Beste Elfstedenschaatsers of van proesten naar proosten

Gisterenavond ging ik om half 11 naar bed, maar doordat ik liggend onder de dekens last had van een hinderlijke kriebelhoest, kwam het aanvankelijk niet tot slapen. Als je ligt te proesten, is dromenland veelal nog ver weg. Pas om 2 uur viel ik in een droomrijke slaap.

Om half 7 werd ik wakker en na een tijdje met mijn vrouw gepraat te hebben verlieten we de echtelijke sponde om deze in te ruilen voor de ontbijttafel. Om half 9 reed ik in waterkoud weer naar IJshal De Vliet. Daar zou ik met de "Krasse knarren" gaan schaatsen.
Ik had er met de slijtende verkoudheid in combinatie met een niet al te lange nachtrust niet veel fiducie in, maar op de wederom spiegelgladde ijsvloer viel het mee. Het ging in ieder geval beter dan afgelopen donderdag.

Maar ja, mijn kleding was nu aerodynamischer. Ik schat in, dat het zo'n 2 seconden per ronde scheelt. Ik kon bij het peloton blijven met soms een klein gat als het tempo richting 33 seconden per 250 meter ging. Maar de 35-ers in het eerste blok gaven me goede hoop.

Bij "mijn" 5 kilometer op kop ging het op de openingsronde na constant in 35 of 36 seconde per ronde. Vlak in een voor mijn doen hoog tempo. En dat met een verkouden kop....
De rest van de series gingen ook goed, waarbij ik blij was, dat het tempo van de kopmannen iets lager lag. Om kwart voor 11 kwam de dweilpauze. Een deel van de "Krasse knarren" wandelde naar de kantine voor de gebruikelijke evaluatie. De beenspieren kregen rust, de lachspieren werden flink aan het werk gezet!

Na thuis aangekomen te zijn, pakte ik de tassen met oud papier en glas en bracht deze weg naar de daarvoor bestemde bakken. Ik fietste door naar de Stevensbloem om de door de mondhygiëniste voorgeschreven elektronische tandenborstel te kopen om vervolgens door te fietsen naar de volkstuin, waar ik in het winderige weer mijn vrouw met een paar klussen te helpen.

Om 2 uur was ik thuis en kon ik eindelijk het zweet van mijn huid spoelen. Daarna lunchte ik in mijn eentje, waarbij ik een vriend via de app toezegde, dat ik vanavond op zijn trouwdag zou proosten. Zo wordt het daadwerkelijk van proesten naar proosten.
Ten langen leste kon ik daarna het laatste Sinterklaasgedicht van 2024 op dit blog plaatsen.

Beste Elfstedenschaatser,

Een Tocht der Tochten rijden is een prestatie van formaat,
doch die barre van 1963 is een prestatie in het kwadraat.
Het was met afstand de zwaarste van de eeuw
met stormachtig weer en hele duinen van sneeuw.
Jij hoorde erbij, toen ze in Ljouwert eraan begonnen
en je gaf je in beestachtig weer niet zomaar gewonnen.
Toen was je nog jong en nog niet zo ervaren,
want zoals bekend: ervaring komt met de jaren.
Maar eerst kwam er een wond, die immer zou blijven:
je moest van het ijs, je kon dus op je buik schrijven,
dat je dat Elfstedenkruisje zou kunnen halen.
En zo leeft het voort in veel schaatsverhalen.

Velen van het ijs gejaagden bleven in deze sport
tot heden het aantal door vergrijzing minder wordt.
Zo rijden in IJshal De Vliet nog 2 man op de baan,
die in de buurt van Franeker van het ijs moesten gaan.
Zij reden in een sneeuwstorm dwars door de witte hel:
alle andere tochten zijn hierbij vergeleken kinderspel.
Onze Bauke en Wierd zijn een tweetal stoere Friezen
voor wie het niet snel genoeg streng kan gaan vriezen,
want dan kunnen zij na 62 jaar de tocht afmaken,
die zij in de Hel van '63 gedwongen moesten staken.
Deze Schaatspiet vindt dat een briljant idee
en hij rijdt de Alvestêdetocht met jullie mee.

De mannen van '63 krijgen dan hun zoete wraak.
Hopelijk valt deze chocoladeletter in de smaak,
want jullie zijn “Krasse knarren” van de buitencategorie,
de allerkraste Krasse knarren”, zoals ik dat helder zie.

Sint en Schaatspiet