Transponder

Met het doen van boodschappen in de Leidse binnenstad had ik er al twee fietsritten naar en van het centrum van de Sleutelstad opzitten, toen ik vanmiddag om kwart voor 1 naar IJshal De Vliet fietste. Daar had ik een afspraak bij Ooms Sport met één van onze jeugdschaatsers. Ik zou helpen bij het huren van de schaatsen voor het komende seizoen.

Ik had nog een kortingsbon liggen van de Wintertriatlon, die ik wilde gebruiken bij de aanschaf van een transponder. De oude rondenteller begint af en toe te haperen en daar de transponderregistratie goed blijkt te werken met zowel het aantal rondjes als de rondetijden, leek het een geschikt moment om over te stappen. Ik kocht dus een mylaps-transponder.

Vanmiddag was ik enige tijd bezig met het registreren van deze nieuwe aankoop. Morgen ga ik bij de "Krasse knarren" uitproberen of de aankoop ook echt doet, waarvoor ik het heb aangeschaft.

Joost Wösten

Vandaag bereikte me het droevige bericht van het overlijden van Joost Wösten. Afgelopen weekeinde is hij in zijn huis in Leiden Zuid-West onverwachts overleden.

Ik leerde Joost kennen in 1987, toen ik lid was geworden van de IJVL. Hij was lid van de droogtrainingsgroep van deze Leidse schaatsvereniging. Daarnaast stond hij bekend als bezorger van het clubblad "IJskout", nadat hij had geholpen bij het nieten ervan. En vergis u niet, aan het eind van de vorige eeuw verscheen "IJskout" in een oplage van 800 exemplaren! Het was dus geen klein klusje. 
Als schaatser was Joost een vaste verschijning in de Leidse IJshal, waar hij schaatsles gaf aan de kinderen van de IJVL en zelf 's ochtends zelf trainde. Hij was eindeloos bezig met het verfijnen van zijn schaatstechniek. Dat hij een prima schaatstechniek had spreekt voor zich.
Jarenlang schaatste hij eenmaal in de week op de IJsbaan van Haarlem met het grote IJVL-smaldeel. Het afgelopen jaar was hij in IJshal De Vliet te vinden.
Ook op natuurijs kon je Joost tegenkomen, soms zelfs op de vreemdste tijden. Zo waren we in januari 2003 een dag wezen schaatsen op de Nieuwkoopse plassen. In de avondschemering reden we de laatste kilometers naar ons vertrekpunt, toen we een bekende tegenkwamen. Joost was net begonnen. Gelukkig liet hij zich overtuigen, dat in je eentje in het donker over de Meije schaatsen niet het meest briljante idee was. Dit was Joost ten voeten uit.

Als je een schoolvoorbeeld van een verstrooide professor zoekt, dan gooit Joost hoge ogen. Als schaatstrainer heb ik heel veel uren samengewerkt met deze bescheiden man, die over engelengeduld beschikte. Eindeloos kon hij de techniek uitleggen.

In zijn huis had hij een ruime voorraad kinderschaatsen. Als kinderen uit hun schaatsen gegroeid waren, dan kon deze trainer uitkomst bieden.
Haasten kwam niet in zijn woordenboek voor. Iemand die Joost als sinds 1980 kende, haalde aan, dat er een werkwoord naar hem genoemd was: "Joosten". Als iedereen klaar was met eten steeds nog een laatste hapje uit de pan nemen. En nog één. Haast had hij niet.
Een jaar of 3 geleden had hij een drietal bypass-operaties ondergaan. Na een moeizaam half jaar krabbelde hij weer op en stond weer op de smalle ijzers alsof er niets gebeurd was. In de zomermaanden was hij diverse ochtenden in de week in het Stevenspark actief om bij de Vitality Club aan zijn conditie te gaan werken.
Vrijdag zouden we samen voor het zoveelste jaar op rij met de schaatslessen voor kinderen van de IJVL beginnen. Het heeft niet zo mogen zijn. 
Joost, bedankt voor alles.
Rust in vrede.

Nuevos caminos

Met een tussenstop om half 6 sliep ik van middernacht tot 20 over 8. Ik was dan ook redelijk uitgerust, toen ik uit bed stapte. Ik dekte de tafel en om half 10 ontbeten we. Na het ontbijt praatten we nog even en daar het mooi weer was, zouden Ada en ik naar Nava wandelen. We liepen de route via Paraes en Orizon.

Voorbij Orizon probeerden we bij Castañera een ander weggetje uit. Tot onze verbazing liep de weg niet dood, maar we kwamen via een kortere weg in Nava uit. We liepen naar de kledingwinkel, waar we een nieuwe rits kochten voor het oranje hardloopjasje. Daarna deden we nog een paar inkopen bij Yebio.
Aansluitend wandelden we naar het centrale plaza, waar we bij onze dochter en haar vriend langsgingen. Ada dronk een kopje koffie, ik stelde me tevreden met een paar koekjes.

Via een nog kortere weg liepen we naar Castañera en vandaar via dezelfde route als vanmorgen naar huis. Het was lekker warm weer.

We aten een lunch met opgewarmde resten van de dagen ervoor. Courgettesoep, macaronischotel, een kleine bonenschotel en een rijstpudding als toetje. De loodgieter was inmiddels klaar, dus de vaatwasser kon aangezet worden.
Daar het nog steeds droog was, maar je het in de verte zag betrekken, ging ik een stukje hardlopen. Het plan was een kort rondje om via de oude Romeinse weg te doen, maar halverwege zag ik na de citroenbomen een pad, dat er als een droge beekbedding uitzag.


Ik wandelde het steile pad op. Rennen over losse stenen leek me geen goed plan. Het pad liep niet dood bij de weilanden, maar bracht me bij de witte boerderij bij Viobes. Ik rende naar Viobes toe en daalde af naar de kapel van Paraes.

Hier begon het te spetteren.

In een lichte miezer liep ik naar huis, waar ik me kon douchen na ruim 8 kilometer lopen in de heuvels. 
Op "Porta Vitae" hadden we voor Duits het boek "Neue Bahnen".

In het wonderschone Asturias was het de dag van nuevos caminos.

's Avonds aten we met zijn vieren een niet al te zware maaltijd met aardappels en gemengde groente. Na het eten las ik "Blijf hun namen noemen" van Simon Stranger uit. Een prachtig boek!

Een snelle opening

We beleefden een nacht met een bijzondere neerslagverdeling in Nederland. Wij hadden daar niets van gemerkt.

Onze logerende kleinzoons waren voorbeeldig: ze werden wakker toen wij al opgestaan waren. Ik deed mijn sportkleding aan en dekte de tafel. Na het gezellige ontbijt fietste ik naar IJshal De Vliet, waar vandaag de eerste training van schaatsseizoen 2024-2025 van de "Krasse knarren" was.
Met 14 graden Celsius was het een warme ochtendtemperatuur te noemen. De opkomst was met ruim 15 "Krasse knarren" behoorlijk hoog te noemen en lag op het niveau van de ouverture van vorig jaar.

Dat kon niet gezegd worden van de snelheid. Deze lag op het niveau van het einde van het eerste seizoen aan de Vliet. De meeste rondjes van 250 meter gingen in 37 seconden en een beetje. Af en toe maakten we een uitstapje naar 36 hoog en aan het eind van de 100 rondjes regelmatig 38 laag. We beleefden dus een snelle opening, waarbij de grootste verrassing was, dat we überhaupt de 100 rondjes vol konden maken. Er werd pas om kwart voor 11 gedweild. Willem van Vliet had beloofd, dat hij dit in het bestuur van de IJshal aan zou kaarten. Zulk snel resultaat had ik niet verwacht!

Met Spaans is me dat niet gelukt, doch met Dieuwertje Diekema lukte me dat een stuk beter.

Meteen na het schaatsen fietste ik naar de Stevenshof, waar ik Ada en de kinderen aantrof bij de vernieuwde speeltuin aan de Schenksloot. Ik haalde thuis een voetbal op, zodat de kleinkinderen na de speeltoestellen uitgetest te hebben ook nog een balletje konden trappen.

We lunchten thuis in de tuin. Mooie oktoberdagen moet je koesteren.
Nadat de kinderen om half 2 waren opgehaald, fietste mijn vrouw naar de volkstuin en ik naar fietsenmaker Van Vliet in Noord-Hofland. Onderweg zag ik 7 ooievaars en eenzelfde aantal reigers, zowel blauwe als witte, in een weiland zitten, waar de rietkraag langs een boerensloot werd gemaaid. Ze wachtten kennelijk geduldig op een driegangenmenu.

Na een nieuwe binnenband en bandenlijm gehaald te hebben, ging ik nog een stukje van ruim 3 kilometer hardlopen, waarna ik kort douchte. Door werkzaamheden aan het warmtenet had ik een koude douche. Als voorbeeldige Nederlander hield ik me aan het advies om niet te lang te douchen....

Geen lekker begin

Vanmorgen ontbeten we met onze kleinzoons, die twee nachten bij opa en oma kwamen logeren.  Goedgeluimd stapte ik uit bed op deze voor oktober warme ochtend.
Om half 9 fietste ik naar IJshal De Vliet. Althans, dat was de intrinsieke bedoeling. Na een paar honderd meter voelde ik een hobbeltje in mijn voorband. Na een tijdje keek ik, wat er aan de hand was. Er zat een houtschroef met een scherpe punt in mijn buitenband. 

Ik probeerde deze schroef er voorzichtig uit te draaien, hetgeen lukte, maar de punt had al een gaatje in de binnenband gemaakt. Ik hoorde sissen. Ik reed zo snel mogelijk naar huis, waar de band bij aankomst plat stond. Meteen schoot de uitspraak van Hennie Kuiper me te binnen: "Ik reed lek en zij reden lekker."

Het was geen lekker begin van het officiële schaatsseizoen. Met mijn oude Batavus Jakima, mijn reservefiets, reed ik naar IJshal De Vliet toe, waar ik om 9 uur aankwam. Daar trok ik razendsnel mijn schaatsschoenen aan en wandelde naar het ijs om de ijzers eronder te klikken.
Nog voor ik het ijs betrad, kreeg ik te horen, dat het compromis van januari, waarbij de dweilpauze om kwart voor 11 was en waar iedereen tevreden mee was, zowel de Schaatsschool als de "Krasse knarren", weer teruggedraaid was. Het werd weer kwart over 10.
Als dank voor het werk, dat ik afgelopen zomer verricht heb, voelt dit als een trap na. Ik vermoed, dat ik de komende zomer heel wat vrije uren ga krijgen.
Daar kwam nog bij, dat van de beginnersgroep niemand aanwezig was. Ik kwam Leo Joosten tegen, met wie ik samen opreed. 
De dweilpauze kwam onverbiddelijk om kwart over 10. Ik reed zo snel mogelijk naar huis, waar ik het voorwiel uit mijn fiets haalde en een andere binnenband erin legde.
Daar ik toch met de fietspomp bezig was, pompte ik alle banden nog maar een keer hard op. Hoe harder de banden, hoe minder snel je lek rijdt. 
De rest van de dag hield ik me met de jongens bezig. We lunchten samen en ik bracht de jongste naar bed na voorgelezen te hebben.

De oudste ging met oma naar de volkstuin, opa volgde op deze warme herfstdag toen de jongste ontwaakte van zijn middagslaapje.

Rond een uur of half 7 waren we weer thuis van de tuin.

Veldhospitaal voor dino's

Vandaag kregen we onze dochters op bezoek. Daarnaast kwamen onze kleinzoons een tweetal nachten logeren bij opa en oma. We hadden al het nodige ingeslagen voor de gezamenlijke lunch, maar om 10 uur fietste ik nog even naar de Stevensbloem voor een paar laatste boodschappen.
Hoewel het niet voor de derde dag op rij tot vorst aan de grond kwam, was het toch zonder meer fris te noemen. Gaandeweg de dag warmde het aardig op.
Na de koffie en de thee en de lunch zaten we 's middags in het herfstzonnetje in de achtertuin. De jongens hadden hun dinosaurussen meegenomen en deze bleken allemaal gebroken ledematen te hebben.

Eén van de tantes spalkte de breuken met schilderplakband.. Het leek wel een veldhospitaal voor dino's.

Niet lang daarna nam het bezoek afscheid.

De kleinkinderen speelden nog tot we gingen eten. Daarna bracht opa de jongste naar bed. Uiteraard moest er voorgelezen worden.

Toen de kinderen sliepen, hadden we nog tijd om wat voor onszelf te doen.

Piepers

Een klein mannetje sliep tot half 8. Hij ging er stilletjes uit om de tafel te dekken op deze mistige morgen. Ze ontbeten met zijn vieren en maakten plannen voor vandaag. Daar de loodgieter kwam, was het niet handig om van huis weg te gaan.

Het beloofde een mooie dag te worden met regendagen in het vooruitzicht. Ze besloten piepers te gaan rooien.

Gezien de duizenden ontploffende piepers was dit urgent.
 
In het Spaanse ochtendzonnetje deden ze het eerste bed tot de koffiepauze en het tweede bed tot de lunch. Na de macaronischotel namen ze de tijd om met elkaar te praten.

Klein mannetje en zijn vrouw namen het laatste bed voor onze rekening, terwijl de gastheer de loodgieters hielp.

Om een uur of half 6 was de temperatuur wat gedaald en ging klein mannetje aan zijn eerste duurloop in september in Asturias beginnen.

Hij liep richting Villamartin. Vlak ervoor sloeg hij af om via een smal bospad naar Cuñella af te dalen.
Daarna klom hij naar de kerk van El Remediu om aan de andere zijde van de heuvel weer af te dalen.

De loop ging via La Priá via een lusje over een onverhard pad naar huis. De eerste keer weer lopen in de heuvels was voor het kleine mannetje toch weer wennen.