De restauratie

Het is een bekend verschijnsel in de museumwereld. Schilderijen worden na verloop van tijd gerestaureerd. Dan verdwijnen ze enige tijd uit de roulatie en komen er stralend nieuw weer tevoorschijn.

De Delftse ingenieur Frederik H. Kreuger schreef een vermakelijke roman over de restauratie van De Nachtwacht. Zoals bekend mag worden verondersteld was de schilder van dit wereldberoemde schilderij de in Leiden geboren en getogen Rembrandt van Rijn.
Vanmorgen fietste ik naar IJshal De Vliet waar we aan de slag gingen met een ander schilderwerk, waarbij De Nachtwacht, toch geen kleine jongen, qua grootte in het niet viel: de vloer van de 250-meterbaan!

Vrijdag waren we aan het eind van de middag begonnen met het afschrapen van de afbladderende verf, vanmorgen gingen we daar mee verder. Daarna konden we door met het verven van het witte gedeelte van de vloer.

Vanaf de oversteekplek bij de kantine aan de noordzijde werd de 250-meterbaan onder handen genomen door Wil, Theo, Jos, Richard, ijsmeester Marcel en ondergetekende.

We gingen voor de pauze door tot we bij het startvak aangekomen waren.

Tijdens de pauze konden we aan ijsmeester Wiemer vragen, wat er zaterdag aan de hand was, toen de brandweer uitrukte voor een brandalarm in de IJshal.
Het was voor Wiemer ook een volslagen verrassing, dat er ineens brandweer en politie in groten getale naar de kunstijsbaan afgekomen was. Het alarm was niet afgegaan.

Een bewoner uit de omgeving had gebeld, dat hij rook op het dak had gezien. Het was gezichtsbedrog geweest. Er werd op het dak ontlucht, maar de koude lucht stuitte op de warme buitenlucht en het vocht condenseerde daardoor, hetgeen op het eerste oog op rook leek. Zodoende rukte de brandweer uit.

Dat deden wij ook na de pauze en het schilderen van het gedeelte van de 250-meterbaan, dat vrijdag al was behandeld ging nu veel sneller. Om 2 uur waren we klaar.

Morgen gaan we verder met de restauratie.