Een nieuweling bij de "Krasse knarren"

Het is een vreemd schaatsjaar met diverse keren opnieuw beginnen. Eerst een normale seizoenstart, daarna een herstelweek na de marathon van Leiden, waarna ik na de coronabesmetting opnieuw kon beginnen met een flink aangetaste conditie.

Vorige week konden we na de lockdown opnieuw beginnen. Vandaag was dat met een nieuweling, die bij de "Krasse knarren" kwam schaatsen: mijn vrouw!

Samen fietsten we naar de Leidse IJshal, waar Ada op de inrijbaan rustig een uur lang haar rondjes reed, terwijl ik me concentreerde op het bijhouden van het aantal rondjes van de piramide van 25 kilometer.
We reden met 20 man, het gebruikelijke aantal van dit seizoen. Onder hen was Frits van Huis, die er dit seizoen ook voor het eerst bij was. Hij deed het op zijn zachtst gezegd niet onverdienstelijk. In gewoon Nederlands: hij schaatste gewoon goed.
De piramide werd aan het slot wat aangepast. Het blok van 10 en 5 rondjes werd veranderd in 5, 4, 3, 2 rondjes en een slotronde. Bij deze interval ging het tempo flink omhoog.

Na thuis geluncht te hebben ging mijn vrouw naar de volkstuin, terwijl ik op deze wisselvallige en winderige dag 6 kilometer ging hardlopen.

Tijdens deze loop zag ik een grote zilverreiger landen op zoek naar een prooi.

Onderweg liep ik af en toe in de zon, maar ik kreeg ook een klein buitje te verwerken. Maar goed, onder de douche daarna werd ik ook nat.
Aan het eind van de middag bezocht ik mijn zus in het revalidatiecentrum. Terwijl ik binnen zat, kwam er een hagelbui naar beneden. De timing was dus goed te noemen.

De opbouw begint

 
Vannacht had het bij KNMI-meetpunt Voorschoten op anderhalve kilometer van ons huis zowaar weer een keer licht gevroren. Toch is er in de verste verte geen sprake van de opbouw van een mooie ijsvloer.

Hoe anders was het bij de bouwwerkzaamheden van Zwembad en IJshal "De Vliet", waar ik vanmorgen na boodschappen gedaan te hebben op de Boerenmarkt en bij "De Helianth" naar toe gefietst was. Waar vorige week woensdag door de mist weinig te zien was, daar was nu goed zichtbaar, dat de opbouw begint.

Na thuis geluncht te hebben en een huishoudelijk klusje gedaan te hebben, trok ik mijn schaatskleding aan en fietste naar de Vondellaan, waar ik in de Leidse IJshal voor het eerst in 2022 schaatsles ging geven aan kinderen.
Na het scannen van de QR-code, hetgeen een stuk eenvoudiger was dan de Da Vinci code, trok ik mijn schaatsen aan en begaf ik me op de niet gedweilde ijsvloer.

Het ijs was daardoor stroever dan normaal, maar dat was helemaal niet erg, daar de meeste kinderen onwennig begonnen met schaatsen. De laatste schaatsles was op 15 december, 5 weken geleden.

Daar ik met 30 jaar ervaring een oude rot in het vak ben, had ik hier rekening mee gehouden en begon ik met een herhaling van de basisoefeningen. De tweede helft van de training kwam nieuwe oefenstof aan bod waaronder het schaatsen aan de stok. Het laatste kwartier was tikkertje spelen op de binnenbaan. Hier leren de kinderen nog het allermeeste van!
Volgende week borduren we voort op deze eerste schaatsles van dit jaar. De opbouw begint.

Clemens Beenakker

Gisterenavond is Clemens Beenakker overleden.

Drie dagen geleden had Clemens het sacrament der zieken ontvangen. Kanker had zijn lichaam op diverse plekken grondig gesloopt.
Komend uit Leiden kwam hij op de Sint-Jozefschool in Nieuw-Vennep bij mij in de combinatieklas 5/6 onder leiding van meester Modderman.
Op "Porta Vitae" in Hoofddorp kwamen we in de tweede klas van de MULO pal achter elkaar te zitten. Gezeten naast Bas Warnink keken we naar de ijver van Clemens, die in de schoolpauzes zijn huiswerk ging maken. "Werken, werken, werken" zeiden we tegen elkaar. Wij gingen liever voetballen op het grasveld naast het gymnastieklokaal. Clemens had daar geen enkele behoefte aan.

De talenten van de Beenakkers lagen niet bepaald op het sportvlak, maar als het op muziek aankwam kwamen zij naar voren. Vanaf de oprichting van "Oktopus" waren er 5 leden van het gezin lid van dit jongerenkoor. En zij brachten niet alleen hun mooie zangstemmen mee, maar ook heel veel gezelligheid.

Clemens ging de verpleging in en heeft heel wat jaren als ambulancebroeder gewerkt. Daarna ging hij bij de "Bernardus" werken, waar hij nog een aantal jaren directeur is geweest, tot een hartinfarct deze hectische baan onmogelijk maakte.
Daar wilden ze wel van deze dure kracht af, dus er werd naar vervangend werk gezocht. Derhalve werd hem de functie van wijkverpleegkundige aangeboden met het idee: "Dat accepteert Clemens toch niet."
Doch dat deed hij wel. Toen bleek er een klein probleempje. Clemens had al zijn diploma's als verpleegkundige, maar deze net niet.
Geen probleem, dus Clemens zat daarna 3 jaar op kosten van de zaak op school om dit diploma ook te halen. Als zestigjarige zat hij in de klas met veelal 18- tot 20-jarige vrouwen.

Nu we het daar toch over hebben: Clemens had 3 grote liefdes in zijn leven. De eerste twee hadden wel tweelingzussen kunnen zijn. De laatste jaren van zijn leven was hij gelukkig met Bunrod.

Een bijzonder verhaal was dat Guido, de zoon van Clemens, bij zijn studie Geologie aan de Vrije Universiteit bij mijn zoon Siebe in de groep zat.

Een maand of 3 geleden werd bekend, dat Clemens ongeneeslijk ziek was en gisteren nam hij afscheid van het aardse leven.

Nu kan hij daarboven meezingen in het engelenkoor.

En kan hij weer gezellig borrelen met zijn oudste broer Jan. Want het allergrootste talent van de familie Beenakker was en is toch de gezelligheid!

"Ik kijk toch niet!"

Het komt niet vaak voor, dat KNMI-meetpunt Voorschoten de laagste temperaturen van Nederland heeft.

Op klomphoogte was dat evenzeer het geval.

Desondanks was de vorst snel verdwenen. De weerspreuk "Met mist gaat de vorst in de kist" deed weer eens opgeld.

Met mist vertrok ik om half 9 naar de Leidse IJshal om voor het eerst in 2022 met de "Krasse knarren" te gaan schaatsen. Bij het afscheid zei ik tegen mijn logerende kleinzoon: "Opa rijdt over het fietspad. Dan kun je naar opa zwaaien."
Het antwoord van de driejarige was verbluffend: "Ik kijk toch niet!"

Daar moest opa het mee maar doen.
In de IJshal lag zoals vanouds spiegelglad ijs, waar we met 20 "Krasse knarren" de gebruikelijke piramide van 125 rondjes aflegden. Het ging wat rustiger dan voor de lockdown. De meesten moesten na een maand niet geschaatst te hebben weer wennen aan het ijs.
De trainingen op De Uithof zorgden ervoor, dat ik in dat opzicht beter uit de voeten kon. Desondanks maakte ik eenmaal een flinke mispeer, die ik gelukkig bijtijds kon corrigeren.

Wie ook in vorm waren, waren de "Twee van Breda". Vooral Henk Distelvelt toonde wat topvorm is. Tijdens de tweede serie van 20 rondjes reed hij er 12 op kop, waarmee hij de rest van het peloton volledig in verwarring bracht. Dat belooft wat voor de rest van het seizoen!

Doordat de horeca vanwege de coronamaatregelen nog dicht was, konden we deze eerste training in 2022 helaas niet evalueren met koffie, thee en warme chocolademelk, daar het restaurant nog gesloten is.

Na een fietsrit van ruim 3 kilometer mocht opa zijn jongste kleinzoon de fles geven. Deze vorm van catering was gelukkig nog wel toegestaan....

Spelregels wijzigen tijdens het spel

Eén van de smerigste vormen van vals spelen is het tijdens het spel wijzigen van de spelregels. Tot mijn grote spijt ging mijn sportbond, de KNSB, hiertoe over bij het aanwijzen van de schaatsers, die naar Beijing mogen voor de Olympische Spelen.

Zodoende had de kwalificatie veel weg van de actie van Gamma. Je kon wel gewonnen hebben, maar desondanks mocht je niet naar de Winterspelen van Beijing.
Om gedoe achteraf te voorkomen, had de KNSB een matrix bedacht, waarin duidelijk stond, wie wel en wie niet naar de hoofdstad van China af mocht reizen.
We beleefden spannende wedstrijden bij het Olympisch Kwalificatie Toernooi met als absolute toppunt de 1000 meter. Deze afstand was misschien nog wel spannender dan dat diezelfde afstand op de Spelen gaat worden.

Na de 1500 meter, waarbij twee IJVL-ers op het podium kwamen, zag de matrix er helder uit.

En toen kwam het schimmige gedoe met de aanwijsplaatsen, waarbij iemand, die zich op geen enkele afstand gekwalificeerd had, toch naar Beijing mocht: Marcel Bosker.
De geplaatste Dai Dai N'tab en Tijmen Snel werden ten faveure van de ploegenachtervolging opgeofferd.
Ruim een week geleden werd bekend, dat er 4 reserves mee mochten. Een tweetal bij de dames en 2 bij de heren. Gisterenavond werden de namen van de meereizende reserves bekend gemaakt: Melissa Wijfje, Merel Conijn, Dai Dai N'tab en......Beau Snellink.
Snellink was vijfde op de 5 kilometer en derde op de 10 kilometer en had daarmee, net als Bosker de matrix niet gehaald.
Op de site van de NOS is de volgende zinsnede te lezen: Naast N'tab voelde ook Patrick Roest zich heel erg benadeeld.
Pardon: als iemand zich benadeeld mag voelen, dan is het wel Tijmen Snel, die zonder de achterkamertjespolitiek van de KNSB-bobo's zich geplaatst zou hebben voor de Winterspelen.
Ik geef het grif toe: als eerste trainer van Tijmen in de Leidse IJshal heb ik natuurlijk mijn voorkeur voor deze Leidse schaatser, maar op het ijs heeft hij zich wel bewezen door zich naar de tiende plaats in de matrix te schaatsen. En dan ben je niet eens goed genoeg om als reserve te fungeren?
Het doet me erg denken aan de commissies van Wijze Heren, die in vroeger tijden onder het genot van een sigaar en een borrel bepaalden, wie er naar de Olympische Spelen mochten en wie niet. De spelregels werden tijdens het spel gewijzigd. De KNSB rijdt hier een scheve schaats!

De club van Leen en Anna

Tijdens de bezoeken aan mijn zus kwam op een gegeven moment onze stamboom aan moederszijde ter sprake. Bij een familiereünie in 1997 was er een boekje met een stamboom gemaakt onder de titel "De club van Leen en Anna".

De stamboom van de familie Lieverse uit Hoogmade ging terug tot 1685, toen Willem Frankzoon Livré in Cabauw in het huwelijk trad met Eichie Willems. Via Lievere, Lieveré en Livree werd de familienaam in 1771 definitief Lieverse.

Het gezin van onze moeder bestond uit 10 volwassen geworden kinderen. Een zestal kinderen is vaak al op jonge leeftijd overleden. Wat dat aangaat is de medische wetenschap met grote sprongen vooruit gegaan!

Vanmiddag bracht ik "De club van Leen en Anna" naar mijn zus in het revalidatiecentrum. Af en toe moet je je vakliteratuur doornemen!
Vanaf de kant van oma Anna van Wieringen is later nog een boek verschenen, "Wyerings Erfgoet" van Theo van der Poel.

Wat de achternaam van onze moeder betreft: deze klopte volledig. Een Lievere moeder konden wij ons niet wensen!

Bevrijdingsdag

Voor de schaatsers in de Leidse regio voelde de aangekondigde versoepelingen van de binnensport als een soort Bevrijdingsdag.

Na vanochtend de wekelijkse broodbestelling bij "De Helianth" opgehaald te hebben, fietste ik op de terugweg langs de Leidse IJshal aan de Vondellaan. Daar werden de eerste schaatslessen van 2022 gegeven.

Iedereen genoot ervan, dat ze na een maand stilstand eindelijk weer konden schaatsen. Zelf ben ik dinsdag weer aan de beurt, als ik met de "Krasse knarren" ga schaatsen.

In het waterkoude weer reed ik naar huis, waar ik de boodschappen wegruimde en een thermische onderbroek aantrok voor ik opnieuw op de fiets stapte. Ik reed naar de achteringang van "De Horsten", waar ik met Hans Boers zou gaan wandelen. 

In het prachtige landgoed zagen we veel mossen.

Er waren veel leuke doorkijkjes.

Halverwege namen we bij "coffee to go" bij het Theehuis warme chocolademelk met slagroom en een warme scone alvorens we de tweede helft van onze wandeling maakten.
Via de Landgoederenroute fietste ik naar de volkstuin, waar mijn vrouw aan het werken was. Ik ging om 3 uur naar huis, waar ik mijn lunch tot me nam.

Op Weerwoord verschenen voor het eerst dit jaar hoopvolle weerkaarten. 

Maar dit zijn helaas de uitzonderingen, die de regel bevestigen. Voor schaatsers op natuurijs is Bevrijdingsdag nog ver weg!