Wassenaarse slag

Gisteren was het Werelddierendag.

Vandaag was het een dag voor trainingsbeesten. Vanmiddag had ik om 2 uur afgesproken om met Hans Boers in de duinen te gaan trainen.

Terwijl mijn vrouw naar de volkstuin ging, haalde ik boodschappen bij de Oogstwinkel en "De Helianth" op deze frisse morgen met voor de tweede dag op rij vorst op klomphoogte.
Ik maakte het lunchpakket voor Ada klaar en bracht dit verse brood naar de volkstuin toe. Thuis deed ik een paar kleine klusjes, lunchte en deed mijn sportkleding aan op deze zonnige zaterdag.
Daarna fietste ik naar het verzorgingstehuis tegenover "Duinrell", waar ik met Hans had afgesproken. Tot hij er was deed ik wat droogtrainingsoefeningen waaronder schaatsstappen en enkele beheerste schaatssprongen. Het ruigere werk, waar je op de schaats niets aan hebt,  laat ik gaarne aan anderen over.

Samen liepen we naar "De Klip", de eerste klim van de dag. Ik merkte wel, dat de klimtrainingen in Asturias zijn vruchten hadden afgeworpen. Het klimmen ging me heel goed af.

Na een tijdje op het fietspad gelopen te hebben, zochten we de onverharde paden op. Deze zijn zwaarder, maar dat was ook precies de bedoeling. Zo liepen we slingerend over mul zand naar het strand.

Alleen bij de strandopgangen en op de terrasjes was het druk, voor de rest zag je plukjes wandelaars langs de branding lopen.

Wij liepen naar de strandopgang van Wassenaarse slag en klommen daar weer omhoog naar een onverhard pad door de duinen. Zo kwamen we bij restaurant "Duinoord" uit. Deze lieten wij links liggen en over het fietspad liepen we terug naar "De Klip" en vandaar naar ons startpunt. We hadden 9 kilometer door de duinen en over het strand gelopen.
Daar het zulk lekker weer was, fietste ik via Valkenburg terug naar huis. Met de 9 kilometer hardlopen en 45 kilometer fietsen begon ik een klein beetje op een trainingsbeest te lijken.
Gelukkig hadden we vandaag geen beestenweer.

Nachttrein

 
Nadat we gisterenavond hutspot gegeten hadden bij mijn schoonmoeder, besloot mijn vrouw om een nacht bij haar moeder te slapen. Daar ik thuis alleen sliep. besloot ik toen ik wakker werd om half 6, maar uit bed te stappen en een trein eerder naar Rotterdam te nemen.

Om kwart voor 7 appte ik: "De trein is onderweg."
Als antwoord kreeg ik de filosofische beschouwing van mijn jongste kleinzoon: "En het is nog nacht!", waarop ik tikte: "Opa zit in de nachttrein."

In Rotterdam zag ik rond zonsopgang op een aantal rijp op het gras en het riet. Vorst aan de grond!

In de frisse ochtendlucht bracht ik de oudste kleinzoon naar school. Daarna had ik het rijk alleen met de jongste. Opa las veel voor.

Aan de versie voor volwassenen was hij nog niet toe.

Rond de lunchtijd kwam Ada, zodat we gezamenlijk lunchten. Ik bracht de jongste telg naar bed en hij was zo vertrokken. Goed voorbeeld doet goed volgen. Op de bank haalde deze passagier van de nachttrein zijn schade in.

Opa haalde de zesjarige op en fietste met hem naar zijn zwemles, waarna we 's avonds een macaronischotel aten. In de avondschemering namen we de trein richting Sleutelstad. Het was weliswaar geen nachttrein....

Photoshoot

Een paar weken geleden kreeg ik een uitnodiging voor een photoshoot in IJshal De Vliet op 3 oktober.

In mijn jeugdjaren heb ik heel wat dubbeltje en kwartjes gespendeerd bij de schiettent. Als je in de roos schoot, dan werd er een foto van je gemaakt. Het resultaat was teleurstellend te noemen.

Ik bleek beter in het schieten van bokken. Ach ja, iedereen heeft zo zijn talenten. Bij het schaatsen vind ik het al moeilijk genoeg om in het startschot te vallen.  Eén van mijn favoriete televisieseries was dan ook "Daar komen de schutters".

Nu heeft het trouwens niet zo veel gescheeld of we hadden niet zo lang geleden bezoek gehad van diezelfde schutters.

In 2021 overwoog de Britse premier blijkens zijn onder de titel "Ontketend" verschenen memoires een militaire inval bij AstraZenica in Leiden om daar coronavaccins in beslag te nemen. Over een prikactie gesproken....

Hadden we bijna een tweede Leids Ontzet in de schoot geworpen gekregen. Obelix wist het al: "Rare jongens, die Britten!"

Natuurlijk is 3 oktober een dag, die je als Leidenaar mee wil maken. Althans, delen ervan.
 
Temeer daar het dit jaar 450 jaar geleden, dat Leiden is ontzet.
Uit eigen ervaring weet ik: Leiden is een ontzettend leuke stad!
Zodoende stonden mijn vrouw en ik om half 7 op om na het ontbijt naar het Van der Werfpark, waar we meededen aan het koraal onder leiding van Wim de Ru.

Na deze niet al te zuivere samenzang fietste ik naar IJshal De Vliet, waar ik mee zou doen met de andere photoshoot.

Het grote voordeel was, dat je lekker kon gaan schaatsen. Eerst klein half uur op de shorttrackbaan, daarna een uurtje op de 250-meterbaan. Tussendoor kon je gezellig kletsen met diverse bekenden.
Om 1 uur fietste ik naar het huis van Jaap de Gorter. Ik at wat bij mijn Elfstedenmaat en wandelde naar de Witte Singel, waar de optocht al snel kwam.

Vrij vooraan waren de koets met Leidse Olympische medaillewinnaars van Parijs.

Door het mooie weer was het zeer druk langs het parcours. Aan het slot van de stoet verscheen daar de roze olifant. Daar 3 op 3 oktober sowieso veel gedronken wordt en het vandaar dorstig weer was, zal later op de dag menig Leidenaar bezoek krijgen van de roze olifant. De plaats in de stoet was dus juist gekozen.

Busreis

Om half 6 werd ik wakker, maar de slaap kwam niet meer. Geen probleem, want we moesten er om 6 uur uit. Ada sliep tot de wekker ging. We douchten kort, maakten de lunch klaar en wandelden naar Hotel "Aitana", waar we de sleutel van kamer 107 in Pension "Europa" inleverden en ontbeten.

Om half 8 wandelden we naar Passeo Colon, waar de bus van ALSA om 8 uur aan kwam rijden. Om kwart over 8 vertrok de bus naar Santiago de Compostella, die ons naar Oviedo zou brengen,

Ik las verder in "Blijf hun namen noemen" van Simon Stranger. De reis verliep voorspoedig. We reden zelfs vlak langs het huis van Siebe en Ana, die ons op kwamen halen in Oviedo.

Na ons geïnstalleerd te hebben in onze kamer, wandelden we na wat gesprekken naar Nava, waar we bij Yebio wat boodschappen deden.

We staken een plein over, waar een dochter met haar vriend een appartement gehuurd hadden. Na een tijdje met hen gepraat te hebben, wandelden we in de schemering naar huis, waar we met zijn zessen een stevige maaltijdsoep aten en bijpraatten.

Hendaye

De wekker stond op half 6, maar om 5 uur waren we al wakker voor de tweede reis naar Asturias in 2024. We hadden alles klaarstaan en hadden zodoende de trein van 6.04 naar Leiden en vandaar naar Rotterdam. Daar dronken we cappuccino en warme chocolademelk.

Om 7.58 hadden we de TGV naar Paris Gare du Nord. We hadden de tickets voor de metro in de trein gekocht en konden de lange rijen voor de ondergrondse zo passeren.

Een half uur later dronken we dezelfde dranken als vanmorgen mij Ekxi in Gare Montparnasse. We wandelden nog even buiten om de sfeer van Parijs te proeven, waarna we op perron 1 de gecombineerde TGV naar Lourdes en Hendaye. In Bordeaux werd de trein gesplitst.

Ada begon in "Een goede man slaat soms zijn vrouw" van Joris Luyendijk, ik in "Blijf hun namen noemen" van Simon Stranger.

In Dax bleef de trein een minuut of 20 staan wegens technische problemen. Beter hier, dan hetgeen we hoorden, toen we in Rotterdam CS waren: "Het treinverkeer tussen Leiden en Mariahoeve is verstoord." 
Als we later naar Rotterdam waren gegaan, hadden we de TGV mogelijk gemist. Zo gek is het niet om een marge in te bouwen.
Met ruim een kwartier vertraging kwamen we in Hendaye aan. Waar het in Rotterdam en Parijs fris was, was het hier aangenaam.

We staken de brug met uitzicht op de Pyreneeën tussen Frankrijk en Spanje over en liepen naar Hotel "Aitana". Daar haalden we de sleutel op voor kamer 107 in Pension "Europa". We lieten onze bagage achter na een paar boterhammen gegeten te hebben. Met 2 kleine rugzakken liepen we naar de wandelpromenade van Hendaye, die onder de brug door liep.

Zo wandelden we ruim 2 uur langs de baai tussen Hendaye en Hondarribia.


Een prachtige wandeling langs een mini-Waddengebied. We staken dwars door dit deel van Hendaye naar de Golf van Biskaye.

Veel palmbomen, bergen aan beide zijden, bijzondere planten en struiken, kortom een zuidelijke sfeer.

Onderweg kwamen we vele tientallen hardlopers tegen. In Hotel "Aitana" aten we gegrilde en gehavende heek, een chocoladepudding en rijstpudding en dronken we agua, thee en 2 Mahou. De reis naar Asturias was begonnen.

Lekker eigenwijs!

Het thema van de Kinderboekenweek is dit jaar "Lekker eigenwijs!" Het thema is overduidelijk geïnspireerd door de gedichtenbundel "Ik ben lekker stout!" van Annie M. G. Schmidt, genoemd naar het gelijknamige gedicht.

(Klik op onderstaande tekst om deze te vergroten)

Het thema is mij uit het hart gegrepen. Mijn directeur noemde mij een jaar of 5 geleden "Een eigenwijze stijfkop" en ik was het helemaal met hem eens!
Mocht u mij deze Kinderboekenweek op eigenwijs gedrag betrappen, dan zal ik u niet tegenspreken.

Dat houdt echter niet in, dat ik niet soepel kan zijn. Integendeel zelfs!
Daarbij hou ik deze wijze spreuk voor ogen: "Wie altijd het been stijf houdt, komt niet ver!"
En daar ik als duursporter juist graag ver wil komen, heb ik me gisterenavond ingeschreven voor de Leiden Marathon op 11 mei 2025.

Nu is er de laatste tijd een discussie ontstaan over de trainingsarbeid van de deelnemers aan de marathon. Waarbij het opviel, dat vooral jongeren zichzelf nogal eens overschatten. 

Nu kan ik met 69 levensjaren niet meer onder deze categorie geschaard worden. Maar ervaring telt ook, juist bij de lange afstanden. Trainingsmaat Frits van Huis omschreef het eens zeer treffend: "Ervaring is vooral weten, wat je niet moet doen!"

Uit eigen ervaring weet ik, dat te weinig trainingsarbeid afgestraft kan worden. Een mislukte Elfstedentocht was daar voor nodig. Ik zal de laatste zijn, die de jongeren hun kans op falen te misgunnen. 

Hierdoor leren ze juist wijze levenslessen.

Zelf heb in de afgelopen 2 weken in Asturias flink doorgetraind. Nadat we gisterenavond thuisgekomen waren, heb ik vandaag 8 kilometer gelopen in echte herfsttemperaturen.

Ik maak mijn eigen trainingsschema's. Lekker eigenwijs!

Asturias

Ik ben vanavond teruggekomen van een reis naar Asturias, waar we op familiebezoek zijn geweest. De komende maand zal ik het een en ander op dit blog plaatsen over het Paraiso natural, waar ik heb gewandeld en hardgelopen in in dit bergachtige gebied.

Testrijders op herhaling

Vanmorgen ging mijn vrouw met een buurvrouw sporten in het Stevenspark. Ik reed na het ontbijt eerst naar "De Helianth" om wat fruit te kopen, waarna ik doorfietste naar IJshal De Vliet. Dat deed ik met mijn regenbroek aan, want ik kwam net in het enige buitje van de dag terecht.

Normaal gesproken zou ik de broek achterwege gelaten hebben, maar met natte kleding op een ijsvloer te komen is niet zo'n geslaagd idee. Bij binnenkomst zag ik, dat de funbaan nog nat was. Er was net gespoten. We moesten even wachten, voordat er nieuw water op het nog dunne ijs kon.

Aad Kleijweg kwam even later ook. Toen ik hem vertelde, dat ik zou gaan schaatsen op de 250-meterbaan als het ijs dik genoeg was, ging hij zijn schaatsen thuis halen.

IJsmeester Marcel en Richard legden intussen de dertiende laag water op de rondbaan. Met de vijf lagen, die afgelopen week met de brandspuit waren gelegd, moest dat voldoende zijn. Marcel pakte een boor en kwam tot 1,3 centimeter. Met 2 schaatsers moest dat voldoende zijn.
Ik wachtte op Aad, zodat de testrijders van 2023 op herhaling gingen. De primeur van schaatsseizoen 2024-2025. Dat deden we in het keukentje van de ijsmeesters, waar we, zeer toepasselijk, een stukje ijstaart kregen. Hier trok ik mijn nieuwe Salomons langlaufschoenen alvast aan.

Toen Aad er was, wandelden we naar de trap naar de 250-meterbaan.

Ik hoefde alleen de ijzers onder de schoenen te klikken en kon alvast ijs proeven, terwijl Aad zijn schaatsen aantrok.

Toen het zo ver was, konden de veteranen onder de testschaatsers van start voor het eerste rondje op de 250-meterbaan in schaatsseizoen 2024-2025.

Het eerste rondje was het even afwachten, hoe goed het ijs zou zijn.

Het ijs op de buitenbaan was gewoon goed en gleed prima. Stukken beter dan vorig jaar, toen er bij de startstreep letterlijk baggerijs lag, waar je tweebenig doorheen moest rijden. De binnenbaan was wat stroever en wat hobbeliger, maar daar is de ijsdikte nog wat minder.

Aan de eerste ronde voegden we er nog elf toe. Je bent Elfstedenschaatser of je bent het niet.....
Maar voor het zo ver is, kunnen we nog heel wat rondjes schaatsen op het nu al goede ijs op de 250-meterbaan in IJshal De Vliet. Op maandag 7 oktober gaat deze voor het publiek open. Zet het alvast in uw agenda!

IJs en weder dienende

Van een vriend kreeg ik een link doorgestuurd met een uitleg van het gezegde "IJs en weder dienende".

Dit achtergrondverhaal, dat groter wordt door er op te klikken, wilde ik u natuurlijk niet onthouden. Deze gevleugelde uitdrukking was dusdanig raak gekozen, dat er een drietal schaatsboeken met de historie van een drietal ijsclubs van minstens 100 jaar oud, in de titel "IJs en weder dienende" heeft.




Zelf zorgde ik er vandaag voor, dat ik ijs en weder dienende op tijd klaar ben voor het natuurijs. Dat deed ik door vanmiddag een kleine 7 kilometer hard te lopen. Dat deed ik met de handrem er een beetje op. Gisterenavond kreeg ik kramp in mijn hamstrings en ik wilde niets forceren.

Daarbij heb ik vergeleken met mensen, die afhankelijk waren van natuurijs natuurlijk wel één heel groot voordeel: ik kan in het winterseizoen vrijwel iedere dag schaatsen in IJshal De Vliet. 
En het leuke is: dat kunt u ook!!!!