Baanrecord

Het plan om een baanrecord te gaan schaatsen in IJshal De Vliet ontstond stapje voor stapje. In de Ton Menken IJsbaan aan de Vondellaan had ik het record van het meeste aantal rondjes in begin januari 1988 in handen gekregen door 120 kilometer af te leggen oftewel 600 rondjes.

Op Oudejaarsdag 2010 verloor ik dit baanrecord aan Mart Moraal, eveneens een zeer gerespecteerde kilometervreter. Dat deed hij door de 1000 rondjes van Leiden te winnen.

Het jaar erop won Jos Dohle de in het teken van "Het Glazen Huis" staande 1000 rondjes van Leiden. Hij deed dat in een recordtijd van 6 uur, 9 minuten en 19 seconden, een tijd, die nooit meer is overtroffen. Zelf pakte ik het baanrecord van 1150 rondjes. Ik kwam op het idee, doordat het NOS-journaal in de IJshal kwam filmen.

Ik was veel sneller klaar dan gedacht. Dan kun je anderhalf uur in de kleedkamer gaan zitten, maar na 200 kilometer kom je dan niet meer op gang. Doorgaan dus. In een rustig tempo kwam ik zo op 1150 rondjes uit. Eveneens een baanrecord, dat nooit meer uit de boeken is gereden.

Met de officiële opening van de gloednieuwe IJshal De Vliet begonnen we weer met een schone lei.
Op 20 februari 2025 reed Mart Moraal 276 rondjes op een dag en met deze 69 kilometer mocht hij zich de houder van het baanrecord noemen.

Begin november gingen mijn vrouw en ik naar Asturias toe en op dat moment stond ik tweede op de lijst van kilometervreters in Leiden. Daar kon ik niet schaatsen, maar met hardlopen en bergwandelen kon ik wel flink werken aan mijn conditie. Iedere ochtend liep ik 6 tot 7 kilometer voor het ontbijt in het heuvelachtige landschap.

Het spreekt voor zich, dat ik bij thuiskomst behoorlijk gretig was om de ijzers weer onder te klikken. En om wat te doen aan de hatelijke 29e plaats, waarop ik op de Vinksite langzaam maar zeker terecht gekomen was.


Een plek een Diesel onwaardig. Het plan om hier snel wat aan te veranderen rijpte wel bij mij, maar eerst wilde ik een bevestiging hebben, hoe goed het schaatsen zou gaan. Want conditie en schaatsconditie zijn twee verschillende dingen. Maar de eerste training met de "Krasse knarren" ging goed en de bevestiging kwam afgelopen dinsdag.
Ik hakte de knoop door,
met Sint ging ik er voor!

Zo stond ik op 5 december om half 6 op. Ik deed mijn schaatskleding aan, ontbeet in mijn eentje en om 7 uur stapte ik met een rugzak vol sportdrank en sportvoeding op de fiets voor een mistige rit naar de Marie Diebenplaats.

De ijsmeesters waren al druk bezig om ervoor te zorgen, dat ik op een goede ijsvloer kon beginnen. Dat lukte prima. Om 10 voor 8 vertrok ik voor het eerste deel van mijn missie: 277 rondjes rijden. Daarmee zou ik het baanrecord verbreken. Het eerste rondje ging in 49,6 en na een hele serie 40-ers dook ik met 39,8 in de 27e ronde pas in de 30-ers. Een 37,2 was tot de eerste dweilpauze na 106 rondjes op een rustige 250-meterbaan mijn toptijd. "Krasse knar" Ruud Hoogeboom was één van de vroege vogels.
Na de dweilpauze van 9 uur werd het zeer druk op de baan. Er was een viertal druk bezochte lesgroepen van de Schaatsschool, terwijl er diverse kleine pelotons rondreden, waaronder een grote groep IJVL-ers, die behoorlijk hard schaatste. Dit zorgde voor een rijwind, waardoor je met dezelfde inspanning sneller ging rijden.

De 150 rondjes, die ik tot de volgende dweilpauze in anderhalf aflegde, waren de snelste van de dag. Er zaten veel 37-ers bij, naast aardig wat 36-ers en zelfs een 34,5!
Rosalie Verkerk, een van de lesschaatsers, maakte na de les een viertal filmpjes van mijn indoor toertocht.

Daarnaast maakte ze nog wat foto's van toen de baan inmiddels al een stuk leger was.









Tijdens de snelste serie van de dag was er ook nog tijd voor wat geintjes. Jos Fugers reed mee in het IJVL-peloton, dus als we zij aan zij schaatsten, probeerden we elkaar vliegen af te vangen. Zo temporiseerden zij en ik reed aan de binnenkant net even sneller dan Jos, die op dat moment de laatste man was: "Jos, moet ik nu "Hoog op!" roepen?"

Met 256 rondjes op de teller verliet ik de baan voor de tweede dweilpauze, waarbij ik de inwendige mens kon verzorgen.

Terug op de baan 
begon ik rustig aan.
Nog zo'n snelle serie zou me later kunnen nekken, maar daar was ik nog niet mee bezig. Het eerste doel was binnen handbereik. Na 276 rondjes zou ik het baanrecord van Mart Moraal evenaren, een rondje verder zou ik de nieuwe recordhouder zijn.

Deze serie voegde met een 36,6 als snelste ronde 144 toe aan het totaal. Wie vroeger goed heeft opgelet bij het hoofdrekenen, weet al, dat er een mooi rond getal uit gaat komen.

Inderdaad, met 256 en 144 kom je uit op 400.

Ik was halverwege. Mentaal een belangrijk moment, omdat je vanaf dan af gaat tellen, maar je weet dat je fysiek het zwaarste deel nog gaat krijgen.

Het was inmiddels 8 voor 1, precies 5 uur na de eerste streken op het ijs, toen ik de toertocht hervatte. Aanvankelijk waren er weinig schaatsers op het ijs. Met een lange serie 40-ers begon ik rustig. Ik had een schaatser uit Hoogmade in mijn kielzog. Iemand uit de geboorteplaats van mijn moeder hou ik graag uit de wind.
Toen hij na een uur stopte, kwam Willem van Vliet me gezelschap houden. Ik passeerde de 500 rondjes en daarna werd het heel druk op de baan. Een paar klassen van een middelbare school kwamen schaatsen. De meesten bleven keurig aan de binnenkant, maar enkelen, vooral jongens, deden dat niet. Als je 150 kilometer in de benen hebt, zit je er niet op te wachten, dat je een ruimere bocht moet maken dan strikt noodzakelijk. 
Alex Lebbink kwam na 600 rondjes vragen, hoe het met me ging.
"Het beste is er wel vanaf!", antwoordde ik geheel naar waarheid.

Of je nu een marathon loopt of een Alternatieve Elfstedentocht rijdt, op ongeveer driekwart van de afstand heb je vaak een dip. Dat moment was bij mij ook gekomen. Willem van Vliet stopte, ik nam even een korte eet- en drinkpauze rond de 640 rondjes, de scholieren gingen ook naar huis en ik begon aan de laatste 40 kilometer. Solo.

Niet dat ik daar mee zat. Mijn eerste 200 kilometer schaatsen reed ik in mijn eentje door viermaal achtereen de Molen- en Merentocht te rijden. 

Met nog zo'n 100 rondjes te gaan werd de totaal verrot gereden inrijbaan door de ijsmeesters vakkundig geschaafd, zodat dit een gladde baan was, waarop ik het beste kon schaatsen. De tijden gingen weer naar beneden en zo ging het aftellen ook steeds sneller. Nog maar 77....

Ik had wat duursporters "De tweede adem" noemen. En rugpijn, maar dat was oplosbaar door meer rechtop te gaan schaatsen.
Walter Boon, de coördinator van het IJVL-uur, reed vanaf ronde 760 een stuk met me mee over de blauwe baan. Ondertussen maakte hij foto's en een paar filmpjes.








Het begon langs de kant wat drukker te worden. De kinderen van de IJVL, die geen Sinterklaas vierden en de helft van de trainers waren aanwezig, net als voorzitter Jos Arts in gezelschap van journalisten van het Leidsch Dagblad en Sleutelstad en medewerkers van de IJshal. 

Het aftellen was begonnen.

De slotrondes gingen in 39 seconden.

Na 800 rondjes kon ik om half 6 juichend de finishlijn passeren. Na mijn schaatsen losgeklikt te hebben, werd ik geïnterviewd door beide journalisten.

Daarna reed ik nog 5 rondjes uit. Ik ruimde mijn spullen weg en dronk met Jos Arts in de kantine een biertje. Een heerlijke Skuumkoppe. Daarna fietste ik naar huis in een lichter verzet. De benen lekker lostrappen.

En ik stond weer op de tweede plaats, de plek waar ik stond voor ik naar Asturias afreisde.

Thuisgekomen waren een dochter met haar vriend aanwezig. Ze kwamen een vorkje meeprikken. Het was gezellig. En na een Alternatieve Elfstedentocht, die mij een baanrecord had gebracht, smaakte een Grutte Pier tripel heerlijk!