Leny

Afgelopen vrijdag is op 75-jarige leeftijd onze zus Leny aan kanker overleden in het bijzijn van haar man, kinderen en kleinkinderen. 

Toen onze oudste broer Kees overleed, spraken we van de eerste rafels.

Maar met het overlijden van Leo eind 2023 erbij gaat het nu wel erg snel. Zeker als je de schoonzus en de 4 (ex)-zwagers, die van ons zijn heengegaan, erbij optelt.

Ineens hebben Paul en ik nog maar 7 zussen.

Leny kon gemakkelijk gedichten schrijven en was best wel creatief. Ook als het ging om het verzinnen van streken. Eén ervan kan ik mij nog goed heugen.
In onze jeugd was er een jongens- en een meisjesschool. Er werd een uitzondering gemaakt voor de kleuterklas en de eerste klas. Toen zaten de jongens ook op de nonnenschool. Tijdens het gezamenlijke speelkwartier daagde Leny mij uit: "Jij durft vast niet om die non op haar habijt te spuwen."
Nou, dat durfde ik wel!

Het was niet mijn meest glorieuze moment uit mijn lange schoolloopbaan en ik kan u verzekeren, dat ik het nooit meer gedaan heb....

In die tijd zaten de Rooms-Katholieke kerken nog vol en waren er op zondag diverse missen. Je had op zondag een vroege, maar korte mis en later in de ochtend een lange. Toen Leny na de vroege mis met een andere zus slaande ruzie kreeg loste onze vader dat pedagogisch op: "Jullie hebben kennelijk niks opgestoken van de korte mis. Dan gaan jullie nu naar de lange mis!'
Tegenspraak werd niet geduld en het nog 2 uur in de kerk zitten had een heilzame werking gehad. De zussen maakten nooit meer ruzie na een kerkdienst.

Hilarisch is het raadsel van de verdwenen koekjes. Deze verdwenen in rap tempo uit het koekblik. Maar ja, wie van de 12 kinderen kon dat gedaan hebben? Onze moeder loste het geniaal op met een simpel briefje met slechts één woord erop: Dief!
Leny kwam briesend de woonkamer binnen met de vraag: "Wie heeft dit geschreven?"
"Ik", antwoordde ma Breed: "En nu weet ik, wie het gedaan heeft!"

De carrière als Strooipiet was kort maar krachtig. Zelden heeft een hulp van Sinterklaas zo snel en vakkundig de eigen glazen ingegooid.
Het huwelijk met Gerard hield het een stuk langer vol. Ruim 53 jaar deelden ze lief en leef en hun leven ging niet bepaald over rozen.

Dat kwam pas later, toen Leny bij haar dochter José in de rozenkwekerij ging helpen. De band met de kinderen Gerald en José en met hun partners en met haar kleinkinderen was hecht en warm.

In november werd haar 75-jarige verjaardag groots gevierd. Vaak waren we er niet bij op de verjaardag van Leny, daar onze oudste dochter op dezelfde dag jarig was. We konden in november nog niet bevroeden, dat het Leny's laatste verjaardag zou zijn.
Nu kan Leny in de hemel streken uit gaan halen bij haar broers Kees en Leo, die met pretogen ook voor een geintje in waren, net als onze vader. En onze moeder strijkt dan alle plooien weer wijs en liefdevol glad.

Leny, doe ze de groeten daarboven.
Hier begint het leeg te worden....

"Wat is je toonhoogte?"

Vandaag stond in het teken van trappen en toonladders. Doch het was om te beginnen voor de tweede dag op rij vroeg wakker.

Gisteren was het vanzelfsprekend, daar ik om 8 uur aan de Bert Grotenhuis Bokaal op de IJsbaan van Haarlem moest beginnen. Na de 200 kilometer schaatsen was ik, nadat we om middernacht in bed lagen, snel in slaap gevallen. Om 5 uur werd ik wakker, maar de slaap wilde niet meer komen.

Dit is niets bijzonders. Je lijf zit na zo'n inspanning vol afvalstoffen, die de slaap nog wel eens in de weg zitten. Deze afvalstoffen maken het traplopen meestal niet tot de meest favoriete bezigheid, maar het traplopen ging, hoewel wat stram, eigenlijk probleemloos. Alleen de spieren in mijn onderrug voelde ik wel. Geen pijn, maar wel een teken, dat ik geen gekke dingen moest doen vandaag.
Na het ontbijt ging mijn vrouw naar de volkstuin, ik deed een rondje boodschappen in de Leidse binnenstad op deze frisse morgen.

Daarna maakte ik thuis onze lunchpakketten klaar, daar we vanmiddag in de Lokhorstkerk de tweewekelijkse repetitie hadden van "Projeta Musica".

Onder leiding van Wim de Ru begonnen we aan "Lux aeterna" uit het "Requiem" van Bob Chilcott.

Het ging best wel goed, maar niet perfect getuige de uitspraak van de dirigent: "Wat is je toonhoogte?"
Hier viel nog winst te behalen.
Het prachtige "Thou knowest, Lord" ging stukken beter.

Na de pauze begonnen we met "Fac, ut portem Chrsti mortem" uit "Stabat Mater" van Karl Jenkins. De bassen hadden hier verreweg de makkelijkste partij. De sopranen daarentegen....

Daarna volgde "Ave verum".

Als afsluiting zongen we "Virgo virginum" nogmaals door. Dit lied zit er al aardig in.

Dat geeft vertrouwen voorde uitvoering op 12 april in de Marekerk na een dag van trappen en toonladders.

Deze is voor Leny

Aan de voorbereiding kon het niet liggen. Ik had me vanaf 1 maart gedegen een stevig duurblok afgewerkt met 440 kilometer fietsen, 200 kilometer schaatsen en 28 kilometer hardlopen. Ik was in vorm, toen ik gisterenmorgen naar de Hadewychlaan wandelde, waar Willem van Vliet me ophaalde. De Heintje Davidsweg was afgesloten en anders moest er een flinke omweg door de wijk gemaakt worden.

Aan de rijp op de weilanden was te zien, dat het 's nachts op klomphoogte aardig gevroren had.
Dat vonden Willem en ik prima, want dat betekende, dat het niet al te warm zou worden bij de Bert Grotenhuis Bokaal. Met het zicht op een prachtige zonsopgang reden we naar de IJsbaan van Haarlem.
De gedegen voorbereiding had ik zelf deels om zeep geholpen door gedachteloos mijn rugzak met het eten in de kofferbak te leggen. Zodoende moest ik op de ijsbaan nog wat eten, maar daar ik ook nog naar het toilet moest, had ik daar feitelijk geen tijd meer voor voor om 8 uur het startschot klonk.
Thuis had ik een glas melk gedronken en een sinaasappel en een mandarijn gegeten, niet bepaald een stevige basis om een Alternatieve Elfstedentocht te gaan rijden.
Gelukkig had ik in Asturias best vaak op een (bijna) nuchtere maag voor het ontbijt 5 tot 8 kilometer in heuvelachtig terrein  hard gelopen, dus dit onderdeel had ik ook getraind. Dat kwam me het eerste uur goed van pas.
De eerste 6 rondjes lagen boven de minuut. Een diesel moet even warm draaien voor deze op toeren komt en dat gold ook voor deze emissievrije diesel. Na nog 4 rondjes 59 dook ik in de 57, waarna de 400 meter vrijwel uitsluitend in 56, 55 en 54 seconden werden afgelegd met een aardige sliert schaatsers in mijn kielzog.

Na een uur moesten we van het ijs af voor de eerste dweilpauze. Ik at een banaan en een boterham en dronk wat energiedrank. Ik zag, dat mijn zus Corry gebeld had, maar ik had nu geen tijd om terug te bellen. Na 8 minuten konden we het ijs weer op. Na een rondje van 1.05 schaatste ik de rondjes in dezelfde tijd als de eerste serie. Met 122 rondjes lag ik op schema.
Via 178 en 232 rondjes nam ik het peloton op sleeptouw zonder te versnellen of te verslappen. Ondertussen werden we met grote regelmaat ingehaald door de in wisselende samenstelling voortrazende kopgroepen.

Ondertussen gleed ik stilletjes en stabiel naar 232 rondjes. Ik was bijna halverwege.
Bij de volgende pauze kreeg ik een appje van Ada. Corry had haar gebeld. Mijn zus Leny was aan de gevolgen van longkanker overleden.
Het deed me denken aan mijn thuiskomst van de Braassemloop in 2017, toen Ada me meldde, dat mijn oudste broer Kees was overleden.

Opgeven is voor een Breed geen optie, dus ik ging door met mijn 200 kilometer kopwerk. Maar deze was voor Leny!

Enigszins aangeslagen hervatte ik de tocht, maar ik herpakte me snel, al werd het mijn traagste van de 9 blokken. Met 288 rondjes bleef ik nog steeds op schema liggen. Willem van Vliet had zijn 100 kilometer er op zitten en verliet de baan op weg naar een afspraak.


Inmiddels hadden we de maximumtemperatuur van de dag bereikt.
Tussen de bedrijven door aten en dronken we tijdens de dweilpauzes wat. Het motortje moet wel blijven draaien. Als je honger of dorst krijgt, ben je te laat.

De baan werd wat rustiger, waardoor je veel makkelijker je baan kon houden. Je had minder last, van groepen, die je aan de binnenkant wilden inhalen.

Het tempo lag nog steeds even hoog als aan het begin van de dag, terwijl ik via 343 naar 398 schaatste met soms een kleine groep achter me, maar soms ook een compleet peloton met alle koplopers, die in mijn gestage tempo even op krachten kwamen om daarna weer een snelle serie neer te zetten.

Toen ik bij de voorlaatste serie op 454 rondjes van 400 meter uitkwam, wist ik, dat de 200 kilometer binnen handbereik was. In mijn kielzog passeerden nog diverse schaatsers de 500 rondjes. 

Daarvoor zet ik graag mijn grootste schaatstalent in. Als je een ander op die manier kunt helpen, dan doe je dat gewoon.

Nadat ikzelf de 500 had volbracht, sloeg ik aan het rekenen. Ik zou uit kunnen komen op 512 rondjes. Dat zou vandaag de ultieme kans brengen om Leny te eren. Je kunt 512 ook zien als 5-12 oftewel 5 december. Als kind geloofde ik nog heilig in Sinterklaas, maar ik rende ook steevast naar de voordeur. Dat wilde Leny, die 6 jaar ouder was dan ik voorkomen. Dat deed zij door extra hard op het raam te slaan. Ze sloeg de voorruit in.

Mijn vader zei toen: "Die Piet hoeft hier niet meer te komen!"
Bij de prijsuitreiking was er bij de vrouwen een bijzonder podium. Deze bestond niet uit 3 personen, maar uit 4. Ageeth Bosma was met overmacht de vrouw met de meeste rondjes, maar op het ereschavot stonden een moeder en een dochter. De dochter had achter mijn rug voor het eerst de 500 rondjes uitgereden, terwijl moeder Wilma samen met Natalie de hele dag samen had gereden. Zo kwam dit duo uit op 450 omlopen. 

Het uitzonderlijke is, dat Nathalie dit altijd doet op kunstschaatsen. Onlangs was een trainingsmaat van me bij de Lastige Lijven Toertocht. Hij kwam de dinsdag erop naar me toe met: "Bert, wat ik nou heb meegemaakt. Er reed een vrouw op kunstschaatsen rond, die nauwelijks langzamer is dan menigeen op noren."
Ik kon dit beamen: "Dat is Nathalie. Zij doet al jaren mee met de Bert Grotenhuis Bokaal."

Tot mijn stomme verbazing werd ik na de prijsuitreiking bij de mannen naar voren geroepen. Ik mocht ook op podium plaatsnemen als dank voor mijn jarenlange kopwerk. Ik kreeg een mooie bos narcissen.
Uiteraard is deze diesel volgend jaar weer van de partij om anderen uit de wind te houden, maar dat zou ik zonder bloemen ook gedaan hebben.
Na een paar Jopen Bockbier gedronken te hebben in de kantine, kon ik met een trainer van "Nut en Vermaak" uit Leimuiden meerijden naar Nieuw-Vennep, waar ik een rechtstreekse treinverbinding met station De Vink had, waarvoor mijn hartelijke dank.
Thuisgekomen douchte ik en woog ik 65,7 kilo, ruim een kilo lichter dan 's ochtends bij het ontwaken. Na 2 boterhammen met ei en kaas met een salade erbij met yoghurt met muesli en noten toe gegeten te hebben, fietste ik om half 10 na de verrassende winst van Jenning de Boo op de 500 meter gekeken te hebben naar de volkstuinvergadering, waar mijn vrouw was.

Maar er is een groot verschil tussen sprinters en schaatsers van de lange adem. Waar op de 500 meter soms één duizendste van een seconde kan bepalen, of je op het podium komt of niet, daar kom je na 500 rondjes gewoon op een gedeelde derde plaats. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Wel zo sportief!
In de koude avondlucht kon ik de benen een beetje lostrappen.

Op de terugweg vroeg ik aan haar, hoe het oppassen in Rotterdam gegaan was.
"Goed", antwoordde Ada: "Alleen de jongste kleinzoon gaf aan, dat hij opa miste."
Dat deed deze diesel deugd.

"Ik heb een klacht binnen gekregen!"

Na een nacht met in een groot deel van Nederland vorst aan de grond, fietste ik vanmorgen in een miezerregentje naar IJshal De Vliet.

Daar werd ik bij binnenkomst ontvangen met de mededeling: "Ik heb een klacht binnen gekregen!"

Ik keek degene achter de balie stomverbaasd aan. Hij vervolgde met: "Het was van de ouders van het kinderpartijtje gisteren."
Mijn mond viel open van verbazing.
"De kinderen vonden het veel te leuk. Nu moeten ze nog een keer met de kinderen komen!"

Van zulke klachten kun je nooit genoeg krijgen.
Met een twaalftal "Krasse knarren" begonnen we aan de piramide van 25 kilometer op de 250-meterbaan. Er was niet gedweild, daar er het uur ervoor maar een trio schaatsers op had gereden. Het ging gelukkig niet al te hard, daar ik mijn benen wilde sparen voor morgen bij de Bert Grotenhuis Bokaal in Haarlem.

"Mijn" 5 kilometer op kop reed ik goeddeels in rondjes van 38 seconden, het tempo, dat ik bij de Alternatieve Elfstedentocht van morgen ook constant wil rijden. Desondanks zaten er een paar 35-ers tussen alsmede een handvol 36-ers. Maar het was een prima slottraining. Ook in het rijden met de handrem.

Ik ben er klaar voor....
Klachtenvrij!

Kinderpartijtje

De kuststrook ontliep net de vorst aan de grond.
Het zou vandaag dan ook niet zo warm worden als de afgelopen week.
In de frisse ochtendlucht deed ik vanmorgen de wekelijkse boodschappen in de Leidse binnenstad, waarna ik thuis alvast het een en ander klaar zette voor de Bert Grotenhuis Bokaal van aanstaande vrijdag.
Ik lunchte bijtijds, want ik zou om half 2 een kinderpartijtje geven in IJshal De Vliet. Ik reed via de Hardloopwinkel er naar toe, want ik had gehoord, dat mijn bestelde compressiekousen gearriveerd waren.

Er waren in de energiezuinige kunstijsbaan maar liefst 3 kinderpartijtjes binnen een uur tijd. Een tweetal ervan paste op de funbaan. Het was vrij rustig, dus dat leverde geen probleem op. 
De 6 kinderen van mijn groep pikten de oefenstof vrij snel op, dus toen het derde kinderpartijtje ook op de funbaan wilde komen, ging ik met mijn groep naar de vrijwel lege 250-meterbaan, daar het beneden anders te vol zou worden.

Daar reden de kinderen nog een aantal rondjes, waarbij ik met mijn transponder achter hen aan reed, toen ze tweemaal een snelle ronde tegen elkaar wilden rijden. De eerste ging in 50,5, de tweede in 49,5. Voor een kinderpartijtje van ongeoefende schaatsers is dat zeker geen slechte tijd.
Na de jarige toegezongen te hebben, trok ik mijn schaatsen uit en fietste naar de volkstuin, waar ik met mijn vrouw een kop thee dronk. Uit de wind en in de zon was het prima uit te houden.

Kalm aan en rap een beetje

Na het vorige week zondag gestarte duurblok met in maart tot nu toe 350 kilometer fietsen, 27 kilometer hardlopen en 200 kilometer fietsen, aangevuld met een tweetal dagen helpen op de volkstuin, was mijn plan om vanmorgen bij de training van de "Krasse knarren" kalm aan te doen. Het liep een tikkeltje anders.

Het had vannacht aan de grond niet gevroren, maar de fietstocht naar IJshal De Vliet was niet bepaald warm te noemen. Met een twaalftal "Krasse knarren" begonnen we aan de piramide van 25 kilometer. Het eerste blok van 4 rondjes van 250 meter ging redelijk rustig, maar in het eerste blok van 8 rondjes doken de eerste 35-ers al op. Hetgeen nog rustig was vergeleken met de 34-ers en 33-ers in het eerste blok van 16 rondjes. Een tweetal rondjes ging in 33,7.

Herman Finkers had gelijk met zijn "Kalm aan en rap een beetje"....

De schrijver Willem Elsschot heeft de mooiste onvergankelijke zin uit de Nederlandse taal bedacht: "Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren".
Het praktische bezwaar was, dat de andere kopmannen harder gingen, dan ik had gedacht, maar vandaag kon ik het goed bijhouden.
Met "mijn" 20 rondjes op kop deed ik het met gemiddeld 37 seconden per ronde wat kalmer aan, maar een beetje rapper ging het bij de tweede 16 rondjes erna: 35-ers, 34-ers en een enkele 33,8. Bij de 12 rondjes ging het aan het slot ook rap met een 34,2 aan het eind. Daarna deden we kalmer aan om geheel in stijl te eindigen met een 34,8.

Ik had me niet aan mijn voornemen gehouden om kalm aan te toen, maar ik kan wel concluderen, dat ik aan de vooravond van de Bert Grotenhuis Bokaal in vorm ben.
Mijn vrouw vond, dat ik ook in vorm ben voor tuinwerk. Zij hielp een andere tuinder met het knotten van een wilg en ik mocht de wilgentakken naar onze tuin sjouwen.

Een snipperdag

Gisterenmiddag heb ik een paar uur met takken lopen sjouwen op de volkstuin.

Niet bepaald ideaal vlak na de Tulpenmarathon, maar ja, ik had het mijn vrouw beloofd. En afspraak is afspraak. Daar kan men in de wereldpolitiek nog wat van leren.



Mijn vrouw vertrok vanmorgen vroeg naar de volkstuin, waar de takken zouden worden versnipperd.
Ik ging op hetzelfde moment naar IJshal De Vliet, waar ik de beginnersgroep van de Schaatsschool voor mijn rekening zou nemen.

Ik ging er al van uit, dat op deze mooie maar frisse morgen er net als de voorgaande weken niemand op zou komen dagen.

Maar dat viel mee. Er kwamen 2 vrouwen opdagen, zodat ik kwam doen, waarvoor ik kwam: schaatsles geven. Na een uur kon ik met een paar IJVL-ers nog een half uurtje "uitrijden". Zo kwam ik toch nog aan 66 rondjes van 250 meter.

Na een kop thee fietste ik in het lentezonnetje naar de volkstuin toe, waar de takkenversnipperaar net weg was.

Mijn taak was om de houtsnippers vanaf de ingang van het tuinpark naar onze tuin te kruien.

Ik heb namelijk ervaring met kruiend ijs.

Vandaag was er echter geen sprake van kruiend ijs. Daarvoor was het te warm geworden.
Zodoende moest ik mij behelpen met een kruiwagen. 

Ik heb er zo'n 25 met een schop vol houtsnippers geschept en deze naar onze tuin gereden, waar Ada de snippers vrij dik over de paden uitspreidde.

Het was derhalve een heuse snipperdag....