Zaagtanden

We werden vanmorgen om 6 uur wakker van het krabben van de autoruit door een van de buren.

Dat klopte geheel met de weersverwachting voor de komende 14 dagen. Deze liet de voor deze tijd kenmerkende zaagtanden zien indien we, zoals nu, te maken hebben met een hogedrukgebied boven ons hoofd.

Met een mooie zonsopgang fietste ik naar de Vondellaan, waar ik voor de tweede keer deze week in de Leidse IJshal met de "Krasse knarren" ging schaatsen.
Als eerste liep ik naar ijsmeester Jan van Rijn toe met de mededeling, dat hij in het vervolg de VAR niet zulke rare dingen in moest fluisteren.

Maar voor de rest had ik niets aan te merken op de ijsmeester. Het ijs was wederom van superieure kwaliteit. Wat dat aangaat worden we op de Ton Menken IJsbaan al ruim 40 jaar verwend.
Met ruim een peloton van ruim 20 schaatsers reden we met een behoorlijke vaart de piramide van 25 kilometer. De 5 kilometer, die ik traditiegetrouw voor mijn rekening nam, schommelden grotendeels  tussen de 26 en 27 kilometer per uur, dus met de conditie zit het wel goed.

Het meest bijzondere van de training was, dat een van de "Krasse knarren" naar me toe kwam met de mededeling, dat hij vandaag geen zin had om te schaatsen. Ik wist niet eens, dat dat bestond!
Desondanks reed hij wel de complete serie uit....

Op de fiets op weg naar mijn werk voelde ik, dat de zaagtanden hun werk deden.

Op de terugweg werd ik om een uur of 6 op een prachtige zonsondergang getrakteerd, die vooral door de weerspiegeling in het water van het Valkenburgse meer schitterend was.
Hoezeer de zaagtanden niet alleen in de loop van de dag kunnen variëren, maar zelfs op de hoogte, waarop de temperaturen gemeten worden, bleek uit de enorme verschillen tussen de temperatuur op ooghoogte en klomphoogte, zoals deze om 10 over 8 werden gemeten bij het KNMI-meetpunt Voorschoten.

Het moge duidelijk zijn. De komende week krijgen we vaak  te maken met zaagtanden.