Van marathon naar Maaldriftloop

De Olympische Spelen in Parijs lopen langzamerhand op zijn eind. 
Vandaag was de marathon voor de mannen, een teken dat het bijna gedaan is, want een marathon in de eerste dagen is geen geslaagd idee. En dat bijna gedaan moesten we helaas letterlijk nemen in het geval van de zilveren medaillewinnaar Abdi Nageeya, die met de finish in zicht opgaf.

De Ethiopiër Tamirat Tola was de snelste loper over de 42.195 meter.

Zelf was ik na de marathon met Ada naar "De Helianth" gefietst voor de wekelijkse boodschappen. Ada reed naar haar moeder, ik naar de volkstuin om op deze wederom droge dag her en der wat water te geven. Daarna fietste ik naar huis, waar ik mijn hardloopkleren en -schoenen aantrok om op het warmst van de dag te gaan lopen.

Ik liep via de nieuwe fietstunnel naar de Maaldrift om langs het Valkenburgse meer naar het "Haagsche Schouw" te rennen. Gelukkig stond er een verkoelende wind.

Thuis gekomen maakte ik de w.c.'s schoon, daar ik uit moest zweten. Daarna woog ik me: 66,7 kilo, een kilo lichter dan bij het ontwaken. Vochtverlies.

Ik zocht het vocht wel op in de vorm van een douchebeurt, maar daarmee doe je nog niet aan vochtcompensatie. Dat deed ik door eerst een glas melk te drinken, voordat ik ging lunchen na de 8 kilometer lange Maaldriftloop.