Van het westelijk front geen nieuws

De dag begon goed. Bij het ontbijt las ik in Trouw een interessant artikel over de schaatsschoenen, een onderwerp, dat slechts sporadisch de kranten haalt. Onder de kop "Johannes Feenstra: hofleverancier van de perfecte schaatsschoen" kunt u het artikel lezen door HIER TE KLIKKEN.

In diezelfde Trouw stond een fantastische tekening van Tom Janssen, die de twee grote thema's van in één tekening wist samen te vatten: de strijd om het Witte Huis en de coronacrisis.

Tom Janssen maakt in het algemeen cartoons van een hoog niveau, dus ik raad u aan om zijn site regelmatig te bezoeken.
Een plek, die ik regelmatig bezoek, is de Leidse IJshal aan de Vondellaan. Daar reden we vanmorgen weer met de "Krasse knarren". We waren blij, dat we überhaupt nog steeds kunnen schaatsen, want vorige week had ik met de oplopende coronacijfers verwacht, dat de sport er deze week aan moest geloven. Dat gebeurde gelukkig niet, maar de extra aandacht voor corona zorgde er wel voor, dat het aantal opgekomen "Krasse knarren" met rasse schreden verminderde.

Wat dat aangaat had het veel weg van het slagveld, dat Erich Maria Remarque beschreef in zijn klassieke oorlogsroman "Im Westen nichts Neues". De Engelse vertaling gaf de opkomst nog duidelijker weer: "All quiet on the Western front".

We schaatsten met 10 man op de buitenbaan. Op de binnenbaan reden nog 3 kunstschaatssters rond. In totaal zaten we dus zeer ruim onder het maximum van 30 volwassenen. Vorig jaar om deze tijd reed het dubbele aantal schaatsers hier rond.

Op voorstel van Henk Distelvelt reden we dit keer geen piramide, maar een aflopende reeks. We begonnen met 15 rondjes, daarna 14 en zo verder tot de laatste ronde. Als coördinator nam ik de 13 en de 12 rondjes voor mijn rekening. Deze plakte ik aan elkaar vast, zodat we tussendoor toch de 5 kilometer reden.

Wie bij het rekenen een beetje heeft opgelet zou tot de slotsom komen, dat de aflopende reeks 120 rondjes telde. Om toch aan de 25 kilometer te komen, reden we nog 5 rondjes. Dit deden we in een rustig tempo op techniek. 

Het was niet alleen rustig qua aantal, maar ook qua tempo. Iedereen hield zich aan het maximum van 25 kilometer per uur, waardoor het minder harmonicarijden was dan anders. Zo was het makkelijker om de anderhalve meter afstand van elkaar te bewaren. Uit deze mooie westelijke stad verder geen nieuws.