Vanmorgen hadden mijn vrouw en ik ingepland om allerhande boodschappen te gaan doen op de Boerenmarkt en in diverse winkels in de Leidse binnenstad. Bij de eerste winkel kwam ik er achter, dat ik mijn stuurtas thuis had laten staan. Daar ik mijn portemonnee wel bij me had, kon ik alles betalen, dus de rit naar huis kon ik mezelf besparen.
Dat kon Ada niet zeggen, toen zij op de terugweg naar huis er halverwege achter kwam, dat ze een tas had laten staan in de voorlaatste van de 5 door ons bezochte winkels. Zij mocht op deze grauwe maar te warme decemberdag nogmaals naar het centrum van de Sleutelstad fietsen.
Thuis gekomen ruimde ik een deel van de boodschappen weg en deed ik de vaat, waarna ik de tafel dekte. Samen lunchten we, waarna mijn vrouw naar haar moeder vertrok. Ik maakte het bed op en fietste met een harde zijwind naar IJshal De Vliet.
Daar was de laatste schaatsles voor de Kerstvakantie voor de kinderen uit Oegstgeest. Met 12 kinderen was mijn groep aardig compleet. Het thema was, hoe kan het ook anders, Kerstmis.
Rond de Kerstman en zijn rendieren zijn met een kort verhaaltje heel wat oefeningen te verzinnen, variërend van rijden in de arrenslee tot rendier zijn met een gewei op het hoofd.
Ook een kerstboom halen uit een bos en deze kappen met een bijl en dan naar huis slepen en daar opzetten met lichtjes, ballen, slingers en een piek biedt veel oefenstof.
Tegen het wereldrecord langste polonaise op ijs, dat 286 kinderen gisteren op de IJsbaan van Rotterdam onder leiding van Sven Kramer verbraken, kon ik natuurlijk niet op. Maar onder leiding van Chef-dirigent Schubert Breedhoven zongen de kinderen als schaatsend op de 250-meterbaan "O Dennenboom".
Aan het slot van de schaatsles mochten de rendieren de Kerstman een rondje trekken over de rondbaan, waarna ze hun naam waar mochten maken: rendieren rennen, dus zo snel mogelijk een rondje rijden.
Na afloop reed ik in regenpak gehuld op de natste plek van Nederland naar mijn schoonmoeder, waar Ada noedels met rode kool had gekookt. Heerlijk!
Toen ik 's avonds naar huis fietste, kwam ik er halverwege achter, dat ik mijn stuurtas was vergeten.
Zo had ik mijn vrouw toch nog overtroffen!
Zodoende kon ik in de regen nog een kilometer of 3 extra tegen de harde wind in trappen. Er zijn mensen, die zeggen: "Wie zijn hoofd niet gebruikt, moet zijn benen gebruiken!"
Maar dat werp ik verre van me....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten