Mijn vlakke land

Jacques Brel bezong ooit zeer poëtisch zijn vlakke land Vlaanderen. De tekst van "Mijn vlakke land" is grotendeels ook toepasbaar op Holland. Dat was ook toepasbaar op de wekelijkse duurloop, die ik vanmorgen maakte met Aad Kleijweg, die naar het westen van Canada op vakantie was geweest, waar het niet bepaald vlak is. 

Hij was ook in Calgary geweest, waar in 1988 de Olympische Winterspelen werden gehouden. Dan weet je: dat is een berggebied.

Zelf ben ik net terug van een vakantie in Asturias, waar ik in een Zuid-Limburgachtig terrein veel klimkilometers heb gemaakt. Iedere ochtend ging ik voor het ontbijt tussen de 4 en 8 kilometer hardlopen. Ik kan u garanderen, dat dit een stuk zwaarder is van in ons vlakke land.

Wat dat aangaat was het lopen van driemaal een kilometer op volle snelheid in polderpark "Cronesteyn" makkelijker dan op geaccidenteerd terrein, maar daar stond tegenover, dat we de afgelopen weken niet op volle snelheid hadden getraind. Dit bleek, toen we de eerste kilometer over het schelpenpad liepen, na ons ingewerkt te hebben met uitzicht op de nieuwe noodbrug over de Vliet.

We begonnen iets rustiger dan normaal, maar na 500 meter gooiden we het tempo omhoog en gingen we voluit. Zowel Aad als ik voelden, dat we in het slotdeel in de verzuring liepen. Met 4.58 over de eerste kilometer na de vakantie waren we tevreden. We dribbelden en wandelden een kilometer en in de eerste regen van de dag liepen we de tweede kilometer.
De eerste 500 meter ging in 2.23, de tweede nog net even sneller, waardoor we uitkwamen op 4.44. De derde kilometer ging nog net een tikkeltje sneller. Met 4.43 hadden we zodoende een aflopend schema.
We liepen daarna naar het huis van Aad, waar we muntthee dronken met gemberkoek erbij.
Om 12 uur fietste ik naar de Breestraat om mijn bloeddrukmedicijnen voor de komende 3 maanden op te halen. Ik kwam hier Janine Waaijer tegen. Met deze schaatstrainster praatte ik even bij, voordat ik naar IJshal De Vliet fietste. Daar bleek op de ijshockeybaan al 2 tot 5 centimeter ijs te liggen bovenop een kleurrijk geschilderd lijnenspel.



Keurig werk van de ijsmeesters, die dit in ruim 2 weken voor elkaar hadden gekregen, die in ploegendienst werkten en zelf een nachtdienst draaiden. Een drietal van hen had al op de ijshockeybaan gereden. Volkomen verdiend!
Volgende week komt de funbaan aan de beurt, later de 250-meterbaan. Dan ken ik nog wel een paar spuitgasten, die als testrijder willen fungeren.

Binnenkort zal ik dus wat vaker in IJshal De Vliet te vinden zijn. Maar ik ga de ijsmeesters niet voor de voeten lopen. Zij zijn eerst nog even bezig om het "hoogteverschil" tussen 2 en 5 centimeter ijs weg te werken. We leven niet voor niets in ons vlakke land....

Een schone lei

We konden vandaag met een schone lei beginnen. De ijshockeybaan in IJshal De Vliet zou opnieuw geschilderd gaan worden. Wat dat aangaat waren we op hetzelfde punt als 2 jaar geleden.

Om kwart voor 9 fietste ik naar de Marie Diebenplaats, waar de pokdalige betonvloer van vorige week was verdwenen.

Met kleine ijzerkorreltjes waren de verfresten vrijwel volledig verdwenen.

Met ijsmeesters en een tiental vrijwilligers waren er vanmorgen en vanmiddag voldoende schilders aanwezig om de 1800 vierkante meter te schilderen.

De schoonmakers waren om 7 uur al begonnen om de laatste ijzerkorreltjes weg te werken, zodat we om 9 uur met verven konden beginnen.




We begonnen aan de kant van de funbaan.


Een viertal schilders begon pal langs de boarding met een smalle roller, zodat de anderen daarna sneller door konden werken.


Wie mij altijd al een randfiguur gevonden heeft....





De mannen met de smalle rollers waren inmiddels bijna rond.



We moesten de logische volgorde even aanpassen, daar op de plek, waar de dweilmachine het ijs op komt, een nieuwe drempel werd aangebracht. Een tweetal mannen moest daarvoor schuren en tegelijkertijd schuren en verven is zoals een ieder weet geen ideale combinatie.

Toen we na een uur over de helft van de ijsbaan waren, was er koffie- en theepauze.

De ruimte waar je nog kon lopen, werd steeds kleiner.


Je moest voorkomen, dat je op een eilandje kwam te staan.


Om half 12 zat de eerste laag er op.

Er waren 70 blikken witte verf voor de eerste laag gebruikt.
Zo dag de witte vlakte er uit.

Daar de verf moest drogen voor de tweede laag, hadden we een gezellige lunchpauze. Sommige schilders vertrokken, daar zij vanmiddag een andere afspraak hadden, maar er kwamen ook een paar nieuwe vrijwilligers.

De tweede laag aanbrengen ging nog sneller.




Ook hier werd de ruimte allengs krapper. Maar het resultaat mocht er zijn.

Om half 3 zat de tweede verflaag op de ijshockeybaan. Morgen kan men met een schone lei beginnen met het uitmeten van de vele lijnen op de ijshockey-, kunstschaats- en shorttrackbaan.

IJzervreter

Na thuis gedoucht en geluncht te hebben fietste ik in mijn schilderkleren voor de tweede keer naar IJshal De Vliet. Daar kwam ik aan op het moment, dat Refloor net klaar was met het verwijderen van de oude verflaag op de ijshockeybaan.






Het ziet er goed uit. Maandag kunnen we met een schone lei beginnen met het na 2 jaar opnieuw schilderen van de vloer van de ijshockeybaan.

De ijsmeesters waren druk in de weer met de shorttracktijdwaarnemingssleuven. Mijn taak was om de laatste paar shorttracktijdwaarnemingssleuven uit te zuigen. Me dunkt, dat het met een stofzuiger het makkelijkste ging! En waarom zou je moeilijk doen, als het makkelijk kan?
Nadat ik mij van mijn taak had gekweten, ging ik verder met het opzuigen van de piepkleine ijzerkorreltjes, terwijl de 4 ijsmeesters verder gingen met het leggen van de kabels in de shorttracktijdwaarnemingssleuven.
De meeste korreltjes waren afgevangen met een grote magneet, maar kennelijk was deze uitgeschakeld op het moment, dat de 2 werknemers van Reboot, die prima werk hadden afgeleverd,  naar huis gingen. Zodoende lag er een flinke berg op het beton.

Het leek me niet zo goed voor de stofzuiger, dus werkte ik het op mijn eigen manier weg.
Wie mij een ijzervreter wil noemen? 

Ga je gang!