toonde zich een sportieve verliezer.

Voor mijn Tourploeg maakt het niet uit. Beide Slovenen rijden voor 333m.nl. Door de 138 punten van vandaag kom ik uit op 1326 punten en stijg ik naar de 1231e plaats. Een plek bij de eerste 1000 ploegleiders ligt in het vizier. In een veld van 10.000 deelnemers doe je het dan niet gek.

Naschrift: op dezelfde dag, dat Primoz Roglic, de vaandeldrager van de Nederlandse wielerploeg Jumbo-Visma figuurlijk onderuit ging, ging Joop Zoetemelk, de beste Nederlandse wielrenner aller tijden, letterlijk onderuit door een aanrijding en miste hij daardoor de huldiging in Parijs.

Joop, van harte beterschap toegewenst.

Klein koolwitje en Klein Duimpje

Nadat we om half 8 ontwaakt waren na een diepe nachtrust, voelden we, dat het flink was afgekoeld. In huis hadden we daar geen last van, maar toen we om half 10 de deur uit stapten, merkten we, dat het door de noordoostenwind nog een stuk kouder aanvoelde.
Met een paar flinke stapels plastic plantenpotten in mijn fietstas reden mijn vrouw en ik naar haar ouders toe. We zouden met mijn schoonvader een stuk gaan fietsen.

We trapten over de route van de marathon via de Europaweg naar Zoeterwoude-Weipoort toe, waar ik bij de hobbykweker twee flinke plastic zakken met plantenpotten achterliet, waarin hij weer stekken mee op kan kweken. Dit is kringloopeconomie in een notendop. 

Daar we door werkzaamheden op de Blauwe brug daar de Vliet niet over hadden kunnen steken, reden we op de terugweg via Stompwijk. Daarbij kwamen we ook langs de vloeibare Vogelplas. 

Als we over een kwartaal dezelfde noordoostenwind hebben, dan kunnen we wellicht deze ijsvogels zien.

Na Ada's vader weer thuis gebracht te hebben, deden we nog wat boodschappen bij Odin, voordat we thuis in de tuin samen lunchten. Daar zag ik een koolwitje met bruine vlekken op de top van de vleugels.

Toevallig was deze vlinder 's avonds in "Vroege Vogels" te zien. Het bleek het klein koolwitje te zijn.

Na ons brood in het nazomerzonnetje te hebben opgegeten, ging Ada naar de volkstuin, terwijl ik naar Hillegom reed, waar ik met Bas Warnink en Joep Kapiteijn ons aanpasten aan de anderhalve meter samenleving. Op het zonnige terras van "Klein Duimpje" zaten we anderhalf uur genoeglijk in de luwte.

Daar de Tour de France de ontknoping nadert en "we" vermoedelijk met een Sloveense alleskunner de gele trui in Parijs gaan brengen, had ik toepasselijke kleding aangetrokken.

Met een "Bloedmaan" en een "Sterke Blonde" achter de kiezen reed ik om 6 uur naar huis, waar ik na in totaal 76 kilometer fietsen zag, dat Irma Sluis bij de persconferentie van Mark Rutte en Hugo de Jonge haar vertrouwde plek als doventolk weer had ingenomen. Ze vervulde haar rol met verve....