Stad van omleidingen of "Het viel me niet tegen!"

Leiden afficheert zich graag als "Stad van ontdekkingen". En terecht.

Maar de laatste maanden lijkt het meer de stad van Omleidingen. Gelukkig oefen bij de droogtraining en in in IJshal De Vliet regelmatig de slalom, want dat komt met een fietsritje door de Sleutelstad goed van pas.

Vanmorgen kreeg ik hier mee te maken bij de wekelijkse boodschappenrit naar de Leidse binnenstad en vanmiddag naar de Lokhorstkerk, waar we de repetitie van "Projecta Musica" hadden. Onder leiding van dirigent Wim de Ru begonnen we aan "Sanctus" uit het "Requiem" van Bob Chilcott.
Dat ging redelijk vlot, zodat we "Pie Jesu" nog een keer door konden zingen.

Na de pauze kwam de "Stabat Mater" van Karl Jenkins aan bod.

"Now my life is only weeping" is vooral solistenwerk, dat we als koor af en toe ondersteunen.  Het was een opwarmertje voor "And the mother did weep". Hierbij zongen we vierstemmig in het Hebreeuws, Latijn, Aramees en Grieks".

We doorstonden deze Babylonische spraakverwarring redelijk goed, hetgeen aan de dirigent de uitspraak ontlokte: "Het viel me niet tegen!"

Zodoende was er nog tijd om "Sancta Mater" nogmaals door te zingen.

Daarna gingen we het frisse winterweer weer in.

"Het belangrijkste is, dat je het leuk vindt!"

Het komt zelden voor, dat ik een schaatsles laat schieten en nog minder, dat ik halverwege een schaatsles het ijs verlaat, maar gisteren was zo'n dag. Ik had het verzoek gekregen van mijn oudste dochter om op donderdagavond op te komen passen, daar zij naar een cabaretvoorstelling in Rotterdam gingen en daar opa vrijdagmorgen vroeg op weg moest om op de kleinzoons te passen....
Na enig appverkeer kwam de oplossing: ik zou het eerste deel van de training van de IJVL voor mijn rekening nemen en één van de hulpouders het tweede gedeelte. 
Het was sowieso een rommelige les, want er werden groepsfoto's gemaakt met de grote schaats, waarmee ik bij de Taptoe in oktober 2018 me had ingezet voor IJshal De Vliet, waar we nu met veel plezier schaatsen.

Ik moest een trein in de spits nemen om op tijd in de Maasstad te zijn, waar ik door de kleinzoons hartelijk begroet werd. Ik zou 's nachts op de bank in de huiskamer slapen. Na de winst van Ajax op het knollenveld in Brussel en een Stroes biertje lukte dat uitstekend.

Vandaag was het een rustige dag, waarbij ik de boeken wisselde bij de dichtstbijzijnde bibliotheek.

Het had trouwens 's nachts flink gevroren. 

Op klomphoogte kwam het zelfs tot matige vorst.
Dat zorgde ervoor, dat zelfs de bredere wateren 's middags nog steeds bedekt waren door een vliesje ijs.

Het was vrijwel windstil.

Om half 4 vertrok ik naar Leiden, waar ik in IJshal De Vliet het één en ander regelde voor de Elfdorpentocht in de Krokusvakantie.

Daarna gaf ik schaatsles voor de IJVL, waarbij ook vandaag groepsfoto's werden gemaakt met de reuzenschaats.

Voor de rest was het een speelse les, waarbij de aandacht ging naar het verlengen van de slag. Eén van de jongste kinderen wist mijn schaatsfilosofie kernachtig te verwoorden: "Het belangrijkste is, dat je het leuk vindt!"

Vorstdagen

Wie denkt, dat we in het Koninkrijk der Nederlanden iedere dag een vorstdag hebben, die heeft het mis.

Dat zou Willem-Alexander van Buren wel willen! 
Een vorstdag is echter iets anders. We spreken van een vorstdag wanneer op deze dag de (in een weerhut op 1,5 meter boven het maaiveld gemeten) minimumtemperatuur onder de 0,0 °Celsius ligt. Met deze definitie bij de hand kunnen we stellen, dat deze winter best veel vorstdagen heeft voortgebracht.

Het aantal ijsdagen is echter minimaal te noemen en het aantal ijsdagen neemt in Nederland snel af.
Vandaag is hier een typerend voorbeeld van.
Toen ik vanmorgen naar IJshal De Vliet fietste, was het dan ook, mede door de tegenwind, frisjes te noemen. 

Natuurijs was in geen velden of wegen te bekennen.

Maar de  opgekomen "Krasse knarren" waren tevreden met de supergladde ijsvloer. Voor de dweilpauze van 9 uur gleed het al goed, daarna gleed het nog beter. Met een peloton van 12 man reden we de piramide van 100 rondjes, waarbij het ene blok wat sneller ging dan het andere en "mijn" 5 kilometer het snelste. De missie om niet op 2 rondjes van 250 meter gereden te worden was geslaagd met 35,1 als snelste ronde. Precies de ronde, waarin ik werd ingehaald.
Rivaliteit haalt soms het beste in je naar boven op een vorstdag....

Slalom door Leiden

Vanmorgen fietste ik naar de Leidse binnenstad. Door een opgebroken Noordeinde moesten we via een omleiding naar het Rapenburg. Ik dacht, dat het slimmer was om via  de Steenschuur naar de Oogstwinkel te gaan, maar de Steenschuur was ook opgebroken. Zo begon ik de dag met een slalom door Leiden.

Waar het bij ons een beetje druilerig was, had het noorden van ons land een heus sneeuwdek.

Na een verdere slalom via de Boerenmarkt en  "De Helianth" reed ik op huis aan met de boodschappen. Ik lunchte rond het middaguur met mijn vrouw, die daarna naar haar moeder ging. Daar haar fiets tijdens het opladen omviel en op de mijne terecht kwam, was mijn koplamp kapot gegaan. Ik fietste naar fietsenmaker Van Vliet, waar er een nieuwe werd opgezet.
Via het huis van Ada's moeder reed ik naar IJshal De Vliet, waar de laatste schaatsles voor de kinderen van Oegstgeest was. Nu werd er overigens niet veel les gegeven. We sloten af met een mini-Elfstedentocht op de 250-meterbaan. De konen der kinderen werden roder en roder.

We slalomden over de 250-meterbaan met eenmaal een stuk klûnen en veel stempels halen. Het laatste kwartier waren de kinderen weer bij hun trainer, zodat we het seizoen speels af konden sluiten. De kinderen konden mijn manier van lesgeven kennelijk wel waarderen.

Met een zestal trainers sloten we dit seizoen af met een gezellig etentje in Brasserie "Cronesteyn". Het eten smaakte prima en de lachspieren werden goed getraind.

Op weg naar huis slalomde ik om een paar wegwerkzaamheden heen. Als je ergens aan begint, dan moet je het ook afmaken.

Sneeuw

Vannacht was er een dun laagje sneeuw gevallen.

Maar met een temperatuur, die aan de grond niet onder het vriespunt komt, was dit gebroken sneeuwdek bij het ochtendgloren vrijwel helemaal verdwenen.

Maar met een temperatuur van net boven nul was het desondanks in de regen niet zo'n aangename fietstocht naar IJshal De Vliet. De 12 graden, waarin we op de 250-meterbaan met een peloton van 20 "Krasse knarren" gingen schaatsen, voelde heel aangenaam aan. 
Het ijs was goed, de benen iets minder dan vorige week. Het ging wat rustiger met veel rondjes van 37 en 38 seconden per ronde en met "mijn" 5 kilometer op kop kon ik ook niet sneller. Doch dat mocht de pret niet drukken.

Integendeel: bij de tweede serie van 12 rondjes reden Evert Boekhout, Frits van Huis en ondergetekende op kop. De drie deelnemers aan de Elfstedentocht van 11 februari 2012, die vanmorgen aanwezig waren.

Op de geboortedag van mijn vorig jaar overleden schoonvader had ik op 11 februari 1991 mijn eerste 200 kilometer gereden door viermaal achter elkaar de Molen- en Merentocht te schaatsen.

Beide tochten werden verreden in een witte wereld. Vandaag moesten we het zonder sneeuw doen. Ik zou me trouwens zorgen gaan maken, als er zo'n pak sneeuw zou vallen in IJshal De Vliet....

Knotwilg

De wind komt nog steeds uit de hoek, waar iedere natuurijsschaatser deze graag hebben wil: oost tot noordoost.

Desondanks komt de temperatuur niet of nauwelijks onder het vriespunt. Maar 3 graden Celsius is niet echt warm te noemen. De gevoelstemperatuur kwam door deze combinatie wel onder het vriespunt.
In deze waterkou fietste ik naar IJshal De Vliet, waar ik voor de Schaatsschool les zou geven aan de beginnersgroep. Dit keer bestond deze uit 1 schaatser. Dat werd dus een privéles. 

Je kunt je volledig concentreren op de techniek van deze schaatser en met op maat gesneden oefeningen deze verbeteren. In een groep lukt zoiets niet. Ieder nadeel heb zijn voordeel en in dit geval zorgde het voor een flinker progressie in een uur tijd. 
Na de training ging ik nog een half uur rondjes rijden met Leo Joosten, met wie ik daarna aan de Stammtisch bijpraatte bij de koffie en thee.
Om 12 uur zag ik vlak bij huis een vermolmde knotwilg, die het loodje had gelegd.

Nu zijn wilgen taaie planten, dus ik ben benieuwd, wat er gaat gebeuren, als de gemeente Leiden de natuur zijn gang laat gaan en deze gevelde knotwilg laat liggen.

Toen mijn vrouw na de lunch naar de volkstuin ging, deed ik in huis diverse huishoudelijke klussen. Daarbij ontdekte ik, dat de vlinder in winterslaap nog steeds in één van de slaapkamers verbleef.

Het is nog geen weer voor een vlinder om naar buiten te fladderen. Dat voelde ik, toen ik naar de volkstuin fietsten om met Ada thee te drinken. De vlinder mag gewoon het voorjaar bij ons afwachten.

De vlinder nu naar buiten laten gaan betekent een gewisse dood.

Union

De fiets van één van mijn dochters was versleten en niet meer rijklaar te maken. Wij regelden voor een schappelijke prijs een andere fiets voor haar bij Paul Crezee. Het geld, dat onze vriend ermee verdient, gaat naar het goede doel.

Om kwart over 10 fietsten we naar Leiden Centraal om met trein en metro in Maassluis uit te komen. Daar hadden we om half 12 met onze dochter afgesproken bij "Het Hoofd", waar we bij koffie, thee en warme chocolademelk bij konden praten.
Paul kwam om 1 uur met de veerpont vanaf Rozenburg. Ik wachtte hem daar op en samen wandelden we naar het restaurant toe, waar we met zijn vieren een heerlijke lunch hadden.

Paul, die nog veel meer over het weer weet dan ik, verbaasde zich erover, dat het bij een kleine week oost tot noordoosten wind nog nauwelijks gevroren had.
Vroeger zou je met dezelfde windrichting en onbewolkte nachten gewoon op natuurijs zijn gekomen, maar ja, nu ontbreekt de kou in het noordoosten. Ondanks de klimaatverandering geloof ik nog steeds, dat Elfstedentocht een keer gaat komen. Heel af en toe vallen de extremen in de winter wel een keer goed.

Wat wel goed gekomen was, was de fiets voor mijn dochter, die Paul had meegebracht met de pont. Voor de lunch had ze de Union uitgetest. Deze tweedehands zag er zo goed als nieuw uit en reed als een zonnetje.

We wandelden met Paul naar het veer naar Rozenburg, waarna ik de fiets met tegenwind naar de plek van bestemming zou brengen, terwijl moeder en dochter in het openbaar vervoer met elkaar konden praten. De Union reed inderdaad lekker.

De speelman zit nog op het dak

Gisteren werd mijn vrouw tijdens het oppassen gewaarschuwd, dat de noordoostenwind onder de platen op het dak van ons huisje op de volkstuin was geslagen.

Daar we in Rotterdam waren, konden we daar op dat moment niets aan doen en daar we pas in het donker thuis waren had het geen zin om naar de tuin te fietsen. Vanmorgen ging mijn vrouw na het ontbijt poolshoogte nemen.

Een paar plastic golfplaten waren dubbel geslagen.

Om bij Trump in het gevlij te komen, stel ik voor om dit de Golf van Amerika te noemen.


Ik fietste naar de volktuin, waar ik de ladder op ging, die Ada vasthield. Het lukte me om de platen weer recht te buigen. Het zal wel niet 100% waterdicht zijn, maar er zit nog een laag dakbedekking onder, dus met de lekkage zal het wel meevallen.

Met grote stenen legden we de platen vast, zodat de wind geen vat meer krijgt op het dak.

Een uur later dan gebruikelijk was ik in de Leidse binnenstad om boodschappen te doen bij de Oogstwinkel en "De Helianth". Thuis maakte ik een lunchpakket klaar, trok mijn hardloopschoenen aan en fietste naar IJshal De Vliet, waar ik om 2 uur een kinderpartijtje zou leiden. Ik had nog ruim een half uur om een rondje van 5 kilometer door park "Cronesteyn" te lopen, hetgeen ik op deze mooie zaterdagmiddag dan ook deed.

Het partijtje op de funbaan met 4 enthousiaste meisjes ging goed. Om 3 uur zat mijn taak er op en trok ik mijn schaatsen uit om naar huis te fietsen, waar ik me douchte. Opgefrist fietste ik naar het huis van schoonmoeder, waar ik zou eten. Mijn vrouw kookte daar.
's Avonds zocht ik naar een pakkende titel voor dit blogspot. Daarbij stuitte ik op een gezegde, dat ik niet kende: De speelman zit nog op het dak. Daar ik mijn schaatslessen veelal speels breng, vond ik dat dit spreekwoord de lading aardig dekte.

Wedstrijdtraining of "Een noodremtrekking!"

Vrijdagmorgen staat de wekker steevast op 6 uur. Tamelijk vroeg dus, maar voor zijn kleinkinderen heeft opa een hoop over. Om kwart over 6 fietste hij dus tegen de wind in naar Leiden Centraal.

Maar ja, de echt gure wind komt heden ten dage uit Amerika.


In Rotterdam bracht ik de oudste kleinzoon naar school en las daarna thuis veel prentenboeken voor, waar de jongste aandachtig naar luisterde.

Op deze warme truiendag aten we tussen de middag naast brood ook nog een paar stukken pizza.

Na een klein middagdutje op de bank haalde ik de oudste kleinzoon op van school, waarna ik om half 4 naar Rotterdam Centraal fietste. De trein naar de Sleutelstad stopte vlak voor Schiedam. Uit de intercom klonk: "We staan stil door een noodremtrekking! We gaan kijken, wat de oorzaak hiervan was."

Na een minuut of 5 reed de trein weer, zodat ik niet bang hoefde te zijn, dat ik voor de tweede keer in een paar weken op het nippertje bij de schaatsles in IJshal De Vliet zou zijn.
De schaatsles van de IJVL gooide ik op het laatste moment om. Eén van de kinderen uit mijn beginnersgroep zou meedoen met de Andries Kwik Bokaal, daar er geen ander kind in zijn categorie startgerechtigd was. Hij moest echter leren starten en wisselen. Dit deden we derhalve met de hele groep.

Na een vijftal proefstarts reed ik achter de jonge wedstrijdrijder aan. Hij reed een rondje van 57,3 en bij de twee rondjes 58,8 en 58,9. Hoe vlak wil je het hebben?
De tweede helft van de training deden we speelse oefeningen. Wedstrijdrijden is leuk, maar moet immers niet te serieus worden....

Olifantenoren

Om 4 uur verliet ik mijn uitzicht op de sneeuwklokjes in de achtertuin om voor de tweede keer vandaag naar IJshal De Vliet te fietsen.

Door de noordoostenwind voelde het kouder aan dan de thermometer aangaf.
De schaatsles voor kinderen van de IJVL was anders dan gebruikelijk. Een jong lid van onze vereniging volgt een korte KNSB-cursus voor schaatstrainer en hij zou bij mijn beginnersgroep een oefening geven, die gefilmd zou worden. Hij koos voor de olifantenoren en deed dat goed. Het was wel de zwaarste variant met twee benen tegelijk naar binnen en naar buiten.

Toen de trainer in spe klaar was met zijn eerste schreden op de weg naar het trainerschap, borduurde ik hier op voort met de hierboven staande oefening, die ik de "halve olifantenoren" noem. Om beurten een been gebruiken is beduidend minder zwaar. 
Als je dit goed doet, krijg je een soort slalom. Het ideale moment om over te gaan naar de zijwaartse afzet door eerst voorzichtig met de hak het "wegduwen" te introduceren. Op de muziek van "Pianoman", dat beneden ons voor de kunstschaatsers werd gedraaid, konden we het ritme van dit lied van Billy Joël prima gebruiken om "in de slag te vallen". 

De volgende stap was het sturen tot je recht naar voren reed. Dat is hét moment voor de zijwaartse afzet. Door de olifantenoren was het een redelijk serieuze les geworden, die we wel speels afsloten. Het moet niet te serieus worden.

In de avondschemering fietste ik naar het huis van mijn schoonmoeder, waar Ada een heerlijke rijstschotel had gemaakt. Na 2 schaatstrainingen ging dit er wel in.

IJsbanenloop

Vanmorgen konden we een bijzondere temperatuurkaart van Nederland aanschouwen.
Alleen KNMI-meetpunt Leeuwarden was kouder dan meetpunt Voorschoten.
Op klomphoogte vroor het nog een graad harder. Het was dan ook tamelijk fris, toen ik vanmorgen naar IJshal De Vliet fietste om met de "Krasse knarren" 25 kilometer in piramidevorm te schaatsen. 

Met een peloton van 15 man reden we wat rustiger dan afgelopen dinsdag. Zelf was ik daar mede debet aan, daar ik in het begin een pijntje had in mijn rechterknie. Vermoedelijk was dit een overbelastingspijntje van bijna 4 uur schaatsen gisteren. Naarmate de training vorderde, nam de pijn af. Mijn snelste ronde van 35,5 zat dan ook het slot, toen Mart Moraal in hetzelfde rondje een 31,7 op het scorebord liet verschijnen.
Na 127 rondjes van 250 meter kon ik aanschuiven aan de Stammtisch, waar we met de "Krasse knarren" nagenoten van de heerlijke training. Onder een wolkendek waar een paar spetters uit kwamen vallen, fietste ik naar huis. Daar trok ik mijn hardloopschoenen aan om een blokje van ruim 4 kilometer lopen. Over 3 maanden staat de Leiden Marathon op het programma. Mijn conditie is goed, maar ik moet toch langzamerhand ook mijn loopconditie gaan verbeteren.

Daarbij kwam ik langs de ijsbaan van de Stevenshof, waar ondanks de nachtvorst geen spoortje ijs te bespeuren was. Maar ja, met een temperatuur van 7,7 graden Celsius is dat ook niet voor de hand liggend.

Via de plek, waar de oorspronkelijke en veel grotere ijsbaan van de Rijndijk gelegen was, liep ik naar huis, waar ik na de douche 65,9 kilo woog. Van mijn knie had ik geen last meer.