Op wat haperingen in het begin na reed ik daar met volle tevredenheid mee rond op de 250-meterbaan in IJshal De Vliet. Ik vond het al bijzonder, dat ik mijn rondentijden kon zien tijdens het schaatsen en achteraf thuis ook nog eens.
In december kreeg ik vlak voor de Kerstvakantie de vraag, hoe hoog ik stond in de Vinksite?
"De wat?", vroeg ik op mijn beurt.
Na het antwoord, dat ik kreeg, besloot ik om er na de Kerstvakantie eens naar te kijken. Tijdens de schoolvakanties ben ik vooral op de funbaan te vinden om les te geven aan kinderen, dus dat zou toch niet aantikken.
De Oliebollenmarathon was de uitzondering, die de regel bevestigde.
Toen één van de "Krasse knarren" er vorige week over begon, werd het tijd om er echt werk van te maken. De Vinksite koppelen aan mijn Mylaps lukte nog wel, maar het invoeren van de naam "Asturias", genoemd naar de prachtige streek in Spanje, waar mijn zoon woont, bleek een stuk lastiger.
Maar een mailtje naar de beheerder bracht uitkomst.
Bij de snelste tijden heb ik niets te zoeken. Een plek in de achterhoede is mijn deel. Hoe anders is dat bij de meeste ronden in Leiden dit seizoen. Met 4237 rondjes van 250 meter kwam ik binnen op de tweede plaats.
In de winter ging ik met de Vinksite aan de slag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten