Bert's drietal

Er zijn mensen, die in een zwart gat vallen als ze met pensioen zijn. Daar heb ik geen last van. Integendeel. Af en toe kom ik tijd tekort. Vandaag is zo'n dag. Ik heb een drietal afspraken in mijn agenda staan. Alledrie in de Leidse IJshal.

De eerste was vanmorgen om 9 uur. Ik zou lesgeven aan de beginnersgroep. Voordat ik er na het ontbijt naar toe reed, maakte ik een klein ommetje. We vonden vanmorgen de verkeerde krant op de deurmat. We zijn geabonneerd op Trouw en kregen het Leidsch Dagblad. Op zich niet zo'n probleem, ware het niet, dat ik vanmorgen juist in Trouw stond.

Bij de Stevensbloem kocht ik de krant van vandaag met een uitgebreid artikel over de blokkade van de A12 door Extinction Rebellion van afgelopen zaterdag.

Net zoals met medewerking van de officier van justitie de opkomst van de klimaatactie zaterdag hoger uitkwam, zo was de opkomst van de beginnersgroep ook groter. Vanmorgen kwamen er 6 personen, die zich de beginselen van de edele schaatssport eigen wilde maken bij iemand, die de 2ruim 2 uur durende droogtraining goed verteerd had.

Ik hoop, dat het zestal van vanmorgen dat overmorgen ook kan zeggen, want ze hebben aardig wat werk verzet. We begonnen met de druk op de hak.

De volgende stap betrof de zijwaartse afzet. Het vervolg was het dieper zitten en daarna de combinatie van deze drie oefeningen. En dan begint het opeens op schaatsen te lijken. In een uur tijd waren de deelnemers behoorlijk vooruit gegaan, zowel letterlijk als figuurlijk.

Om 4 uur mag ik een clinic Bavarian curling begeleiden, waarna vanavond nog een vergadering volgt. Zoals gezegd, Bert's drietal zorgt voor een springerige dag.

The Land of Heart's Desire

Door de week moeten we er iedere dag om 7 uur uit en soms nog vroeger. Het is dan ook aangenaam, dat we op zondag langer kunnen blijven liggen. Dat kwam goed uit, want voor de Nationale tuinvogeltelling heb je wel genoeg licht nodig om de vogels te kunnen herkennen.

De volgende afspraak in de agenda was om 3 uur in de Doopsgezinde kerk in Haarlem, waar we het concert van het Nerudakoor zouden gaan. Dirigent Cees Thissen had een veertiental gedichten van de Ierse dichter William Butler Yeats op muziek gezet.

Simpel de trein van Leiden naar Haarlem pakken, zat er niet in door werkzaamheden aan het spoor in de buurt van Hillegom. Simpelweg via Sloterdijk reizen zat er om dezelfde reden ook niet in. Zodoende was de keuze om naar  Hoofddorp te treinen en daar de bus te pakken, of de ouderwetsche trekschuit via de Haarlemmertrekvaart te benutten.

De reis via de Haarlemmermeer leek ons de snelste wijze, hetgeen ook klopte. Temeer daar we op de Gedempte Oude Gracht uit konden stappen, waardoor we dicht bij de Frankestraat waren. We hadden zelfs nog tijd om koffie en warme chocolademelk te drinken bij "De Anegang".

In de vierde klas van de HAVO-top van Pedagogische Academie "De la Salle" in Heemstede had ik diverse Haarlemse klasgenoten. Deze straat in de Spaarnestad werd regelmatig omgedoopt in Anusgang. Subtiliteit is in 4 HAVO niet de sterkste eigenschap.
En laat dirigent en componist Cees Thissen op "De la Salle" nu juist onze muziekdocent geweest zijn. De stemming zat er dus goed in, toen we naar het Nerudakoor luisterden, waar Bas en Nel ook in zongen. Een groot deel van de familie Warnink was ook aanwezig, dus het was ook een soort reünie.

Ik heb alle projecten van dit koor bezocht, maar "The Land of Heart's Desire" was met afstand de beste. Vooral het swingende "The Fiddler of Dooney" sprong eruit. Het was dan ook niet voor niets de toegift.
Na afloop van anderhalf uur luisterplezier dronken we wat, terwijl we met bekenden praatten. Ik sprak Cees kort, maar samen met Bas sprak ik lang met Jacintha Juffermans, die ook mee was met de "Equipe Liturgique" naar Boissy-sous-St.Yon.

De voormalige handwerkjuffrouw, die ik al jaren niet had gesproken, begroette me met de woorden: "Jij bent ook geen spat veranderd. Alleen je haar is grijzer geworden."
Te kort spraken we elkaar, maar Ada en ik gingen met Joep, Hans en Jan bij "De Lachende Javaan" eten. We hadden een heerlijke rijsttafel met zijn vijven. 
Via dezelfde route als op de heenweg reisden we naar de Sleutelstad terug. We hadden geen andere keuze. De trekschuit had vertraging.

Maar ja, dat past dan weer bij de tekst op de grafsteen van William Butler Yeats.

Cast a cold Eye
On Life, on Death
Horseman, pass by! 

IJsvogel

Bij de Nationale tuinvogeltelling van 3 jaar geleden zagen we een sperwer, die een musje zat op te peuzelen.

Tijdens het tellen maakten we er grapjes over: "Zullen we nog even op de sperwer wachten?"

Onze vogelgids hadden we niet nodig voor het geval dat we een bijzondere vogel zouden zien.

Op het laatste moment kwam deze toch opdraven. Op de winterprunus bij de sloot zat een ijsvogel.
Hoewel de naam suggereert, dat de ijsvogel een liefhebber is van natuurijs, is het tegendeel het geval.

Desondanks waren deze ijsvogels blij, dat ze deze prachtige blauwe vogel zagen.


De Engelse naam kingfisher is wat dat aangaat beter op zijn plaats voor de ijsvogel.

Droogtraining boven de A12

Aanvankelijk was ik niet van plan om naar de blokkade van Extinction Rebellion op de A12 te gaan. Maar de aanhoudingen van klimaatactivisten voordat ze daadwerkelijk in actie kwamen, deed voor mij de deur dicht. Dit gebeurt in dictaturen en dit hoort niet thuis in een democratie.

Daarnaast is het mij een doorn in het oog, dat er miljardensubsidies naar de fossiele sector gaan. Volgens mij is er al diverse keren in klimaatakkoorden afgesproken, dat we dat niet meer zouden doen. Dit bevordert immers de vervuiling.

Daarnaast hou ik als sportliefhebber van fair play. De spelregels zijn voor iedereen gelijk.

Als boeren met tractoren en ander zwaar materieel snelwegen blokkeren en je dat als overheid al dan niet oogluikend toelaat, dan kun je dat anderen toch niet verbieden? Artikel 1 van de Grondwet is hierover heel duidelijk.
Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.

Zodoende fietste ik met mijn vrouw, na de boodschappen bij haar ouders gebracht te hebben, naar Den Haag. Na een frisse start van de dag was het prima fietsweer.

Het water langs het fietspad zag er spiegelglad uit. Hetgeen klopte, want het was nagenoeg windstil.

Rond het middaguur hadden we onze fietsen vlak bij de Tweede Kamer gestald en wandelden we naar de A12.

In mijn schaatskleding met mijn oude schaatsen, waarop ik in 1997 de Elfstedentocht gereden heb, begon ik aan de gebruikelijke droogtraining, die ik op Schiphol ook uitgevoerd heb.

Terwijl beneden me de Utrechtse Baan bezet werd door honderden, begon ik aan de schaatsstappen.

Ik werd diverse keren op de foto gezet en gefilmd.

Dit geschiedde onder het toeziend oog van de politie.

Eén van de agenten moest Henk Angenent na zijn overwinning bij de Elfstedentocht begeleiden naar de huldiging. Als Piet Kleine had gewonnen, dan zou deze postbode op die plek te horen hebben gekregen, dat hij gediskwalificeerd was wegens het ontbreken van een stempeltje....

Ondertussen was het beneden ons druk geworden met leden van Extinction Rebellion.

Ik ging door met mijn droogtraining en stond onder andere een journalist van Trouw te woord. In totaal had ik meer dan 2 uur schaatsstappen gedaan, toen Ada bij me kwam. Ze wilde graag even warm worden. 

In Babylon gingen we even wat warms drinken.

Toen we terugkwamen, was de blokkade van de Utrechtse Baan nog steeds gaande. Het duurde lang, voordat de laatste activisten, die zich aan het asfalt hadden vastgeplakt, los waren gemaakt van de A12.

De Utrechtse Baan had veel weg van een Romeinse arena met de gladiatoren beneden ons.

Maar het beste was voor het laatst bewaard.

Een tweetal activisten had zichzelf gezekerd aan hoge lantaarnpalen.

Er moest een hoogwerker aan te pas komen om het klimtouw op een andere manier te zekeren, waarna de klimmers losgemaakt konden worden.

Beneden aangekomen werden ze gearresteerd.

Dit totaaltheater wordt dan op deze wijze samengevat.

Deze schaatser had met volle teugen genoten van de droogtraining boven de A12. Ik heb met aardig wat mensen leuke gesprekken gehad en een vijftal mensen een beetje schaatsles gegeven. Het bloed kruipt, waar het niet gaan kan....
Want één boodschap kon ik iedereen duidelijk maken. Hetgeen het KNMI deze week naar buiten bracht, dat we de laatste 30 jaar gemiddeld ieder jaar een winterdag minder hebben, dat wisten de schaatsers op natuurijs al heel lang!!!!

Invalbeurt

Na een vrij frisse start fietste ik na het ontbijt naar de Leidse IJshal, waar ik als invaller schaatsles ging geven aan de beginnersgroep.

Het was beduidend drukker op de baan dan op maandagmorgen.

"The Easybeats" wisten dat een kleine 6 decennia geleden al.
De beginnersgroep bestond uit 5 personen. Uiteraard begon ik weer met het schaatsen met druk op de hiel. Dit achterop zitten is de basis van een goede schaatstechniek. Daarna gingen we naar het boven het standbeen komen om tenslotte de zijwaartse afzet tevoorschijn te halen. Na de eerste les gleed het kwintet een stuk langer door na iedere afzet. De invalbeurt was goed verlopen.

Na de thee fietste ik naar "Odin" om de fruitvoorraad aan te vullen, waarna ik op weg naar de volkstuin poolshoogte ging nemen hoe de revalidatie van onze trainingsmaat vorderde. Het gaat de goede kant op.

Op de volkstuin lunchte ik met Ada, waarna ik thuis wat zaken rond Bavarian curling regelde. 
Om half 4 fietste ik naar fietsenmaker Van Vliet. Ada's fiets was klaar. Na betaald te hebben fietste ik op haar fiets naar huis, waarna ik terug wandelde naar Noord-Hofland om mijn eigen fiets te halen.

Vanaf de fietsenmaker reed ik naar de Leidse IJshal, waar ik voor de tweede keer vandaag mijn schaatsen aantrok. Ditmaal voor de kinderen van de IJVL. Een deel van de oefeningen was een herhaling van afgelopen woensdag. Een gedeelte was anders. Ik kijk altijd naar waar de kinderen aan toe zijn. Dat zorgt dus voor deels andere oefenstof.
Tamelijk rozig kwam ik om 7 uur thuis. Tweemaal een uur lesgeven in de koude IJshal om daarna 35 kilometer weg te trappen in temperaturen, die net zo laag waren, gaan niet geheel onopgemerkt voorbij.

Bert's tiental

Ruim een eeuw geleden verscheen "Afke's tiental". Dit boek is van de hand van de Friese schrijfster Nynke van Hichtum.

Met een vrij magere opkomst van de "Krasse knarren" kon ik me vandaag helemaal inleven in dit boek. 
Kennelijk zijn er dit seizoen veel "Krasse knarren", die vergeten zijn, dat in de Leidse IJshal een geweldige ijsvloer ligt. Met een tiental schaatsers in het peloton was deze een stuk kleiner dan eergisteren, doch nog wel iets meer dan vorige week donderdag. Nu kun je je aandacht richten op degenen, die er niet zijn, maar het is veel beter om het met degenen, die wel gekomen zijn gezellig te maken.

Dat deed ik dan ook. Met een klein peloton ben je vaker aan de beurt om op kop te rijden. Het tempo lag redelijk hoog, echter zonder de echte pieken. Af en toe viel het peloton uiteen in een tweetal kleine groepen en had het wat weg van een ploegenachtervolging.
Mijn 25 rondjes op kop werden voorafgegaan door een vijftal bij de 20 rondjes en gevolgd door een vijftal bij de 10 rondjes.

Leen van der Niet gaf me onder het schaatsen wat technische aanwijzingen. Hij had gelijk. Op mijn topsnelheid stuurde ik iets te weinig terug. De oorzaak: als je versnelt, verleg je je drukpunt ongemerkt vaak net te veel naar voren. Ik ging na deze opmerking meer op mijn techniek letten en het lukte om met een hogere snelheid het drukpunt pal onder mijn hiel te krijgen. Het befaamde achterop zitten.
We hadden heerlijk geschaatst, dus Bert's tiental ging na de gezellige koffie, thee en warme chocolademelk tevreden naar huis.

Na mijn schaatstas thuis neergezet te hebben, ging ik met de fiets van mijn vrouw in de hand hardlopend naar fietsenmaker Van Vliet in Noord-Hofland. Hardlopend ging ik via een wat langere weg op huis aan. Het was behoorlijk warm voor de tijd van het jaar.

En dat na een paar waterkoude dagen.

Dit jojo-effect heeft zijn weerslag op de gasprijs.

Weerkundigen van het KNMI hebben berekend, dat er elk jaar een winterdag minder is door klimaatverandering. Maar dat wisten de liefhebbers van schaatsen op natuurijs al heel lang!

Noppen

Het weerbeeld van vandaag is goed samen te vatten in het temperatuurverschil tussen de kuststrook en de rest van Nederland. Waar het elders de hele dag licht bleef vriezen, bleef de temperatuur bij ons net boven het vriespunt. Het was waterkoud weer.
Na mijn fiets te hebben gestald bij de Leidse IJshal trok ik mijn kluunschaatsen aan en reed een paar rondjes met de kinderen van Oegstgeest in. Enkelen van hen schaatste wijdbeens. Het kon geen kwaad om hier aandacht aan te besteden.

De eenvoudigste oefening is. dat je met de schoen van je schaats die je van het ijs hebt gehaald de schoen van het standbeen zachtjes aantikt om daarna dit standbeen zijwaarts te duwen. Gegarandeerd, dat je dan vanuit het midden afzet.
Na een serie afzetoefeningen gedaan te hebben, haalde ik de plastic noppen weer tevoorschijn. Deze moesten de kinderen met 2 handen vasthouden en deze voor de knie van het standbeen houden. Je zit dan diep en je bovenlichaam is boven je standbeen.
De volgende oefening stond hier haaks op. Je moest je arm met de plastic nop extreem zijwaarts strekken en deze dan in het midden doorgeven aan je andere arm en die dan extreem strekken. Het gevolg is, dat je bovenlichaam die kant op "valt" en je dan meer vaart krijgt.

Zodoende kregen de kinderen ongemerkt een langere slag. En dat was precies de bedoeling!

Aan het slot deden we met de noppen wat spelletjes op de buitenbaan, waarna we op de binnenbaan gingen vallen en proberen met 7 stappen de overzijde te halen. De meesten lukte het om langer door te glijden.
Bij thuiskomst zag ik, dat mijn vrouw een lekke achterband had. Ze was van de volkstuin met de fiets aan de hand naar huis gewandeld. Daar de band er al een paar jaar op zit, ga ik morgen met de fiets lopend naar de fietsenmaker om hardlopend terug te komen. 

Maar dat zijn zorgen voor morgen.