Een treurige trouwdag

 
Bij het ontwaken voelde ik me net een kluizenaar. Op onze trouwdag lag ik alleen in bed.

Mijn vrouw was bij haar moeder blijven slapen, die haar hulp harder nodig had. Maar ik ga niet klagen, want het was slechts een nachtje. Mijn zwager Gerard vindt nu altijd een lege plek naast zich, nu Leny is gaan hemelen.

Voor mij was er geen "Stairway to Heaven" vandaag.

In de frisse ochtendlucht trok ik mijn schaatskleding en hardloopschoenen aan en liep naar de molen toe.

Vandaar liep ik naar de in nevel gehulde weilanden.

Zo kon ik om 7 uur vanmorgen genieten van een prachtige opkomende zon.

Op de dag van de crematie van mijn zus liep ik, heel symbolisch, naar het doodlopende weggetje tussen de weilanden door.

Zo liep ik de zon tegemoet.

Aan de andere kant zag je de benevelde velden.

En gestaag kwam de zon boven de horizon.

En even gestaag kwam de molen boven de nevel.

Ter hoogte van het keerpunt bij KNMI-meetpunt Voorschoten zag je nog steeds rijp op de weilanden.

Op de terugweg had ik beter zicht en kon talrijke weidevogels zien, waaronder kieviten en scholeksters.
Thuis douchte ik me. Na de loop van 4,6 kilometer op een nuchtere maag woog ik 66,4 kilo. Een beker melk ging er wel in.

Na ontbeten te hebben, maakte ik 2 lunchpakketten klaar voor Ada en mij. Daarmee reed ik naar het huis van mijn schoonmoeder.

Samen met mijn liefhebbende echtgenote fietsten we langs de Vliet naar Leiderdorp en vandaar naar Hoogmade.

Daar pikten we de route van de Leiden Marathon op, die ons naar Oude Wetering bracht. Aan de oever van de Braassemermeer zaten we in het zonnetje op een bank onze lunch te eten.
Hier overhandigde ik Ada het cadeau, waarmee ik haar had willen wekken. De cd van "Stabat Mater" van Karl Jenkins.

Met dit prachtige koorwerk zijn we met het oog op de uitvoering op 12 april met "Projecta Musica" druk bezig.

Vanaf Oude Wetering was het nog maar een klein stukje fietsen naar Burgerveen, waar de kist van Leny in "Rozen & Radijs" in de ruimte stond, waar we menig familiefeest hebben gehad.


Waar we vorig jaar op Ada's verjaardag de uitvaart van haar vader hadden, daar hadden we nu het drukbezochte afscheid van mijn zus, die afgelopen vrijdag is overleden, op de dag, waarop ik de Bert Grotenhuis Bokaal reed. Het leven in een notendop: het verschil tussen topvorm en tobvorm.

In een informele sfeer werd met prachtige anekdotes en foto's een beeld geschetst van Leny's leven met daarbij passende muziek.

Met breekbaar gezongen liederen erbij lagen de lach en de traan zeer dicht bij elkaar.

Na met veel familieleden te hebben gepraat, vormden we met zijn allen een erehaag voor Leny, die haar laatste rit naar het crematorium maakte.

Daarna fietsten Ada en ik op deze warme lentedag via Nieuwe Wetering over de route van de Leiden Marathon naar de Sleutelstad op een treurige trouwdag.