Dodewaard gaat dicht

Vraag een willekeurig iemand, wat hij of zij 40 jaar geleden deed. Grote kans, dat die persoon het niet meer weet. Alleen bijzondere dagen blijven in iemands geheugen hangen.

Het is vandaag op de kop af 4 decennia geleden, dat Joep Kapiteijn en Bas Warnink me op kwamen halen voor het vertrek naar Dodewaard, waar gepoogd werd om de kerncentrale met een blokkade gesloten te krijgen.

In die tijd was ik zeer actief in de anti-kernenergiebeweging en bij diverse geweldloze blokkades was ik betrokken geweest. Volkomen betrouwbaar, want ik stond in de belangstelling van de Binnenlandse Veiligheidsdienst.

Op 18 oktober verzamelden we bij een zandafgraving, waar we onze tent opzetten. Mijn tent stond pal naast die van Ada. Het was koud en regenachtig weer, maar desondanks waren er veel vlinders. In mijn buik wel te verstaan.

Mijn belangstelling voor de actie werd iets minder, maar mijn liefde voor de natuur werd sterk vergroot. Mijn moeder omschreef Ada eens zeer treffend: "Dat is puur natuur!"

Door het slechte weer was mijn broek, waarvan ik dacht, dat deze waterdicht was, de volgende dag compleet doorweekt. Ik was tijdens de wandeling over de dijk naar de kerncentrale nauwelijks van de zijde van mijn "buurvrouw" geweken en mocht van haar een droge broek lenen. Tsja, en die moest ik natuurlijk een keer terugbrengen....
De actie verliep zo veel sneller dan gedacht en wij braken onze tenten op. Maar daarna volgden nog heel veel gezamenlijke fietsvakanties. 
Of zoals een collega van me het destijds kernachtig omschreef: "Van kernsplitsing naar kernfusie!"
En zo is het maar net.