Terwijl de trainers nog wat met elkaar aan het praten waren bij het aantrekken van de schaatsen, waren de eerste kinderen al naar de binnenbaan gereden.
Toen ik hun goede voorbeeld volgde, hoorde ik hen zeggen: "Hier is water."
"Dat zal wel", dacht ik, maar bij een hoek van de boarding lag inderdaad water met daarin wat stukken ijs. Kennelijk was met het dweilen met de Zamboni iets niet helemaal goed gegaan en lagen de brokken ijs in het water. Als je het maar lang genoeg laat liggen, dan vriest het vanzelf weer aaneen.
Naar ja, je hebt altijd ondernemende kinderen, die graag voor jonge onderzoeker spelen. Binnen de kortste keren was de helft van de kinderen aan het inrijden en de andere helft wat wetenschappelijk onderzoek aan het verrichten aangaande de structuur van ijs.
Terwijl de aanwezige ijsmeester zich met de reparatie van het ijs bezig hield, begonnen Aukje Kreuger, Walter Boon, Dirk Zwitser en ondergetekende aan de schaatsles rond het thema "De valbeweging". In combinatie met de zijwaartse afzet vormde dit de rode draad van deze schaatsles.
We moesten met de ijsmeester concurreren om de aandacht van de kinderen. Toen hij aan kwam zetten met een brandblusser met koolstofdioxide, had ik op dat moment maar één taak: de kinderen zo ver mogelijk hier vandaan houden.
Deze koolstofdioxideblusser was direct te herkennen aan de eendenbek aan het uiteinde van de slang. Tussen de expansiekoker en de slang zit een handvat, dat men tijdens gebruik van de koolzuurblusser moet vasthouden. Het handvat is nodig omdat het uiteinde van de onbeschermde koker zeer koud wordt (tot ongeveer -80 °C) en men door deze extreme kou derdegraads brandwonden op kan lopen. En dat wil je als trainer natuurlijk verhinderen.
Hoe het ook zij: de kinderen kregen van iemand met een pretpakket naast de gewone schaatsles ook nog een les in natuur- en scheikunde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten