Uitbollen met een sluwe vos

In Trouw stond gisteren een groot artikel onder de veelzeggende kop "Hoe rent Femke Bol zo hard?"

De ondertitel geeft de verklaring al aardig weer: "Ze is een Ferrari en een Volvo ineen."
Een Ferrari heeft een enorme versnelling, een Volvo het duurvermogen. Deze combinatie is vrij zeldzaam. Vandaar dat Bol zo kan excelleren op de 400 meter, een afstand waar het aerobe en het anaerobe energiesysteem samenkomen. In die zin is het vergelijkbaar met de 1000 meter.

Dit wereldrecord op de schaatsmijl is dus vergelijkbaar met de inhaalactie van Femke Bol bij de gemengde estafette op de 4 x 400 meter op de Olympische Spelen in Parijs.

In de Engelse krant "The Guardian" stond, dat Bol maar één letter met Bolt scheelt.

Het gevoel van de andere loopsters, die vlak voor de finish werden ingehaald door een sneltrein, ken ik maar al te goed. Elfstedenmaat Jaap de Gorter en ik waren aardig aan elkaar gewaagd. Meestal pakte ik een soms behoorlijke voorsprong, die Jaap dan in de laatste kilometer met een flinke eindsprint teniet deed.

Maar uitbollen zit er voorlopig nog niet in. Dus gingen de Nederlandse vrouwen op smalle wielen op jacht naar Olympisch goud met Lorena Wiebes als kopvrouw, met Demi Vollering als meesterknecht en tijdrijdster Ellen van Dijk als controleur. En met Marianne Vos als schaduwspits.
Een goede verstaander heeft slechts een half woord nodig.

De NOS vatte de wielerwedstrijd dan ook kernachtig samen in één zin: "Vos zat voor de valpartij en toonde zich de sluwste en de sterkste in de kopgroep."

De Belgische wereldkampioene Lotte Kopecky sloot in de laatste kilometers aan bij Vos en de Hongaarse Blanka Vas. De Amerikaanse Kristin Faulkner sloot in het kielzog van Kopecky aan en demarreerde op het juiste moment en pakte het goud. De sluwe Vos wist op de eindstreep het zilver te bemachtigen.

We hebben dan wel geen goud, maar we zijn toch trots op onze zilvervos!