Handen op de rug

De laatste tijd is er veel aandacht voor het schaatsen met de handen op de rug, met name in de bocht. 

(Voor leesbare tekst met rechtermuisknop openen in nieuw tabblad. Deze kan men vervolgens vergroten)
Zelf rij ik meestal met de armen op de rug. Alleen bij het starten gebruik ik mijn armen om op snelheid te komen.

Veel schaatsers gebruiken hun rechterarm om in de bocht vaart te maken. Uitzonderingen bepalen de regel. In de Leidse IJshal aan de Vondellaan reed eind vorige eeuw de toen bijna 80-jarige "Ouwe Piet" van der Meer rond, die in de bocht zijn linkerarm gebruikte. 
Probeer het zelf maar eens. Je gaat dan in de bocht naar buiten!
Met beide handen op de rug rij je gewoon veel stabieler.  Of het nu op natuurijs is of op een supergladde gedweilde ijsvloer in IJshal De Vliet of  in een kolkend "Thialf".
Je hebt in deze houding minder luchtweerstand. De windtunnelproeven bewezen, wat iedere schaatser eigenlijk al wist. De vraag was echter, of deze verminderde luchtweerstand opwoog tegen het voordeel van de extra snelheid, die je zou krijgen van de goed getimede armzwaai naar voren in de bocht. Het ziet er naar uit dat dit niet het geval is.

Kom met de handen op de rug tot grote prestaties!

*JAAP*

Kennelijk zorgen de winterluchten voor een goede nachtrust. Mijn vrouw en ik hebben dan ook prima geslapen, terwijl het buiten licht vroor. Op klomphoogte vroor het nog wat meer.

Na het ontbijt fietste ik naar IJshal De Vliet. De temperatuur was inmiddels boven het vriespunt gekomen en de rijp van gisterenmorgen was verdwenen.

Het vliesje ijs lag er nog, maar je zag, dat het smeltend ijs was. Op eenzelfde vliesje van 8,5 millimeter konden ze vandaag in Winterswijk op natuurijs schaatsen.
Wij zijn tevreden met de prachtige 250-meterbaan, waar de opkomst vandaag net zo hoog was als vorige week dinsdag. Gezellig druk met een langgerekt peloton "Krasse knarren".

Het schaatsen op de gladde ijsvloer ging gemakkelijk, maar we hadden geen enkel idee, hoe hard we nu precies reden. Bij aankomst stond het beeldscherm op *JAAP* met de rondentijden van de 61e tot en met de 68e ronde en daar bleef het de hele training van anderhalf uur op staan.

Pas na de dweilpauze na onze training verschenen zowaar de tijden van onze laatste ronden. Het beeldscherm werkte weer goed. Zodoende konden we thuis kijken, wat de werkelijke snelheid was. Deze was vergelijkbaar met vorige week dinsdag. Zelfs de snelste rondjes waren gelijk: zowel toen als nu 35,1!

Na een lange en gezellige nazit aan onze Stammtisch fietste ik om 12 uur in grauw weer naar huis. Na me gedoucht te hebben, lunchte ik met mijn vrouw. Later op de middag zou ik op de volkstuin nog een uur sjouwen. Gelukkig was onze tuin al wel winterklaar....

Vinksite

Een haperende rondenteller bracht mij er toe om zelf ook maar eens een transponder aan te schaffen.
Op wat haperingen in het begin na reed ik daar met volle tevredenheid mee rond op de 250-meterbaan in IJshal De Vliet. Ik vond het al bijzonder, dat ik mijn rondentijden kon zien tijdens het schaatsen en achteraf thuis ook nog eens.

In december kreeg ik vlak voor de Kerstvakantie de vraag, hoe hoog ik stond in de Vinksite?
"De wat?", vroeg ik op mijn beurt.
Na het antwoord, dat ik kreeg, besloot ik om er na de Kerstvakantie eens naar te kijken. Tijdens de schoolvakanties ben ik vooral op de funbaan te vinden om les te geven aan kinderen, dus dat zou toch niet aantikken.

De Oliebollenmarathon was de uitzondering, die de regel bevestigde.

Toen één van de "Krasse knarren" er vorige week over begon, werd het tijd om er echt werk van te maken. De Vinksite koppelen aan mijn Mylaps lukte nog wel, maar het invoeren van de naam "Asturias", genoemd naar de prachtige streek in Spanje, waar mijn zoon woont, bleek een stuk lastiger. 

Maar een mailtje naar de beheerder bracht uitkomst.
Bij de snelste tijden heb ik niets te zoeken. Een plek in de achterhoede is mijn deel. Hoe anders is dat bij de meeste ronden in Leiden dit seizoen. Met 4237 rondjes van 250 meter kwam ik binnen op de tweede plaats. 

In de winter ging ik met de Vinksite aan de slag.

Winterpolder en wintertuin

Het had vannacht aardig gevroren.

Op klomphoogte was er sprake van matige vorst.
Dit leidde tot dit prachtige winterse plaatje, toen ik naar IJshal De Vliet fietste.

Het ijs in de boerensloten lag er prachtig bij, maar voor schaatsen was het véél te dun. Op de 250-meterbaan aan de Marie Diebenplaats lag een mooie gladde ijsvloer op ons te wachten voor de schaatslessen van de Schaatsschool.
Mijn beginnersgroep van 3 schaatssters bestond uit 2 vrouwen, die aan het trainen waren voor een natuurijstocht in het buitenland, terwijl de derde vrouw een absolute beginner was.

Zodoende was er sprake van 2 schaatslessen tegelijkertijd met een pendelende trainer. Dat krijg je met zulke grote niveauverschillen. Na afloop dronken we in de kantine koffie en thee, terwijl we bij konden praten over de edele schaatssport.

Na thuis geluncht te hebben, vertrok mijn vrouw naar de volkstuin. Ik kwam een uur later.
De zon daalde alweer en het was echt een wintertuin, waar mijn vrouw een sjouwklus voor mij had bedacht.



De combinatie van plaspillen en tuinwerk in de kou leidde tot een zeer actieve blaas.

In de avondschemering reden Ada en ik terug naar huis. We werden beloond door prachtige winterluchten in de polder.

De geldwolf

Zoals bekend maakte de wolf de afgelopen jaren een rentree in Nederland. Dat is namelijk niet onopgemerkt gebleven.

Toch is er een categorie wolven, die nooit is verdwenen uit ons land: de geldwolf.
Van de doden niets dan goeds, maar de onlangs overleden platenbaas Willem van Kooten, beter bekend onder zijn pseudoniem Joost den Draaijer, valt zonder enige twijfel in deze categorie.
"Een man die met een hernia toch bukt om een dubbeltje op te rapen", zo typeert Golden Earring-zanger Barry Hay zijn ex-platenbaas Willem van Kooten. 

De controverse tussen George Kooymans over het door hem geschreven "Another 45 miles" met de voormalige Veronica-dj  is kenmerkend voor de wijze, waarop hij met zijn kompaan Freddie Haaijen het onderste uit de kan wilde halen op financieel gebied.

Nu schaats ik al heel wat jaren met 3 van de 4 leden van "The Shoes", of het nu in de oude Leidse IJshal aan de Vondellaan was of op natuurijs.

Van Rob Pijpers kreeg ik een artikel doorgestuurd met de titel "Jan Versteegen van de Shoes".  Een lezenswaardig artikel over de Zoeterwoudse groep.

Doordat Freddy Haayen de manager van "The Golden Earring" werd, kreeg de Haagse band een topprioriteit bij Red Bullet. Dat past goed bij de contracten: daar verdienden Van Kooten en Haayen het meeste aan. Tot in lengte van jaren....
Het grote succes van "Osaka" leidde tot televisieoptredens in Italië. 
In de laars van Europa werden bijna een miljoen singles verkocht van "Osaka". "The Shoes" hebben daar nooit een cent van gekregen.....

Dubbelslag

Eind december kreeg ik een appje binnen voor een kinderpartijtje, waarbij men specifiek naar mij vroeg. Zeg dan maar eens "Nee!"

Deze afspraak stond voor vanmiddag genoteerd in mijn agenda, maar gisteren kwam er nog een noodoproep voor een tweede partijtje, doordat de begintijd op het laatste moment ervan verschoven was. De trainer, die dit partijtje zou begeleiden, was daardoor verhinderd. Daar het redelijk goed te combineren was met mijn afspraak, ging ik voor een dubbelslag.
Na een nacht met lichte vorst aan de grond vroor het bij KNMI-meetpunt Voorschoten op klomphoogte om 10 uur nog steeds. Een uur later fietste ik naar IJshal De Vliet. In diverse boerensloten lag nog steeds een vliesje ijs.

Het eerste partijtje was op de behoorlijk drukke funbaan. Deze les met zevenjarigen verliep prima. Ik had mijn brood meegenomen en haalde een chocolademelk. In de pauze tussen de twee partijtjes lunchte ik in de trainerskleedkamer, waarbij ik op mijn mobieltje zag, dat de Noren Peder Kongshaug en Sander Eitrim een dubbelslag sloegen op de 1.500 meter. Met een geruststellende voorsprong van ruim 40 seconden op de 10 kilometer mochten zij uit gaan maken, wie zich Europees kampioen allround van 2025 mocht noemen.

Ik was met mijn eigen dubbelslag bezig en daar ik had gezien, dat de 250-meterbaan nog bijna helemaal leeg was, besloten we om daar met het kinderpartijtje van de oudere meiden te beginnen. Het ging beter dan ik had verwacht op de steeds drukker wordende rondbaan. De les verliep goed, de meiden boekten flinke vooruitgang en hadden het naar hun zin.
Terwijl ik naar de volkstuin fietste, werd Antoinette Rijpma-de Jong bij de vrouwen Europees kampioen allround na een bloedstollend duel met Joy Beune. De Noorse Ragne Wiklund won brons.

Bij de mannen was de uitslag een spiegelbeeld. Daar werd Eitrim de eerste Noorse Europees kampioen allround sinds 1991!!! Hij kreeg op het erepodium gezelschap van zijn landgenoot Kongshaug en onze Beau Snellink.

Het was duidelijk de dag van de dubbelslag.

IJs en Eis

Toen we gisterenavond naar bed gingen, vroor het op KNMI-meetpunt Voorschoten, hier hemelsbreed anderhalve kilometer vandaan, al licht. Vanmorgen stonden er op de kantelramen op de eerste verdieping ijsbloemen aan de buitenzijde. En er lag ijs in de sloot achter ons huis.

Op ooghoogte dook de thermometer naar 3,4 graden onder nul.

Op klomphoogte was er zelfs sprake van matige vorst met -5,1 graden Celsius.
Het boodschappen doen bij de Oogstwinkel en "De Helianth" was dan ook een koude klus. En bij bruggen en bochten moest je voorzichtig fietsen, want af en toe was het verraderlijk glad.
Daar we om half 1 in de Lokhorstkerk moesten zijn voor de eerste repetitie van "Projecta Musica" , maakten we ons brood thuis klaar en terwijl de dooi inmiddels met volle kracht had ingezet maakte ik de tweede rit naar het centrum van de Sleutelstad.
Onder leiding van dirigent Wim de Ru begonnen we om 1 uur aan de repetitie van "Stabat Mater" van Karl Jenkins.

Uit de net overhandigde partituur begonnen we aan het vierstemmige openingslied "Cantus lacrimosus".

Natuurlijk ging het niet vlekkeloos, maar voor een eerste keer ging het niet onaardig. Er moet nog heel wat aan gesleuteld worden, maar het is een mooi lied om te zingen.
Na de theepauze gingen we verder met het  door ons koor in 2013 reeds gezongen "Requiem" van Bob Chilcott.

Ook hier begonnen we met het eerste lied: "Introit and Kyrie".

Het laatste woord ervan was Eis, in de muzieknotatie genoteerd als e-is. We gingen vandaag dus van IJs naar Eis.