De piramide van 125 rondjes met een peloton van 20 man verliep gladjes. Dat kon niet anders, want het ijs was zoals we de laatste jaren gewend zijn superglad. Alleen hadden wij geen blowers in de voormalige Ton Menken IJsbaan, die zorgden voor een constante meewind.
Wij moesten het op eigen kracht doen. En dat ging ons heel behoorlijk af.
Wat ook afging, dat was het alarm. Alleen wisten we niet, welk alarm het was. Het kon het inbraakalarm, het brandalarm of het ammoniakalarm zijn. Het eerste alarm konden we wegstrepen. De IJshal was immers al ruim 2 uur open.
Nu wil het toeval, dat ik afgelopen week een mailtje van de IJshal had ontvangen met het calamiteitenplan. Ik had, toen het alarm afging dus het idee, dat we met een ontruimingsoefening te maken hadden vlak voor het einde van onze piramide.
Ik reed aan de staart van het peloton en maande iedereen om het tempo te minderen. Ik reed de binnenbaan op om de kunstschaatsers te waarschuwen, dat ook zij zich op moesten maken om naar de nooduitgang te gaan.
Op dat moment verscheen ijsmeester Jan van Rijn langs de boarding. Hij gaf aan, dat we gewoon door konden schaatsen. Dat deden we dan maar, maar het peloton was aardig verbrokkeld.
Laat ikzelf de boel niet in het honderd lopen, dan is het de test van het brandalarm wel....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten