Kaakoperatieloop

Het is vandaag exact een halve eeuw geleden, dat ik aan mijn kaken ben geopereerd.

Het was het slotstuk van een jaar op de Pedagogische Academie "De la Salle", waar mijn langjarige streven om leraar geschiedenis te worden bij gebrek aan voldoende pedagogische geven met wiskundige precisie linea recta op de klippen liep.

Ik was met vlag en wimpel over en zelfs met een onvoldoende voor de stages zou ik door mogen, maar ik zag het zinloze daarvan in en begon aan de zoektocht, die menigeen wel kent: "Wat nu?"

In eerste instantie was dat veel lezen. Via klasgenoot Roel Visser had ik de serie rond "Adriaan en Olivier" van Leonhard Huizinga leren kennen.

In de laatste weken voor mijn opname in het Elisabeth Gasthuis in Haarlem had ik "Adriaan en Olivier" en "Olivier en Adriaan" al gelezen, maar het derde deel van de trilogie, "Adriaan contra Olivier", was in de boekenstapel opgenomen, die ik als rechtgeaarde boekenworm had meegenomen voor de opname van 12 dagen.


De dag voor de operatie volgde wat medische onderzoeken en 's avonds werd alvast een rasterwerk om mijn kiezen aangebracht met 2 ijzeren draden. Zo werden na de operatie de boven en onderkaak met een viertal ijzerdraadjes aan elkaar vastgezet. Op het gebied van duursporten bleek ik later een ijzervreter.....

Maar toen even niet. Die avond was voorlopig mijn laatste avondmaal. Ik moest het doen met 6 weken vloeibaar voedsel. Eerst alleen zuivere vloeistoffen en toen de kaken al een beetje aan elkaar gegroeid waren, was het culinaire hoogtepunt verdunde Olvarit. Ik kan u vertellen, dat ik wel eens wat lekkerders naar binnen heb gewerkt.

Er waren dagen, dat ik 6 liter melk wegwerkte. Joris Driepinter was er niets bij!

Wie een probate afslankmethode zoekt, kan ik een kaakoperatie van harte aanbevelen. Het hongergevoel ben je na 3 dagen helemaal kwijt. In 6 weken tijd viel ik 7 kilo af! Van de operatie zelf kan ik me weinig herinneren. Nadat de narcose was ingebracht was ik snel vertrokken en ruim 3 uur later werd ik wakker en zag de kaakchirurgen Roorda en Hovinga over mij heen gebogen staan."Ik ben tijdens de operatie wakker geworden", dacht ik met een schok. Dat was gelukkig niet het geval. De operatie was klaar en ik werd met bed en al naar de intensive care gereden. Ik voelde mij zo ziek als een hond, toen de kaakchirurgen langskwamen voor ik op zaal mocht.

"De derde dag is het ergste", kreeg ik op dat moment te horen.

Hetgeen volledig klopte. 
Nadat het infuus 's avonds verwijderd was, was ik lopend patiënt. Eerlijk gezegd was dat in het begin meer een zwalkend patiënt.

Maar met een op maat gemaakt ijzeren hekwerk in mijn mond voelde ik me gevangene van mijn eigen lichaam. Wat dat aangaat was het decor langs de A44 met een kilometerslang IJzeren gordijn passend bij het "gouden" jubileum van de kaakoperatie. 

Vanmorgen vroeg liep ik naar de volkstuin, waar ik mijn vrouw hielp met het verwijderen van zevenblad. 

Daarnaast gaf ik planten water. En maakte ik een foto van een mooie klaproos, het symbool van de loopgravenoorlog in de Eerste Wereldoorlog.


Op de terugweg raakte ik aan de praat met een paar agenten, die langs de A44 op wacht stonden bij een kruispunt. Ze waren allebei duursporters, dus dat schept een band. Eén van hen had vroeger regelmatig in de Alblasserwaard geschaatst. Een mooie tocht, zeker bij het sprookjesachtige Kinderdijk.

Daarna was het nog een kilometer lopen voordat ik nuchter onder de douche stapte. Ik woog 65,3 kilo. Toch nog ruim 3 kilo zwaarder dan na 6 weken vloeibaar voedsel....